Natuurlijk zal geen enkele lezer verrast zijn over mijn titel van deze week en dus ook niet over mijn hiernavolgend artikel.
Even herinneren: de meerderheid wordt in Middelkerke gevormd door 9 leden van de Open VLD (2 minder dan in de vorige legislatuur) en 5 leden van de CD&V. (3 minder). Die meerderheid kennen we nog van de periode 2001-2006.
Oude wijn in nieuwe zakken, dus? De Open VLD heeft nog steeds de meerderheid in het college (Opstaele, Landuyt, Devey, Vandekerckhove) tegenover 3 van de CD&V (Dewulf, Gilliaert en Claeys-Goemaere) daar waar het Progressief Kartel de vorige keer 2 schepenen leverde.
Iedereen weet ondertussen ook dat Janna Rommel-Opstaele burgemeester is maar dat Michel Landuyt nog steeds de gemeenteraad voorzit. Zij zwaaien dus nog steeds de plak en het ziet er niet naar uit dat er iets zal veranderen aan het beleid.

De oppositie heeft een andere gedaante aangenomen
Eigenlijk wilde ik het hier voornamelijk hebben over de oppositie. Ik heb na de verkiezingen de hoop uitgedrukt dat de oppositie eindelijk weer wat zou betekenen en het lijkt er inderdaad op dat mijn gebeden zullen verhoord worden. Als het maar blijft duren!
In de oppositie zitten nu drie partijen: de lijst Dedecker met 7 vertegenwoordigers, het progressief kartel met twee en de N-VA ook met twee.
Ik kan mij niet voorstellen dat LDD en het kartel zich in alle punten zullen vinden maar als het gaat over misbruiken, vooral machtsmisbruik en onnodige uitgaven, dan zullen zij toch wel de handen in elkaar slaan.
En de N-VA? Dat is een apart geval. Je zou bijna kunnen zeggen dat zij vanaf de start van deze legislatuur de meerderheid geen stro in de weg zullen leggen, erger nog, dat zij aan de zijde van de meerderheid zullen staan. Misschien stemmen zij ook nog wel eens tegen maar dat zal dan meer voor de vorm zijn.
We zullen verder zien hoe zij daarvoor al vooraf beloond werden.
De oppositie bestaat dus eigenlijk slechts uit 9 leden tegenover 14 of 16 meerderheidsleden, als we de N-VA erbij rekenen.
Gelukkig zijn er nogal wat oppositieleden met haar op de tanden!
Zal dat iets opbrengen? De middelen van de oppositie zijn natuurlijk beperkt, maar ik hoop dat de Open VLD nu toch wel wat beter op zijn tellen zal (moeten) letten en soms wel twee keer zal (moeten) nadenken vooraleer nog meer peperdure en onbezonnen initiatieven te nemen. Dat betekent wel niet dat zij welwillend zullen staan tegenover de voorstellen van de oppositie, want zij hebben nu eenmaal een hekel aan tegenspraak.

Eerste pogingen om oppositie te voeren
Het begon al goed: de lijst Dedecker diende op 13 november 2012 een klacht in bij de Raad voor Verkiezingsbetwistingen omdat in één stembureau sprake zou geweest zijn van onverzegelde stembussen en niet-afgestempelde stembiljetten. De klacht werd wel ontvankelijk maar ongegrond verklaard. Maar Dedecker gaf zich nog niet gewonnen en trok naar de Raad van State. ‘Hij zegt ‘opgeven staat niet in mijn woordenboek.’ Dat hoor ik altijd graag!
De Raad van State besliste echter dat de gemeenteraadsverkiezingen te Middelkerke ondanks onregelmatigheden (!) toch geldig waren en dat ze niet van die aard waren dat ze een zetelverschuiving teweeg hadden gebracht.
Dedecker lichtte de reden van zijn klacht als volgt toe: “Ik doe dit niet uit weerwraak. Ik ambieer rechtvaardige verkiezingen zodat er een rechtvaardige coalitie kan gemaakt worden.” Dedecker haalde het meeste voorkeursstemmen en LDD haalde 24,9 procent van de stemmen en werd er de op één na grootste, maar verliezers CD&V en Open VLD vormden toch een coalitie. “Ik wil echt opnieuw naar de stembus om te zien wat de bevolking vindt van deze Kortrijkse toestanden.”
Volgens mij had hij dit beter niet verklaard omdat het de indruk gaf dat zijn klacht enkel gebaseerd was op ontgoocheling.

Tot op vandaag hebben in de gemeente reeds vier gemeenteraadszittingen plaats gehad sinds de nieuwe gemeenteraad geïnstalleerd werd. Drie daarvan waren geplande en één werd bijeengeroepen door de oppositie. Ik herinner mij niet dat zich ooit voorheen zoiets voorgedaan heeft in Middelkerke, maar de LDD en Progressief Kartel hebben samen 9 raadsleden, dus meer dan 1/3 dat vereist is om zoiets te mogen/kunnen doen.
Op die voorbije vergaderingen hebben LDD + progressief kartel reeds enkele pogingen ondernomen om de meerderheid het vuur aan de schenen te leggen. Op de eerste op 10 januari 2013 stonden maar twee punten op de agenda, de VVV(Vereniging voor Vreemdelingenverkeer) en de AGB (Autonoom Gemeentebedrijf). In het eerste geval was er een geschil over de samenstelling van de raad van bestuur. Moest dat een weerspiegeling zijn van de samenstelling van de gemeenteraad of van die van het college?
De meerderheid wenste verder het aantal deskundigen in de raad van bestuur van het AGB te verhogen tot 5. De LDD en Lode Maesen konden zich daar wel in vinden maar de LDD wenste dat het daadwerkelijke deskundigen waren en geen politieke aanduidingen ‘binnen een partijpolitieke belonings-en postjescultuur’.
De meerderheid schijnt dat normaal te vinden.
Dat verwondert mij vanwege de CD&V. Ex-raadslid en fractieleider van hun partij Freddy Vandenbussche stelde immers op een gemeenteraadszitting ooit de vraag of er criteria vastgelegd waren waaraan de deskundigen moesten voldoen.
De vergadering van 28 januari werd bijeengeroepen door LDD en progressief kartel. Deze beide partijen legden twee voorstellen ter goedkeuring voor: een huishoudelijk reglement, dat de werking van de gemeenteraad beschrijft en een deontologische code die de afspraken vastlegt betreffende de gedragingen van lokale mandatarissen met betrekking tot de dienstverlening aan de bevolking.
Geen van beide kon de goedkeuring van de meerderheid wegdragen en de voorstellen werden dus verworpen.
In de derde vergadering van 7 februari 2013 stelde de meerderheid nu zelf een huishoudelijk reglement voor … dat deze keer verworpen werd door de oppositie maar uiteraard aangenomen door de raad. De meerderheid stelde eveneens voor de bestaande deontologische code opnieuw vast te stellen en eigenaardig genoeg stemde de oppositie daar wel mee in.
Dedecker betreurt de houding van de meerderheid en verklaart: “We zullen de komende zes jaar een constructieve oppositie voeren. Maar dit is enkel mogelijk als de meerderheid ons toelaat constructief te zijn en niet elk positief voorstel onfatsoenlijk zonder debat verwerpt. We zullen erop toezien dat de cultuur van de onregelmatigheden verdwijnt, en dit door intensief oppositiewerk en doorgedreven controle. We zullen zo elke kiezer via hard werk belonen voor zijn stem.”

Eén ding is zeker: voor iemand die blogartikels schrijft, is Jean-Marie een hemels geschenk. Mocht mijn inspiratie ooit uitgeput geraken, wat nu wel bijlange niet het geval is, dan zal ik zeker op hem kunnen rekenen om de nodige stof te leveren.

Ex-burgemeester Andreas Inghelram krijgt dan toch zijn pleintje niet
Misschien hebben jullie in één van de voorbije weken mijn artikel gelezen over het feit of het plein voor ‘De Branding’ al dan niet mocht genoemd worden naar ex-burgemeester Andreas Inghelram?
Wel, de meerderheid schijnt dan toch niet zo vergevingsgezind te zijn: het plein zal voortaan de wel zeer originele naam van ‘Brandingplein’ dragen. De N-VA en het progressief kartel met Lode Maesen die destijds de naam van Inghelram naar voor had geschoven stemden tegen en de lijst Dedecker onthield zich. Eigenlijk mocht de toch wel machteloze raad van jaknikkers en oppositieleden enkel de beslissing van het college, reeds genomen op 21.3.2013, goedkeuren.
Inghelram zal dus nog een beetje moeten wachten tot een gezuiverde N-VA partij aan de macht komt in Middelkerke.

Intercommunales
Op 16 oktober 2010 heb ik een artikel gewijd aan de verdiensten van onze gemeenteraadsleden. Ik heb toen één en ander uit de doeken gedaan over de intercommunales, hun aantal zittingen en de zitpenningen die daarmee gepaard gaan. De titel was “Loont het financieel de moeite om gemeenteraadslid te zijn in Middelkerke?’ Jullie kunnen het vinden in de map ‘Gemeentebestuur’.
In de gemeenteraadszitting van 7 februari 2013 werden al de vertegenwoordigers en hun plaatsvervangers van de gemeente op de algemene vergaderingen, de raden van bestuur, de directiecomités, … aangeduid.
In Verdeling van mandaten in intercommunales vinden jullie de tabel met alle te verdelen mandaten en de namen van de aangeduide mandatarissen.

Jullie zullen zeker al gemerkt hebben dat ik jaarlijks rond 15 maart een artikel plaats dat in het Westends dialect geschreven werd?
Dat is niet zo eenvoudig als jullie wel zouden kunnen denken, vooral als je, zoals ik, geen taalkundige bent. Natuurlijk doe ik dat niet zo maar in het wilde weg. Natuurlijk heb ik wel een aantal teksten gelezen over uitgangen en klanken in het West-Vlaams dialect, dat één van de Ingwaeoonsedialecten is, maar toch…Als ik dan eens iets lees in het Westends (of in het Middelkerks, alhoewel tussen beide verschillen bestaan) van iemand anders, dan toets ik mijn werk daar eens aan.
Op 31 december 2012 had naar jaarlijkse gewoonte in Nederland en Vlaanderen het poëziefeest plaats, zeg maar ‘gedichtendag’.
Bij die gelegenheid stopte de gemeentelijke cultuurdienst een mooie postkaart in de bus met aan de ene zijde een foto van Nina Lybeert van het zand dat wegstuift over een golfbreker op ons lokaal strand en aan de andere kant een gedicht van Sylvie Covemaeker in ons dialect.
Een mooi gedicht, zeker wat de inhoud en constructie betreft. Ik geef het hier eens weer voor diegene die de kaart als reclame zouden beschouwd hebben en die ze hetzelfde lot zouden beschoren hebben als de vele folders en krantjes die we wekelijks in onze brievenbus vinden.

Storme an zèè
Zand in jen oren en ogen,
je noar die sebiets go meugen drogen;
je vel die scheurt langs alle kanten,
an je nanden piewanten,
ne dikke sjale roend je nekke,
voruutgoan gelik u slekke;
gin mens die begriept wa daje doar doet,
tis storme en iesbere koed;
mor niks zo gèstig of up tsrange goan lopen,
da zet je loengen goed open,
wa roepen en tieren,
bleiten en gieren,
gin mens die jen oort
doar eje toge woord.
Storme aan zèè
das beter dan een psycholoog of twèè!

Hierna volgt dan mijn artikel. Jullie zullen opmerken dat er toch wel enkele taalverschillen zijn.De uitgang zoals in ‘drogen’ en ‘meugen’ en ‘kanten’ zou ik als “droog’n”, “meug’n” en “kant’n” schrijven omdat de West-Vlaming moeilijk het einde van een woord haalt.
De woordjes ‘een’, ‘twee’ en ‘zee’ moeten als ‘eeën’,‘tweeë’ en ‘zeeë’ uitgesproken en geschreven worden.
Ik wil niet langer de pezewever uithangen maar ik vrees dat ‘gèstig’, ‘iesbere’ en ‘mens’ niet op die manier uitgesproken worden. Maar ja, misschien moest dat wel omwille van de dichterlijke vrijheid.

                                                   * *

Errinnerieng’n an de tied van toenne

U noede kammeroad vamme, die in Westende weunde otn nog u kiend was en doarachter no de Limburg goan weun is, vroegt u tietje geleen otn u ki mochte ofkom’n. Ne was namelik nooit mi weregekom’n no ze gebooörtedorp.
Ik zeiën nateurlik va ja. Zu grotste weëns was van u ki roend te rieën in Westende of u wandelienge te doeën toetan de dieng datn em erinnerde uut de noed’n tied.
Me begost’n an de kerke op de platse van Lombardsiede: Oenze Lieve Vrouwtje en de roendgang roend de kerke met de Mariabeeldjes die u bitje verwoarloosd zien. Ne was verwoenderd dat tkerkof nog roend de kerke ligt.
Ne peisde dat de kazeirn van Lombardsiede ook nog bie uuzze gemeinte was, mo dat is nu tkwartier Niepooört, é. Ne keek nogal u bitje ze noog’n uut otn de woestiene van Zon en Zee zag. En zeg’n dat dadooit u bloeiend vakaansecentrum was! En trustooörd wo dat de duutsche ingekwartierd laag’n binst de noorloge! De Massevin, die nu de ‘Calidris’ eeët, zei dem ook nog utwa.
En doa was de Lakodam wo da me leeërd’n zwem’n binst de noorloge. Briek Booöne, zwemkampioeën van België, waster toene redder. Doar enk ook nog basketbal gespeeld met de zeuns van Briek en met de broers Moane (Maene) mor ik ton bie de kadet’n. Beneen wastru ristorang van woruut daje oender twoater koste kiek’n. En me dijen da nateurlik!
Nu en ze doa appartement’n roendgezet, dedeze an de voarkant wierd’n gebouwd deur Robert Van Biervlieët met Denève as architect in de joar’n 53-54. Witte gied’r oevele dat zooön appartement gemiddeld koste in die tied? Geloof dut of gelooft dut nie mo da was etwa van vieroenderd duust frang.
Goekoop, é? Ik kunt weet’n want kdijn ik doa toenne u vakaansejob in dagence Van Biervlieët.
Me gieng’n toen verder langs de diek verbie de plekke woa da vroeg’r de trianon stoend en me kwaam’n aan ‘twestendotel’, vroeg’r nog zooön merkwoardig gebouw, ofgebrok’n in 1972, mo nu u mastodoente me kweetnie oevele appartement’n.
Gelukkig zaag’n me toen de Belle Vue stoan, juste gelik vroeg’r zoadoanig dadalles toch nie verdween is.
Ne was fel gintresseerd in ‘Les Zéphyrs’, nu toeriesteburo en te bezichtig’n merkwoardige weuninge omdat er doa rieke menschen weund’n me personeeël datin in die tied in de kelder moest zit’n en werk’n.
Tkapelletje voent’n nie vele veranderd mo dat de garage doa rechtover nu u tsenakel is, da was nieuwe.
kZaag’n em in de lucht kiek’n en da was omdat’n zochte achter de woatertorre, die allange ofgebrook’n is.
Me zakt’n toen of no torp langs de Duuneloane, die vroeger de Duuneweg eette. Woa zien de duun’n noartoe, vroegt’n. Ne wilde agliek ook nog de relais du lac zieën. Gin vakaansecentrum mi moar u geweun uus. Woar is de tied, é?
De gemeinteschole zieët er nog juuste tsefste uut lik vroeg’r, zeit’n.
Om an de kerke van Westende kwaam’n metta nieuw plingsje schoot’n in u lach otn die lampekap’n zaag.
De mart voent’n vele verbeterd mo ja, twas doa vroeg’r niemendalle, é.
An de nunneschole moest’n kook u bitje uutleg geev’n: gin klooëster mi moar u geweun uus, gin nunnetjes mi en u vele modernere fassoade. Dattur doa vroeger binst de noorloge en lange doarachter, u nabri op de koer stoend, da wist’n nie mè.

Ewè, zeit’n, Westende is we veranderd, é. En ik: kzoend u bitje gloov’n!!

                                                         **

Als we de Nederlandse dialectoloog Marc van Oostendorp mogen geloven, wat we volgens de Vlaamse professor Johan Taeldeman maar beter niet doen omdat het de grootste onzin is die hij ooit gehoord heeft, dan spreken de Vlamingen binnen tweehonderd jaar allemaal een taal die heel hard lijkt op het West-Vlaams.

‘De standaardtaal in België en Nederland groeien nu al steeds verder uit elkaar, en ik denk dat die tendens zich zal voortzetten. De Vlamingen worden steeds trotser op hun eigen taal en gaan zich terugplooien op het meest Vlaamse Vlaams dat ze kunnen spreken. En dat is het West-Vlaams, en bijvoorbeeld niet het Limburgs of het Brabants. West-Vlaams staat het verst van wat ze in Nederland praten.’

Volgens Van Oostendorp heeft het West-Vlaams zelfs een aantal ‘universele’ kenmerken die de taal makkelijker maken om aan te leren, bijvoorbeeld voor migranten. Ook daardoor zou het West-Vlaams meer ‘overlevingskansen’ hebben de komende eeuwen. ‘Het onderscheid tussen de zachte g en de h bijvoorbeeld is bijzonder complex, maar dat wordt in het West-Vlaams niet gebruikt’, zegt de professor. ‘De ui is de moeilijkste klank uit onze taal, en ook die wordt in West-Vlaanderen niet gebruikt.’

Alli, toet tnoaste kir é!

