|
Het zal even wennen worden
Voor iedereen! Natuurlijk in de eerste plaats voor Eddy Clarysse en Monique Landschoot, die op 31 december 2010, na 40 jaar dagbladhandel in de Essex Scottishlaan, gekozen hebben voor een rustiger leven. Zo noemt men immers het pensioen, maar is dat wel terecht? Jullie kennen toch ook de uitspraak Ik heb weinig tijd, want ik ben gepensioneerd! Zij zelf hebben het over stoom afblazen, over eindelijk s morgens eens kunnen uitslapen, over gezellig samen ontbijten, over het is welletjes geweest, over aan alle mooie sprookjes en liedjes komt een einde en over de fakkel overgeven.
Maar zij zullen ook een grote leemte achterlaten voor hun klanten. Natuurlijk zullen wij Monique en Eddy missen achter hun toog als wij en stuk speelgoed, een geschenk, sigaretten, wenskaartjes of één en ander tijdschrift of dagblad willen kopen of met de lotto of met euromillions willen spelen!
Persoonlijk heb ik het er bovendien ook moeilijk mee dat alweer twee monumenten uit het Westends handelsleven verdwijnen. Maar natuurlijk is het hen van ganser harte gegund.
Toen begon het allemaal
Waar is de tijd dat Marcel Vandebroucke en Winnie Arnoys een souvenirwinkel stichtten in de Essex Scottishlaan?
Waar is de tijd dat Willy Roose en Rachel Bloes hun dagbladwinkeltje in de Westendelaan ruilden voor één in de Essex Scottishlaan?
Maar toen, in 1970, rukten twee jonge dynamische krachten aan, die nieuw leven in de brouwerij brachten en de zaak van Willy en Rachel overnamen. De jonge Eddy, opgeleid als schrijnwerker, was werkzaam in de bouwsector, maar hij liet de bouw voor wat het was om al zijn krachten te wijden aan een nieuwe toekomst.
Een vastberaden Monique, die steeds goed wist/ weet wat ze wil, bouwde de winkel meteen uit.
Het was toenmalig burgemeester van Westende en bijna-buur Julien Soetaert die de plechtige opening leidde. We zien hieronder hoe hij het lint doorknipt onder het goedkeurend oog van het jonge paar, terwijl dochter Ann Clarysse het kussentje aanreikt. Het lint wordt gedragen door Filip en Jan Devey, zonen van zus Thérèse Clarysse. (Foto GKM)
Wat brengt een dagbladhandel allemaal mee?
De klant vindt het vanzelfsprekend dat zijn krant of tijdschrift elke dag stipt op tijd in de bus gedeponeerd wordt, maar daar gaat heel wat aan vooraf: elke ochtend om 5 uur opstaan, onder hun beidjes kranten en weekbladen sorteren volgens adres en dat bij een stevige kop koffie. En dan trok Eddy de weg op, elke dag maar liefst 25 kilometer fietsen, weer of geen weer, bij regen, storm of sneeuw of ijzel, ook als het geen weer was om een hond door te jagen. De bijna 200 klanten verwachtten immers dat hun dag- en/of weekblad er bij het ontbijt lag. En dat veertig jaar lang! Je moet het maar doen!
Vroege vogels noemt men dat dan
En ondertussen, vanaf 07u30, hield Monique alleen de drukbeklante winkel open tot Eddy rond 8.30 uur of 9 uur, al naar gelang de weersomstandigheden, terug was van zijn ronde en zijn eega bijsprong. We hebben er dan al zowat vier uur werk opzitten, daar waar de meesten nog moeten starten. Maar ja, je hoort ons niet klagen want het is fijn elke dag tussen de mensen te zijn en hen te kunnen voorzien van hun geliefde lectuur.
De klanten
.
De krantenverkoop heeft natuurlijk in de loop van die veertig jaar grondige wijzigingen ondergaan.
Ook de klant onderging een hele gedaanteverwisseling. Eddy vertelt: Waar vroeger éénzelfde krant van vader op zoon werd verder gezet, kiest men vandaag eerder sporadisch voor de ouderlijke krant. De jeugd heeft het vandaag meer begrepen op magazines en weekbladen. En de dames kiezen resoluut voor de roddelbladen waar het liefdesleven van prinsen en prinsessen en de BVs in het lang en breed uitgesmeerd wordt. Jongeren lezen duidelijk minder kranten en wisselen nogal vaak. Het zaterdagaanbod met de interessante bijlagen bepaalt meestal welke krant men lezen zal. Politieke strekking van een krant als die er nog zijn speelt hier geen rol.
De lezer is een flink stuk gemakzuchtiger geworden. Het gebeurt dat we er soms een weekje tussen uit zijn, Dan is er dus geen dagbladronde en dan moeten onze trouwe klanten hun krant elders kopen. Sommige lezen dan eenvoudig een week lang geen gazet. Men is duidelijk op zijn gewoontes gesteld. Wat primeert is het streeknieuws. De verkoop van losse nummers van De Zeewacht en Het Wekelijks Nieuws stijgt naarmate er lokaal nieuws te lezen valt. Dat gaat als een lopend vuurtje. t Staat in De Zeewacht is nog steeds een slogan die het doet als vooral Westende aan bod komt. Jammer dat Het Wekelijks Nieuws niet regelmatig het nieuws voor Westende en Middelkerke meeneemt. Het wordt hier soms kiezen tussen De Zeewacht en Het Wekelijks Nieuws.
En Monique voegt daar aan toe: leuk is vooral dat je veel mensen leert kennen. Voor velen is het komen afhalen van hun krant of weekblad de enige uitstap en mogelijkheid voor een praatje. Veel van onze klanten zijn goede vrienden geworden.
