1995 – 19 augustus : Gouden huwelijk André Walschaers-Maria Lauwens(“Den Dré” en “Maria van den Taar”). (Foto’s onderaan)
“Op vrijdagavond, 18 augustus, waren Maria en André aanwezig op de serenade ter gelegenheid van het huwelijk van Dora Van Beersel en Jan Van Dessel. Waarschijnlijk waren zij benieuwd hoe zo’n serenade eigenlijk verliep, want het was toch al een tijdje geleden dat er nog zo’n optreden werd gegeven en je weet maar nooit wat dat voor verrassingen kan brengen. Maria en André waren ook op de repetitie van onze fanfare die avond en André heeft daarna de pandoerders nog wat trucs geleerd. Dat duurde tot de geburen hem verplichtten naar huis te gaan, want ze gingen tijdens de nacht de Dorpsstraat versieren. ’t Was weer warm, die avond. Er werd zelfs begonnen met een muzikale optocht van “Op den hoek” naar “St.-Cecilia”, onder de tonen van de “Feestmars”. De jubilarissen stapten beiden flink in de maat voor het korps naast de standaard, die heel lang geleden door de vader van Maria werd gedragen. De geburenkring had ervoor gezorgd dat het Dorp versierd was in groen en wit. Ook de feestzaal was in dezelfde kleuren versierd. Nochtans waren dat de kleuren van de “tegenpartij”, want in zijn jonge jaren was André een lid van het muziekkorps van “rood en geel”, de Malinwa.Misschien had de geburenkring voor deze kleuren gekozen omdat de jubilaris de laatste jaren is uitgegroeid tot een vermaard “boer en tuinder”, iemand die met “blauwe korrels” de prachtigste groenten kan telen op om het even welke grondsoort. De bewijzen van zijn kunnen lagen uitgestald op een demonstratietafel in de feestzaal : forse bloemkolen, prei zoals die op de veiling niet te vinden is, wortelen zo groot als bieten en toch zo mals als boter, enfin...alles en nog wat om beroepstuinders jaloers te maken. André is ook voorzitter van de Leestse Oudstrijdersbond en daarom had hij gevraagd dat de serenade ordelijk en tuchtvol zou verlopen. We hebben daarvoor gezorgd en de genodigden waren stomverbaasd dat het er zo aan toe kon gaan. Alle stukken werden aangekondigd via de geluidsinstallatie en de aanwezigen hebben zich geen ogenblik verveeld. Sommigen zeiden zelfs dat het te rap gedaan was en...toch duurde de hele serenade bijna een vol uur. Omdat de jubilarissen zich beiden nog zo jong voelen, werd de serenade in de feestzaal ingezet met de “Jonge Amadeus”. Tijdens de gelegenheidstoespraak werden ze gehuldigd en geprezen omdat ze na zoveel jaren nog steeds naar alle optredens en organisaties van onze vereniging komen. Maria helpt nog op de vrijdagavondrepetitie. André, nu ere-muzikant, was destijds een “Battelse baritonspeler van formaat” en...daarom trouwde Maria met hem. Tijdens de oorlog van 40-45 heeft André de Duitsers dikwijls de stuipen op het lijf gejaagd en ze waren dan ook blij dat ze in ’45 terug naar hun Heimat mochten vertrekken. Pol Huybrechts, onze dienstdoende voorzitter, overhandigde daarna het geschenk en het “diploma van uitzonderlijke verdienste”. De fanfare speelde het lijfstuk van André,”Pavane in Blue”. Daarbij schoten de tranen van ontroering hem in de ogen. Tijdens zijn gelegenheidstoespraak dankte André de fanfare en hoopte hij er nog jaren bij te zijn, want ”het leven in de fanfare is toch zo schoon en zo plezant”. Nadat de muzikanten en sympathisanten de jubilarissen hadden geluk gewenst, werd de serenade afgesloten met een mars op verzoek van de jubilarissen, nl. “Centaur” van Broadbent. Ten slotte volgde er nog een receptie en op een van de volgende repetities hebben de muzikanten er “nog een lap op gegeven”, dank zij de milde steun van Maria en André. Iedereen vond het bijzonder fijn dat ook Dora Van Beersel en Jan Van Dessel, pas getrouwd sedert de dag voordien, deelnamen aan de serenade.” (Uit “Toeters en Trompetten”, oktober ’95)
‘Leest in Feest’ over dit gouden huwelijksfeest :
“Op zaterdag, 19 augustus 1995, een snikhete zomerdag, vierden eremuzikant André Walschaers en Maria Lauwens hun gouden huwelijksjubileum. De geburen hadden de omgeving van de Dorpsstraat versierd met dennenboompjes, coniferen, papieren bloemen en kleurige linten. De serenade werd dezelfde avond gegeven in de zaal ‘St.-Cecilia’.”
De fanfare secretaris (Stan Gobien) had voor de jubilarissen een gelegenheidsvers gemaakt :
Het is alsof vandaag alle instrumenten zingen en ieder juicht in Leest en in ’t hele land ! Vandaag viert hier iemand zijn jubileum en nog wel een beroemde ere-muzikant !
Hij was vroeger een meester op de bariton. Hij bespeelde dat instrument als een atleet. Hij kon dat een heel lange tijd volhouden. Wij weten dat Maria daar wat aan deed.
Ze zei vroeger bij zichzelf : “ ‘k Zal trouwen zonder al teveel haast en als ik ooit een man zal nemen is ’t een Battelaar die bariton blaast.”
En André had het getroffen ! Hij was van Battel en speelde bariton. Hij had dan ook de meeste kansen zodat hij het hartje van Maria won.
En toen hij in Leest Maria zag, heeft André dadelijk toegehapt ! In het jaar negentien vijfenveertig Zijn ze hier in ’t huwelijksbootje gestapt.
De jaren die eraan voorafgingen was André een echte oorlogsheld ! Op zijn manier vocht hij tegen de bezetter : met intelligentie, tactiek en met slim geweld.
Telkens hij een vijand kon bemerken, kroop hij met Maria achter de haag. Hij zei : “ ’k Wil in Duitsland niet gaan werken en Maria,…ik zie u toch zo graag !”
Maria hielp toen bij haar moeder in de winkel met lakens en linnen. Zij dacht : “Kwamen er maar meer Duitsers, dan kon ik André weer eens beminnen !”
En dat doen ze nu al een halve eeuw, zeker meer dan vijftig jaar ! Spijt hebben ze er nog niet van, want ze zijn nog steeds een gelukkig paar.
Er zijn nog andere dingen te vertellen ! In ’t begin wou hij van ons fanfare niet weten. De reden kunnen wij best veronderstellen : Ze konden hier nog niet met mes en vork eten.
Toch is hij bij de Leestse fanfare gegaan. Maria haar dromen zijn in vervulling geraakt. De beschaving heeft hier haar intrede gedaan : ’n Battelaar heeft onze manieren vervolmaakt.
Muziek geeft aan zijn leven de nodige kleur. Zingen doet hij tijdens zijn werk als chauffeur. In de kerk durfde hij met het orgel meefluiten en om die reden vloog hij er ooit bijna buiten. Met de kaart spelen is zijn lang leven. Als hij meedoet, zitten de anderen te beven. ‘Pandoeren’ is zeker zijn lievelingspel. Na de repetitie lukt hem dat wonderwel.
Hij probeert de volgende generaties te leren hoe ze hun kaarten best kunnen laten renderen. Hij zegt : “Begin met de kaarten goed te steken en laat dan uw gezicht en uw handen spreken.”
Verder amuseert André zich nog in zijn tuin. Van daarin te werken ziet hij ook zo bruin. Hij strooit geen roze korrels maar echte blauwe. Wie z’n groenten eet, zal ’t zich niet berouwen.
’t Laatste wat we vandaag van André vertellen, hoorden we vorige vrijdag na het bellen. Hij zei toen : “Mens, wat is het leven schoon.” Voor André is…dat heel gewoon.
Nu nog even Maria op de rooster leggen. Want ook over haar is er wat te zeggen. Maria is een vrouw met heel veel temperament. Daarom is ze ook buiten Leest heel bekend.
In Tisselt maakten ze haar ooit razend kwaad. Ze ging niet akkoord met ’t concoursresultaat. Ze gaf de jury kletsen met haar paraplu en weg waren die van Leest ! Salut !
Van jongsaf was ze voor de Leestse fanfare ! Ze maakte ‘r goede dingen mee maar ook rare. Wordt er door de fanfare wat georganiseerd, dan is Maria direct geobsedeerd.
In haar jonge jaren speelde ze ook muziek en sprong ze rond als Zorba de Griek. Op de derde dag sloeg ze de grote trom. Het sloeg toen in als een bom.
Als ’t maar goed gaat met onze vereniging dan is dat voor haar een hartversterking. Helpen deed Maria steeds met plezier. Bier serveren kon ze met stijl en met zwier.
Op vrijdagavond komt ze nog naar ons café. Dan is ze altijd in topvorm, o wee of o jee ! Op een avond had ze haar gladde schoenen aan en toen is ze pardoes tegen de grond gegaan.
Aan haar hand had ze toen een grote wond maar geen geklaag kwam er uit haar mond. Vlug zijn ze met haar naar de dokter gegaan en die heeft er een plakker op gedaan.
Veertien dagen nadien was Maria weer paraat. Ze was genezen en wel in de hoogste graad. Het was ook te zien aan haar manieren want ze dronk duvel en andere sterke bieren.
Ze maakt geen lawaai : ze begint met kwelen. En wie dan goed luistert, zal zich niet vervelen. De waarheid krijgt men naakt en bloot. En…Maria heeft een hart van koekenbrood.
Ze heeft haar man één zoon geschonken. Muzikaal heeft die steeds uitgeblonken. “Beter één die heel goed muziek kan spelen dan een grote hoop die de mensen vervelen!”
Zonder hem gaat het bij ons misschien niet ! Hij tovert uit zijn tuba muzikaal dynamiet. Ik geloof dat we daarmee alles hebben verteld hoe het bij Walschaers-Lauwens is gesteld.
Zoals gezegd : “St.-Cecilia is hun fanfare.” Dat geen mens daar kwaad van zegt. Daarmee zijn ze reeds lang verbonden. Van onze fanfare houden ze oprecht.
Vijftig jaar door het huwelijk verbonden, delend samen lief en leed. Vijftig jaar elkaar beminnen is iets wat men nooit vergeet.
We wensen dat U de dag mag beleven dat men U met diamanten kroont. Dat uw mooi en werkzaam leven hiermee nog wordt beloond.
Geluk en voorspoed voor U beiden en tot het volgend schitterend feest. Dat is de hartenwens van eenieder en ook de hartenwens van St.-Cecilia Leest.
En we stoppen hiermee : “Lang leve André ! Lang leve Maria ! Lang leve St.-Cecilia !”
Karel ‘Dré’ Walschaers werd te Mechelen geboren op 14 februari 1921. Hij was o.a. Ere- muzikant van de Koninklijke Fanfare “Sint-Cecilia” Leest en Ere-voorzitter van de Nationale Strijdersbond afdeling Leest. André overleed in het A.Z. Sint-Maarten te Mechelen op 16 oktober 2011.
“Wat is het leven ? Je wordt geboren en je gaat dood en ergens tussenin leef je met volle teugen of gewoon, daar kies je zelf voor. Dré koos voor ‘genieten’ en leefde voor twee : lang en met plezier. Je lente gaf melkwitte bloesems in de geborgenheid van Battel, tussen een meanderende Zenne en een strak Kanaal, tussen het bochtige opgroeien en een ijzeren vadershand. Je zomer bracht je lief en latere vrouw Maria, ‘ons witte’, die je al dansend veroverde. Je was een ‘beau’, een pallieter, die met de handen-in-de-zakken-fluitend door de vele kermissen van het seizoen liep. De zomer kent ook felle onweders als oorlog en bezetting. Donder en bliksem troffen het jonge koppel recht in het hart en namen Lisetteke van hen weg. Je reed je verdriet tevergeefs kilometers weg langs Belgische en Franse wegen, samen met Dolf, je compagnon-de-route. Zomerse fanfareklanken hebben je gered. In muziek kon je herleven en discuteren over de concours. Je liefde voor de koperblazers kon je doorgeven aan je zoon. ‘Onze Freddy was weer den beste.” Leest werd je tweede thuis. Letterlijk geprangd tussen het warme café- en dorpsleven groeide je uit tot de schertsende maar altijd plezante ‘kleine burgemeester van Leest.’ Je herfst is mooi en zacht en leert je de geheimen van de aarde kennen en het wassen van het witte goud. Het zien opgroeien van je enige kleinkind en de verwennerij. Samen met Vanessa omarm je de ganse groep schoolkinderen en krijg je de verdiende eretitel ‘Chef bus’. De winter van je leven is soms hard maar in de warmte van jouw thuis zorgen je kleine familie, je vele goeie vrienden en behulpzame buren voor prachtige momenten vol leuke verhalen. De tuin en het café moeten laten omdat het lijf niet meer wil, kon je niet verkroppen. Je was daar boos over zoals over je laatste weken. Als je zelf had kunnen beslissen dan was het anders en sneller gegaan.
Wiebelend op de twee achterste poten van je stoel kijk je dromerig nergens naar. Een sigaret bengelt tussen twee geelgekleurde vingers van je hand. Je monkelt en vraagt : “Zal ik eens iets zeggen ?” We kunnen je helaas niet meer horen. God, wat zullen we je missen. Donderdagavond zal nooit meer dezelfde zijn.” (Beklijvende woorden uit zijn gedachtenisprentje)
De uitvaartliturgie rond de asurne, vond plaats in de parochiekerk van Leest op woensdag 2 november 2011 om 10 uur.
1995 – 26 augustus : Concertoptreden fanfare uit Leest in Tisselt. Ter gelegenheid van het 135-jarig bestaan van de K.F. Concordia uit Tisselt gaf de fanfare uit Leest volgens de inrichters ‘een prachtig concert’ in de zaal ‘Silvermoon’. (“T&T”, oktober ’95)
Foto’s : -Het gouden paar André Walschaers-Maria Lauwens.(Foto : “Leest in Feest”) -“Den Dré”, zoals de meeste mensen hem gekend hebben.(Foto : Familie Lauwens-Piessens) -Met zijn bariton.
1995 – Zondag 23 juli : 7de Zennetochten (Wisselbekertocht) van De Slak. (Foto’s onderaan)
De Leestse wandelclub organiseerde die dag de “Provinciale Wandeldag Antwerpen” met vertrek en aankomst aan het Sportcentrum van Leest. Afstanden : 5, 8, 13, 20 en 30 km. Er waren trofeeën voorzien voor scholen, verenigingen, groepen en families vanaf 20 deelnemers. Deelname : 35 frank gaf recht op een clubstempel en een aandenken. 50 frank op een clubstempel, een aandenken en een zelfklever. De folder sprak nog over een “ruime parking, verzorgde controleposten en een gratis springkasteel”.
Bij het afsluiten van de inschrijvingen noteerden de organisatoren 2.864 wandelaars die de warmte zouden trotseren. Afkomstig van een 160-tal clubs. De grootste aanwezigheid lieten de Kleitrappers uit Terhagen noteren met 111 wandelaars.
1995 – Zondag 6 augustus : Feest bedorven door eten slechte kip.
Een levering bedorven kip zette een lelijke domper op een feestvreugde tijdens een huwelijksfeest in de Omnihal te Leest. Het feest was georganiseerd door een franstalige familie uit het Brusselse. Meer dan 300 gasten woonden de trouwpartij bij.
De familie had voor haar genodigden gebraden kip laten aanrukken afkomstig van een leverancier uit Vilvoorde. Bij het openen van de eerste ketel met gebraden kippen rook men al onraad. Een verdachte geur steeg oveneens op uit andere ketels. Uit voorzichtigheid werd de kip niet geserveerd en zocht de familie contact met de leverancier maar die vertikte het om te reageren. Op aanraden van de Mechelse politie liet de familie een dierenarts ter plaatse komen die het bange vermoeden bevestigde dat er met de kippen iets niets in orde was. Voor de familie een sein om de rijkswacht te verwittigen, die enkele kippen in beslag liet nemen voor verder onderzoek. (Nieuwsblad 8/8)
1995 – Zaterdag 12 augustus : Buurtfeest in Ten Moortele
“Beste Buur,
Eindelijk is het weer zover. Ons 2de buurtfeest komt eraan, en dit op zaterdag 12 augustus. Deze barbeque gaat door in de tuin van Mark De Win. Het aperitief wordt u aangeboden om 18.00 uur. Verder staat er op het menu : saté, barbeque worst, gemarineerde kippefilet, hamburger, aangepaste groenten en sausen, drank naar believen (wijnen, bieren, frisdranken) en muziek en dans naar hartelust. De prijs van dit feestje (eten en drinken) bedraagt 500 frank per volwassene en 150 frank per kind. Voor inschrijvingen en betalingen komen we persoonlijk bij u langs in de week van 1 augustus. Het Buurtcomité.” (Uitnodiging voor de buren)
1995 – Vrijdag 18 augustus :
Huwelijksserenade voor Dora Van Beersel en Jan Van Dessel
Naar aanleiding van het huwelijk van muzikante Dora Van Beersel met Jan Van Dessel gaf de K.F. St.-Cecilia om 18 u. een serenade in de feestzaal ‘Lemenhoek’ in Onze-Lieve-Vrouw-Waver. (“T&T”, juni ’95)
“Het was warm geweest tijdens de periode rond halfoogst ! ’t Was al heel de zomervakantie zo warm en terwijl de tuinders op hun velden alle kranen opdraaiden, deden de café’s ook goede zaken, want daar ook werden de kranen opengedraaid.
We wisten het al een tijdje. Dora, een van onze althoornspeelsters, zou gaan trouwen met Jan Van Dessel. We hadden inlichtingen genomen over de toekomstige echtgenoot en we vernamen dat het een heel brave en lieve jongen was. We hadden dan ook geen bezwaren tegen dit huwelijk en dat wilden we tonen door een serenade te geven op hun huwelijksdag in de feestzaal ‘Lemenhoek’ in Onze-Lieve-Vrouw-Waver. Iets over 17 u. vertrok de muzikanten- en sympathisantencaravaan in Leest-Dorp. We hadden verwacht dat we het met een klein groepje muzikanten zouden moeten doen omdat er heel wat Cecilianen hun zomervakantie nemen na 15 augustus.
Wanneer we echter de parking van de ‘Lemenhoek’ opreden, zagen we meer Leestse wagens geparkeerd staan dan we hadden gehoopt. Toen we de inkomhal binnenkwamen, zagen we –onverwacht- toch al een dertigtal muzikanten klaar staan en er kwamen er nog van alle kanten bij. Omstreks 18 u. begon de serenade. Het werd een traditioneel programma. Tijdens de gelegenheidstoespraak werd Dora geprezen om haar werklust en omdat ze zo’n lief en braaf meisje is en ook omdat ze graag naar de repetitie komt. Aan Jan, haar kersverse echtgenoot, werd de raad gegeven om terug trombone te spelen en met zijn vrouw mee te komen naar de repetitie. Heel wijselijk heeft hij daar niet op geantwoord, maar we hopen toch dat hij ooit nog via de ‘wachtkamer’ de trombones komt versterken. Daarna kreeg het bruidspaar het traditionele geschenk overhandigd door voorzitter a.i. Pol Huybrechts. Iedereen kreeg de gelegenheid de bruid en de bruidegom proficiat te wensen en met een mars werd de serenade beëindigd.
Voor de muzikanten was het echter nog niet afgelopen…Er was na de receptie nog een repetitie in onze eigen zaal geprogrammeerd omwille van het concert bij Concordia Tisselt en ons eigen herfstconcert. De repetitie was iets vroeger gedaan dan anders en daarna waren er boterhammen en kon het kaarten beginnen. Op een van de volgende repetities werd door het bruidspaar nog een natje en een droogje aangeboden aan de muzikanten. (“T&T”, oktober ’95)
Foto’s : -De folder van De Slak die de 7de Zennetochten aankondigde. -Enkele deelnemers van de wandeling te Leest.
1995 – 13 juli : Moeder Selleslagh, Delphine De Wit, overleden.
“Op 19 augustus zou ze 101 worden. Delphine De Wit overleed echter op donderdag 13 juli thuis in de Dorpstraat. Ze was in Leest beter gekend als ‘moeder Selleslagh’. Woensdag 19 juli wordt ze begraven op het kerkhof van Leest. Vooraf heeft de uitvaartliturgie plaats in de parochiekerk van Leest om 10.30 uur.
Moeder Selleslagh was een bekende dame in Leest. Vorige zomer werd ze door heel Leest gevierd op haar honderdste verjaardag. Ze was een vrouw die eenvoudig heeft geleefd, altijd op de achtergrond en die elke dag nam zoals hij kwam. Ze schikte zich in haar lot en heeft dit steeds gedaan met een kwinkslag en een lach.
Delphine De Wit is in de vorige eeuw geboren, heeft op jeugdige leeftijd haar moeder verloren, heeft gewerkt voor het hele gezin, trouwde, kreeg acht kinderen, twee kinderen overleden, echtgenoot overleed en ze is de ouderdomsdeken van de familie geworden.
Moeder Selleslagh heeft nog zes kinderen in leven, aangevuld met dertien kleinkinderen en evenveel achterkleinkinderen. Met het jongste achterkleinkind Pieter werd ze nog voor 14 dagen op de foto vereeuwigd.” (GvM)
1995 – 15 juli – Gazet van Antwerpen : Annelies Van den Eede zwaar gewond
“Leest.- De veertienjarige Annelies Van den Eede, Kouter 83 Leest, kwam woensdagavond in de buurt van haar woning met haar fiets onder een auto terecht. Het meisje werd met zware verwondingen overgebracht naar het Sint-Jozefziekenhuis.”
1995 – Zondag 16 juli :Chiro Car Wash
Tussen 10 en 17 uur kon men zijn wagen laten wassen door de aspi’s en de toppers van Chiro Leest op hun terrein achter de parochiezaal.
Prijs : 180 frank. (Folder)
1995 – 17 juli – G.v.M. : Boxing Club Leest sterft stille en snelle dood
“Het lijkt erop dat de dit seizoen opgerichte boksclub BC Leest een stille en snelle dood zal sterven. Het voltallige bestuur diende immers een tweetal weken geleden zijn ontslag in.
BC Leest –nooit echt van de grond gekomen- blijft dus ouderloos achter. Maar meteen kondigden voorzitter Stan Clough, secretaris Etienne Brusselmans en penningmeester Willy De Groof aan nog voor het seizoen ’95-’96 weer de handschoenen op te nemen. Ditmaal in hartje Mechelen. Zoals geweten startte BC Leest op vraag van Gust Emmeregs dit seizoen in de Leestse Omnihal met boksactiviteiten. Emmeregs had al enkele succesvolle boksavonden ingericht en droeg de bokssport een zodanig warm hart toe dat hij actief wou meewerken aan de revival van de Mechelse pugilistiek. Hij garandeerde de investeringskosten en een vaste stek in de Omnihal. “Maar al snel werd duidelijk dat Gust zijn beloften niet na kwam. Van de aanvankelijk beloofde infrastructuur kwam niks in huis. We werden ergens in een klein magazijntje van de Omnihal gestopt. We trainden als het ware in onze kleedkamer. Bijgevolg was de aankoop van een boksring (86.000 fr.) totaal nutteloos. Een ring die nota bene verre van reglementair was”, stelt secretaris Etienne Brusselmans.
