SK Rapid Leest (Foto onderaan) SK had eens te meer een regelmatig seizoen achter de rug met een negende plaats in de eindrangschikking als resultaat. Oefenmeester Jan Van den Heuvel slaagde erin om met een beperkte kern de hoger gerangschikte ploegen het vuur aan de schenen te leggen. De 52 geïncasseerde doelpunten gaven echter reden tot nadenken. Voor het nieuwe seizoen kreeg de coach de beschikking over volgende nieuwe gezichten : Jan Van der Veer (doelman) aangekocht bij FC Duffel. Milan Misic (middenvelder) speelde reeds bij Vorselaar en Herentals. Thierry Moreel (middenvelder) doorliep de jeugd van Lierse en speelde bij Emblem. Stanny Verschueren, inzetbaar als libero werd voor een seizoen bij Lint aangekocht. Steven Van Giel (aanvaller) werd bij Willebroek weggehaald.
Afdeling : Eerste provinciale Antwerpen. Terrein : Grote Bleukens (Leest brug). Voorzitter : Francis Van Heck. Secretaris : Jean Apers. Trainer : Jan Van den Heuvel. Kern : Asseloos Marc, Boonen Guy, De Lauw Steve, De Smedt Ralf, De Vos Johan, Engelen Peter, Goossens Chris, Haentjes Geert, Heremans Tom, Lenie Wim, Lumuanganu Jean, Misic Milan, Morreel Thierry, Van Giel Steven, Slachmuylders Eric, Van der Veer Jan, Van Goylen Chris, Van Mullem Pascal, Verschueren Stanny. Aantal jeugdploegen : geen. (GvM,29/6/ en 2/9/1994)
VV Leest (Foto onderaan) Wat voor VV een degelijk seizoen moest worden, draaide uit op een sisser. In de Beker van België, tijdens de maand augustus van 1993, leverde blauwgeel spektakelvoetbal en werden Ol. Wijgmaal en Bergen zonder pardon uitgeschakeld. Op het terrein van Stade Leuven was de stand na 90 minuten nog blank. Ook na de verlengingen was er niet gescoord. Bij het nemen van de strafschoppen kende de thuisploeg heel wat meeval (4-3). De eerste wedstrijd van de competitie op Linda Olen bezorgde trainer Yvan Emmerechts een regelrechte nachtmerrie. Uitsluitingen en kwetsuren van basisspelers maakten de coach onmiddellijk vleugellam. Het werd een moeilijk seizoen maar VV kon zich in eerste provinciale handhaven. Yvan Emmerechts werd als trainer door Luc Leys vervangen. De ex-Racing Mechelen-speler werd tevens als aanvaller aangetrokken. Hij was twee seizoenen op rij topschutter bij de Kempenzonen. Voor het nieuwe seizoen werd VV versterkt met routiniers : Hans Bouwmeester, die op het middenveld voor meer creativiteit moest zorgen samen met Frans Croes. Bouwmeester speelde voor RWDM, Lierse en Bornem. Croes, ex-Racing Mechelen, keerde na twee seizoenen Temse naar VV terug. Nita Cireasa, Roemeen van geboorte en verdediger, kwam van tweede klasser Verbroedering Geel. Vertrekkers waren : Mike Melis (Boom), Gerrie Dijkstra (terug naar Nederland), Marc Van Oppens (St-Anneke), Sven Diddens (Blaasveld), Gery Verschaeren (Walem), Freddy Selleslagh (Tisselt) en Koen Baudet (Willebroek).
Afdeling : Eerste provinciale Antwerpen. Terrein : Dorpstraat (achter sporthal). Voorzitter : August Emmeregs. Secretaris : Bruno Claes. Trainer : Luc Leys. Kern : Askraba Sinisia, Bouwmeester Hans, Cireasi Nita, Claes Danny, Claes Geert, Croes Frans, De Prins Kurt, Huys Paul, Huys Werner, Leys Luc, Op de Beeck Eddy, Rohart Jan, Selleslagh Patrick, Simons Hans, Teugels Ronald, Wets Robert, Willems Danny. Aantal jeugdploegen : 8. (GvM,29/6 en 2/9/94)
Aan het seizoenbegin 1994-95 stelde Jan Casteels een boekje samen voor de supporters :
Beste sportliefhebbers,
Het nieuwe voetbalseizoen staat voor de deur. De afgelopen weken is er aan de accomodaties heel wat tijd gespendeerd om U beter en aangenamer te ontvangen. Tevens hebben de speelvelden hun jaarlijkse ‘beurt’ gekregen waardoor zij opnieuw in ‘topconditie’ zijn om een gans jaar fris en oogstrelend voetbal toe te laten. In deze map hebben wij, beste sportliefhebber, naar onze mening een schat aan waardevolle informatie gebundeld, die wij dan ook met veel plezier ter beschikking stellen. Met sportieve groeten, Jan Casteels.
Organisatie V.V. Leest (K.B.V.B. 8077)
Werking VV Leest
Zoals U wellicht weet, heeft elke VZW een raad van bestuur. Deze blijft dus, volgens de statuten verantwoordelijk voor het financieel beleid van de club. Tijdens een speciale algemene vergadering, is deze Raad van Bestuur kortelings verjongd en uitgebreid (o.a. wegens het overlijen van Staf). Het vorige seizoen is gestart met de uitbouw van het dagelijks bestuur. Een aantal jonge mensen zijn aangetrokken om mede de doelstellingen te verwezenlijken. Deze mensen zijn reeds enkele maanden ‘achter de schermen’ actief en worden U nu dan ook officieel voorgesteld. Last but not least blijft er de groep van ‘werkende leden’, die instaan voor de infrastructuur, uitbating en onderhoud van terreinen en gebouwen. Hierdoor zijn wij stilaan in het vaarwater gekomen van onze doelstellingen en beleidslijnen voor het komende seizoen : 1.Verdere uitbouw van het jeugdvoetbal. Jeugd is zo belangrijk voor onze toekomst. 2.Verbetering van de accomodaties. Zoals U allicht kunt merken is er opnieuw geld noch inspanningen gespaard voor een verfrissingsbeurt van het chalet. Tevens zijn er plannen voor de definitieve vernieuwing van de kleedkamers. 3. Verbetering van de algehele organisaties met als belangrijkste doelstelling : een georganiseerde taakverdeling.
