Met een brief gedateerd 27 februari 2008, werden wij op 23 juli 2010 door Infrax op de hoogte gebracht dat de stroom in onze straat op 27 juli 2010 zou afgesloten worden van 8 tot 16 uur wegens werken aan de kabels.
Men vroeg ons de nodige voorzorgen te nemen in verband met onze elektrische toestellen: pc, hi-fi, elektrisch bediende poorten, huishoudtoestellen, …
Wij hebben natuurlijk al stroompannes meegemaakt van 1 of 2 uur, maar 8 uur zonder stroom, dat verraste ons toch wel enigszins.
Sommigen vroegen zich misschien af of dat nu juist in de zomer moet als het zo warm is? Er zijn natuurlijk geen goeie periodes voor dergelijke maatregelen. Toch ook niet in de winter? Je kunt toch moeilijk de centrale verwarming stilleggen, als je geen gasradiatoren of houtkachels hebt? En dan komen er ook kaarsen en zaklampen aan te pas.

Er doemden toch heel wat vragen op, die we ons eigenlijk anders niet stellen.
Heel wat huishoudelijk werk, zoals de was doen, strijken en stofzuigen kan natuurlijk op zo’n dag niet gepland worden, maar uitstel is niet verloren.
Onze grootste zorg ging uit naar de diepvrieskast. Volgens het principe “eens diepgevroren, altijd diepgevroren” mochten we natuurlijk al die producten niet laten ontdooien en daarna weer bevriezen. Maar waartoe dienen anders die koelelementen die in elke lade van de diepvriezer liggen? Om de waren koel te houden, toch?
Verwend zoals we zijn en gewoon om naar de koelkast te stappen om er een koel drankje uit te halen, zaten we er toch wel mee verveeld dat dit nu een ‘hele dag’ niet zou kunnen. Dan maakten we maar van de nood een deugd. Minder koele drankjes en ineens de koelkast volledig laten ontdooien en reinigen!
Moeder de vrouw, de chef van de huishouding, vroeg zich natuurlijk af hoe ze nu het middagmaal moest bereiden en hoe er nu thee of koffie moest gezet worden. Van rap even iets in de microgolfoven te stoppen, kon er nu natuurlijk geen sprake zijn. De koffieautomaat en de waterverwarmer waren ook al onbruikbaar, maar we hebben toch een gasvuur!! En om daarmee te koken hadden we toch geen elektriciteit nodig. Natuurlijk niet! Dus dat was al een ernstig probleem minder.
Maar, hoe kunnen we nu nog telefoneren? Dat moest toch eens uitgezocht worden? De vaste telefoon is toch rechtstreeks op het telefoonnet aangesloten. Dus ook al geen probleem! De mobiele huistelefoon is wel niet bruikbaar omdat de oplader op elektriciteit werkt. Maar, de GSM toont nog maar eens waarom het ding vandaag zo onmisbaar geworden is.
De computerfreak is verplicht een rustdag in te lassen, tenzij hij/ zij met de laptop op batterij kan werken.
Geen E-mails dus vandaag, maar nu beseffen we pas dat die allemaal niet zo dringend zijn en dat we vandaag eens verlost zullen zijn van ongewenste reclame, die niettegenstaande alle afschermmaatregelen toch nog de weg vindt naar onze pc. Maar die krijgen we, spijtig genoeg, later toch nog op ons brood.
De langslaper heeft wel een probleempje, tenzij hij nog kan beschikken over scheerzeep, borstel en ‘gilletje’. Anders zit er niets anders op dan opstaan vóór acht uur. Maar misschien zitten enkel gepensioneerden met een gezonde slaap daar mee verveeld?
Infrax maande ons aan onze voorzorgen te nemen indien onze garagepoort elektrisch bediend werd. Nu twijfelde ik toch even, want ik dacht altijd dat zo’n poort ook mechanisch kon geopend worden. Dat bleek dan ook zo te zijn. Weer een zorg minder! Natuurlijk kon de wagen ook buiten gezet worden vooraleer de stroom afgesneden werd.
En wat met het middagnieuws op radio of televisie? Wij beschikken niet over een draagbare radio noch over een draagbaar TV – toestel met batterijvoeding. Ook dat kwam ons eigenlijk niet slecht uit. Eindelijk moesten we ons eens niet opwinden over het politiek en ander ‘verheffend’ nieuws dat men ons elke dag wil doen slikken.
In plaats van de namiddagfilm of – feuilleton moesten we dan maar vrede nemen met een koffie- of thee-uurtje onder de parasol op het terras in plaats van achter het TV – scherm. Ook dat viel best mee.
Een dag zonder stroom zal ook nog (op verwaarloosbare manier, ik geef het toe) de al te dure elektriciteitsrekening doen dalen.