“Afijn, de problemen waren legio. Ook naar de organisatie van een meeting toe. We hadden een meeting met verschillende revanches van de Belgische kampioenschappen liefhebbers én de spektakelrijke profkamp Barret-Wuestenberghs in het achterhoofd. Gust wou echter absoluut Hassan Mokhtar op het programma. Onmogelijk, want Mokhtar had een contract om zijn titel in Drogenbos te verdedigen”.
Brusselmans had overigens al bij voorbaat het gevoel dat BC Leest op drijfzand gebouwd werd. “Klopt, ik zag dat al veel langer aankomen. Er was geen samenwerken mogelijk. Gust betaalde zelfs nooit de verplichte clubverzekering. Wat dus betekent dat wij niet verzekerd waren. We mogen van geluk spreken dat er al die tijd geen ongeval gebeurde. En als klap op de vuurpijl kregen we deze week nog een al 10 maanden openstaande rekening van de leverancier van boksmateriaal. Rekening die dus nooit betaald werd. Nu goed, ten einde alle plooien glad te strijken stelden we voor een ultieme evaluatie-vergadering te houden zodat we de meubels konden redden. Maar daar kwam nooit reactie op. Ons ontslag was dus logisch.”
The Max Gust Emmeregs zelf konden we niet bereiken, maar de kans dat hij voor het volgend seizoen voor BC Leest alsnog een vergunning bij de boksbond neemt, is in deze omstandigheden bijzonder klein. Brusselmans, Clough en De Groof hebben ondertussen wel al aangekondigd zich verder voor de heropbouw van de Mechelse bokssport in te zetten. “Zeker, we hebben een nieuwe locatie gevonden. In de buurt van het station opende mijn zoon Carl onlangs café The Max. Achteraan en boven wordt plaats voorzien voor een feestzaal, theatertje en een boksclub die ook “The Max” zal gaan heten. We maken ons sterk dat we nog dit seizoen aan de slag kunnen en dat het –hartje Mechelen- wel een succes kan worden”, zegt Brusselmans vastberaden niet in de hoek waar de klappen vallen te blijven. (P.P.)
Op 19 juli reageerde Emmeregs in dezelfde krant onder de kop :
Emmeregs blijft in Mechelse bokssport investeren
Gust Emmeregs blijft ook na het ontslag van het bestuur van BC Leest in het boksen geloven. Dat kondigde een verbolgen Omnihal-beheerder in reactie op ons artikel van maandag aan : “De beschuldigingen die het bestuur mij ten laste legt zijn belachelijk”, aldus Emmeregs. “Ik kwam wel degelijk mijn beloftes na, betaalde steeds elke maandag op tijd de 6.000 frank van trainer D’Hondt (nu ook ontslagen, nvdr). Sterker nog, ik investeerde het afgelopen jaar een kwart miljoen in de Mechelse bokssport. Wie kan dat zeggen ? Ik had trouwens vooraf duidelijk gesteld dat ik alleen de eerste investeringen zou doen, nadien moest de club zelf zien rond te komen. Zo heb ik nooit beloofd de clubverzekering te betalen : neen, elke bokser betaalde zijn eigen verzekering, zijnde 500 frank. En wat betreft het inrichten van een meeting, die meeting zou mij zo’n 250.000 frank kosten. Begrijpelijk toch dat ik dat bedrag niet zonder garantie en inspraak neertelde. Je kan goed zijn, maar niet gek.”
Emmeregs noemde het in de gegeven omstandigheden zinloos de evaluatievergadering bij te wonen. “Het vonnis was blijkbaar al geveld. Ach, volgens mij zochten de betrokkenen al langer een manier om op eigen houtje met een club te starten. Ik vraag me alleen af of dat niet op een deftiger manier kon.”
Klare taal van Emmeregs die aankondigde wel degelijk de vergunning voor BC Leest te verlengen. En eraan toevoegde dat hij van zijn inrichtersvergunning (“nr.10918”,zegt hij) gebruik zal maken. Mogelijk opnieuw met Vilvoordenaar Surin. Of onze boksglorie Jean Lamarque trainer blijft, kon nog niet worden bevestigd. (P.P.)
1995 – 19 juli : Omhaling chiro.
De Leestenaars hadden volgende folder in hun bus gekregen :
Geachte Leestenaar,
De zomervakantie is volop aan de gang, het Chirovolkje pakt zijn valiezen in om op kamp te vertrekken. Om de Chirokas enigszins te sparen, houdt de Chiro een aloude traditie in stand : de groentenronde. U kan tijdens dit gebeuren allerhande groenten en voedingswaren overhandigen aan de passerende Chiromannen. Deze omhaling is geheel vrijblijvend. Enkele praktische wenken : -de omhaling gebeurt op woensdag 19 juli vanaf 10u00. -om niet elke deurbel te tiranniseren, vragen we U om deze brief goed zichtbaar langs de straatzijde te bevestigen als teken dat U iets wil meegeven met de Chiro. De Chiro dankt U alvast voor Uw giften, tot woensdag ? De Chiroleiding.
1995 – Vrijdag 7 juli : Leestse fanfare op Heide-Kermis
“Het was een prachtige zomeravond en het begin van de vakantie-uittocht. Terwijl er op de radio almaar berichten werden omgeroepen over files op weg naar zee, opstoppingen aan de Kennedy-tunnel en verkeersongevallen richting Luxemburg, kwamen nog een vijfentwintig muzikanten afgezakt naar de Leest-Heide. De andere zaten in de files of waren reeds lang op hun vakantiebestemming aangekomen.
De tubaspelers weren nog allemaal op de Leest-Heide en op één na alle basspelers. Bij andere instrumenengroepen ontbraken heel wat muzikanten. Voor de eerste keer waren er meer vergezellende ereleden dan muzikanten, maar het kan zijn dat de aanwezige supporters allemaal fervente mosseleters waren. Eén van onze oud-dirigenten, Frans Dierckx, was ook van de partij.
Van de geplande muzikale wandeling kwam niets…Er zijn nog weinig muzikanten te vinden voor echte stapmarsoptredens. We vinden dit spijtig, maar het is nu eenmaal zo. We zullen hierop in de toekomst niet meer aandringen, maar we vragen ons af of we dan nog een aantal diensten kunnen leveren zoals dat vroeger het geval was. Kunnen we dan nog deelnemen aan optochten ? We zullen afwachten, maar eens moeten we de knoop toch doorhakken…!
Er zou een kermisconcert worden gegeven op het wegdek van de Juniorslaan, het oude stuk dat voor het verkeer was afgesloten. Tegen de glasbol aan waren stoelen en lessenaars geplaatst. Toen de dirigent de aanwezige muzikanten even had overschouwd, besloot hij zelf mee te toeteren omdat er volgens hem te weinig althoorns waren. Onze hulpdirigent, Warre De Maeyer, legde zijn tuba in het gras en werd gelegenheidsdirigent. En onze hulpdirigent deed het ook zeer goed !
Wat het programma betreft –en daar moeten we in de toekomst rekening mee houden- houden de mensen van Leest-Heide van andere muziek. Op de Heide houden ze van Eddy Wally, van Corry en de Rekels, van Vader Abraham en van de Zangeres zonder Naam. Ze moeten daar niets hebben van UB40, de Cranberries of ander Engels gedoe. Voor fanfaremuziek gaat hun voorkeur naar stevige en bekende marsmuziek als ‘Colonel Bogey’, ‘Stars and Stripes’, ‘Alte Kameraden’ en zelfs ‘Prager Musikanten’. Zij houden er niet van trage nummers. De mensen van de Heide willen op muziek kunnen meestappen en in de handen klappen. Ze willen de deuntjes ook kunnen meefluiten. Nu kregen ze er te weinig gelegenheid toe, zegden ze. Maar ze voegden eraan toe : “We zijn toch tevreden dat de fanfare nog eens op de Heide een concert heeft komen spelen.”
Omstreeks 21 u. was het concert afgelopen en toen zijn de liefhebbers van mosselen aan de slag gegaan. “Ze zijn uitstekend van kwaliteit en ze zijn goed klaargemaakt,” hebben we horen zeggen. “En de steak natuur was ook heel goed !”
Dit kermisconcert was teven het laatste muzikale optreden van Pol Huybrechts, onze ondervoorzitter. Hij is één van de trouwste muzikanten van onze vereniging geweest en heeft er ruim 45 jaar als muzikant opzitten. Vanaf 8 juli 1995 is Pol nu ere-muzikant. Hij blijft echter wel naar de repetitie komen en zal de muziekbibliotheek in orde houden. Hij blijft zich ook bezig houden met ons druk- en kopieerwerk.
De muzikanten kregen een consumptie aangeboden van Henri Verbeeck, Pol Huybrechts en van de fanfare zelf.” (“T&T”, oktober ’95)
Initieel had de fanfare het plan om voor deze Heide-Kermis een TD of een bal te organiseren maar dat werd afgeblazen : “…een TD is financieel haalbaar maar we vernemen dat er de laatste tijd zoveel nare dingen omheen gebeuren dat de veiligheid van het gemeenschappelijk bezit en van de omwonenden nogal eens te lijden krijgt. We hebben ook de prijzen gevraagd van de vedetten met een orkest. Meestal komt daar minder gewelddadig volk op af, maar de prijzen zijn om van te duizelen. Voor een playback optreden van ongeveer een half uurtje durven sommigen al gauw 130.000 BEF vragen en dan zijn ze enkel nog maar vrij na 24 u. Het uur van optreden kan wel geheim blijven, maar het is voor degenen die inkomgeld betaald hebben niet prettig zolang te moeten wachten. We kregen ook prijzen binnen van om en bij het half miljoen voor zogenaamde vedetten die actueel wel in de markt liggen en dan hebben we het niet over de Rolling Stones of andere vermaarde groepen. Financieel is dat voor onze vereniging een te groot risico…” (“T&T”,maart ’95)
Ondervoorzitter Pol Huybrechts (foto’s onderaan) blies op deze Leest-Heide kermis zijn laatste noten uit zijn bariton. Vanaf dit moment werd hij ere-muzikant. Leopold ‘Pol’ Huybrechts is een zoon van Frans en van Jeanne De Bruyn en werd te Leest geboren in 1933. Hij was muzikant van 1951 en bestuurslid van de K.Fanfare St.-Cecilia Leest sinds 1979. In 1981 werd hij wijkverantwoordelijke. Hij hield zich vooral bezig met het kopieer- en drukwerk van de fanfare en samen met zijn echtgenote Maria Buggenhout zorgde hij voor het dagelijks onderhoud van café-zaal ‘St.-Cecilia’. Pol was ook beheerder van de voorraad dranken in het fanfarelokaal. (‘Leest in Feest’)
1995 – 8, 9 en 10 juli : Leest Heide Kermis “Bij Maryse, de eerste zeeuwse supermosselen met friet of brood of koude schotel aan democratische prijs vanaf 16.00 uur. Zondag 9 juli 1995 – 3de grote volksspelen vanaf 14.00 uur. Inschrijving vanaf 13.30 u., tf 015/71.35.44. Mooie prijzen. Springkasteel & magic clown voor de kinderen gratis. Om 20.30 dans en vermaak met DJ Wasch&Go. Maandag 10 juli : zeeuwse super mosselen vanaf 16.00 uur. Dit alles t.v.v. Maryse Boys.” (folder)
Op zaterdag werd een kaartavond georganiseerd met een prijzenpot ter waarde van 30.000 frank. De inleg bedroeg 150 frank en zondag speelde DJ Dolf vanaf 20 uur ten dans. Deze activiteiten gingen door aan het terrein Grote Bleukens aan de Zennebrug.
Foto’s : -Leopold ‘Pol’ Huybrechts met zijn bariton. -Pol in 2013. Rechts Marcel Van Loo.
1995 – 4 juli – GvA : Rioleringswerken in september
“…de geplande rioleringswerken door de NV Aquafin situeren zich aan de Krekelenberg (Blaasveld) en de Tisseltbaan (Leest) en verderop in de Blaasveldstraat, Hoogstraat en Overloopstraat (Tisselt). De collector die dient aangelegd moet de afvalwaters afvoeren van zowat 2000 personen die aan de zijde Tisselt-Oost en het stukje Leest wonen.”
1995 – 5 juli : Overlijden van Ferdinand De Prins, Ere-Schepen en Ere-Bestuurslid K.F.St.Cecilia Leest. (Foto’s onderaan)
Ferdinand “Nante” De Prins was in de Leestse Alemstraat geboren op 6 januari 1908.
Hij was gehuwd met Alida ‘Lida’ De Wit (°Leest 28/9/1909, +Leest 30/10/1990) die hem vijf kinderen schonk : Jan, Constant, Marcel, Walter en Maria.
Naast muzikant van de fanfare St.-Cecilia was hij er ook wijkverantwoordelijke, bestuurslid en ondervoorzitter. Vanaf 1946 was hij gemeenteraadslid en schepen van 1959 tot 1970.
Rond 1930 kocht hij op het Dorpsplein (Leest-Dorp) de woning van de familie Huysmans die er daar een limonadefabriekje op nahield. Nante verbouwde de woning tot beenhouwerij die na zijn opruststelling werd overgenomen door zijn zoon Walter en later door de familie Cremie.
Meer over Ferdinand De Prins in deze kronieken : juli 1963 (Huizenbouw te Leest), juni 1987 (oorlogsherinneringen) en begin maart 1995 (“Nante den beenhouwer”).
1995 – 7 juli : Overlijden van Jan De Wit. (Foto onderaan)
“Jan van Poeles” was erelid van de Kon. Fanfare St.-Cecilia en geboren te Leest op 27 juli 1913.
Hij woonde aan de Kleine Heide en bleef zijn leven lang een trouw lid van de fanfare.
Hij was gemeentewerkman in Leest en werkte in die functie samen met onder andere Eugeen Vloeberghen en later met Leo Lauwens.
Jan De Wit was aanwezig op elke uitstap van de vereniging ongeacht de afstand die daarvoor moest afgelegd worden. Hij verplaatste zich een hele lange periode met een ‘2 pk-tje’, zelfs toen die wagentjes bijna helemaal uit het straatbeeld waren verdwenen. Wanneer dat wagentje ergens stond geparkeerd, wist iedereen dat Jan niet ver uit de buurt was.
Wanneer de feesttent voor de Cecilianen werd opgebouwd en wanneer na afloop van de festiviteiten alles moest worden opgeruimd, stak hij altijd een handje toe. Jan De Wit was de eenvoud en de vriendelijkheid zelf. Zijn grote hobby’s waren de duivensport en het volgen van de concertuitvoeringen van de fanfare. (“Leest in Feest”, Stan Gobien)
Foto’s : -Nante als soldaat. -Lida met zoontjes Constant en Jan. -Nante kocht, rond 1930, het vroegere limanadefabriekje van de familie Huysmans aan en verbouwde het tot beenhouwerij. Op de foto voor beenhouwerij De Prins : Fons, Godelieve en Leo Hellemans. -De huidige beenhouwerij Cremie. -Jan De Wit. (Foto : familie Lauwens-Piessens)
1995 – Juni “T&T” : Rubriek ‘Jeugdige Muzikanten’ : De muzikanten die deze keer worden voorgesteld (Kathleen Lamberts en Katrien Verschueren) hebben allebei wat gemeenschappelijks. Ze houden er niet van bloemtuilen af te geven ter gelegenheid van concerten. “Het zijn altijd de jongste meisjes die daarvoor opdraaien ! Er zijn toch ook jonge jongens en zelfs volwassen dames in de fanfare ! Laat hen het de volgende keer maar opknappen, misschien doen zij het wel graag ! Ofwel kun je ook nog kiezen uit de rijpere mannelijke muzikanten !” We zullen eraan denken tegen het kerstconcert…
Kathleen LAMBERTS(°10.06.1980) “Kathleen is de zus van Veerle, die al eerder in deze rubriek voorkwam. Zij woont aan de Juniorslaan 27 te Leest. Kathleen is 15 jaar en weet zelf niet meer sedert wanneer ze lid is van de fanfare. Ze heeft twee jaar muziekschool gevolgd. Nu gaat ze niet meer naar de muziekschool. Ze toetert enkel nog mee in de fanfare en ze zorgt ervoor dat ze haar partituur zo goed mogelijk kan spelen. Ze speelt, je houdt het niet voor mogelijk,…bugel. Dan zijn er toch nog goede zielen, zoals Hendrik Verschueren en Marcel Schippers, die dit prachtig instrument willen bespelen !!! Op de vraag waarom ze nu juist voor een bugel heeft gekozen, kan ze enkel antwoorden : “Ze hebben me dat instrument gegeven en ik dacht dat het dan ook goed was.” Kathleen loopt school in het Sint-Godelieve Instituut in Kapelle-op-den-Bos. Daar krijgt ze nog maar één uurtje muziek. Ze vindt het dan ook niet de moeite haar instrument mee te nemen naar school, want dan pikt zij weer kostbare tijd in van de lerares muziek. Haar hobby’s zijn muziek spelen, muziek beluisteren en naar de chiro gaan. Sommigen van haar vrienden en vriendinnen vinden het leuk dat ze in een fanfare meespeelt, omdat ze vroeger ook gespeeld hebben. Kathleen houdt van alle muziek behalve van house en klassieke muziek. Tot haar favorieten rekent ze de Cranberries en REM. In de fanfare vindt ze het tof omdat er zo’n goede sfeer heerst en omdat er zoveel jeugd is. Wij hebben al gezien dat er wat te lachen valt als Kathleen in de buurt is. Daarbij komt ze heel dikwijls naar de repetitie en als het enigszins kan, helpt ze altijd mee als de fanfare wat organiseert !”
Katrien VERSCHUEREN(°15.09.1980) (foto onderaan) “Katrien woont aan de Winkelstraat 7 te Leest. Zij is één van de kleindochters van ere-voorzitter Vic Verschueren en wordt binnenkort 15 jaar. Ze weet nog wanneer ze lid van de fanfare is geworden. Dat was in 1989 en ze was er al vlug bij. Muziekschool volgt ze niet meer, want die heeft ze al achter de rug. Zij speelt cornet, zoals haar vader. Eerst had ze een althoorn gekregen, maar die vond ze te groot. Alle andere leerling-muzikanten kregen toen een cornet en daarom wou ze die ook. Ze gaat naar school in Mechelen, bij de Ursulinen. Daar krijgt ze geen muziekles meer. Ze heeft wel één jaar in het schoolensemble gespeeld, maar daarvan is ze nu geen lid meer. Zij is een van de weinigen die haar cornet dan ooit wel mee naar school heeft genomen… Haar hobby’s zijn in de eerste plaats naar de fanfare gaan. Daarbij komen nog fietsen, lezen, met de computer spelen en werken en…muziek beluisteren. Katrien is ook lid van de chiro. Sommigen van haar vrienden en vriendinnen vinden het maar niets om naar de fanfare te geen en ze vragen zich af wat zij daaraan leuk kan vinden. Anderen vinden het daarentegen wel fijn en zouden ook wel eens willen proberen. Katrien vindt vooral de sfeer in de fanfare tof. Na de repetitie en tijdens andere fanfare-organisaties babbelen en lachen, doet ze graag. Vooral veel lachen vindt ze gezond. Haar ouders vinden het goed dat ze naar de fanfare gaat. Ze zegt dat het zowat een traditie is in haar familie. Haast iedereen speelt in de fanfare of is leerling-muzikant. Ze houdt echter ook nog van andere dan fanfaremuziek, zelfs van hard-rock. Katrien is er steeds bij als er wat georganiseerd wordt in de fanfare. Ze helpt bij de kwis, bij de jaarlijkse eetdagen en bij alles wat er maar enigszins te doen valt. En wij kunnen haar hulp en die van haar jeugdige medemuzikanten best gebruiken !”
1995 – Vrijdag 2 juni : Opening nieuwe lokalen Chiromeisjes(foto onderaan) De chiromeisjes van Leest en de Raad van Bestuur van “Ons Parochiehuis – De Kouter” melden u met grote vreugde de geboorte van hun nieuwe lokalen. Het doopsel zal toegediend worden door onze Proost op vrijdag 2 juni 1995 om 19.30. U en uw partner worden vriendelijk uitgenodigd op deze plechtigheid met aansluitend een receptie.”(De uitnodiging)
1995 – Vrijdag 2 juni : Consternatie na de repetitie van de fanfare. “Af en toe gebeuren er onverwachte dingen op de repetitie. Niet zozeer tijdens het repeteren, maar wel na de repetitie. Aan drie tafels werd er met de kaart gespeeld toen er omstreeks 23 u. onverwachts gekleurd bezoek kwam. Een Afrikaan haalde uit zijn lederen tas broeksriemen, t-shirts en lederen vesten. In vrij goed Nederlands begon hij zijn waren aan te prijzen. In het café waren op dat moment nog muzikanten en ereleden die iets van de Afrikaanse handel kennen. Een bekend muzikant die weet hoe hij zaken moet doen, vroeg of de betrokkene paternosters bijhad. Die kon hij tot zijn grote spijt niet meer leveren. Wel kon hij tegen een fel naar beneden gedreven prijs broeksriemen verkopen. Van ’t verschieten schoof Maria Lauwens uit met een hele schotel bierglazen. Zij kwam op de grond terecht en kwetste zich aan de hand. Daarom was voor haar een nachtelijk doktersbezoek nodig en een kwartiertje later was ze gelukkig terug aanwezig.” (“T&T”, juni ’95)
1995 – 11 juni : Eetdag Sportvrienden SP Leest In het chalet van SK Leest. Voor 350 frank kon men steak au poivre, steak nature of steak champignons met frieten verkrijgen. Een ½ kip nature met champignons en frieten kostte 250 fr. Inschrijven kon bij volgende bestuursleden : Vloeberghen Jozef, Ten Moortele 5. De Borger Ivan, Vinkstraat 32. De Bont Mariette, Dorpstraat 78. Van Neck Celest, Electriciteitstraat 27 Mechelen. De Borger Gerard, Vinkstraat 32. Verschaeren Malvine, Electriciteitstraat 27 Mechelen. Van Damme Jozef, Juniorslaan 61. De Bleser Armand, Dorpstraat 78. Demeester Stan, Fr. Hoogenberghstraat 19 Mechelen. Verheyden Ingrid, Leuvensesteenweg 643 Muizen. Van Ingelghem Franky, Moerbeistraat 34 Hombeek. (folder)
1995 – 24 juni : Opening vernieuwde speelplaats en nieuw logo De leerlingen en leerkrachten van de Stedelijke Basisschool Leest meldden met grote vreugde de geboorte van hun nieuwe logo en vernieuwde speelplaats. Peters : Jommeke en Filiberke. Meters : Rozemieke en Annemieke.
Feestprogramma : 10.30 – 12.00 : Feestelijke fietsenstoet doorheen Leest met als eregasten Jommeke & Cie. Gratis feestdronk nadien. 12.00 – 14.00 : Feestmaal. Heerlijk “Geboortemenu”. 15.00 – 16.30 : Optreden feestelingen (kleuters en lagere schoolkinderen) op de vernieuwde speelplaats. 16.30 : Plechtige onthulling van de boreling “Ons nieuw logo”onder het peterschap van tal van personaliteiten. 17.15 : “Wie doet het beter B” Jij ? Hoger..., verder..., meer... 19.00 : Kinderbal met optredens van beloftevolle vedetten. 21.00 : Officiële opening galabal. Gastoptredens van de vaste waarden van onze showbizz. Alle feestvarkens op post !!! Doorlopend ijssalon, barbecue, kraampjes, terrascafé !! (folder)
1995 – Vrijdag 30 juni : Etentje voor muzikanten en helpers St.-Cecilia De Leestse fanfare had voor die dag een gratis etentje georganiseerd voor de muzikanten en de helpers in hun zaal. Op het menu stond kip met groenten en frieten. (“T&T”, juni ’95)
Foto ‘s : -Katrien Verschueren. -De voorzijde van de uitnodiging van de Chiromeisjes voor de opening van hun nieuwe lokalen.