10-03-2013, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (1)

Partijblaadje van februari – maart 2013
Het nieuwste partijblaadje van de CD&V Middelkerke viel zojuist in de bus. De layout ervan is goed verzorgd en het hoofdthema is vanzelfsprekend het ‘wonder’ dat de partij opnieuw deel uitmaakt van de bestuursmeerderheid in de gemeente.
Na de negatieve ervaring waarbij de CD&V en de Open VLD tijdens de legislatuur 2001-2006 op vele ogenblikken niet meer door éénzelfde deur konden, schijnt alles vergeven en vergeten. Ja, als men zich aan de macht vastklampt, dan wordt men vergevingsgezind en zet men alle deuren weer breed open.
Zoals gebruikelijk zijn in het blaadje vier bladzijden van de acht gewijd aan de lokale partij.

1. Een dankwoord van de afscheidnemende voorzitter
2. De aankondiging door Dirk Gilliaert dat de partij een beleidsplan of 14- 
   speerpuntenprogramma opgemaakt heeft dat als basis zal dienen om in de
   komende bestuursperiode onze gemeente te besturen
3. Een artikel door Ronny Devriendt om zijn ‘leedwezen’ uit te drukken over het
   feit dat de verkiezingsklacht van Jean-Marie Dedecker niet aanvaard werd. Hij 
   betreurt dat daaraan zoveel geld van de belastingbetaler besteed werd en dat
   Dedecker alweer zoveel media-aandacht kreeg.
   Hij vindt dat Jean-Marie maar eens moet stoppen met natrappen en constructief
   moet meewerken.
4. Een ‘In memoriam’ voor Jan Stragier, die nog als kandidaat deelnam aan de
   voorbije verkiezingen maar onmiddellijk daarna overleed aan een hartfalen.
   Afscheidswoorden van de oude voorzitter die kort terugblikt op wat hij voor de
   partij deed en die zijn bereidheid uitdrukt om verder voor de lokale CD&V te
   werken.

Wim Desender bedankt
De vroegere voorzitter Wim Desender bedankt voor de steun die zijn partij op 14 oktober kreeg. Hij beweert: “ons verhaal van degelijkheid en een eensgezind team dat voor de Middelkerkenaars klaarstaat, heeft u aangesproken. Wij kregen het vertrouwen ……..”
Wim, heb je dan uit het oog verloren dat jouw partij bij die verkiezingen eigenlijk tot de verliezers behoorde of beter gezegd eigenlijk een opdoffer gekregen heeft?
Of hoe moet ik anders ‘5 gemeenteraadsleden in plaats van 8 en 2 OCMW – leden in plaats van 3’ noemen?
In 2006 waren ze in kartel met het N-VA en ze behaalden samen 8 zetels, allemaal voor de CD&V. Van de N-VA werd niemand verkozen, alhoewel we niet kunnen negeren dat de toenmalige N-VA’er Henk Dierendonck (702) en de huidige N-VA’er Danny Van Den Broucke (496) toch een meerwaarde aan de lijst gaven.
Het zou dus juister zijn te zeggen dat enkel door een coalitievorming met een andere verliezer de schijn van succes kon opgehouden worden.

De nieuwe voorzitter
Op de nieuwjaarsreceptie van de partij op 2 februari 2013 werd dus niet enkel afscheid genomen van Wim Desender, maar werd tevens de nieuwe voorzitter voorgesteld.
Het wordt Kristof Devos, 38 jaar jong en woonachtig in Lombardsijde.
Hij was 5 jaar onderwijzer van het Sint-Jozefsinstituut in Middelkerke en werd in september 2005 directeur van de Sint-Lutgardisschool in Westende. Hij was ook ooit nog financieel adviseur voor verschillende financiële ondernemingen.
Op de lijst voor de CD&V bij de verkiezingen van 14 oktober 2012, stond hij op de 24^ste plaats of zoals men dat heet tegenwoordig, hij was medelijstduwer.
Hij verspreidde een verkiezingsfolder waarin hij de steun van de kiezer vroeg voor ‘zijn 10 – puntenprogramma voor Westende en Middelkerke.’
Hij legde daarin dus het accent op Westende omdat hij vooral hier stemmen van kiezers moest zoeken.
Voor drie concrete punten kon/kan hij alvast op mijn steun rekenen aangezien ik er zelf al meerdere keren voor gepleit heb:

1. Veilige gemeente is een basisrecht: degelijk en veilig wegennet zonder putten,
   meer veilige fietspaden, verkeersveilige schoolomgevingen, veiligheid van elk
   individu
2. Werk maken van een netter Westende (hondenpoep, zwerfvuil, …)
3. Een bedrijfsvriendelijker klimaat realiseren voor onze KMO’s
   (parkeergelegenheid, echte inspraak door de handelaarsbond, degelijk wegennet
   en voetpaden, ruimte voor ondernemen in bedrijvenzone, …
Verschillende punten kan ik niet beoordelen omdat ze veel te vaag zijn:
1. Overlast in Westende ernstig nemen en degelijk aanpakken
2. De verloedering van Westende-bad dringend tegengaan
3. Een toeristvriendelijk beleid, dat onze lokale handelaars te goede komt,
    realiseren.
4. Initiatieven die het respect tussen de verschillende generaties ondersteunen, alle
    kansen geven.
   Natuurlijk verdienen de senioren respect en natuurlijk verdienen spelende
   kinderen begrip, maar hoe of met welke maatregelen zal dat gebeuren?
Twee punten doen het beste verhopen maar de vraag is of ze wel verwezenlijkt zullen kunnen worden.
1. Wonen aantrekkelijker maken voor jonge gezinnen (wervingspremie en
   opvolgingspremie voor wie hier komt wonen, …
2. Sportverenigingen subsidiëren vanuit een langetermijnvisie gericht op een
    degelijke jeugdwerking (investeren in jeugd en opleiding/trainers).
Met één punt ben ik het helemaal oneens, namelijk met de gelijke behandeling van alle Middelkerkse schoolkinderen, ongeacht tot welk onderwijsnet ze behoren. Ik neem aan dat hij het niet over de kinderen zelf heeft, want daar heeft hij gelijk, maar over de scholen. Als de katholieke scholen op dezelfde wijze wensen gesteund te worden door de gemeente, dan moeten ze volgens mij maar fusioneren met de gemeentescholen op ons grondgebied. Dat zal toelaten heel wat te besparen en zo zullen meer middelen voor iedereen beschikbaar worden.
Jullie zien hieronder links Wim Desender en rechts Kristof Devos.

Wat houdt het 14 – speerpuntenprogramma in?
Ik heb bij Dirk Gilliaert navraag gedaan naar dat beleidsplan en hij was zo vriendelijk om het mij onmiddellijk door te sturen, waarvoor mijn hartelijke dank. Ziehier wat het inhoudt:

1. Meer betaalbare huisvesting voor jong en oud
- het uitvoeren van een actief grond - en pandenbeleid
- creëren van nieuwe betaalbare bouwgrond
- opmaken van kwaliteitsnormen voor huurwoningen
- uitwerken van premies voor duurzame woningrenovatie
- jonge gezinnen aantrekken met een huisvestingspremie.
- bouwen van bijkomende serviceflats voor onze senioren
2. Uitbouwen van flexibele kinderopvang
- opstarten van een gemeentelijke crèche en ondersteuning van de private initiatieven
- ondersteunen van thuisopvang bij zieke kinderen
3. Gelijke behandeling van alle schoolkinderen zowel voor het gemeentelijk of vrij onderwijs
4. Het voeren van een gezond en verantwoord financieel beleid met een klantvriendelijke dienstverlening
- zinvolle en verantwoorde investeringen met het maximaal benutten van subsidies van de hogere overheid
- geen belastingsverhogingen
- inspraak van de inwoners bij beleidsbeslissingen en openbare werken.
5. Toegankelijkheid van onze toeristische centra verbeteren
- vaste brug over het kanaal met een vlotte verbinding tot aan de rotonde in de
  Westendelaan
6. Uitbouw van de zeedijk met een wandelpromenade
7. Verder investeren in een mooie en nette gemeente met bijzondere aandacht voor veilige wandel - en fietspaden
- uitbreiden van het fietspadennetwerk
- plaatsen van fietsstallingen en oplaadpunten voor elektrische fietsen-
  klantvriendelijke reorganisatie van het containerpark
- invoeren van mobiele groencontainers
8. Meer ondersteuning en begeleiding voor onze ondernemers
- voor het verkrijgen van vergunningen
- aantrekkelijk en functioneel maken van onze winkelstraten
9. Positieve en praktische ondersteuning voor onze landbouwers
- selectieve inzameling van landbouwafval
- realisatie van uitwijkstroken op de landelijke wegen
- modder- en sneeuwvrij houden van de landbouwwegen
10. Grondige evaluatie van het huidige parkeerbeleid
- gratis parkeren voor onze minder validen
- totale herziening van het parkeerbeleid
- het invoeren van het 'parkingplus - systeem' voor zorgverstrekkers en
  thuiszorgdiensten
11. Uitbreiding van het openbare vervoer
- bijzondere aandacht voor een busverbinding van en naar het hinterland
12. Een kordaat veiligheidsbeleid
- opwaardering van de wijkagent: regelmatig contact met de bewoners
- elke schoolomgeving veiliger maken op vlak van infrastructuur
- aanpassen van het subsidiereglement bij het plaatsen van beveiligingssystemen
  voor de woning
13. Uitbreiden ouderen- en thuiszorg
- verhogen van de mantelzorgpremie
- uitbreiding van de thuiszorgdiensten
- tegemoetkoming bij thuisoppas en personen alarmtoestellen
- ondersteuning dagopvang en kortverblijf
- financieel ondersteunen van het ' minder-mobielenvervoer'
14. Ondersteunen jeugd -, sport - en cultuurverenigingen
- het realiseren van aangepaste en veilige jeugdlokalen
- het bouwen van een nieuw aangepast zwembad
- het ontwikkelen van een duidelijke visie en bestemming voor het sportpark ' De
  Krokodiele'
- het realiseren van een gemeenschapsruimte in Westende en Sint-Pieterskapelle.

Dat lijkt mij voorwaar een zeer ambitieus plan. De eerste vraag die ik me natuurlijk stel, is: ‘Is er geld om dat allemaal te realiseren?’ Werd de kost van dat plan berekend?
In de voorbije jaren heb ik heel wat kritiek geuit op de overdreven dure en grote projecten.
Ik vind er ook hier ook enkele: de vaste brug over het kanaal met een vlotte verbinding tot aan de rotonde in de Westendelaan (punt 5), de uitbouw van de zeedijk met een wandelpromenade (punt 6) en het bouwen van een nieuw zwembad (punt 14) zijn er alvast drie van. Die promenade heb in een vorig artikel al eens grondig behandeld en ik vind het project onuitvoerbaar en zinloos.
Ik heb hierboven al gezegd dat ik het niet eens ben met punt 3 over de onderwijsnetten.
Het klinkt goed als men een aantal sociale maatregelen voorstelt. Wie zou iets kunnen hebben tegen ‘betaalbare huisvesting voor jong en oud” (punt 1), tegen ‘flexibele kinderopvang’ (punt 2), tegen ‘Uitbreiden van ouderen- en thuiszorg’ (punt 13), alleen moet de gulden middenweg bewandeld worden als het gaat over premies en tegemoetkomingen’. De gemeente mag geen geldschieter noch sponsor zijn!
Natuurlijk moet zorgzaam met de gemeentelijke financies omgesprongen worden, natuurlijk mogen de belastingen niet verhoogd worden want iedereen vraagt juist dat de aanvullende personenbelasting op NUL zou gebracht worden zoals in Knokke- Heist, Koksijde en De Panne.
Ik zal ook nog maar eens herhalen dat ik een hevig tegenstander ben van subsidies, maar als ze er zijn moeten ze vanzelfsprekend maximaal benut worden.
Ik ben echt benieuwd hoe de inspraak van de bewoners bij beleidsbeslissingen en openbare werken er zal uitzien!
In één van mijn artikels heb ik ook al eens uitgelegd dat het gratis parkeren voor gehandicapten in Middelkerke eigenlijk een miniprobleempje is. De gehandicaptenverenigingen vragen er zelf niet om, omdat ze niet als armoezaaiers willen betiteld worden.
Er zijn een paar punten waar ik zonder meer achtersta, namelijk een beter uitgebouwd fietspadennetwerk en een kordaat veiligheidsbeleid.
Er zijn er ook een paar die ik niet goed begrijp.
Welke gemeenschapsruimte zal dat worden in Westende? Afschaffen buurthuis in Westende- bad en alles samenbrengen in de Calidris?
Zal het jeugdlokaal in Westende- dorp gerenoveerd en gemoderniseerd worden?
Waar zal een kindercrèche opgestart worden? Is er nu al geen kinderopvang in het oud gemeentehuis?
Hoewel ik daarin geen betrokkene ben, vind ik het goed dat ook aan de landbouwers gedacht wordt. De eigen schepen voor landbouw Francine Ampe-Duron zal daar wel over waken.
Hetzelfde geldt voor de ondernemers. Zij zijn het immers die mede het uithangbordje van de gemeente vormen. Wat men met de winkelstraten wil doen is toch wel wat al te vaag. Zal men eindelijk het wegdek herstellen van de Meeuwenlaan en de Distellaan?
Als er cliënteel is voor een bus naar het hinterland, dan moet daar natuurlijk spoedig iets voor gedaan worden.

Het is niet mogelijk om over dat globaal beleidsplan nu reeds een beoordeling noch veroordeling uit te spreken. Men kan het goedvinden dat er aan bepaalde punten gedacht wordt en men kan zelfs geloven dat er ook een inspanning zal voor gedaan worden. Maar… eerst zien en dan geloven, zei de blinde.
Nikita Chroetsjtsjov zei ooit: “Politici beloven bruggen te bouwen, zelfs waar geen rivier is.”
Ik hoop dat hij ongelijk had.

Het is natuurlijk het resultaat dat telt en de beoordeling zal dus pas in 2020 mogelijk zijn. Bij ‘leven en welzijn’ geef ik daarvoor een afspraak.

Is de lokale CD&V veranderd door deel uit te maken van de meerderheid?
Ik heb de verslagen van de gemeenteraadszittingen tijdens de vorige legislatuur nog eens nagekeken De partij zal moeten toegeven dat hun oppositie niet van zeer hoge kwaliteit geweest is.
In de legislatuur 2001 – 2006 was er een akkoord tussen de Open VLD en de CD&V dat deze laatste partij zich mocht onthouden in ethische kwesties. In de tijd van het asielcentrum in ‘Zon en Zee’ hebben ze daar eens gebruik van gemaakt. Bestaat dat akkoord nu weer?
Zoals ik dat vroeger al schreef over de Open VLD stel ik ook bij de CD&V vast dat het nog steeds dezelfde figuren zijn die het mooi weer maken. Waarom zou er dan iets veranderen (en/of verbeteren) nu beide partijen, ondanks verlies bij de vorige verkiezingen, weer het beleid bepalen in de gemeente?

En… niet onbelangrijk: zijn zij nu plots de beste vrienden geworden?

04-03-2013, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Is Middelkerke een wielergemeente?
Men kan gerust beweren dat onze gemeente stilaan die reputatie aan het krijgen is. Sommigen spreken zelfs van een wielergekke gemeente.
Je kunt hier inderdaad het vertrek meemaken van een rit van de ‘Driedaagse van De Panne-Koksijde’. Je kunt hier straks op 1 maart 2013 de proloog zien van de Ronde van West-Vlaanderen en op zaterdag 16 februari laatstleden werd hier voor de derde keer op rij de Noordzeecross verreden, de finale van de 8 veldritten van het regelmatigheidscriterium Superprestige. Vanaf het seizoen 2012-2013 wordt die “Nissan-Hansgrohe Superprestige” genoemd.
Hansgrohe, de Duitse firma voor sanitaire installaties, is immers medehoofdsponsor geworden, samen met autoconstructeur Nissan, die nog een lopend contract heeft voor twee seizoenen.
Op het eerste gezicht zou je denken dat Middelkerke weer eens Koksijde achternaloopt, want in die andere blauwe gemeente werd verleden jaar op 29 januari al het wereldkampioenschap cyclocross betwist en op 24 november 2012 had er ook al een wedstrijd voor de wereldbeker veldrijden plaats. Deze laatste heeft internationale allure en wordt hoger aangeschreven dan de Superprestige die op Vlaamse bodem blijft, alhoewel de toonaangevende renners in beide competities wel dezelfde zijn. In de wereldbeker is het totaal bedrag voor het klassement veel hoger dan in de superprestige. (160.000 euro tegenover 96.400 euro); voor de eerste is er in de wereldbeker 30.000 euro tegenover 26.500 euro voor de superprestige.
Koksijde heeft ook een groter aandeel in de driedaagse van De Panne-Koksijde zodat men kan beweren dat zij nog een trapje hoger staan als wielergemeente dan wij. Maar … weten jullie ook dat Middelkerke de 54^ste editie van zijn cross organiseerde, onafgebroken sedert 1959 en daarmee de oudste cross van het land is? Vroeger heette die ‘Duinencross’. In 2005 werd die, dank zij Sven Nys volgens directeur van toerisme Germonprez, van de ondergang gered.
De erelijst ervan is werkelijk schitterend, met onder andere als winnaars kersvers wereldkampioen Sven Nys (5x), Eric De Vlaeminck (5) maar ook onze lokale Oostendse tenoren van destijds Norbert Dedeckere uit Oostende (5x) en ook Charles Vanhoutte (in 1963), wiens naam voor eeuwig zal verbonden blijven met de Noordzeecross. Hij was één van de mannen die de cross hielpen groot maken. 'Ik was de publiekslieveling van mijn generatie', zegt hij zelf.