Jullie zien dus dat een urenlange geplande stroomonderbreking ook zijn positieve kanten heeft. Als het maar geen dagen aan een stuk duurt!
Maar wat zouden wij doen als we het langere tijd zonder stroom zouden moeten stellen?
Ik kan het mij niet al te best voorstellen. Jullie wel?

01-08-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

In 1831 waren er 2.498 gemeenten in België, in 1971 nog 2379 en ingevolge de fusie in 1976 (en die van de Antwerpse gemeenten in 1983) werd het aantal tot 589 (waarvan 309 Vlaamse) teruggebracht.
Niet te verwonderen dus dat 1976 altijd als een mijlpaal zal beschouwd worden in de geschiedenis van de structuurhervormingen van ons land.

Vragen die logischerwijze steeds weer gesteld worden, zijn “Waarom fusies? Welke zijn er de voor- en nadelen van?”
De beantwoording verschilt nogal in functie van de positie die de bevraagde bekleedt.
De overheid vond dat ze komaf moest maken met de versnippering in kleine gemeenten en dat de samensmelting de nieuwe gemeente meer slagkracht zou geven waardoor ze financieel gezonder zou worden. Grotere gemeenten zouden ook beter gevormd personeel kunnen aantrekken. Er zouden ook minder personeelsleden nodig zijn.
Gefusioneerde gemeenten zouden beter de uitdagingen van de toekomst aankunnen: de vergrijzing, de jeugd, de mobiliteit, het erfgoed, de milieuvervuiling en huisvuilverwerking, de nood aan culturele centra, sportinstallaties, ontwikkelingssamenwerking enz…
Bovendien zou de samensmelting van de gemeenten absoluut nodig zijn om het geheel van onze instellingen op een harmonieuze manier te reorganiseren.

Maar … de ‘slachtoffers’, de ongeveer 12.000 burgemeesters, schepenen en raadsleden, secretarissen, gemeenteontvangers, commissarissen en andere ambtenaren, hielden er natuurlijk een andere mening op na. Zij vonden allemaal dat hun gemeente financieel gezond was en dat het creëren van grotere gemeenten de administratie log zou maken en dat de afstand tussen het bestuur en de burger te groot zou worden.
Als de slagkracht in alle gemeenten dan al zoek zou geraakt zijn, dan zou dit enkel te wijten zijn aan de bemoeizucht van de overheid. Intergemeentelijke samenwerking was volgens hen een betere remedie dan een fusie.
Er was dus veel weerstand. Er werden zelfs betogingen georganiseerd tegen de beslissing.

Hoe werd die fusie eigenlijk voorbereid en hoe verliep ze?
Sinds 1972 had de regering-Eyskens een officieuze consultatieronde opgezet om de meningen van de gemeenten in te winnen. Het zogenaamde plan-Costard, dat vroegtijdig uitlekte in de pers, was gebaseerd op sociaaleconomische en demografische criteria. Het plan diende als basis voor de onderhandelingen en discussies die nog drie jaar zouden aanslepen. Voor wat Westende betreft, voorzag het een fusie met Nieuwpoort en Oostduinkerke binnen het arrondissement Veurne.( 17.635 inwoners en oppervlakte 7.027 hectaren). Middelkerke, Leffinge, Spermalie en Wilskerke zouden samen een nieuwe gemeente vormen (9.257 inwoners en 6.975 hectaren)

Hoe werd daarop gereageerd in de gemeenteraad van Westende?
Met dertien stemmen bij één onthouding, besliste de raad op 1 september 1972 een motie te stemmen voor behoud van zelfstandigheid van de gemeente. Op twee leden na besliste de raad in de motie te vermelden dat het gedeelte van Westende-bad genoemd ‘Middelkerke-uitbreiding’ (tussen het Rauschenbergplein en ‘La Rotonde’) bij de gemeente Westende zou moeten gevoegd worden, zoals reeds bij herhaling gevraagd (in 1966, 1967 en 1969)
Dat laatste besluit berustte op een vroeger uitgevoerde volksraadpleging bij de inwoners van de betroffen wijk. Op een totaal van 561 geraadpleegde gezinnen antwoordden 369 of 65,7% dat zij voor 100% opteerden voor samenvoeging bij Westende. Waarom? Zij waren volledig op Westende-bad aangewezen, zowel voor de seizoenbedrijvigheden, de postbediening, het winkelcentrum, het bankwezen en heel het economisch, godsdienstig en sociaal leven.
De afstand tot de kern van Westende en Middelkerke bedraagt respectievelijk 1 km en 3 à 4 kilometer terwijl er geen enkel contact bestaat tussen deze bij Westende aanleunende wijk en Middelkerke door het feit dat zij gescheiden zijn door een strook grond, die onbebouwd moet blijven.