1995 – 24 mei : Fik Diddens nam ontslag als bestuurslid van Rust Roest De functie van ondervoorzitter verviel. (“Rust Roest Ontmaskerd, deel II – G. Hellemans)
1995 – Zondag 28 mei : Concertoptreden K.F.St.-Cecilia Mechelen – Park “Ter gelegenheid van de “Dag van het Park” mochten we dit jar helemaal alleen het muzikaal gedeelte opluisteren. Tijdens de voormiddag was het weer nog schitterend, maar tegen de middag aan begon de lucht te betrekken. Omstreeks 14 u. toen het optreden zou beginnen, ging de hemel dicht. Voor het chalet hadden de parkmensen een podium opgetimmerd en op het terras zat het publiek. Zo goed als alle stoelen waren bezet, voor een groot gedeelte weer met eigen supporters. Degenen die de beste zaken hebben gedaan, zijn vermoedelijk de uitbaters van het parkchalet…
Aan het einde van het eerste deel begon het stilletjes aan te regenen. De bassen hadden er eerst last van. Mille Van Moer moest om de twee maten het water uit zijn grote bas halen, want hij zat onder de lek. Daarop werd het eerste gedeelte afgesloten.
Het tweede gedeelte zou beginnen omstreeks 14.50 u. maar het bleef zachtjes regenen. Er werd gewacht tot het zou ophouden, maar…het was het bgein van de Europese mousson die tot voorbij half juni heeft geduurd.
Uiteindelijk werden de lessenaars en de stoelen van het podium gehaald en onder de grote kastanjeboom gezet. Op dat moment hielden de bladeren de druppels nog tegen, in een flink tempo werd het tweede gedeelte afgewerkt. En eigenaardig, het klonk beter van onder de kastanjeboom dan van op het podium. Toen de bladeren het regenwater niet meer konden tegenhouden, was het concert ook afgelopen. De merels zorgden er ook voor dat er nog wat anders naar beneden kwam. Zo kreeg één van de tuba’s wat in zijn paviljoen en gaf hij het toeteren op. Na het concert is hij stilletjes naar de parkvijver getrokken en heeft daar zijn instrument doorgespoeld. Hij moest het op een lopen zetten, want de wedstrijdvissers waren niet gediend met zijn wildwatermanieren.
Het viel ons weer op dat er bijzonder veel ereleden aanwezig waren ter gelegenheid van dit parkconcert. In Hombeek was het dus helemaal geen toevallige uitschieter geweest ! Een volgende parkoptreden zal ons waarschijnlijk in 1997 te beurt vallen ter gelegenheid van het ‘Jaar van de Roos’.” (“T&T”, maart ’95)
1995 – Zondag 28 mei : V.V. Leest miste bevordering naar Vierde Klasse (Foto’s onderaan) De beslissende wedstrijd tegen Hemiksem om promotie naar vierde klasse werd door Hemiksem gewonnen van VV Leest met 1-3. Een bittere ontgoocheling voor de thuisploeg die met heel wat tegenslag had af te rekenen. Speler-trainer Luc Leys was niet hersteld van zijn enkelblessure, terwijl Hans Simons wegens een hielletsel langs de kant moest blijven, Danny Willems met zijn achillespees sukkelde en Bert Wets al geruime tijd niet inzetbaar was. Hemiksem had de heenwedstrijd gewonnen, met 3-2 cijfers. Na de wedstrijd was de thuisploeg ook niet te spreken over de scheidsrechter die verschillende dubieuze beslissingen had laten noteren.
1995 – Juninummer “Toeters en Trompetten”. Uit de rubriek ‘Historische figuren ‘ :
Bert ROBIJNS(°27.09.1918, +26.11.1985) (Foto’s onderaan) “Ook Bert Robijns is één van de meest verdienstelijke leden van onze vereniging geweest. Hij was bestuurslid vanaf 1945, hulpdirigent, leraar notenleer en instrument, later ook penningmeester, maar eerst en vooral muzikant. Hij werkte voor de ASLK, waar hij een belangrijke functie had. Hij was steeds voornaam en piekfijn gekleed en sommigen van toen vonden dat hij daardoor teveel opviel. “Waarom moet hij met een hoed naar de repetitie komen als dat met een klak ook gaat ?” vroegen ze zich dan af.
Bert was vermoedelijk de beste muzikant als het op wandelend musiceren aankwam. Destijds waren er heel wat stapmarsenwedstrijden, processies en ‘verhuizingen’. Er werd wandelend muziek gemaakt op allerlei soorten wegen : op aardewegen, op betonwegen en zelfs op bijna onberijdbare kasseistroken, zoals er alleen nog te vinden zijn in Parijs – Roubaix. Terwijl het moeilijke stappen bij andere muzikanten gevolgen had voor het musiceren, scheen dat geen invloed te hebben op het musiceren van Bert. Gezwind stapte hij door en blies de juiste tonen. Onvoorstelbaar, voor de meeste andere muzikanten…
Bert had ook de financiële leiding, samen met Jef Vloeberghen en Richard Van Praet, van de vroegere Ceciliafeesten. Hij zorgde er dan voor dat er zoveel mogelijk winst werd gemaakt en dat die winsten op een goede manier werden belegd. Als er af en toe wat moeilijkheden waren op de bestuursvergadering en men kon er niet tot een vergelijk komen, wachtte hij rustig af tot iedereen zijn woord had gezegd. Aan het einde van de discussie zei hij zijn mening en een paar minuten daarna werd er beslist zoals hij het had voorgesteld.
Zijn grote hobby, naast muziek, was hengelen op zoetwatervis. Als hij ging vissen, dan zette hij wel zijn klak op en dan had hij ook zijn laarzen aan. Samen zijn we dikwijls gaan paling vissen op de Leuvense vaart aan het Zennegat. We hebben er toen heel wat gevangen. Maar tweemaal hebben we een wonderbaarlijke visvangst meegemaakt : de eerste keer op de vijvers van de ASLK in Meise. Op een uur vingen we een tiental karpers waarvan de kleinste nog 3,5 kg woog. Een andere keer huurden we een forelput in Elewijt en toen we die hadden leeggevist, veranderden we van huurvijver. Dat mocht wel niet, maar we konden het niet laten. We hadden gezien dat de vissers daar zo goed als niets hadden gevangen en toen zij vertrokken, gingen we hun plaats innemen. We hebben toen samen op een drietal uur bijna tweehonderd forellen gevangen. Ze bleven maar bijten. Toen het donker werd, vond Bert de oorzaak van de wonderbaarlijke visvangst : er was een gat in zijn leefnet…Enkel de dikste zaten er nog in !
Na afloop van de repetitie of ter gelegenheid van een optreden speelde hij steevast met de kaarten. Het groepje bestond uit Eugeen, Juul en Jef Vloeberghen, Gust Mollemans, Willy Robbens, meester Meyers, Gust Nuytkens, Dré Walschaers en nog een paar anderen. Zij waren de ‘pandoerders van het eerste uur’. Samen met Eugeen Vloeberghen werd hij gerekend tot de eerder verdedigende spelers en als zij samen speelden, was het als voetballen tegen een betonnen muur…
Bert dronk ook graag een pint. Maar vooral was hij een eenvoudig en goed mens, die zijn gedacht zei en die zich niet zo vlug kwaad maakte. Hij heeft voor de Leestse fanfare heel wat gedaan, meer dan de meeste mensen zich kunnen indenken !”
Albert ‘Bert’ Robijns was te Leest geboren op 27 september 1918 en hij overleed te Mechelen op 26 december 1985. “Ridder in de Leopoldsorde, Ridder in de Kroonorde, Oud-muzikant en bestuurslid- penningmeester van de K.F.St.-Cecilia Leest, Lid van de Bond der Gepensioneerde, Lid van de K.W.B. Hij was een zachtmoedig en eerlijk mens, een vriend voor allen. Hij was een man van weinig woorden maar zijn gegeven woord was hem heilig. Door zijn grote eerbied voor alles wat leeft, genoot hij bovenal van de kleine, eenvoudige dingen des levens. Voor zijn vrienden was Bert een eerlijke, trouwe kameraad, een onvermoeibare werker voor zijn fanfare. In familie was het goed bij hem te vertoeven.” (Treffende woorden uit zijn gedachtenisprentje) Hij was gehuwd met Virginie De Wit die hem twee kinderen schonk : Frans en Maries. Virginie was geboren te Target op 17 oktober 1918 en overleed thuis te Hombeek op 28 mei 1995.
Foto’s : -V.V. Leest-Hemiksem. Leestenaar Werner Huys in achtervolging op Hemiksem-speler Bastiaens. -Duel tussen Claes en bezoeker Verstraeten. -Huwelijksfoto van Bert Robijns en Virginie De Wit. -Virginie De Wit. -Bert Robijns was steeds voornaam en piekfijn gekleed. (Foto's Bert en Virginie : familie Lauwens-Piessens)
1995 – 22 en 23 april : Rust Roest bracht ‘Maandag, en dan niks meer…’ (Foto’s onderaan)
Personages De profeet, Jezus van Nazareth Christof Mahieu De landman Matthias Jan Devos Zijn vrouw Tamara Imelda Van der Hasselt De apostel Judas Marcel Verwerft Zijn vrouw Ruth Ria Verschooten Koning Herodes (Antipas) Guido Hellemans Zijn ‘vrouw’ en nicht Herodias Renild Polfliet De hogepriester Kalifas Jean-Pierre Berckmans De lagere priester Zelus Eric Vandenwyngaert De bezorgde (Maria) Magdalena Frauke Vandenwyngaert De arme boer Simon Marc Windelen Twee gezelschapsdames Hilde en An De Rooster Twee Koninklijke dragers Raf Scheers en Dominiek Van Laenen
Achter de schermen Receptie Palmire, Francoise, Julia, Marleen,
Germaine, Staf, Jan en Raf Teksthulp Raf Scheers Grime en kapsels Ann Martens Kostuums werkgroep Muziek en dans Hilde en An De Rooster Geluidsband Benny Van Humbeeck Decorbouw Geert, Christof, Marc, Dominiek, Eric,
Frauke, Sylvia, Raf, Guido o.l.v. Fik Diddens Decorschildering Tony Baarendse Belichting en techniek Fik Diddens Algemene leiding Guido Hellemans. (‘Rust Roest Ontmaskerd’, G. Hellemans)
Commentaar van Herman Emiel Mertens bij het stuk :
“Guido, nog eens proficiat !
Ik ben blij dat ik dit stuk gezien heb. Origineel. En de regie was geslaagd. Tamara, Judas en Herodes krijgen van mij heel veel punten. De sfeer in de zaal was ook prima. Conclusie : je hebt een puike prestatie op je blazoen, gefeliciteerd !
Dank ook voor je trouwe vriendschap. Heel veel groetjes aan Julia ! Herman.” (‘Rust Roest Ontmaskerd’, G. Hellemans)
1995 – Zondag 21 mei :
Concertoptreden K.F. St.-Cecilia Heindonk in zaal ‘De Zwaan’ “De dag van de verkiezingen trad onze fanfare op in Heindonk. Het was ter gelegenheid van het slotconcert van de ‘Heindonkse fanfaredagen’. Vermoedelijk zullen heel wat landgenoten vermoeid geweest zijn van het volbrengen van hun stemplicht want bij het optreden van onze vereniging waren er niet zoveel toeschouwers. Degenen die er wel waren, werden wel beschouwd als kenners. En zij vertelden dat ze genoten hebben van het Leestse optreden.” (“T&T”,juni,’95)
1995 – Donderdag 25 mei : Concertoptreden van de Leestse fanfare Hombeek-Plein. “…Vlak na een wolkbreuk boven Hombeek-Plein, hebben we op Ons-Heer-Hemelvaart een volgende concert gegeven. Veel last hebben we daarvan niet gehad, want het was een uitstekende organisatie. De organiserende vereniging “St.-Cecilia Hombeek” had een bijzonder prachtige feesttent gehuurd, een mooi en strak gespannen tentzeil, wanden in kunststof, tapijten op de grond over de hele oppervlakte , een reuzengroot podium en een sfeervolle verlichting.. Het was de viering van het 100-jarig bestaan van deze vereniging waardig. Onze vereniging trad op na de K.F. ‘”Moed en Volharding” uit Heist-op-den-Berg en voor de K.F. “St.-Cecilia” uit Vichte. De stijl en de samenstelling van deze korpsen is wel verschillende, ook het repertoire. “Moed en Volharding” en “St.-Cecilia” Vichte pakten uit met eerder modernere stukken. Onze dirigent en zijn muzikanten hielden het eerder bij een klassiek optreden met populaire stukken en solo-optredens.De muzikanten waren in vorm. Marcel Schippers gaf een prachtige solo in “Misty” ten beste, waarin zijn fluwelen bugeltoon én zijn virtuositeit bijzonder goed tot uiting kwamen. Samen met Edmond Muyldermans speelde hij met fanfarebegeleiding een niet voorzien stukje ter gelegenheid van het 25-jarig huwelijksjubileum van de gastheer, baron Christian de Meester de Ravenstein. Deze was zodanig in zijn nopjes dat hij het hele stuk met de videocamera opnam. Tijdens ons optreden was het bijzonder stil in de feesttent. Dit bewijst dat de toehoorders geboeid waren. We moeten al onze ereleden bedanken die dit concertoptreden hebben bijgewoond en ze waren deze keer met velen : ruim een vijftigtal volwassenen met daarbij nog een heel pak jeugdigen. Zo hoort het ook te zijn. En wat ons het meest opviel : onze supporters kunnen ook nog luisteren naar andere korpsen. Daarbij wisten we ook dat onze muzikanten niet doen zoals vele anderen : een drankje halen met hun bonnetje en dan vlug naar huis. Neen, onze muzikanten blijven samen in groep en in de buurt van de tapkast, nog een of meer drankjes naar binnen werken tot de laatste noten weerklinken. En als het volk dan uiteindelijk weg is, zijn er nog fantasten die met de fiets een rally organiseren in de feesttent. Dat laatste hebben we niet gezien, wel vernomen… De organisatoren hebben ons bedankt –ondertussen ook schriftelijk- voor het fijne optreden en voor de grote opkomst van muzikanten en ereleden !” (“T&T”,juni ’95)
Foto’s : -Voorblad van de programmabrochure van “Maandag, en dan niks meer…” van Rust Roest. -Boven : Guido Hellemans, Fik Diddens, Benny Van Humbeeck, Marcel Verwerft, Ria Verschooten, Dominiek Van Laenen, Renild Polfliet, Marc Windelen, Jean-Pierre Berchmans. Onder : Hilde en An De Rooster, Frauke Vandenwyngaert, Christof Mahieu, Imelda Van der Hasselt, Jan Devos, Eric Vandenwyngaert.
1995 – 16 en 17 april : Posse Leest(Foto’s onderaan)
Uit de Jaarmarkt brochure : “Posse Leest ’95 moet weerom een denderend succes worden ! Alles laat voorzien dat deze 4e uitgave het even goed doet als de vorige ! En dit dankzij de inzet van sponsors, de Leestse verenigingen en het comité. Voor jong en oud kunnen we dit jaar weer een zeer gevuld en gevarieerd programma aanbieden. Als nieuwigheid hebben we deze keer de weging van ‘de vette os’ waaraan tevens een gratis wedstrijd is verbonden ! Ambachten en marktkramers zijn weerom talrijk aanwezig. Aan paarden, koeien, schapen en ander kleinvee ontbreekt het ook dit jaar niet ! Wij danken iedereen voor zijn inzet en steun en hopen u dit jaar opnieuw te mogen begroeten op het Leestse Dorpsplein en omliggende straten ! De Voorzitter, namens het Posse Leest comité, Willy De Nies.”
Gazet van Mechelen publiceerde daarover volgend verslag :
Miezerige druilregen zet geen domper op Posse Leest Wie nu nog wil beweren dat Posse Leest geen bestaansrecht heeft en op een paar jaren tijd niet is uitgegroeid tot een volwaardig gebeuren, zit fout. Zelfs een miezerige druilregen slaagde er niet in een domper te zetten op het druk bezochte gebeuren. Was het dus niet het geschikte moment om in zomerkleren rond te lopen en ging er her en der een regenscherm open, toch mogen de organisatoren met fierheid terugblikken op een geslaagd gebeuren. Kortom, Posse Leest is niet meer weg te denken en het ziet er naar uit dat het initiatief nog verder zal uitgroeien. Het begon al zondag met de Vevoc-stratenloop. Hoewel de weermaker niet zo gunstig gestemd was, was er toch een ruime opkomst en werd er fel gestreden om de hoogste eer. De muziek van de plaatselijke fanfare St.-Cecilia was het traditionele opwarmertje. Geslaagd initiatief was het klokkenwerpen, een beetje afgekeken van grote broer Mechelen, maar daarom niet minder attractief. Er werd duchtig gegraaid door de kinderen, en op bepaalde ogenblikken ging het er zelfs hard aan toe om toch maar een tennisbal met een nummertje te kunnen bemachtigen. Daar was immers een mooie prijs aan verbonden. De kinderdierenshow die nu ook al een paar jaren loopt en die dit jaar uitgebreid werd naar alle huisdieren, kreeg wel belangstelling, maar zou, mits een duidelijker promotie, nog hogere toppen kunnen scheren. De jaarmarkt van maandag heeft evenzeer bestaansrecht verworven. Zelfs van zeer vroeg in de morgen was er al een grote opkomst van marktkramers en bezoekers. De verscheidenheid was er, zodat iedereen wel zijn gading kon vinden. En dat men het slechte weer niet aan zijn hart liet komen bleek uit het feit dat voor tienen maandagmorgen de hot dog-, pensen- en alikruikenkraampjes al beste zaken deden. De ommegang voor St.-Cornelius, een heilige die aanroepen wordt tegen stuipen en andere kinderziekten, blijft nog altijd een druk bezocht gebeuren. Voor velen is het de enige keer in het jaar dat ze de kerk van de binnenkant zien. Opmerkelijk ook is dat dit gebeuren niet alleen de mensen uit eigen gemeente aanspreekt. Ook vanuit de ruime omgeving komt men naar Leest afgezakt, omdat men er de sfeer van Posse Leest wil snuiven. En of het nu dankzij St.-Cornelius was of niet, in de loop van de voormiddag, toch het hoogtepunt van het jaarmarktgebeuren, lonkte de hemel wel grijs, maar bleven de hemelsluizen dicht, zodat een nieuw succes mag genoteerd worden in de annalen van Posse Leest. – VMZ.
En het fanfareblad (juni 1995) : Posse Leest bij de fanfare “Posse Leest werd ingezet op zondag 16 april met een kioskconcert op het dorpsplein door onze fanfare. Met Pasen zelf is het nog niet de echte Posse Leest. Traditiegetrouw is dat paasmaandag. Daar lag de klemtoon voor onze vereniging. In onze zaal konden de kermisgangers tegen heel democratische prijzen zich tegoed doen aan pensen met appelmoes of aan balletjes met krieken. De verkoop hangt natuurlijk af van de opkomst. Op het Palmzondagconcert hadden we al reclame gemaakt voor Posse Leest en we hebben dan ook erg veel mensen van op dat concert teruggezien. Sommigen van hen zijn al vroeg komen eten, omdat ze dan zeker waren dat er nog zitplaatsen waren. Echter vanaf 11.30 u. zat onze zaal helemaal vol en dat bleef zo duren tot 16 u. Een record aantal balletjes en pensen werden verkocht, zoveel zelfs dat er geregeld nieuwe voorraad moest aangehaald worden. Iedereen werd zo goed als dat mogelijk was bediend, maar organisatorisch kan er in de toekomst nog wel wat worden verbeterd. We hebben op Posse Leest steeds een tekort aan personeel en dit is zeker het geval vanaf 11.30 u. Het gevolg hiervan is dat het aanwezige personeel erg hard moet werken en dat deze mensen handen te weinig hebben. Voor volgend jaar moeten we zorgen voor een bijkomende ploeg, nl. mensen die zich uitsluitend bezig houden met het opruimen en dekken van de tafels. Hierdoor kunnen de serveerders en serveersters zich volledig concentreren op hun taak.
Reeds in de namiddag vernamen we dat er door buitenstaanders schattingen werden gemaakt over de winsten die onze vereniging had gemaakt. We hoorden bedragen vernoemen die in de buurt van een half miljoen lagen, maar we stellen u nu al gerust : zo’n vaart is het niet gelopen. Om dat winstbedrag te halen, zouden we een hele week tegen dit tempo moeten doorwerken en dan zou de zaal ook de hele tijd moeten vol zitten. Maar klagen doen we zeker niet ! Volgend jaar werken we terug op dezelfde wijze mee aan Posse Leest en komt er weer een elektrisch orgel in onze zaal.”
Foto’s : -Posse Leest anno 1995. -Eén van de topevenementen op Posse Leest was de stratenloop. Meer dan 100 lopers hadden zich ingeschreven.
1995 – 15 maart : Overlijden van Louis Verschuren “de Witte van den Do”.(Foto’s onderaan) “Vrij onverwacht overleed Louis Verschuren op woensdag 15 maar ll. De meeste Leestenaars kennen hem waarschijnlijk beter onder de naam “Witte van den Do”. Reeds lang voor zijn overlijden kon hij beschouwd worden als een echte historische figuur, niet alleen voor onze vereniging (Noot : de Kon.Fanfare St.-Cecilia Leest), maar zelfs voor heel Leest. Louis Verschuren heeft zijn hele leven doorgebracht op de Leest-Heide. Toen we hem leerden kennen werkte hij bij General Motors in Antwerpen. Elke dag reed hij naar zijn werk met de bus en de trein. Als hij zich te voet verplaatste leek het steeds of hij gehaast was. Verwonderlijk was dat niet, want Louis Verschuren was in zijn jonge jaren nog lange-afstandsloper geweest. Toen deed hij mee aan wedstrijden van 100 km of meer. Zijn “trainer” was Rik De Bruyn, die met de fiets achter hem aanreed (Noot : Rik De Bruyn woonde in zijn jonge jaren in het ‘ruthuis’). Louis trainde ook dikwijls op het pad langs het treinspoor. Hij liep dan zo hard als een goederentrein destijds kon rijden.
Louis Verschuren was ere-muzikant van onze vereniging. Destijds speelde hij solo-bugel (vanaf 1920). Tijdens één van de laatste stapmarsenwedstrijden die onze vereniging heeft meegedaan, in Tisselt was het, was hij de enige solo-bugel die bleef musiceren toen het korps in een bocht kwam. Terwijl hij toeterde draaide hij zich naar zijn medespelers en keek met kwade ogen zodat alle bugelspelers terug begonnen te spelen. Later, in 1971, toen het kleine mondstuk hem moeilijkheden bezorgde, stapte hij over naar bariton. Louis is één van de trouwste muzikanten die onze vereniging ooit heeft gekend. Hij stopte als muzikant in 1984, op 78-jarige leeftijd.