Wie organiseert dat eigenlijk?
Als je leest “De vzw CycloCrossComité Middelkerke organiseert in samenwerking met het gemeentebestuur”, dan ben je geneigd te denken dat de gemeente alleen maar wat subsidies toekent aan de organisatoren en er uiteraard zijn volledige morele en zelfs wat materiële steun aan levert.
Maar de werkelijkheid is anders: het is gewoon de gemeente Middelkerke die organiseert. Of vergis ik mij? Ik moest dat toch denken na het overlopen van de functies van de leden van het organisatiecomité.
Norbert Cicou, naar het schijnt een oud-wielrenner uit Middelkerke, is de voorzitter.
Johnny Devey, schepen van sport, is lid.
Peter Germonprez, directeur toerisme, is de algemene coördinator.
Pierre Ryckewaert, gemeentesecretaris, is coördinator VIP.
Andere leden van het gemeentepersoneel zijn Daan Fossaert, die zich in de gemeente bezighoudt met de juridische zaken en secretaris is van het comité en Bart Verdonck van de toeristische dienst die cross en logistiek coördineert.
Persverantwoordelijke is Marc Van Landeghem, sportjournalist, gespecialiseerd in wielrennen.
Natuurlijk moesten er ook een paar bij met rennerservaring. Daarom zorgt Ivan Messelis voor de rennerscontracten en tekent Norbert Dedeckere al jaren het parcours uit.
Je mag dus gerust aannemen dat dit comité samengesteld is uit kopstukken van de gemeentelijke diensten die als geen ander de weg kennen in de administratieve en technische diensten van de gemeente. Altijd handig, nietwaar?
Zo’n organisatie vergt natuurlijk heel wat materiaal en heel wat handenarbeid. Wie plaatst de nadarafsluitingen, wie bouwt de bruggetjes en de hindernissen op het parcours?
Wie brengt de wegwijzers aan op de toegangswegen naar de parkings, naar de omloop en naar de VIP – tent? Wie zorgt voor de reclame via websites, folders en affiches?
Omdat ik altijd bezorgd ben als er gevaar bestaat voor de verkwisting van ons belastingsgeld, wou ik daarover wat meer duidelijkheid krijgen. Daarom stelde ik op 7 februari 2013, in het kader van het decreet van de openbaarheid van bestuur van 26 maart 2004, volgende vragen aan het college van burgemeester en schepenen.

1. Hoeveel bedraagt de gemeentelijke subsidie voor de organisatie van de
    Noordzeecross?
2. Worden de prestaties van het gemeentepersoneel, dat deel uitmaakt van het
    organisatiecomité, uitgevoerd tijdens de diensturen en zo neen, worden ze extra
    bezoldigd?
3. Werden de bruggetjes en hindernissen op het parcours opgebouwd en de
    nadarafsluitingen geplaatst door gemeentepersoneel? Zo ja, hoeveel bedraagt de
    gezamenlijke loonkost voor deze prestatie;
4. Op de dag van de cross
    a. Hoeveel bedragen de kosten voor het inzetten van de Middelkerkse politie?
    b. Hoeveel bedragen de kosten voor het inzetten van ander gemeentepersoneel?

Hoewel de gemeente, volgens het decreet, mij die informatie zou moeten meedelen binnen de 15 dagen, was dat spijtig genoeg op 24.2.2013 nog steeds niet het geval. Ik hoop de gegevens toch nog te krijgen en ik zal alle voorziene mogelijkheden benutten opdat dit ook zou gebeuren. Ik houd jullie op de hoogte!

Het VIP – verschijnsel
Er was eens een 100% volkssport die vooral in Vlaanderen de supportersharten in vuur en vlam zette.
Wie heeft nooit gehoord van de ‘Flandriens’? Sportjournalist Karel Van Wijnendaele lanceerde het begrip in het begin van de vorige eeuw. Hij bedoelde er een renner mee die fysiek sterk en wilskrachtig was, ‘doorgaans een West- of Oost-Vlaming, die in de Vlaamse klassiekers zonder tactisch inzicht het beste van zichzelf gaf’.
In de oorspronkelijke betekenis zou een ‘Flandrien’ dus vooral een knoestige Vlaamse renner zijn. Op zijn fiets wist de dappere ‘Flandrien’ zich een weg uit de armoede te knokken. Heden ten dage probeert men die definitie te verbloemen. Er werd altijd gezegd dat Briek Schotte de laatste Flandrien zou geweest zijn, maar sportjournalisten kleven die benaming tegenwoordig op elke renner die zich bijzonder inspant.
Michel Wuyts maakte voor Canvas zelfs een zesdelige reeks ‘De Flandriens van het veld’.
Natuurlijk is er vandaag geen sprake meer van ‘zich uit de armoede knokken’. Integendeel! We mogen dat niet veralgemenen maar een goeie renner verdient tegenwoordig meer dan een hele goeie boterham: een wedde van de sponsor, sponsorgeld, startpremies, winstpremies, klassementspremies en inkomsten uit reclame.
Zeer vaak worden twee crossen op een weekend gereden.
Rijden die renners alleen tijdens de winter? Neen, want na afloop van het veldritseizoen stappen sommigen over naar de wegritten of naar mountainbike-wedstrijden.
Een organisator die een deftig deelnemersveld aan de start wil krijgen moet over een rijke beurs beschikken. Die wordt natuurlijk gedeeltelijk gevuld door de sponsors, maar ook door de inkomsten via een fenomeen, dat zich de laatste jaren meer en meer doorzet in de wielersport, die steeds commerciëler wordt. Ik bedoel de VIP. Je ziet dan ook in alle grote koersen, zoals de ronde van Vlaanderen, de VIP – tenten verrijzen. Ook het veldrijden kan het niet meer stellen zonder een VIP – arrangement waar vooral gegeten en gedronken wordt.
En goedkoop is dat niet. Verre van! Ziehier wat aan de gegadigden aangeboden werd en hoeveel die daarvoor moesten ophoesten.
Wil je genieten van het VIP – Noordzeearrangement? Nadat je de wagen kwijtgeraakt bent vlak bij de omloop op de voorbehouden VIP – parking, word je persoonlijk ontvangen in het ‘welcome-center’ met een sprankelend aperitief. Er is een tafel voor je gereserveerd waar een luxe 3-gangenmenu met aangepaste dranken gevolgd door koffie, opgediend wordt.
Van 16 tot 20 uur mag je gratis drinken in het crosscafé maar na de wedstrijd word je natuurlijk verwacht op de VIP – receptie waar ook nog een hartelijk buffet op je wacht. Dat kost je wel 150 euro per persoon, BTW NIET- inbegrepen.
Dat er veel trek is naar deze luxehappening mocht blijken uit de mededeling in de nieuwsbrief van de dienst toerisme van 13 februari dat het arrangement uitverkocht was.
Behoor je niet tot de upper-class maar wil je toch een soort VIP – behandeling, dan is er nog altijd het VIP – crossKaffee – arrangement. Je mag ook parkeren op de VIP – parking en je wordt ook persoonlijk ontvangen in het ‘Welcome – center’. Je krijgt dan toegang tot het crossCafé waar je ook gratis mag drinken van 16 tot 20 uur. Je geniet natuurlijk van een VIP – ticket voor de omloop. Wat dit inhoudt heb ik niet kunnen achterhalen. Loop je dan misschien op tapijten rond de omloop? Na de wedstrijd word je vanaf 17u30 verwacht op het hartelijk buffet.
Je komt er wel wat goedkoper van af want je betaalt ‘slechts’ 60 euro per persoon, BTW NIET inbegrepen.
Er waren trouwens nog meer VIP’s. Het zojuist gebouwd en nog onbezet gebouw van een toekomstige petanqueclub was voorbehouden aan de speciale genodigden van Hansgrohe. Wat daar gegeten werd en hoe die daar verzorgd werden en volgens welke regels, werd niet bekendgemaakt.
En de rest van de aanwezigen? Die deden een mooie lange frisse wandeling van hun auto naar de ingang.
De inwoners van de gemeente of zij die hier een tweede verblijf hebben, konden genieten van een vermindering van 5 euro op het ingangsticket (5 in plaats van 10 euro). Zo trek je meer volk aan en worden de toeschouwers tenminste tolerant.
Misschien laten sommige zich daardoor wel verblinden en zien ze niet meer hoe ondemocratisch de wielersport wel geworden is. Volgens een nieuwsbrief van de gemeente zouden er 2.500 kaarten aan halve prijs verkocht geweest zijn en mochten de kinderen zelfs gratis binnen.
Er was een ‘publiekstent’ waar het ‘plebs’ (tegen betaling natuurlijk) pinten en Leffe kon drinken en waar ik zelfs enkele koppels een dansje zag inzetten.
Eet- en drankkraampjes stonden er verder genoeg op de omloop. Frieten aan 3 euro per portie, braadworsten aan 4 euro per stuk, hamburgers en hotdogs aan 3,5 euro, een kleine pint in een plastieken bekertje aan 2 euro. Ik vind dit schandalig hoge prijzen. Toevallig was ik enkele dagen vóór de cross in Aachen en daar kost een braadworst aan een kraampje tussen 2,10 en 2,50 euro.
De foerier is ‘catering Verkinderen’. Bestaat er eigenlijk nog wel een ander gelijkaardig concurrerend bedrijf? Je ziet ze namelijk overal, bijvoorbeeld ook rond het stadion van Club Brugge. Dat is trouwens ook de firma die op de gemeentelijke nieuwjaarsreceptie de aanwezigen verwent met een gratis zak frieten. Waarom eigenlijk?

Het VIP schandaal in Middelkerke
Jullie weten natuurlijk dat VIP de afkorting is van ‘Very Important Person’. Waarom die vleiende naam? Omdat ze sponsor- of belastingsgeld in het laatje brengen?
De VIP’s zijn inderdaad de sponsors (zie verder) en personen die genieten van een relatiegeschenk zoals dat zo mooi heet en misschien ook wel enkele rijken of mensen die zich als rijk willen voordoen en die gewoon voor zichzelf betalen.
Op de zitting van de OCMW-raad Middelkerke van woensdag 23 januari 2013 besliste de meerderheid van Open VLD en CD&V gesteund door N-VA, volgens Henk Dierendonck, om uitgebreid mee te gaan feesten maar dan op kosten van het sociaal budget. De raadsleden en hun partner mochten genieten van het VIP-arrangement.
Henk Dierendonck was het daar natuurlijk niet mee eens: “ Het sociaal budget dient om de minderbedeelden van Middelkerke een betere toekomst te verschaffen en niet om de raadsleden en hun partners (18 personen) mee te laten schuiven aan een dis van champagne en kaviaar. Lijst Dedecker heeft zich ter zitting formeel verzet tegen dit schandalig profitariaat. Voor de Open VLD/CD&V/N-VA–raadsleden is politiek kennelijk gaan feesten en fuiven. Voor Lijst Dedecker is de OCMW-raad er om mensen te helpen.
Een slordige 6.500 euro fondsen bedoeld om de armoede te bestrijden, verdwijnen zo in de kas van de cyclocross. De Open VLD/CD&V/N-VA–raadsleden zijn ordinaire tafelschuimers op kosten van de belastingbetalers.
De meerderheid kon als enige tegenargument inbrengen dat ook de gemeenteraadsleden hetzelfde zouden doen. Mocht het cyclocrosscomité ons uitnodigen, zij krijgen massaal subsidies van het gemeentebestuur, gaan wij hier graag op in.* Terwijl de buurman naar de voedselbank moet, vullen zij hun buiken met het geld bestemd voor armoedebestrijding.”
           *Die subsidies komen anders ook van de belastingbetaler, hé Henk!

Is zo’n cross een meerwaarde voor de gemeente?
Cyclocross is vandaag merkwaardig populair in ons land. Nu Sven Nys wereldkampioen geworden is, lijkt opnieuw een gektegolf losgebroken. Men beweert nochtans dat de spanning er uitgaat na het wereldkampioenschap en dat ook de renners op hun tandvlees zitten. Nys zegt zelf “Net als iedereen snak ik ook naar het einde”.
Ik kijk ook graag naar zo’n wedstrijd maar zelfs de fanatiekste crossliefhebber zal moeten toegeven dat veldrijden internationaal niets voorstelt of met andere woorden dat de Belgische (uitsluitend Vlaamse) toprenners weinig of geen concurrentie ondervinden. Winnaars zijn altijd sympathiek en daarom stromen de supporters massaal toe bij elke wedstrijd. De vraag is hoe lang dat nog blijft duren.
Zijn dat allemaal Middelkerkenaars? Natuurlijk niet! De renners van alle categorieën worden vergezeld door een grote schare familieleden en supporters.
Middelkerke levert dus een enorme materiële en financiële hulp, maar wat krijgt ze daarvoor terug?
Dat hier de slotcross georganiseerd wordt, daar wordt over gesproken en geschreven en als de wedstrijd dan nog uitgezonden wordt op TV (VIER) dan ligt onze gemeente wel in de volksmond.
Heeft de lokale horeca er iets aan? Maaltijden worden opgediend in tenten voor VIP’s en de minder bedeelde of minder gefavoriseerde supporter lest zijn dorst met een pint bij een pak frieten of een worst op de omloop.
Je zou dus geneigd zijn te denken dat de meerwaarde voor Middelkerke gering is.
Maar volgens directeur van toerisme Germonprez heeft het gemeentebestuur meerdere initiatieven genomen om van zaterdag 16 februari een succesdag te maken. Zo werd gebruik gemaakt van het weekend van Valentijn om mannen en vrouwen naar onze gemeente te lokken. De middenstanders moesten dan maar de vrouwen verwennen terwijl de mannen naar de cross keken.
Leve Valentijn, ik zie jou toch zo graag, maar de cross zie ik nog liever!
Maakt Germonprez daarmee enkel maar (voor hem logische) reclame voor het toerisme in Middelkerke of varen de restaurants en hotels in deelgemeente Middelkerke er echt wel bij? Dat kan ik achter mijn computer moeilijk beoordelen, maar ik heb zo mijn twijfels!

Is de cross winstgevend?
Er wordt gezegd dat je nooit de rekening van iemand anders kunt maken, maar op het eerste gezicht zou ik denken dat zo’n organisatie zeer winstgevend is. Een hele resem sponsors, financiële, materiële en personeelssteun van de gemeente, entreegelden, VIP arrangementen, standgeld kraampjes, TV – rechten.
De Vlaamse gemeenschap, vroeger de hoofdsponsor, zal ook nog wel zijn steen bijdragen.
Natuurlijk werkt de vzw Verenigde Veldritorganisatoren, die het geheel van de superprestigewedstrijden onder zijn hoede heeft, ook niet voor de schone ogen van de supporters. Zij pikken dus waarschijnlijk ook hun graantje(s) mee!

Hoe zag het deelnemersveld er uit?
Alle nationale en internationale toppers zouden dus aanwezig zijn, volgens de organisatoren. Dat zou niet enkel het geval zijn bij de elite (!) maar ook bij de beloften, de juniores en de nieuwelingen. Alle wereldkampioenen, in alle categorieën, zouden aan de start zijn. Bij de beloften en bij de dames heb ik nochtans wel de wereldtrui gemist!
Wereldkampioen bij de elite Sven Nys stond natuurlijk in het brandpunt van de belangstelling en werd ook het luidst aangemoedigd. Alhoewel de jonge gasten voor de toekomst van het veldrijden zullen zorgen en hun ouders en supporters hopen dat hun poulains ooit Nys zullen evenaren, toch gaat de meeste aandacht naar de elite.
De deelnemerslijst was rijk gevuld maar dat is niets nieuws. De renners zijn in alle wedstrijden dezelfde, vooral in klassementswedstrijden.
Een organisatiecomité pronkt graag met de aanwezigheid van landskampioenen zoals Klaas Vantornhout, Philip Walsleben (Duitsland), Jonathan Page (Verenigde Staten), Julien Taramarcaz ( Zwitsersland). De gekwetste Lars Van der Haar (Nederland) kon er deze keer niet bij zijn. Buiten de Belg en de Nederlander zijn dat eigenlijk geen grote namen. Dan voegt men er maar aan toe dat ‘ook onze andere toppers meereden’: Niels Albert, Kevin Pauwels, Tom Meeusen, Bart Wellens, Rob Peeters, Bart Arnouts, Dieter en Sven Vanthourenhout, Jan Denuwelaere.
Misschien zijn er getrouwen van dergelijke crossen onder jullie nog die Kenneth Van Compernolle en Jim Aernouts kennen, maar Joeri Adams en Vincent Bastaens waren mij volslagen onbekend.
Als we dan toch een internationaal cachet aan de cross willen toekennen, dan kan ik nog zeggen dat Radomir Simunek’, Thijs Van Amerongen (Nl), Gerben De Knegt, Marcel Meisen (D) en Martin Bina (Tsjechië) meereden. Die kennen jullie toch wel?
De namen van Arnaud Jouffroy (Fr), Mathieu Boulo (Fr), Al Thys (NL), Patrick Van Leeuwen (Nl), Marius Gil (P), Niels Wubben (Nl), Ian Field (GB), Arnaud Grand (Sui), Alex Revell (N-ZL), Petrus Lubomir (Tsj) en nog enkele anderen zullen wel niet bekend in de oren klinken.
We kunnen dus best erkennen dat zo’n cross eerder een Vlaamse aangelegenheid is.

En wie zijn de sponsors?
Er zijn er twee soorten, de sponsors van de superprestige zelf (hieronder links) en de lokale sponsors (rechts).

Het geld dat sponsors in de sport investeren is geen schenking. Sponsoring wordt gedaan om er iets voor terug te krijgen. Vooreerst mag dat geld voor 50% afgetrokken worden van de belastingen.
Er schijnen ook methodes te bestaan om nog meer af te trekken. Zo zagen we in de voorbije week op TV dat sommige sponsors in de voetbal een ontvangstbewijs krijgen voor het dubbele van het geschonken bedrag zodat ze alles van de belastingen kunnen aftrekken.
Wij betalen dus een groot deel van het geld dat de kas van een organisatiecomité moet spekken.
En wat krijgt een sponsor terug van het veldrijden?
Naar het schijnt leggen ze daardoor contacten. Ook in de gemeente? Waarvoor?