Wat betekende sport voor hen?
In 1970 richtten zij de volleybalclub Blue White op. Ik herinner me nog goed de tijd dat mijn dochter in de sportzaal van het ter ziele gegaan complex van Zon en Zee goesting kreeg om een balletje op te slaan, onder de strenge leiding van Monique en Eddy.
Naast deze zaalsport speelt ook voetbal een dominerende rol in Eddy s leven. Hij is een fervent supporter (en sponsor) van Davo Westende, supporter van SC Lombardsijde en soms zelfs van SV Nieuwpoort. Hij pikte ook elke match op TV mee, als zijn drukke bezigheden het toelieten, natuurlijk. Nu zal niets hem daarvoor nog in de weg staan. Tenzij Monique
Fysisch actief is Eddy zijn hele leven gebleven. Die dagelijkse ronde van 25 kilometer zorgde daarvoor. En zo blijft hij vandaag een jonge en fitte 65 er.
En toen viel er een bom in hun omgeving
Johan Vande Lanotte liet die op 14 december 2000 vallen. Dertig jaar lang draaide de winkel voor 30 percent op de vakantiegangers die verbleven in het centrum Zon en Zee. En toen werden die vervangen door asielzoekers. Zes honderd extra potentiële klanten werden hen plots ontnomen. Dat zette veel kwaad bloed. Samen met de drie omliggende getroffen handelaars en met al wie zich op de één of andere manier geraakt voelde door die maatregel, verenigden ze zich in een actiecomité om hun geschade belangen te verdedigen. Het duurde lang, regelmatig werd verkregen hoop weer de kop ingeslagen maar uiteindelijk kwam de sluiting van het asielcentrum er toch. Er kwam wel een aparthotel in het hoofdgebouw, maar de grote verwachtingen over de verdere uitbouw blijven nog steeds uit. Monique en Eddy zullen het nu met andere ogen van op een paar honderd meter afstand moeten volgen.
De foto hieronder toont hoe de zaak er twintig jaar geleden uitzag. Toen werd het gebouw opgetrokken tot wat het nu is. Door het wegvallen van Zon en Zee worden natuurlijk minder strand- en badartikelen verkocht.
Het verhaal van de gestolen fiets
Eddy moest op een morgen vaststellen dat zijn fiets verdwenen was, zijn geliefkoosde werkfiets dan nog!! En dat op klaarlichte dag! En voor zijn eigen deur! Een grap was het niet, de fiets bleef weg, tot op vandaag nooit teruggevonden. Eddy bleef er dan ook weken lang over zagen, maar geraakte tenslotte toch over het verlies heen hé, beweert Monique, die pas heel wat later met het feit kon/ durfde lachen. Eddy moest echter evengoed zijn dagelijkse ronde afleggen. Op een nieuwe fiets, dan maar. Niet direct een ramp, maar wel ongemakkelijk.
We zien Eddy op onderstaande foto met zijn beide geliefkoosde.
En wat nu ?
Laten we Monique en Eddy zelf aan het woord: We nemen een sabbatjaar dat we gaan invullen met reizen en genieten van elke dag. Wij zullen geen probleem hebben om een totaal ander leven te gaan leiden. We verhuizen naar de overkant van de straat in ons nieuwbouw appartement, hebben dan tijd om het in te richten. Het zal raar doen, maar het feit dat we naast de inrichting van ons appartement ook al oog hebben op de organisatie van een paar leuke reisjes, zal onze zinnen verzetten. We zullen denken we de knop makkelijk kunnen omdraaien. We gaan heus niet elke dag in onze winkel gaan staan om te kijken of alles goed gaat of om een babbeltje te slaan met de klanten. Onze tijd is er voorbij.
De nieuwe uitbaters
Dat zijn Sofie en Rudy uit Turnhout, actieve 40-ers uit Turnhout. Hun ouders hebben een flat in Westende-Bad en zo kwamen zo er achter dat er een potentiële koper voor de dagbladwinkel gezocht werd. Na een paar gesprekken kwam het tot een akkoord. Sedert maandag 3 januari 2011 zorgen zij voor de verdere uitbouw van de winkel die Dagbladhandel Clarysse zal blijven. Half november kwamen Sofie en Rudy al wat oefenen om dan de zaak volledig naar hun hand te zetten na de overname van de inventaris, eind 2010.
Wij zullen nog gewoon moeten worden aan Sofie en Rudy maar dat komt wel. Ik hoop dat Eddie en Monique hen reeds een mondje West-Vlaams leerden. Zij gaven hen alvast een stevige duw in de rug bij de start en dus zal dat wel lukken. Volgens Monique en Eddy geloven de nieuwkomers er in en dat maakt de vertrekkers blij.
Afscheid in schoonheid
Op zaterdag 8 januari 2011 wachtte in de winkel voor alle klanten een hapje en een drankje, aangeboden als toost op de nieuwelingen en als afscheid aan al de vrienden-klanten.
Het werd een drukke bedoening met veel volk dat door beide koppels verwend werd.
Monique Landschoot en Eddy Clarysse prijzen op de foto nog een laatste keer De Zeewacht aan en sluiten daarmee, in de eerste plaats voor henzelf maar ook voor talloze Westendenaars en andere klanten, definitief een hoofdstuk van hun leven af. (Foto GKM)
Bron
Met dank aan Georges Keters voor het gebruik van drie fotos en aangehaalde teksten
Artikel uit De Zeewacht van 4 november 2005 door Georges Keters
Artikel in De Zeewacht van 28.10.2010 door Georges Keters.
|