Tijdens zijn vrije tijd had hij nog heel wat andere hobby’s. In zijn grote achtertuin heeft hij ooit een pretpark in ’t klein opgebouwd met een echte hoge schuifaf. Hij wou de jeugd van de Heide wat plezier laten beleven op de plaatselijke kermis. Dat duurde niet lang, want de eerste die naar beneden kwam gegleden barstte halverwege in een oorverdovend gejank los en greep naar zijn billen. De Witte was een spijker vergeten…Als gevolg van deze proefrit had de schuifaf op de Heide geen succes meer en Louis heeft dan zijn pretparkdromen definitief opgeborgen.
Later teelde hij ook groenten die hij dan op de Mechelse markt leverde. Hij was steeds fier dat hij zo’n prachtige groenten kon telen. En zijn aardbeien mochten er ook zijn ! Aan een struikje hebben zijn medemuzikanten ooit 126 bloempjes geteld. Daarbij kweekte hij konijnen. Het waren er niet zo’n beetje. Hij had er een 150-tal. In de jaren ’50 waren dat angorakonijnen, diertjes die werden gekweekt om hun lange vacht. Later schakelde hij over op Vlaamse reuzen. Zijn konijnen waren steeds tot in de puntjes verzorgd.
Louis hield bijzonder veel van plezier en van muziek maken. Haast elke dag repeteerde hij en wel zodanig tot hij de stukken zo goed als van buiten kon spelen. Jaren aan een stuk was hij aanwezig op de repetities en optredens : waarschijnlijk heeft niemand in de Leestse fanfare dit ooit gerealiseerd. Zelfs als hij op een trouwfeest was uitgenodigd, kwam hij nog voor een drietal uren naar de repetitie. Ook met het opzetten van de feesttent ter gelegenheid van de vroegere Ceciliafeesten hielp hij… Louis Verschuren is één van de meest markante figuren uit de Leestse fanfare geweest : 65 jaar muzikant en 75 jaar erelid !” (“T&T”, juni ’95 en “Leest in Feest”, Stan Gobien)
Louis Verschuren was te Leest geboren op 24 mei 1906 en overleed in het A.Z. “Imelda” te Bonheiden op 15 maart 1995. Hij was gehuwd met Josephine Van Lierde die te Mechelen geboren was op 8 januari 1908 en te Leest overleed op 21 maart 1987.
1995 – 25 maart – G.v.M. : Dieven op school Uit de stedelijke basisschool, Ten Moortele, hebben inbrekers een kleine som geld gestolen. Ook in het oud gemeentehuis te Leest werden inbrekers gesignaleerd. Of daar iets werd gestolen moet nog worden uitgemaakt.
1995 – 3 april : Installering OCMW-raad(Foto onderaan) In handen van burgemeester Geert Bervoets legden de nieuwe voorzitter Lieve Keuleers en de 12 overige OCMW-leden de eed af. Voor het eerst in de geschiedenis van Mechelen nam een dame het voorzitterschap van het Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn in Mechelen waar. Onder de leden ook iemand van Leest : Mariette De Bont uit de Dorpstraat, echtgenote van Armand De Bleser, die zetelde namens de SP.
1995 – 9 april : Palmzondag Jubileumconcert K.F. Sint-Cecilia Omdat het de 50ste keer was van het bestaan van dit concert kreeg het, het statuut van jubileumconcert. De fanfare die dit eerste exploot volbracht, bestond net na WO-II uit een 15-tal muzikanten die werden gedirigeerd door Rik De Bruyn.Hij is niet toevallig de grootvader van de huidige dirigent Johan De Win. De cirkel van 50 jaar palmzondagconcert is hiermee gesloten. Johan De Win is als leraar actief in Boom, Willebroek en Sint-Niklaas. Zelf studeert hij nog contrapunt, fuga, althoorn en hafabra-directie aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen. Verder is hij nog dirigent van de K.Harmonie De Rupelzonen in Boom en muzikant bij Brassband Willebroek. Dit 50ste palmzondagconcert vond plaats in de zaal St.-Cecilia. Toegangsprijs aan de kassa : 150 frank, in voorverkoop : 100 frank.
In “T&T” van december 1994 was volgende aankondiging verschenen :
“Vijftig jaar geleden, in 1945, werd door onze vereniging het eerste echte palmzondagconcert gegeven in de zaal ‘St.-Cecilia’ aan de Dorpstraat. Dat gebeurde in heel andere omstandigheden van vandaag. Onze vereniging telde toen, vlak na afloop van de tweede wereldoorlog, bijna twintig muzikanten. Dit concert werd geleid door Rik De Bruyn die daarmee een traditie in gang zette.Een tiental jaren later was de fanfare uitgegroeid tot een korps van ruim zestig muzikanten, de beroemde ‘tijd van de zestien solo-bugels’. We zijn nu 50 jaar later en daarom wordt het een speciaal jubileumprogramma. De fanfare zal de prachtigste gedeelten uitvoeren van de successen die in de loop van de voorbije 50 jaar op het programma stonden. We maken er een soort opvoedkundige concertavond van waarbij de evolutie in de fanfaremuziek duidelijk zal worden. We richten ons vooral op goed in het oor liggende stukken waarvan elke liefhebber zal kunnen genieten. Voor onze dirigent en muzikanten wordt het daarbij een hele uitdaging omdat heel wat van deze stukken niet geschreven zijn voor de huidige bezetting van ons korps. Maar dat zal wel geen al te grote problemen met zich brengen. Het concert wordt opgedeeld in verschillende delen. Er is een gedeelte met muziek van juist na de oorlog, de tijd van Rik De Bruyn. Daarna komen werken uit de tijd van Theo Fierens, Frans Dierckx, Jan-Piet Leveugle en Frans Violet. Ook een aantal nieuwe composities, aangeleerd door Johan De Win, onze huidige dirigent, worden voorgesteld.
Op dit concert zullen de muzikanten vermoedelijk verschijnen in een nieuw uniform. De grijze broeken en rokken zijn zo goed als versleten en de stof waarvan ze gemaakt werden, is niet meer te verkrijgen. Dat dit gedeelte van het uniform wordt vernieuwd staat al vast. Nu kunnen de onderhandelingen beginnen met de ateliers die hun voorstellen en prijzen hebben ingestuurd.”
In het fanfareblad van maart ’95 stond dat de vereniging de vroegere dirigenten en de oud-muzikanten had uitgenodigd, althans zij die nog terug te vinden waren. Ook dat de fanfare gedeeltelijk in een nieuw kleedje zou verschijnen : de grijze, versleten broeken en rokken zouden worden vervangen door gloednieuwe donkerblauwe exemplaren.
Het verslag zelf verscheen in “T&T” van juni ’95 :
“Naar het 50ste Palmzondagconcert had het hele korps zowat een tweetal maanden toe geleefd. Er werd veel van verwacht, niet alleen door de dirigent en de muzikanten zelf, maar ook door het bestuur. Velen vroegen zich af of het deze keer wel zou lukken, met andere woorden : “Zouden er wel zoveel luisteraars komen opdagen als in de goede oude tijd ?” En inderdaad, ze kwamen opdagen en nog wel vrij vroeg ook…Zo vroeg zelfs dat er omstreeks 19.15 u. al geen plaatsje meer vrij was. Bijkomende stoelen werden aangehaald en toen die er niet meer bij konden, moesten de luisteraars kiezen : rechtstaan of zich in het café terugtrekken. Een aantal verkozen zelfs terug te keren naar huis. We moeten eerlijk toegeven dat we niet zoveel volk verwacht hadden. We hadden wel gehoopt op een volle zaal, maar dat we er in totaal (met inbegrip van de muzikanten) ruim 400 mensen in konden onderbrengen hadden we nooit gedacht. Vooraf was er een eenvoudige receptie georganiseerd voor de oud-dirigenten en voor de componisten die ooit wat met onze vereniging te maken hadden. Deze receptie had plaats bij onze dirigent thuis, dicht in de buurt van het huis waar ooit Rik De Bruyn leefde en werkte. Om halfacht begon dan het jubileumconcert. In zijn welkomstwoord gaf de secretaris een kort overzicht van 50 jaar Palmzondagconcerten en stelde hij de aanwezige oud-dirigenten en de oud-muzikanten die het concert in 1945 hadden gespeeld voor aan het publiek. Ook de aanwezige componisten werden niet vergeten. Daarna gaf hij het woord aan presentator Bart Lauwens, die alle werken op een humoristische en gepaste wijze inleidde. De gebrachte muziek kon iedereen aanspreken. Er waren stukjes en stukken bij van heel lang geleden, o.a. ‘Spontin’ en ‘Dichter en Boer’. Andere waren van meer recente datum, o.a. ‘Fragments for Band’. Zelfs gewezen tophits ontbraken niet met ‘A whiter shade of pale’ en ‘Abba Gold’. Later hebben we vernomen dat de gewone mensen bijzonder hebben genoten van de gebrachte muziek en velen zijn –zoals in vroegere tijden- met een of ander melodietje in het achterhoofd naar huis getrokken. En dat is wat we wilden bereiken met ons Palmzondagconcert. Het hoeft niet altijd hedendaagse en authentieke fanfaremuziek te zijn, die slechts door weinig mensen, de muziekkenners, naar waarde wordt geschat maar die de gewone luisteraars moeilijk kunnen begrijpen. De muzikale prestatie van onze fanfare werd evenzeer naar waarde geschat. Iedereen was vol lof over de muzikanten en over het werk van onze dirigent. Hier en daar werd wellicht een foutje gemaakt, maar dat is wel het geval bij elke uitvoering, zelfs bij beroepsorkesten en zelfs bij virtuozen die in b.v. de Koningin Elisabethwedstrijd de finale halen. Aan het einde van het concert kregen de dames die de zaal hadden versierd een welgemeend en oorverdovend applaus ! Zij hadden het inderdaad verdiend ! De dirigent, de oud-dirigenten en de presentator werden daarna bedacht met een bos lentebloemen en de muzikanten kregen een vroeg paasei. Tot laat in de avond werd er nog tussen pot en pint druk nagepraat over dit concert en over de herboren Leestse fanfare. Muzikanten die ooit nog voorheen in de fanfare hadden meegespeeld, vonden het fijn dat er terug leven zit in ‘hun fanfare’ en maakten al afspraken voor Posse Leest en voor het volgende concert… Onder andere door de voorverkoop van inkomkaarten, waaraan ook alle muzikanten hebben meegewerkt, is het 50ste Palmzondagconcert een groot succes geworden !”
Foto’s : -Louis Verschuren. -Met zijn echtgenote Josephine Van Lierde. -De nieuwe Mechelse OCMW-raad. Als vierde van rechts de Leestse Mariette De Bont.
1995 – Zondag 5 maart : V.V. Leest won derby met kleinste verschil.(Foto onderaan) Voorafgaand aan deze wedstrijd tussen V.V. Leest en SK Rapid Leest publiceerde GvM op 4 maart :
Leestse derby op scherp van de snede. “VV Leest blijft reeds acht competitiewedstrijden op rij ongeslagen. Doelman Geert Claes moest zich gedurende deze 720 minuten slechts één maal gewonnen geven. Pluspunt alleszins voor de goalie, die zich achter een solide en degelijk georganiseerde verdediging duidelijk in zijn schik voelt. Zijn collega bij Rapid Leest, Jan Van der Veer, moet echter niet veel onderdoen. Acht wedstrijden in de voorbije weken leverden het team van Jan Van den Heuvel tien punten op, met een dozijn gescoorde doelpunten en vijf stuks op het passief. Blauw-rood scoorde daarin elfmaal. Op gebied van afwerking moet VV dus lichtjes de duimen leggen. Achter de omnisporthal wordt morgen de Leestse derby gespeeld. Een partij op het scherp van de snede, zeker weten. Met het oog op de periodetitel is de uitslag van het duel vooral voor de thuisploeg van kapitaal belang. In de heenwedstrijd toonde VV zich de beste ploeg qua afwerking (1-3). Vooral speler-trainer Luc Leys was de opportunist bij uitstek. Hij nam twee treffers voor zijn rekening. Toen speelde Jean Lumuanganu niet mee. Morgen is de zwarte parel van blauw-rood wel van de partij. Dat kan een slok op de borrel schelen, weliswaar in een ploeg die nog steeds fel verzwakt is ingevolge de onbeschikbaarheid van Tom Heremans, Chris Van Goylen en Peter Engelen.
Luc Leys :“voor mij betekent de derby een wedstrijd als een andere. Dat we in de heenwedstrijd het laken naar ons konden toehalen, betekent niet dat wij de klus nu als gemakkelijk bekijken. Integendeel”, aldus de spits bij VV. “Voor de zoveelste maal dit seizoen kan ik met mijn typeploeg aan de aftrap staan. Enkel Frans Croes moet bij de doublures nog competitieritme opdoen na zijn lange afwezigheid ingevolge kwetsuur. We hebben stevig getraind, kennen de mogelijkheden van de tegenstrever en zijn op alles voorbereid. Voor ons alleszins een belangrijke wedstrijd waarin we voluip voor winst zullen gaan.”
“Als Leestenaar doet de partij op VV me wel iets”, geeft Jan Van den Heuvel grif toe. “Voor de spelers gaat het enkel om de twee punten. Iedereen weet dat VV goed bezig is en dat wij enigszins in een mindere periode zitten. VV bezit veel routine rond de bal. Mijn ploeg moet vooral kleine onnauwkeurigheden vermijden en zeker aan een rustige opbouw denken. Ik voel dat er in de groep een positieve stress aanwezig is. Nodig in een voor beide clubs belangrijke wedstrijd”, besluit de oefenmeester bij blauw-rood. W.V.D.”
VV Leest won het duel tegen buur Rapid met de kleinste score. Met Jean Lumuanganu in de spits kregen zowel Staf Verhaeghen als Hans Bouwmeester de handen vol. Jeanke dolde aanvankelijk met zijn rechtstreekse tegenstrever, maar vond in Geert Haentjes en Marc Asseloos geen aflossingspunt. Pascal Van Mullem hield Luc Leys onder controle zodat de thuisploeg aanvallend weinig kon uitrichten. Zeker omstreeks het halfuur was het al blauw rood wat de klok sloeg. Het steekspel kreeg na de hervatting een verlengstuk en het werd met de minuut duidelijker dat wie zou scoren, ook als winnaar naar de kleedkamer zou trekken. Danny Willems, na de rust tussen de lijnen gebracht ten nadele van Hans Simons, was steeds aanspeelbaar op links. Met loepzuivere voorzetten van zijn voet kwamen Luc Leys en Danny Claes oog in oog met Jan Van der Veer, maar deze had steeds het laatste woord. Toch moest Jan zich twintig minuten voor tijd gewonnen geven. Staf Verhaeghe stuurde een vrijschop richting tweede paal, waar Danny Claes het leer zonder pardon in één tijd op de slof nam. Rapid Leest nam dan risico’s waarvan Luc Leys er eentje afstrafte. Op weg naar een tweede doelpunt werd hij echter door Jan Van der Veer foutief gestopt. De goalie kwam met geel goed weg, maar de ref legde de bal wel op de stip. Luc keilde de bal echter keihard op de staander. Zo bleef het bij een 1-0 score, maar de bezoekers mochten met opgeheven hoofd het terrein verlaten.
1995 – Van 6 tot 11 maart : Jeugdboekenweek in de basisschool De stedelijke basisschool organiseerde een jeugdboekenweek met boekenbeurs. De kinderboeken kregen er een zeer speciaal plekje. Het thema van de boekenweek was “Tijd” en in Vlaanderen ging dat samen met de slogan “Geen tijd, ik lees”.
In Leest werd die toepasselijk aangepast in “Geen tijd, Leest leest”. Op woensdag werden de ouders om 20 u uitgenodigd voor een lezing “De prehistorie van het lezen” en de boekenweek werd bekroond met op zaterdag een kinderboekenbeurs. Van 14 tot 18 uur stonden de mooiste kinder- en jeugdboeken te kijk en het werk van de schoolkinderen werd in een tentoonstelling bijeengebracht. Er werden gedichtjes voorgedragen door de kinderen en de winnaars van de affiche- en poëziewedstrijd werden beloond met boekenbonnen.
1995 – Zaterdag 11 maart : Solidariteitsactie rond Nicaragua De Leestse verenigingen organiseerden een gezamenlijke solidariteitsactie rond Nicaragua in de Sint-Niklaaskerk van Leest. De opbrengst ging naar Nitlapan, een landbouwproject dat liep onder leiding van de universiteit van Managua en het UFSIA van Antwerpen. Het project zorgde ondermeer voor kredietverlening aan kleine boerenbedrijven in verscheidene dorpen te Masaya. Het Mechelse solidariteitskoor Weer-Klank, bestaande uit ongeveer 70 personen, bracht internationale strijdliederen die door passende bindteksten aan elkaar werden gepraat. Carmen Mercado, de lokale dirigente van een vrouwengroep en verantwoordelijk voor de coördinatie van de boerenbank bracht een getuigenis over de Nicaraguaanse realiteit. Gezinskaarten kostten 500 frank in voorverkoop, aan de kassa betaalde men 150 frank per persoon.
1995 – 15 maart – G.v.M. : GARAGIST KREEG KLAPPEN(Foto onderaan)
René Hendrickx werd bont en blauw geslagen.
René Hendrickx van de gelijknamige takeldienst in Mechelen heeft er nog altijd het raden naar wat een vijftal jongeren bezielde hem af te troeven. De feiten dateren van zaterdagochtend omstreeks vier uur. René werd toen door de politie ontboden naar de sporthal in LEEST. Hij moest daar een voertuig wegtakelen toen hij plots vijf kerels op zijn nek kreeg. Die waren niet gediend met het wegslepen van het voertuig en gingen Hendrickx te lijf. Een blauw oog, een blauw scheenbeen en kneuzingen over gans het lichaam maken René Hendrickx alvast voor enkele dagen werkonbekwaam? “Als de politie niet was tussenbeide gekomen, was ik er nog erger aan toe geweest”, vreest hij.
Zes jaar geleden nam René (35) de takeldienst aan de Neerweg over van Pierre Verbruggen. Hij zet diens goede reputatie bij snel en efficiënt opruimen van voertuigen die bij verkeersongevallen zijn betrokken voort. Met takeldienst De Cuyper in Heffen heeft Hendrickx in dat kader een beurtrol in Mechelen. Ook voor het wegtakelen van voertuigen die een obstakel vormen of die om andere redenen moeten weggebracht worden, wordt Hendrickx dagelijks ingeschakeld.
Gestolen auto Zaterdagochtend was dat nog maar eens het geval. Even voor vier uur rinkelde aan de Neerweg de telefoon. De opdracht luidde een elders in Mechelen gestolen voertuig dat was teruggevonden op de parking van de sporthal in Leest, naar het politiecommisariaat over te brengen. Een antal politie-agenten in burger wezen René het te takelen voertuig aan. Een viertal jongemannen poogden toen reeds de politiemannen uit te dagen maar er kwam geen reactie. Hendrickx trok het voertuig op zijn takelwagen en reed zachtjes weg. Opeens hoorde hij een luide klap. “Ik vermoed dat er iemand met volle vuist of met een hard voorwerp op het koetswerk van mijn takelwagen klopte. Daarom dat ik uitstapte om te kijken wat er gebeurde”.
Pandoering Nog vooraleer René vragen kon stellen, lag hij reeds op de grond. Het regende stampen en klappen over zijn ganse lichaam. “Ik kon me niet eens verdedigen. Ik was machteloos”, herinnert hij zich. De politiemensen hadden aanvankelijk niet in de gaten wat er aan de hand was. De vrachtwagen stond in hun gezichtsveld. Maar eens ze de situatie door hadden, werd René ontzet. Eén van de kerels werd ter plaatse ingerekend. Vier van zijn spitsbroeders ondergingen wat later hetzelfde lot. Ook al is daarover nog geen uitsluitsel gegeven, vermoedt men dat de 5 onder invloed van drugs waren. Bij de eerste van de kerels, die overigens nog steeds met stampen doorging op het ogenblik dat de politie toeliep, werd in zijn zakken een aanzienlijke hoeveelheid verdovende middelen aangetroffen. Enkele van de heethoofden beweren dat René op hen is willen inrijden. Die beschuldiging wordt door de takelaar met klem ontkend. Ook de politie die, PV opstelde, heeft geen enkele aanwijzing of vaststelling in die richting. De heethoofden zijn allen uit het Willebroekse afkomstig. (Fons Jacobs)
Foto’s : (GvM) -Het Leestse derby : Luc Leys klimt hoger dan Pascal Van Mullem terwijl Rapid-doelman Jan Van der Veer bezorgd toekijkt. -René Hendrickx voor zijn takelwagen.
1995 – Maart – “Toeters en Trompetten” : uit de rubriek :
JEUGDIGE MUZIKANTEN St.Cecilia
Annelies RODET(°21.01.1981) Adres : Juniorslaan 56 Leest. Leeftijd : 14 jaar. Annelies is volgens het archief van de fanfare muzikant sedert 1991, want zelf weet ze niet zo best van wanneer je als muzikant wordt aanzien. Zij heeft het eerste en tweede jaar muziekschool (AMV) gevolgd bij onze dirigent. Daarna heeft ze het derde jaar en nog de helft van het vierde jaar gevolgd aan de muziekacademie te Willebroek (wijkafdeling Tisselt) bij Mw. Vinck. “Ik speel cornet omdat het mij werd aangeraden,” vertelt ze. Ook haar broer, Dries, bespeelt hetzelfde instrument. Op dit ogenblik loopt ze school in het St.-Theresiacollege te Kapelle-op-den-Bos. Op school krijgt ze nog één uur per week muziekles. Ze heeft haar cornet nog niet meegenomen naar school. Ze zegt wel dat er een schoolorkest is, maar daaraan doet ze niet mee. Haar hobby’s zijn lezen, jazz, naar de fanfare en naar de chiro gaan en ook nog zwemmen. Haar vrienden en vriendinnen vinden het tof dat ze in de fanfare speelt, want sommigen onder hen zijn ook lid van een muziekvereniging. Zij vindt de sfeer in de Leestse fanfare erg goed en uiteraard houdt ze van musiceren in een grote groep. Haar ouders vinden het uitstekend dat ze zich inzet voor de fanfare. Zelf zijn ze ook zo goed als altijd aanwezig als de fanfare wat organiseert. Annelies houdt natuurlijk van fanfaremuziek maar ook nog van wat anders. Ze is gek op Queen (Freddy Mercury) en The Flying Pickets en ook nog op een heleboel andere groepen waarvan ze de naam niet heeft vermeld. Voor de rest wil ze dat er niet teveel over haar wordt geschreven in het fanfaretijdschrift. Ze wil zich liever laten opmerken door goed muziek te spelen. Of toch…ze vraagt om te vermelden dat ze er niet meer uitziet zoals ze op het fotootje staat : “Ik heb nu langere haren !” vertelt ze. Op een van de vorige bladzijden hebben we geschreven dat er een aantal jonge muzikanten tijdens het voorbije familierestaurant op een uitstekende wijze hebben geholpen en Annelies was één van hen. We hopen dat ze de volgende keren weer van de partij zal zijn. Wij hebben al opgemerkt dat Annelies erg goed oplet en luistert als er mededelingen worden gedaan op de repetitie. Daarbij is ze altijd lief, blijgezind en direct bereid om een handje toe te steken als er wat moet gedaan worden. Annelies, hou het zo vol en amuseer je nog vele jaren bij de fanfare !
