|
Joël De Ceulaer, 51 jaar, is sinds januari 2016 senior writer* van ‘De Morgen’**.
Wat presteerde hij al?
Hij behaalde een licentiaat Germaanse filologie en wijsbegeerte (1982-86) en een kandidatuur filosofie aan de Katholieke Universiteit Leuven.
Vanaf 1989 begon hij te werken als (freelance) journalist voor het weekblad Panorama. Ondertussen deed hij 20 maanden burgerdienst in plaats van legerdienst omdat hij vreesde voortdurend te zullen botsen met de hiërarchie. Van 1995 tot het opdoeken van het tijdschrift in december 1997 was hij hoofdredacteur bij Panorama. Na enkele jaren freelance werk voor De Standaard, De Morgen en Knack kwam De Ceulaer in 1999 in vaste dienst bij het weekblad Knack (1999-2011)***, bij ‘De Standaard’ en opnieuw ‘Knack’, sinds 2013.
* Dat betekent dat hem grotere verantwoordelijkheden toegekend werden, zoals het leiden van een groep journalisten.
De hoofdredacteuren Lisbeth Imbo en An Goovaerts zijn verheugd over zijn komst: "Wij kijken er enorm naar uit. Het vertrouwen is
groot. We zijn er vast van overtuigd dat de pen en de inzichten van Joël De Morgen zullen verrijken en verdiepen."
Op https://sanctorumblog.wordpress.com/2019/12/27/joel-de-ceulaer-de-man... lees ik “een grappige titel, het klinkt als iemand die
te oud is om nog te functioneren maar te duur om ontslagen te worden, en dus ergens in een bureeltje zonder vensters zit te
wachten op zijn pensioen.
** Zie https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Morgen Welke de groep ook mag zijn waarin de krant vandaag opgenomen is, ze heeft nog
steeds de reputatie te behoren tot de linkse pers.
*** Hij ging er weg omdat hij niet onder de nieuwe hoofdredacteur Johan Van Overtveldt (nu Europees parlementslid voor N-VA) wenste
te werken.
Joël De Ceulaer schuwt de controverse niet. Hij roept die ook op. Hij is van mening dat journalisten de politici en zichzelf onvoldoende kritisch benaderen.
In 2019 won zijn boek 'Hoera! De democratie is niet perfect' de boekenprijs van de liberale denktank Liberales.
De Ceulaer schrijft voor de Morgen elke week de column ‘Uitkijkpost’.
Ik heb de titels van zijn schrijfsels vanaf de start eens overlopen en zonder de aantallen te moeten tellen, kan men zien dat het Vlaams Belang en N-VA (De Wever en Francken) zeer vaak op de korrel genomen worden. Ook de CD&V en Open VLD komen regelmatig eens aan de beurt, Jean-Marie Dedecker slechts twee keer. Over de SP-A, de Groenen en de PVDA vond ik er nauwelijks een paar terug. Misschien vindt De Ceulaer dat zij altijd het goede pad bewandelen en dat dat zij geen kritiek verdienen? Of schrijft hij enkel negatief over wie een andere mening heeft dan de zijne?
‘Doorbraak’, de Vlaamsgezinde opiniewebsite, die zich toespitst op de maatschappelijke en politieke kanten van de Vlaamse Beweging, die "een bijdrage wil leveren aan de opinievorming en discussie over actuele onderwerpen m.b.t. binnen- en buitenlandse politiek, staats(her)vorming, mediakritiek, samenleving en identiteit”, beweert dat hij en zijn krant, bij verschil van mening, zowel in woord als in beeld, keihard op de persoon spelen in plaats van op de inhoud.
Evert van Wijk noemt hem op 6.2.2019 in zijn artikel ‘Hoogste tijd voor een brief aan Joël De Ceulaer’ het ‘Orakel van De Morgen’, 'de grote pitbull-journalist’ waarvoor iedereen moet rillen' en die aan hottentottenjournalistiek doet.
Hij verklaarde ooit dat hij in een interview met Gwendolyn Rutten niet doorvroeg uit piëteit omdat hij haar in bescherming wilde nemen. Is dat de man die vindt dat veel journalisten de politici onvoldoende kritisch benaderen?
Van Wijk beweert dat De Ceulaer elitaire opvattingen heeft en dat hij neerkijkt op hardwerkende Vlamingen die geen universitaire scholing hebben genoten.
