Kennismaking met de school
Toen wij nog maar pas vast op onze benen stonden en onszelf nauwelijks voldoende konden behelpen, werden wij al naar de kleuterafdeling van de ‘nunneschole’ gestuurd. Zo werd inderdaad de vrije Sint-Lutgardisschool genoemd. Het grootste deel van het onderwijzend personeel bestond inderdaad uit nonnen, zusters van de congregatie ’Sint-Vincentius à Paulo” uit Kortemark. Toen was er nog geen sprake van school kiezen: iedereen werd katholiek opgevoed, en daarmee uit!
Hieronder zien jullie een foto van een gemengd klasje uit de periode vóór 1948. Fred Diet, die me de foto stuurde, beweert dat hij de kleuter is vooraan, links van de bloempot. Zijn er nog Westendenaars die iemand kunnen thuiswijzen?

Naar de jongensschool
Het was toen nog niet allemaal in wetten of decreten vastgelegd op welke leeftijd een kind naar het eerste studiejaar mocht en zo mocht ik op mijn vijfde naar de lagere jongensschool. Inderdaad, vanaf toen (normaal 6 jaar) werden de jongens en meisjes gescheiden. De meisjes bleven bij de zusters en de jongens moesten/ mochten naar de gemeentelijke jongensschool.
Dat was dus in september 1943, volop in de tweede wereldoorlog. Zoals iedereen begonnen wij het schooljaar 1943-44 met het eerste studiejaar. We zaten daarvoor samen met het tweede jaar in één klas omdat er maar één onderwijzer voorzien was voor de twee.

Een wirwar van leerkrachten
Er waren op dat ogenblik drie onderwijzers benoemd aan de school. De eerste, August Dewulf, benoemd in 1914, was op 01.08.1920 schoolhoofd geworden. De tweede was Albert Bloes, in dienst gekomen in 1935 en de derde was niemand minder dan … André Inghelram. Deze laatste werd in het schepencollege van 23.12.1941 als ‘ziekelijk’ vermeld.
Dat belette hem wel niet een zeer actieve rol te spelen in het VNV (Vlaams Nationaal Verbond van onderwijzer Staf de Clercq) en zelfs oorlogsburgemeester van Middelkerke te worden. Door een besluit van het schepencollege van 30.07.1943 werd hem een verlof toegekend van 1 jaar tot 03.08.1944. Ik heb hem dus nooit gekend als leerkracht, want hij is daarna nooit meer als dusdanig naar Westende teruggekeerd. Na opeenvolgende schorsingen werd hij bij beslissing van het college van 14.09.1943 (en op 28.09.1944 afgezet) vervangen door Georges Bloes, die dus onze eerste ‘meester’ werd en die ons door het eerste en het tweede studiejaar loodste. Op de foto’s hieronder, van links naar rechts: André Inghelram, August Dewulf, Albert Bloes en Georges Bloes. Zo zagen ze er toen uit. Ze zijn alle overleden.

De samenstelling van het onderwijzend kader heeft tijdens onze lagere schooltijd heel wat wijzigingen ondergaan. Veel leerkrachten geloofden tijdens de tweede wereldoorlog in een nieuwe orde. Zoals Inghelram en Baeckelandt in Middelkerke, hadden we hier August Dewulf en Albert Bloes. Zij zouden ‘een onvaderlandsche houding aangenomen hebben, antinationale doelen nagestreefd hebben en propaganda gevoerd hebben ten gunste van de vijand’.
Er werden toen enkele tijdelijke aanwervingen gedaan om beide bovenstaande plus Inghelram te vervangen. André Titeca uit Middelkerke, Iréne François en Marcel Verstraete uit Ieper waren de interimarissen. Aan deze leerkrachten heb ik echter geen enkele herinnering bewaard.
Op 12 september 1944 werd Westende bevrijd en onmiddellijk werd begonnen met de repressie.
August Dewulf en Albert Bloes werden opnieuw door de gemeenteraad geschorst vanaf 27 september 1944 tot einde februari 1945.

Zij werden vervangen door Albert Lambein uit Westende en René Govaert uit Lombardsijde.

Een bewogen jaar 1944

Op 4 maart 1944 werden de scholen van Westende gesloten. Het onderwijzend personeel werd gebruikt voor het opmaken van de ontruimingsfiches, bestemd voor het Hoog Commissariaat van de Ontruiming.
Op 8 september 1944 werd de school voor de tweede keer beschadigd door beschietingen. Dat bracht mee dat wij tijdelijk les kregen in villa ‘La Dune’ in de Duinenlaan, het huidig schoonheidssalon van Fabienne Coucke, waarvan jullie hier links de voorkant (zonder torentje dat er toen nog niet was) en rechts de achterkant zien.

‘s Middags gingen we, onder begeleiding van de meesters, vruchten van de duindoorn plukken omdat die veel vitamine C bevatten waarmee men slecht gevoede kinderen en volwassenen versterkte.

In het derde leerjaar
Na de vakantie van 1945 mochten wij dus van klas veranderen en kwamen wij in het derde leerjaar. Dat had bij de normale titularis August Dewulf moeten zijn, maar die was nog geschorst.
Vanaf 28 juni 1945 werd Albert Bloes vervangen door Gustaaf Debleeckere en vanaf 3 juli 1945 werd Gustaaf Mornauw de vervanger van August Dewulf.
Ik heb enig opzoekwerk verricht naar die beide ‘Gustaaf’s’ en ik stelde vast dat Debleecker (foto hieronder links) overleden is en dat zijn weduwe nog in de Witte Nonnenstraat in Oostende woont. Mornauw (foto hieronder rechts) leeft wel nog en verblijft in een serviceflat van rusthuis Sint-Monica in Oostende, waar ik hem een bezoek bracht.

De infrastructuur
De gemeenteschool geleek enkel in die zin op de vrije meisjesschool dat er op de speelplaats ook een betonnen schuilplaats gebouwd werd. Dat was nodig gebleken omdat op 8 september 1940 reeds een luchtaanval had plaatsgehad waarbij ernstige schade aangebracht werd aan de gebouwen van de school, vooral aan de turnzaal die omzeggens in puin gebombardeerd werd. Wij hebben dus nooit de ‘luxe’ van een turnzaal gekend aangezien die pas begin 1950 hersteld werd.
Ik ben reeds jaren vruchteloos op zoek naar een foto van de school met schuilplaats en met kapotgeschoten turnzaal. Voorlopig moet ik mij echter tevreden stellen met onderstaande foto.

Begin 1947 werd in de gemeenteraad beslist dat de schuilplaats moest verdwijnen. De prijs voor het opruimen werd geraamd op 6.478,22 BFr.
Hadden wij dan helemaal geen lichaamsbeweging? Natuurlijk wel! Terwijl de drie meesters de speelplaats op en neer wandelden, speelden wij er ‘boare’ (lopen van de ene kant van de koer naar de andere en ervoor zorgen dat je niet aangetikt werd door diegene die in het midden van de koer opgesteld stond) of ‘gendarm en dief’ (ook een loopspel waarbij kruisgewijze via waterafvoergeultjes moest ontsnapt worden aan de gendarm in het midden.) De weg van en naar de school legden wij natuurlijk ook te voet af en na de schooluren konden wij niet snel genoeg op ons voetbalpleintje zijn. Nadat we ons huiswerk gemaakt hadden, natuurlijk!

Er waren drie klaslokalen. Op onderstaande foto kan men zien hoe die er uitzagen. In het midden stond de kachel met daarnaast een kolenbak.
Per bank konden twee kinderen plaatsnemen. Ze waren voorzien van een voetsteun en vooraan uitgerust met een ligplaats voor de inktpot en gleuven om de griffel of de pen in te leggen. Deze klas stond onder de leiding van August Dewulf. Vooraan rechts zien we Fred Diet en Oscar Roose (+), daarachter rechts Willy Hochmont.

Nieuwe spelling
In 1946 kregen wij een nieuwe hindernis te overwinnen: de nieuwe spelling werd ingevoerd. Dat zou zogezegd een versimpeling zijn van de vorige. We moesten voortaan alleen nog sch schrijven waar de klank sch werd gehoord, behalve in het achtervoegsel –isch: mensch werd mens, maar komisch bleef.
De lange klinkers ee (heeten) en oo (zoo) in open lettergrepen moesten voortaan als e (heten) of o (zo) geschreven worden. Die overschakeling liep niet bij iedereen van een leien dakje.

Klasgenoten
De school was dus uitsluitend voor jongens bestemd. De totale bevolking van de school bedroeg ongeveer 80 leerlingen, een goeie vijfentwintig per klas en per onderwijzer voor twee studiejaren.
Terwijl het ene jaar les kreeg, moest het andere jaar rekensommen maken, mooi leren schrijven of zinnetjes maken met pas geleerde nieuwe woorden. Wie daarmee vroeg klaar was en in de lagere klas zat, kon meeluisteren naar de les van het hogere jaar en zo vooruitlopen op zijn tijd.
En wie zat er allemaal in onze klas? Op het gevaar af van er één te vergeten: Willy Castelein, Jules Christiaen, Guido Criel, Gilbert Denolf, Willy Devriendt, Maurice Dewulf, Lucien Lefevere, Frank Loones, Herman Maesen, Camiel Quartier, Walter Thyvelen, René Vermet, Désiré Verslype.
Andere namen uit die tijd, maar die ik niet meer in de juiste klas kan plaatsen: Romain Clemens, Camiel Corteel, Gilbert Janssens, Robert Morel, Carlos Osaer, Jean Vanhooren, Daniël Vanmoortel, Laurent Verbeeke, Willy Wyckaert en een zekere Godfried waarvan de vader ‘aan de tram was’ en die in het tramhuisje van Westende-bad woonde.
Spijtig genoeg is er geen archief over onze gemeenteschool bewaard gebleven.

Naar de hoogste klas
Albert Bloes trad pas begin 1947 weer in dienst.
Hij had het vijfde, zesde, zevende en achtste studiejaar. Die laatste twee telden slechts weinig leerlingen en bestonden enkel omdat er sedert 1921 een leerplicht bestond tot 14 jaar. Wie niet verder wilde studeren en liever ging werken moest dus, in afwachting, eerst nog een paar jaren zijn ‘broek verslijten’ op school. Ik ben al een hele tijd op zoek naar een foto van ‘onze’ klas uit die tijd en ik heb … de helft ervan gevonden. Hieronder zien jullie beter wat ik bedoel. De fotograaf stond dus vooraan in de klas en zal er wel niet in geslaagd zijn om de gehele klas ineens op de gevoelige plaat te krijgen. De linkse helft (hieronder, waarvoor dank aan Gery Osaer, gans vooraan) toont enkele klasgenoten uit het zesde leerjaar (o.a. René Vermet naast ?, Walter Thyvelen en Désiré Verslype, ? en ? maar de rest van het leerjaar en de enkele leerlingen uit het zevende en achtste leerjaar staan dus op die (onvindbare) rechtse helft.