Hans VAN HOUCKE(°01.12.1982) Adres : Vinkstraat 30 Leest. Leeftijd : 13 jaar. Hans is muzikant sedert september 1991. Ondanks zijn jeugdige leeftijd heeft hij reeds heel wat muziekonderwijs gevolgd. Hij begon zo’n vijf jaar geleden aan het Mechels Conservatorium en volgde daar het 1ste en 2de jaar AMV. De volgende twee jaren AMV volgde hij aan de muziekacademie van Willebroek (afdeling Tisselt). Op dit ogenblik volgt Hans de lessen in het 1ste jaar AMC in Willebroek. Hij speelt cornet en dat doet hij al vier jaar. Hij kan dat al erg goed maar toch volgt hij ook nog de praktijklessen aan de academie. Op de vraag waarom hij dat instrument heeft gekozen, antwoordt hij dat het Tineke De Decker en Dries Rodet waren, die hem bij zijn keuze hebben beïnvloed. “Zij vonden dat een leuk instrument,” beweerden ze. “En zo is het ook !” zegt onze jongste muzikant. Hans gaat naar school in het Sint-Romboutscollege te Mechelen. Hij krijgt elke week één uur muzikale opvoeding (blokfluit en theorie) en dat vindt hij een beetje te weinig. Zijn cornet heeft hij nog niet meegenomen naar school omdat ze het daar nog niet hebben gevraagd. Zijn hobby’s zijn volksdansen, zwemmen en ‘sandy art’. Sandy art is zandfiguren maken op zelfklevende folie. Maar daarbij fietst Hans nog graag en werkt hij ook nog met plezier in de tuin. Hans is ook nog lid van de chiro en van de volksdansgroep. Hij verklaart verder dat zijn buren in de Vinkstraat het leuk vinden dat hij muziek maakt. Ze vragen hem zelfs de ramen open te zetten, wanneer hij musiceert. In de fanfare vindt Hans het vooral plezierig als hij samen met andere muzikanten kan muziek maken. Het liefst treedt hij in het openbaar op. Er mag zelfs heel veel volk komen kijken en luisteren, hoe meer hoe liever. Concertoptredens en ook wandelconcerten vindt hij erg tof. Zijn ouders vinden het eveneens fijn dat hij muziek maakt in de fanfare. “Ze komen graag luisteren,” vertelt hij. “En daarbij moedigen ze mij ook aan om elke dag te oefenen.” Hans houdt van house- en klassieke muziek en hij zou ook nog graag zien dat er in dit nummer van “Toeters en Trompetten” wordt afgedrukt dat hij twee broers heeft die ook al muziek studeren. Ten slotte vroeg hij ook mee te delen dat hij er graag meedoet aan solistenwedstrijden. Wij vinden Hans een kereltje met pit ! We hopen dat er –zoals hij het zou willen- erg veel volk naar het Palmzondagconcert komt om hem in actie te zien !”
1995 – Maart – “Toeters en Trompetten” : Solo-Slim De muzikant van de K.F.St.-Cecilia Leest Edy Van Asch slaagde er in een ‘solo-slim’ te spelen en te winnen. Volgens kenners een heuse zeldzaamheid en een waar kunststukje.
Foto’s : (“T&T”) -Annelies Rodet. -Hans Van Houcke.
1995 – 16 februari – G.v.M. : Dode en drie gewonden op E19 “Vilvoorde. – Een ongeval met een vrachtwagen en drie personenwagens heeft vrijdag rond 05u40 een zware tol geëist. Op 100 meter van de parkeerplaats van Peutie reed een zware personenwagen, bestuurd door de 37-jarige Kees Van den Bogaert uit Vegel (Nederland) tegen een vrachtwagen. In de zware Mercedes overleed de 51-jarige Cristianus Van Der Sanden uit Vegel. Bestuurder Van den Bogaert raakte licht gewond. Een tweede passagier, Luc Vermeiren (25) uit Kalmthout, werd eveneens gewond. In een tweede voertuig dat bij de aanrijding betrokken geraakte, liep bestuurder Emiel Spruyt uit Leest zware verwondingen op. Hij werd in kritieke toestand naar het militair ziekenhuis gebracht. De 29-jarige Tanja Peremans uit Edegem kon op het nippertje de aanrijding voorkomen en botste met haar wagen tegen de vangrails. Het verkeer op de E19 liep meer dan drie uur vertraging op.”
Emiel Spruyt (foto onderaan) was te Hombeek geboren op 22 september 1938 en overleed op 29 september 1999 na een smartelijk ongeval. Hij was gehuwd met Maria Emmeregs en vader van Conny, Daisy en Pascal. In 2002 zou zijn zoon Pascal eveneens overlijden aan de gevolgen van een verkeersongeval. Miel Spruyt was ook een tijdlang voorzitter en secretaris van V.V. Leest.
1995 – 18 en 19 februari : Jaarlijkse restaurantdagen K.F. St.-Cecilia De opbrengst was bestemd voor de aankooop van nieuwe muziekinstrumenten. Enkele verkrijgbare hoofdschotels : steak natuur, steak met peperroomsaus, steak archiduc, telkens met frietten. Prijs 350 frank. Een kip-filet natuur of archiduc kon men consumeren voor 250 frank.
“…Bij de organisatie werd er rekening gehouden met een verwacht aantal van ongeveer 650 deelnemers. Het zijn er heel wat meer geworden en waarschijnlijk kunnen we er met onze mogelijkheden ook niet veel meer laten inschrijven. Het moet voor de medewerkers van onze vereniging haalbaar blijven en tegelijkertijd mogen we het de mensen ook niet te moeilijk maken door hen te lange wachttijden aan te smeren. Met de voorbereidingen begonnen de mensen van de keuken reeds vanaf woensdag. De aankopen moesten geregeld worden. We kopen alles zoveel mogelijk bij de handelaars in Leest. Donderdag en vrijdag werd dan met het grote werk begonnen voor zover als dat mogelijk is. Deze keer hebben de muzikanten de tafels en stoelen klaargezet na afloop van de vrijdagrepetitie. Met z’n allen was het klaar na ongeveer een half uurtje.
Vanaf de zaterdagvoormiddag draaide de keuken echter op volle toeren. Er werd gebakken, gekookt en gebraden en de geuren van exotische sausjes dwarrelden de zaal binnen. Daar werden de tafels in orde gebracht. Deze keer werd er gekozen voor rose tafelpapier, rose servetten, rose…Het was helemaal “la vie en rose”. De eerste deelnemers die op zaterdagavond binnenkwamen waren vaste klanten. Zij keken eerst even rond en zeiden toen tegen elkaar : “Gelijk wanneer je naar een feest van de Leestse fanfare komt, steeds is dat hier prima verzorgd ! Dat valt toch op, nietwaar ?” Ook op zaterdagavond liep de zaal, en dat in tegenstelling tot eerdere organisaties, op bepaalde momenten helemaal vol. Er was wel gesteld dat de deelnemers aan tafel konden komen vanaf 18 u. tot 22 u. maar er waren er al bij die deze tijd overschreden en later verschenen. Zo kwam het dat er omstreeks middernacht nog mensen zaten te eten. Het gevolg hiervan was dat de meeste medewerkers paraat moesten blijven. Volgende keer zullen we de deelnemers van de zaterdagavond vragen ook het uur in te vullen waarop ze denken toe te komen. Zo weten wij, wie met een goedgevulde maag naar het zaterdagavondvoetbal wil of de ‘Familie’ of ‘FC De Kampioenen’ niet wil missen. Mensen die niet naar het voetbal gaan en die eventueel graag wat langer aan tafel blijven zitten, schrijven dan best in voor een later tijdstip. Aanvankelijk hadden we personeelsleden te weinig, maar dank zij een aantal van de jongste muzikanten en een paar bereidwillige nieuwe muzikant-medewerkers verliep alles zoals het moest. De kersverse nieuwelingen hebben hun uiterste best gedaan.
Op zondag werd de grote toeloop verwacht en die kwam er ook. De eerste reeks (11.30 u. – 12.45 u.) was zo goed als helemaal volgeboekt. Spijtig dat een aantal ingeschrevenen te laat kwamen opdagen want zo konden ze geen plaats meer maken tegen 13 u., het tijdstip dat de tweede reeks deelnemers kwam opdagen. Ook hier waren er bij die laattijdig aan tafel kwamen. Als er dan nog groepen zijn die met meer personen toekomen dan er op hun inschrijvingsformulier staan, is het wel even goochelen met de beschikbare plaatsen.
Dit jaarlijks Familierestaurant is al bij al een succes geworden. Er worden nogal wat geruchten verspreid in Leest en het omliggende als zou de fanfare met dit restaurant een half miljoen of nog meer winst gemaakt hebben. Degenen die iets van dergelijke organisaties afweten, zullen wel beter weten, denken we ! Er was bijzonder lovende commentaar op de kwaliteit van de maaltijden. Proficiat aan allen die ze hebben klaargemaakt en daarbij hebben geholpen. Er waren eveneens woorden van lof voor het dienstpersoneel ! Aan allen onze hartelijke dank ! We danken ook de deelnemers, maar we verzoeken hen in de toekomst met het volgende rekening te houden : -Schrijf in met het juiste aantal personen. Vermeld jonge kinderen ook op uw inschrijformulier. Breng eventueel zelf een kinderstoel op hoge poten mee, zodat u rustig kunt eten en niet steeds de kleine bij de kraag moet pakken. -Bestel zo correct mogelijk, ook voor de voorgerechten. Zo waren de verkochte ‘scampi’s in een jasje’ een veelvoud van het bestelde. We hebben alle moeite gehad om de mensen die er voor ’s zondags hadden besteld te bedienen zoals ze hadden gevraagd. -Schrijf in voor de sluitingsdatum ! Het zou wel eens kunnen dat (te) late inschrijvers niet meer worden toegelaten wegens een teveel aan inschrijvingen.” (“T&T”, maart 1995)
Op het menu van deze restaurantdagen:
Aperitieven -Rode porto 70 bef. -Cecilia ’95 80 bef. Voorgerechten -Kaaskroketten 80 bef -Scampi’s in een jasje 160 bef Soep -Cressonsoep 70 bef Hoofdschotels met frieten -Steak natuur 350 bef -Steak met peperroomsaus 350 bef -Steak archiduc 350 bef -Kip-filet natuur 250 bef -Kip-filet archiduc 250 bef Nagerechten -Dame blanche80 bef -Biscuit 60 bef -Hasseltse koffie 100 bef -Kinderijsje 50 bef Kinderschotels -Steak naar keuze 175 bef -Kip-filet met appelmoes 125 bef. (Uit de Informatiebrochure 1995)
1995 – Zaterdag 25 februari : 11de Kaarttornooi S.K.R. Leest Laatste van vijf zaterdagen waarop gespeeld werd voor de prijzenpot van 120.000 frank per avond. Dit ging telkens door in zaal Sint-Cecilia, Dorpstraat 6 Leest.Aanvang 20 uur en inschrijvingen vanaf 18u30 aan de prijs van 249 frank per persoon en per avond.
1995 – Maartnummer “Toeters en Trompetten” :
Joanna De Bruyn “Jeanne van Soeike’(°20.09.1906, +23.04.1976) (Foto onderaan) “Wijlen Jeanne De Bruyn was de moeder van Pol Huybrechts, onze ondervoorzitter. Haar man, Soei(ke) Huybrechts, hebben we niet zo goed gekend omdat die overleed in 1960. Het enige wat we nog weten van hem is dat hij, zoals Louis De Croes, op de weekdagen een linnen stofjas droeg. Maar dat was zo de Leestse gewoonte bij de cafébazen. Jeanne was ook de zuster van Rik De Bruyn, de toenmalige dirigent. Tot aan haar overlijden, in 1976, was zij de bazin van café-zaal ‘St.-Cecilia’. In de periode na de tweede wereldoorlog was dat zo wat het centrum van Leest-dorp, omdat daar heel wat verenigingen feesten organiseerden. Het was niet het enige centrum, want de parochiale verenigingen gaven hun organisatie in de Parochiezaal. Het verschil was dat het café van Jeanne alle dagen van ’s morgens vroeg tot ’s nachts open was, de parochiezaal was enkel open als er ‘wat te doen’ was. Zo’n zes maanden per jaar was er repetitie in de zaal ‘St.-Cecilia’. Dat wil niet zeggen dat de muzikanten toen een half jaar niet repeteerden. Om de drie maanden werden de lessenaars, de pauken, de grote trom en het verhoog van de dirigent verhuisd van het Dorp naar de Leest-Heide en omgekeerd.
In die tijd werden in zaal ‘St.-Cecilia’ vrij veel bals georganiseerd en nog wel op de zondagavond. Op Paasmaandag en met tweede Sinksendag was dat ook het geval. Toen speelde er een orkest en zo goed als altijd liep de zaal helemaal vol. Op bepaalde organisaties kon het volk zelfs niet binnen. Naast haar café en zaal had Jeanne ook nog een kruidenierswinkel. We herinneren ons nog dat er een reclamebord van ‘De Spar’ hing, omdat het een van de eerste woorden was die we konden lezen. De kruidenierswinkel was in een aantal gevallen praktisch. Het was zo’n dertig jaar geleden een normale zaak dat de boodschappen door de huisvrouwen of opgroeiende schoolkinderen werden gedaan. Mannen deden geen boodschappen bij de kruidenier. En toch…hadden de mannen erg veel (na)dorst, dan zouden zij wel de boodschappen doen, zogezegd omdat ze hun vrouw wilden helpen. Ze gingen dan niet de kruidenierswinkel binnen, want dan zag iedereen dat een man vrouwenwerk deed en dat was vernederend. Ze gingen het café binnen en nadat ze een pint hadden besteld, werd de ‘winkelwaar’ besteld. Jeanne kon rechtstreeks van achter de tapkast naar de winkel. Zo’n kruidenierswinkel had nog andere voordelen : na de repetitie werd er door sommige muzikanten ook nog een half pond Hollandse kaas gekocht, die ze dan opaten tussen het drinken van bier. Na de repetitie bleef het café open tot ongeveer halfdrie. Toen het twee uur werd keek Jeanne op de horloge en zei ze dat het ‘stillekens aan tijd werd om naar huis te gaan’. Om halfdrie begon ze in haar handen te klappen en zei ze : ‘Allé mannekes, komaan naar huis want morgen is het weer vroeg !’ Als er dan een groepje zat te kaarten, mochten ze nog wel het spel helemaal uitspelen. Jeanne was één van de vurigste verdedigsters van de fanfare. Ze kon daarover geen kwaad woord horen ! Ze verdiende wel haar boterham door de fanfare, maar regelmatig gaf ze een souper of een ‘vierdeke’ voor de muzikanten of een biefstuk voor het bestuur. Jeanne was één van die vele Leestenaars die een stuk geschiedenis hebben geschreven van ‘St.-Cecilia’. Ze was dan ook bekend in heel Leest en zelfs ver daarbuiten.”
Ferdinand De Prins “Nante, de beenhouwer” (°06.01.1908) “Ferdinand De Prins is een van de oudste leden van onze fanfare. Hij heeft alle muzikale eretekens ontvangen die er maar te krijgen zijn. In dit nummer van onze vereniging ging het om mensen die op de een of andere manier wat te maken hebben met café-zaal ‘St.-Cecilia’. Velen zullen zich afvragen wat Ferdinand De Prins daarbij komt doen. Natuurlijk was hij een geregeld bezoeker van die zaak, maar dan kan iedereen die wat met de fanfare te maken heeft, in verbinding gebracht worden met de zaal ‘St.-Cecilia’. Echter volgens welingelichte bronnen, is de slagerij ‘De Prins’ ooit van start gegaan in één van de bijgebouwen van ons huidig lokaal. Vandaar… Ferdinand werd ook ‘Nante van Lyda’, naar zijn echtgenote genoemd. Ze hebben vijf kinderen en allen hebben ze een slagerij of zijn ze in de vleesindustrie gaan werken. Walter, zijn jongste zoon, heeft nu de slagerij in Leest-Dorp, waar hij opgroeide. Nante was politiek bedrijvig eerst als gemeenteraadslid en later als schepen van onderwijs, sport en cultuur. Hij lag mee aan de basis van het ontwerp van de huidige Leestse gemeenteschool. Nante was ook bestuurslid van de fanfare en tegelijkertijd wijkverantwoordelijke voor het Dorp. Na de tweede wereldoorlog heeft hij bijzonder goed de eerste bloeiperiode van de fanfare onder leiding van Rik De Bruyn meegemaakt. Hij was aanwezig op alle ‘maandelijkse verhuizingen’, langs muzikale wandelingen die door de gemeente werden gemaakt op de zondagnamiddagen. En de bestuursleden niet-muzikanten liepen toen nog voor de fanfare uit, achter of naast de ‘drapeaudrager’. Op zondagnamiddag ging hij supporteren voor RC Mechelen, veelal samen met Louis De Croes en veldwachter Vic Van Hoof. Toen het nog goed ging met Racing gingen ze ook bijna steeds mee op verplaatsing. Zijn kinderen waren ook Racing-supporters met uitzondering van Walter. Deze laatste koos voor Malinois om –zo zei hij ons ooit eens- thuis wat leven in de voetbaldiscussie te brengen. In die tijd was dat dikwijls in Leest zo : waar de één voor was, daar was de ander tegen, ook al hadm en daartoe geen echte redenen. ’t Was gewoon maar om te kunnen discussiëren. Ferdinand was daarnaast ook een verwoed kaartspeler en zoals het toen het geval was, speelde hij ‘pandoeren’. We hebben ons laten vertellen dat Ferdinand bijzonder graag won bij dit kaartspel ! ‘Pressen, wiezen of harten jagen’ waren volgens de meest fervente kaartspelers van toen kinderspelletjes. Ferdinand heeft destijds een grote invloed gehad op het fanfareleven en hij heeft heel wat bijgedragen voor de Leestse gemeenschap. Ondanks zijn hoge leeftijd heeft hij nog deelgenomen aan ons jaarlijks banket in november ll. en we hopen dat hij ook kan aanwezig zijn op ons 50ste Palmzondagconcert !”
Van Ferdinand De Prins staan reportages in deze Kronieken die terug te vinden zijn onder data : juli 1963 en juni 1987. ‘Nante’ werd te Leest geboren op 6 januari 1908, zijn echtgenote Alida De Wit in dezelfde gemeente op 28 september 1909. Zij huwden op 24 oktober 1931 en vierden hun gouden huwelijksjubileum op zaterdag 24 oktober 1981 in zaal ‘St.-Cecilia’ (zie foto).
Het echtpaar kreeg vijf kinderen : Jan, Constant, Marcel, Walter en Maria en allen kregen ze de beenhouwersstiel mee van vader. Moeder Alida sprong jarenlang haar man bij in de zaak op Leest-Dorp die later door zoon Walter werd overgenomen en thans wordt uitgebaat door de familie Cremie. Ferdinand was leerling in de fanfare in 1924 en muzikant (bugel) tot 1935. Begin jaren ’30 beenhouwer te Leest-Dorp. Wijkmeester-Bestuurslid van 1946 tot 1965 en Ondervoorzitter van 1965 tot 1971. Gemeenteraadslid vanaf 24/11/1946 en Schepen van 1954 tot 1970. Ere-Schepene en Ere-Bestuurslid van de fanfare van 21/11/1971 tot bij zijn overlijden te Leest op woensdag 5 juli 1995. Nante was ook de eigenaar van een viertal medailles nl. : 25-jaar bestuurslid, 50 jaar Ere-lid beide via Fedekam en 60 jaar Ere-lid en 65 jaar Ere-lid via het ‘Muziekverbond van België. Alida ‘Lyda’ De Wit overleed te Leest op 30 oktober 1990. (Info : Antoon Lauwens)
Foto’s : -Emiel Spruyt. -Jeanne De Bruyn. -Nante en Lyda in zaal ‘St.-Cecilia’ bij de viering van hun gouden huwelijksjubileum. (foto : familie Lauwens-Piessens)
1995 – 3 januari – G.v.M. : Gestraft na vechtpartij te Leest Rechtbank.- Op 7 mei van vorig jaar kwam het tijdens een feest in de sporthal in Leest tot schermutselingen met een groepje Marokkaanse jongeren uit Mechelen. Er werden spuitbussen met traangas gehanteerd. Een van de bezoekers liep een snijwonde op. Vier getuigen herkenden de 18-jarige Nour-Eddin M. ut Mechelen als de dader van het toebrengen van de wonde. De betichte ontkende hardnekkig zijn aandeel in de vechtpartij. De correctionele rechtbank van Mechelen veroordeelde hem niettemin tot 4 maanden cel en tot 15.000 frank boete.
1995 – Zondag 8 januari : Dertiende Aperitiefconcert K. Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest
De UITNODIGING :
Zondag 8 januari 1995 om 11 u.
APERITIEFCONCERT,Kouter te LEEST Parochie Sint-Niklaas Leest. De Pastoor en de Raad van Beheer van ‘Ons Parochiehuis’ hebben de eer en het genoegen u uit te nodigen op het
DERTIENDE APARITIEFCONCERT
Dit feestelijk concert zal worden opgeluisterd door de Koninklijke Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest onder leiding van Johan De Win.
Naar jaarlijkse gewoonte zal onze vereniging voor de Leestse gemeenschap een soort nieuwjaarsconcert geven. De opbrengst gaat naar de aflossing van de bouwkosten die een paar jaar geleden zijn gemaakt om het parochiehuis te vernieuwen.
Op het programma –dat voor een gedeelte is aangepast aan de tijd van het jaar- staan de volgende werken : Dance Story (Luc Gistel), Farandole (Georges Bizet), Serenata (Tosseli), Misty (Ed Gardner), Nesum Dorma (Giacomo Puccini), Goud en Zilver (Franz Lehar), Radetsky Mars (Johann Strauss) en The Young Amadeus ( Jacob de Haan).
Op het aperitiefconcert worden deze werken meer dan waarschijnlijk niet in deze volgorde uitgevoerd. Het geheel wordt gepresenteerd door Bart Lauwens.
Kaarten (150 BEF incl. het aperitief) kunnen worden bekomen bij Pol Huybrechts, Dorpstraat 60 te Leest. (“T&T”, december ’94)
En het VERSLAG : “Het jaarlijks aperitiefconcert zou beginnen om 11 u. Omstreeks 10 u. gingen we een kijkje nemen om na te gaan of er hier en daar geen onvoorziene omstandigheden voor moeilijkheden hadden gezorgd. Alles liep zoals het moest lopen en de dirigent en de muzikanten waren tijdens hun voorafgaande repetitie nog druk in de weer om de moeilijkste passages nog eens uit te proberen. Om 10.30 u. toen de eerste echte concertgangers binnenkwamen, werd de repetitie afgebroken. De muzikanten trokken naar de tapkast en het viel ons op dat de meesten geen alcoholische dranken aanraakten. Om 10.55 u. trok de fanfare uiterst gedisciplineerd naar het podium. Deze keer werd dat niet ingestudeerd en toch liep het ook uitstekend in deze min of meer ongewone omstandigheden. De zaal liep helemaal vol en achteraan werden nog vrij veel stoelen bijgeplaatst. We stelden vast dat er heel wat bekenden van vroeger voor deze gelegenheid terug naar Leest waren afgezakt. De sfeer was opperbest en dat was ook zo met de gebrachte muziek. De toehoorders waren in hun nopjes omdat er eindelijk eens zogenaamde ‘nieuwjaarsmuziek’ op het programma stond. Zij bedoelen daarmee ‘Goud en Zilver’ van Lehar en de ‘Radetsky Mars’ van Strauss. Maar ook de uitvoering van de andere stukken mocht er zijn ! Na afloop van het concert kregen we erg gunstige en lovende commentaar, niet alleen om de gebrachte muziek, om de goede organisatie en om de presentatie die verzorgd werd door Bart Lauwens, maar ook om de sfeer van kameraadschap die er tussen de muzikanten heerst. Als buitenstaanders dit opmerken, dan is het toch echt een goed teken. Aan het eind van het concert bedankte pater-pastoor Van Aken de fanfare en de voorzitter mocht een schotel in ontvangst nemen, waarop staat vermeld : ‘Gezelligheid kent geen tijd!’ Toen na de repetitie van 13 januari het sluitingsduur (0.30 u.) werd aagekondigd met gebel, waren er muzikanten die riepen : ‘Gezelligheid kent geen tijd ! Al vergeten wat de pater-pastoor vorige week nog gezegd heef, zeker ?’ De dames van dienst lieten zich niet van de wijs brengen en zegden : ‘Reglement is reglement ! Iedereen heeft kans genoeg om het gezellig te maken tussen 22 u. en 0.30 u. ! Volgende week is de gezelligheid terug troef. Kom dan maar terug met de kaart spelen.’ En zo gebeurde het dan ook. Samengevat : de Leestenaars weten nu ook dat het terug ‘marcheert’ in de plaatselijke fanfare.” (“T&T”,maart ’95)
1995 – 10 januari – Gazet van Mechelen : Inbrekers betrapt Leest. – Alice Van Raemdonck stelde bij haar thuiskomst vast dat een onbekende in haar woning in de Maalstraat was binnengedrongen. De onbekende zette het op een lopen.