Op 20 juni 1973 had, “ingevolge geruchten die de ronde deden” in het gemeentehuis van Westende een gedachtenwisseling plaats tussen afgevaardigden uit Middelkerke, Leffinge, Spermalie, Wilskerke en Westende. Leffinge en Spermalie vonden dat een onderscheid moest gemaakt worden tussen de zuiver agrarische gemeenten en de andere en zij hadden reeds bij de bevoegde minister een aanvraag ingediend voor fusie tussen beide gemeenten. Middelkerke drong aan op een fusie van de vijf gemeenten omdat zij vreesden dat Oostende en Nieuwpoort anders wel eens zouden kunnen profiteren van het gebrek aan eensgezindheid. Middelkerke en Wilskerke zouden voorstellen een fusie met Westende aan te vragen. Westende zou die aanvraag ontvangen om ze dan aan hun gemeenteraad te kunnen voorleggen. Op 20 juli 1973 bleef Westende echter bij zijn besluit om te vragen een zelfstandige gemeente te mogen blijven.

Op een informatievergadering te Oostende op 9 november 1973 wordt een werkdocument verspreid, waarin voor Westende drie mogelijkheden vermeld staan: aanhechting van de ganse gemeente bij Nieuwpoort of de ganse gemeente bij Middelkerke of Lombardsijde bij Nieuwpoort en gans Westende bij Middelkerke. De gemeenteraad van 23 november 1973 besluit daarop ‘met de meeste beslistheid’ te opteren voor een zelfstandig voorbestaan en dat op basis van zijn nog steeds stijgende bevolking van meer dan 5000 inwoners, de aanwezigheid van een kazerne met circa 2.000 militairen, waarmee een nauw contact noodzakelijk is, gezonde financiën, voldoende gekwalificeerd personeel (inclusief reddingsdienst), potentieel aan expansiemogelijkheden en nutsvoorzieningen, beschikbare verkeers- , toeristische en commerciële structuren, goede medische, socio-culturele en onderwijsmogelijkheden en steeds stijgende overnachtingscijfers.

In december 1974 kondigde Joseph Michel, de nieuwe Minister van Binnenlandse Zaken, een procedure aan die twee jaar later zou leiden tot een diepgaande herstructurering van de lokale instellingen. De hervorming zou afgerond worden met de gemeenteraadsverkiezingen van 1976 en de aanstelling van de gemeenteraadsleden op 10 oktober van hetzelfde jaar.

Niet verwonderlijk dus dat de fusiebeweging van 1976 een sterk politiek gekleurd proces was.
Vier partijen stelden zich aan de kiezer voor met het oog op de vorming van de eerste gemeenteraad van Groot-Middelkerke (23 te begeven plaatsen): de CVP (‘katholieken’), de BSP (socialisten), SVHV ( Stem van het Volk of Volksunie) en de Gemeentebelangen (liberalen). De verkiezingstrijd verliep bitsig: Julien Soetaert, lijsttrekker van de CVP, stond oog in oog met Andreas Inghelram , uittredend burgemeester van Middelkerke en met zijn liberale ‘vijanden’ uit de Westendse gemeenteraad Raoul Bouve, Deswaef, Maertens, Germonpré en Vanden Bosschelle. De ervaren socialist Gaspard Ryckewaert was ook niet de beste vriend van Inghelram, waarschijnlijk omdat hij steeds een uitstekende dossierkennis had en soms ‘lastig’ deed.
De eerste lijst werd de ‘Lijst van de burgemeesters’ genoemd want ze omvatte niet minder dan drie uittredende burgemeesters: Soetaert van Westende, Vermander van Spermalie en Pittery van Wilskerke.

De CVP behaalde 8 zetels, de Stem van het Volk 7, de liberalen 5 en de BSP 3.
Inghelram had al verschillende keren tijdens de verkiezingstijd laten horen dat Wilfried Martens, voorzitter van de CVP, opdracht zou gegeven hebben aan zijn verkozenen om niet te onderhandelen met de SVHV, “Stem van het Verleden” genoemd door de CVP.
Van de 23 verkozenen waren er 9 uit Middelkerke, 6 uit Westende, 4 uit Leffinge, 3 uit Spermalie en 1 uit Wilskerke. De CVP werd uit de meerderheid gehouden door een coalitie tussen de Volksunie en de liberalen, met Inghelram als burgemeester en Bouve als eerste schepen.
Westende werd als kerngemeente aangeduid en dus, als gevolg daarvan, als plaats van de eerste raadbijeenkomst op 1 januari 1977. Op deze vergadering moest, na de installatie van de gemeenteraad, in eerste instantie beslist worden over de nieuwe naam en de zetel van de gemeente, alsook over de nieuwe gemeentesecretaris en de nieuwe politiecommissaris. Het werd Middelkerke over bijna heel de lijn, behalve de politiecommissaris.
En zo kwamen we bijna terug naar de toestand van het Ancien Regime (tot 21 januari 1795) toen Middelkerke, samen met Mannekensvere, Slype, Snaaskerke, Stene, Wilskerke, een gedeelte van Mariakerke, en Westende (dus niet Lombardsijde, dat behoorde tot Veurne-Ambacht) het Camerlincx Ambacht vormde.