Raad van Bestuur August Emmeregs (Afg.Beheerder), Jan Casteels (Secretaris), Herman De Neve (Ondervoorzitter) en Christiane Buelens (Penningmeester).
Dagelijks Bestuur August Emmeregs, Jan Casteels, Carl Clissen, Bruno Claes, Louis Van Moer, Jan Flips, Emiel Spruyt en Mark De Jonghe.
Trainers 1ste ploeg : Luc Leys. Reserven en juniores: Johnny De Fré. Scholieren : Rudi Beeckmans. Knapen : Pascal Gonzalez. Miniemen : Mark Van Waeyenberghe. Preminiemen : Hans Bouwmeester en Freddy Selleslagh. Duveltjes : Rudi Beeckmans en Hans Bouwmeester.
Sponsor Glaswerken Jean Vos Bvba, Mechelsesteenweg 359 Willebroek-Blaasveld Jean Vos, zaakvoerder : geboren op 8 augustus 1955. Ex-speler van VV Leest (1980-1985) Hoofdsponsor VV Leest (1994-1996)
Historisch overzicht VV Leest -1973 : Stichting met stamnummer 8077. Voorzitter Marcel Diddens. -1974-75 : Start KBVB in vierde provinciale. Eerste wedstrijd : VV Leest-Schelle : 0-0. -1976 : Pieter Van Asch wordt voorzitter. -1977-78 : VV met nog steeds Charel Fierens als trainer promoveert via de eindronde naar 3de provinciale. -1978-79 : Marcel Sterckx wordt als trainer aangeworven (Charel Fierens stopt om gezondheidsredenen). VV wint Beker van Antwerpen en promoveert naar 2de provinciale. -1979-80 : VV degradeert naar 3de provinciale. -1980-81 : Frans Pepermans traint VV. Emiel Spruyt wordt de nieuwe voorzitter. -1981-82 VV promoveert opnieuw naar 2de provinciale et Julian Van den Broeck als trainer. -1982-83 : Einde seizoenstrainer Cois Tuyaerts zorgt voor het behoud in 2de provinciale. -1983-84 : VV start met een damesploeg. Yvan Emmerechts zal als nieuwe trainer VV 4 seizoenen trainen. -1984-85 : VV behaalt de titel en promoveert naar 1ste. VV wint ‘SUPERSCORE’ als club met de hoogste scores op verplaatsing. -1985-86 : VV speelt provinciaal kampioen. Op 5 april ’86 wordt het huwelijk Emmeregs-Pauwels voltrokken met de bouw van de tribune tot gevolg. VV krijgt Gust Emmeregs als nieuwe voorzitter. -1986-87 : 6 maart ’87 – Pauwels distantieert zich van VV. Einde seizoen springt Cois Tuyaerts opnieuw bij als hulptrainer. -1987-88 : Rudy Geens wordt speler-trainer en wordt alzo de jongste trainer van het nationaal voetbal. VV sluit met Eternit en Brems de belangrijkste sponsorovereenkomst voor 3 seizoenen. Het seizoen wordt afgesloten met een eervolle 5de plaats. -1988-89 : Het duo Heremans-Slachmuylders wordt het eerste trainersduo uit de VV-geschiedenis. Tijdens dit seizoen wordt Roger Mergeay aangetrokken als trainer voor de rest van het seizoen. De laatste maand springt Cois Tuyaerts nog in voor de 3de maal. -1989-90 : Johnny Defré brengt VV naar een 8ste plaats. -1990-91 : Met slechts 13 punten degradeert VV na 5 jaar nationaal voetbal opnieuw naar 1ste provinciale. -1991-92 : Met Julien Van den Broeck als trainer weet VV een plaats in de eindronde af te dwingen. Willebroek haalt het na verlengingen van VV. VV blijft in 1ste provinciale. Hoelang nog ? -1992-93 : Jan Van den Heuvel wordt hoofdtrainer. Dank zij de inbreng van eigen jeugd, behoudt VV zijn plaats in 1ste provinciale. VV investeert in een 2de speelveld (met verlichting). Gust viert 20 jaar afgevaardigd beheerder van VZW VV Leest. -1993-94 : Ondanks de investering in enkele spelers, wordt een pover resultaat gehaald met Yvan Emmerechts als nieuwe trainer. -1994-95 : Luc Leys wordt speler-trainer. Zowel de Raad van Bestuur als het dagelijks bestuur wordt verder verjongd en uitgebreid. Het jeugdbestuur wordt defenitief geïntegreerd in het dagelijks bestuur.
Foto’s : -SK Rapid Leest coach Jan Van den Heuvel met zijn team bij aanvang van het seizoen 1994-1995. -VV Leest bij aanvang van het seizoen 1994-1995. Derde van links bovenaan is sponsor Jean Vos van de gelijknamige Glaswerken.