Waarom dit artikel?
Jean-Marie Dedecker heeft dus al twee keer mogen ‘genieten’ van de ‘aandacht’ van De Ceulaer.
De eerste keer was op 21 maart 2020. De titel luidde: “Beste coronavirus, u bent erin geslaagd Jean-Marie Dedecker van mening te doen veranderen.”
Zijn tekst: “Beste coronavirus In normale omstandigheden lijd ik aan een lichte, relatief onschuldige en soms zelfs vermakelijke vorm van smetvrees. Nooit zal ik een liftknop, geldautomaat of publieke klink - laat staan toiletklink - met de blote hand aanraken. Als iemand in mijn buurt niest, maak ik mij terstond uit de voeten. Als ik iemand wiens hygiëne ik niet vertrouw de hand heb geschud, zal ik mijn gezicht niet meer aanraken voor ik mijn eigen hand terdege heb gereinigd. Daarom verlaat ik het huis nooit zonder alcoholgel. Sinds u in het land bent, heb ik dat gedrag nog een tikje aangescherpt. Toen ik maandag - dus nog vóór social distancing de supermarkten had bereikt - boodschappen deed in de Colruyt, durfde ik bijkans niet in te ademen. Terwijl ik met mijn kar door de gangen slalomde, gutste het zweet mij over de rug. Het voelde aan alsof er achter elke hoek, in elke diepvriezer en op elke stap dozen sluipschutters hadden postgevat, met het plan om zomaar in het wilde weg een paar dodelijke slachtoffers te maken. U moet weten: in de grond ben ik een anti-apocalypticus. De krant staat elke dag vol met catastrofes die ons boven het hoofd hangen - qua doemscenario's hebben we keuze zat, als betrof het een staalkaart met kleuren voor nieuwe gordijnen. Maar na enige aarzeling heeft een rationele angst mij deze keer wél bij de keel. Ik dacht in de Colruyt dus maar één ding: ik moet hier zo snel mogelijk weer buiten geraken. Tot ik aan de kassa kwam en bijna tot tranen toe bewogen werd omdat ik ineens besefte: deze mensen, die de ene kar na de andere leegmaken en afrekenen, liggen de hele dag onder vuur. Zij zijn frontsoldaten in deze oorlog. Conform de tijdsrekening volgens Mark Eyskens beleven wij momenteel de Vierde Wereldoorlog - na de Derde, die een aanvang nam met 9/11. Op dit slagveld bent u de vijand, de indringer die met kille discipline maar één ding doet: zoveel mogelijk kopieën van zichzelf verspreiden. Aanvankelijk waren er nog veel enthousiaste gastheren die u graag een handje toe- staken - de lockdownparty als moderne collaboratie, zeg maar. In dat verband: ook in de Belgische politiek zorgt u voor knetterende oorlogsretoriek.
Met aan de ene kant: een regering die met haken en ogen aan elkaar hangt maar die wel van een democratische meerderheid het commando heeft gekregen.
Aan de andere kant: een partijvoorzitter die dolgraag - met alle onverantwoorde vertragingen vandien - zelf generaal was geworden, en nu als een bolletje zelfbeklag onder een deken in zijn zetel ligt, een Cola Zero binnen handbereik en Bambi op de televisie - terwijl hij zijn favoriete commentatoren voortdurend van sms'jes voorziet die als input kunnen dienen voor hun kolkende en klotsende opiniestukken. Sommige dingen veranderen zo nu en dan wel eens. Andere dingen blijven krék hetzelfde. Eén van uw prestaties, als ik dat zo mag noemen, is tot dusver onbelicht gebleven: u bent erin geslaagd om Jean-Marie Dedecker van mening te doen veranderen. Vorig weekend liet hij in deze krant nog weten dat hij op de dijk van Middelkerke gratis soeplepels van zijn eigen lichaamsvochten uitdeelde aan alle belangstellenden, vandaag geeft hij toe dat u toch één van die zakes bent waar we ons veel zorgen over mogen maken. Zelf stel ik het vooralsnog goed. Ik houd mij flink, maar bereid me voor op het ergste. Op televisie zie ik soms dingen die mij de indruk geven dat u mij te pakken hebt en dat ik lig te ijlen