Was deze fusie een goede zaak voor Westende? Dat is een vraag die ik zal proberen te beantwoorden in één van mijn volgende artikels.

24-07-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Verkeersdrempel in de Steenstraat

Toen ik het enige tijd geleden had over verkeersdrempels, uitte ik de ‘kritiek’ dat een A14 verkeersbord in de Steenstraat wat al te dicht stond bij de verkeersdrempel om nog tijdig op het gevaar daarvan te wijzen. Jullie zien hieronder de foto die ik toen maakte en daarnaast de toestand van vandaag.

Volgens het principe “Wat niet weet, wat niet deert” heeft men (?) er inderdaad niets beter op gevonden dan het bord weg te draaien.

Eigenlijk hoefde dat A14 bord er niet te staan, als er tenminste aan het begin van de straat aangegeven wordt dat men zich aan verkeersdrempels kan verwachten.

(Lees hierover meer in mijn artikel ‘Een nieuw verkeersreglement… ‘ van 22.11.2009 (categorie ’Verkeer’)

Heidestraat veiliger? Of toch niet?

Omdat ik er persoonlijk een ‘slachtoffer’ van ben, schreef ik in augustus 2007 een uitgebreid artikel in (toen nog) het tijdschrift ‘Westendse Blik op Middelkerke’, met bovenstaande titel.

Drie jaar later is de toestand onveranderd en ben ik nog steeds even overtuigd dat de aanleg van deze ‘verkeersremmer’ een grote mislukking was en nog steeds is.

Nog steeds versnellen de chauffeurs uit beide richtingen om toch maar eerst de wegversmalling in te kunnen rijden. De wegcode voorziet immers dat wie dat het eerst doet, ook voorrang heeft.

Nog steeds rijdt de tweede toch de versmalling in om dan bij het kruisen het voetpad op te rijden.
Waanzinnige ‘verbetering’ van de verkeersveiligheid!! Maar ja, als de doven niet horen WILLEN!

Plan voor de duinen 
In het nummer 101 van juli – augustus 2007 van ‘Sirene’ las ik dat de Vlaamse overheid een inrichtingsplan klaar had voor het duinengebied tussen Westende en Lombardsijde, “van de Oceaanlaan tot grosso modo de terreinen van de (ex) – campings Cosmos en Cristal Palace.
Het college van burgemeester en schepenen zetelt in de adviserende stuurgroep die vastlegt hoe de duinenzone recreatief en educatief kan opengesteld worden.
Zo dacht men aan een uitkijktoren en infopanelen over ecologie en geschiedenis.
De duinen zijn ondertussen bijna weer in hun oorspronkelijke toestand. Over het fameuze inrichtingsplan wordt, na drie jaar, het absoluut stilzwijgen bewaard.
(Lees hierover meer in mijn artikel ‘Inrichtingsplan voor de duinen’ van 23.09.2007 (categorie’ De duinen’ )

Schuddebeurze/ Bamburgbatterij

Een aantal jaren geleden werd gewag gemaakt van het regelmatig openstellen voor het publiek van de ‘Bamburgbatterij’ gelegen in het natuurgebied ‘Schuddebeurze’. Hebben jullie daar nog iets over gehoord? Ik weet dat de omwonenden/ eigenaars daar absoluut niet over te spreken zijn. Aan mijn toenmalige suggestie om minstens een informatiebord te plaatsen aan de ingang, werd nog steeds geen gevolg gegeven. Niet verwonderlijk, natuurlijk, maar voor wie is men eigenlijk gezwicht?

In juni 2004 zette toenmalig Vlaams milieuminister Tavernier met een spadesteek het herstel in van de 1100 jaar oude fossiele duinen in de ‘Schuddebeurze’ 

Toen werd gezegd: “Nadien wordt het terrein opengesteld voor het publiek. Dit is voor de gemeente Middelkerke een mooie toeristische troef en de ideale manier om mensen de kans te geven van de natuur te genieten.”