1994 – 21 augustus : Fietstocht St.-Cecilia “Op zondag, 21 augustus, de dag na de viering van de hondedjarige Delphine De Wit, was de fietstocht gepland. Vanaf 13 uur kwamen de eerste deelnemers zich aanmelden in het lokaal. Bij hun aankomst kon men direct zien of het om professionelen of amateurs ging : aan de fiets, aan de kledij en aan de koersbenen. Op die koersbenen werd commentaar gegeven door de anderen (die om een of andere medische reden hun onderste ledematen niet mochten blootstellen aan het zonlicht). Omstreeks 13.15 u. vertrok de groep : ruim 70 deelnemers, zowel erg jonge als eerder bejaarde fietsers. Er werd zo’n dertig kilometer afgelegd en onderweg werd er heel wat gepraat en gelachen. Er werd ook commentaar gegeven door buitenstaanders : “ ’t Is vandaag de Gordel toch nog niet !” of “Dat is precies een heel dorp dat hier rijdt”. Eén keer moest een lekke band worden hersteld, maar dat verliep vlot want er waren helpers teveel. Tweemaal werd er halt gehouden : de eerste keer aan de visvijvers van het Molenveld in Elewijt en de tweede keer bij de ereleden-herbergiers in Hombeek. Na de fietstocht waren er in de feestzaal nog broodjes en koffiekoeken en werd er bingo gespeeld. Omstreeks 20.30 u. was het afgelopen. De fietstocht was volgens de deelnemers erg plezierig geweest. Het was een perfecte organisatie die goed was gepland. Er werd niet te vlug en niet te traag gereden. Lovende commentaar was er voor de begeleiders Alice Segers, Louis Huysmans, Willem Van Linden en Johan Hendrickx. Volgend jaar staat er weer een fietstocht op het programma ! Misschien halen we dan wel de 100 deelnemers ! (“T&T, oktober ’94)
Vic VERSCHUEREN, ere-voorzitter driekwart eeuw jong ! (°23.08.1919) “Onlangs werd onze ere-voorzitter 75 jaar. Vic Verschueren wordt door iedereen ‘Vikke’ genoemd, maar eigenlijk heeft hij een veel plechtiger voornaam, want op zijn identiteitskaart staat ‘Bonifacius’ vermeld. Deze verandering van voornaam is bij Leestenaars van zijn leeftijd wel erg gewoon. Vic is de zoon van de vroegere burgemeester, Emiel Verschueren sr. en de kleinzoon van de stichter van onze fanfare, Theofiel Verschueren. De Verschuerens hebben in de Leestse fanfare steeds een belangrijke rol gespeeld en dat is nog steeds zo. Vic Verschueren bracht zijn jeugd door in de Dorpstraat 6, het huidige lokaal ‘St.-Cecilia’, waar zijn vader Emiel Verschueren sr., kolenhandelaar, boer en beheerder van de feestzaal was. In 1931 kocht Emiel Verschueren sr. het Hof ter Haelen in de Elleboogstraat. Later werd Vic eigenaar van de boerderij en samen met zijn talrijk gezin heeft hij deze weten uit te bouwen tot een bloeiend bedrijf. Hendrik Verschueren zet de landbouwbedrijvigheid nu op dezelfde manier verder zoals dat eerder door zijn vader en grootvader is voorgedaan. Zoals uit het voorgaande kan worden afgeleid, werd ‘de fanfare en de volksmuziek’ er bij de ere-voorzitter met de moedermelk ingegoten. Dat was trouwens destijds in Leest steeds het geval : men werd als ‘Ceciliaan’ geboren. Later kon men dat ook nog worden, maar dan bijna uitsluitend door een huwelijk. In al die tijd dat Vic Verschueren bestuurslid is geweest, dat wil zeggen ruim 50 jaar, heeft hij nooit met ontslag gedreigd of is hij nooit om een of andere reden opgestapt op een bestuursvergadering. Waar anderen deze tactiek wel gebruikten om hun gelijk te halen, was en is hij steeds een man van de verzoening geweest en gebleven. Sommigen vonden hem nogal stil van aard, maar dit was maar schijn. Als het nodig was en is, wist en weet hij op een vriendelijke manier de gemoederen tot bedaren te brengen en wijst hij erop wat de principes zijn in de fanfare. Hij is al zowat een halve eeuw het geweten van de fanfare, iemand die heel goed weet welke de goede en de minder goede beslissingen waren die werden genomen en iemand die dan ook met de nodige wijsheid kan voorspellen wat de gevolgen kunnen zijn van beslissingen die vandaag door het bestuur worden genomen. Daarnaast heeft hij, -ondanks het vele werk op zijn bedrijf- heel wat muzikanten en ereleden van de vereniging geholpen waar hij kon, door bijvoorbeeld met zijn tractor grond te verplaatsen op bouwwerven of door andere karweitjes op te knappen. Hij ligt eveneens mee aan de basis van de ‘vernieuwde start van de fanfare’. Toch weet hij dat de ondertussen bereikte opflakkering realistisch moet worden bekeken. ‘Ik heb al zoveel meegemaakt in de fanfare’, zegt hij dan. Maar tegelijkertijd is hij toch fier dat het in de Leestse fanfare, zijn fanfare, terug beter gaat. Ter gelegenheid van de eerste dag van het jaarlijks banket op zaterdag 19 november e.k. zal de erevoorzitter op een gepaste wijze worden gehuldigd met zijn 75ste verjaardag en voor het vele dat hij heeft gedaan voor de Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest.” (“T&T”, oktober ’94)
1994 – 27 augustus : Davidsfonds reisde naar Frankrijk. Bestemming Arras, Amiens, Lille. Vertrek om 7 uur.
1994 – Zondag 28 augustus : Eetdag KVG-Zennevallei De katholieke vereniging gehandicapten afdeling Zennevallei organiseerde een eetdag in de parochiezaal. Naast een aperitief, twee voorgerechten, soep en twee desserten was er keuze tussen drie hoofdgerechten aan 360 frank. Een kinderschotel kostte 200 frank. Informatie kon men verkrijgen bij voorzitter Johan Vandeputte, Vinkstraat 58. (Folder)
Vervolg en slot Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Het familiefeest van de dag nadien.
Ook dochter Raf liet zich niet onbetuigd : “Beste feestelingen, onze pastoor heet met zijn voornaam Karel, maar in de Chiro noemen ze hem allemaal Charel. Wel, ik heb een mooi cadeautje bij, voor Charelke van de pastorij. Aan onze voorgevel prijkt met trots, ne mozaïk van aalmoezenier Herregods. Daags voordien door Charelke voorzien van de nodige prullen, zou hij de dag zelf de eeuwelinge en het huis zegenen en de steen onthullen. Stellig beloofd en vast toegezegd, gaf Charelke forfait en werd de stoet een half uur lamgelegd. Ons Moe was wel beschut tegen wind en regen, maar ze wacht nog steeds op Charelke zijne zegen !!! Als dank dit cadeau, een koord n’n draad, twee nagels en een vod, en voor de rest rekenen we best, op de zegen van de goede God.”
Het vertrek van de stoet was de dag voordien door de Pater een half uur vertraagd. Hij had immers toegezegd de steenonthulling bij te wonen en de eeuwelinge en haar woning te komen zegenen. Verzachtende omstandigheden waren dat hij die dag ook een uitvaartdienst en een huwelijksviering diende te celebreren.
