Een grote sponsor ben ik niet, maar ik draag mijn steentje bij.

In de voorbije jaren heb ik enkele keren een storting uitgevoerd om ‘Kom op tegen kanker’ en de ‘Alzheimerstichting’ te steunen. Zij onderzoeken, zoals de naam het zegt, hoe zij deze vreselijke ziekten onder de knie kunnen krijgen. Er is al veel vooruitgang geboekt, vooral in het geval van kanker, maar er blijft nog een hele weg af te leggen.

Waarom ik dat doe? Uiteraard omdat ik solidair wil zijn met al diegene die getroffen zijn door de ziekte en er fel onder lijden vanwege de specifieke kenmerken (pijn, geheugenverlies, …). Ik wil ook helpen beletten dat sommige er veel te vroeg onder bezwijken.
Er valt niet aan te twijfelen dat wetenschappers, overal in de wereld, hun uiterste best doen om ervoor te zorgen dat onze nakomelingen een wereld zonder kanker en zonder alzheimer mogen beleven … en dat kost geld, veel geld. Vele onder ons beseffen dat en halen daarvoor hun geldbeurs boven. Maar er zijn ook veel twijfelaars en die blijven terughoudend. Er zijn er zelfs heel wat die er zeer negatief over denken en die denken dat de steungelden aan de vingers van tussenpersonen blijven plakken. Is dat wel zo en zo ja, zal dat ooit kunnen uitgesloten worden?
Men mag ook niet vergeten dat iedereen, of één van zijn/haar geliefden, kan getroffen worden door die ziekten.
Persoonlijk vind ik dat we vertrouwen moeten hebben in de goede bedoelingen van weldadigheidsorganisaties en in al diegene die het wetenschappelijk onderzoek in goede banen proberen te leiden en die mettertijd door hun inzet tot welslagen zullen komen.
Wij moeten er volgens mij gewoon van uitgaan dat wij door onze steun een goede daad stellen.

Welke kunnen de vooruitzichten zijn?
De kanker heeft al veel slachtoffers getroffen. Er zouden vele honderden soorten kanker bestaan. Veel organen, longen, hersenen, darmen, huid, maag, prostaat, … worden erdoor aangetast. Gelukkig hoort men de laatste tijd toch meer en meer dat iemand het gevecht tegen de ziekte ‘gewonnen’ heeft. Dat betekent uiteraard dat de medici vooruitgang geboekt hebben in de bestrijding ervan en dat nieuwe medicatie daarbij geholpen heeft. Door toepassing van de ‘immuuntherapie’ werden al veel zieken geholpen. Maar die behandeling kan nog niet helpen bij alle soorten kankers. Daarvoor is nog meer onderzoek nodig.

De bestrijding van Alzheimer, waarbij het kortetermijngeheugen beetje per beetje afbrokkelt, komt voor het ogenblik nog steeds neer op het vertragen van de ziekte. De bestrijding van kanker komt veel vaker in de actualiteit en wordt ook rijkelijker ondersteund. Misschien ligt de uitleg vooral in het feit dat Alzheimerpatiënten meestal ouderen zijn, terwijl kanker ook jongeren treft.
Dat betekent niet dat er weinig onderzoek naar Alzheimer uitgevoerd werd en wordt, maar helaas bleven de verwachtingen tot nog toe hoog, maar de resultaten laag. Nu schijnt toch plots licht aan het eind van de tunnel.
ReMynd, een Leuvens bedrijf, startte begin december 2020 de eerste klinische studie met het geneesmiddel genaamd ReS19-T, dat beoogt de neurologische schade gepaard met geheugenverlies te verminderen of zelfs stop te zetten.

En toen dook Corona op. De COVID-19 ziekte maakte op relatief korte tijd zoveel slachtoffers en er is zoveel weerstand tegen de getroffen maatregelen, dat hemel en aarde bewogen werd/wordt om zo snel mogelijk een vaccin te vinden. En dat lukte.  Een goed jaar na de eerste besmettingen konden al de eerste inentingen gebeuren.
Vroeger spraken de verwachtingen eerder ‘over 5, zelfs 10 jaar’. Zullen de Alzheimeronderzoekers nu ook in de voetsporen treden van deze voor COVID-19 en ook succes boeken? Laat het ons hopen!