Was de organisatie goed? Hoe was de sfeer?
Wie regelmatig zo’n cross bijwoont, zal wel enkele overal terugkerende goede punten in de organisatie herkennen. Als leek vond ik de organisatie bijzonder goed: de georganiseerde doorgangen om het parcours over te steken maar vooral de grote TV – schermen zodat je op elk ogenblik de renners aan het werk kon zien en aldus de stand en de evolutie van de koers kon volgen. De geluidsinstallatie werkte prima en duidelijk.
De sfeer was uitstekend. Volgens de lokale omroeper zouden er om en bij de 20.000 toeschouwers geweest zijn, vergeleken met andere crossen een hoog aantal! Ik heb een wandeling gedaan rond de volledige omloop en ik heb geen enkele zich misdragende toeschouwer opgemerkt. Bierblikjes en ander vuil lagen er wel maar het was zeker geen vuilhoop.
Eén minpunt toch! Misschien zou ‘De Lijn’ eens moeten overtuigd worden om aan de tram op het einde van de koers een wagon meer te hangen, zodat de reizigers niet als haringen in een ton zouden opgestapeld zitten. De platforms zijn overbezet! Wat als er iets ergs zou gebeuren?

Hoe verliep de koers?
Na zijn zege in Hoogstraten op zondag 10 februari, al zijn zestigste in de geschiedenis van de Superprestige, kon Sven Nys zich al opmaken om in Middelkerke zijn twaalfde eindwinst in de Hansgrohe Superprestige te vieren. Vóór de start had hij tien punten voorsprong op Niels Albert en Kevin Pauwels. Zelfs een tiende plaats zou dus altijd voldoende zijn. Dat is zelfs een onwaarschijnlijke plaats voor Nys, hoewel men natuurlijk nooit kan weten. Brute pech kan iedereen hebben!
Dat maakte dus wel dat de spanning niet meer kon gesneden worden. Het was dus nog erger dan in 2011-2012 toen Nys hier aan de cross begon met 4 punten voorsprong op Pauwels.
Toch zei de dienst toerisme op 13 februari in een nieuwsbrief dat ‘het de laatste cross is van het seizoen en dat de spanning dus verzekerd is’.
Nys zei op 16 februari in ‘Het Nieuwsblad’ “Ik moet ook niet echt nog voor iets knokken”.
Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat de meeste renners hun inspanningen doseren, naarmate het seizoen vordert, in functie van hun plaats in de klassementen (Wereldbeker, Superprestige, Gazet van Antwerpen of BPost).
De eliterenners begonnen er aan om 16 uur bij een temperatuur van 8 graden en droog weer. Voorzitter Cicou zei dat het late uur gekozen werd omwille van de kijkcijfers op VIER.
Het leek mij een mooie en lastige omloop. Slijkerig was die niet voor de renners maar wel voor de toeschouwers, maar niet overdreven.

Het was tenslotte Klaas Van Tornhout die met grote voorsprong de wedstrijd won vóór Niels Albert. Ik had de indruk dat een vermoeide Nys die zo lang mogelijk bij Albert bleef en met een onbestaande Kevin Pauwels in de achtergrond, zich niet al te ongerust moest maken in verband met de eindzege en dit dan ook niet deed. Een zeer verdienstelijke Tom Meeusen en een hard doorbijtende Bart Aernouts konden respectievelijk de derde en de vierde plaats in de wacht slepen.

Bronnen
http://www.wvcycling.com/wedstrijd/829/parcours/2013/
http://www.debrackeleer.be/clients/noordzeecross/superprestige/index.html
http://www.debrackeleer.be/clients/noordzeecross/infoalgemeen/coordinaten/index.html
http://www.jobat.be/nl/artikels/hoeveel-prijzengeld-verdient-een-veldrijder/
website Noordzee cross
http://www.toerismemiddelkerke.be/toerisme/page17311859.aspx

24-02-2013, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Ik herhaal …
Heeft de fusie van de huidige deelgemeenten met de kerngemeente Middelkerke veel veranderingen teweeggebracht?
Misschien herinneren jullie zich nog dat ik mij steeds een hevig tegenstander getoond heb van de fusie van Westende-Lombardsijde met Middelkerke. Ik ben daarin nog geen haar veranderd.
Mijn mening werd verwerkt in twee vroegere artikels, het eerste ‘Waarom mocht Westende in 1976 niet zelfstandig blijven?’ op 24 juli 2010 en het tweede ‘Kunnen we spreken van een gelukkig huwelijk tussen Middelkerke en Westende?’ op 22 augustus 2010. Jullie kunnen ze lezen in de map ‘Fusies’.
Ik heb het daarin uitvoerig gehad over de voor- en nadelen van een fusie. Ik val dus wel in herhaling maar dat is iets dat zwaar op mijn maag is blijven liggen. Ik denk niet dat ik mij daarin ooit zal kunnen vinden.
Maar ja, “er was eens een piot die kwaad was op de koning en die trok zich dat niet aan!”

Alle gemeentediensten zijn gecentraliseerd in Middelkerke.
Iedereen moet toch inzien en toegeven dat de deelgemeenten steeds minder belangrijk worden ten voordele van de kerngemeente, waar alles gecentraliseerd wordt. Dat geldt niet enkel voor het gemeentehuis, maar ook voor de politie, het OCMW met het nieuwe en oude rusthuis ‘De Ril’, het gemeentepark, de brandweer, de technische diensten, het containerpark. Men kan rustig stellen dat de centralisatie algemeen is. Neem nu de sport: de sportinstallaties (zwembad, sportpark ‘De Krokodiel’, zaal ‘De Branding’) en sportploegen (zoals jeugdvoetbal, volleybal, enz….).
Ook de cultuuractiviteit speelt zich vooral in de kerngemeente af: de bibliotheek (luxegebouw in Middelkerke tegenover kleine aanhangsels in de deelgemeenten) en de culturele centra (toneel, zangkoor, muziekschool, stripfestival, feestzaal, …). In Westende speelt zich enkel nog het driejaarlijkse Beaufort af.
Zelfs de nieuwjaarsreceptie, aangeboden door het gemeentebestuur aan de inwoners wordt gehouden op het ‘evenementenplein’ van de kerngemeente. Als ze er in Westende ook één willen, moeten de handelaars die dan maar aanbieden!!

De private dienstverlening is gevolgd
Ook de private dienstverlening situeert zich haast volledig in de kern: de markten (donderdagmarkt en boerenmarkt op zaterdag), kind en gezin, de postdiensten (enkel nog een kantoor in de kerngemeente), de shoppingzone en –centra, uitgezonderd voor wat Westende betreft, een kleine Okay en een Delhaize, grote firma’s, industrieterreinen, ….

Wat blijft er over na zo’n fusie in de levendige dorpen van weleer?
Wat stelt een dorp nog voor zonder gemeentehuis, zonder postkantoor, zonder politiebureau?
Die brachten tenminste leven in de brouwerij!
Het gemeentebestuur vroeg Samenlevingsopbouw om de kleinste dorpen in het ‘Hinterland’ (Sint-Pieters-Kapelle, Slijpe, Schore en Mannekensvere) nieuw leven in te blazen.
Ze doen dat ‘omdat de leefbaarheid in de dorpen onder druk staat: dienstverlening trekt weg, buurtwinkels sluiten en men ziet het sociaal contact achteruit gaan. Dit vormt vooral een probleem voor ouderen, hulpbehoevenden of mensen in armoede die weinig of niet kunnen rekenen op een sociaal netwerk. Bovendien hebben heel wat dorpsbewoners het gevoel dat het beleid weinig aandacht voor hen heeft en dat alle aandacht en middelen naar de kuststreek gaan.’
Schijnbaar vindt het bestuur dus dat Westende en Lombardsijde, vooral de dorpskernen dan, daar niet onder te lijden hebben. Ik betwijfel en betwist dat ten zeerste, hoewel de problemen in het hinterland inderdaad nog schrijnender zijn.
Hoe goed alle inspanningen ten voordele van de deelgemeenten ook mogen bedoeld zijn, ze kunnen niet opwegen tegen het feit dat men het hart van de deelgemeenten weggesneden heeft en dat zoiets niet zomaar in een handomdraai opgevuld wordt.
Waarom blijft men dan toch verder alles centraliseren in Middelkerke? Welke winst levert dat op, buiten het opblazen van het imago van enkele blauwe bestuursleden?
Daar zou eens een diepgaand debat over moeten gevoerd worden! ‘Wishful thinking’?

In mijn huidig artikel wou ik eens in de verf zetten wat er geworden is van de vroegere gebouwen voor de openbare diensten in de deelgemeenten.

De gemeentehuizen

Westende
Het zenuwcentrum van de vroegere gemeente is nu een naschoolse opvangdienst.
Je vond er vroeger nog een lokaal van de heemkring ‘Graningate’ maar nu? Dat moet een goed bewaard geheim zijn, want niemand schijnt iets te weten over de verdere bezetting. Die zal er dus wel niet zijn, want wie zal nu rondvertellen dat zo’n groot gebouw zo onderbezet is?

Lombardsijde
Werd in 1971 samengevoegd met Westende en in 1977 met Middelkerke.
Het oud gemeentehuis, dat jullie hieronder zien, werd afgebroken.

Leffinge
Werd in 1977 bij Middelkerke gevoegd.
Het laatste gemeentehuis van Leffinge werd eerst een horecazaak en in 2008 ging het niettegenstaande hevig protest tegen de vlakte om plaats te maken voor appartementen, die schijnbaar beter de zaak van het blauw gedeelte van het schepencollege dienden. Dat was inderdaad ‘Het Schippershuis’.
Hieronder zien jullie de actie en het resultaat in beeld gebracht.

Slijpe
In 1971 werd Slijpe de kern van een nieuwe gemeente Spermalie: Sint-Pieters-Kapelle, Schore en Mannekensvere werden erbij gevoegd.
Het gemeentehuis werd gebouwd in 1924 naar een ontwerp van architect A. Neirynck uit Uitkerke. Het staat er nog steeds in de schaduw van de kerk.
Boven de dubbele toegangsdeur staat in sierlijke letters het woord 'GEMEENTEHUIS'.
Na de fusie (toen alle gemeentelijke diensten naar Middelkerke verhuisd waren) deed dit gebouw respectievelijk dienst als postkantoor, klaslokaal en als vergaderruimte voor de kerkfabriek en plaatselijke verenigingen.
Het gemeentebestuur bereidt de renovatie van dit oude gemeentehuis voor en wenst er een horecazaak (‘De Tempelier’) en een fietsinformatiepunt in onder te brengen. Aan de gevel hangt een doek ‘Middelkerke investeert in Erfgoed’.

Wilskerke
Fusioneerde in 1977 met Middelkerke.
Tot in 1971 stelde dit gemeentehuis niet veel voor. Het bestuur huurde een voutekamertje in de plaatselijke herberg, waar de gemeenteraadszittingen doorgingen en waar o.a. de huwelijken werden voltrokken.
In 1971 verhuisde het gemeentehuis naar een villa – in de volksmond ‘het kasteeltje’ genoemd – in de Spermaliestraat, waar nu het nieuwe politiekantoor staat. Dit gebouw bleef fungeren als gemeentehuis tot aan de fusie met Middelkerke.
Eduard Vyvey (gepensioneerd onderwijzer uit Leffinge die momenteel in Gistel woont) heeft een boek geschreven over Wilskerke met als titel ‘Willeckinskerke 100 – 200 – 300 – 400 jaar geleden’. Het was (is?) te koop in de Standaard boekhandel in Middelkerke. Het boek bevat ook een aantal foto’s van het ‘oude’ en het ‘nieuwe’ gemeentehuis, respectievelijk op de pagina’s 12 en 74.
De auteur gaf mij de toelating om ze te publiceren op mijn blog. De foto’s zouden mij opgestuurd worden, maar ik heb ze helaas nog niet ontvangen.

Hieronder zien jullie links het oud-gemeentehuis van Mannekensvere, in het midden dat van Mannekensvere en rechts dat van Schore

Mannekensvere
Het nog bestaand gebouw bevindt zich in de Brugsesteenweg op nummer 85. Het is een neo -renaissancistisch ontwerp van architect Raison van tijdens het interbellum.
Volgens de website van de gemeente kan er een zaal met een toog gehuurd worden. Die schijnt gebruikt te worden door de Boerinnenbond en voor kaartersavonden. Ik heb eens in de andere lokalen binnengekeken en ze zijn gewoon verwaarloosd.
Links van het gemeentehuis voorzag de architect ook een woning, waarschijnlijk voor de veldwachter van het dorp. Het is nu een gezinswoning.

Sint-Pieterskapelle
Wie kent niet dit gebouw op nummer 30 van de ? Je kunt er niet naast kijken. Het is een ontwerp van architect T. Raison (Brugge) van 1923, gedateerd 1925. Het getuigt van de verzorgde wederopbouwarchitectuur geïnspireerd op de Vlaamse renaissancestijl met wapenschild in het boogveld.
Ik heb eens met de bewoonster gesproken die er al woont sinds de fusie met Spermalie.

Schore
De aaneengesloten dorpskern is gegroepeerd rond de parochiekerk. Hij bestaat voornamelijk uit burgerhuizen, enkele winkels (nr. 31, 39) en het volkscafé genoemd naar zijn vroegere functie, meer dan 40 jaar geleden "OUD GEMEENTEHUIS" (Schorestraat nummer 19) met houten tafeltjes en bijpassende stoelen, die nog uit de goeie oude tijd stammen.

De Postgebouwen

Westende
In Westende-bad is er meer dan 100 jaar een postgebouw geweest. Dat is helaas sinds 1 februari 2007 niet meer het geval. Besparingen heet dat officieel, grotere winsten op de kap van de burger-belastingbetaler, heet ik dat. De posttarieven rijzen nochtans de pan uit terwijl de service vermindert.
Ik beperk mij hier tot de gebouwen die velen onder ons nog gekend hebben.
Van de Distellaan verhuisde de post naar de Henri Jasparlaan. Jullie zien hieronder links en in het midden de post in de Distellaan vroeger en recenter. Rechts de benedenverdieping van het appartementsgebouw waarin het laatste postkantoor van Westende gevestigd was.

Nu is er enkel nog een postpunt in de Press Shop, Distellaan 32 sinds 3 september 2012. (voorheen in de ‘Spar’ van 15.10.2007 tot 1.12.2011)

Lombardsijde
Ook in Lombardsijde kunnen we spreken van opeenvolgende locaties voor het postgebouw.
Na het gebouw op de hoek van de Schoolstraat en de Oude Nieuwpoortlaan, verhuisde het kantoor naar het huis van brievenbesteller Marcel Ureel in de Schoolstraat. Daarna werd het ondergebracht op de hoek van de Zeelaan en de Lombardsijdelaan.

Nu is er nog slechts een postpunt in de dagbladwinkel schuin daar tegenover.

Leffinge
Op 1 februari 2007 werd ook het postkantoor in de Dorpstraat in Leffinge gesloten.
Hieronder zien jullie het gebouwtje, vroeger en nu.

Ook in deze deelgemeente is er slechts een postpunt overgebleven, namelijk in ‘De Spar’, Dorpsstraat 37.

Slijpe
Het oud gemeentehuis werd na de fusie met Middelkerke gebruikt als postkantoor.

Mannekensvere, Sint-Pieterskapelle en Wilskerke
Deze deelgemeenten hebben nooit een postkantoor noch een postpunt gekend. Ze moeten dus naar het postkantoor in Middelkerke (10 à 12 km) of naar de postpunten in Westende-bad of in Lombardsijde.

De politiekantoren

Het korps van de lokale politie Middelkerke werd na de hervormingen van het politielandschap in 2001 gevormd door de samensmeltingvan derijkswachtbrigade 'Middelkerke' en de gemeentepolitie. De Politiezone Middelkerke ging effectief van start op 01/01/2002, en is sindsdien actief op het ganse grondgebied van de gemeente en zijn 9 deelgemeenten.
Middelkerke beschikt momenteel over zes wijkinspecteurs. Elke wijkinspecteur heeft een sector toegewezen gekregen waarin hij/zij actief is. Omdat de woningen in de deelgemeenten Sint-Pieterskapelle, Schore en Mannekesvere zeer verspreid liggen, wordt de wijkdienst er verzekerd door motorrijder JohanDeschacht.

Westende
In de Westendelaan 302 in Westende-dorp is er ooit een drukbezet politiekantoor geweest.

Nu opereert van daaruit de wijkagent van Westende- dorp. Alhoewel een bord naast de ingangsdeur aangeeft dat het kantoor open is van 8 tot 12 uur, zijn er geen vaste openingsuren. Enkel wanneer wijkagent Marc Desmet van dienst is én zich niet op het terrein bevindt, is het kantoor open. Maar ja Westende is toch zo veilig en men kan altijd terecht 5 kilometer en half verder in Middelkerke.
Mag ik misschien opmerken dat ook dat zeer groot gebouw fel onderbezet is? Had men misschien die bibliotheek niet kunnen onderbrengen in het oud gemeentehuis of in het oud politiebureau, mits de nodige renovatie, in plaats van er een nieuwe te bouwen tussen de twee? Maar ja, de wegen van politici zijn ondoorgrondelijk!