Godsdienstige opvoeding
Het godsdienstonderricht voor iedereen werd verzorgd door de pastoor of onderpastoor van Westende.
Pastoor Prosper Soete (links hieronder) deed het tot 13 augustus 1945, daarna was het pastoor Rafaël Vanden Weghe. (rechts hieronder)

Misdienaars mochten bij begrafenissen en huwelijken de les verlaten om hun ‘plicht’ in de kerk te vervullen. Vooral de ‘trouws’ deden ze bijzonder graag want ze ‘strikten’ of ‘stropten’ de trouwkoppels met een lint en lieten ze pas door als ze met drinkgeld over de brug kwamen.
‘Misdienaar’ zijn had dus wel voordelen. Je mocht ook de klokken luiden, je bleef ’s avonds na het lof rond de kerk spelen, je mocht niet ‘aan de wijn zitten’ maar je deed het toch, ….

Ik deed mijn plechtige communie op Sinksen 5 juni 1949. Dat was niet het geval voor het merendeel van mijn leerjaar, omdat die in een vorig kalenderjaar geboren waren. Om je communie te ‘mogen’ doen, moest je bewijzen over een ruime kennis van de catechismus te beschikken. Die werd ons bijgebracht in de ‘lering’ die plaats had in de kerk zelf. Tegen elke zitting moesten wij een deel van de leerstof instuderen en die kennis werd dan door de pastoor getest.
Wie zijn les niet of onvoldoende geleerd had en dus niet kon antwoorden op een vraag, moest een stoel achteruit en werd voorbijgestoken door zijn buur, als die het antwoord wel kende. Zo kon de beste catechismuskenner tegen zijn plechtige communie de eerste stoel ‘veroveren’.
In die tijd werd ‘de eerste zitten op school of in de lering’ zeer belangrijk gevonden, vooral door de ouders, die hun spruiten fel daartoe aanmoedigden.

Na de lagere school
Wie wilde verder studeren na ‘het zesde lagere’, had de keuze tussen de rijksmiddelbare school of het college in Nieuwpoort, ofwel het atheneum of het college of de vakschool in Oostende.
Als je, zoals ik, koos voor de rijksschool, dan werd dat je niet in dank afgenomen. Westende- dorp werd toen nog volledig gedomineerd door de kerkelijke overheid en vond katholiek onderwijs dus vanzelfsprekend.
Misschien vragen sommige zich af of wij schade leden onder de lessen in oorlogstijd en de wisselende (maar zeer bekwame) leerkrachten met elk twee klassen? Mij heeft het geen kwaad gedaan en ook in het middelbaar kon ik meer dan mijn mannetje staan.

Bronnen
Scriptie van Stefaan Ingelbrecht
Verslagen van de gemeenteraad
Service Marc Feuille 11 Courrier du 13.3.1944

Aanpassing 19.12.2010 om 18 uur
Fred Diet, een Westendenaar die destijds emigreerde naar Canada (zie mijn artikel over hem en zijn familie) laat mij weten dat hij elke week mijn blog leest om op de hoogte te blijven van wat zich in Westende afspeelt. Hij stuurde me ook nog een foto uit de tijd dat hij, zoals ik enkele jaren vroeger, school liep bij de nonnekens.

19-12-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Het is natuurlijk al bijna veertig jaar geleden en dus dateert het van de goeie tijd dat Westende nog een zelfstandige gemeente was.
Waarschijnlijk zullen de meeste onder diegene die toen al in Westende rondliepen, zich niet meer herinneren dat hier ooit een blaadje uitgegeven werd met bovenstaande titel.
Toch heb ik het de moeite gevonden om het even onder jullie aandacht te brengen.

De politieke toestand na de fusie Westende-Lombardsijde
De teerlingen waren geworpen, de fusie tussen Westende en Lombardsijde was uiteindelijk zonder bloedvergieten verwezenlijkt. Tijdens de verkiezingen van 11 oktober 1970 werden de politieke kaarten geschud en de eerste gemeenteraadszitting greep plaats op 2 januari 1971 om 8 uur ’s morgens.
Er stonden twee partijen tegenover elkaar, de ‘Gemeentebelangen’ en de ‘Fusiebelangen’. De eerste had 11 zetels veroverd tegenover 4 voor de tweede. Aannemer bouwwerken Julien Soetaert (Westende-dorp) zou burgemeester worden. De verkiezing van de schepenen gaf volgend resultaat: brouwer Albert Vandenkerckhove (Klein-Westende) werd eerste-schepen, landbouwer ‘Long’ Dewulf (Lombardsijde) werd tweede schepen en ir mijnbouw Omer Huyghebaert (Westende-bad) derde schepen.

Hoe ‘De Belleman van Westende’ geboren werd
De kopman van de lijst ‘Fusiebelangen’ was Raoul Bouve. Deze had tijdens de verkiezingscampagne beloofd dat hij de bevolking op de hoogte zou houden van wat er zich in de gemeenteraad afgespeeld had, met name ‘over elke gebeurtenis die de Westendenaar kan interesseren. U krijgt het in Uw bus telkens de noodzakelijkheid zich voordoet’.
Zo beschik ik over 8 nummers, tot en met 16 juli 1971. Is er soms iemand die er meer heeft?

Wat mogen jullie verder verwachten van dit blogartikel?
Ik kan uiteraard geen volledige en gedetailleerde verslagen brengen van de acht besproken gemeenteraadszittingen. Daarom zal ik een keuze maken van de leukste, de heftigste en de belangrijkste punten.

De zitting van 2 januari 1971
Deze zitting is de geschiedenis ingegaan als diegene die reeds geschorst werd vooraleer ze startte.
De meerderheid kwam namelijk verspreid en te laat aan. Toen de burgemeester vroeg om te wachten tot iedereen er was, verzette de oppositie zich waarop de secretaris Henri Tack de burgemeester toefluisterde dat hij dan maar de zitting moest schorsen. Een fraai begin dus.
De verkiezing van de schepenen liep ook al niet van een leien dakje. Huyghebaert die nochtans minder voorkeurstemmen haalde dan Frans Tack en Edmond Dewaef, werd toch verkozen. Uit onvrede ging Deswaef dan maar bij het publiek zitten. Toen Dewulf de eed moest afleggen en daarbij ‘Belgische volk’ weigerde uit te spreken, moest de burgemeester hem aanmanen te herbeginnen.
De fusiegemeente moest ook een nieuwe gemeentesecretaris krijgen. Henri Tack haalde het met 9 stemmen tegen 5 voor Camiel Vallaeys. De oppositie weigerde in te gaan op het voorstel van de burgemeester om hem dan maar direct te benoemen, omdat dit punt niet op de agenda stond.
De meerderheid had natuurlijk zijn zin kunnen doordrijven, als ze het tenminste zelf eens geweest waren. Lombardsijdenaar Dewulf vond namelijk dat Lombardsijdenaar Vallaeys zich had moeten kunnen verdedigen en ook Loones vond dat de benoeming beter later gebeurde. Er moeten nog ‘afvalligen’ geweest zijn want de benoeming van Tack werd uitgesteld.

De zitting van 18 januari 1971
Hier ontspon zich een discussie omdat Astaes op het bewuste ogenblik zijn militaire dienst vervulde in het kamp van Lombardsijde. Germonpré haalde een nummer van het Staatsblad aan waarin stond dat een dienstplichtige niet mag zetelen tijdens zijn legerdienst maar de klacht werd verworpen omdat kon aangenomen worden dat Astaes op elke zitting aanwezig kon zijn.
Omdat Vallaeys, die secretaris was in Lombardsijde, nu werkloos was, vond de raad dat voor hem een plaats van gemeenteontvanger moest opgericht worden. Tijdens de discussie (‘misschien zijn er nog andere kandidaten met de nodige kwaliteiten en diploma’s?’) scheen iedereen het er nochtans over eens te zijn dat geen ‘vreemde’ mocht benoemd worden.

De zitting van 5 febuari 1971
De bewijzen werden nu geleverd en Astaes mocht dan toch niet zetelen als milicien en werd vervangen door Georges Morel.
Deze zitting werd rijkelijk begoten met bier. Soetaert bood twee bakken aan omdat zijn benoeming als burgemeester binnengekomen was maar de oppositie dacht dat het eerder de bedoeling was de verhoogde belastingen gemakkelijker te doen slikken. Raadslid Bouve wilde niet achterblijven en liet even later ook twee bakken aanrukken.
Er barstte daarna een discussie los over het belasten van kampeerterreinen en kampeerhuisjes. De ene vond dat de taks op de kampeerterreinen moest verhoogd worden zodat die op de huisjes kon verlaagd of zelfs afgeschaft worden. Omdat schepen Dewulf dat voorstelde zag de oppositie daarin een manoeuvre om zijn “intieme vriend”, een eigenaar van kampeerhuisjes, te bevoordelen.
Een opmerkelijk punt van deze zitting was ook de vermelding dat op de aanpalende grond van het A. Meyneplein binnen de 5 à 6 jaar een nieuw gemeentehuis zou gebouwd worden. In afwachting zou het huidig gemeentehuis verbouwd worden aan de prijs van 2.500.000 BFr.
Schepen - architect Huyghebaert was trouwens reeds de plannen voor de verbouwing aan het opmaken.
Belangenvermenging bestond toen zeker nog niet!!

De zitting van 12 maart 1971
De oppositie wilde meer volk op de zittingen door deze via de pers aan te kondigen, zodat de inwoners beter de inzet konden zien van de raadsleden: “Er zijn er, na 4 zittingen, die nog hun mond niet openden en half slapend of suffend de vergadering bijwonen”.

De zitting van 26 april 1971
Er werd gevraagd dat de gemeente dringend een bekwaam technisch bediende zou aanwerven, omdat omzeggens geen controle uitgevoerd werd op de aan de gang zijnde werken die tientallen miljoenen kostten en omdat er ook geen schepen van openbare werken aangesteld werd. Soetaert had namelijk deze bevoegdheid en zijn firma voerde ook werken uit in de gemeente. Zijn onpartijdigheid werd wel niet in twijfel getrokken maar de raadsleden wensten toch inzicht te krijgen in de stukken, dossiers en verslagen.

De zitting van 14 juni 1971
De plannen voor het verbouwen van het gemeentehuis werden uitgedeeld, maar twee raadsleden van de meerderheid vonden, zonder gevolg overigens, dat ‘hun’ schepen Huyghebaert niet als architect voor de gemeente mocht werken.
Men sprak ook over de uitbreiding van het gemeentehuis, met name over het huren van een huis dicht bij het gemeentehuis om er de politie in onder te brengen. Toen schepen Van de Kerckhove gevraagd werd, wat hij erover dacht, zegde hij “Ik peins er niets van, want ik ken er niets van.”

De zitting van 2 juli 1971
De rekening van de gemeente voor het dienstjaar 1970 werd vastgesteld. Het dossier werd rondgegeven maar schepen Van de Kerckhove wilde niet kijken want hij had zijn bril niet bij.
In geheime zitting was er sprake van onderhandelingen voor de overname van de nevenliggende ‘Au Relais’ inclusief grond, totaal 300 m² aan de prijs van 2.900.000 BFr. De oppositie vond dat te veel en de burgemeester werd aangemaand om opnieuw te onderhandelen voor een maximum prijs van 2.500.000 BFr.
Toen Dr Loones opmerkte dat er meer dan de wettelijke minimum twee dagen zou moeten voorzien zijn tussen de ontvangst van de dagorde en de raadszitting om dergelijke belangrijke dossiers te bestuderen, reageerde de burgemeester heftig met “Dokter, als U geen tijd hebt om U met de gemeentezaken bezig te houden, moest U er ook niet mede begonnen zijn.”