1995 – 19 januari – Gazet van Mechelen : VV Leest miniemen(Foto onderaan) De miniemen van V.V. Leest wonnen tegen Elzestraat.
1995 – 20 januari : Overlijden van Rust Roest ere-voorzitter en medestichter Jaak Publie (Foto onderaan) Jaak Publie was te Leest geboren op 15 april 1900 en gehuwd met Bertha Boey (°Hombeek 9/7/1903, +Mechelen 23/12/1990).
Jaak was gedurende 20 jaar een verwoed duivenliefhebber, een trouw supporter van V.V. Leest en medestichter van de toneelvereniging “Rust Roest”. Maria zag het levenslicht te Hombeek op 9 juli 1903. Zij hield van koken, televisie kijken en tuinieren en was evenals haar man een trouw supporter van V.V. Het echtpaar huwde te Hombeek op 11 december 1926 en hun huwelijk werd gezegend met twee zonen : Frans die uitweek naar Tisselt en Louis die in Mechelen ging wonen. Na hun huwelijk vestigde het echtpaar zich aanvankelijk in de Nuffelstraat te Heffen om nadien definitief te verhuizen naar de Vinkstraat. Jaak, die afkomstig is uit een gezin met vier kinderen, begon op zijn 18de als schrijnwerker bij de NMBS te werken. Later ging hij over naar Tuyteleers in de Batterijstraat om zijn carrière af te sluiten bij Dogaer en Zonen waar hij 18 jaar zou rondmaken.
De voorzitter van de Leestse toneelkring Rust Roest sprak, op dinsdag 24 januari, het in memoriam uit :
“-Bouwer zijn en meer dan dat : medestichter van een nieuwe groep trouw zijn tot op het eind nederig en dienaar van de anderen.
-Maker zijn en meer dan dat : medeschepper van decor ontwerper van een nieuwe wereld.
-Zoeker zijn en meer dan dat : rusteloos in dit bestaan hunkerend naar een andere thuis genieter zijn als spelend mens.
Daarom danken wij Jaak. Daarom denken wij aan hem. Daarom danken wij Bertha, zijn zachte lieve vrouw.
Daarom condoleren wij de familie, kinderen van die goede ouders. Daarom hebben wij een warm gevoel, en wensen na die lange reis Jaak een vredig zachte rust aan de zijde van zijn Bertha in de schoot – zo barmhartig – van de even geopende aarde”. (“Rust Roest Ontmaskerd, deel II – Guido Hellemans)
Meer over Jaak Publie in deze Kronieken bij : 12/12/1986.
1995 – Zaterdag 11 februari : KWISWEDSTRIJD STED. BASISSCHOOL LEEST Verslag in “T&T”, het verenigingsblad van de K.F. St.-Cecilia (maart ’95) : “Op zaterdag 11 februari 1995 nam onze vereniging met twee ploegen deel aan de Valentijnskwis van de plaatselijke gemeenteschool. Het had heel wat voeten in de aarde om twee ploegen te kunnen samenstellen. De organisatoren hadden nogal wat concurrentie. Een gedeelte van onze leden trok naar het concert van St.-Cecilia Hombeek-Plein in Mechelen (voorstelling CD ‘Joy of Music’), een ander gedeelte naar het concert van St.Cecilia Humbeek en nog een aantal leden trok naar het jaarlijks banket van de Leestse wandelclub.
De ploegen die voor onze vereniging uitkwamen waren als volgt samengesteld : -ploeg 1 : Hans Verschueren, Ann De Keersmaecker, Maggy De Borger, Linda Moons en Veerle Neefs. -ploeg 2 : Pol Huybrechts, Gunter Peeters, Johan De Win, Chris en Stan Gobien.
Er moet gezegd dat we eerder gelegenheidskwissers afvaardigden omdat niemand van onze kwissers ooi aan dergelijke wedstrijden deelneemt. De verwachtingen lagen op voorhand dan ook erg laag. Toch hebben de beide ploegen het goed gedaan. Als we onze eigen resultaten analyseren, kunnen we de volgende besluiten trekken : we zijn goed op de hoogte van (licht) klassieke muziek, aardrijkskunde en geschiedenis. We zijn minder goed in onderwerpen over actualiteiten (krantenberichten), film en t.v., Mechelen, autotechniek en ‘appelsoorten’. Van ‘droedels’ hebben we niet teveel kaas gegeten omdat deze in een te jachtig tempo moesten worden opgelost en…deze rubriek zorgde uiteindelijk voor het verschil. In de rubriek autotechniek werd de afbeelding van een auto-onderdeel getoond. Volgens ploeg 1 was dat een ‘startmotor’ en volgens ploeg 2 een ‘dynamo’ maar volgens de organisatoren ging het om een ‘alternator’ en zij haalden er de brochure van de fabrikant bij. Het speelt ook een rol welke krant je leest. De meeste vragen en foto’s kwamen uit de ‘Gazet van Mechelen’ en wij lezen meestal ‘Het Laatste Nieuws’, ‘Het Nieuwsblad’ of ‘De Morgen’. In de ‘Gazet van Mechelen’ werd een nieuw Hollands bingospel ‘koeschijten’ genoemd en in de andere kranten gaat het om ‘Schijt je rijk !’ Ondanks deze ‘tegenslagen’, moeten we zeggen dat we toch een maatje te klein waren voor de ploegen die ons vooraf gingen ! Daarvan doen de meeste geregeld mee aan kwissen en dat kan van ons niet worden gezegd. We zijn op dit gebied amateurs ! Maar we hebben ons in ieder geval erg goed geamuseerd ! Pol Huybrechts van ploeg 2 voerde een psychologische oorlog met de leden van de andere ploeg en die slag heeft hij gewonnen. Hij kreeg het klaar dat de dames van ploeg 1 er de moed bij verloren door steeds uitbundig te doen wanneer de antwoorden op de vragen werden bekend gemaakt. De Leestse Valentijnskwis was goed georganiseerd en er waren erg mooie en waardevolle prijzen. Misschien kunnen we volgend jaar met meer ploegen deelnemen en ons beter voorbereiden, maar laten we er dan voor zorgen dat het samenstellen van de ploegen wat vlotter verloopt. Dank aan de supporters en aan de mensen die op de terugreis van de concerten nog kwamen informeren naar de stand van zaken !
Uitslag met vermelding van de ons bekende ploegen : 1.Stedelijke Basisschool Battel 80 punten. 8.Vevoc 77 9. Lost Boys (Bart Lauwens, Erik Van den Vondel) 75 13. Fanfare – ploeg 2 67 25. Fanfare – ploeg 1 55.
Foto’s : -De miniemen van VV Leest (Foto : MAB). -De ere-voorzitter en medestichter van Rust Roest Jaak Publie.
1995 – Uit de ‘Informatiebrochure 1995’ van de Kon. Fanfare St.-Cecilia Leest.
Huidig bestuur Ere-voorzitter : Vic Verschueren. Voorzitter : Kamiel Verschueren. Ondervoorzitter : Pol Huybrechts. Penningmeester : Maggy De Borger. Verslaggever : Ilse Peeters. Jeugdverantwoordelijke : Roland Vanwelden. Instrumentenbeheerder : Emiel Verschueren. Feestsecretaris : Jef Lauwers. Secretaris : Stan Gobien. Leden : Bert De Borger, Rik Lauwens, Rik Peeters, Adrienne Pepermans, Marcel Van Loo. Dirigent : Johan De Win.
Geschiedenis & Doel De Kon. Fanf. ‘St.-Cecilia’ Leest werd opgericht op 5 maart 1899. In die beginjaren en later tot de fusies van de gemeenten in 1976 was de fanfare ook een dorpspolitieke vereniging. Op dit ogenblik heeft de vereniging geen enkele politieke bestaansreden of politieke binding meer en gaat de volle aandacht naar de amateurische muziekbeoefening. Vanaf 1986 werd ze een ‘vereniging zonder winstoogmerk’ waarvan de statuten werden goedgekeurd op 20 januari van datzelfde jaar. De voornaamste doelstellingen van de Leestse fanfare –zoals ze in de huidige statuten staan vermeld- bestaan erin :
1.de amateurische kunstbeoefening te bedrijven door samen muziek te maken, door concerten en muziekwedstrijden in te richten en door de muziekbeoefening te bevorderen. Dit laatste heeft tot gevolg dat de fanfare een eigen muziekschool heeft uitgebouwd.
2.een volksmuziekmaatschappij in stand te houden met het oog op ontspanning en muzikale vorming van de spelende en niet-spelende leden. Op het programma staan daarom plezierige en lichte muziekwerken, naast werken van een meer ernstige aard.
3.de vriendschap, de samenwerking en het vertrouwen onder alle leden te ontwikkelen. Daarom wordt er veel aandacht gegeven aan het in stand houden van een goede sfeer.
4.op te treden daar waar het nodig wordt geacht. Op aanvragen van Leestse verenigingen en organisaties wordt zoveel mogelijk ingegaan. Dit zal op een gunstige manier de samenwerking en de verstandhouding tussen de Leestse verenigingen beïnvloeden.
De stichters en vooraanstaande Leestenaars Theofiel Verschueren (foto onderaan), de grootvader van de huidige ere-voorzitter Vic Verschueren, wordt aanzien als de stichter en de vader van de Leestse fanfare. Theofiel Verschueren was voorzitter van ‘St.-Cecilia’ van 1899 tot 1942. Daarnaast waren er destijds nog twee belangrijke figuren, nl. Frans Beullens en Marcellinus Lemmens (foto’s onderaan). Later hebben andere bekende Leestenaars de fanfare meebestuurd, onder andere P. De Prins, Frans en Leopold Piessens, Emiel Verschueren sr. en Frans August Lauwers. Op de een of andere manier hebben zij de fanfare uitgebouwd tot een vereniging die in het Vlaamse land en zelfs daarbuiten nogal wat bekendheid heeft verworven.
Bekendheid Die bekendheid is er vooral gekomen dank zij de organisaties van de Internationale Muziekwedstrijden die periodiek vanaf 1960 werden ingericht. Het eerste Europees Kampioenschap voor Brass Bands werd in 1975 georganiseerd met de medewerking van de Europese Gemeenschap en werd via de radio uitgezonden in een vijftiental landen. In de tweede plaats heeft de kwaliteit van de gebracht muziek ook een flink stuk bijgedragen tot deze bekendheid. De Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ won twee keer het Wereld Muziek Concours in Kerkrade (NL) : in 1978 in de afdeling uitmuntendheid en in 1981 in de ere-afdeling. Daarbij kwamen nog een aantal Belgische en provinciale kampioenstitels.
De dirigenten De Leestse fanfare heeft een groot aantal bekende dirigenten gehad. Rik De Bruyn (1909-1991) heeft op muzikaal gebied waarschijnlijk wel de grootste bijdrage geleverd. Hij was dirigent van 1938 tot 1965 en onder zijn leiding werden op muziekwedstrijden uitsluitend eerste prijzen behaald, waarvan de meeste met lof van de jury. Na Rik De Bruyn werden achtereenvolgens Theo Fierens, Frans Dierickx, Jan-Piet Leveugle en Frans Violet dirigent van de fanfare. Allen hebben ze op een of andere manier hun bijdrage geleverd tot de verdere muzikale uitbouw van ‘St.-Cecilia’ Leest. De invloed van J.-P. Leveugle en Frans Violet klinkt nu nog door in het korps. Tijdens hun beleid is het korps geleidelijk meer gaan klinken als een echt groot koperensemble. De huidige dirigent is Johan De Win (°3/8/1968) die seders halfweg 1994 het korps onder zijn leiding heeft. Hij is de kleinzoon van wijlen Rik De Bruyn. Johan De Win heeft zijn basisopleiding in de Leestse fanfare gehad en is –naast een aantal andere jonge Leestenaars van zijn generatie- beroepsmuzikant geworden. Op dit ogenblik is hij leraar aan de muziekacademieën van Willebroek, Sint-Niklaas en Boom waar hij notenleer en muziekgeschiedenis ‘doceert’. Hij studeert nog contrapunt, fuga, althoorn en hafabra-directie aan het Kon. Conservatorium te Antwerpen. Daarnaast is hij ook nog dirigent van de Kon. Harmonie ‘De Rupelzonen’ in Boom en muzikant in Brass Band Willebroek. Met de Leestse fanfare heeft hij in zijn korte loopbaan als dirigent reeds één merkwaardig succes op zijn naam staan : de hoogste score voor harmonieën, fanfares en brass bands in het Provinciaal Concerttornooi Antwerpen van oktober-november 1994.
De muziekschool van de fanfare De Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest is in het omliggende steeds gekend geweest om de degelijke muzikale opleiding van haar muzikanten. Op dit ogenblik volgen 30 kinderen en een vijftal volwassenen de cursussen notenleer en een aantal onder hen leren een koperblaasinstrument bespelen. Deze instrumenten worden gratis ter beschikking gesteld van de leerlingen. De eerste jaren worden de cursussen gegeven in Leest en hoeven de leerlingen geen verplaatsingen te maken. Vanaf het derde jaar volgen ze meestal de cursussen notenleer aan de Muziekacademie in Willebroek en krijgen ze daar –indien ze dat wensen- bijkomend onderricht in het bespelen van een koperblaasinstrument. Het inschrijfgeld voor de academie wordt door de fanfare aan de ouders terugbetaald op voorwaarde dat de leerlingen aan de jaarlijkse eindexamens deelnemen. Leerlingen die de cursus notenleer volgen aan het Mechels Stedelijk Conservatorium kunnen ook een instrument aanvragen bij de fanfare. In dat geval wordt echter gevraagd dat ook zij later muzikant worden bij ‘St.-Cecilia’ Leest. Het is steeds de bedoeling van de vereniging geweest om goede muziekinstrumenten aan te kopen. Op lange termijn is dat ook voordeliger omdat ze langer meegaan. Daarnaast is de klankkwaliteit eveneens in verhouding met de kostprijs. In de loop van 1995 zullen een vijftiental leerlingen een degelijk en goed instrument ontvangen zodat ze in de beste omstandigheden kunnen leren muziek spelen.
De muzikanten Van de muzikanten van de vereniging wordt verwacht dat ze –zoveel als dat mogelijk is- aan de repetities en de optredens van de fanfare deelnemen. Om tegemoet te komen aan de jonge of studerende muzikanten worden de optredens tijdens de examenperiodes zoveel mogelijk vermeden. Tijdens de zomervakantie worden voor iedereen zo weinig mogelijk optredens geprogrammeerd. Op officiële plechtigheden in een zaal treden ze op in uniform, eveneens bij openluchtoptredens vanaf mei tot september. In de Leestse fanfare geldt niet meer de stelregel : ‘Geen drank, geen klank.’ Het gaat er nog wel plezierig aan toe, echter op een beschaafde wijze. Nu is het gezegde : ‘Eerst goede klank, dan af en toe wat drank.’ Muzikanten worden vrijgesteld van lidgeld en krijgen het ledenblad ‘Toeters en Trompetten’ gratis. Ze kunnen in het bestuur en in werkgroepen zetelen. Ze werken ook mee aan de verschillende organisaties. Daarbij kunnen ze de zaal ‘St.-Cecilia’ huren aan een gunsttarief. De echtgenoot of echtgenote van een muzikant is automatisch een erelid dat is vrijgesteld van lidgeld.
De ereleden De ereleden zijn de niet-spelende leden. Zij zijn onmisbaar voor een muziekvereniging, vooral omdat ze door hun aanwezigheid op de organisaties van de fanfare en op concerten op hun manier kunnen bijdragen tot de doelstellingen van de fanfare. In de eerste plaats moedigen ze de muzikanten aan en verdedigen ze de doelstellingen van hun vereniging. Bij concertoptredens in Leest wordt van de ereleden gevraagd zoveel mogelijk aanwezig te zijn, ook al worden die georganiseerd door andere plaatselijke verenigingen. Het jaarlijks lidgeld bedraagt 500 BEF te betalen in het voorjaar. De ereleden ontvangen het viermaandelijks fanfaretijdschrift gratis en worden schriftelijk uitgenodigd op alle optredens en organisaties. Ereleden kunnen de feestzaal van de fanfare huren tegen een gunsttarief. Ze kunnen ook effectief meewerken aan de feestelijkheden die door de vereniging op het getouw worden gezet. Daarbij kunnen ze toetreden tot de verschillende werkgroepen. Een gedeelte van hen wordt verkozen in het bestuur.
Café-Zaal ‘St.-Cecilia’ Sedert een paar jaar heeft de fanfare een eigen lokaal met repetitie- en feestzaal (incl. keuken) , gevestigd aan de Dorpstraat 6 te Leest. Zo goed als alle fanfareactiviteiten worden dan ook daar georganiseerd. Als de fanfare de feestzaal open stelt, is tegelijkertijd ook het café open. Op vrijdagavond is er repetitie vanaf 20 u. Terwijl de muzikanten oefenen in de repetitiezaal wordt het café opengesteld voor de ereleden en voor de sympathisanten tot 0.30 u. Iedereen kan er dan eens langs komen om met vrienden te praten of om een kaartje te leggen. De feestzaal kan worden gehuurd op de dagen dat ze niet wordt gebruikt door de fanfare. Voor inlichtingen wendt u zich tot Jef Lauwers, Kouter 68 te Leest. Speciale gunstvoorwaarden voor rouwmaaltijden !
Belangrijkste organisaties voor 1995 -De jaarlijkse restaurantdagen (18 en 19 februari). De opbrengst van dit jaarlijks gelegenheidsrestaurant gaat integraal naar de aankoop van nieuwe instrumenten. -Het Palmzondagconcert (9 april). Dit concert wordt iets speciaals omdat het 50 jaar geleden is dat onze vereniging haar eerste (palmzondag)concert gaf in de zaal ‘St.-Cecilia’. -Posse Leest (16 en 17 april). Optreden ter gelegenheid van de opening van de kermis op 16 april. ‘Paasmaandag bij de fanfare’ op 17 april in de zaal ‘St.-Cecilia’. -Ceciliafeesten 1995 (15,16 en 17 september) . Op vrijdag 15/9 wordt een kwisavond georganiseerd. Vorig jaar deden hieraan veertig ploegen mee. -Jaarlijks ledenfeest (18 en 19 november). Hieraan kan enkel worden deelgenomen door muzikanten en ereleden. Wie zich hiervoor interesseert, dient dus eerst bij de vereniging aan te sluiten. -Kinderfeest 1995 (16 december). Dit feest wordt georganiseerd voor de kinderen van de muzikanten en de ereleden en voor de leerling-muzikanten.
Foto’s : -Theofiel Verschueren, de stamvader van de Leestse fanfare. -Frans Beullens. -Marcelinus Lemmens.
De voorzitter van SK Rapid Leest : Francis Van Heck.
1995
1995 – SK Rapid Leest voorzitter bood zijn ontslag aan Dat jaar bood de voorzitter van SK Rapid Leest Francis Van Heck het bestuur zijn ontslag aan. Dat zou echter niet aanvaard worden.
Aangetekend – t.a.v. de Beheerraad
Geachte Mevrouwen, Heren.
Gelieve bij deze en met ingang van 12 juni 1995, mijn ontslag als voorzitter en lid van beheerraad en VZW van SK R. Rapid te acteren en te laten publiceren in het Belgisch Staatsblad alsmede bij de Kon. Belgische Voetbalbond. De redenen van dit ontslag wil ik als volgt omschrijven :
-Na jaren ijveren teneinde uniformiteit en controle te krijgen tussen het bestuur, beheerraad en beheer kantine, is dit nog steeds niet gelukt. -De kantine is verlieslatend omdat er meer verstookt en verlicht wordt dan nodig en gratis drank wordt uitgedeeld, meer dan er in de kassa komt. -Dat de rijkelijk betaalde spelers liever ergens anders gaan drinken dan in het eigen lokaal. -De contracten van de spelers liggen te hoog en er moet een systeem gevonden worden om meer prestatiegericht te spelen waaronder bv. enkel de spelers te betalen welke zijn geselecteerd. De anderen krijgen enkel hun echte kosten zoals km-vergoeding, een vergoeding voor schoeisel en wassen-kledij. Dit ook in functie van de aanwezigheid op training. -Dat vele mensen in Leest mij nog steeds niet vergeven dat er geen fusie gekomen is, of zal komen met V.V. Leest. -Dat er nog steeds achter mijn rug veel achterbakse bestuursleden zijn die durven beweren dat ik sponsorgeld zou achterhouden of anders besteden dan door een paar enkelingen beslist (gelieve te noteren dat ik voor ongeveer 10 miljoen sponsoring gezorgd heb). -Dat niemand van de beheerraad of leden V.Z.W. , maar enige moeite doet om aan sponsoring te komen, behoudens enkele uitzonderingen. -Dat de fusie met Rapid op een volledige mislukking is uitgedraaid. -Dat er bepaalde planningen waren tot organiseren van bv. een galadiner, palingfestival e.a. waar niemand nog over praat. -Dat bepaalde mensen worden weggelachen welke ondanks, en hoe weinig misschien ook, toch opbrengen. -Dat er heel wat nuttige mensen zijn waarmee het bestuur zou kunnen uitgebreid worden maar hetwelk weigert omdat wij zo slecht functioneren in die zin dat gans Leest weet wat er op de vergaderingen wordt gezegd, of door bepaalde leden van de beheerraad, welke op dat ogenblik duidelijk niet over hun volle controle beschikken, worden uitgescholden of weggelachen. -Dat wij nog steeds niet geleerd hebben hoe, en efficiënt, en op tijd (acht uur ten laatste) moet worden vergaderd met dagorde en verslag. -Dat er op vergaderingen te veel door mekaar wordt gepraat en men ‘van de os op de ezel springt’. -Dat bepaalde bestuursleden liever lager zouden spelen dan te promoveren. -Dat er tijdens verschillende recepties op wedstrijden een hele hoop mensen aanwezig zijn zonder uitnodiging. -Dat er met zicht op de eindronde, en ondanks formeel verbod van mezelf en voorstel zelf te koken, het etentje voor de wedstrijd tegen Hemiksem toch doorgaat, zodat zij de tweede helft door de knieën gaan (andere uitvluchten moeten niet worden gezocht). -Dat er op huidig ogenblik, gezien andere hoofddirectie op het werk en ook om gezondheidsredenen, het mij niet meer toelaatbaar is deze functie waardig te vervullen. Desalniettemin zal ik mij verder proberen in te spannen bijkomende sponsoring te vinden.