Bronnen
http://www.middelkerke.be/page744625134.aspx
http://www.participatiewordtgesmaakt.be/websites/52/uploads/file/Middelkerke.%20Een%20kustgemeente%20met%20aandacht%20voor%20zijn%20dorpen.pdf
Huys M., Kerrinckx H. & Vanneste P. 2005: Inventaris van het bouwkundig erfgoed, Provincie West-Vlaanderen, Gemeente Middelkerke, Deelgemeenten Leffinge, Lombardsijde, Mannekesvere, Schore, Sint-Pieterskapelle, Slijpe, Westende en Wilskerke, Bouwen door de eeuwen heen in Vlaanderen WVL10, (onuitgegeven werkdocumenten).
http://www.samenlevingsopbouwwvl.be/sowvl.php?page=watwedoenoverzicht.php&cat=project&sort=titel&pagetitle=Projecten

15-02-2013, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Welke gaten?
Jullie hoeven niet ongerust te zijn! Ik zal het niet nogmaals hebben over de markt of evenementenplein van Middelkerke en zeker niet over het enorme gat daaronder, de ondergrondse parking met drie verdiepingen. Neen, ‘het gat in de markt’, zo heet de enquête die het onderzoeksbureau IVOX uitvoerde in opdracht van KBC en Het Nieuwsblad.
Ze wilden daarmee te weet komen welke winkels en diensten het meest gemist worden in onze Vlaamse gemeenten.
Uiteraard zal ik het hier enkel hebben over ‘het gat van Middelkerke’.

Resultaat
In onderstaande lijst, in dalende volgorde, zien jullie het resultaat van de antwoorden van de ondervraagde inwoners uit Middelkerke, waarvan ik er ook één was. Het percentage geeft weer hoeveel deelnemers vinden dat er een tekort is aan dat soort winkel of dienst.

1.Schoenmaker (41,69%)
2.Bloemenwinkel (38.5%)
3.Groenten- en fruit winkel (37.38%) 
4. Kinderopvang (33.48%)
5. Elektricien (32.87%)
6. Kledingzaak (30.65%)
7. Tankstation (29.11%)
8. Traiteur (28.45%)
9. Tandarts (27.3%)
10. Buurtwinkel voeding (27.09%)

Is het echt zo dat er te weinig winkels en diensten van bovenstaande soorten zijn?
Ik heb eens gezocht op internet en in de handelsgids van Middelkerke.
Er is een schoenmaker in Middelkerke in de de Smet de Naeyerlaan en men kan zijn schoenen meegeven voor herstelling in het ‘Droogdok’ in de Lombardsijdelaan in Westende.
Bloemenwinkels zijn te vinden in de Leopoldlaan 252 (A-Florist), in Paul de Smet de Naeyerlaan 13 (Tonia), in de Brugse Steenweg 42 (Piu Verde). Er is ook nog een winkeltje in de Oude Nieuwpoortlaan in Lombardsijde. Buiten Piu Verde zijn dat wel geen tuincentra. Er is een AVEVE – winkel in Mannekensvere in de Brugsesteenweg 113.
Groenten- en fruitwinkels zijn er genoeg, 1 in Westende-dorp en 3 in Middelkerke, maar er zijn vijf grote warenhuizen (Aldi, Colruyt, Delhaize, Lidl en Okay) waar groenten en fruit in overvloed te koop zijn.
Ik zou zo verder kunnen gaan. Er zijn onthaalgezinnen en er is naschoolse of buitenschoolse kinderopvang. Dat er misschien te weinig plaatsen zijn, dat kan, want dat is een algemeen verschijnsel in Vlaanderen. Ik zou ook nog kunnen zeggen dat er een tandartsengroep is in Westende-dorp en dat er ook een tankstation op het grondgebied van ons dorp bestaat.
Ik moet dus, samen met jullie, vaststellen dat de deelgemeenten in het hinterland de minstbedeelde zijn, behalve Mannekensvere voor bloemen en planten. Maar is dat een probleem?
Er zou eigenlijk onderzocht moeten worden of elk van de genoemde winkels of diensten binnen een redelijke afstand voor iedereen bereikbaar is in alle deelgemeenten.

Hoeveel procent van de inwoners van Middelkerke is tevreden over het aanbod van winkels en diensten in de buurt?
Hierna volgt een uittreksel van de rangschikking van de 308 Vlaamse gemeenten waarvoor het gemiddelde van de tevreden inwoners volgens de enquête op 66,9% zou liggen.

1 Wijnegem            89,26
10 Knokke-Heist    84,53
37 Oostende          78,14
50 Koksijde            76,79
64 Bredene             75,47
75 Nieuwpoort       74,8
88 Blankenberge    73,33
103 Middelkerke 70,78
160 De Panne         62,7

Middelkerke is de op één na slechtste van de kustgemeenten. Ik heb er destijds in mijn artikel over de Leopoldlaan al op gewezen dat het winkelaanbod in Middelkerke over het algemeen maar mager is, maar laten wij maar liever niet al te veel geloof hechten aan de bovenstaande cijfers.

Hoe graag wonen inwoners in Middelkerke?
Volgens het onderzoek zouden 8,2 inwoners op 10 graag in deze gemeente wonen. Het gemiddelde voor Vlaanderen is 8,1 op 10. Het is natuurlijk maar een heel klein aantal waarvan de mening vervat is in dat goed cijfer.

Heeft het aanbod van winkels en diensten in de buurt een belangrijke rol gespeeld om in Middelkerke te komen wonen?
Volgens 30.42% van de ondervraagden zou dat het geval zijn. Het gemiddelde voor Vlaanderen bedraagt 26,8%. Dat zal uiteraard wel gaan over ‘aangespoelden’ die logischerwijze niet in het hinterland gaan wonen. Alweer een nietszeggend resultaat!

Heeft zo’n enquête dan wel waarde?
Aan de enquête van IVOX namen in totaal 80.000 Vlamingen deel. Dat is zeer weinig. Als men ermee rekening houdt dat meer mensen uit grote steden en centrumsteden deelnemen, dan schat ik het aantal deelnemende Middelkerkenaars hooguit op 100 à 150. Dat is dus verre van representatief voor de mening van de Middelkerkenaar.
Over de aangesproken groepen heb ik ook mijn bedenkingen.
Het heeft geen zin uit de resultaten nuttige lessen te trekken. Het lijkt me nogal logisch dat de inwoners uit Middelkerke en Westende helemaal anders denken over dat aanbod dan de inwoners van de hinterlandgemeenten. Je kan en mag ook niet verwachten dat er van elk soort winkel of dienst één zal te vinden zijn in de hinterlandgemeenten.
Het aanbod mag ook niet beoordeeld worden binnen de grenzen van een gemeente.
Ga ik naar een bloemenwinkel in Middelkerke in de Leopoldlaan op 6 kilometer of naar deze op 2 kilometer van de kerk van Westende, maar gelegen op het grondgebied van Nieuwpoort (Duinflora)?
Het antwoord is nogal duidelijk en waarom zou ik dan zeggen dat er te weinig bloemenwinkels zijn in Middelkerke?
Als ik in Mannekensvere woon en ik vind een schoenmaker in Nieuwpoort op een paar kilometer, dan mis ik die schoenmaker in Middelkerke toch niet?
Weten de deelnemers wel welke winkels er zijn in Groot-Middelkerke? Weten de ondervraagden, bijvoorbeeld, dat een nieuwkuiswinkel soms de mogelijkheid biedt om er te herstellen schoenen af te geven, die dan hersteld worden door een schoenmaker uit een andere gemeente?
Stelt de ondervraagde zich tevreden met een bloemenwinkeltje terwijl er in andere gemeenten (Gistel, bijvoorbeeld) twee grote tuincentra gevestigd zijn?
Men kan hooguit zeggen dat men met zo’n enquête kan vaststellen wat het aanbod aan winkels is in een gemeente maar niet welke behoefte er bestaat aan één bepaalde soort. Voor eventuele jonge starters die het gat in de Middelkerkse markt zouden willen kennen, zal een ander en ernstiger onderzoek nodig zijn.

Wat doet de gemeente eraan?
Bestaat er een actieplan om de toestand te verbeteren? Worden jonge starters geholpen? Zijn daar premies voor voorzien? Neemt Middelkerke deel aan het Unizoproject om ondernemingen en handelszaken leefbaar te houden?
Moet het inschakelen van een onderzoekbureau echt gebeuren door KBC en Het Nieuwblad? Doet het gemeentebestuur (dienst lokale economie) dan niet zelf aan onderzoek van de behoeften in de gemeente?
Het zou vanzelfsprekend moeten zijn en misschien doet ze dat ook.

Bronnen
http://www.nieuwsblad.be/regio/gemeente/8430_middelkerke/index.aspx

Aanpassing op 15.2.2013
Een aandachtige lezer merkt op dat de bloemenwinkel 'Tonia' al geruime tijd niet meer bestaat.
'Pistache & Vanille' in de Kerkstraat 38 is in de plaats gekomen. Met dank!

10-02-2013, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Wees gerust, dit is geen reclamebericht, maar als Middelkerke een mooie installatie rijker geworden is, dan loont het toch even de moeite daar wat tijd en tekst aan te besteden.

Waarover ik het wil hebben?
Natuurlijk herinneren jullie zich nog de bowling, ongeveer ter hoogte van de ‘Colruyt’, in de industriezone.
Die werd uitgebaat door het echtpaar Boudaer, afkomstig uit Haaltert bij Aalst. Maar dat was niet het einde van de ambities van vader Boudaer: hij wou graag vóór zijn vijftigste nog wat uitbreiden. Bovendien wilde dochter Jeffy (vierde op de N-VA lijst bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen) graag in het bedrijf opgenomen worden. Er werden beurzen bezocht in de Verenigde Staten en in Duitsland om vooral moderne ideeën op te doen en zo ontstond het familiebedrijf Boudaer, genaamd ‘X-treme De Kegel’ dat nu zeer veel meer te bieden heeft dan ‘alleen maar’ een bowling.
De verhuis naar de huidige installaties aan de Westendelaan, naast wat ik altijd ‘Het Kasteel van Middelkerke’ noem, had plaats in juli 2010.

<ALIGN="CENTER">>

Eerst kwamen de karting, de battlefield en de minigolf erbij.
De bowling was toen nog op de oude locatie. Omdat de bouwvergunning nog maar eens afgekeurd werd en omdat het gebouw van de oude bowling al verkocht was, werd de minigolf geplaatst om toch een indooractiviteit te kunnen aanbieden. In december 2012 kwamen de bowling, de laser en het speeldorp erbij, vandaar dat de installaties een paar weken niet toegankelijk waren.

http://www.bowlingdekegel.be/
Dynamische bedrijven kunnen zich vandaag niet meer veroorloven er geen website op na te houden. Jullie vinden er de beschrijving van al de mogelijkheden die in ‘X-treme De Kegel’ aangeboden worden.
Jullie kunnen die ook raadplegen om de openingsuren en de prijzen te weet te komen. Ook de voorgeschreven kledij en de gedragsregels voor de klanten werden erin opgenomen.
Het is een voortreffelijke site met veel illustraties.
Ik had mij kunnen tevreden stellen met het maken van een samenvatting of een kopie, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik wil steeds iets meer weten en met eigen ogen aanschouwen.
Jeffy Boudaer bood mij daartoe de gelegenheid en leidde mij rond zodat ik er nu (bijna) alles van weet.
Ik bedank haar en haar man en haar ouders voor de hartelijke ontvangst.
Maar laat ons eens de kwaliteiten en bijzonderheden overlopen van elk onderdeel, in de (onbelangrijke) volgorde waarin ze mij getoond werden.

De minigolf
‘Uniek’ volgens de website, maar dat is het ook. Zoiets heb ik nooit voorheen gezien.
De attractie wordt ‘interactief’ genoemd omdat je niet zomaar een balletje moet slaan of gooien, maar dat je ook moet reageren op de invloeden die elk toestel op dat balletje uitoefent of op de rare toeren die het ermee uithaalt.
Er is ook nog een gedeelte ‘blacklight’ om het niet eentonig te maken. Dat is dan minigolf in een donkere kamer met fluorescerende hindernissen. Echt de moeite waard, voor jong en oud!

<ALIGN="CENTER">>

Formule e-Karting: ben jij een racer?
Karting is een autosportvariant waarbij men het tegen elkaar opneemt in kleine, vierwielige, speciaal voor dit doel gemaakte voertuigen met 1 zitplaats, zonder carrosserie, de zogenaamde karts.
Het essentiële van een kart is het ontbreken van een differentieel. De starre achteras en het lage zwaartepunt zorgen voor een unieke wegligging en een unieke manier van rijden.
Ultrasnelle liefhebbers kunnen zich uitleven op een buitencircuit in speciaal aangepast asfalt van 620 meter lang, ook bij regenval (niet op ijs en sneeuw!). Het is het enige langsheen de hele Vlaamse kust.
Hier worden de zintuigen en de stuurvaardigheden tot het uiterste getest. Misschien is daar de naam ‘X-treme’ wel van afgeleid.
De karts van Italiaanse makelij worden elektrisch aangedreven.
Vroeger gebruikte men uitsluitend benzinekarts die ook tweemaal goedkoper waren dan de elektrische. Deze laatste zijn zwaarder (180 kilogram) wat te verklaren is door de 4 batterijen die constant 48 volt leveren aan de elektromotor.
Ze hebben het voordeel dat ze vlugger en vloeiender versnellen en dat ze een constanter vermogen van namelijk 18 PK bieden. Op vol vermogen kan je er 30 minuten mee rijden.
Er worden heats gereden van 12 minuten omdat zo maximaal rendement kan gehaald worden uit de batterijen. Dubbel zo lang rijden zou betekenen dat het ook dubbel zo lang zou duren om de batterijen opnieuw volledig op te laden. Bij ritjes van 12 min duurt dat slechts 12 minuten.
Ze zijn geluid(s)arm en er worden geen uitlaatgassen uitgestoten. Het circuit wordt proper gehouden.
Er kunnen maximaal 8 karts tegelijk in elke heat rijden.
Er bestaat nog geen competitie met elektrische karts. De racers houden misschien nog steeds van de reuk van benzine in hun neus en misschien denken ze dat ze hier te doen krijgen met elektrische karretjes, zoals die waarmee de kinderen op de dijk rijden.
Dat ze dwalen, blijkt toch wel uit de gegevens hierboven.
Dat er werkelijk aan alles gedacht werd, mag blijken uit het feit dat er ook twee karts uitgerust zijn met bediening van gas en rem aan het stuur, zodat ook mindervaliden aan hun trekken kunnen komen.
De karts kunnen ook op afstand bediend worden. Bij agressief rijgedrag, opzettelijk botsen of slippen of negeren van vlaggen of hinderen van andere piloten, kan de snelheid van de kart voor één ronde verminderd worden of kan de kart zelfs definitief stilgelegd worden als een waarschuwing niet helpt.

<ALIGN="CENTER">>

Battlefield Live
Battlefield live is een authentiek gevechtspel met de modernste wapens, die werken met infrarood, dus volledig veilig en pijnloos en nauwkeurig tot op 400 meter.
Het spel kan zowel in kleine groepen als in groepen tot maximaal 40 personen gespeeld worden.
De tegenpartij ziet geen straal als er geschoten wordt. De positie van de schutter wordt dus nooit verraden. Deze wapens zijn allemaal uitgerust met een "red dot scope".
De strijders kunnen hun wapen kiezen: een kleine en snelle ‘skorpion’ of een ‘sniper’ (scherpschutter) met telescopische lens.

<ALIGN="CENTER">>

Vooraleer de strijd mag losbarsten, wordt op het slagveld een briefing gegeven over de werking van de wapens en over de ‘missie’ (opdracht) die moet/zal uitgevoerd worden.
Verschillende missies zijn immers mogelijk : ‘team deathmatch’ (twee ploegen tegen elkaar), capture the flag (veroveren van de vlag), free for all (tot enkel een individuele overwinnaar overblijft), escort the vip (begeleiden van een VIP), enzovoort want met wat verbeelding kunnen hier nog andere spelen aan toegevoegd worden.

Indoor laser
De laatste nieuwigheid bij De Kegel X-treme is de indoor LASER.

<ALIGN="CENTER">>

In een futuristisch doolhof wordt gespeeld met het modernste type van laserwapens.. Met deze nieuwe generatie moet er geen pak meer gedragen worden. Over het speelveld zijn er robots en mijnen geplaatst die het spel intenser maken.
Iedereen kan dit spelen en zelfs voor de allerkleinsten zijn er aangepaste geweren zodat ook zij kunnen meegenieten van dit spel.
Na afloop krijgen de spelers de uitslag en weten ze meteen wie de grote winnaar is.

Bowling
De bowling met 10 banen is een prachtige installatie. Ik kreeg ook de gelegenheid de machinekamer te bezoeken waar vader Boudaer bezig was de gaten van een bowlingbal aan te passen aan de vingers van een spelersklant. Hij volgde onder andere daarvoor een speciale cursus van 14 dagen. Ik heb de indruk dat hij een ondernemend en vindingrijk man is.

<ALIGN="CENTER">>

Kinderspeeldorp
Om de kinderen bezig te houden terwijl de ouders hun eigen bowlingcapaciteiten testen of zich meten met vrienden, is er eveneens een kinderspeeldorp voorzien, naast de bowling.
Het heeft een hoogte van 1m30.

Poolbiljart
Poolbiljart is van oorsprong een Amerikaans spel. Het is ook al enige tijd populair bij ons, vooral onder jongeren. Poolen is één van de soorten biljart, naast snooker en carambole.
Een snookertafel is in de regel groter dan een pooltafel, de ballen zijn kleiner en lichter en de keus zijn bijgevolg dunner.
Pool wordt gespeeld op een pooltafel, waar in elke hoek en in het midden van de lange zijden een gat (pocket) zit. De ballen moeten in de pockets worden geschoten, zoals ook bij snooker het geval is.
Een standaard set poolballen is genummerd van 1 tot en met 15, waarbij de nummers 1 tot en met 7 de 'hele' ofwel solids (ballen in één kleur) worden genoemd, nummer 8 de zwarte bal is en de nummers 9 tot en met 15 de 'halve' ofwel stripes (witte zijkant met een gekleurde band) zijn.
Er zijn meerdere spelvarianten. Dit zijn de drie populairste: 8-ball, 9-ball en straight pool ofwel 14.1. De spelregels vinden jullie op http://nl.wikipedia.org/wiki/9-ball.
X-Treme De Kegel biedt speelgelegenheid op vier tafels.