De zitting van 16 juli 1971
Dat was schijnbaar ook een historische zitting … omdat er geen ruzie gemaakt werd.
Leden van de COO (nu OCMW) legden de eed af, er werd een voorzitter COO gekozen, er werd (voorlopig) een secretaris en een ontvanger COO aangesteld.
De raad gaf aan de firma Soetaert opdracht een pompstation met persleiding te bouwen, teneinde de afwatering te verzekeren van de rioolleidingen in de Badenlaan, Oostendelaan, Dorpsstraat en Duinenlaan. En zeggen dat er daar nu nog steeds een probleem is met die waterzieke grond.

Werd daarna een einde gesteld aan de uitgave van ‘De Belleman van Westende’? Ik weet het niet! Misschien was de te rustige zitting van 16 juli 1971 er de aanleiding toe? Wie zal het zeggen?

12-12-2010, 10:53 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Zes december 2000 zal in de Westendse annalen geboekstaafd blijven als een rampzalige dag.
Hoe zouden wij dat ooit kunnen vergeten? Er werd toen namelijk een bom gedropt op ons dorp met zware financiële schade voor de handelaars en eigenaars. Er werd ook een aanslag gepleegd op het rechtvaardigheidsgevoel, op de morele waarden en op het vertrouwen in de politiek van veel andere inwoners.
De ministerraad besloot die dag, onder impuls van onze socialistische streekgenoot Johan Vande Lanotte, een deel van Zon en Zee, eigendom van het ACW, aan te kopen voor de prijs van bijna 14 miljoen euro om er een opvangcentrum voor 750 asielzoekers in te richten.

Wij denken met weemoed terug aan ons bloeiend toeristisch dorp van vroeger
Een toeristisch centrum dat in het jaar 2000 nog 144.000 overnachtingen mocht boeken, moest plots verdwijnen om plaats te maken voor een centrum met (onbemiddelde) asielzoekers. Buitenstaanders, die er jarenlang druk het zwembad bezochten, waren er plots niet meer echt welkom.
Dat viel allemaal niet in goede aarde bij de Westendenaars. Die vonden trouwens dat er nog heel wat andere redenen tot ontevredenheid waren. Westende zou minder aantrekkelijk worden voor toeristen met minder inkomsten voor de handelaars tot gevolg. De eigendommen zouden in waarde verminderen. Het aantal voorziene asielzoekers was veel te hoog in verhouding tot 1000 dorpbewoners. Het leefmilieu van de dorpsbewoners zou geschonden worden. Het familiaal karakter van het dorp zou verdwijnen. Er werd gevreesd voor hogere onveiligheid (door criminaliteit en op medisch gebied). Bovendien vonden de mensen het opvangen in zo’n luxueus centrum en het onredelijk veel (belastings)geld besteden aan personen, waarvan de meeste vluchtten uit economische redenen, ongepast.
Er werd dan ook een actiecomité opgericht dat hardnekkig weerstand bood met pamfletten, boeken, fakkeltochten, symbolische acties maar vooral via een klacht bij het gerecht op basis van het feit dat Zon en Zee een centrum was voor verblijfsrecreatie waar niemand mocht wonen, terwijl asielzoekers dat wel deden.

De antihelden van de ‘Zon en Zee’ – story

Wij kunnen en zullen de talloze blunders van Michel Landuyt niet vergeten
De steun van de gemeente verlenen aan het asielcentrum zal ook de Westendse geschiedenis ingaan als de allergrootste blunder van burgemeester Michel Landuyt. Als jurist meende hij natuurlijk alles beter te weten. Hij vond het niet nodig ook maar één keer met de leden van het actiecomité te overleggen. Integendeel, hij strooide eerst zand in hun ogen door te doen alsof hij zich tegen de vestiging van het centrum zou blijven verzetten. Daarna maakte hij een bocht van 180 graden en werd hij de aartsvijand van de actievoerders. Hij gedroeg zich als ‘Judas’ tegenover de Westendenaars.
Dat hij juist op zijn eigen (gerechtelijk) terrein gevloerd werd, bewijst natuurlijk dat zijn inschattingsvermogen te wensen overlaat. Dat bewees hij nogmaals toen hij de leden van het actiecomité wilde intimideren door ze ‘in de gaten te laten houden’, ja zelfs inlichtingen over hen te laten inwinnen door de politie. Zijn klacht bij het 'Centrum voor Gelijkheid van Kansen' tegen de schrijver van de boeken over het asielcentrum, werd door iedereen weggelachen, zelfs door Johan Leman.
Hij verkoos de vriend te blijven van de socialistische minister, zogezegd in het belang van Middelkerke, door een verschrikkelijk en waardeloos protocolakkoord met hem af te sluiten. Bovendien kwam daar nauwelijks iets van terecht. Geen enkel pestmiddel tegen de Westendenaars was hem trouwens te min. Het mooiste voorbeeld daarvan was de 'farce’ met de afsluiting van de vakantiestraat, die later vervangen werd door een onverlichte afval- en onkruidstraat met slecht wegdek. Landuyt bleef altijd maar volhouden dat de ‘ontevredene’ slechts een kleine groep vormden. Niettegenstaande de feiten het tegendeel bewezen, met als pijnlijk hoogtepunt een beestachtige overval door een asielzoeker op een winkel in Nieuwpoort- bad, waarbij de winkeljuffer gruwelijk mishandeld werd, bleef hij beweren dat er helemaal geen criminele feiten gepleegd werden door bewoners van het centrum. “Hooguit een paar zwartrijders op de tram”. Toen het kalf verdronken was, werd dan maar een schijnveiligheidsplan opgesteld.
Michel vond bij de pers gretige afnemers toen hij het centrum ‘een toeristische voltreffer’ noemde, de ‘renaissance van Westende’, ‘een positieve balans’. Aan de oppositie werd nauwelijks een antwoord gegund.
Toen het comité een kortgeding inspande, moest het bewijzen dat er schade geleden werd. Maar wat doet een rechter als de burgemeester het tegendeel blijft beweren? Dat heet op zijn minst ondermijning van de gerechtelijke acties door het comité.

Wij moesten helaas ook opbotsen tegen de arrogante acties van de directrice van het centrum
Michel Landuyt vond in Claudia Larsen een fanatieke medestander. Zij gedroegen zich beide als kampioenen in de desinformatie. De directrice vatte alles (veel te) groots op en zette alle middelen in maar vooral financiële, om in de belangstelling te komen. Een goede pers was haar voornaamste betrachting. Er kwam maar geen einde aan haar peperdure ‘integratieprojecten’. Door ijspistes te installeren en informatiedagen en opendeurdagen met dure attracties te organiseren, goot ze telkens olie op het vuur. Om toch maar succes te hebben, liet ze autobussen met asielzoekers uit andere centra aanrukken om haar werk te bewonderen.
Begreep ze dan niet dat ze de actievoerders daarmee een grote dienst bewees? Door haar ondiplomatieke, arrogante en misprijzende houding wakkerde ze onrechtstreeks hun motivatie aan.
Dat Vande Lanotte de handen boven haar hoofd hield, dat was voor iedereen duidelijk.
Initiatieven die veel kwaad bloed zetten, waren het plaatsen van een nutteloze maar dure afsluiting rond het centrum, de naamswijziging in ‘De Passage’ en de invoering van educatief - sociale vakanties. Deze laatste moesten de indruk wekken, in het vooruitzicht van de volgende rechtszaken, dat ‘Zon en Zee’ nog steeds een centrum voor verblijfsrecreatie was. De deelnemers ‘moesten’ deelnemen aan het leven in het centrum om aldus een beter inzicht te krijgen in de asiel- en migratiepolitiek en in de internationale solidariteit.
Zoals voorzien werd daarmee enkel een weliswaar groot maar reeds geïnformeerd en reeds geëngageerd/ overtuigd publiek bereikt. Daarnaast meldden zich ook, maar in veel mindere mate, gewone toeristen- profiteurs aan.

We betreuren nog steeds de dubbelzinnige tussenkomsten van Jean-Marie Dedecker
Bij het vernemen van het nieuws dat in Westende een asielcentrum zou gevestigd worden, vond de ex-Lombardsijdenaar, dat het beter op zijn plaats zou geweest zijn in het voormalig militair hospitaal van Oostende, maar dat dit handig in het duinendecreet gemanoeuvreerd was, zodat enkel veldmuizen en konijnen er nog konden logeren. Hij moest toch ook iets zeggen!!!
Op de stichtingsvergadering van het comité in “De Kroon” beweerde de toenmalige senator nogmaals dat een asielcentrum in Westende - dorp niet kon en dat hij zich achter de inwoners zou zetten. Maar Jean-Marie vergat zijn mooie beloften en liet zich nooit meer zien, behalve toen hij de reuk van het geld van het integratiefonds opsnoof en de kans zag ijspistes te leveren, eerst aan het centrum en daarna aan de gemeente. Ik heb nooit begrepen waarom hij niet lastig gevallen werd in de rechtszaak tegen Michel Landuyt.

Wij zullen Johan Vande Lanotte zijn vijandige acties nooit vergeven
Vande Lanotte was de initiatiefnemer en de gangmaker van het asielcentrum in zijn ‘achtertuin’.
Hij wilde maar niet toegeven dat hijzelf daartoe het initiatief nam en niet het ACW, dat weliswaar graag op de kar sprong.
Hij geloofde niet meer in sociaal toerisme wegens ‘te duur’ en wegens ‘betere buitenlandse alternatieven’. Hij was/ is ervan overtuigd dat een minister de wet mag omzeilen.
In zijn eigen stad wilde hij zo’n centrum niet wegens “te dicht bij Engeland’.
Hij zorgde er voor dat de directrice over overvloedige financiële middelen kon beschikken en dat voor alles en nog wat een beroep kon gedaan worden op allerlei fondsen, waaronder vooral het Europees integratiefonds. Hij vond de opvang in het luxecentrum ‘sober’.
Hij beweerde ‘dat hij de wet zou wijzigen’ als het gerecht hem ongelijk gaf en dat hij het centrum nog liever zou laten verkrotten dan er opnieuw vakantiegangers in te steken.
De Westendenaars hebben bij vorige parlementsverkiezingen al met hem afgerekend. Misschien blijven ze dat ook in de toekomst doen.

En toch werd het asielcentrum uiteindelijk gesloten …
Het actiecomité was overtuigd van zijn gelijk en hield voet bij stuk. Ook nu heeft de aanhouder gewonnen. In tegenstelling tot wat Michel Landuyt hoopte, nam de weerstand niet af en na verschillende rechtszaken in Veurne, Brugge, Gent en Brussel werd dan toch op 19 juni 2003 een ‘rechtvaardige rechter’ gevonden die oordeelde dat het centrum dicht moest binnen de 6 maanden (namelijk op 19 december 2003). Het feit dat de asielzoekers woonden in een centrum voor verblijfsrecreatie gaf dus de doorslag.
Er was die dag grote blijdschap en opluchting in het dorp. En nu maar uitkijken naar een nieuwe toekomst voor ‘Zon en Zee’!!! Kon het ooit weer een toeristisch centrum worden???