Raf noteerde in het gedenkboek : “De eeuwelinge had een dochter rad van tong, die op het familiefeest wat graag op het gebeuren als volgt terugsprong…” Dit voorafgaand aan haar reprimande van hierboven. “Maar slim als ons pastoorke was, had hij dat voorzien, en dacht bij zijn eigen, ‘k zal z’eens leren die dochter van Fien. Toen kwam er een oud vrouwtje op het familiefeest, haar hoofd getooid met een pruik en een cornet en op haar neus een lorgnet gezet. Ne rok tot op de grond, en ne grote strik bedekte haar…achterwerk. Voorwaar dat is een oudje geestelijk gestoord, pas ontsnapt uit een Mechels rustoord !! Maar nee hoor ’t was onze pastoor, die voorzien van een schuurborstel en een plastiekemmer met water gevuld, een dag te laat zijn plicht heeft vervuld.”
Moeder Fien, haar familie en intimi genoten met volle teugen van het delicieus banket en van de speeches en optredens en later noteerde Raf : ”Na de viering werd alles herinnering. Maandag 22 augustus, werd het kranten lezen, ruimen, sorteren. En ons nog met veel bezoeken amuseren. De dag was druk bezet, er diende nog zoveel verteld en uitgelegd !”
Eén van de beklijvendste bezoeken kreeg Fien op 25 augustus van haar jongste dochter Maria en schoonzoon Hugo die in het gezelschap waren van hun vrienden Bea, Roza en Walter. Die vrienden hadden zich op de dag van het eeuwfeest niet kunnen vrijmaken en wilden beslist hulde brengen aan de honderdjarige. Dat deden ze, samen met Maria en Hugo, door middel van een zelf geschreven en vertolkte ballade op de wijze van de cantate van Shostakovich ‘Stenka Razin’ (‘Aan de oevers van de Dijle…’) :
Ballade van Moeder Fien : 100 jaar
Ergens in een vlasfabriekje, daar in Tisselt bij de vaart, stond juist 100 jaar geleden aan de deur de ooievaar.
’t Was een schattig, mollig wichtje, vader stond ervan versteld. ’t Was het eerste hemellichtje, ’t nieuws was gauw al rondverteld !
Delphine heet dat lief klein meisje, maar ’t is nu geen meisje meer, honderd jaar is ze geworden, en nog altijd in de weer.
Daarom zijn we hier te samen, op het feest bij moeder Fien, want zo’n krasse oude dame, hebben wij nog nooit gezien.
Nog heel jong stierf plots haar moeder, bij De Wit werd erg gerouwd, zij wou voor haar zussen zorgen, daarom is ze laat getrouwd.
Toen ze’n meisje was van dertig, zag ze Victor Selleslagh, zo ne knappe onderwijzer, bracht haar helemaal van slag. Hij was niet alleen een meester, maar ook nog verzekeraar. En ze gingen saam proberen : z’ had acht kinderen op tien jaar. Ze was baas over haar bende, desnoods met de bezemsteel, dat z’haar pappenheimers kende ! En ze waren met zo veel !
Maar ze heeft zich weggecijferd, veel gewerkt en hard gezwoegd, want voor hare man en kinderen, was het beste niet genoeg !
Ze is eerlijk en rechtvaardig, elkeen krijgt steeds evenveel, elk kind is evenwaardig en ze trekken aan één zeel.
En de kind’eren van haar kinderen, achterkleinkinderen bovendien, haar liefde zal lang niet verminderen, ze gaan graag naar moeder Fien.
Ze had veel gelukk’ge jaren, maar ook wel eens echt verdriet. ’t Noodlot wilde haar niet sparen, toen man en zoon haar jong verliet.
Z’heeft een schitterend geheugen, zelden dat ze iets vergeet, daarin mogen w’ ons verheugen, in haar hoofd is gene sleet.
Z’heeft nog scherpe kommentaren, gaat recht door zee, heeft soms kritiek, maar wil de vrede steeds bewaren, van ruzie maken wordt ze ziek.
En ze geeft nog steeds bevelen, van op haren hogen troon. Wat ze heeft kan ze goed delen, dat zijn we van haar gewoon. Moeder Fien kan nog goed tetteren, legt ook veel beslag op Raf, wil nog alles zelf beredderen, haar moederrol geeft ze niet af.
Raf gaat soms naar haar vriendinnen, z’heeft dat altijd graag gedaan. ’t Is niet steeds naar moeders zinnen, want ze laat haar niet graag gaan.
Dat moeder Fien volgende jaren, nog lang mag in ons midden zijn, dat ze vreugde mag ervaren, lijk op dit prachtig festijn.
Laat ons heffen nu ons pintje, op dit groots geweldig feest, en we drinken op ons Fientje, met de vrienden hier in Leest.
Verjaardagsgeschenken voor ‘Goede doelen’.
De uitdrukkelijke wens van moeder Selleslagh was geen bloemen, noch geschenken te krijgen voor haar verjaardag. Vrijblijvend konden giften gestort worden voor het missiewerk van Pater René De Laet, de melaatsenwerking van Els Duysburgh, de gehandicaptenzorg van Leest en voor Ziekenzorg Leest.