<ALIGN="CENTER">>

Aangehechte installaties
Naast de spelmogelijkheden kan de klant rustig een glas drinken in de ruime cafetaria met zicht op de bowling.
Voor de rokers is er een aparte ruimte.
Een nieuwe sanitaire installatie is er natuurlijk ook.
De ruime parking beantwoordt aan de grootst mogelijke behoefte.

<ALIGN="CENTER">>

En … is het een succes?
De uitbaters lijken mij tevreden te zijn over het succes van hun onderneming. Ik stel ook vast op hun website dat er nogal wat reserveringen geboekt worden, zelfs voor de vakantiemaanden. Dit is immers een uitstekend alternatief voor het strandbezoek bij minder goed weer.
Maar ook daarbuiten schijnen veel groepen (bijvoorbeeld schoolklassen die de 100 – dagen hier komen doorbrengen) de weg naar X-Treme De Kegel reeds gevonden te hebben.

Besluit
Ik was echt onder de indruk na mijn bezoek. Ik kan dan ook niet anders dan deze aanwinst voor Middelkerke ten zeerste aan te bevelen en de uitbaters geluk te wensen. Voor een goed begrip of om misverstanden te vermijden: ik heb geen aandelen in X-Treme De Kegel en ik ben niet verwant noch bevriend met de familie Boudaer.

04-02-2013, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Op 10 oktober 2012 kocht ik het nieuwste boek van de man, die zegt dat hij naast Freddy Maertens één van de ’twee veruit meest bekende Lombardsijdenaren aller tijden is. Buiten het feit dat het gebruikelijk meervoud in Vlaanderen Lombardsijdenaars is, is dat zonder enige twijfel correct.

Dedecker is met deze nieuwe publicatie 'Eén tegen allen - Memoires' niet aan zijn proefstuk toe. Hij schreef namelijk al meerdere boeken. Er werden er ook over hem geschreven.
Laten wij eens de reeks overlopen. Ik heb ze allemaal gelezen maar alleen het recentste heb ik zelf samengevat en wat dieper geanalyseerd. Voor de andere heb ik mij vergenoegd met het overnemen van de korte inhoud die op de achterkaft weergegeven wordt, soms met wat commentaar.
Zijn 'Memoires' hernemen trouwens in min of meer belangrijke en uitvoerige mate, veel van zijn meningen en ervaringen die men ook terugvindt in de andere boeken.

Het eerste boek 'Ik, Jean-Marie Dedecker' schreef Jean-Marie in 1999 samen met sportjournalist Hans Vandeweghe.

<ALIGN="CENTER>

'De volksjongen die bankdirecteur werd en die zekerheid liet schieten voor een bestaan als zelfstandig coach en verzekeraar, vond dat het tijd was om zijn mening over topsport op papier te zetten. En voor dezelfde prijs krijg je er zijn ideeën over de maatschappij bij. Voetbalcoaches, bobos*, Walen, homofiele sporters, vermeende kampioenen of ministers van Binnenlandse Zaken, geen heilig huisje blijft overeind.'    *bondsbonzen

Rechts voor de raap

In 2006 verscheen zijn boek ‘Rechts voor de raap’, ‘opgedragen aan zijn zoon en aan alle jongeren die de vrijheid van meningsuiting en het recht op arbeid, in hun hart dragen.’

<ALIGN="CENTER">>

'Rechts voor de raap' is Jean-Marie Dedecker in draagbaar formaat, de neerslag van zijn politieke werk en denken sinds zijn verkiezing tot senator. Hij krabt aan heilige huisjes, doorprikt clichés, schijnheiligheid vloert hij genadeloos.
Dedecker schrijft zoals hij denkt: snedig en vinnig, onbevooroordeeld en onvoorspelbaar. Op elke bladzijde trapt hij een voorzet voor een brede maatschappelijke discussie. Van het hoofddoekendogma tot de keppeltjesdemocratie, van de Vlaamse Betweter (VB) tot de Groene Lethargie. Hij houdt een pleidooi voor een andere multiculturele samenleving, maar tegen het gezondheidsfascisme en de betuttelingsmanie. Hij wil af van de baxtereconomie van slaapland Wallonië en ziet onze sociale zekerheid als een vangnet, niet als een hangmat.
Dedecker noemt zichzelf niet rechts, niet links, maar averechts. Conservatief en progressief vindt hij achterhaalde begrippen. Wel gaat hij op zoek naar nieuwe recepten voor de uitdagingen die ons te wachten staan.'

Hoofddoek of blinddoek (2009)

Dedecker ontsluiert de migratie!
Volgens hem is de maatschappelijke kost ervan enorm, terwijl het beleid zijn doel voorbijschiet want het zou zich herleiden tot 'pappen en nathouden' van migranten. Voor niet-westerse allochtonen is de kostprijs 7,67 miljard euro per jaar. Hij pleit voor een asielprocedure van maximum één jaar. Duurt het langer, dan moet de aanvraag automatisch worden ingewilligd.(!!!)
De migratie moet voor hem streng geregeld worden via een cardsysteem in functie van de arbeidsbehoeften. Voor nieuwkomers moeten er wachttermijnen komen vooraleer ze toegang krijgen tot de sociale zekerheid. 'We moeten een uitbetalingssysteem invoeren in functie van tijd en de bedragen die ze zelf in het systeem hebben geïnjecteerd'.
Volgens Dedecker wordt het debat over de samenhang tussen migratie en criminaliteit angstvallig vermeden. Niemand kan echter ontkennen dat de allochtone gemeenschap proportioneel oververtegenwoordigd is in de criminaliteitsstatistieken. 'Het islamo-socialisme heeft sociale moerassen gecreëerd in plaats van gedempt. Deze broeihaarden van wetteloosheid en criminaliteit zijn onderhevig aan het stockholmsyndroom van de hulpverslaafden', haalt hij uit naar de Brusselse toestand.
Voorts hekelt hij het lakse beleid inzake gezinshereniging en schijnhuwelijken: 'Het nieuwe 'generaal pardon' (de nieuwe regularisatieprocedure) kan onmiddellijk voor 109.000 en op termijn door gezinshereniging zelfs voor 381.000 nieuwe inwoners zorgen.'

In het tweede deel van het boek gaat Jean-Marie Dedecker in op de radicalisering van de islam in Europa en de houding van de Europese samenleving hierop. Hij omschrijft dat met de term 'dhimitud', een kruiperige houding en capitulatie voor de islam. Het is een intellectuele capitulatie, het opofferen van vrijheid voor een vals gevoel van veiligheid. De gevaarlijkste uiting is voor hem het beperken van het vrije woord.

Hij verzet zich ook tegen pleidooien om de sharia een plaats te geven in de westerse rechtspraak: 'De sharia beperkt de godsdienstvrijheid, ondermijnt de positie van de vrouw en vernedert al wie geen moslim is.
Het kan niet dat duizenden kinderen in onze hoofdstad aan het eerste leerjaar beginnen zonder dat ze een woord Nederlands of Frans machtig zijn. Het is voor iedereen duidelijk: de maatschappelijke tijdbom tikt. En toch moet de burger blijven aanhoren dat het zo'n vaart wel niet zal lopen. Dat 'onze rotjochies' alleen maar het slachtoffer van discriminatie, racisme en achterstelling zijn. Dat er in onze Belgische gevangenissen ook witte Belgen zitten.’
Jean-Marie Dedecker is deze en andere bakerpraatjes zat. In zijn geheel eigen stijl, niet altijd remmend of bang voor een scherpe of te korte bocht, verdedigt hij in HOOFDDOEK OF BLINDDOEK? DE MIGRATIE ONTSLUIERD de universele waarden van de westerse samenleving.

<ALIGN="CENTER">>

Commentaar

Ik lees daarin geen woord over illegalen! Wat moet daarmee gebeuren?
Zijn discours gelijkt voor de rest goed op dat van het Vlaams Belang.

Bron

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20091009_011

De aarde warmt op, de geesten verhitten (2010)

<ALIGN="CENTER">>

Zal de zeespiegel met 6 meter stijgen, zoals James Hauser, de grote inspiratiebron van Al Gore, voorspelt? Kunnen de kunstmatige klimaatingrepen van de mens op tegen de kracht van de natuur? Zorgt de CO2-uitstoot door menselijke activiteit voor een catastrofale opwarming van de atmosfeer?
'Het ecologisme is uitgegroeid tot een van de machtigste religies van de westerse wereld: de zondvloed is op komst en de industriële wereld en zijn zondige consumenten moeten boete doen. Welvaart is verdacht. We moeten alles opgeven wat vooruitgang heeft gebracht. We leven in een samenleving die verslaafd is geworden aan haar eigen angsten en apocalyptische voorspellingen. Het groene communisme moet verwezenlijken wat het rode niet vermocht. De dictatuur van het proletariaat wordt vervangen door de dictatuur van het ecotariaat. Wie niet meeheult met de predikanten van de groene godsdienst, wordt verbrand op de brandstapel van het nieuwe broeikasevangelie. Ecologisme als nieuwe heilsleer.
Jean-Marie Dedecker tracht zich een groene weg te banen doorheen de overvloed aan informatie over ecologie en milieu. Hij stelt vast dat we met de vergroening al veel verder zouden staan als we de groene wetenschap zouden zien als een gereedschapskist waaruit we kunnen putten tot welzijn van mens en natuur, en niet als een dwingende godsdienst.'

Bron

http://www.bruna.nl/boeken/de-aarde-warmt-op-en-de-geesten-verhitten-9789461310064

Memoires (2012)

Het (voorlopig?) laatste boek, dat eigenlijk 'Eén tegen allen - Memoires' heet, bestaat uit drie delen.

Kind van de polder
Het eerste deel 'Kind van de polder' telt 54 pagina’s en handelt uiteraard over zijn jeugd. Het is een eerlijke terugblik op zijn jonge jaren.
Ik schrijf 'eerlijk' omdat hij zeer open spreekt, te open volgens mij, over de toch wel zeer armoedige omstandigheden waarin hij opgroeide. Hij velt tevens een zeer streng oordeel over zijn vader, die hij een 'toogfilosoof' noemt die veel uithuizig was, een 'meer dan sociale drinker', zelfs met een drankprobleem, die (te) streng was voor zijn 'konijnengezin', soms met de losse hand optrad en die wel gevoelig was van aard maar weinig uitwendige warmte uitstraalde, een typische West-Vlaming.
Beroepshalve zou controleur openbare werken Robert Dedecker, volgens zijn zoon, wel eens zijn ogen gesloten hebben tegenover aannemers die hem daarna trakteerden met etentjes en drank.
Jean-Marie bewonderde wel zijn 'slimme en handige' vader om zijn werkkracht en zijn talent. Dat hij zelf denkt dat hij de 'favoriete zoon' was, zal daarin wel meegespeeld hebben.
Eigenlijk ben ik wel verwonderd over de manier waarop Jean-Marie dat alles naar buiten brengt. Ik zou zoiets nooit schrijven over mijn vader of over mijn jeugd, mocht die even armoedig geweest zijn.
Heeft hij dat gedaan om extra te beklemtonen dat iemand van bescheiden komaf, zoals hijzelf, door hard werken kan opklimmen in de maatschappij tot het niveau van bankdirecteur, judocoach, wereldreiziger, senator, partijvoorzitter, volksvertegenwoordiger, kortom tot VIP? Wil hij daarmee meer glans geven aan zijn eigen prestatie?
Mochten jullie daaraan twijfelen, ik koester wel grote bewondering voor mensen die zoiets kunnen realiseren, uit eigen kracht en zonder (al te veel) ellebogenwerk.
Ik heb in zijn boek ook heel wat bekende figuren uit onze streek teruggevonden en ook een aantal gelijkenissen met mijn eigen jeugd, beleefd in Westende-dorp: eigengemaakt speelgoed, misdienaar, katholieke familie, solidariteit onder de dorpsbewoners, vakantiejob(s) gedurende twee maanden, de chiro, rondgang na de plechtige communiemis, …
Ik heb ook herinneringen aan vader Robert Dedecker, die ik nog adviseerde bij het opstellen van zijn stamboom.
Ook staat mij de figuur van zijn grootvader langs moederskant, Isidoor De Reuwe, nog voor, uit de tijd dat ik voetbalde (1953-55) bij SC Lombardsijde, waarvan het veld grensde aan diens ‘polderhuisje met daarachter een mesthoop’, zoals Jean-Marie het zelf noemt.

Keizer van de tatami
Het tweede deel heet 'Keizer van de tatami' en bestaat uit 83 pagina's.
Daarin beschrijft Dedecker zijn (grote) successen die hij in de judosport behaalde, maar ook zijn grote ontgoochelingen.
Hij heeft het over de opofferingen die hij zich getroostte om met succes zijn 'poulains' groot en sterk te maken maar ook de moeilijkheden die hij ondervond om de Vlaamse en Waalse atleten op één lijn te krijgen.
Hij wijdt een hoofdstuk aan elk van zijn grote namen, maar vooreerst aan Robert Van de Walle, die hij 'in zijn jonge jaren, een beest op alle vlakken' noemt. Er heersten vaak spanningen tussen Jean-Marie en Robert, 'een egotripper met een blind zelfvertrouwen', maar zij deelden dezelfde liefde voor de sport en waren beide gedreven 'door woede en frustratie om aan judo te doen'. Dat bracht hen tenslotte bij elkaar en nu zijn ze vrienden.

Hij heeft het verder over de onklopbare vechter Ingrid Berghmans, die alles in zich had om het ver te schoppen, ook buiten de judo: talent en uitstraling, kortom een vrouw van de wereld. Het is er echter niet uitgekomen. Jean-Marie had met haar een broer-zus relatie.
Natuurlijk kon ook de relatie van een andere soort tussen de twee topjudokas Robert en Ingrid niet onbesproken blijven.

Ulla Werbrouck, waarmee Dedecker een vader-dochter relatie zou gehad hebben, was een toptalent die aanvankelijk weinig zin had om te trainen omdat ze dat niet nodig vond. Onder handen genomen door een strenge en harde Jean-Marie, werd ze tenslotte een superkampioene die goud behaalde op de Olympische spelen.

Gella Vandecaveye was verslaafd aan judo. Zij was een vechter met minder klasse dan Ulla, maar zij werd wel wereldkampioene. Zij beoefende haar sport op een mannelijker manier, fysiek sterk en een echt trainingsbeest onder de leiding van Eddy Vinckier. Ze werd wel door Jean-Marie gecoacht.

Zwaargewicht Harry Van Barneveld stond altijd een beetje in de schaduw van Ulla en Gella, Hij was 'een crème van een man', waarvoor judo de 'universiteit van het leven' geweest is, waardoor hij als beenhouwersgast kon uitgroeien tot politie-inspecteur.

'Superintellectueel' en 'een beetje wereldvreemd', 'die nooit paste in de groep', zo wordt Heidi Rakels beschreven. Jean-Marie kreeg er nooit vat op. Ze voelde zich steeds verongelijkt binnen het team. Zij vond dat Ulla bevoordeeld werd. Zij zette zich wel enorm in, tot in het absurde toe: 'niettegenstaande een gebrek aan talent kon zij toch successen behalen in het minder competitieve vrouwenjudo.'

Johan Laats noemt Dedecker 'de beste judoka die hij ooit aan het werk zag', met souplesse en mooi in al zijn bewegingen. Spijtig genoeg werd hij verlamd door de 'angst om te verliezen' waardoor zijn palmares er minder indrukwekkend uitziet dan wat het had kunnen zijn.

Dedecker had het regelmatig aan de stok met de Belgische judofederatie die de Vlamingen stiefmoederlijk behandelde. Hij noemt ze de 'bobo's' terwijl hij voor hen 'de grote boze Vlaming' was.

De Waalse judoka's voelden zich door de bondscoach benadeeld en bestreden hem onder invloed van de Franstalige bondsleden, tot en met het voeren van gerechtelijke acties.

Hoewel hij het zelf ook zegt, Dedecker was onbetwistbaar 'een icoon van de judosport'.

Commentaar: Een ‘vergeten’ hoofdstuk
In het verhaal over Jean-Marie’s judoverleden heb ik wel volgende commentaren over hem niet teruggevonden.

Eddy Vinckier: «Jean-Marie Dedecker is een bijzonder moeilijke man, maar ik heb nooit last met hem gehad. Je moet weten hoe je zo iemand aanpakt. Een baas moet je baas laten zijn. Je moet van zijn stoel afblijven en niet proberen de poten door te zagen. Als Gella vocht op internationale toernooien, zat niet ik maar Dedecker naast de mat. Ik ging in het publiek zitten, net achter hem, zodat het voor Dedecker leek alsof Gella naar hém keek en zijn hulp vroeg telkens als ze oogcontact met mij zocht. Op die manier konden Gella en ik ongestoord doen wat we moesten doen, en was Dedecker ook tevreden.»