op de spoedafdeling, terwijl ik langzaam in een coma wordt gebracht. Zo meende ik maandag in De afspraak Marc Coucke te zien, de man die ooit een miljard incasseerde zonder langs de fiscus te passeren en zei dat belastingen betalen hetzelfde is als je geld in een 'bodemloze put' gooien. Maandag hoorde ik dat hij zich heeft ontpopt tot - hou u vast - public influencer en pleit voor een 'sterke overheid' en een 'ongeziene solidariteit'. Oké, dacht ik, zo hallucineer ik dus vlak voor mijn dood, laat ik afscheid nemen van mijn naasten en zeggen dat ik van hen hou - zachtjes gleed ik weg in een diepe slaap. Tot mijn geliefde mij wakker schudde met het goede nieuws dat ik nog leefde, maar het slechte nieuws dat wij Coucke écht hadden gezien, en dat hij dat allemaal écht had gezegd. Ook Marc Van Ranst zat die avond trouwens in De afspraak, als een baken van rust en degelijke informatie - inclusief twijfels, onzekerheden en voortschrijdend inzicht. Ook hij is in deze oorlog een frontsoldaat. Net zoals het warenhuispersoneel, de apothekers, artsen, verplegers, postbedienden, buschauffeurs, mensen die kinderen opvangen en vele anderen. Ik weet dat u niet luistert, maar toch: mag ik u vragen om hen te sparen? Eén ding is zeker: zodra we u getemd hebben, zal de wereld er anders uitzien. Ik zal in elk geval mijn zegeningen tellen en blij zijn met wat mij vroeger soms irriteerde. Elke dag weer gewoon Rik Torfs in De afspraak: mijn God, wat kijk ik ernaar uit. Antivirale groeten.”
Jean-Marie Dedecker heeft in het begin van de coronacrisis inderdaad getwijfeld aan de ernst en de gevolgen van het virus. Ik heb dat destijds ook al afgekeurd. Hij heeft zich daarvoor verontschuldigd en daarmee was de kous voor mij af. Die ommekeer was zeer waarschijnlijk de aanleiding tot bovenstaand artikel. Dedecker heeft er niet op geantwoord.
De tweede keer, op 18 juli 2020, was de titel van De Ceulaer ‘Beste Jean-Marie Dedecker, u bent de rechtse Tom Lanoye maar dan uit de Lidl’.
Zijn tekst: “Een boze, bezorgde of blije brief aan de (m/v/x) van de week Terwijl we lijdzaam en machteloos afwachten tot de tweede golf van dat smerige virus ons de adem afsnijdt, zou ik nog heel even een moment van ontspanning willen inlassen, door samen met u eens te kijken naar een raadsel dat mij al jaren intrigeert. Dat raadsel bent ú. Meer bepaald - hoe zal ik dat zeggen - het curieuze contrast tussen uw orale en uw schriftelijke eloquentie. We hebben het daar vroeger al over gehad, maar ik moest er opnieuw aan denken toen u zondag, in De Zondag, onze premier een 'takkewijf' noemde. Dat was geweldig onbeleefd, maar wel opmerkelijk. Ik verklaar mij nader. Sommigen onder ons zijn al jaren vertrouwd met uw columns, zoals Knack.be die lang placht te publiceren. Soms zijn die niet oninteressant - u legt de vinger weleens op de wonde - maar meestal zijn ze hopeloos voorspelbaar en drammerig. In plaats van zich verlekkerd in de handen te wrijven bij het vooruitzicht kennis te kunnen nemen van uw inzichten, beeld ik mij in dat de modale lezer het na de eerste zinnen al op een geeuwen zet. U bent, als ik dat zo lelijk mag zeggen, de rechtse Tom Lanoye - maar dan zonder 's mans virtuoze taalbeheersing. U bent de rechtse Tom Lanoye uit de Lidl. Er is één ding waar uw columns wel in uitblinken. Nieuwe woordjes. Die verzint u aan de lopende band. Ik som er, uit de losse pols, een paar op: pretletterbrigade (opiniemakers met wie u het oneens bent), selfiekop (van Conner Rousseau), rolluikvolkje (de Vlaming), taterprogramma's (die spreekt voor zich), enzovoort. Wie een rookverbod bepleit, is een gezondheidsfascist. Wie geen trotse Vlaming is, lijdt aan identiteitsschaamte. Wie bang is dat het nazisme