Ik houd ook eraan de meesten van U, van harte te danken voor de goede samenwerking en behulpzaamheid. Ik wens er ook op te drukken dat dit niet mag beschouwd worden als een echt vaarwel aan de club en zeker niet aan mijn betere vrienden uit het bestuur, waar ik ook op privégebied steeds heb kunnen rekenen. Het zit mij echter te ver dat velen uit het bestuur en de spelerskring er met ‘hun klak naar slagen’. Ik hoop dan ook dat U begrip kunt opbrengen voor mijn beslissing en verblijf. Met de meeste hoogachting F. Van Heck Ex-voorzitter.
P.S.
Het zou nuttig zijn mijn beslissing mede te delen aan trainers en spelers en er de aandacht op te vestigen dat er op een vergadering van 5 juni l.l. onder verschillende voorzitters van ploegen uit de reeks, een zelfde visie over vele punten uit de bus is gekomen, waaronder de voornaamste :
1.Minimale of geen contracten. 2.Reeële onkostenvergoeding i.f.v. aanwezigheid. 3.Opbouwend premiestelsel i.f.v. winst. 4.Spelers hun eigen bondkosten + verzekering betalen. 5.Afschaffen van veteranenploegen of zelf volledig de kosten dragen met bijlage huur terrein. 6.Jeugdreeksen beperken tot betere elementen, met afspraken voor omruiling. 7.Transfertsommen spreiden over 12 maanden. 8.Transfertsommen beperken, onder niveau bond.
De brief was niet gedateerd. Alle plooien werden echter gladgestreken en de voorzitter zou zijn functie behouden tot Ludo Verschuren hem zou opvolgen in het seizoen 2005-2006.
1995 – ’t Ridderke nr. 2 1995 : De parochieregisters en het parochiearchief van Leest. “Wij zijn pater Van Aken, pastoor te Leest, zeer dankbaar dat hij en de kerkfabriek ons toelieten de parochiearchieven, die voor de mensen uit de regio zo belangrijk zijn, te mogen kopiëren. Ter inzage van de familievorsers hebben we nu de parochiearchieven van Hombeek, Zemst-Laar en Leest. Bovendien bezitten we gezinsstaten van Heffen en van vele andere gemeentes. De eerste opdracht is nu de doopsels, huwelijken en begrafenissen van Leest te klapperen en nadat ze ingebonden zijn kunnen ze geraadpleegd worden. We hopen dat deze klus geklaard zal zijn tegen begin september.”
1995 – Abonnementsprijs “Parochieblad” Een jaar “Kerk en Leven” bedroeg voor het jaar 1995 550 frank. (Kerk en Leven nr.42, 19/10/94)
Het Turks trouwfeest in de Omnihal. Findik en Silvan zijn van nu af aan een Turks echtpaar. (Foto : Eddy Van Ranst)
1994 – Zondag 18 december :
Turks trouwfeest met bijna 2.000 genodigden in Omnihal In de Leestse Omnihal werd de trouwpartij van een koppel –Silvan en Findik- van Turkse origine gehouden. Speciaal was dat er tussen de 1.500 en 2.000 Turken uit België, Frankrijk, Nederland en Duitsland voor het feest waren uitgenodigd. Een speciaal uitgeruste wagen om kippen te braden werd achteraan de Omnihal opgesteld om alle genodigden van voedsel te voorzien.
GvM (20/12) : “De omnihal is voor de Turkse gemeenschap een echte ontdekking geworden. Hun trouwpartijen vormen nu eenmaal he voorwerp van vele honderden genodigden. Het was dan ook verre van de eerste keer dat er in de hal een dergelijk festijn werd gehouden, dit gebeurt met de regelmaat van een klok. Het personeel achter de toog is het al een beetje gewoon geworden. Nochtans horen we dat het deze keer toch zo ongeveer het grootste feest is. Leest kreeg dan ook iets minder dan 2000 Turken over de (omnihal)vloer. De bruid woont al 8 jaar in Mechelen, maar is in Turkije geboren. Ze spreekt goed Nederlands, volgde de lessen bij de Ursulinen, is 19 lentes jong en luistert naar de naam Silvan. Hij is eveneens van Turkse origine, heeft Findik en is amper 17 jaar oud. De zus van de bruid vertelt dat hij van een andere geboorteplaats is in Turkije. Hij praat immers Turks met een andere tongval, zeg maar een ander dialect. Naar onze maatstaven trouwt het koppel op jonge leeftijd. Naar Turkse maatstaven wordt het als normaal beschouwd.
Honderden kippen Vanaf 16 uur komen de genodigden druppelsgewijs binnenvallen. In dit geval met dikke druppels, want om meer dan 1.500 genodigden te ontvangen moet het vooruit gaan. De zaal is op een goed uurtje volgelopen. Ondertussen zijn de Turkse trommels en fluiten in werking gesteld. Een steeds opnieuw vrij monotoon herhaald getrommel, vergezeld van een al even monotoon gefluit, zet de massa urenlang in beweging. In de zaal wordt langsheen de muren een menselijke cirkel gevormd. Op het tromgeroffel schuift men steeds met dezelfde pasjes vooruit om dan weer achteruit te stappen. Een soort processie van Echternach, zij het in dit geval in een cirkel. Ondertussen worden er massa’s niet-alcoholische dranken geschonken en staat achter de omnihal elk vuurtje van de speciaal uitgeruste kippenbraderij-vrachtwagen op het maximum. Honderden en nog eens honderden kippen dienen immers gebraden. Zij vormen samen met een groentenkrans, Turkse kaas en Turks brood de hoofdbestanddelen van het eetmaal. In de Turkse gemeenschap worden geen geschenken in de letterlijke zin van het woord gegeven. De genodigden geven alvorens te vertrekken aan de bruid of bruidegom geld. Dit geld wordt op de jurk van de bruid en op het kostuum van de bruidegom gespeld. Als we de tappers van dienst mogen geloven, werd bij het vorige Turks trouwfeest meer dan 600.000 frank aan de kleren gehangen. Het kruipt dus niet in je kleren – zo’n Turks trouwfeest.”
1994 – Zondag 18 december : Optreden Leestse fanfare te Blanden “Het laatste buitenshuis-optreden van 1994 was een concertoptreden gesubsidieerd door het Departement Cultuur – Dienst Volksontwikkeling en het werd gegeven in het ontmoetingscentrum ‘Roosenberg’ Oud-Heverlee, vlak bij het ‘Zoet-Water’. Het was een organisatie van de Kon. Fanfare ‘De Weergalm van Meerdael’ uit Blanden. Onze vereniging trad er op vanaf 19 uur. Op verzoek van een aantal muzikanten werd er een autocar ingelegd. Zij verzochten hierom omdat ze hadden vernomen dat er in de buurt van het Leuvense elke dag van het weekeinde W.O.D.K.A.-controle is. Het bestuur heeft hun wens ingewilligd en waarschijnlijk is het best dat we voor een verplaatsing van dergelijke aard steeds een autocar huren, want er waren ook andere ereleden die nu de verplaatsing meemaakten. In de autocar zaten zo’n veertig muzikanten en ereleden. De rest deed het toch met de eigen wagen. Onze jonge muzikanten gaven verstek, meer dan waarschijnlijk wegens de examens en…toch bestond het korps nog uit een vijfendertig muzikanten. Het concert verliep zoals het moest verlopen en we hadden bijzonder veel succes bij het publiek dat grotendeels bestond uit muzikanten en ereleden van Brabantse harmonie-orkesten. Een aantal bestuurders vroegen informatie om ook bij hen op te treden, o.a. de muziekvereniging uit Bierbeek. De autocar was een uurtje later terug dan voorzien omdat er een drinkpauze werd ingelast. Veerle Lamberts die de dag daarop examen Nederlands kreeg, had daartegen geen bezwaar omdat ze toch de stof kende. Er werd gestopt aan café ‘Genen Hoek’ in Oud-Heverlee, uitgebaat door Sonja Buggenhout, een nicht van Maria en Polle (Noot : Maria Buggenhout- Pol Huybrechts) . En het was er plezant, hebben we vernomen ! Iedereen die er bij was, vond het een bijzonder geslaagde avond !” (“T&T”, december ’94)
1994 – Vrijdag 23 december : Kerstkalkoenkaartavond van SKR Leest In het chalet van de voetbalvereniging aan de Zennebrug. (Folder)
1994 – Vrijdag 23 december : “Algemene Muzikantenvergadering” K.F. St.-Cecilia. Er werden twee belangrijke vergaderingen gehouden met enerzijds de ouders van de leerlingen van de muziekschool van de Leestse fanfare en anderzijds met de muzikanten. Het was de bedoeling wat uitleg te geven over de statuten van de vereniging (verschenen in het Belgisch staatsblad onder nr. 21410/86 en opgemaakt tijdens de ‘stichtingsvergadering’ van 20 januari 1986). Daarnaast werden een aantal voorstellen gedaan en konden de aanwezigen hierop reageren.
Besluit en nieuw voorstel “Het lijkt ons het best dat er een aantal werkgroepen worden opgericht die zich specifiek zullen bezig houden met het volgende : -uniformen (ev. een tijdelijke werkgroep). -uitstraling (publiciteit, werving van ereleden en leerlingen). -financiering (tombola, nieuwe fondsen zoeken,…). -materiële inrichting van de infrastructuur ‘St.-Cecilia’. -organisaties (concerten, restaurantdagen, wedstrijden,…). (“T&T”, december ’94)
1994 – 27 december : Nieuwjaarsbrief van de Voorzitter van Sint Cecilia
“Liefste Muzikanten, Beste Ereleden, Een jaar is weer bijna voorbij…! Voor onze vereniging is het een traditie dat we rond de jaarwisseling even stil staan bij datgene wat in het zo goed als voorbije jaar is gebeurd. Het is echter eveneens een tijd waarin we vol verwachtingen uitkijken naar de toekomst en naar het nieuwe jaar.
Laten we even terugblikken op het voorbije jaar 1994 ! We hebben van alles en nog wat meegemaakt ! We hebben in een spreekwoordelijk dal gezeten, maar we zijn er gelukkig terug uitgeklauterd. Sommigen zegden dat er geen sfeer meer was in de fanfare en nu zeggen dezelfde muzikanten dat het weer plezierig is om naar de repetitie te komen. Anderen vonden dat er vlak voor de zomervakantie teveel zwartkijkers waren en ze waren zo fair om zichzelf daar bij te rekenen. Nu zijn er weer plezierige gezichten. Er worden moppen getapt, er wordt na de repetitie terug met de kaarten gespeeld en vooral…er wordt terug gelachen ! Al bij al is het voorbije jaar een jaar van hoogten en laagten geweest. De dieptepunten kunnen we maar best vergeten…Bij de hoogtepunten rekenen we zeker het optreden op het Provinciaal Concerttornooi, waar we de hoogste klassering kregen van alle harmonieën, fanfares en brass bands. Bij dezelfde hoogtepunten rekenen we ook het aantal aanwezige muzikanten op de wekelijkse repetities !
We staan voor 1995 ! Het wordt een nieuw jaar met nieuwe uitdagingen. We willen onze ereleden opnieuw meer betrekken bij onze vereniging ! We willen inspanningen doen om nieuwe ereleden aan te trekken en iedereen kan daarbij helpen ! We willen een historisch palmzondagconcert geven ! We willen voor een nieuw uniform zorgen ! We zijn verplicht om heel wat nieuwe instrumenten aan te kopen ! We willen nog betere muziek maken ! We willen de mensen met onze muziek boeien ! We willen de Leestenaars terug dichter naar de fanfare brengen !... Dit zijn geen hopeloze opdrachten ! Wij kunnen dit alles realiseren indien we er samen aan werken ! We hopen dat we op de medewerking van iedereen mogen rekenen !
Ten slotte houden we eraan u en uw familieleden onze beste wensen aan te bieden voor een gelukkig 1995. Van ganser harte wensen we ieder van u gezondheid, vrede, voorspoed, welvaart en welzijn ! Kamiel Verschueren, voorzitter.”
Enkele voorwerpen die de afgelopen drie jaar werden gevonden op de plaats van het vroegere klooster Leliëndaal. De vorsers ter plaatse, Kris Van Herck en Stefaan De Cock, tekenen hiervoor. (foto Eddy Van Ranst)
1994 – 7 december – G.v.M. : Nog opgravingen tot na 2000 mogelijk
KLOOSTER LELIENDAAL GEEFT LANGZAAM GEHEIMEN VRIJ
“Op de grens tussen Hombeek en Leest aan de Zenne, heeft vele honderdan jaren geleden het klooster Leliëndaal gestaan. Dit klooster is omstreeks 1233 de start geweest voor georganiseerd leven in Hombeek. Plunderingen, verwoestingen, oorlogen en enkele afbraakwerken later zorgden dat er in de 17de eeuw van het klooster nauwelijks nog één steen op de andere bleef staan. Enkele leden van de archeologische vereniging Oud-Mechelen startten 3 jaar geleden met hun eerste opgravingen. Ondertussen zijn al enkele opmerkelijke feiten aan het licht gekomen. Op wetenschappelijke wijze wordt het opgravingswerk verricht. Er is dan ook een permanente interactie tussen geschiedkundige geschriften en het opgegravene. Kris Van Herck en Stefaan De Cock gaven kortgeleden uitgebreid toelichting over de stand van zaken. Een 50-tal personen in de bovenzaal van het gemeentehuis van Hombeek woonden deze voordracht bij op uitnodiging van de heemkundekring Hoembeka van Hombeek. ’s Anderendaags waren we te gast in hun lokalen op het Sint-Romboutskerkhof, of moeten we zeggen in de wijnkelders van dit gebouw, waar de schatten van o.a. Leliëndaal zijn opgeslagen.
Puin, puin,... Drie jaar geleden werd met de huidige eigenaar van de gronden waaronder zich de grondvesten van Leliëndaal bevinden een regeling getroffen. Jaar na jaar zou een bepaald gedeelte van deze gronden gepacht worden. Afspraak is dat telkens na een bodemonderzoek van een deel van het terrein de zaak jaarlijks opnieuw genivelleerd en van gras wordt voorzien. Ondertussen wordt het derde werkjaar ter plaatse afgerond. Vele tientallen putten van twee bij twee meter met een max. diepte van 1,5 meter werden ondertussen gegraven. Een vijfkoppige graversploeg is voor dit huzarenstukje in de weekends en in de vakantieperioden aan het werk. Puin, veel puin en nog eens puin is tot nu toe het lot geweest van de gravers. Omdat de bodem af en toe wat in petto heeft, wordt volgehouden. Ondertussen werd iets minder dan een kwart van het ongeveer 2 ha. grote kloosterterrein onderzocht. Een gedeelte van het klooster zal vermoedelijk verloren zijn. Eind 19e eeuw werd immers op die plaats een bocht uit de Zenne gehaald en voor enkele jaren werden de dijken nog eens aangepast op Sigma-hoogte. De opgravers vermoeden dat een gedeelte van het klooster en van de kerk op deze manier definitief verdwenen zijn door deze werkzaamheden. Na drie jaar is men de bijgebouwen van het klooster, zoals de waterputten, beerputten, gastruimte of keuken voorbij, en begint men nu aan het kloostergebouw zelf.
Vondsten Ondertussen werden enkele belangrijke ontdekkingen gedaan. Een greep uit de voornaamste : een pré-historische uit vuursteen geslepen bijl werd in een middeleeuwse gracht gevonden. Het vermoeden dat in Hombeek-Leest vroeger ook pré-historische nederzettingen zijn geweest, wordt hiermee gesterkt. In een 16de eeuwse beerput werd een haarstreng met een zijdedraad ontdekt. Het gaat hier waarschijnlijk om een rijke novice die toen haar intrede heeft gedaan in het klooster. De zijdedraad wijst erop dat ze een rijke jongedame was. Toen een jongedame haar intrede deed in het klooster, was één van de geplogenheden het afknippen van het haar. In een 16de eeuwse waterput werd een ijzeren zwaard gevonden, een lanspunt van een speer en een kruik uit steengoed met de afbeelding van Philips II. Deze vondsten wijzen dan weer op het feit dat de Spanjaarden ook hier actief zijn geweest.
Watermolen De fragmenten van sluisdeuren, een molensteen en een aflopende riool op dezelfde plaats gevonden, wijzen erop dat er vroeger een watermolen heeft gestaan en gewerkt. Omdat de Zenne quasi geen verval had, werd een stuwmeertje aangelegd (sluisdeuren). De molenstenen werden gebruikt om biermout te malen. Elk klooster had immers zijn bierbrouwerij. Ook zijn er sterke aanwijzingen dat in het klooster ook aan lederbewerking werd gedaan. Een groot aantal ledervondsten wijzen in deze richting.”
1994 – Zaterdag 10 december : Start 11de Kaarttornooi van SKR Leest Met voor 120.000 fr aan prijzen per avond. De eerste prijs was een kleuren TV (incl. teletekst en afstands bediening). Verder tal van elektrische toestellen waaronder microgolfoven, stofzuiger, e.a. De kaartavonden gingen door in zaal Sint Cecilia, Dorpstraat 6 te Leest met aanvang te 20 uur en met een deelnameprijs van 249 fr per persoon per avond. De andere avonden vonden plaats op 14 en 28 januari en 4 en 26 februari 1995. Tevens in de zaal : ‘een prachtige tombola’ onder de aanwezigen. Bij ijzel of sneeuwgang werden de avonden afgelast. (Folder)
1994 – Zaterdag 17 december : Kinderfeest Leestse fanfare. “Voor het kinderfeest waren er dit jaar bijna 60 kinderen en ruim 70 volwassenen. Om 14 u. werd café ‘St.-Cecilia’ geopend en vanaf dat moment kwamen de ouders, de grootouders en zelfs tantes geleidelijk aan opdagen. Stilletjes was het wel niet want de kinderen zorgden voor een ongewone drukte. Het kinderfeest werd ingezet om 14.30 u. De Magic Clown deed goocheltrucs in samenwerking met de kinderen, die vooraan op het matje bij hem zaten. Die kinderen deden bijzonder goed mee. Er waren zelfs ouders bij die zich niet konden bedwingen en die goochelen ook plezierig vinden. In het eerste gedeelte kreeg papa Jacobs een doos over zijn hoofd en daardoor staken niet minder dan 17 messen. En toch was er geen schrammetje te zien toen hij de doos afzette. De toverstokjes vlogen na een tijdje in het rond en iedereen voelde zich een echte goochelaar. Het derde en laatste gedeelte vond iedereen het plezierigste. De kinderen mochten samen met de clown figuren maken met ballonnetjes. Ze knutselden hondjes, kronen, papegaaien, konijnen, indianen, pluimen en valhelmen in elkaar. Ieder kind wou zijn ballonfiguur hebben zodat ze helemaal aan ’t einde van dit feest tijdens het eten nog verder werkten.
Tussen de optredens van de clown toonden de leerlingen-muzikanten van het tweede jaar van onze muziekschool dat ze al heel wat hebben geleerd. Ze speelden meestal in duo’s maar sommigen durfden al een solo-optreden aan. Door de zaal galmden onder andere de tonen van ‘God save the Queen’ en van ‘Jingle Bells’, een typisch kerstliedje. Ondanks het feit dat het een boeiend en gevarieerd programma was, konden de meeste kinderen het wachten-op-wat-er-nog-moest-komen moeilijk verteren. Eindelijk was het dan zo ver. De pakjes werden uitgedeeld en de papieren vlogen in het rond. Bij elk geschenk waren er zelfs pakjes snoep gevoegd. Nadat ieder kind zijn stuk speelgoed had ontvangen, was er voor hen nog een gratis tombola, zodat een aantal onder hen een tweede geschenk in ontvangst kon nemen.
Het feest werd afgesloten met een gezellige koffietafel met op het menu belegde broodjes, koffiekoeken, chocolademelk en koffie. Sommige vaders hadden zoveel dozen mee te nemen voor hun zonen en dochters dat ze nog met moeite buiten geraakten. Iedereen vond het zeker een geslaagde namiddag !” ‘”T&T”, december ’94)
1994 – Decembernummer “T&T” van de K.F. St.-Cecilia : Rubriek Jeugdige Muzikanten
Lien Peters(°18/01/81) “Lien woont in de Molenstraat 7 te Leest en ze is 13 jaar. Ze is lid van de fanfare sedert 1989 en volgde vier jaar notenleer aan de muziekacademie van Willebroek : twee jaar in de wijkafdeling van Tisselt bij onze dirigent Johan De Win, en twee héééél lange jaren bij Mevrouw Vink. Lien speelt cornet omdat het haar werd aangeraden. Het schijnt dat haar is gezegd dat het een goed instrument is om te beginnen. Op dit ogenblik zit Lien in het Scheppersinstituut te Mechelen. Zij krijgt nog 1 lestijd muzikale opvoeding per week, maar ook als middagactiviteit kan men in die school muziek gaan spelen. Op de vraag of ze haar cornet al heeft meegenomen naar school antwoordt ze negatief. Ze rijdt met de fiets naar Mechelen en ze vindt het dan nogal moeilijk om dat kostbare ding mee te nemen. Lien heeft nog bijzonder veel andere hobby’s : surfen, basket spelen, hardlopen, muziek beluisteren, reizen en lezen. Ze moet dus –volgens deze opsomming- een brede kijk op de wereld hebben en over een uitzonderlijk goede lichamelijke conditie beschikken. En die twee dingen zijn eigenschappen van toekomstige virtuozen ! Daarnaast is Lien lid van een jeugdbeweging, met name ‘Chiro Battel’. Alles bij mekaar moet ze dan ook een erg druk leventje hebben. Op de vraag wat haar vrienden en vriendinnen erover vinden dat ze in de fanfare speelt, kan ze moeilijk een antwoord geven omdat ze er niet zoveel over praat. Het plezierigste in de fanfare vind ze meespelen in een tof stuk of ‘carrousel-muziek’. En als ze na de repetitie nog een lekkere boterham met spek kan eten, kan haar vrijdagavond niet stuk. ‘In de fanfare meespelen, vinden mijn ouders interessant voor later,’ zegt ze. ‘Ze vinden dat ik er dan toch al iets van afweet.’ Naast de ‘carrousel-stukken’ in de fanfare houdt Lien van The Levellers, Nirvana, The Police, Paul Simon, Dire Straits, Lenny Kravits en van The Cranberries. In deze reeks zitten ook een aantal vaste (oudere) waarden van de popmuziek, nl. Paul Simon, The Police en Dire Straits. Van deze artiesten hebben wij zelfs nog platen. De anderen zijn voor ons grotendeels onbekenden, maar dat zal wel bij onszelf liggen. Lien vindt dat er verder niets speciaals over haar in het fanfareblad dient te verschijnen.