Alex Fabry (over het landenkampioenschap per ploeg in 1997) «We hadden als ploeg verloren, maar ik had individueel wel al mijn wedstrijden gewonnen. Ik voelde me dus niet al te slecht. Maar Dedecker had de gewoonte zijn judoka's te kleineren om ze te motiveren, en die laatste avond begon hij op mij in te hakken. Hij zei dat ik een middelmatig judoka was. Tweederangs noemde hij mij. Hij had gedronken en ik ook. Ik had er genoeg van en ik antwoordde uitdagend: 'Je hebt gelijk. Maar wat was jij dan vroeger? Ik ben acht keer Belgisch kampioen geweest. Jij niet één keer.' Hij ontplofte en vloog me aan. Thierry Peersman wilde me beschermen, maar hij was een jongen van nog geen 65 kilo. Hij had geen schijn van kans tegen Dedecker en kreeg een pak slaag. Dedecker raakte hem hard in het gezicht. Eén keer, twee keer. Na dat incident gingen Peersman en ik terug naar ons hotel, in het gezelschap van een trainer van het Duitse team. Maar Dedecker stormde ons achterna en even later zat het er ook daar bovenarms op. Hij was naar mijn kamer gekomen om me duidelijk te maken wie de baas was, en vooral om me duidelijk te maken dat ik mijn mond moest houden. Er was geen reden om dit in de pers te laten uitlekken, brulde hij. Ik vroeg dat hij mijn kamer zou verlaten, maar dat vertikte hij. Hij wilde vechten. Ik zei: 'Waarom wil je dit niet in de kranten? Omdat de mensen dan zullen weten dat je niet alleen op je vrouw slaat, maar ook op je atleten!' Toen ging hij volledig in het rood. Hij sloopte mijn halve hotelkamer en de wasbak in mijn badkamer.»

Het stemmenkanon
Het derde deel heet ‘Het stemmenkanon’ en omvat 92 pagina’s.
Volgende onderwerpen worden erin behandeld:

Che Guevara en het flamingantisme
Dedecker beweert in zijn jonge jaren een bewonderaar geweest te zijn van Che Guevara. Hij werd namelijk aangetrokken door het ‘jeugdig idealisme’ van de linkse beweging.
Door zes reizen naar het armoedige en dictatoriale Cuba werd hij echter ‘ontnuchterd’ en van die bewondering bleef niets meer over.
Dedecker was geen flamingant van huis uit maar werd dat onder invloed van zijn judoleraar Joris Lestaeghe, een flamingant in hart en nieren, met een ‘zwarte vader’. Botsingen met een communautair karakter met ééntalige Franstalige judobonzen droegen verder meer dan één steentje bij.

Bij de liberalen
Met de CVP had Dedecker zijn eerste politieke contacten. Hij vond dat echter een ‘mosselpartij’.
Toen alle partijen in 1999 op zoek gingen naar ‘Bekende Vlamingen’ kwam Bert Anciaux (toen VU ID21) logischerwijze de flamingant Dedecker opvrijen. Bij een eerste contact leerde Jean-Marie Vincent Van Quickenborne kennen, toen ook nog geen liberaal. Met Anciaux werd het verder niets omdat de partij zijn beloften tegenover Dedecker niet hield.
Zijn loopbaan bij de VLD startte met een diner met Verhofstadt, die hem de derde plaats op de volgende senaatslijst beloofde. Toen Dirk Sterckx ook toetrad tot de partij, moest Dedecker zich echter tevreden stellen met de lijstduwerplaats. Als dat niet tot succes zou leiden, zou hij gecoöpteerd worden. Aanvankelijk klikte het zowel op ideologisch als op persoonlijk vlak goed tussen Guy en Jean-Marie die rechtstreeks verkozen werd met 52.492 stemmen. Succes verwekt ook afgunst. Dedecker moest zich voortdurend opnieuw bewijzen. Hij werd niet beloond voor zijn verkiezingsuitslag en toen het op het verdelen van de lucratieve postjes aankwam, werd er gefoefeld. Maar zijn populariteit en dus zijn invloed in de partij, namen toe waardoor hij een bedreiging begon te vormen voor de gevestigde partijkopstukken. Hij behoorde immers niet tot de bestaande clans (De Croo, De Gucht, Verhofstadt). De partij schoof ook steeds meer naar links op terwijl Dedecker vasthield aan zijn libertair gedachtegoed. Hij vond toen steun bij Van Quickenborne, Ward Beysen en Hugo Coveliers.
Vooral Quickie en Fluppe (Q en JMD), zoals ze toen genoemd werden, waren twee handen op één buik.
De interne machtstrijd binnen de VLD werd toen ingezet. Het begon met verdeeldheid over het migrantenstemrecht (plus algemene regularisatie en snel-Belgwet) en het ging verder met de uitstap uit de kernenergie. Boven dat alles hing de onderlinge strijd tussen Verhofstadt, De Gucht en Dewael.
Hugo Coveliers liep onvoldoende in de pas en werd afgezet als fractieleider in de
senaat.
Dedecker bleef echter scoren bij de partijaanhang met onder andere zijn verzet tegen de superboetes, zijn negatieve houding tegenover de dotaties voor het koningshuis, zijn positieve houding tegenover de uitbreiding van de wettige zelfverdediging en zijn verzet tegen de heksenjacht op rokers.
De partijtop nam hem dat allemaal niet in dank af.
Einde 2004 kandidaat stelde Jean-Marie zich kandidaat voor het voorzitterschap van de partij met Bart Somers als tegenstander. Hij scoorde zeer hoog (38,32%) maar hij beweert dat de verkiezingen ‘flagrant gemanipuleerd’ werden omdat de partijbonzen hem niet als voorzitter wensten. Hij beschrijft in het boek hoe Van Quickenborne hem toen in de steek liet, zijn vriend die aan hem zijn leven te danken had, toen hij in Lybië bedolven werd onder een hoop zand.
De partijtop stak een handje toe om de twee vrienden uit elkaar te halen.
Het grootste verraad pleegde ‘Quickie’ toen Dedecker niet meer wou opkomen voor de gemeenteraadsverkiezingen in 2006. Hij had al door dat Karel De Gucht van hem af wou en weigerde zich als lijstduwer te laten inzetten om Bart Tommelein aan een plaatsje in de gemeenteraad van Oostende te helpen. Toen Dedecker in het buitenland verbleef, zou Van Quickenborne hem beloofd hebben dat hij een getekende brief van Guy Verhofstadt in zijn bezit had waarin Dedecker de garantie kreeg dat hij mocht rekenen op een verkiesbare plaats in de senaat, mits deel te nemen aan de gemeenteraadsverkiezingen in de strijd tegen Vande Lanotte. Die brief bleek echter niet te bestaan. Dedecker had toen zijn schriftelijke verklaring al bezorgd.
Dat was het begin van het einde van het VLD – avontuur. Ondanks de bede van Verhofstadt en Somers om het niet te doen, publiceerde Jean-Marie in 2006 toch zijn boek ‘Rechts voor de raap’. Het kende een enorm succes. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen en Dedecker kreeg dus niet de beloofde ministerportefeuille van economie. Hij die ooit zo graag minister van sport geworden was, mocht dus opnieuw een droom vergeten. Hij werd tenslotte uit de partij gezet, na een nieuw meningsverschil (‘verraad’ noemt hij het), deze keer met Bart Tommelein.

De Gucht en de detective
Volgens Dedecker wilde De Gucht hem, vanaf zijn toetreding tot de partij in 1999, enkel maar buiten pesten en vernederen. Hij noemt hem ‘hoogmoedig’ of zelfs ‘Keizer Karel’.
In 2008 werd De Gucht door het weekblad Humo beschuldigd van voorkennis bij de verkoop van Fortis-aandelen. Nog vóór het nieuws van de verkoop van Fortis aan Nederland bekend werd, zouden kennissen en familieleden aanzienlijke hoeveelheden aandelen verkocht hebben in het kantoor van Berlare. De zaak werd (op onbegrijpelijke manier?) geseponeerd.
Rond dezelfde tijd werd Dedecker ook op de hoogte gesteld dat De Gucht zou gelieerd zijn aan de nieuwe eigenaars van het gerechtshof in Veurne.
Dedecker zou grote onregelmatigheden vastgesteld hebben bij de verkoop van gerechtshoven, ingevolge de beslissing van de regering om 11 loten overheidsgebouwen te verkopen en dan terug te huren om op die manier gaten in de begroting te dichten.
Dat principe heet ‘sale-and-lease-back’, dus verkopen en daarna zelf huren. Dedecker laakt dat systeem ten zeerste, omdat het de beste manier blijkt om snel rijk te worden maar vooral omdat de belastingbetaler de rekening moet betalen. Hij stelt bovendien vast dat de transacties uitgevoerd worden door inderhaast opgerichte maatschappijen, zonder eigen kapitaal. Volgens Dedecker zou De Gucht als voorzitter van de VLD een connectie gehad hebben met zo’n maatschappij en mee geprofiteerd hebben.
Volgens Dedecker zijn de voorbeelden van gebouwen waarvoor, na de verkoop, gedurende jaren zotte en dure huurprijzen betaald werden, legio. De aangewende methode, met stromannen, geeft natuurlijk aanleiding tot schimmige toestanden. Toen Dedecker op een dood punt in Ierland aangeland leek, deed hij een beroep op een privédetective. Dat had als gevolg dat de pers in 2009 uitpakte met het nieuws dat hij een privédetective op De Gucht gezet had, terwijl het gevraagd onderzoek eigenlijk een investeringsmaatschappij betrof. Eén en ander zou echter gemanipuleerd zijn. Er ontbrak zogezegd een contract tussen de detective en JMD, waarin deze opdracht gaf om expliciet die maatschappij na te trekken.
Dedecker zou daarvoor nu nog steeds achtervolgd worden en loopt daarom niet hoog op met justitie.

Op bezoek bij Dutroux
In 2002 werd Dedecker gecontacteerd door een journalist die beweerde dat Dutroux iets wilde bekennen. Er moest wel iemand gevonden worden die de kindermoordenaar kon en mocht opzoeken in de gevangenis. En dat werd uiteindelijk Jean-Marie die als senator het recht daartoe had. Hij kreeg van toenmalig justitieminister Verwilghen de toelating mits iemand mee te nemen. Op weg naar Aarlen hadden beide echter een ongeval. Toen kwam daar toch wel een journalist voorbij zeker die het tweetal naar Aarlen bracht en zelfs mee in de cel mocht, hoe onwaarschijnlijk dat ook mag klinken.
Dedecker beweert dat Dutroux hem aansprak met ‘Monsieur le président’ omdat hij dacht de senaatvoorzitter Armand De Decker voor zich te hebben.
Dutroux had verder niets te vertellen en het bezoek werd dus een maat voor niets.
Anderhalve maand later werd Dedecker opgebeld door een andere journalist die vroeg of het wel klopte dat hij bij Dutroux geweest was. Er werd hem toen verweten dat hij een journalist bij Dutroux binnengesmokkeld had. Dedecker zweert bij hoog en bij laag dat zijn verhaal klopt. Hij beweert nu erin geluisd te zijn geweest door de journalist die hem in 2002 contacteerde. Hij werd wel drie maanden geschorst in het partijbestuur en een coach moest in die tijd op hem letten. De Gucht had dus gescoord.

Het verraad van De Wever
Een ex-journalist, een kennis van Jean-Marie die voor de N-VA, toen nog een kleine partij, werkte, stelde hem op zeker ogenblik voor om contact te nemen met Geert Bourgeois en met Bart Dewever. Na lezing van het boek ‘Rechts voor de raap’ zag men in Dedecker de man die hun sociaal-economisch programma kon opwaarderen. Ze wilden dus met hem samenwerken. De N-VA zat toen in een kartel met de CD&V en daarom moesten de gesprekken plaatsvinden in het grootste geheim. Het kartel stond of viel met het aantal plaatsen dat de N-VA zou krijgen bij de verkiezingen van 2007.
Dedecker beweert nooit een plaats op een lijst gevraagd te hebben maar hij vond dat hij en N-VA op éénzelfde ideologische lijn zaten. Hij zegt verder dat hij vanaf het eerste ogenblik gevraagd heeft of de CD&V geen probleem zou maken over zijn komst.
Toen het nieuws van de overstap van Dedecker naar de N-VA bekend geraakte, bleek dat er binnen het partijbestuur slechts een heel kleine minderheid tegen Dedecker gekant was,
Ook de toppers van de CD&V, waaronder Leterme, waren oorspronkelijk pro maar na de reactie van de ACW – voorman Renders, gesteund door Jean-Luc Dehaene, veranderden ze van mening. Vande Lanotte deed er in Oostende nog een schepje bovenop door ermee te dreigen dat de CD&V schepenen uit het college zouden gezet worden als ze toelieten dat Dedecker tot het kartel toetrad.
Toen een opiniepeiling de N-VA maar liefst 16% toedichtte, ontstond paniek bij de CD&V die meteen toegaf aan de eis van N-VA voor verkiesbare plaatsen op alle kieslijsten.
De Wever durfde toen Dedecker niet op de hoogte brengen dat zijn partij voor de CD&V en niet voor hem gekozen had. Na nog wat schijnbewegingen en verklaringen werd Dedecker definitief afgevoerd.
Jean-Marie was daarvan sterk onder de indruk en nam het De Wever erg kwalijk. Hij betreurde vooral dat hij niet zou kunnen meewerken aan de realisatie van hun gemeenschappelijke maatschappijvisie: tegen het ‘gratis-socialisme’, ‘behoud van de indexering van de nettolonen’, ‘tegen het verhogen van lasten op arbeid’, ‘identieke migratiepolitiek’ (zie boek ‘Hoofddoek of blinddoek’), ‘bestrijden van verkwistingen bij de overheid’, ‘afslanking van de overheid’, ‘hun Vlaams-nationalisme’

Commentaar: Een ‘vergeten’ hoofdstuk
Dedecker heeft in zijn boek 14 bladzijden gewijd aan zijn toenadering tot de N-VA en over hun gemeenschappelijke opvattingen.
Waar hij het niet over heeft, zijn z’n gesprekken met het Vlaams Belang, simultaan met deze met het N-VA. Of klopt het misschien niet dat hij begin 2007 onderhandeld heeft met Filip Dewinter, die hem de senaatslijst van het Vlaamse Belang of een gezamenlijke lijst wilde laten trekken? Had vooral Marie-Rose Morel zich daar toen niet tegen verzet, dan was het ook zo ver gekomen.
Of is er nooit sprake geweest van een ‘Forza Flandria’?
Heeft Jean-Marie in juni 2008 geen geheime gesprekken gevoerd met Bruno Valkeniers over een Vlaamse frontvorming?
Hij zal zich dat allemaal niet meer herinneren, zeker?

Het sprookje van de LDD
Omdat hij enerzijds niet gewenst was bij de VLD noch bij de CD&V noch bij de N-VA noch bij Vlaams Belang en anderzijds op revanche uit was, richtte Dedecker dan maar begin januari 2007 een eigen partij op, samen met Boudewijn Bouckaert, nog een ex-VLD. Als ‘slachtoffer’ van de N-VA kon hij, volgens hem, op morele en financiële steun rekenen vanwege de Vlaamse beweging. Ook bedrijven openden hun beurzen en zelf stopte Dedecker er ook heel wat geld in. Maar hij had weinig tijd want in juni waren er al federale verkiezingen.
De kandidaten ‘stroomden van alle kanten toe’. Volgens Dedecker was er namelijk een ideologisch gat in de markt: ontevreden VLD’ers omdat die partij niet rechts genoeg was en ontevreden N-VA’ers die een hekel hadden aan de CD&V. Ook het groot succes van zijn boek droeg bij tot het succes, uitgedrukt in de peilingen (16 à 17%). De partij werd ‘Lijst Dedecker’ genoemd omwille van Jean-Marie’s bekendheid.
Deze vermeldt verder hoe enkele bekende personen tot zijn partij toegetreden zijn: Ulla Werbrouck, Piet Deslé, Ivan Sabbe, Anne De Baetzelier, Peter Reeckmans, Lode Vereeck, Dirk-Jan Eppink.
Enkele wilden wel komen maar mochten of durfden niet: Margriet Hermans, Dr Beaucourt. De grote test voor de partij waren dus de federale verkiezingen van 2007. Het werd een succes: 8% en twee verkozene in West-Vlaanderen. De volgende verkiezingen, de Vlaamse en Europese in 2009 leverden minder goede uitslagen (7,6 %) op dan verwacht en dan in de opiniepeilingen. In 2010 was het resultaat ronduit slecht aangezien Dedecker als enige verkozen werd voor de kamer van volksvertegenwoordigers.

De affaire Dirk Vijnck
Gebrek aan tijd en middelen zijn een grote handicap voor een nieuwe partij. De onbekende Dirk Vijnck werd na een interne ruzie in Leuven lijsttrekker voor de kamer omdat hij 5.000 euro kon en wilde besteden aan zijn campagne.
Hij werd wonder boven wonder verkozen samen met 4 andere kandidaten, juist genoeg om een fractie te vormen, hetgeen de partij drie- tot vierhonderdduizend euro per jaar opleverde. Open VLD’ers konden Vijnck echter overtuigen om naar hun partij over te stappen. Door dat financieel verlies moest de LDD zes medewerkers afdanken. Vijnck zag later in dat de VLD hem gebruikt had, kreeg wroeging en keerde tenslotte terug naar LDD. Bart Somers gaf later wel toe dat hij verkeerd handelde, maar De Gucht had weer gescoord.