terugkomt, is geen roeptoeter, maar een droeftoeter. En dan zijn er nog het fatsoensmoeras (waarin de linkse inktkoelies wegzinken), de muesli-denkers (van Groen) en het zaaddodend proza (van wollige christendemocraten). De lijst is lang. Een prijs voor stilistisch vermogen zult u daarmee natuurlijk nooit winnen. Maar het is niet slecht voor een oud-bankdirecteur die via het judo in de politiek belandde. Heel wat columnisten en romanschrijvers kunnen een puntje zuigen aan uw lexicale geestdrift. U hebt er ook veel aan te danken. Dat u met uw selfiekop voortdurend de roeptoeter mag spelen in taterprogramma's komt daardoor. U bent een van die stripfiguurtjes die in De Afspraak en De zevende dag geregeld het rechtse alibi mag leveren. Maar! Ziehier komt nu het raadsel dat mij maar niet wil loslaten: als u in zo'n praatshow zit, dan komt u doorgaans maar met moeite uit uw woorden. U zit daar dan te puffen en te hijgen en te knoeien en te stuntelen. Voor de camera bent u ineens niet meer in staat om een min of meer afgewerkte zin te produceren. En dat, mijnheer Dedecker, zijn zakes die ik toch niet goed begrijp. Zo bevlogen als u soms bent aan het klavier, zo ineengezakt klinkt u aan de deugtafels bij de VRT, om het nog eens met een van uw termen te zeggen. U lijkt een gewichtheffer die ons per e-mail doet geloven dat hij 100 kilo kan tillen, maar die, zodra hij op het podium staat, bezwijkt onder een zakje krielaardappelen. Ik heb u er ooit van verdacht stiekem een ghostwriter in dienst te hebben. Maar uzelf en anderen in uw omgeving hebben mij ervan overtuigd dat ik dwaalde. Waarvoor alsnog mijn excuses. Toch blijft het mij verbazen: die neologismespuwende vulkaan achter het klavier versus die onbeholpen formuleerduts in de televisiestudio. Wat mij bij de vraag brengt waar u dat 'takkewijf' haalde. Was het een opwelling van het moment, of hebt u de term pas bedacht en ingevuld bij het nalezen en corrigeren van het interview? Had u mevrouw Wilmès tijdens het gesprek zelf misschien - ik denk nu even hardop na - een kxtwxxf genoemd, een dxmmx kxllx of een sxkkxl? Hoe het ook zij, het was ongepast. U mag zeggen dat de premier, en vrijwel alle ministers die haar omringen, ons allemaal de dood in jagen. U mag erop wijzen dat de Belgische bevolking, met de tragische hulp van experts, is voorgelogen over het nut van mondmaskers en daar de prijs nog dik voor zal betalen. U mag eisen dat álle huidige ministers straks, na de vorming van een nieuwe regering, de Wetstraat verlaten. Mag allemaal. Maar u mag niet op de vrouw spelen. Wij noemen u toch ook geen takkevent, pokkegozer, bickyburgerbink, brulboy, zaagzak, zakkenwasser, zeiksnor, kloteknul - enfin, u snapt wat ik bedoel. Vermaak u gerust met de Nederlandse woordenschat, maar hou het netjes. U bent volksvertegenwoordiger. Tot zover het advies van een inktkoelie die lid is van de verbale zindelijkheidsbrigade. O ja, ik zou het nog bijna vergeten. Behalve met een eigen woordenschat hebt u ons ook opgezadeld met het politieke concept Gezond Verstand. Aangezien deze crisis heeft bewezen dat dát toch iets te dun gezaaid is om nog bruikbaar te zijn, zou ik stilaan eens iets nieuws bedenken. Dat mag schriftelijk.”
Dit was dus wel een vijandig en hatelijk artikel en Jean-Marie beantwoordde het deze keer wel met ‘Journalisten zijn geen boekhouders meer van de waarheid, maar influencers ervan’
“Recht van antwoord
Beste Joël De Ceulaer,
Mijn lodderoog heeft mijn blik doen vallen op je schotschrift aan mijn adres op pagina 2 van de krant De Morgen van 18 juli onder de rubriek 'Uitkijkpost'. Daarin begon je met op te merken dat er een curieus contrast is tussen mijn orale en mijn schriftelijke eloquentie.