 
De vroegere postgebouwen
In een artikel van begin november 2007 betreurde ik dat alle postkantoren van Westende gesloten werden en vervangen werden door postpunten, één in Westende-bad (“De Spar” Distellaan 76) en één in Lombardijde (dagbladhandel ‘Kathleen’ – Lombardsijdelaan 245).  Ik betreur dat nog steeds, vandaar…

Voor het uitvoeren van ingewikkelde financiële verrichtingen (bijvoorbeeld stortingen boven de 300 euro) en voor het versturen van pakjes boven de 10 kilo en aangetekende zendingen boven de 2 kg moeten de Westendenaars zich vandaag wenden tot het postkantoor van Middelkerke – Kerkstraat 42 of (dichterbij) dat van Nieuwpoort – Marktstraat 40. Alle andere verrichtingen zijn mogelijk in de respectieve postservicepunten.

De post moest zich zogezegd voorbereiden op de vrije markt van 2011 en op de concurrentie met private postbedrijven en heeft met het groeperen van de kantoren natuurlijk besparingen op infrastructuur- maar vooral op personeelsgebied op het oog gehad. Het oud gebouw in de Distellaan in Westende-bad werd ondertussen afgebroken en vervangen door een appartementsgebouw (natuurlijk!). Het vorig postkantoor langs de Henri Jasparlaan was gevestigd in een appartement dat nu weer verhuurd is.

Het gebouw in Lombardsijde staat nog steeds leeg. Het huurcontract met de Post is toch vandaag niet meer lopende, zeker? Of toch?

(Lees hierover meer in mijn artikel ‘Oei, mijn postkantoor wordt gesloten’ van 03.11.2007 (categorie ’De Post’ )

En zo zijn er nog meer punten… voor een volgende keer!!

18-07-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Een nieuw seizoen betekent dat de toeristen weer toestromen. Het leven van de vaste kustbewoners (autochtone en aangespoelde) wordt daardoor overhoop gehaald.
Het verkeer wordt drukker en waar je ook heen rijdt, nergens vind je een parkeerplaats. Wie voor het openbaar vervoer kiest om feesten of andere activiteiten bij te wonen, krijgt te maken met getrek en geduw. Leuk is anders, maar de organisatoren, de ‘agences’ (woningbureaus) en de ‘commerçanten’ (handelaars) zullen daar wel een ander idee over hebben. Logisch, natuurlijk!

Tijdens de vakantie leven ook wij anders. Begrippen die voorbehouden zijn aan een verblijf aan de kust komen weer boven. Ik heb die eens in mijn tekst opgenomen. Het taaltje dat gebruikt wordt durft wel eens afwijken van ‘het juiste woord’ (dat ik, waar nodig, tussen haakjes vermeld heb).
Naast de vele eigenaars die hun appartement, villa of vakantiewoning, hun caravan of tent betrekken, zijn er ook de huurders die geen onaardig bedrag neertellen om toch maar te kunnen genieten van zon, duinen, strand en water aan de Vlaamse kust (of moet het ‘Belgische’ kust zijn?)
Er zijn ook de dagjestoeristen met hun ‘frigobox’ (koelbox), geladen met eten en koele dranken, die vanaf de vroege morgen de autostrade naar de kust bezetten en die geen ‘tijd’ hebben om de lokale horeca ook iets te gunnen. Overal maar dan ook overal, hoewel er officiële staanplaatsen voorzien werden, duiken mobilhomes of campers (beide correct) op, die zich vaak niet tevredenstellen met het innemen van slechts één normale parkeerplaats.
De ‘immobiliënhandelaars’ (bouwpromotoren of projectontwikkelaars) krijgen het weer druk. Het is nu of nooit om kopers te vinden voor de talloze nog vrijstaande appartementen.
Ook de toerismebureaus krijgen veel meer bezoekers die alles willen weten over de activiteiten die tijdens hun verblijf alhier georganiseerd worden en die willen voorbereid zijn om plan B in werking te kunnen stellen als het goeie weer hen in de steek laat. Dan moeten ze namelijk hun toevlucht nemen tot uitstappen in het hinterland, tot zoektochten, tot speelpleintjes of tot bezoeken aan musea of tentoonstellingen.
Bij ons is iedereen dus goed voorbereid om de grote massa met een brede glimlach te ontvangen.
Maar, voorlopig is het goeie weer wel van de partij.