… en ook verkocht, maar na onwaarschijnlijk veel hindernissen genomen te hebben
In de zitting van 14 oktober 2003 verklaarde de Ministerraad zich akkoord met de verkoop in 2003 van het opvangcentrum voor zover de verkoopprijs de geschatte waarde van 9.660.000 euro bereikte.
Maar de bodemattesten, als die al ooit bestaan hadden, bleken verstreken te zijn. Zonder geldige attesten kon de verkoop niet doorgaan. Op 31 januari 2004 schreef “Het Laatste Nieuws” dat het een vergetelheid betrof.
Zodra de attesten er waren, werd verondersteld dat het centrum nu wel te koop zou aangeboden worden. Weer mis!! Op 21 mei 2004 liet de kalfvleessector via de rechter beslag leggen op het domein omdat ze eerst een tegoed aan te veel betaalde belastingsgelden wilden terugkrijgen.
De overheid tekende daartegen verzet aan en dat betekende weer uitstel.
Het Federaal Agentschap voor de opvang van Asielzoekers (Fedasil) bleef tot eind oktober 2004 verantwoordelijk voor gebouwen en personeel. Op 3 november 2004 werden de sleutels overhandigd aan de Regie der Gebouwen. Zij betaalden het personeel verder tot 1 januari 2005.
Op 2 november 2005 werd eindelijk beslist dat ‘Zon en Zee’ mocht verkocht worden. De kandidaat-kopers dienden tegen 1 december 2005 een schriftelijk bod uit te brengen.
Diegene die dat deden, werden uitgenodigd op een mondelinge opbieding op 12 december 2005.
Het hoogste bod bedroeg 9.005.000 euro.
Aangezien dit bod de geschatte waarde van 9.660.000 euro niet bereikte, moest het voorgelegd worden aan de Ministerraad. Deze aanvaardde tenslotte toch het 655.000 euro lagere bod in de zitting van 14 december 2005 zodat de verkoop kon doorgaan. Tegenover een aankoopprijs van 13,6 miljoen euro, betekende dat dus een verlies van meer dan 4,5 miljoen euro. Reken daarbij ‘nog gedane investeringen’ (194.428 euro) en ‘onderhoudskosten’ (94.970 euro) en ‘verwarming tijdens leegstand’ (47.924 euro) en ‘gerechtskosten’ (13.071 euro), dan komt het totaal geleden verlies volgens het Rekenhof op 5.177.724 euro (meer dan 200 miljoen BFr!). of 37%.
Bij akte van 22 december 2005 heeft de Belgische Staat het centrum verkocht. Een feestelijke dag voor Westende!!!
Amper één dag na de ‘verkoop’ en na het ‘feesten’ werd het enthousiasme in Westende echter alweer bekoeld. De Brugse rechtbank van eerste aanleg besliste namelijk dat de verkoopsovereenkomst niet mocht goedgekeurd worden. Er was immers een klacht van de nv Parsifal Ontwikkeling uit Wilrijk.
De klager had op 1 december een offerte ingediend. Op 5 december zouden de verkoopsvoorwaarden eenzijdig gewijzigd geweest zijn waardoor de rechten van Parsifal zouden geschonden zijn.
Er moet dus gewacht worden tot de rechter daarover een uitspraak ten gronde gedaan had.
Op 8 maart 2006 besliste een rechter in Brugge dat de federale overheid eindelijk het centrum mocht verkopen.
Het is haast niet te geloven dat zoiets allemaal mogelijk is!!

Wie zijn de nieuwe eigenaars?
Op 8 januari 2007 verscheen de verkoop in het Staatsblad, met de volgende tekst

Art. 8. De akte van 22 december 2005 houdende verkoop door de Belgische Staat aan :
- de NV "leperse Bouwmaatschappij", afgekort "IEBO", koper voor 25 %;
- de NV "IMMOGROUP JOYE", afgekort "IMMO JOYE", koper voor 12,50 %;
-de NV «TWIN INVEST», koper voor 50%;
-de NV IMMO KAMAR», koper voor 6,25%;
-de NV «SISSAU IMMOBILIËN», koper voor 6,25%
van een complex van gronden, gebouwen en constructies gelegen Vakantiestraat 1, +1, en 2 te Middelkerke, met een totale oppervlakte van 5 ha 28 a 94 ca voor de prijs van 9.005.000 EUR.

Met al die groepen/ vennootschappen is het nooit eenvoudig om te weten wie daar juist achter zit.
De ‘Ieperse (?) bouwmaatschappij NV’ (IEBO) heeft zijn zetel in de Albert I – laan 234 in Nieuwpoort.
Volgens de notulen van de jaarvergadering van 4 mei 2005 is ze samengesteld uit de volgende rechtspersonen tot aan de jaarvergadering van 2011:
BVBA IMMAD, met zetel in de Albert I – laan 234 in Nieuwpoort, met als vaste vertegenwoordiger Luc Wille, Emile
Verhaerenlaan 34 in Nieuwpoort.
NV FABIOLA, met zetel in de Lagaenestraat 5 in Diksmuide, vast vertegenwoordigd door Guido Declercq, Generaal Notermanlaan 22 in Oostduinkerke.
NV NOORDZEEPARKEN, met zetel in Duinenweg 493 in Middelkerke, met als vaste vertegenwoordiger Louis Dobbelaere, wonende op hetzelfde adres.
NV ZEEPARKEN, met zetel in Generaal Notermanlaan 22 in Oostduinkerke, vast vertegenwoordigd door Guido Declercq op hetzelfde adres.
De NV FABIOLA werd benoemd tot voorzitter van de raad van bestuur, de andere werden benoemd tot gedelegeerd bestuurder.

De NV Immogroup Joye (“IMMO JOYE”), met zetel in de Normandielaan 13 in De Haan, is gevormd rond de onafscheidelijke tweelingbroers André en Roger Joye, twee West-Vlaamse ‘’selfmade men’ die ooit waren begonnen als arbeiders op een scheepswerf en later furore maakten met de eerste lunaparken en dancings aan de kust. Casinobazen zijn ze ook geworden, met de hulp van die andere grote naam aan de kust, Luc Rammant (+ maart 2010), ooit uitbater van het Middelkerks casino.

Charles Depoorter is de man achter de NV Immo Kamar Middelkerke, zeedijk 63.

De NV «TWIN INVEST», Albert I laan 96 Oostduinkerke, soms ook vermeld als ‘Twin Properties’, maakt deel uit van de NV Gromabel, een gerenommeerde vastgoedholding, actief in projectontwikkeling met jarenlange ervaring in nieuwbouwprojecten, tweede verblijven en vakantieparken aan de Westkust, Limburg en Noord-Frankrijk.
Daarachter gaan ook de voormalige Unilin – investeerders (Quickstep) schuil, die gespecialiseerd zijn in isolatie, laminaten en isolerende daksystemen.

De NV «SISSAU IMMOBILIËN», Zeedijk 127 of Leopoldlaan 101 Middelkerke.

Ik dacht eerst dat de groep ‘Caenen’ ook mede-eigenaar was, maar de heer Gregory Caenen antwoordde mij dat dit niet het geval is. Misschien zijn er nog wel andere. Ik heb ze echter niet teruggevonden.

Einde februari 2007 verkondigden de kranten dat de gebeden van de Westendenaars zouden verhoord worden. “Het consortium van nieuwe eigenaars zal het gele hoofdgebouw uitbesteden aan een koppel van echte Westendenaars, Jan Dobbelaere en Stefanie Surmont, die actief zullen zijn onder de naam ‘Zeester Vakanties’. Zij zullen zich specialiseren in de korte verblijfsformule en zullen tegen de paasvakantie 2007 starten met het ‘Aparthotel Zon en Zee’ met 22 appartementjes en 8 studio’s.”
Door op het volgende URL – adres te klikken kunnen jullie kijken naar het filmpje dat de regionale zender Focus draaide ter gelegenheid van de opening. http://www.youtube.com/watch?v=54KuEvPIDis&feature=related

Buiten het hoofdgebouw en één gebouw in de Matthieulaan werd alles afgebroken en zo ligt het er nog steeds op het einde van 2010, 7 jaar na de sluiting. In een volgende bijdrage zal ik eens uitleggen welke de redenen daarvoor zijn.

Ondertussen is Westende – dorp nog slechts de schaduw van weleer. Dat de verantwoordelijken daar maar eens over nadenken!!

Bronnen
Artikel in “De Zeewacht” van 23.02.2007 van xtmhttp://www.dekamer.be/FLWB/pdf/51/2779/51K2779001.pdf
http://www.ejustice.just.fgov.be/tsv_pdf/2005/06/07/05079809.pdf
Artikel in ‘De Morgen’ van 10.01.2004 van Douglas De Coninck
http://www.vldmiddelkerke.be/?content=wie foto Michel Landuyt
http://www.johanvandelanotte.be/ foto Johan Vande Lanotte
http://www.lijstdedecker.com/nl/jean-marie-dedecker-186.htm foto Jean-Marie Dedecker
Artikel “Het Nieuwsblad” van 19.08.2002 Foto van Piet Van Belle

Rechtzetting ingevolge een email ontvangen vanwege Jan Dobbelaere

De groepen die de gronden en gebouwen aankochten vormen op heden de NV Zon en Zee.
Louis Dobbelaere zit in de firma IEBO via Kriss Vakantieservice BVBA, Henri Jasparlaan 179. Deze laatste firma kocht kort na de openbare verkoop de hotelgebouwen (gele gebouwen) over van de NV Zon en Zee. Jan Dobbelaere en Stefanie Surmont baten dus het Aparthotel uit in opdracht van Kriss Vakantieservice BVBA, waarvan vader Louis Dobbelare de zaakvoerder is.

05-12-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Op vrijdag 26 november 2010 ’s avonds had een volksfeest plaats ter gelegenheid van de officiële inhuldiging van het zopas vernieuwd stuk van de Henri Jasparlaan tussen de kerk van Westende-dorp en de Doornstraat, zijnde een afstand van 370 meter.
In allerijl werden dinsdag, in de plassende regen, nog boompjes geplant, kwestie van goed voor de dag te komen op de ‘plechtigheid’.
Zoals iedereen zeker, kreeg ik daarvoor onderstaande uitnodiging in de bus.

Henri Jasparlaan open (Het Nieuwsblad 16.11.2010 vln)
De Henri Jasparlaan is dus weer open voor het verkeer. Vroeger heb ik er mij vaak over beklaagd dat er zelfs geen voetpad was. Ik vond dat, zoals vele onder jullie waarschijnlijk, bijzonder erg omdat veel jonge kinderen, eventueel met ouders, er langs moeten om zich naar de gemeenteschool te begeven. Een andere reden om die laan te vernieuwen, naast noodzakelijke periodieke werken aan de riolering en energiekabels, was het feit dat er onvoldoende parkeergelegenheid was om de ouders toe te laten hun kinderen aan de school af te zetten.
Die laan is nu afgewerkt en daaraan is nu voldaan, dus juichen wij die vernieuwingen toe.