Het zal-door mijn prostaatleeftijd -wel aan de toenemende schemer in mijn hoofd te wijten zijn dat mijn snedigheid in de gesproken taal omgekeerd evenredig geworden is met mijn geschreven woordenschat, maar een column schrijven geeft me meer genot in bellettrie dan een oneliner in een politiek interview van gemiddeld 17 seconden. Het siert je scherpe geest dat je dit hebt opgemerkt, want - in tegenspraak met wat je insinueert - ben ik in 2020 nog maar twee keer uitgenodigd geweest aan de deugtafel van een of ander kletsprogramma, laat staan in Ter Zake of in De Afspraak.
Ondertussen zijn er in de laatste zes jaar wekelijks al zo'n 300 van mijn schrijfsels verschenen op Knack.be.
Ik heb er alle begrip voor dat je last hebt van opspelende schrijfnijd omdat een omhooggevallen judocus met één boekje ook meer exemplaren verkocht dan jij kon slijten met je ganse literair oeuvre, maar mijn leespubliek van de Lidl - zoals je het zo subtiel verwoordt - heeft blijkbaar diepere zakken dan de linksgedraaide quinoa-denkers van jouw biowinkel.
Ik heb ondertussen geleerd dat de beloning voor een journalist stilaan verworden is tot het gevoel belangrijk te zijn, macht te hebben over mensen en tot het pogen zaken mee te sturen. Geen boekhouders meer van de waarheid, maar influencers ervan. Maar als zelfverklaarde hogepriester van een postmoderne religieuze kaste die de waarheid in pacht heeft en de politieke correctheid als geloofsleer predikt, heb je het afzeiken van andersdenkenden daar bovenop ook nog tot kunst verheven. Leedvermaak om zo veel mogelijk te kwetsen met denigrerende en lamentabele opmerkingen, en zwelgend in gietijzeren zelfgenoegzaamheid. Eerder pogingen om je frustraathart wat te luchten dan doordachte analyses.
De meeste van je slachtoffers blijven stilzitten als ze geschoren worden, maar als jij schrijft tel ik eerder de vullingen in mijn tanden. Mijn eigenwaarde laat ik immers niet meer bepalen door het doorgeschoten ego van een inktkoelie, tot spijt of jolijt van de pretletterbrigade. Ik heb inderdaad premier Wilmès een takkewijf genoemd omdat ze als Vlamingenhater hautain weigert te antwoorden op alle vragen over bijvoorbeeld de mondmaskerade en de verbranding van miljoenen mondkapjes waarvoor ze als toenmalig minister van Begroting verantwoordelijk was. Als volksvertegenwoordiger is het mijn verdomde grondwettelijke plicht om de uitvoerende macht te controleren, maar als dat initiatief van rechts komt of een Vlaams geurtje heeft, viseren pennenridders als jij liever de boodschapper dan de pyromaan.
Ik moet het erkennen, beste Joël, in subtiele vuilbekkerij ben jij een meester en voel ik mij nog een koorknaap. Vleesgeworden arrogantie kent geen fatsoen. Als karaktermoordenaar ken je hier te lande je gelijke niet. Elk (ave)rechtse politicus wordt in een schietkraam geplaatst die je dan vrij mag bekogelen, en elke linkse op een statiefje in een vitrinekast.
Een bloemlezing uit de koosnaampjes die je wekelijks bezigt in je giftige brieven aan de goegemeente, behoort tot de canon van het betere scheldproza. Van kwakzalver, charlatan, brulboei, kloteknul, pispot tot het vileine Viktor Orbán van de Aldi voor Bart De Wever (je hebt blijkbaar iets met Duitse winkelketens). Bij elke noot van de Strangers, leuke Antwerpse bekroonde bejaarde barden, hoorde je het tromgeroffel van de Pruisen in het struikgewas. Je schaamtegrens ligt blijkbaar ver onder het waterpeil van de Schelde. Het is echter wel nog niet zo gortig als in het dameskapsalon van Twitter, waar ik onlangs nog "een vuile Vlaamse rat met een kankerteef" genoemd werd, maar ik heb een hekel aan potten die de ketels verwijten dat ze zwart zien.