Wielrennen als nationale godsdienst
Dedecker bestempelt zijn relatie met de wielersport als problematisch., een haat- liefde verhouding. Enerzijds een grote bewondering voor het hoge lijdengehalte van deze sport maar anderzijds een enorme afkeer voor doping, omkoping en ‘allerlei kuiperijen’.
Zijn bewering, zonder bewijzen, dat hij de namen van drie toprenners kende die doping hadden ingenomen, leidde tot de veronderstelling dat onder andere Tom Boonen daarmee zou bedoeld zijn. Omdat hij het bondsparket van de wielerbond wantrouwde, gaf hij het dossier aan de hormonenmagistraat in Gent waarna het aan de hormonencel van de federale politie in Kortrijk overgemaakt werd. Er werd een ingenieus netwerk van dopinghandel opgerold waarbij zogezegd epo ingespoten werd aan mensen die overleden waren.
De kleine garnalen werden gepakt en de grote bleven buiten schot.
Dedecker vertelt hoe twee dopingonderzoekers van de cel Kortrijk uitgeschakeld werden, hoe gepland onderzoek in Italië geweigerd werd en hoe aangeboden hulp uit Italië niet aanvaard werd.
Tegen de grote man in het wielrennen Patrick Lefevere was Dedecker niet opgewassen. Baanrenner Dimitri Defauw, die geheimen van de Quick Step wilde onthullen, pleegde zelfmoord uit wanhoop.
Dedecker beschrijft verder de ‘zaak Museeuw’, die relaties onderhield met veearts José Landuyt en daarbij gebruikt maakte van codenamen (wespen en gesneden broden).
Museeuw kreeg de raad zijn dopinggebruik te bekennen. Een mail daarover werd gelekt en Dedecker kreeg daarvan de schuld.
Dedecker vindt dat dopinggebruikers niet als criminelen hoeven beschouwd te worden. Hij is echter ook van mening dat minder eisen aan wielrenners moeten gesteld worden.
Topsporters die zich niet aan de regel houden, moeten weten dat ze hun sport een slechte dienst bewijzen, dat ze de supporter bedriegen.
Jean-Marie vindt tenslotte dat er nog niets veranderd is in het wielrennen. De renners stoppen niet met doping omdat het verkeerd is, maar uit schrik om gepakt te worden. De profploegen worden nog steeds geleid door mensen ‘met dopingboter’ op hun hoofd. Dokters in Italië en Spanje blijven nog even actief.
Volgens hem mag het UCI wel amnestie verlenen aan dopingzondaars, maar slechts na een biecht en mits berouw te tonen.

<ALIGN="CENTER">>

Commentaar: Een andere stem
In verband met de ervaringen van Dedecker in de wielersport, schrijft Hans Vandeweghe: «Dedecker is gefrustreerd uit het wielerwereldje gestapt. Hij heeft het overal geprobeerd, maar telkens botste hij tegen de mastodont Lefevere. Dedecker werd vernederd en hij kan niet tegen zijn verlies. Hij heeft een aversie ontwikkeld voor Lefevere.»

En over het geval Museeuw: “Wat Dedecker met Museeuw heeft gedaan is voor mij totaal onaanvaardbaar. Het vertrouwen van iemand zo schaden, dat vind ik zo erg. Museeuw had hem in vertrouwen genomen en dan doet Dedecker zoiets. Een vertrouwelijke mail op straat gooien, kan het nog lager?»

Mensenhandel in het voetbal
Dedecker noemt voetbal ‘een machtig spelletje maar een zieke bedrijfstak met een cynische loonvorming’.
Volgens hem is er geen enkele economische wet van toepassing op de voetbalwereld.
Onwaarschijnlijke jaarsalarissen, die onvoldoende belast worden, vormen de reinste discriminatie. Waar komt dat grote geld vandaan? Niet zelden van misdaadgeld en petrodollars.
We hebben allemaal vragen bij hoge bonussen voor bankiers en bedrijfsleiders, maar we kunnen ons schijnbaar goed vinden in het waanzinnig geldverkeer in de voetbalwereld.
Dubieuze makelaars brengen jonge voetballers uit Afrika naar hier. Om deze mensenhandel en het misbruik te stoppen, zorgde Dedecker ervoor dat het minimum- jaarsalaris voor niet - EU sporters verhoogd werd tot een redelijk bedrag.

Pamperland
In dit hoofdstuk geeft Dedecker zijn cynische visie over de huidige toestand van de Belgische sport, na de Olympische spelen in Londen. Hij vindt de balans erg negatief.
Hij wijdt dat aan de ‘gemiddelde ouderdom van onze BOIC – staf, die al tevreden is met een status quo en die zich meer bekommert om communautair evenwicht dan om prestaties. Vijf ministers voor sport vindt hij te veel. Hun sportportefeuille blijft altijd ondergeschikt aan hun andere verantwoordelijkheden.
Ook de begeleiding is niet wat ze moet zijn. Journalisten zijn al tevreden met een Olympisch diploma.
Aan geld is er nochtans geen gebrek. Subsidies worden door toppolitici overvloedig uitgedeeld aan hun favoriete clubs.
Ook aan de sportinfrastructuur ligt het niet: zwembaden, een indoor- atletiekpiste, weinig gebruikte wielerbanen en … een dozijn topsportscholen, die onvoldoende rendement opleveren. Er is nochtans talent voorhanden maar het moet ontwikkeld worden door een sportcultuur.
Wat er nog moet gebeuren? De topsportfederaties moeten professioneler worden en aangezet worden tot het nemen van verantwoordelijkheden. De financies moet gedepolitiseerd en gecentraliseerd worden. Begeleiders, trainers, coaches en ‘sportbobo’s’ moeten vergoed worden per prestatie en moeten daarop afgerekend worden.

Een steen op de maag
In het laatste hoofdstuk van zijn boek overloopt Dedecker zijn verwezenlijkingen en zijn ontgoochelingen.
Zijn eerste politieke actie was zijn verzet tegen de hakbijlpolitiek van Ruimtelijke Ordening, met name tegen de afbraakpolitiek van zonevreemde woningen van Steve Stevaert. Regelneverij leidt tot pestgedrag, vindt hij.
Hij is er fier op dat hij enkele kleinere successen geboekt heeft bij de controle van de uitvoerende macht: doorsturen van de directeur van Flanders House in New York, op basis van belangenvermenging, ontslag van minister Fientje Moerman wegens wanpraktijken, schorsing van politiebaas Koekelberg wegens onterechte benoemingen met als gevolg het aftreden van Patrick Dewael als minister van binnenlandse zaken, onderzoek naar onregelmatigheden bij verkoop van overheidsgebouwen, aanklachten wegens mensenhandel in de sport, protest tegen de meedogenloze zeehondenjacht in New Foundland, wet op inkomenscompensatie na sluiten van handelszaak wegens werken.
Hij heeft ook enkele mislukte pogingen ondernomen om beweging te brengen in bepaalde dossiers, die wel brandend actueel blijven: dieren slachten zonder verdoving mag nog steeds, zijn wetsvoorstel voor een eenheidsstatuut van arbeiders en bedienden zit in de ijskast. Op de autostrade de pechstrook gebruiken als rijstrook wordt soms toegepast.
Dedecker heeft ook kritiek op het koningshuis dat hij vergelijkt met een operettegezelschap dat niet kan zingen. Prins Laurent noemt hij ‘Prins woef’.
Jean-Marie heeft echter ook veel ontgoochelingen opgelopen in de politiek, in zoverre zelfs dat hij eigenlijk achteraf moet toegeven dat hij nooit in de politiek had moeten gaan.
Zijn grootste ontgoocheling is de vaststelling geweest dat het parlement zichzelf machteloos en overbodig heeft gemaakt. De leden zijn vazallen van hun partij en van de regering. Een tiental politici van ‘diverse pluimage’ zijn de bazen. Er is ook geen verschil meer tussen de uitvoerende en de wetgevende macht.
Dedecker valt ook de verzuiling van onze politiek aan. Onze ganse maatschappij wordt ingedeeld in de kleuren blauw maar vooral rood en groen. De vakbonden, de politiek benoemde rechters en de politietop zijn daar voorbeelden van. Wil je een betrekking bij de staat, dan heb je best een partijkaart. Zelfs het bedrijfsleven is grotendeels afhankelijk van de politiek.
Jean-Marie is wel blij dat hij dat allemaal heeft kunnen meemaken van op de eerste rij. Hij heeft er wel een enorme prijs voor betaald en moet vaststellen dat het systeem eigenlijk weinig veranderd is. Toch vindt hij dat hij toch iets betekend heeft in de politiek.
Hij is ook blij getuige geweest te zijn van wat zich in de sportwereld afspeelt.
Natuurlijk kon in dit boek de relatie/vete tussen Dedecker en Vande Lanotte niet onbesproken blijven.
Jean-Marie beweert dat het boek ‘De keizer van Oostende’ bewijst dat hij gelijk had in zijn Oostendse strijd tegen de meerderheid in de gemeenteraad en tegen de ‘maffiose’ politiek (in immobiliën, bij de Vinci- groep die een monopolie heeft in het parkeerbeleid, in de energiesector, in de haven en straks ook in de luchthaven). Maar hij betreurt dat hij geen gelijk krijgt en dat er dus niets verandert. Hij moet toegeven dat Vande Lanotte een maat te groot is voor hem maar hij betwist dat het ‘keizer’boek volledig van zijn hand komt, zoals zijn tegenstander beweert.
Dedecker kan het niet laten om nog wat verder in te gaan op de wanpraktijken die aan de rode voorman kunnen toegeschreven worden maar waartegen niets ondernomen wordt, bijvoorbeeld zijn bescherming van fraudeurs in het Autonoom Gemeentebedrijf Vismijn.
Hij klaagt aan dat Publiek Private Samenlevingsvennootschappen opgericht worden om de macht van de politiek te bestendigen. Het zijn politiekers die de raden van bestuur en de directiecomités daarvan bevolken, uiteraard vergoed met zitpenningen.
Dedecker berijdt ook nog zijn stokpaardje ‘Dexia’, dat zoals De Lijn, Belgacom en Elektrabel overigens, geleid en bevolkt wordt door gezagsonderhorige aan de politieke partijen, met ‘bancair analfabetisme’ tot gevolg. Hij betreurt dat klokkenluiders niet gehoord maar eerder verketterd worden.
Jean-Marie Dedecker beëindigt zijn boek met een stukje over zijn privéleven: zijn verhuis naar Middelkerke, zijn scheiding na 40 jaar huwelijk waarvoor hij de schuld op zich neemt. Hij noemt zichzelf een slechte huisvader, ontrouw en overmoedig.

Hij beweert zich nu, aan de waterkant, met zijn tweede vrouw, een gelukkig mens te voelen.

Commentaar: Nog een vergeten hoofdstuk
We herinneren ons allemaal hoe Dedecker zich in 2000 in de zaal ‘De Kroon’ opwierp als de redder van Westende, dat de strijd aanging tegen het asielcentrum. Later durfde hij er zijn gezicht niet meer vertonen. Erger nog, hij probeerde zelfs mee te werken aan de integratie van het centrum in het dorp, zij het dan met het oog op de centen van het integratiefonds.
Over de zaak rond de ijsbaan in Middelkerke: De Brugse procureur Guy Billiouw zei dat 'alles erop wijst dat men de exploitatie van de ijspiste wilde gunnen aan de firma Kiosk-on-Ice van Dedecker en om dat te verwezenlijken werd er valsheid in geschrifte gepleegd.' In januari 2007 achtte de correctionele rechtbank van Brugge die beschuldigingen bewezen. Burgemeester Landuyt kreeg twaalf maanden voorwaardelijk en een boete van 1.487 euro voor valsheid in geschrifte. Toerismedirecteur Germonprez kreeg dezelfde straf en gemeentesecretaris Leo Coulier werd tot tien maanden voorwaardelijk veroordeeld. Marc Gunst en Ernst Van Crugten kregen acht maanden. Maar wie kreeg helemaal niks? Wie stond in Brugge zelfs niet voor de rechter? Jean-Marie Dedecker. Heel vreemd, want hij had wel financieel voordeel gehaald uit dit - door de rechter als bewezen verklaarde - geknoei met aanbestedingen.

Maar, er werden ook boeken geschreven OVER Jean-Marie Dedecker

Mijn jaar bij Jean-Marie Dedecker door Thierry Debels

<ALIGN="CENTER">

De Vlaamse verkiezingen van 7 juni brachten niet het verhoopte succes voor Lijst Dedecker (LDD). In plaats van de voorspelde 16% van de stemmen werd het nauwelijks de helft ervan. Een ‘overwinningsnederlaag’ werd die dag een feit.
In dit politiek belangwekkende boek analyseert Thierry Debels hoe dit komt. De aanvaring tussen Dedecker en reclamemaker Wim Schamp, de uitschuiver van kamerlid Rob Van de Velde in de pers, de uitzetting van secretaris Jo Claus... Debels analyseert vlijmscherp en biedt telkens weer nieuwe verrassende elementen aan die een ander licht werpen op de gebeurtenissen.
Debels was gedurende een jaar parlementair medewerker bij Lijst Dedecker en zat in die hoedanigheid op de eerste rij van het schouwspel. Hij zag hoe het er aan toeging in de verschillende provincies bij het samenstellen van de kieslijsten. Wat is er werkelijk gebeurd met de privédetective die Karel De Gucht schaduwde? Wat was de motivatie van Kamerlid Dirk Vijnck om over te stappen naar OpenVLD en waarom sloot hij zich kort nadien opnieuw aan bij LDD? Wie heeft de kandidatuur van Antwerps spoedarts Luc Beaucourt vroegtijdig gelekt in de pers? En vooral, wie is Jean-Marie Dedecker echt: een bullebak of een slimme politicus? Slaagt Lijst Dedecker erin uit te groeien tot een partij waarmee de gevestigde waarden vanaf nu terdege rekening moeten houden, of is het momentum definitief voorbij?
Op deze en vele andere vragen geeft dit boek een verhelderend antwoord.

Bronnen
http://www.houtekiet.com/boeken/p/detail/mijn-jaar-bij-jean-marie-dedecker
http://nl.scribd.com/doc/100608251/Mijn-jaar-bij-Jean-Marie-Dedecker-Thierry-Debels

Jean-Marie Dedecker De Buffel door Raf Sauviller

Bron
http://www.bol.com/nl/p/jean-marie-dedecker-de-buffel/1001004006487986/

<ALIGN="CENTER">

Volgende tekst staat op de achterkaft van het boek:
“Jean-Marie Dedecker is het politieke fenomeen van de afgelopen jaren. Om hem zullen volgende jaren de verkiezingen draaien. De vraag is niet zozeer of hij een aanzienlijk deel van de kiezerskoek naar zich toe zal halen. De vraag is eerder: hoe verpletterend wordt zijn overwinning? . Tot nu toe vulde Jean-Marie Dedecker het grootste deel van zijn leven met sport en business. Hij was judoka, judocoach en verzekeringsagent. In 1999 stapte hij in de politiek. Binnen een mum van tijd werd hij een van de bekendste koppen in Vlaanderen en schoof hij steeds verder op naar rechts: eerst binnen de VLD, daarna daarbuiten. Zijn mateloze populariteit heeft hij te danken aan zijn antipolitieke houding, een gespierd rechts populisme en vooral aan veel schandalen, hele, halve, echte, vermeende, het doet er allemaal niet zoveel toe. Van een dubieus celbezoek aan Marc Dutroux met een journalist van VTM aan zijn zijde tot mysterieuze EPO-slikkende coureurs.”

Commentaar:
Deze korte inhoud van het boek is wel heel braaf en vriendelijk voor Dedecker. In werkelijkheid wordt hij er eigenlijk afgekamd tot tegen de grond. Hij wordt erin afgeschilderd als ‘een wat schimmige zakenman, een man van centen en procenten, met niet altijd even hoogstaande morele principes en financiële scrupules.’ In verband met zijn judoverleden lezen we er dat hij weliswaar ‘zijn atleten motiveerde om de tegenstander te vloeren maar dat Jean-Marie zelf zijn atleten vloerde’.
Op het tijdstip van het verschijnen van het boek, werden ook artikels daarover gepubliceerd in Humo. nummers 17 (“JMD: De Buffel” uit het gelijknamig boek van Raf Sauviller) en 18/2009 (“De Schandalen van JMD”) en het artikel ‘Integratie on Ice” in P-magazine. Als slechts de helft waar is van wat daarin allemaal geschreven wordt, dan zou men zich kunnen afvragen of Dedecker wel degelijk een politicus-moraalridder is waarvan kan verwacht worden dat hij de bestaande partijen, parlementen en regeringen zal uitmesten.

http://www.humo.be/het-gat-van-de-wereld/24550/jean-marie-dedecker

Op zijn Dedecker’s: enkele straffe uitspraken
“Pubers met de ruggengraat van een braadworst”
“Mijn vader had meer teer in zijn longen dan op zijn oprit (2x)”
“Bescheidenheid was nooit mijn sterkste eigenschap. Straks ga ik nog denken dat de evenaar door mijn reet loopt.”
“Pissen tegen de broek van een tjeef? Het loopt er zo af!”

Artikels geschreven over Jean-Marie Dedecker

Het zou me natuurlijk te ver leiden als ik alles wat ooit over Jean-Marie geschreven werd hier zou vermelden. In de persdatabank Mediargus zouden namelijk niet minder dan 34.489 artikels staan van allerlei inhoud, belang en kwaliteit. Ik heb er hier dus maar enkele geselecteerd.

http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Binnenland/article/detail/333895/2008/07/02/Lijst-Dedecker-ruziet-over-cordon-sanitaire.dhtml
http://www.humo.be/humo-archief/89768/jean-marie-dedecker-gevloerd-met-ippon
http://www.clint.be/actua/politiek/jean-marie-dedecker-klaagt-discriminatie-van-politici-aan
Het gemekker van Dedecker: http://www.bern-0-letters.be/?p=218
http://www.clemenscom.be/fr/blog/59-schamp-dedecker-en-auteursrechten
50 redenen om niet op LDD te stemmen: http://www.politicsinfo.be/viewtopic.php?f=1&t=51845
http://express.spheresolutions.be/business/nl/hr/jean-marie-dedecker-rol-van-de-vakbond-in-pestdossier-bergen-ergert-mij/136110.htm
Grootste probleem van LDD is Dedecker:
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=G8G2O2I5O
Ik ben van de zee: grote vuurtoren, klein lichtje:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=8I30T7UL
Het groene hart van LDD: 28-01-2013, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)