Wie zal dat betalen?
We kunnen twee soorten solidariteit onderscheiden: spontane solidariteit en gedwongen solidariteit.
Eerst en vooral wil ik duidelijk maken dat ik me in het huidig artikel, zoals hierboven, zal houden aan de financiële steun voor het kanker- en Alzheimeronderzoek. Solidariteit kan namelijk ook gaan over hulp bij rampen (brand, aardbeving, overstroming), ontwikkelingssamenwerking, vluchtelingenhulp, hulp aan daklozen of aan zieke of alleenstaande ouderen, maar dat zou mij te ver leiden.
Er wordt ook soms gesproken over gedwongen solidariteit. Men heeft het dan over heffen van belastingen, steun evenredig met het inkomen. Voorbeelden daarvan zijn rust- en verzorgingstehuizen en kindercrèches.
De giften vallen ook min of meer onder gedwongen solidariteit. De staat geeft de milde schenkers een steun in de rug want voor elke gift boven de veertig euro krijgen ze een fiscaal attest. Bedoeld als coronasteun bedraagt de belastingvermindering voor giften 60% van het werkelijk gestorte. Een verhoging van 15%. Vijftig euro schenken betekent dus dertig euro terugkrijgen. Dat moet een stimulans zijn tot weldadigheid. De overheid heeft daarmee de bedoeling de burgers aan te moedigen vrijwillig hun financiële deelneming op te voeren aan instellingen en activiteiten waaraan de overheid werkelijk voorrang wil geven.

Als er niets verandert, zo wordt voorspeld, zou het aantal alzheimerpatiënten in 2060 verdrievoudigd zijn.

Overstelpt met aanvragen voor steun
Ik stortte dus al voor de stichtingen ‘Kom op tegen kanker’ en ‘Alzheimer. Sta ik nu misschien bekend als milde schenker?
Hoe verklaar je anders dat ik nu bijna wekelijks een aanvraag krijg om de één of andere organisatie te steunen? Waarom denken zij dat zij bij mij op steun zouden kunnen rekenen? Hoe kennen ze mijn adres? Bestaat er misschien een overeenkomst tussen de liefdadigheidsorganisaties die gegevens aan elkaar doorspelen?
Ziehier de organisaties die mij al steun vroegen.
       ‘Appeltuin van UZ Brussel’        of
       ‘Belgische Federatie van Voedselbanken v.z.w.’          of
       ‘Blindenzorg Licht en Liefde vzw’        of
       ‘Child – Help vzw’         of
       ‘Gaia’ (dierenvrienden)        of
       ‘Hart voor Handicap vzw’                   of
       ‘Kom op tegen kanker’           of
       ‘Licht voor de Wereld’                  of
       ‘Mond- en voetschilderende kunstenaars                 of
       ‘Oxfam – solidariteit vzw’                 of
       ‘Sensorial Handicap Cooperation vzw’           of
       ‘SOS World’                               of
       ‘Stichting Alzheimer Onderzoek’              of
       ‘Steunfonds van het Licht voor Verlaten Kinderen’            of
       ‘Stichting  -Pelicano tegen Armoede’       of       
       ‘Vlaams Oogfonds’            of         
       ‘Ziekenhuisschip Mercy Ships’                                                 of      …. meerdere daarvan?

Vooral Gaia is zeer actief op dat gebied.
Vaak worden aan de uitnodigingen voor steun ook geschenkjes toegevoegd: stylo’s, notaboekjes, kalenders, wenskaarten voor kerstmis en nieuwjaar en zelfs een parelketting. Ik kan toch niet al die organisaties ondersteunen. Moet ik die ‘attenties’ terugsturen? Mag ik die kaartjes gebruiken ook als ik ze niet ondersteun?
Ik heb daar lang over getwijfeld, maar ik ben tot de slotsom gekomen dat dit mag omdat ik dat niet gevraagd heb.

Besluit
In deze coronatijd heeft de grote meerderheid onder ons helaas moeten ondervinden hoe zwaar het valt/viel om onze dierbaren te moeten missen. Voor altijd of tijdelijk door de opgelegde maatregelen. Solidariteit met zij die het moeilijk hadden, door ziekte of door overlast, is in het voorbije jaar geen ijdel woord gebleken. Aangezien het stellen van een goede daad mij zeer veel genoegdoening geeft, zal ik dat blijven doen. Wat denken jullie, elk volgens zijn mogelijkheden?

Bron:https://www.remynd.com/sites/default/files/201203%20-%20reMYND%20initieert%20eerste%20klinische%20studie%20met%20het%20ReS19-T%20Alzheimer%20programma.pdf