Toch, sans rancune. Als je zin hebt in een lekker bakje koffie in plaats van je dagelijkse kopje vitriool of azijn, blijf je nog altijd welkom in mijn nederig stulpje aan de Noordzee. Mijn uitnodiging van 8 februari 2015 blijft nog altijd geldig, want het is niet de eerste keer dat je last hebt van chronische geldingsdrang op mijn kap. In de zilte zeelucht zou je je er eindelijk van kunnen vergewissen dat ik al mijn opiniestukken nog altijd eigenhandig met de vulpen schrijf. Soms wel uit de buik, maar altijd zonder buikspreker. Alhoewel... wat baten kaas en bril als de uil niet zien wil.
Ik wens je een acute aanval van gezond verstand in deze barre coronatijden.”
Mijn commentaar:
1. Contrast tussen mondelinge en schriftelijke welsprekendheid: ik heb de bewuste uitzending niet gezien maar ik vind hoegenaamd niet dat er iets hapert aan de manier waarop JMD zich mondeling uitdrukt. Natuurlijk kan een schriftelijke tekst beter opgebouwd worden en de woordkeuze kan vlotter en schilderachtiger, omdat men meer tijd ervoor heeft.
2. Beledig je de premier als je haar een ‘takkewijf’ noemt? Een takkewijf is een zeer vervelende vrouw die vaak ruzie zoekt of een ‘trut’ of venijnige vrouw. (zie https://nl.wiktionary.org/wiki/takkewijf). Het is een synoniem voor kutwijf of pokkenwijf. Dat had een lelijker of beledigender benaming kunnen zijn. Ik gebruik zulke woorden nu wel niet, maar ik zie er niet echt graten in. Als ik op internet de lijst van de scheldwoorden overloop, dan staat ‘takkewijf’ er nog niet eens bij. Een politicus mag zogezegd niet op zijn/haar persoon beoordeeld worden maar als JMD haar zo noemde omdat ze alleen maar minachting vertoonde voor de Vlamingen, en hun vragen niet wilde beantwoorden, dan verdiende ze niet beter. Het ‘schrijven van haatbrieven’, zoals De Ceulaer doet, staat wel bij de beledigingen.
Hij is bovendien niet schuw bij het gebruik van koosnaampjes zoals kloteknul en pispot om er maar een paar te noemen. Ik vind het trouwens veel zwaardere beledigingen als hij Bart De Wever de ‘Viktor Orban van de Aldi’ noemt en Jean- Marie Dedecker de ‘rechtse Tom Lanoye van de Lidl’. Hij vindt dat trouwens zelf ook lelijk.
3. Jean-Marie is inderdaad een meester in het gebruik van nieuwe woordjes. Ik heb daarvan zelfs al drie reeksen van 50 gepubliceerd. De Ceulaer heeft niet begrepen dat Dedecker juist zo’n succes heeft en zoveel stemmen haalde op 26 mei 2019 omdat hij zegt wat de gewone mensen denken. Politici op de korrel nemen is in vandaag omdat ze er inderdaad nauwelijks iets van terecht brengen. Dat hij dat vaak doet in een taal die hem eigen is, met goed gevonden vergelijkingen op een humoristische en schilderachtige manier, dat bevalt de meeste van de gewone mensen, op één of andere zuurpruim na. Ik denk niet dat de modale lezer het daarbij op een geeuwen zet. Hij is ook één van de weinige die niet schrijft om in de gunst te komen van de pers of van collega-politici. Dat hij niet koningsgezind is, dat weet iedereen.
4. Ik ben het ook niet altijd 100% eens met wat hij schrijft maar ik vind hem een aanwinst voor Middelkerke en voor de
federale kamer. Ik hou niet van grijze muizen. Hij 'neemt inderdaad nooit een blad voor de mond’. Hij ‘trekt aan de bel’, 'hij windt er geen doekjes om’, ‘hij zet een luis in de pels van zijn tegenstanders’, ‘hij noemt man en paard’, ‘hij noemt het beestje bij zijn naam’. Hij schiet meestal wel raak. Hij zal wel nooit meer veranderen.
Dat is nu éénmaal ‘de aard van het beestje’.
5. Is Jean-Marie Dedecker een ‘drammer’? Dat zou betekenen dat hij niet van ophouden weet en steeds weer dezelfde mening verkondigt. Is het voorspelbaar wat hij zal schrijven? Daarin zal De Ceulaer misschien een klein beetje gelijk hebben, maar dat is te dan enkel te verklaren door het feit dat hij te weinig gehoor krijgt.
|