Op zondag 6 november was het dan zover. In zaal St.-Cecilia kon het feestcomité ‘100 jaar Moeder Selleslagh’ vier cheques overmaken van elk 42.000 fr. Een totaal dus van 168.000 fr., waarvan 29.670 fr. afkomstig was van de omhaling in de kerk bij haar viering. Jef Lauwers zei namens het feestcomité dat het comité zeer vlot had samengewerkt. Het feit dat de cheques pas nu overhandigd werden, had alles te maken met het afrekenen van de facturen. De stad Mechelen sloot het rijtje af met haar factuur die pas veertien dagen geleden aan het feestcomité werd overgemaakt. Alvorens de familie en de afgevaardigden van alle Leestse verenigingen die aan het feest hadden meegewerkt, te weten kwamen over welke bedragen het nu precies ging, werd eerst nog een videoband van de feestelijkheden getoond. Door een technische storing werkte slechts één van de twee televisietoestellen, zodat het voor de achterste rijen gokken werd om te weten wat er gebeurde. Geen erg, een copie van de 20-minuten durende videoband kon voor 500 fr. bekomen worden bij Pierre De Wit. Het was Moeder Selleslagh zelf die nadien de cheques overhandigde. Voor de melaatsenwerking van Els Duysburgh ontving haar moeder, Suzanne Duysburgh, 42.000 fr. De voorzitter van de KVG-afdeling Zennevallei, Johan Van de Putte, ging zelf de check ophalen. Voor Ziekenzorg Leest kreeg Christiane Annaert-Van Medegael de check aangeboden en voor de missiewerking van Pater René De Laet daagde zijn zuster José De Laet op. De 70-jarige pater zou trouwens één van de volgende dagen naar huis komen van Zaïre. Een oogletsel verplichtte hem huiswaarts te keren, na 44 jaar bijna onafgebroken missiewerk in ex-Congo. Zowel feestleider Jef Lauwers als voorzitter Louis Vloebergh toonden zich opgetogen over het hoge bedrag van de stortingen.
Moeder Selleslagh bedankte op de haar eigen wijze… U die mij persoonlijk erkentelijk wil ik met deze mijn dank betuigen. Uw genegenheid, uw lieve attentie gaven mijn honderdste verjaardag een speciaal tintje. Het was me zeer aangenaam. Oprecht en hartelijk bedankt. Hopelijk wacht u ook een zonnige toekomst. Ik wens het u van harte. Mevr. Delphine Selleslagh-De Wit.
Delphina Francisca De Wit overleed thuis in familiekring op 13 juli 1995.
“Je was in eenvoud sterk en groot en toegewijd aan die U dierbaar waren. Dit is het beeld dat wij van U bewaren.” (Uit haar gedachtenisprentje)
Foto’s : -De Pater in actie tijdens het inpakken van het bas-reLiëf. -Fientje werd uiteindelijk toch gezegend. -De Ballade van moeder Fien. -De overhandiging van de checks. -Het dankwoord van de honderdjarige.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Het familiefeest van de dag nadien.
Dit was de kers op de taart voor moeder Fien. Haar familieleden hadden voor een sprankelend feest gezorgd. Het menu van de feestmaaltijd bestond uit : aperitief, garnaalcocktail, aspergeroomsoep, ossehaas met groenteweelde en kroketten, ijsroom met aardbeien en slagroom, koffie met versnapering. Voor de wijnen werd geopteerd voor Bergerac, Caves sigoulès, Saint Chinian Dom. Grasset. Er was een gesmaakt optreden van buikspreker Gert Boelaert en in naam van haar kroost las dochter Maria : “Lieve moeder, onze kinderjaren zijn al lang voorbij en allemaal staan we reeds lang op eigen benen. De herinneringen aan t‘ huis zijn talrijk. Er zijn goeie en minder goeie. Dat is zeer natuurlijk, maar de eerste soort overtreft toch ver al de andere. Dat we nu stevig op eigen benen staan, heeft ieder van ons aan jou te danken. Graag zouden we je vandaag een speciale decoratie aanbieden. Maar we hopen met fierheid zelf uw zegebulletijn te kunnen zijn, door aan mekaar te tonen wat jij voor ons jarenlang volkomen belangloos hebt verwezenlijkt. Wij wensen voor jou te mogen zijn en te blijven, hetgeen jij voor ons al zo lang bent, een hartelijke t’ huis en een grote zegen. Moge het zo blijven nog vele gelukkige jaren. Zeer veel dank Moe…”
Een verrassing was het optreden van de kleinkinderen : “Wij zijn hier nu allen tesamen in Leest Bonneke is weer eens jarig geweest. We drinken en eten hier om t’ er meest. Is dat nu geen reuze gezellig feest, alop haar honderd jaar.
En is dat nu niet tant Irma ja, dat is hier tant Irma. En is ze d’aatste van de schaa ja, z’is d’aatste van de schaa.
En is dat niet den brandweerman ja, dat is den brandweerman. En zegt hem nie dat’m alles kan, ja, hij zegt dat’m alles kan.
En is dat niet ons Tante Tit ja, dat is ons Tante Tit. En heeft ze niet een stem vol pit, ja, ze heeft een stem vol pit.
En is dat hier niet Tante Raf ja, dat is hier Tante Raf. Zonder vent, is dat niet straf, zonder vent, dat is heel straf.
En is dat hier niet Nonk’l Cyriel ja, dat is hier Nonk’l Cyriel. En is die thuis niet altijd stil, ja, die is thuis altijd stil.
En is dat ook geen van den Dens ja, dat is één van den Dens. En is dat nu geen heel braaf mens, ja, dat is een heel braaf mens.
En is dat hier niet Nonkel Frans, ja, dat is hier Nonkel Frans. En is dat gene zonder zwans, ja, da’s ene zonder zwans.
En is dat hier niet Tant Rosette, ja, dat is hier Tant Rosette. En et ze geire Crêpe Suzette, ja, z’et geire Crêpe Suzette.
En is dat hier niet Nonkel Hubert, ja, dat is Nonkel Hubert. En is dat na geen voetbalster, ja, dat is een voetbalster.
En is dat hier niet Tant Maria, ja, dat is hier Tant Maria. En ga ze niet gere naar de Malinwa, ja, ze gaat gere naar de Malinwa.
En is dat hier niet Nonkel Stuyck, ja, dat is hier Nonkel Stuyck. En eit die gene malse buik, ja, die ei n’een malse buik.
En is dat hie niet Tant Maria, ja, dat is hie Tant Maria. Is’t de leste van de schaa, ja, t’is de leste van de schaa.
En is dat hier niet Bomma Fien, ja, dat is hie Bomma Fien. En is ze nu niet 10 x 10, ja, ze is al 10 x 10.
En is dat gene schone gateau, ja, dat is ne schone gateau. En is dat niet onze cadeau, ja, dat is onze cadeau.”
Na deze gezongen persiflage kreeg moeder Fien van haar kleinkinderen 100 rode rozen en een reusachtige koninklijke taart ten geschenke.
Vervolgt.