Wij vinden Lien een lief meisje dat altijd goed oplet tijdens de repetities en als daar wat wordt gezegd. We denken dat ze niet zo graag op straat al stappend muziek maakt. Dat is wel lastig, maar…Volgens onze dirigent had ze het tijdens de zomervakantie en begin september moeilijk en zat ze met het probleem : ‘Zal ik nog naar de fanfare gaan of stop ik ermee ?’ Deze crisis, die wel eens eigen is aan haar leeftijd, is ondertussen voorbij en sindsdien is Lien zo goed als steeds aanwezig op de repetities en op de concerten ! Lien, we hopen dat je het nog lang volhoudt en dat je altijd even blijgezind mag blijven !”
Gerhard Gieselink(°11.12.1977) “Gerhard woont in Ten Moortele 37 te Leest, zowat het laatste huis van deze straat waar ze samen komt met de Vinkstraat. Hij is zeventien jaar en muzikant in de fanfare sedert 1987. Hij volgde de lessen notenleer aan het Mechels Conservatorium en kreeg heel die tijd les van Marcel Sterckx. Toen hij in het derde jaar zat, sloot hij aan bij de fanfare. Hij speelt bariton. Op de vraag waarom hij voor dat instrument koos, antwoordt hij erg origineel :”De ronde welvingen van de bariton deden mij dadelijk denken aan de weelderige vormen van de overbuurvrouw…” Een dergelijk antwoord hadden we niet verwacht en op dat moment waren we eventjes uit ons lood geslagen, zo erg dat we niet durfden doorvragen. We weten echter dat Gerhard zijn bariton met heel veel zorg behandelt…
Op dit ogenblik is hij nog student aan de Muziekacademie in Willebroek. Tijdens de dag is hij leerling aan het Scheppersinstituut te Mechelen en daar volgt hij de 6de LW. Latijn staat op zijn dagelijs menu en daarbij komen per week nog 8 lestijden wiskunde. Hij vindt zijn directeur, de Heer Jef Cools, een bijzonder sympathiek man. Tijdens de terugreis van het voorbije concert in Steendorp zaten we samen in de wagen en we begrijpen best waarom hij deze uitspraak over zijn schooldirecteur er absoluut bij wou vermelden… Op school mocht hij tot in het vierde middelbaar muziek spelen, echter geen bariton. Hij was verplicht blokfluit te spelen. Zijn bariton heeft hij trouwens ook nog niet meegenomen naar school. Zijn hobby’s zijn gitaar spelen, muziek beluisteren en lezen. Het valt op dat de jeugdige muzikanten waarover we tot nu toe in het fanfareblad publiceerden allen in hun vrije tijd muziek beluisteren en…lezen. Vooral dat laatste valt op, nu er toch zoveel geklaagd wordt dat de jeugd haast niet meer leest. Gerhard is geen lid van een jeugdvereniging, maar ook nog muzikant bij Brass Band Willebroek. Op de vraag wat zijn vrienden en vriendinnen erover zeggen dat hij in een fanfare meetoetert, antwoordt hij dat ze een en al bewondering hebben voor zijn daadwerkelijke bijdrage tot het dichten van de generatiekloof. We staan er gelukkig dus niet alleen voor ! Gerhard vindt dat er in de fanfare een goede sfeer heerst. Daarbij vindt hij het er plezierig omdat er het hele jaar door kerstverlichting is. Dit laatste zal zeker door onze technische dienst worden gelezen en waarschijnlijk zullen ze daarom binnenkort voor wat ‘meer watt’ zorgen. Op de vraag wat zijn ouders er over denken dat hij bij de fanfare speelt, zegt hij droogjes weg : “Ik veronderstel dat zij dat goed vinden.” Buiten fanfaremuziek houdt Gerhard nog van opera, blues, jazz en funk. Voor de rest moet er niets meer over hem verschijnen in het fanfareblad.
Wij vinden Gerhard zeker een uitstekende muzikant. Daarnaast blijkt uit zijn antwoorden dat hij zin voor humor heeft en op een originele manier tegen het leven aankijkt. Hou het zo vol, Gerhard !”
1994 – Dinsdag 8 november : Met Ziekenzorg Leest naar het MMT. Om 14u30 theater in het Mechels Miniatuur Theater : “Brieven zonder zegel”. Deelnemingsprijs : 150 frank. (PB, 26/10)
1994 – Vrijdag 11 november : Herdenking Wapenstilstand Leest
“Op de bewuste vrijdag waren er een 35 muzikanten komen opdagen om de Wapenstilstand te herdenken. Deze organisatie is een initiatief van de plaatselijke Oud-Strijdersbond.
Om 09.45 u. trok de stoet met treurmuziek naar de kerk waar om 10 u. de herdenkingsmis werd opgedragen. Hierna volgde een burgerlijke plechtigheid aan het monument van de gesneuvelden in de aanwezigheid van de gemeenteraadsleden August Emmeregs, Louis Vloebergh en Jozef Vloeberghen. De fanfaresecretaris Stan Gobien kondigde de sprekers en de muziekstukken aan. De plechtigheid werd geopend met de neerlegging van de bloemen voor het monument terwijl de cornetsectie van onze vereniging het ‘Te Velde’ speelde. Vervolgens sprak Mw. Josefien Geerts de herdenkingsrede. De fanfare vervolgde met de ‘Vlaamse Leeuw’, omdat al de gesneuvelden die staan vermeld op de herdenkingssteen, Vlamingen en Leestenaars waren en alzo tot de Vlaamse Gemeenschap behoorden. De ‘Laatste Groet’ werd op een gevoelige en indrukwekkende wijze op de cornet gespeeld door Alfons Van Asch. Het officiële gedeelte van deze plechtigheid werd besloten met het ‘Vaderlands Lied’. In een optocht met marsmuziek trok de fanfare gevolgd door de oud-strijders naar café ‘St.-Cecilia’. De verantwoordelijken van de Leestse Oud-Strijdersbond waren uiterst tevreden over het verloop van de plechtigheid en het optreden van onze vereniging. We mochten dan ook oprechte felicitatie in ontvangst nemen.” (“T&T”, december ’94)
1994 – Weekend 12 en 13 november : Bond zonder Naam Naar jaarlijkse gewoonte bood de Bond zonder Naam haar kaarsen, jaarkalenders, boeken, enz. aan, voor en na de missen. (PB 9/11)
1994 – Vrijdag 18 november : Algemene Vergadering Landelijke Gilde Vanaf 19u30 in ‘Ons Parochiehuis’ met als onderwerp van de avond : ‘Humor in het dagelijkse leven’. (PB 9/11)
1994 – 21 november – GvA : Onder Trein “Aan de overweg op de Kapelseweg in Leest reed zaterdagochtend omstreeks half negen een auto onder een trein van de lijn Mechelen-Sint-Niklaas. Als bij wonder kwam de chauffeur, Lucas Selleslagh (28) uit de Witveldstraat in Mechelen, er heelhuids vanaf. Hij liep niet eens een schrammetje op. De snuit van zijn auto werd wel tot schroot herleid. De Mechelse politie deed de nodige vaststellingen. De slagbomen aan de overweg functioneerden normaal.“
1994 – 30 november – G.v.M. : Medailles voor ereleden en muzikanten
KONINKLIJKE FANFARE SINT-CECILIA VIERT FEEST
Het jaarlijks ledenfeest van de K.F. Sint-Cecilia duurde dit jaar 3 dagen lang. De feestelijkheden werden zaterdag ingezet met een misviering in de Sint-Niklaaskerk, ter nagedachtenis van de overleden leden. De teksten, voorgelezen door feestleider Jef Lauwers, stonden volledig in het teken van “Harmonie in leven en samenleving”. De fanfare zorgde voor aangepaste muziek. Bij een ledenfeest hoort een banket en daarvoor was feestzaal Sint-Cecilia de aangewezen plaats. Voorzitter Kamiel Verschueren leidde de sprekers in. Na een overzicht van de activiteiten van het voorbije jaar door verslaggever Ilse Peeters, presenteerde penningmeester Maggy De Borger het financieel verslag. De jaarlijkse restaurantdagen en de Ceciliafeesten zorgen nog steeds voor de voornaamste bronnen van inkomsten, de grootste uitgaven zijn de aankoop van instrumenten en partituren, de investeringen en het onderhoud van de feestzaal en de opleiding van muzikanten. Al met al werd het boekjaar afgesloten met een klein overschot. Secretaris Stan Gobien gaf vervolgens een overzicht van de “vernieuwde start van de fanfare”. In de loop van het jaar werd Johan De Win dirigent. Hij is de kleinzoon van wijlen Rik De Bruyn, die de Leestse fanfare leidde van ’45 tot ’61. Kort na de aanstelling van Johan vond een aantal vroegere muzikanten de weg terug naar de fanfare en kwamen nieuwe leden zich melden. De repetities kunnen nu gemiddeld rekenen op een 40-tal muzikanten en de sfeer is echt kameraadschappelijk. Na het provinciaal concerttornooi, waar zo’n 50 korpsen uit de provincie Antwerpen aan deelnamen, werd de fanfare geklasseerd in ere-afdeling. De secretaris noemde dat een prachtprestatie, aangezien nog geen enkel korps erin slaagde een hogere juryquotering te krijgen. De vereniging blijft zich inspannen om nieuwe ereleden aan te trekken. Vooral op plechtigheden binnen de gemeente moet de fanfare aanwezig zijn, om de binding met de plaatselijke bevolking te versterken. De toekomst ziet er alvast rooskleurig uit.
Eretekens Een ledenfeest is dé geschikte gelegenheid om verdienstelijke ereleden en muzikanten te bedanken. Cecile Van Camp, nationaal secretaris van het Muziekverbond van België, beheerder Van Camp van het Muziekverbond en Raymond De Decker, afgevaardigde van de sectie Antwerpen van dat verbond, namen de uitreiking van de eretekens en diploma’s voor hun rekening. Vijf ereleden werden gehuldigd, twee voor 50 en drie voor 45 jaar. Van de 4 ere-muzikanten, allen minstens 50 jaar muzikant, spant Louis Verschueren de kroon. Hij is al 75 jaar lid, waarvan 65 muzikant. Er waren ook eretekens voor 10 muzikanten , die al 25 tot 45 jaar in de fanfare spelen. Jef Lauwers werd gevierd voor 25 jaar bestuurslid. Ere-voorzitter VicVerschueren, die inmiddels al 50 jaar in het bestuur zit, kreeg naast een ereteken nog de schaal van het departement cultuur van de Vlaamse gemeenschap. Ook Emerance Van den Heuvel werd in de bloemen gezet, meteen het bewijs dat een fanfare neit uitsluitend een mannenmaatschappij is. Zij werd beloond voor haar jarenlange inzet en haar onvoorwaardelijke steun aan de fanfare en de jonge muzikanten. Bij de jeugdige muzikanten en de leerlingen zijn er momenteel trouwens meer meisjes dan jongens. Na de toespraken volgde de trekking van de tombola, ten voordele van het instrumentenfonds en de jeugdwerking. De eerste dag van het ledenfeest werd besloten met een dansavond.
Verder vieren Zondag maakte de fanfare in de namiddag een korte muzikale wandeling door het dorp en de Heide, gevolgd door een feestmaal. Voor de animatie zorgden de leden en de muzikanten zelf en dat bleek geen probleem. Paul Van Roy presenteerde eerst een playbackshow en een cabaretopvoering, de avond werd verdergezet met een gezellig praatje en een dansje. Twee dagen feest was voor sommigen nog niet genoeg. Een 50-tal sportievelingen trok naar Heist-op-den-Berg, om rondjes te trekken op de schaatsbaan. Met nog een feestmaal in zaal Sint-Cecilia, voor een 80-tal leden, werd het ledenfeest definitief afgesloten.
En het verslag uit het fanfareblad “T&T” van december ’94 :
Het jaarlijks banket “Op 22 en 23 november ll. had het jaarlijks banket van onze vereniging plaats. Dat heeft wel wat meer om het lijf dan alleen maar een feestmaaltijd want twee dagen aan een stuk eten en drinken zoals dat heel lang geleden het geval was, kan nu niemand meer. Op zaterdag werd er verzamelen geblazen om 14.30 u. in café ‘St.-Cecilia’. De muzikanten moesten eens niet in uniform aantreden want met de over- of regenjassen die daarover worden aangetrokken, is daarvan toch niet veel meer te merken. In stoet trok de fanfare, zo’n 35 muzikanten, en een zestigtal vergezellende ereleden met marsmuziek naar de kerk. Ook de delegatie van het Muziekverbond van België stapte mee op. De mis voor de overledenen werd opgeluisterd met fanfaremuziek en Jef Lauwers las de teksten. Het geheel stond in het teken van ‘harmonie in leven en samenleven’. Dat thema was uitstekend gekozen in functie van de vernieuwde start van de fanfare maar een aantal muzikanten stelden voor om volgend jaar te spreken van ‘fanfare in leven en samenleven’. Er zijn er nog een groot aantal die harmoniemuziek maar ‘fluitjesmuziek’ vinden. Na de mis trok iedereen op herbergbezoek naar de ‘Rooselaer’. Ondertussen groeide de groep ereleden geleidelijk aan en er kwamen zelfs nog een paar late muzikanten opdagen. Met de feestmars trok het hele gezelschap daarna naar de feestzaal waar van start werd gegaan met het banket om 17.30 u. De voorzitter heette alle deelnemers welkom en leidde de sprekers in. Na het voorgerecht gaf verslaggever Ilse Peeters het activiteitenverslag over het voorbije werkjaar. Maggy De Borger, de penningmeester, nam het financieel verslag voor haar rekening. Tot opluchting van iedereen was er het voorbije jaar geen tekort. Na de soep nam de secretaris het woord. Hij legde uit waarom hij na zoveel jaren was teruggekeerd. Hij maakte daarbij een vergelijking tussen de huidige toestand van de fanfare en deze vooraan in de jaren tachtig. Er is heel wat veranderd ondertussen. In zijn huidige bezetting is de fanfare kwalitatief beter en de sfeer onder de muzikanten is terug zoals hij vroeger was, dat wil zeggen opperbest. Wel maakte hij zich zorgen over de verbondenheid met de ereleden. Met de vernieuwde start van de fanfare was alle aandacht naar de muzikanten gegaan en waren de ereleden misschien wat verwaarloosd. Hij stelde dan ook voor daar in de toekomst werk van te maken en ervoor te zorgen dat de ereleden terug wat meer bij het fanfareleven worden betrokken. Na deze inleiding verleende de secretaris het woord aan de afgevaardigde van het Muziekverbond van België. Deze was uitgenodigd voor de huldiging van verdienstelijke muzikanten en ereleden en bestond uit Cecile Van Camp, nationaal secretaris en de Heer Raymond De Decker, provinciaal afgevaardigde. Beiden waren aanwezig met hun echtgenoot en echtgenote. De Heer De Decker beklemtoonde de kwaliteit van de Leestse fanfare en loofde de gehuldigden voor hun jarenlange inzet waarna werd overgegaan tot de uitreiking van de medailles en diplomas’s. De secretaris vertelde over elke gehuldigde wat typisch is voor hem op fanfaregebied. Sommigen zaten toen al met schrik want het zou kunnen dat hij te persoonlijke dingen openbaar ging maken, maar dat gebeurde helemaal niet.
Herman (Armand) Goovaerts en Robert Van Camp werden gehuldigd voor hun 45 jaar lidmaatschap. Voor 50 jaar erelid waren dat Gust Mollemans, Louis Van Baelen en Jan De Wit. Een aantal ereleden vroegen zich na afloop van de plechigheid af waarom Ferdinand De Prins geen ereteken kreeg. De uitleg is simpel. Ferdinand heeft reeds eerder alle eretekens ontvangen die een erelid kan ontvangen en een tweede keer eenzelfde medaille geven doet het Muziekverbond van België niet, trouwens dat doet geen enkele officiële instantie.Dit neemt niet weg dat we de verdiensten van Ferdinand De Prins niet zouden erkennen, integendeel ! Bij de ere-muzikanten kreeg Constant Van Alsenoy de medaille van ’45 jaar muzikant’ en André Walschaers die van ’60 jaar muzikant’. Beiden zijn ondertussen reeds ere-muzikanten maar hadden nog recht op deze onderscheiding. De beide ouderdomsdekens, Jan De Borger (65 jaar eremuzikant) en Louis Verschuren (75 jaar erelid en 65 jaar muzikant) konden niet aanwezig zijn. Hun medaille werd hen onlangs door een delegatie van het bestuur thuis overhandigd. Muzikanten waren er heel wat om hun medaille te ontvangen.In de categorie ’25 jaar muzikant’ waren dat Franky Lauwens, Edmond Muyldermans, Albert Van Alsenoy, Alfons Van Asch en Michel Van der Planken. Edward De Maeyer en Emiel Van Moer kregen hun ereteken van ’35 jaar muzikant’ en Karel Lauwens dat van ’35 jaar vaandrig’. Hubert De Borger en Rik Lauwens hebben reeds een dienstanciënniteit van ’45 jaar muzikant’. Bij de bestuursleden waren er twee gehuldigden. Jef Lauwerd heeft al 25 jaar dienst als bestuurslid en onze ere-voorzitter Vic Verschueren is al 50 jaar bestuurslid. Deze laatste kreeg om deze uitzonderlijke prestatie de schaal van het Departement Cultuur van de Vlaamse Gemeenschap. Helemaal niet voorzien was de huldiging van Emerance Van den Heuvel. Zij kreeg dankwoorden en een bos bloemen voor alles wat ze voor de fanfare en de muzikanten heeft gedaan. De secretaris bedankte eveneens Johan Vandeputte en Yves De Wit voor hun bewezen diensten als bestuursleden. Tenslotte prees de secretaris de inzet van Johan De Win, de nieuwe dirigent van de fanfare. Tevens sprak hij de wens uit dat hij het record van zijn grootvader, Rik De Bruyn, 25 jaar dirigent in de Leestse fanfare, ten minste zal evenaren. Daarmee was het afgelopen met de toespraken op deze teerfeesten. Na de hoofdschotel volgde de trekking van de jaarlijkse tombola. De eerste dag van het banket werd besloten met een bal.
Op zondag, 20 november, begon het voor sommigen al vroeg. Zo’n honderdtal ereleden en muzikanten kwamen hun biefstuk eten tussen 11.30 u. en 12.30 u. Wegens omstandigheden –activiteiten van de jeugdbeweging en banketten of recepties van andere korpsen- waren er slechts een vijfentwintigtal muzikanten aanwezig om al wandelend te musiceren in de richting van de Leest-Heide. Het bestuur besloot daarom de verplaatsing met de wagen te maken en enkel in de Leest-Heide-Centrum muziek te maken. Met deze eerder beperkte groep ging dat nog voortreffelijk. Een aantal ex-muzikanten ging de groep versterken maar hun muzikale inbreng dient als te verwaarlozen beschouwd te worden. Na het herbergbezoek op de Heide, waar er in vergelijking veel spuitwater werd gedronken (door de heren), trok de hele groep, dames en heren, met de wagens terug naar het dorp. Daar werd weer muziek op straat gemaakt bij het bezoek aan de overige leden-herbergiers. Na het zondags feestmaal stond er animatie op het programma. We vonden dit het hoogtepunt van de tweede dag. Alle optredens waren tot in de puntjes verzorgd en men kan zich afvragen tot welke prestaties deze mensen in optimale omstandigheden in staat zijn. Het geheel werd gepresenteerd door Paul De Leeuw (Van Roy) in een verstaanbaar ‘Randstad Hollands’ zonder vulgariteiten. Het is al een maand voorbij wanneer we dit verslag schrijven en hopelijk vergeten we niemand van de optredende artiesten te vermelden. Tars Lootens aan de piano zorgde met life-optredens voor het muzikale tussenspel tussen de verschillende optredens. Aan zijn smaak en stijl te horen is hij sterk beïnvloed door de muziek uit de jaren zestig en zeventig, en dat waren toch de gouden jaren van de popmuziek ! Edith Piaf was voortreffelijk in haar imitatie en haar Franse “r” rolde door de zaal zoals we het nooit voordien hadden gehoord. Margriet Hermans gaf een zwaarwichtig optreden weg, heup-en-nog-van-alles wiegend maar toch mooi gesynchroniseerd en zoetgevooisd zingend. Dorus bracht zijn “Figaro” op zo’n weergaloze wijze dat zelfs Pavarotti er een punt aan kon zuigen. De “Grauwe Maandag Compagnie”wist er met de “Vlucht naar Egypte” de spanning in te houden tot het laatste moment. De Max en zijn meisjes brachten een beschaafd erotisch nummer met zwoele zuiderse dansen. Een groep erg leuke meiden waarvan we vermoeden dat ze de “Def Dope Dames” (of zoiets) waren, zocht het in een moderner genre en deed het even schitterend. Mister John (s)Miles, speciaal overgekomen met de TGV onder het Kanaal, bracht deze keer geen “Music” zoals op de Proms maar cabaret van de bovenste plank en wist het publiek in een adembenemende spanning te houden met zijn gedicht “Little John and the Prumetree”, de Engels-Vlaamse versie van “Jantje zag eens pruimen hangen”. Je moet het zelf hebben meegemaakt, want woorden schieten tekort om het hele spektakel op een evenwaardige manier te beschrijven. Geef ons volgens jaar alsjeblieft nog zo’n show en laat het wat langer duren ! Met een vijftiental dergelijke optredens konden we er een uitzonderlijke avond van maken ! Dergelijk amusement van de bovenste plank kleurt maar eerst je dag, en dat zonder televisie ! De jury van de deskundigen koos Max en zijn meisjes als winnaar, maar voor ons waren alle deelnemers winnaars, ieder in zijn genre ! Daarna volgde nog een dansavond die bijna duurde tot in de vroege uurtjes.
Op maandag, 21 november gingen nog een aantal moedigen door. We hebben vernomen dat ze met zo’n twintigtal zijn gaan schaatsen naar Heist-op-den-Berg en dat ze zich ondanks alles goed hebben recht gehouden. Slechts een paar zijn teruggekeerd naar Leest met geknikte knieën en blauwe vlekken op hun achterste. In de zaal hebben deze dapperen dan zelf nog een feestmaal georganiseerd met nog een veertig niet-schaatsers. Daarbij hebben ze nog eens op een kritische wijze de video-opname van het optreden op het provinciaal concerttornooi bekeken en –naar we vernomen hebben- waren de daar aanwezige muzikanten erg tevreden toen ze zichzelf en hun collega-toeteraars aan het werk zagen en hoorden. Alles bij elkaar zijn het dit jaar gewoon plezierige teerfeesten geweest. Het “drinken tot we zinken” van vroegere tijden is er niet meer bij, gelukkig maar ! Plezier maken kan ook zonder daarom overmatig kunstmatige middelen als alcohol te nemen !”
Foto’s : -De verdienstelijke leden en muzikanten van de Leestse fanfare, hier trots pronkend met hun medaille. Zittend van links naar rechts : Raymond De Decker voorzitter van het Muziekverbond van België, Emerance Van den Heuvel, erevoorzitter Vic Verschueren, Cecile Van Camp en M. Meeuws van het Muziekverbond van België. Staand van l. naar r. : Jef Lauwers, Edmond Muyldermans, Edward De Maeyer, Albert Van Alsenoy, Emiel Van Moer, Hubert De Borger, Alfons Van Asch, Robert Van Camp, Rik Lauwens, André Walschaers, Franky Lauwens, Constant Van Alsenoy, vaandeldrager Karel Lauwens, Herman Goovaerts, Louis Van Baelen en Jan De Wit. -Herman (Armand) Goovaerts ontving de medaille van het Muziekverbond van België voor 45 jaar erelid uit handen van provinciaal voorzitter Raymond De Decker. (Foto’s : familie Lauwens-Piessens)