De aankondiging van de werken
In tegenstelling tot de werken aan de Leopoldlaan en aan het marktplein in Middelkerke, die dagelijks wel door iemand beschreven en besproken werden/ worden, heeft de Henri Jasparlaan eigenlijk weinig aandacht gekregen in de voorbije weken. Het is natuurlijk een ‘veel minder belangrijk’ werk.
Op 13 juni 2010 verklaarde Janna Opstaele, schepen van openbare werken, dat “de werken goed opschieten en dat het stuk tussen de Doornstraat en de Westendelaan een prachtige laan zou worden. De riolering wordt vernieuwd en alle huizen worden aangesloten op het stelsel waarbij regenwater en vuilwater gescheiden worden*. Ook de bovenbouw wordt vernieuwd en er komen brede trottoirs en aan beide zijden een fietspad. We willen de Jasparlaan ook een gezellig karakter geven en daarom komen er bomen en groen. Er is ook speciale aandacht voor de omgeving van de gemeenteschool. Daar komt een kiss-and-ride-zone zodat ouders hun kinderen veilig kunnen bezorgen en afhalen. Er komt op bepaalde plaatsen ook geschrankt parkeren waarbij de auto's schuin tegenover het voetpad staan.”
* Op dit moment zijn er in Vlaanderen nog veel ‘gemengde’ rioolstelsels. Het hemelwater wordt samen met het afvalwater afgevoerd. Dat heeft echter heel wat nadelen. Bij droog weer bezinkt het vervuilde slib van de huishoudens in de riolen. Als het hevig begint te regenen, kunnen de riolen de grote hoeveelheid water niet meer aan. Dat loopt dan via over - storten in beken en rivieren. Het afvalwater wordt sterk verdund wat het zuiveren van het water moeilijker maakt, zodat de waterkwaliteit er fel onder lijdt.
Hemelwater dat meteen via de rioleringen wordt afgevoerd, komt dus niet in de bodem terecht. Nochtans is dat nodig om de grondwatervoorraden aan te vullen.
De Henri Jasparlaan is de eerste straat in Middelkerke met gesplitste stelsels.

Op 23 juni 2008 om 20 uur had er een infovergadering plaats in de Calidris. Ik kon daarop helaas niet aanwezig zijn en ik kan jullie dus niet vertellen hoeveel bewoners er aanwezig waren, welke suggesties er gedaan werden en of er daar wel rekening mee gehouden werd. De werken waren trouwens toen al meer dan twee maanden bezig.
In Het Nieuwblad van 25 juni 2008 lezen we ongeveer hetzelfde maar efo schrijft dat er een kus- en rijzone komt, “dat zijn enkele parkeerplaatsen die tijdens de spitsuren voorbehouden zijn voor het veilig afhalen en afzetten van kinderen.”
Op het Arthur Meynneplein konden we tijdens de duur van de werken informatie daarover aflezen op volgend bord.

Kritisch bekeken…
Zoals altijd heb ik de afwerking van de laan kritisch bekeken. Daarbij is mij één en ander opgevallen.

Schuine parkeerplaatsen
Er werden schuine parkeerplaatsen aangekondigd. Die zijn er ook maar dan tussen de Duinenlaan en de Doornstraat waar slechts een paar woningen staan. En nu maar hopen dat ze toch regelmatig bezet worden! Door bezoekers van de ‘Westendia’ of van de jaarlijkse aperitiefconcerten? Als die tenminste niet op het A. Meynneplein blijven!

Waarom werden er ‘parkeerstroken’ voorzien vóór de garages?
Daarover heb ik het al gehad toen ik de werken in de Zuidstraat beoordeelde.

Ik stel nu vast dat men het hier opgelost heeft door de parkeerplaatsen te markeren om er inritten van te maken.

Te laat klaar? Te vroeg in gebruik genomen?
De lokale firma Norré – Behaeghel had dus 100 werkdagen om de werken op te knappen. De juiste dag van de start van de werken ken ik niet, maar onderstaande foto dateert van 23.03.2010.

Wie plant (van het werkwoord ‘plannen’) en wie betaalt?Om daarover te kunnen uitweiden, heb ik inlichtingen moeten inwinnen bij de bevoegde diensten. Daarom vroeg ik aan ‘Wegen en Verkeer, Secretariaat Ingenieurs’ in Brugge de lijst van de gewestwegen in Middelkerke. Daarop vond ik ook de Henri Jasparlaan tussen de Grossettilaan en de Westendelaan, die ooit de naam van N388 meekreeg.
Op de website http://wegen.vlaanderen.be/communicatie/wegentelefoon.php kan men lezen dat het ‘Agentschap Wegen en Verkeer (MOW)’ instaat voor de aanleg (voorbereiding, ontwerp, plannen, bouw, uitvoering, ..) en het onderhoud van de Vlaamse gewest- en autosnelwegen. Daarom wou ik wel eens weten wie die werken moest betalen.
De reeds genoemde gewestelijke dienst heeft mij dan uitgelegd wat een mobiliteitsconvenant is.
Omdat bij zo’n project gemengde verantwoordelijkheden in het spel zijn, moeten daarover afspraken gemaakt worden. De Vlaamse overheid is bevoegd voor haar gewestwegen op het gebied van ruimtelijke ordening maar de gemeentelijke overheid is bevoegd inzake lokale ruimtelijke ordening en parkeerbeleid. Ze beheert ook het gemeentelijk wegennet, dat verstrengeld is met het gewestelijk net en is tevens bevoegd op politioneel gebied. Ook de verdeling van de kosten wordt in zo’n ‘convenant’ vastgelegd.
Daarom heb ik aan de technische dienst van de gemeente gevraagd wat er daaromtrent afgesproken werd.
Zeer groot was mijn verwondering toen de mobiliteitsambtenaar van de gemeente mij meedeelde “De Henri Jasparlaan was vroeger een gewestweg, maar werd door de gemeente overgenomen waardoor het een paar jaar geleden een gemeenteweg geworden is. Er konden dus ook geen convenanten afgesloten worden voor de herinrichting van de straat. Alle kosten zijn voor de weginrichting zijn dus ten laste van de gemeente.
De gemeente heeft gelijk want bij besluit van de gemeenteraad van 12 december 2002 werd de Henri Jasparlaan, samen met vier andere gewestwegen, overgenomen door de gemeente, omdat het gewest die overdracht wenste.
Men kan zich nu natuurlijk de vraag stellen waarom de gemeente een gewestweg overneemt en dan later zelf en alleen voor de renovatie moet opdraaien. Zo is het echter niet! Voor het geheel van de overgenomen wegen kreeg de gemeente een investeringssubsidie van (afgerond) 7,5 miljoen euro. Bovendien wilde de gemeente ‘optreden als bouwheer voor het in goede staat brengen van het over te dragen wegvak, in combinatie met eventuele andere geschiktmakingswerken.”

Voor wanneer ‘Fase 2’?
De vernieuwing van het stuk Henri Jasparlaan tussen de Doornstraat en de Westendelaan wordt ‘Fase 1’ genoemd. Ik neem dus aan dat er nog een tweede fase komt. Wat ik niet begrijp en nooit zal begrijpen is dat men nieuwe wegen aanlegt terwijl de fietspaden er, 100 meter verder op het stuk tussen de Grossettilaan en de Doornstraat, uitzien zoals op de foto’s hieronder. Waarom wordt toch geen (kortstondig) herstelwerk uitgevoerd?

Een nieuw kerkpleintje
Samen met de Henri Jasparlaan heeft men ook het kerkpleintje vernieuwd. Het monument ter ere van de gesneuvelden in beide wereldoorlogen werd verplaatst (en wordt hopelijk later ook eens opgekuist?) . De bus heeft nu een ruime stopplaats en de kerkelijke plechtigheden, begrafenissen en huwelijken, zullen daardoor misschien vlotter verlopen. Of het werk absoluut onontbeerlijk was of gewoon deel uitmaakt van een prestigeproject ‘vernieuwing van dorpspleintjes’, daar kunnen de meningen verdeeld over zijn.
Als er later nog zitbanken komen en als de geplande verlichting ** werkt, dan kunnen enkele dorpbewoners daar plezier aan beleven.
In het parochieblad ‘Kerk en Leven’ drukt pastoor Lagast alleszins zijn tevredenheid uit over het ‘puik werk’. In de kerk achteraan is nu een mooie tentoonstelling te bekijken van foto’s van de Henri Jasparlaan en van het pleintje in de loop der tijden, opgezet door Marc Constandt en Els Bloes.

** Aanvulling
Het gaat over een sfeerverlichtingsinstallatie, die goedgekeurd werd in de gemeenteraad van 14 januari 2010 en die geraamd wordt op 36.662,06 euro ( = 1.466.482 BFr)
Zouden onze raadsleden nog wel weten hoeveel dat wel is? Ik vrees van niet!

Bronnen
http://www.west-vlaanderen.be/kwaliteit/Leefomgeving/Documents/beleidsnota_mobiliteit.pdf
Overeenkomst voor overdracht tussen gemeente en gewest.

28-11-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (1)

‘Gordel dragen’ is ‘Ellende besparen’
Sommige personeelsleden van de gemeente dragen niet altijd hun gordel in de wagen. Dat bleek uit een recente en gerichte controleactie van de politie. Ja, ik dacht ‘wie zijn g.. verbrandt, moet op de blaren zitten’. Betalen dus maar… Dacht jij dat ook? Vijftig euro bedraagt de boete daarvoor. Maar nee, de overtreders werden er ‘duidelijk op gewezen’ dat ze zich veel ellende zullen besparen als ze hun gordel dragen. De politie blijft overigens controleren en blijft er 'duidelijk op wijzen'. Ook voor niet-personeelsleden van de gemeente?

Bron: artikel in “Het Nieuwsblad” van 04.11.2010 van vln

Kijken en zien is niet hetzelfde…

De ‘Calidris’ en ‘Sint-Laureins’ blijven moeilijk vindbaar
In één van mijn vorige blogartikels wees ik er op dat een bordje dat de weg aanduidt naar de ‘Calidris’ en de ‘Sint-Laureins’ er nog steeds hangt, maar dat het helaas in de verkeerde richting wees. Een detail, ik weet het…
Een paar dagen later had iemand (?) echter het noorden teruggevonden en ervoor gezorgd dat de mensen weer de goede weg opgestuurd werden. Wie mag dat gedaan hebben? Heeft die man/vrouw dan niet gezien dat zich aan de overkant van de straat hetzelfde voordoet?

Welke bestemming krijgen de werk- en opslagplaatsen van de firma Soetaert?
De opslagplaats van de firma Soetaert in de Steenstraat heb ik ooit als ‘vuil hoekje’ bestempeld.
Hieronder zien jullie foto’s van vroeger en nu.

‘Opgeruimd staat dus netjes’.
Ook de opslagplaatsen/ werkplaatsen aan beide zijden van de Heidestraat is men aan het opruimen.
Bij navraag bij de firma ‘Soetaert – Soiltech’, nu gevestigd in Oostende, heeft men mij geantwoord dat nog geen nieuwe bestemmingen voor de drie terreinen voorzien werden.