Foto’s : -De eretafel. -Buikspreker Gert Boelaert was zijn geld meer dan waard. -Het optreden van de kleinkinderen. -Honderd rode rozen. -De koninklijke taart.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Gelukwensen Uit de ontelbare felicitaties enkele in het oog springende :
“Beste Delphine en familie,
Hartelijk gefeliciteerd met uw 100ste verjaardag. Dat de goede God U zegene, alsook uw lieve kinderen. Moge meester Selleslagh een oogske op u zetten van uit de hemel. Hij is wel aanwezig in het koor dat deze dag zal zingen van ‘lang zal zij leven’ en spelen in de fanfare. Spijtig dat wij niet kunnen aanwezig zijn, wij hebben die dag geen auto thuis en met ’t openbaar vervoer gaat het niet meer. Wij bidden om zegen voor gans uw gezin. Nogmaals hartelijk gefeliciteerd en tot ziens, Zuster Annuntiata en Zuster Adelwina.”
“Badiya 4/8/94
Allerbeste vrienden en vriendinnen en vooral onze honderdjarige Bomma, Delphine De Wit. Om heel plechtig te doen, doe ik zo : hiermee mijn meest genegen groeten en bergen felicitaties ter gelegenheid van ons Bomma haar honderdste verjaardag, dat kan natuurlijk maar eenmaal gebeuren in een mensenleven, en ’t is nog niet aan iedereen gegeven, verre van. Reden te meer om nu eens echt blij en dankbaar te zijn. Die honderd jaren is wel een opeenstapeling geweest van zorgen (en zeer veel met zo’n nest kinderen en dewelke???). Maar ik denk en ben ervan overtuigd dat de weegschaal meer neigt naar de hopen geluk, vrede en offerliefde. Geluk van zo een zalige ouwen dag te mogen beleven. Raf is daar zekers voor iets tussen, al de anderen trouwens ook. Ik ben dus blij en dankbaar samen met jullie allemaal ; vooral op dien 15de augustus zal ik met jullie allemaal verenigd zijn in gebed, om de Heer te danken voor al het mooie en goede, dat er op de wereld nog te vinden is niettegenstaande veel andere vieze dingens ; zoals bijvoorbeeld alles wat er gebeurt voor ’t ogenblik in Rwanda en zoveel andere landen. Liefdevolle verstandhouding onder de mensen , vooral dan in eenzelfde familie is er iets schoner, iets goddelijker ? We moeten al niet te ver gaan zoeken. Dat is het dan ! Pater René De Laet.”
“Bayara, zaterdag 13 aug. 94. Beste Mevrouw,
Hartelijk gefeliciteerd met uw 100ste verjaardag. Wij appreciëren uw gift naar ons toe ten zeerste. Met een klein beetje geld kan je hier al heel veel doen en alle kleine beetjes zijn hier voor de leprapatiënten en andere meestbehoevenden van harte welkom. Meest elementaire medische materialen en medicijnen zijn voor deze mensen dikwijls niet aanwezig. Geen verbandmateriaal, geen antibiotica, geen pijnstillers. Dit maakt het werk voor ons hier dikwijls wel heel moeilijk, maar als je dan voor deze meest hulpbehoevenden een waardige opvang kan regelen waar ze de goede medische zorgen krijgen, zijn deze mensen je heel dankbaar en dat maakt ons werk toch wel de moeite waard om er mee verder te gaan. Ik wens dat zaterdag 20 augustus een hele mooie dag voor u en uw familie mag zijn. Het allerbeste en nogmaals dank, Els en Epco.”
Later volgde nog een brief van Els Duysburgh en Epco Hasker vanuit Nigeria :
“Beste Delphine.
Via een brief van mijn moeder, verstuurd op 25 aug. en hier in Bayara gisteren 11 november aangekomen, verneem ik dat uw verjaardagsfeest heel aangenaam verlopen is. Mijn moeder schreef alleszins een heel enthousiast verslag van alle feestelijkheden. Van ons ook een dikke proficiat en heel hartelijk dank voor het mooie gebaar dat u naar ons en de leprapatiënten en andere noodlijdenden hier in Nigeria toe, doet. In december en januari zijn wij op verlof in België, we komen u dan alvast persoonlijk bedanken. Ik stuur hierbij ook twee foto’s gemaakt tijdens ons werk. Tot binnenkort. Els, Epco, P.O. box 47. Bauchi. Bauchi State Nigeria.”
“Aan Moeder Fien Selleslagh.
Hartelijke gelukwensen met uw 100e verjaardag ! Van harte, bieden we U, deze getekende foto aan, gemaakt door Jef Versmissen uit Hoogstraten, schoonzoon van onze oudste broer Louis. Een mooie herinnering aan de viering van uw honderdste verjaardag. Van harte aangeboden, vanwege de bewoners van de pastorij van Leest, Pater Pastoor Van Aken en zijn zus Maria Van Aken.”
Vervolgt.
Foto’s : -Nog enkele sfeerbeelden van het feest. -De foto’s die Els Duysburgh en Epco Hasker stuurden vanuit Nigeria.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
De receptie en het feest
Op die receptie en het feest nadien waren alle Leestse verenigingen, al dan niet actief, vertegenwoordigd. Burgemeester Vanroy hield een gelegenheidstoespraak waarin hij in het kort de levensloop van de gevierde schetste en benadrukte dat Leest als dorp altijd Leest zou blijven. Een dorp dat volksfeesten kan organiseren die mogen gezien worden, besloot hij. Dochter Raf die de teksten van alle speeches zorgvuldig bewaarde voor het gedenkboek van haar moeder, kon die van de Mechelse burgemeester niet bemachtigen, zijn speech verdween in zijn jaszak. In het gedenkboek merkte ze wel op dat de burgermeester op versleten sandalen gekomen was, maar besloot ze badinerend, het had erger gekund, zijn ‘toen reeds vermoedelijke opvolger’ heette Bervoets… De burgemeester overhandigde bloemen, een tinnen schotel van de stad Mechelen en een foto van de koning en de koningin, deze laatste eigenhandig ondertekend door onze monarch en zijn echtgenote. Het houten kistje waarin dit kleinood vervat zat diende echter terugbezorgd aan het Kabinet van de koning, gelukkig niet gefrankeerd… Er waren optredens van dansgroep Korneel en het kerkkoor. Hilde Silverans (Ildebergh) droeg volgend, zelfgeschreven, huldegedicht op :
“Niet uw hele leven kan ik leggen in dit lied noch uw honderd jaren vatten in kwatrijnen, ik kan in geen eeuw misschien in geen honderd lijnen tippen aan het wonder van dit feest.