De kust is natuurlijk vooral aantrekkelijk omwille van zijn strand en water, vooral voor gezinnen met kleine kinderen.
Wat is er immers aangenamer dan lui uitgestrekt in een ‘ligzetel’ (ligstoel), achter een paravent (windscherm of strandzeil), een boek te lezen of een tijdschrift of dagblad te doorbladeren of bruin te bakken in de zon en de wereld rondom zich gewoon te vergeten? Ondertussen kunnen de kinderen zich ongestoord overgeven aan balspelen (petanque of voetentezamenspel, o.a.), bouwen van zandkastelen die nadien de opkomende golven moeten trotseren, putten graven, pootje baden of elkaar besproeien met water of hun vliegers op acrobatische manier de lucht laten doorklieven.
Wie al wat ouder is, houdt zich bezig met het (kite of golf)surfen, met zeilen, ja zelfs met zeilwagenrijden.
Alle zonnekloppers zijn getooid met hun mooiste (klein) ‘badkostuum’ (badpak), goed ingesmeerd met 'nivea' of 'ambre solaire' (zonnecrème). Omkleden kunnen sommige zelfs in een 'cabine' (strandhuisje). Badkarren uit de goeie oude tijd komen in Middelkerke niet meer voor. Ze werden destijds getrokken door zware Brabantse paarden tot een tiental meter in het water. De baders konden zich daarin omkleden en in het water uitstappen, na het bad weer instijgen en zich weer aankleden. In Blankenberge kunnen de karren ook vandaag nog bewonderd worden.
Nu zijn de badgasten minder preuts. Sommige dames zien er geen graten in (past die uitdrukking hier wel?) om in monokini van de zonnestralen te genieten en aldus de helft van de droom van burgemeester Landuyt te verwezenlijken.

Wat baat het dat de gemeentebesturen via redders, soms zelfs politie maar minstens met waarschuwingsborden, wijzen op de gevaren die verstrooide, nonchalante vakantiegangers, vooral de kleinste onder hen, op een strand bedreigen? De redders met trompet (hoorn) bewaken natuurlijk nauwgezet hun zones, maar sommige (onwetende of ongewillige) baders wagen zich daarbuiten, vooral dan op de ‘brise-lames’ (golfbrekers) die er soms erg gevaarlijk bijliggen.
Kinderen kunnen nog nauwelijks verdwalen nu iemand, bijna twintig jaar geleden, het lumineus idee opvatte om verdwaalpalen te installeren. Het zijn de herkenbare figuurtjes die kinderen helpen om zich te oriënteren en papa en mama terug te vinden, die soms wel wat nonchalant zijn.
Vijf jaar geleden werden daar nog de polsbandjes aan toegevoegd met dezelfde figuurtjes als op de palen.
Toch zijn enkele waarschuwingen en oproepen niet overbodig. Eerst en vooral kunnen sommige dieren het op de toerist gemunt hebben. Neen, niet de vissen noch de honden die het strand niet mogen betreden. Ik bedoel kwallen, donderbeestjes, meeuwen en 'pimpaljoenen’ (lieveheersbeestjes).
Trap vooral niet op een kwal. Ik bedoel daarmee deze keer niet diegene die volgens de officiële borden langs onze Vlaamse wegen de officiële vuilbakken niet gebruiken, maar die hun vuiligheid op het strand achterlaten. Ik heb het wel degelijk over de koepelvormige giftige neteldieren met neerhangende tentakels, die zich als brandnetels gedragen.
In een vroegere bijdrage heb ik het al uitgebreid gehad over de meeuwen, die mooie vogels die ook heel agressief kunnen zijn. Vervelend kan het ook zijn als lieveheersbeestjes, eigenlijk nuttige en door kinderen geliefde diertjes, zich in zwermen op de zonnekloppers werpen. Oorzaak daarvan kan een warm, vochtig voorjaar zijn waardoor er geen gebrek is aan bladluizen, het lievelingseten van lieveheersbeestjes. Om maar te zwijgen van de bloedzuigende ‘tripsen’ of donderbeestjes of onweersvliegjes, die jullie evengoed kennen en die bovendien een onweer aankondigen dat de vakantie kan verbrodden.
Laat kinderen geen diepe, onstabiele putten graven. Laat ze ook niet plassen (of meer nog) in die grote plas. Aan de verschillende redderposten zijn daarvoor toiletten beschikbaar, tegen betaling weliswaar maar dan wel tegen een onderdeel van wat een ‘crèmetje’ (ijsje) kost.