Acrobatische arbeiders gevraagd
Je ziet het tegenwoordig overal. Op elke bouwwerf wordt een openbaar toilet geïnstalleerd. Het toekomstig watersportcentrum met aannemer Vanlerberghe is daarop geen uitzondering.
Er is wel een verschil met andere werven. Enkel zeer acrobatische arbeiders kunnen er gebruik maken van deze ‘faciliteit. Kijk maar eens naar onderstaande foto.

Banken genoeg, maar…
De wandelaar die een ogenblik wil verpozen na een lange dijkwandeling vanaf Westende-bad naar Sint-Laurentius, kan zich zeker niet beklagen over een gebrek noch over een tekort aan zitbanken.
Om de drie tot vijf meter staat er wel één.
Er is er altijd wel één vrij… maar niet altijd bereikbaar.
Voorbeelden?

21-11-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Wie langs de Westendelaan van Westende naar Middelkerke rijdt, kan er moeilijk naast kijken.
Juist voorbij de Badenlaan, aan de rechterzijde, ligt de hofstede ‘Rode Poort’.
Ze staat officieel bekend als ‘kadasternummer 10/732’ en is nu bewoond door Gery Bulcke.
Waarom ik erover wil schrijven en daarmee jullie aandacht ervoor wil vragen? Natuurlijk omdat de hoeve een heel rijke geschiedenis heeft. Ze bestaat namelijk reeds sinds 1628 en was toen 76 gemeten 22 roeden groot, omgerekend 33,6324 hectare. 
Maar wat hebben de Augustijnen daarmee te zien? Dat was een orde die gevestigd was op een abdij in Zonnebeke bij Ieper.  Zij zijn lange tijd de eigenaars geweest van de hoeve. Hoe ze ertoe gekomen zijn een hoeve te bouwen of te kopen in Westende, heb ik nog niet kunnen uitvissen, maar dat komt nog wel.

Het einde van de Augustijnenabdij
Van november 1792 af voerde Frankrijk gedurende anderhalf jaar een oorlog met Oostenrijk om de verovering van Vlaanderen. De Fransen vielen ons land binnen in 1794. De kerkelijke goederen werden aangeslagen en verkocht, geestelijken werden verdreven of verbannen. Te Zonnebeke gebeurde dit op 21 december 1797. De abdij van de Augustijnen werd openbaar verkocht. Jean-Baptiste de Laveleye, een nijveraar uit Parijs, kocht de abdijgebouwen en
gronden.
Na zijn dood werd zijn broer de nieuwe bewoner. Na diens overlijden op 14 september 1839 verkocht de weduwe in 1841 het kasteel met park en vijver, moestuin en windmolen, een boomgaard en een distilleerderij, de hoeve met bijgebouwen.

De familie Iweins wordt de nieuwe eigenaar van het kasteel in Zonnebeke
Op 20 oktober 1841 kochten Henri-Iweins d’Eeckhoute-Fonteyne en Emmanuel-Henri Iweins-Hynderick uit Ieper de gebouwen en de gronden van het kasteel en het park. De laatstgenoemde familie ging het kasteel bewonen. Emmanuel-Henri Iweins overleed in de leeftijd van 70 jaar op 17 maart 1866.
Ik weet niet of de hoeve in Westende van het verkooppakket deel uitmaakte. Ik dacht eerst van wel maar  Dirk Ooghe, voorzitter van De Zonnebeekse Heemvrienden vzw, betwijfelt dat ten stelligste en denkt dat de rijke familie Iweins de hoeve ergens in de negentiende eeuw kocht. Ik kom er nog wel achter.
Eugène Iweins, zijn jongste zoon, werd de nieuwe eigenaar. Hij  huwde op 24 augustus 1869 met Louise-Marie-Ghislaine Hynderick de Ghelcke uit Ieper. Op 1 januari 1871 werd hij liberaal burgemeester van Zonnebeke. In het gezin werden twee kinderen geboren: een dochter Ida op 27 februari 1876 (die kloosterzuster werd) en een zoon Emmanuel op 24 januari 1881. In 1885 wordt Eugène Iweins in de adelstand verheven met de titel van ridder.

De hoeve in Westende vernield
De beschietingen tijdens de eerste wereldoorlog, legden gans Westende plat, dus ook de hofsteden.
De ‘Rode Poort’ werd in 1920 heropgebouwd.  De architect was  de bekende Bruggeling  Theodore Raison (1869-1937). (foto hieronder)
Deze werd op hetzelfde ogenblik ook belast met de bouw in Zonnebeke van een nieuw kasteel in Normandische stijl.

Familie Bulcke wordt nieuwe eigenaar

Tot in het jaar 2005 bleef de familie Iweins, met name André Iweins uit Elsene, eigenaar van de hoeve. Daarna ging ze over in de handen van de familie Bulcke.  Tot dan ook was het een melkveebedrijf. Daarna werd het een mestveebedrijf. Voor de niet-ingewijden, zoals ikzelf: in het eerste geval wordt de koe gekweekt voor de productie van melk,  in het tweede geval wordt het vee vetgemest om daarna geslacht te worden.
Het is ook het vermelden waard dat boer Gery Bulcke in de ‘Rode Poort” meewerkt aan het instandhoudingsproject van het rood ras van West-Vlaanderen.
Hieronder zien jullie een stier en een koe van dat ras. Zelfs de niet-kenners zullen de koe wel herkennen, zeker?

De rode koe is een groot, lang en zwaar dier. Toch moet het geheel een indruk van fijnheid en adel geven.  Het is een vroegrijp ras dat ook gekend is om zijn grote groeikracht en zijn uitstekende vleeskwaliteit.

Beschrijving van de hoeve
‘De Rode Poort’ ziet er vandaag als volgt uit.

In de ‘Inventaris van het Bouwkundig Erfgoed’, uitgegeven in 2005 door de Vlaamse Gemeenschap, wordt de hoeve op pagina 227 als volgt beschreven (bewerkte tekst)
Kwaliteitsvolle wederopbouwhoeve, aansluitend bij de traditionele, regionale hoevebouw.
Halfgesloten opstelling rondom een rechthoekig geasfalteerd erf, waarop een conisch hondenhok.
Bereikbaar via een asfaltoprit en een rondbogige toegangspoort met versneden hoeksteunberen, om de muur te versterken, uitlopend op piramidale topstukken.
Lage verankerde bakstenen hoevegebouwen onder zadeldaken (mechanische pannen) met typerende zijuitgevels met aandaken * en muurvlechtingen **.
Boerenhuis ten noorden: vijf traveeën met verspringende nokhoogte voor opkamer; dakvensters met tuitgevels; rechthoekige vensters, verdiept in korfbogige omlijsting met deels aangepast en vernieuwd houtwerk; korfbogige deur aan noordgevel. Stallingen ten westen (onderbroken door poort) en ten zuiden, onder meer met klimmende laadvensters. Schuurvleugel ten oosten.

 *Aandak: bovendeel van den gevel, dat voorbij de dakschilden (d.w.z. de bedekte hellingen) schiet; ook de randen die buiten de dakschilden uitsteken.

**muurvlechting =

De hoeve was destijds gelegen langs weerszijden van de Westendelaan, het zuidelijk deel waarop het hoevegebouw is 34 ha groot, het noordelijk deel, weiden en akkerland, waar zich nu de camping ‘Poldervallei’ bevindt, strekt zich uit over 12 ha en wordt uitgebaat door Paula Houthoofdt,  de weduwe van Raphaël Bulcke, de jongste van de kinderen van Cyriel, (zie verder)

Hierna zien jullie een oude foto van de hoeve.

De periode van de Coene’s, voorlopers van de Bulcke’s in de 18^de en 19^de eeuw

In 1807 neemt Benediktus COENE, geboren in Slijpe op 7 november 1751 en overleden in Westende op 22 juni 1814, zijn intrek op de hoeve. Hij was gehuwd in Middelkerke op 28 december 1792  met Isabella Jonckheere. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Franciscus Ludovicus COENE, geboren in Westende op 24 februari 1802. Hij huwde in Sint-Joris (Nieuwpoort) op 28 mei 1827 met Catharina Denecker. Daarna trad nog een derde generatie Coene’s aan in de persoon van Frans Leopold COENE geboren in Sint-Joris  op 23 september 1832, overleden in Nieuwpoort 25 juni 1903, gehuwd met Nathalia Iperman.

De periode van de D’Hulster’s, voorgangers van de Bulcke’s
Op 1 oktober 1900 werd een pachterscontract afgesloten voor negen jaar tussen jonkheer Henri Iweins d’Eeckhoutte, toen volksvertegenwoordiger en wonende in Ieper en Auguste D’Hulster* (Gistel 1842 – Westende 1911),  gehuwd met Rosalie Kimpe (Moere 1857 – Westende 1925). Na verloop werd het contract verlengd tot 30 september 1918. Auguste overleed voor de vervaldag maar Rosalie mocht blijven wonen samen met haar ongehuwde zonen Louis (geboren in Gistel in 1868, overleden in Varsenare 1940), René (° ), Emile (°) en dochter Eugenie (°)
Vermoedelijk werd het contract nog verlengd want zoon Eduard* (° Gistel 29 januari 1865 -  ° Westende 23 mei 1935) werd de nieuwe boer, bijgestaan door de bovenvermelde familieleden. Maar in 1920 overleed Eduard’s echtgenote Philomena De Cuyper en aangezien hij hertrouwde met Stephanie Reynders, mocht hij contractueel de hoeve niet langer bewonen. Zijn broers en zuster, onder de leiding van Louis, ook voorzitter van de Westendse kerkfabriek, mochten dat wel en bleven er tot in 1938.

Een nakomeling van de D’Hulsters, Stijn D’Hulster (°1965) baat in Sint-Pieterskapelle de hoeve “ ’t Hof” uit, een melkveebedrijf met stamboekbeesten. Zijn ouders Jozef D’Hulster en Cecile Ceuterick wonen eveneens op de hoeve.

            *graven bestaan nog op het kerkhof van Westende

De periode van de Bulcke’s
De meest recente pachters zijn drie generaties ‘Bulcke’ en dat sinds 1938.
In dat jaar kwam Cyriel Bulcke, geboren in Reninge op 17.08.1886 van Nieuwkapelle en gehuwd met Renilde DEWITTE (Gyverinckhove 07.02.1893 – Oostende 30.06.1969), zich op de hoeve in Westende vestigen.
Na zijn dood op 02.08.1949 werd de oudste zoon Frans, geboren in Nieuwkapelle op 08.12.1923), gehuwd met Nelly Debandt, die nog leeft, de nieuwe boer. De overdracht naar de derde generatie, Gery Frans Cyriel Bulcke, geboren in 1964, greep plaats bij Frans’ dood in 2003.