’t Was net als nu halfoogst geweest In achttien vierennegentig. Hoe was het vlas en hoe de geest toen Fientje in Catokes arm in Jugendstil te blozen lag de ochtend van haar eerste dag ?
Zo vreugdevol en vrolijk als nu ? Wie zal het raden ? ‘geen tekening, geen lichtdrukmaal’ alleen de fin-de-siècle taal van liedjes en balladen verhaalt ons van de lach van toen.
Hoe zoet de kindertijd, hoe groen het gras tot aan uw moeders dood. En desondanks die ‘tedere schade’, een land dat door een oorlog waadde werd Fientje groot.
Het leven zelf uw hogeschool, een Vuurmolen die ’t lichaam looide, en later een liefde die àlles rooide voor het kind, van de hoop het symbool.
Torreke, Torreke, Torreke fijn, hoe zal ons eerste kindje zijn ? Tussen twee oorlogen, lieve Merlijn, schenk me tweederde van een dozijn !
Het leven is een schouwtoneel en Torrekes klas een scène en fier dat Fientje op Torreke was, dus kreeg ze zijn kroost sans gêne.
Irma, Joanna, Raymond en Cyriel, Raphael, Frans, Hubert en Maria, en hoe groot ook de pijn om wie u ontviel, acht staan in uw hart als een heilige dia.
Zij zijn van uw leven de kleur en de sier, van het dierbare huis de duizend verhalen en al wie er leefde zou liefde hertalen en dragen in eigen banier.
Leest is een bootje met veel bonte vanen Leest is het land en de zee tegelijk Leest is nog lang niet gewéést, God beware ! Leest was uw keuze, is riet en is eik.
Als riet, beste Fien, hebt ook gij moeten buigen voor storm en voor onheil, sirengezang, maar evenveel keren, decennia lang mocht gij danken en lachen en juichen.
Vandaar onze dank en glimlach en bloemen naast die van uw trotse nageslacht met al wie u moeder of bonneke noemen, vandaar onze duit voor uw goede doelen omdat g’al die tijd ook aan anderen dacht.
Daarom is uw leven vandaag nog niet af, Ik wed dat nog veel mooie dingen gaan komen Want Ons Lieve Heer bevestigt uw dromen : g’ hebt ook nog een moederke, want ge hebt Raf.
En Torreke hoog in de hemel gezeten bij engelbewaarders aan elke zij één heeft zeker vandaag ook voor u gebeden en God gevraagd : laat haar nog beneèn, er is in dat dorp aan de Zenne een feest, ons Fien zal zichzelf in de krant kunnen lezen.
Dus, lieve Fien, ik vraag u bij deze : Blijf lang nog de oudste moeder van Leest.
Tussendoor benadrukte de fanfare St-Cecilia, o.l.v. Johan De Win, haar aanwezigheid met enkele optredens en schonk de algemeen coördinator van het feestcomité, Louis Vloebergh, bloemen aan Rafaël.
Het slot- en dankwoord werd uitgesproken door zoon Cyriel Selleslagh. Daarin schetste hij een beeld van de levensloop van zijn moeder en drukte zijn bewondering uit voor het harde werk dat zij heel haar leven had verricht. Om te eindigen en ter afsluiting van het officiële gedeelte, sprak hij, in naam van zijn moeder en de kinderen Selleslagh, woorden van dank uit. Vooreerst voor zijn zus Raf : “voor haar tomeloze en onbaatzuchtige inzet die het mogelijk gemaakt heeft dat moeder –thuis- in haar vertrouwde omgeving haar oude dag heeft mogen slijten. Die haar eigen jeugd grotendeels heeft opgeofferd om moeder bij te staan. Zonder haar, geen eeuwelinge vandaag. Zeker weten. Raf, in naam van broers en zussen, schoonbroers en schoonzusters, 1000 maal bedankt.” Woorden van dank ook voor de initiatiefnemers van deze samenkomst, de coördinator en medewerkers voor hun ijver en inzet, voor de buren voor de versiering van huis en straat. Dank aan de Pater voor zijn bezoekjes aan huis en zijn geestelijke begeleiding. Aan haar huisdokter Dr. Marinus, aan burgemeester Vanroy, schepen Backx en de Leestse gemeenteraadsleden. Aan de directrice van de ‘Vrije Basisschool’ Amanda, voor het ter beschikking stellen van de schoolaccomodaties, aan Guy Seeldraeyers uit Heffen voor zijn materiële steun. Dank aan het bestuur en muzikanten van de ‘K. Fanfare St.-Cecilia’ , aan aalmoezenier Herregods voor de aanmaak van het bas-reliëf, aan de mensen van Ziekenzorg, aan alle bestuursleden en leden van de verschillende verenigingen die door hun deelname aan de optocht hebben bijgedragen “om er iets van te maken”. Dank ook aan al diegenen die om welke reden dan ook, niet konden aanwezig zijn, zoals zieken, ouderlingen, gehandicapten, mensen in het buitenland en tenslotte aan allen die aanwezig waren op het feest en allen die hij vergeten was te vernoemen.
Nog voor de discobar de eerste tonen kon inzetten voor het avondfeest bracht Toneelkring Rust Roest, waarvan Viktor Selleslagh medestichter en jarenlang voorzitter was geweest, de eenakter ‘De Verliefde Schoolmeester’.
Ter vervanging van de folklorestoet die door de eeuwelinge was afgewezen, werd aan de hand van verzamelde foto’s en informatie Fientjes leven uitgebeeld op grote panelen. Vanaf haar geboorte tot haar 100ste verjaardag :
-“Tisselt waar ik geboren ben, als kind opgroeide en alle mensen ken. Mijn klein dorpje dat zoveel schoonheid biedt, vol van herinnering vergeet ik niet.”
