Op 25 februari 2010 heeft het hof van beroep in Gent eindelijk een definitieve uitspraak gedaan in de zaak van de ijspistes in 2001 (in Zon en Zee) en 2002 (op de marktplaats van Westende).
Burgemeester Landuyt, de gemeentesecretaris en de betrokken zaakvoerders werden vrijgesproken. Ze hebben dus officieel geen schriftvervalsing gepleegd of met andere woorden ‘niet gesjoemeld’.
Enkel de gemeentelijke toerismedirecteur Germonprez kreeg een berisping onder de vorm van opschorting van straf. Dus iedereen onschuldig in een onschuldige zaak? Wie ben ik om het vonnis van een eerbiedwaardig hof van beroep te betwisten of aan te vechten?

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik erg verrast ben. Ik ben er namelijk al die tijd van overtuigd geweest dat er gesjoemeld werd voor het goede (politieke) doel en door Jean-Marie Dedecker zelfs voor het commerciële doel.
Het ligt niet in mijn bedoeling heel de zaak nogmaals uit de doeken te doen. Ik heb er reeds overvloedig over geschreven in de boeken die het actiecomité tegen het asielcentrum destijds publiceerde en ook in verschillende blogartikels, onder andere op 11 oktober 2009 en 15 juni 2008.
Kort gezegd: de aanleg van de ijspistes werd destijds toegewezen aan het bedrijf van Jean-Marie Dedecker, maar nadien werd beweerd dat daarbij onregelmatigheden vastgesteld werden. Zo zouden er valse stukken gebruikt zijn en die zouden pas achteraf in het aanbestedingsdossier terechtgekomen zijn. Het openbaar ministerie was van oordeel dat de notulen van het schepencollege van 4 december 2001 vervalst werden, zodat de ijspiste er zonder objectieve prijsvergelijking zou gekomen zijn.
Jean-Marie Berkvens, procureur van Brugge, zei destijds over Jean-Marie Dedecker: "We konden de beschuldigingen tegen hem niet hard maken. Niet omdat hij parlementair onschendbaar is, (...) maar omdat Dedecker afdoende uit de wind werd gezet door de anderen.”
We mochten daar toch uit afleiden dat hij de beschuldigingen tegen Landuyt wel hard gemaakt heeft?
In eerste aanleg werden de betrokkenen bijgevolg veroordeeld. Of werd het onderzoek slecht gevoerd?

De verdediging voor het hof van beroep was in handen van mr Patrick Arnou, een collega politicus van CD&V, verbondsvoorzitter van het ACW en schepen van Zedelgem.
Deze verklaart over het eerste vonnis “Er zaten heel wat ongerijmdheden in het onderzoek. Niet alle stukken uit het onderzoek zaten in het strafdossier en daarom hebben we bijkomend onderzoek gevraagd en gekregen. Ik ben ervan overtuigd dat, indien dat in eerste aanleg was gebeurd, mijn cliënt niet zou veroordeeld zijn”
Die ontbrekende stukken, dat waren toch de offertes niet? Of de notulen?
Landuyt gaf destijds toe dat er misschien wel een “onachtzaamheid” kon gebeurd zijn omdat de organisatie van het kerstevenement eerder onverwacht op de schouders van de gemeente was terechtgekomen (!!!)
Waarom heeft zijn verdediger het dossier niet beter bestudeerd zodat de rechter toen reeds kon overtuigd worden van de onschuld van zijn cliënten?
Waarom heeft de procedure toch zo lang aangesleept? Uit de nu gekende uittreksels uit het vonnis van het hof van beroep, zou men kunnen afleiden dat dit een klare zaak was. Er zou geen bewijs zijn dat er een valse aanbesteding gebeurd was, dus…

Over het tweede vonnis, verklaart de advocaat: “De rechter heeft nu geoordeeld dat er geenszins is aangetoond dat de burgemeester en de secretaris iets georganiseerd hadden. Het is zelfs niet zeker dat er daar een valse aanbesteding gebeurd is. Dus konden Landuyt en zijn secretaris het ook niet weten”.
Wat is dat voor een ongerijmde uitleg? Het is niet omdat iets niet kan bewezen worden of niet bewezen wordt, dat het ook niet gebeurd is! Is dit dan misschien een vrijspraak ‘bij gebrek aan bewijzen’?

Ik kan best begrijpen dat de uitspraak van de rechter voor Michel Landuyt een ‘hele opluchting’ betekent.
Op een speciaal georganiseerde persconferentie, waar op de goede afloop geklonken werd, was Michel geëmotioneerd en gaf hij uiting aan de gevoelens die hem kwelden tijdens de periode van de procedure.
“Mijn gezin en ik, mijn echtgenote, we zijn door een hel gegaan. In de zes weken tussen de pleidooien en de uitspraak, heb ik bijna geen nacht meer kunnen slapen en kon ik bijna niet meer eten.”
De eer is gered! Geen angst meer voor het verlies van zijn burgemeesterssjerp! “Ik heb opnieuw een toekomst” Gedaan dus met gissen over wat hij zou gedaan hebben indien het vonnis in beroep zou bevestigd geweest zijn.
Dus toch geen job in het onroerend goed, ….!
Aan ‘Focus’ verklaart Michel dat sommige zich in de pers afvroegen, waarom ‘die man’ nog op zijn stoel kon blijven zitten. Volgens de wet mocht hij dat, maar men zou zich afgevraagd hebben waarom hij niet aftrad. Zijn antwoord is duidelijk: “Het is een kwestie van standhouden. Als je echt gelooft in je onschuld, moet je op je stoel blijven zitten.

Het gerecht heeft een uitspraak gedaan. We kunnen niet anders dan het aanvaarden. Michel is onschuldig verklaard, maar blijft, volgens hem, met een bittere nasmaak zitten.
Maar hoe komt het toch dat ik ook met een raar gevoel achterblijf?

Bronnen:
“Focus nieuwsuitzending van 25.02.2010”
Artikel in “Het Nieuwsblad” van 26.02.2010 door Dany Van Loo en Stijn Geldof