Er zijn ook toeristen, vooral oudere, die niet zo van het strand houden. De kust biedt echter voor elk wat wils, onder de vorm van een dijk. In de voormiddag vormen de 10 verdiepingen – hoge appartementsblokken een dam tegen de in het oosten opkomende zon, die de dijk in schaduw dompelt. Op de vele rustbanken kan men genieten van een prachtig zicht op de wijde zee en boten van allerlei aard (mailboot, vissersboot, veerboot, zeilboot) De dijk lijkt op een strijdtoneel waar iedereen zijn plaats wil maar ook moet veroveren. Enerzijds kan de wandelaar op een terrasje (splinternieuw zelfs, in de kerngemeente) van één van de talloze restaurantjes en tearooms, van een koel drankje of een ijscoupe genieten maar ook van één van de ruim aangeboden vismenu’s. Zonder te veralgemenen moet spijtig genoeg gezegd worden dat de dienst wel eens minder verzorgd is en dat de prijzen soms de pan uitrijzen. Kies er dus maar een goeie uit!
Maar de vakantieganger is verdraagzaam. Aangezien er in de maandnamen mei, juni, juli en augustus geen ‘r’ voorkomt, zijn de Zeeuwse mosselen (de Belgische of Oostendse heb ik nog niet geproefd) er bijzonder lekker.
Ook in de avonduren wordt er voor ontspanning gezorgd onder de vorm van avondmarkten, brocantemarkten, festivals of andere leuke dingen.
Ook op de dijk vindt de jeugd zijn gading. Het aanbod aan ‘bellecarren’ (skeelers) is groot en vele maken er veelvuldig gebruik van. Het verkeer mag er dus druk genoemd worden, vooral ter hoogte van de kernen.
“Er staat toch een bijzonder verkeersbord dat de verdeling van de beschikbare plaats regelt tussen voetgangers, fietsers en skeelers”, zullen jullie misschien aanvoeren.
Het KB van 1/12/1975 (bij wijzigingsbesluit van 9/10/1998) bepaalt in art. 22 quinquies 3 : “Wanneer verkeersborden F99b aangebracht zijn, moeten de gebruikers het deel van de weg volgen dat hun aangewezen is. Zij mogen evenwel het andere deel van de weg volgen op voorwaarde dat ze de doorgang vrijlaten voor de gebruikers die er zich op regelmatige wijze bevinden.”
Maar iedereen hindert er iedereen. Hoe kan het kan het ook anders bij die drukte? De voetgangers zijn baas, want zij moeten zich van de scheiding niets aantrekken.

Tenslotte, vergeten jullie maar niet met de 'kodak' (fototoestel of camera) al die mooie herinneringen aan Westende en Middelkerke vast te leggen voor het nageslacht. Misschien denken jullie ook eens aan diegene die moesten thuisblijven om te werken. Stuur ze misschien eens één van die veelkleurige postkaarten met al het mooie dat er bij ons te zien is.
In elk geval, leuke vakantie aan onze kust!!!

Lees ook eens mijn artikels met gelijkaardige onderwerpen
http://users.skynet.be/Stam/lefevere/Blog/naaktstrand2006.htm
http://users.skynet.be/Stam/lefevere/Blog/welkomaantoeristen.htm van 19 juli 2009
http://users.skynet.be/Stam/lefevere/Blog/watvindenjullievandewestendsedijk.htm van 26 juli 2009

11-07-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Dit artikel is mijn 156^ste. Aangezien ik er elke week één lanceer, betekent dat dus dat ik er drie jaar mee bezig ben, zonder één week over te slaan.
Als men ouder wordt, dan rekent men niet meer met vijf of met tien jaar, respectievelijk blikken en tinnen jubileum genoemd. Jaar per jaar bekijken, dat is al lang genoeg! Om de officiële benamingen van jubilea te gebruiken, betekent dat nu na drie jaar mijn “tarwe-jubileum” of mijn derde ‘katoenen’ jubileum. Kenden jullie die benamingen?

Levert het iets op? Dat is een moeilijk te beantwoorden vraag. In dit derde jaar mocht ik alvast een reactie van de blauwe en van de rode kant ontvangen. Mijn teksten worden dus toch gelezen aan het politieke front.

Op 29 maart 2008 mocht ik mijn 1000ste unieke bezoeker begroeten. De teller stond toen voor de ‘viewers’, op 1.796. Een gemiddelde dus, per week, van 40 bezoekers en 70 viewers.
Na twee jaar mocht ik mij verheugen in 7.656 bezoekers en 12.512 viewers, een gemiddelde van 75 unieke bezoekers en 120 viewers, bijna een verdubbeling dus. Vandaag, zijn we toe aan 18.142 bezoekers en 27.469 viewers, een gemiddelde per week over 3 jaar van 116 en voor het voorbije jaar van 202 unieke bezoekers en respectievelijk 176 en 288 viewers. Ik groei dus nog steeds, en dat op mijn leeftijd!!
In de populariteitsranglijst van het ‘Seniorenforum’ sta ik nu op rang 248, dus 67 plaatsen opgeklommen. Niet dat dit veel uitmaakt.
En op naar mijn ‘blikken’ jubileum (5 jaar), want voor de één of andere duistere reden bestaat er geen naam voor een 4-jarig jubileum.

