Laat ik vooraf nogmaals duidelijk stellen dat Jean-Marie Dedecker een krachttoer verwezenlijkt heeft door op relatief korte termijn zijn partij uit de grond te stampen en daarmee in de peilingen zo’n succes te halen.
Hij vindt altijd dat hij “geviseerd” en “benadeeld” wordt. In werkelijkheid werd hij op fijn berekende wijze door de media geholpen. Hij zou ‘het Vlaams Belang uitroken’ en de verzamelde linkse pers (is er nog andere?) greep deze uitspraak dankbaar aan om mee te helpen aan het afsnoepen van kiezers en mandatarissen van het Vlaams Belang.
Jean-Marie is beroemd/berucht voor zijn one-liners zodat sommige mensen beweren dat ‘hij het zegt zoals het is’. Andere noemen hem daarom een ‘populist’. Hij is wel een vechter en zijn judoverleden, waarover we nu vernemen dat het toch allemaal niet zo eervol en vlekkeloos verlopen is, bracht hem alom bekendheid en relaties.

Ik heb in de voorbije week heel wat over Jean-Marie gelezen: de artikels in de “Humo’s’ nummers 17 (“JMD: De Buffel” uit het gelijknamig boek van Raf Sauviller) en 18/2009 (“De Schandalen van JMD”) en het artikel ‘Integratie on Ice” in P-magazine. Als slechts de helft waar is van wat daarin allemaal geschreven wordt, dan kan Dedecker eigenlijk slechts bestempeld worden als ‘verwerpelijk’, ‘enkel belust op centen’ en in geen geval als een politicus-moraalridder die straks de bestaande partijen, parlementen en regeringen zal uitmesten.
De mensen uit onze streek weten natuurlijk reeds langer dat hij niet de onbesproken, gerespecteerde, betrouwbare figuur is, waarvoor hij zichzelf laat doorgaan.
Ik wil hier zijn privéleven niet uitspitten. In de streek is iedereen uiteraard op de hoogte van zijn echtelijke ruzie, met ‘slagen en verwondingen’ in Oostende in december 1996. Ik kan maar niet begrijpen waarom hij sindsdien niet “Jean-Marie klop-klop” genoemd wordt. Politici uit andere partijen kunnen slechts dromen van zo’n voorkeurbehandeling.
Van zijn judoverleden onthouden we ook, naast de medailles die de atleten uit zijn tijd behaalden, dat hij weliswaar zijn atleten motiveerde om de tegenstander te vloeren maar dat Jean-Marie zelf zijn atleten vloerde.
We herinneren ons ook allemaal hoe Dedecker zich in 2000 in de zaal ‘De Kroon’ opwierp als de redder van Westende, dat de strijd aanging tegen het asielcentrum. Later durfde hij er zijn gezicht niet meer vertonen. Erger nog, hij probeerde zelfs mee te werken aan de integratie van het centrum in het dorp, zij het dan met het oog op de centen van het integratiefonds.
Ik heb ook reeds meermaals mijn verwondering uitgedrukt over het feit dat hij in die ijspistezaak zijn vel heeft kunnen redden. Na zijn uiterst laakbare manipulatie in de aanbesteding, samen met Gunst en Van Crugten, heeft hij getoond dat hij hoegenaamd het vertrouwen van de kiezer niet waardig is. Ik begrijp ook niet waarom procureur Berkvens de beschuldigingen tegenover hem niet heeft kunnen hard maken.
Jean-Marie beweert steeds “Ik ben een zakenman, dus…” Als dat betekent dat enkel het geld telt, dan heeft hij natuurlijk gelijk. Talrijke andere verhalen uit bovenstaande schrijfsels tonen aan dat wie met JMD in zee gaat, moet opletten dat hij niet in de luren gelegd wordt. Vraag het maar aan Guy Vanhengel en Didier Ramoudt, aan Bacop, aan Patrick Lefevere en Johan Museeuw en aan andere wielrenners, aan zijn atleten, aan handballers, aan sport- en andere journalisten, aan Marc Gunst (zelf geen doetje) en aan onze gemeentemandatarissen. Er zijn er nog veel meer. De lijst van diegene die Jean-Marie rauw lusten wordt stilaan ook indrukwekkend.
Hij schaamt zich niet om ongeziene methodes te gebruiken die zijn tegenstanders moeten beschadigen. Minister De Gucht kan erover meespreken.
Een hele tijd geleden reeds deden geruchten de ronde dat mandatarissen van andere partijen, vooral de zwakkere of deze die zich verongelijkt voelden, gecontacteerd werden om naar de lijst Dedecker over te stappen. Zoals steeds loochende Jean-Marie dit.
De ‘zaak Vijnck’ waarvoor de VLD – voorzitter Bart Somers (terecht) als de grootste schuldige aangewezen wordt, legt ook heel wat bloot. In het artikel “De vraag blijft: hoeveel liter zit er in een vat ruwe olie?”, dat verscheen in ‘De Morgen’ van 9 mei 2009, komen weliswaar veel uit de partij gezette personen, aan het woord. Zelfs als we hun uitspraken met een korreltje zout nemen, dan blijft er nog genoeg over om een beeld te krijgen van de evolutie van de partij die eigenlijk met haken en ogen aan elkaar hangt. Natuurlijk ligt de zeer uiteenlopende herkomst van veel leden mee aan de basis daarvan, maar ook de geest in de partij die enkel ja-knikkers en meelopers van JMD duldt. Als je met een klepper (in de judo!) zoals Ulla Werbrouck naar de politieke oorlog trekt en dan nog op een prominente tweede plaats, dan hoeft er geen tekeningetje meer bij.
Misschien zegt de harde kern LDD nu : “Ja, als ons programma maar goed is!” Als dit tenminste nog duidelijk ware en niet de ene keer warm en de andere keer koud zou blazen. Trouwens, interesseren kiezers zich nog wel voor een programma?

Aan diegene die nog steeds een blind vertrouwen hebben in hun idool, kan ik dus enkel zeggen ‘Trek uw ogen open’. Laat u niet langer misleiden, zodat u er later geen spijt van krijgt. Dat de problemen ooit nog groter worden, staat voor mij als een paal boven water.