Gekende pachters in de zeventiende en achttiende eeuw
1628: Cornelis COOLEN
1697: Jacob VERWERAERE, gehuwd met Anna HOUTSCHAVER,
overleden in Westende op 2 januari 1703
1705: Cornelis de ZAEYER1751: Niklaas HELLYNCK

Hoevefeesten
De ‘Rode Poort’ is ook nog bekend door het feit dat er van 1975 tot 1989 ’s zomers hoevefeesten plaatsgrepen. Hieronder zien jullie hiervan een paar foto’s, namelijk burgemeester Soetaert met echtgenote, de koer tijdens de voorbereidingen, een optreden van Luc Appermont, Frans Bulcke en Nelly Debandt die poseren voor hun bebloemde hoeve een zicht op de binnenkoer tijdens de feesten en burgemeester Desseyn tijdens zijn toespraak..

Bronnen
‘De afstammelingen van Arthur Yron Coene, familiekroniek in woord en beeld van 1550 tot 1999’ door Maurice Coene
‘Bijdrage tot de geschiedenis van Westende’ onuitgegeven, door De Riddere

13-11-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

In het ‘Het Laatste Nieuws” van 19 december 2007 konden wij lezen dat het rommelde bij de blauwe partij. Enkele Open VLD raadsleden waaronder Tom Dedecker hadden toen een andere mening dan de kopstukken over de aankoop van een flitstoestel. De ‘opstand’ werd toen zeker met de mantel der liefde bedekt, in de mening dat ‘het stil is waar het nooit waait’. Drie jaar later rommelt het echter opnieuw en harder en zijn de wolken veel zwarter. De titel van mijn huidig artikel werd niet door mij maar door “Het Nieuwsblad” gekozen, behalve de korte vraag erachter. Na de zaak met de aanbesteding voor de ijspiste voor de asielzoekers, waarvoor Landuyt door het Hof van Beroep vrijgesproken werd bij gebrek aan bewijzen maar waartegen het Openbaar Ministerie cassatieberoep aantekende (uitspraak verwacht einde 2010 *), is Michel alweer het onderwerp van een onwelriekende zaak.

De feiten
De gemeente is eigenaar van het casinogebouw in Middelkerke. De uitbating ervan is in handen van de NV Micas. Je kunt er de meest populaire tafelspelen beoefenen zoals Roulette, Blackjack en Casino Stud Poker. Met een minimuminzet vanaf 2 eurocent kan men er tot 25.000 euro winnen. Micas moet hiervoor per jaar aan de gemeente 91.000 euro betalen en zou jaarlijks een winst opstrijken van 1 miljoen euro.
Tom Dedecker verwijt burgemeester en (Open VLD) partijgenoot Michel Landuyt dat hij de uitbaters van het casino op een onwettige manier bevoordeelt. Hij kreeg daarover een tip toegestuurd. Was hem dat anders niet opgevallen?
Zo luidt de beschuldiging:
Zo int de gemeente al vier jaar de variabele concessievergoeding - een taks op de automatische kansspelen - niet meer. Dat betekent een aderlating van liefst 364.000 euro voor de gemeentekas. En dat met medeweten van het schepencollege. Micas trekt die kosten wel fiscaal af in zijn boekhouding. De burgemeester wil er bovendien voor zorgen dat Micas een nieuwe concessie krijgt nog voor de huidige vervalt en onderhandelt met slechts één partij.
Eind 2009 richtte het schepencollege trouwens een 'Onderhandelingscomité Concessie Casino' op waarin naast de burgemeester ook schepen Geert Verdonck (Progressief Kartel) en financieel beheerder Pierre Ryckewaert zetelen. Vreemd als je weet dat de huidige concessie pas in 2016 vervalt”, zo zegt Dedecker.
Op 9 juni 2010 stuurde hij een mail met vragen naar het schepencollege. Burgemeester Michel Landuyt liet hem weten dat hij alle informatie onmiddellijk zou krijgen, maar dat gebeurde pas op 8 oktober. Dedecker: “Blijkbaar had de paniek toegeslagen. Nader onderzoek bevestigde mijn vermoedens.“
Tom begrijpt niet (en wij ook niet!) dat de burgemeester steeds weer verklaart dat er geen financiële ruimte is voor een versneld verlagen van de aanvullende gemeentebelasting op de persoonsbelasting van de staat terwijl anderzijds 364.000 euro cadeau gedaan wordt aan het casino.

Wie is Tom Dedecker?
Tom is de zoon van Luc, die de 1 jaar jongere broer is van Jean-Marie. Vader en zoon baten een accountant – bureau uit (‘D&D adviesbureau’) in de Lombardsijdelaan in Westende.
Luc was tot in het jaar 2000 twaalf jaar schepen van Middelkerke als lid van de SVHV (Stem van het Volk) met Volksunie – signatuur. Hij verliet de politiek om handelsrechter te worden, functie die niet gecombineerd mocht worden met de politiek.
Dit jaar is hij (eindelijk, na lang twijfelen) voorzitter geworden van de lokale Lijst Dedecker en zal hij in 2012 opnieuw opkomen voor de gemeenteraadsverkiezingen voor die partij. Volgens Luc zouden hij en zijn broer Vlaams- liberaal - republikein zijn.
Tom is voor zijn blauwe partij voorzitter van de directiecomité Vereniging voor Vreemdelingenverkeer (VVV) vzw, een goed betaalde functie voor een beperkt aantal zitdagen (heeft hij zelf ooit verklaard)
Iedereen weet dat de familie Dedecker vastberaden, wilskrachtig en strijdlustig is.

Het verweer van Michel Landuyt
Op de regionale zender ‘Focus’ gaf Michel Landuyt op 22 oktober 2010 een (weinig overtuigend) antwoord op de aantijgingen van Dedecker.
“In de zomer van 2004 werd de kwijtschelding van het betalen van de taksen door de gemeenteraad goedgekeurd. Toen is de regeling van de belastingen op kansspelen gewijzigd en dan zagen wij dat andere verrichtingen in de gemeente mogelijk werden. De casinodirectie was daar niet gelukkig mee, omdat ze vond dat daardoor de concurrentiepositie aangetast werd. De gemeenteraad heeft toen het voordeel van de twijfel gelaten aan het casino en de taksen voor 2004 en 2005 kwijtgescholden.”
Landuyt betwist de beschuldiging dat het schepencollege van plan zou geweest zijn om vroegtijdig de concessie, die nog loopt tot december 2016, te verlengen.
“Het college heeft beslist na de vervaldag van de concessie een aanbesteding uit te schrijven.”
Over de taksen voor 2006 – 2009 rept hij met geen woord.

De politieke toekomst van Tom Dedecker
Tom De Decker is een personage uit de soapserie ‘Thuis’.
Tom Dedecker is een gemeenteraadslid van de Open VLD in Middelkerke.
Er is bij mijn weten geen verband tussen beide, behalve dat de tweede stilaan verwikkeld geraakt in de Middelkerkse Open VLD - soap.
Welke zijn inderdaad de kenmerken van een soap of hangserie? De emotionele interacties en de relaties tussen de hoofdpersonen staan in het middelpunt van de aandacht. Er komt nooit een einde aan de verwikkelingen. De verhaallijnen zijn voorspelbaar.
Maar hier gaat het wel over onwettige handelingen.
Ofwel is Michel Landuyt schuldig en dan moet hij aftreden als burgemeester. Ofwel zijn de beschuldigingen van Dedecker aan het adres van zijn partijgenoot van de Open VLD vals en dan moet hij natuurlijk uit de partij verwijderd worden. Als Tom zeker is van zijn stuk, moet hij vanzelfsprekend klacht neerleggen bij de gouverneur en/ of bij het parket.
‘Ik heb opgevangen dat men de procedure zou opstarten om mij uit de Open VLD te zetten. De omgekeerde wereld is het: wie wantoestanden aanklaagt, gaat eruit', zegt Tom Dedecker.
‘Ik weet niets af van een procedure om Tom uit de partij te zetten', weerlegt Stijn Van Loock, voorzitter van de Open VLD- afdeling. ‘Ik ben er trouwens door niemand binnen de partij over aangesproken.'
Vele, om niet te zeggen iedereen, vragen zich reeds lang af of en zo ja wanneer Tom de overstap naar de lijst Dedecker zal zetten.

Ik had nog wat vragen…
Omdat ik graag nog wat verduidelijking zou gekregen hebben, richtte ik mij tot Tom met enkele vragen. Ik moest dat doen via Luc Dedecker want twee mails naar adressen die ik op internet vond, kwamen onbesteld terug. Bovendien stelde ik vast dat op de website van de gemeente de e-mailadressen van de raadsleden niet meer vermeld staan.
De vragen waren de volgende:
1. Welke vragen werden op 9 juni 2010 gesteld aan het schepencollege en wat werd er geantwoord?
2. Welk is uw antwoord op de uitleg die Michel Landuyt gaf voor de camera van Focus?
3. Kunt u bewijzen dat de burgemeester van plan zou geweest zijn om vroegtijdig de concessie, die nog loopt tot december 2016, te verlengen of baseert u zich enkel op het feit dat het schepencollege eind 2009 een 'Onderhandelingscomité Concessie Casino' oprichtte?
4. Wat gebeurt er verder met uw klacht? Werd de gouverneur en/ of het parket reeds op de hoogte gebracht?
5. Is er al meer duidelijkheid over uw politieke toekomst? U beweert iets gehoord te hebben over een in gang gezette procedure om u uit de partij te zetten terwijl Stijn Van Loock uit de lucht valt.
Ik kan best begrijpen dat Tom het misschien, voor diverse redenen, niet opportuun vindt om op al die vragen te antwoorden, maar voorlopig mocht ik nog helemaal niets ontvangen. De belastingbetaler heeft toch recht op informatie, of toch niet?

Besluit
Mag de Middelkerkse bevolking er nu op rekenen dat deze zaak tot op het bot zal uitgespit worden, dat recht zal geschieden en dat de gemeente alsnog het bedrag zal kunnen incasseren?

Bronnen
Artikel uit ‘Het Nieuwsblad’ van woensdag 20 oktober 2010 door Dany Van Loo
Artikel uit ‘Het Nieuwsblad’ van donderdag 21 oktober 2010 door vln
Uitzending op regionale televisiezender ‘Focus’
http://www.focus-wtv.tv/programma/focus/middelkerke-discussie-over-de-voorkeursbehandeling-van-het-casino

* RECHTZETTING

Toevallig was ik de websites van Michel Landuyt en van de Open VLD aan het doorlopen en op beide stond dat de burgemeester op 4 juni 2010 door het Hof van Cassatie vrijgesproken werd.

De burgemeester legde op 18 maart 2010 de eed af omdat het cassatieberoep, aangetekend door het parket-generaal, zijn benoeming niet in de weg stond.

Mijn welgemeende excuses voor mijn onjuiste mededeling.