Ik maak van het einde van een blogjaar gebruik om eens (opnieuw) te verwijzen naar een paar artikels uit het voorbije jaar.

Kunstwerken gevonden in de Steenstraat.
In de Steenstraat heb ik op 24 juni 2010 een kunstwerk ontdekt, dat volgens mij de aandacht verdient van het gemeentebestuur. Ik vermeld dit feit omdat het werk misschien in aanmerking kan komen voor de volgende Beaufort. In dat geval moet Middelkerke geen geld meer uitgeven voor de aankoop van een watertorenverlichting en nog minder voor een roestige Caterpillar van Wim Delvoye, de artiest die de ‘Strontmachine’ maakte.
Misschien is er wel haast bij, want op de onderstaande foto’s kan men zien hoe snel zo’n kunstwerk in waarde daalt. Die automobilisten en fietsers hebben toch nergens nog respect voor!!!

                       

Op 28 juni 2010 groeide de kunstverzameling van de Steenstraat alweer aan met een prachtwerk.
Schijnbaar heeft de ‘kunstenaar’ een voorkeur voor de omgeving (op 50 meter afstand!!!!) waar de werken van zijn/ haar kleinere viervoeters bewaard worden. Onvergeeflijk toch!

Nog over de ‘Vacarsa’
Op 15 november 2009 wijdde ik een artikel aan de ‘Vacarsa’. Sommige onder u weten nog dat Yvonne Strubbe, echtgenote van politieman Marcel Soete, er destijds huisbewaarster en verantwoordelijke was. Omdat ik graag nog wat meer informatie wou verzamelen, nam ik daarna contact op met de vzw Vacarsa, die nog steeds zijn zetel heeft in Boom.
Ik mocht mij verheugen over een vriendelijk antwoord van de secretaris Leo Hertman. Meer nog, een paar weken nadien stuurde de secretaris mij per email een brochure, die uitgegeven werd ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de vzw in 1998. Daarin staat dat Vacarsa het ‘pand verlaten’ heeft in 1977 (i.p.v. 1975) omdat het niet meer voldeed aan de veiligheidsvoorschriften en omdat een overeenkomst met de eigenaar voor aanpassingen aan het gebouw, uitbleef.
Ik kon daarin ook een verhaal lezen uit de pionierstijd van Vacarsa. Bij een tennispartijtje, gevolgd door een drankje, met de latere gouverneur van de provincie Antwerpen, Andries Kinsbergen en met Marcel Van Jole, ereschooldirecteur en kunstkenner en - criticus, achtte de toenmalige prefect van het koninklijk atheneum in Deurne, Frans Camerlinckx het ogenblik gekomen om zijn grote wens te uiten: hij wou voor zijn leerlingen een sociale vakantie inrichten aan de kust.
De ‘Vereniging van oud-leerlingen der Antwerpse Athenea’ (VOLBA) was toen de grootste bond van de streek en bereikte alle athenea van de regio Antwerpen. Ere-voorzitter van VOLBA was de toenmalige gouverneur van de provincie, Richard Declerck terwijl Van Jole voorzitter was van de oud-leerlingenbond van een middelbare school in Antwerpen. Deze laatste paragraaf verklaart ook hoe de naam ‘Vacarsa’ tot stand kwam: “Vakantieverblijven voor leerlingen van athenea en lycea en rijksmiddelbare scholen van de provincie Antwerpen’. In de periode 1947-1949 was Camille Huysmans Minister van Onderwijs.
De zoon van zijn zuster, Carlos Konings was de eerste secretaris van het pas gestichte Vacarsa. Deze nodigde Van Jole uit voor een etentje bij zijn moeder, die een uitstekende kokkin was. Daar konden beide de zaak bij de minister aankaarten en zo kregen ze bedden, matrassen en een fornuis voor de keuken in bruikleen, voor het reeds gehuurd vakantietehuis.
De minister werd natuurlijk uitgenodigd voor de inhuldigingsplechtigheid, die op een zondag zou plaatsgrijpen. Nu had Camille zich toch wel vergist zeker! Hij stond daar een dag te vroeg, op zaterdag. Hij besloot dan maar een dag te blijven logeren en vroeg mevrouw Soete- Strubbe hem als avondmaal “gerookte haring en stoofkarbonaden” te serveren, omdat zoiets bij officiële bezoeken nergens geserveerd werd. Eigenaardige combinatie, maar jullie weten ook wel hoe ministers zijn!

04-07-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)