07-11-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Er was eens … een Middelkerks gemeenteraadslid… Hij was de leider en voortrekker van de BSP of Belgische Socialistische Partij.
Hij was zeer plichtbewust en kende zijn dossiers van binnen en van buiten.
Volgens zijn eigen woorden stelde zijn partij niet zo veel voor en haalde die daardoor nooit voldoende stemmen om een schepenmandaat te veroveren. Het raadslid voelde zich daarvoor medeverantwoordelijk, want populair was hij nooit maar dat was ook zijn betrachting niet.” Ik ben geen volksfiguur”, zei hij zelf, “Ik kan mij in bepaalde situaties of omgevingen niet inleven. Ik ben nu eenmaal zo. Mijn ideologische visie over een aantal zaken is vrij rechtlijnig.” Hij noemde zichzelf ook nog ‘den ambetanterik’.
Hij moest het dus altijd doen vanuit de oppositie en iedere politicus weet hoe moeilijk dat is. Het is ‘vechten tegen de bierkaai’.
Maar hij was eerlijk en had gedurende meer dan 20 jaar het beste voor met Middelkerke. Vooral over de gemeentelijke financies maakte hij zich regelmatig zorgen. Zo vind je er niet veel!
‘Meer inspraak’ was één van zijn voornaamste streefdoelen.
Over wie ik het heb? Over Gaspar Ryckewaert, natuurlijk!

Lijsttrekker van de lijst ‘Inspraak’
In het vooruitzicht van de gemeenteraadsverkiezingen van 10 oktober 1982, schreef Gaspar zoals iedereen zijn kiespamfletten. Dat gebeurde nu niet meer als kopman van de BSP maar van een lijst ‘Inspraak’ met allemaal socialisten, Hij deed dat in wat hij ‘een luchtige trant’ noemt, maar hij vond toch dat hij daarin een aantal ‘onweerlegbare manipulaties’ van de regerende meerderheid (1976-1982) moest bekendmaken.
Zo ontstond ‘Een oud maar onuitgegeven BOEVEn- en schelmenverhaal in drie delen uit het land van de zee’. Hij gaf het de titel ‘De zeven fenomenen’ mee.
De tekst hieronder is de weergave van wat in de drie pamfletten geschreven staat, hier en daar met de nodige aanvullingen waar het volgens mij nodig is voor een beter begrip door de lezer van vandaag.

Wie zijn die zeven fenomenen?
De eerste gemeenteraad van de fusiegemeente Middelkerke op 1 januari 1977 was samengesteld uit 8 CVP, 3 BSP, 7 Stem van het Volk (SVHV) en 5 Gemeentebelangen (=PVV, later VLD). Met een nipte 12 op 23 vormden de laatste twee partijen een meerderheid tegen de partij van de CVP-burgemeesters (Vermander, Soetaert en Pittery) en tegen de BSP (Ryckewaert, Astaes en Debeuckelaere).
Inghelram werd burgemeester met 2 schepenen uit zijn partij, Leon Dewulf en Roland Vanhercke. Voor de Gemeentebelangen werden de eerste drie van de lijst Muylaert, Bouve en Ghesquière schepen.Julien Desseyn was gemeentesecretaris.
En daarmee heb ik meteen de ‘De zeven fenomenen’ genoemd.
De beginnende maar steeds invloedrijkere Willy Declerck viel toen nog juist buiten de prijzen en werd slechts gewoon raadslid.
Hij wordt door de schrijver van de pamfletten ‘de grote vriend van de zeven fenomenen’ genoemd. Hij beschrijft hem als “een sympathieke maar nogal bescheiden man, die nooit op een foto stond”
En ik vul aan: hij lag aan de basis van de politieke loopbaan van enkele huidige Open VLD mandatarissen en hij is, na zijn zelfmoord, voor die partij nog steeds het ‘lichtend voorbeeld’ gebleven.

Deel 1: Willy en de zeven fenomenen
In een eerste onderdeel wordt vooreerst het ‘fenomeen Dewulf’ alias ‘Long Wulf’ besproken.
Deze wordt ervan beschuldigd zes jaar lang het gemeentepersoneel honderden werkuren te hebben laten uitvoeren om de wegen naar boerenhoven of naar de woningen van ‘Jan, Pier of Pol’ te herstellen of te verharden. Zelfs om de grondstoffen hoefden de begunstigden zich niet te bekommeren. Dat alles gebeurde natuurlijk op de kosten van de Middelkerkse gemeenschap. De schepen verwachtte daarna natuurlijk wel dat hij daarvoor in het kieshokje zou beloond worden. De kritiek van Ryckewaert werd weggewuifd met een laconiek “Je makt van u schete u dunderslag”.
Na verloop van tijd hadden de andere fenomenen toch ook door dat er iets niet pluis was. Ze beslisten daarop in de gemeenteraad de werken ten gunste van particulieren niet meer helemaal te betalen, maar nog slechts voor twee derden. Dertien en een halve maand later gaf dat besluit aanleiding tot een schorsing door de gouverneur. Vroeger kon niet, omdat de beslissing van de raad hem slechts een jaar nadien bereikte!!

In een tweede onderdeel vertelt Gaspar over de geschenken waarmee Willy Declerck door de fenomenen bedeeld werd.
Op 7 juni 1979 werd in Puurs door een zekere Vandermeulen een naamloze vennootschap “NV Casino- Parking” opgericht. Dat was een zakenpartner van Willy.
Drie maanden later zeiden de blauwe dat zij een parking wilden bouwen onder de put voor het casino in Middelkerke!!! Dat werd vlug officieel en administratief geregeld zonder dat de concurrentiefirma’s een schijn van een kans kregen. De prijs die Vandermeulen moest betalen aan de gemeente bedroeg 90.000 BFr per jaar. Dat bedrag was niet enkel beschamend laag, maar bovendien werd het vaak pas na lang aandringen betaald, met vertragingen die opliepen tot 1 jaar, zonder dat daarvoor enige interest aangerekend werd.
De zaken floreerden en daarom werd op 19 juni 1982 in Puurs een nieuwe vennootschap, deze keer de “Mouchotte-parking” opgericht. Op 26 juli 1982 beslisten Willy en zijn vrienden een parking te bouwen onder het Mouchotteplein. Deze keer was er zelfs van concurrentie geen sprake.
Voor beide parkings kreeg Vandermeulen het recht om die garages 99 jaar lang uit te baten en voor beide werden de jaarlijkse stortingen aan de gemeentekas verlaagd van 90.000 naar 70.000 BFr.

Deel 2: De fenomenen sporten, eh… tennissen!!
Zoals de titel van dit deel het zegt, wordt daarin de liefde beschreven die de ‘fenomenen’ koesterden voor de tennissport. Het gaat over de miljoenenverslindende aanleg van drie tenniscomplexen.
Er wordt een onderscheid gemaakt tussen tennisterreinen in het ‘westen’ (Westende) en die van de ‘andere kant’ (Middelkerke).
De eerste waren eigendom van ‘misschien wel stinkrijke particulieren’. Deze stelden in de jaren 80-81 vast dat hun velden niet veel meer opbrachten en lieten ze dan maar verkommeren. De gemeente leende toen maar wat miljoenen en nam het boeltje over.
Voor de heraanleg van de tennisvelden aan de Parklaan werd in maart 1981 een lastenboek aangelegd en in september 1981 werd het aangepast of beter gezegd de prijzen werden verhoogd. Dat is tevens het verhaal van wat studiebureaus zich allemaal mochten permitteren.
De geschatte prijs bedroeg tenslotte 1.441.800 BFr.
Die ‘andere’ waren eigendom van de gemeente, die heel het complex (tennis, minigolf, woning en café) tussen Leopoldlaan en Koninginnelaan verhuurde voor een ‘ongelooflijk schappelijk prijzeke’.
Op 5 maart 1979 vroeg de voorzitter van deze club aan de fenomenen om van oktober tot maart een opblaasbare hal over drie van de buitenvelden te plaatsen. De gemeente ging daar niet enkel mee akkoord, maar besloot bovendien die ‘halle’ zelf aan te kopen. Door verzet van eigenaars van omliggende gebouwen en omdat de bouw niet in overeenstemming was met het plan van aanleg, kwam de ‘halle’ er uiteindelijk toch niet, maar ….. dan moest het maar op een andere manier.
Op 31 maart 1981 kocht de gemeente voor 600.000 BFr een stuk grond achter het voetbalveld van Gold Star. Zes weken later richtte de tennisclub een aanvraag aan de gemeente om daar een tenniscomplex te bouwen. De aanvrager had zelf al uitgerekend dat het ‘maar’ 10 miljoen zou kosten. De gemeenteraad keurde later de bouw goed voor … 16 miljoen.
Achter de Lakodam, vlak bij het huis van Bouve, werden tussen de jaren 80 en 82 nog vier tennisvelden aangelegd, wat het totaal bedrag, besteed aan de tennissport, op 35 miljoen frank bracht.
De andere sporten stonden natuurlijk watertandend toe te kijken. Smeekbeden van allerlei sportverenigingen en adviezen van de sportraad werden gewoon in de wind geslagen.

Deel3: Zij hielden hun woord
Hierin klaagt schrijver datgene aan waarvan wij vandaag het schrijnende resultaat zien: het steeds maar toenemend toerisme ten koste van alles. In plaats van landbouwgrond zien we nu kampeerparken en kampeerterreinen. De auto en zijn inzittenden, de toeristen, hebben onze dijken en straten ingenomen.
Om even letterlijk de tekst van Gaspar over te nemen: “ze zouden de overgebleven stukskes duinen met beton volgieten en onder de duurste en bestgelegen percelen zouden ze privégarages mogen bouwen om niet alleen grof geld te scheppen, maar om tegelijkertijd de gemeentebelastingen op de ontbrekende garages in hun appartementsgebouwen niet te moeten betalen.”

Deze keer is ‘fenomeen Bouve’, die daarin een belangrijke rol speelde, aan de beurt: “zijn ijver om aan iedereen wel te doen was zelfs zo groot dat hij per malheur met het geld, het materieel en het werkvolk van de gemeente ook voor hem zelf werken liet uitvoeren.”
Tenslotte somt Gaspar de beloften op die de fenomenen deden in hun kiespamfletten van 1976.
Ze zouden elke vierkante meter goede land- en tuinbouwgrond verdedigen.
Ze zouden een aangepast grondbeleid voeren om de aankoop van bouwgronden tegen sociale prijzen te bevorderen. Ze zouden hoorzittingen per wijk houden en er zouden wijkraden opgericht worden. Er zou strenge controle uitgevoerd worden op de opruiming na bouwwerken en openbare werken.
De nodige parkeerruimte in de toeristische centra zou geschapen worden. Minder - validen zouden tot de sport toegelaten worden. De duinen zouden beschermd worden door beplanting ervan. Er zou een milieu- en groencomité opgericht worden. Er zouden ontmoetingscentra ingericht worden voor bejaarden en minder- validen. Er zou een busdienst ingelegd worden zodat elk punt van de gemeente kon bereikt worden. Er zouden kinderdagverblijven, peutertuinen en speeltuinen opgericht worden.
Allemaal uitstekende voornemens…. waarvan helaas niets in huis kwam, meent Gaspar.

Besluit
Spijtig genoeg voor Ryckewaert leverde zijn offensief geen winst op, integendeel, want zijn partij verloor op 10 oktober 1982 één zetel. Ja, partijen van de meerderheid mogen zich veel (te veel) veroorloven.

Bronnen
Artikel in “De Zeewacht” van 23 november 1984 door Dirk Marteel
Kiespamflet ‘Voor iedereen INSPRAAK MET RYCKEWAERT’
Drie pamfletten ‘De zeven fenomenen’

31-10-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)