-“Maar haar toekomst lag in Leest. Een jawoord, een eigen huis en een vredige ’t huis. En meteen werd gedacht aan een sterk nageslacht !”
Op het laatste paneel stonden de foto’s van haar talrijke nakomelingen.
“Zegt algaa da me weg zijn,” zei een vermoeide Fien tot haar dochter Raf. “Maar trek het niet te lang.”
“Oké”, noteerde dochter Raf in het gedenkboek, “de honderdjarige is moe, ze gaat naar huis, morgen komt voor haar nog n’n dag en we moeten ze nog wat in de watten leggen, want er is nog geen enkele rekening betaald !! In haar naam bedankt aan allen en voor alles. Afscheidswoord blijkbaar goedgekeurd !!!”
Vervolgt.
Foto’s : -Burgemeester Vanroy was op zijn sandalen gekomen… -Hilde Silverans droeg een zelfgeschreven huldegedicht voor. -Muzikanten van de Kon. Fanfare St.-Cecilia o.l.v. Johan De Win. -Cyriel Selleslagh hield het slot- en dankwoord. -Rust Roest bracht een toepasselijke eenakter.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Vervolgt.
Foto’s : -De afbeelding van Fien die het voorblad van het misboekje sierde, was een gift van de Pater-Pastoor en zijn zuster, de bewoners van de pastorij. -Nancy Selleslagh. -Een massa volk bij het verlaten van de kerk. -Gelukwensen alom.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Nadat de gedenkplaat ter ere van haar 100ste verjaardag werd onthuld, ging het stoetsgewijs naar de kerk. Achteraan de eeuwelinge in haar rolstoel aangeduwd door dochter Raf en omringd door haar bijna volledige familie. De enige die ontbrak was haar 6-jarige achterkleinzoontje Wim. Deze was de dag voordien opgenomen in het ziekenhuis met een beenbreuk.
Aan de kerk werd de optocht verwelkomd door Pater-Pastoor Van Aken en een heuse ‘Suisse’. (De kerkbaljuw, in de volksmond meestal ‘Suisse’ genoemd, was een ordebewaker in een kerk. Het was een kerkelijk ambt. De naam ‘Suisse’ refereert naar de pauselijke Zwitserse garde. Tot de taken van de ‘Suisse’ behoorde het ophalen van de priester in de sacristie, om hem –na de mis- weer voor te gaan naar de sacristie. Het ambt werd meestal doorgegeven van vader op zoon en het werd als een eer beschouwd het te mogen vervullen. Sinds de Tweede Beeldenstorm verdween het ambt in de meeste parochies.)
De kerk was tot de laatste stoel bezet en er stonden nog heel wat meevierders achteraan recht. De misviering stond helemaal in het teken van dank voor een rijkgevuld leven. Kleinzoon Chris las, in naam van de familie Selleslagh-De Wit, het welkomswoord uit : “In naam van Bonneke en de ganse familie, heet ik jullie van harte welkom in deze eucharistieving die een aanzet is tot het feest, dat in het teken staat van dankbaarheid, dankbaarheid voor het leven. De zon zal blijven schijnen, en de bloemen blijven bloeien zolang er genoeg mensen zijn die juichen om het leven. God wordt immers niet moe en zal de wereld laten bestaan zolang er genoeg mensen zijn die elke dag en elk uur aanvaarden als een kostbaar geschenk.”
Ria Vervoort namens de parochie Leest : “Lieve honderdjarige, proficiat ! De hele Leestse gemeenschap, onze parochie, ons dorp, vieren feest. We wensen U Gods zegen op deze hoogdag en veel geluk voor de dagen die komen. Leest voelt het aan als een weldaad dat weer iemand van de ‘onzen’ de 100 mag bereiken. We voelen er ons allemaal wat beter, gezonder, sterker door… Het kàn in Leest ! Mogen leven is een gave, een geschenk. Lang mogen leven is een bijzonder geschenk uit de hemel. Wij zijn ook dankbaar omdat U haast 70 jaar deel uitmaakt van onze dorpsgemeenschap en tot op vandaag het wel en wee van ons dorpke, onze parochie, met hart en ziel volgt. Waarom mogen sommige mensen zolang leven ? Een uitzonderlijk geschenk van de hemel ? Een bijzondere engelbewaarder ? Eén ding weten we zeker, aan U gaf God er twee…één van hen heet Rafaël. We zijn God heel dankbaar en vragen Hem U een goede gezondheid en veel levensvreugde te schenken.”
In de naam van haar broers en zussen las dochter Maria : “Beste mensen, indien het God belieft,…zo stond het op de uitnodigingen en …het heeft God beliefd. Gisteren werd moeder ‘100 jaar’. Voor die grote gave weze de Heer geloofd, geprezen en vooral bedankt. Er is nog iemand die bijzonder heeft bijgedragen tot dit enig gebeuren, namelijk ons ‘Raf’. Gedurende vele, lange jaren heeft ze meer dan een voltijdse opdracht met de oppas en de verzorging van moeder. Elke dag opnieuw heeft ze een drieploegen of een 24-urendienst, ze verlaat die post bijna nooit, af en toe voor een paar uren, soms voor een halve dag, en haast nooit voor een dagtrip. Verlof of op reis is er al jaren niet meer bij. Bij toneelbezoek met de pauze naar huis. Bij familiebezoek om half tien huiswaarts want moeder moet verzorgd en naar bed gebracht worden. Zij heeft op een unieke manier moeder verzorgd en verwend, zo kreeg moeder een zeer confortabele oude dag. Ook voor ‘ons’, zusters, broers, schoonzusters en schoonbroers is, wat ons Raf doet zeer makkelijk en waardevol. Door zich zo voor moeder in te zetten, neemt Raf ons veel zorgen en taken uit de hand. Wij hoeven ons niet ongerust te maken als we in verlof gaan, of op reis vertrekken. Raf is er !! Haar eigen kwaaltjes en kwalen tellen niet, die moet ze wegcijferen en verslijten want haar taak ‘Moeder’ wacht. Raf in die vele kleine dagdagelijkse dingen ben jij enorm groot, je zussen en broers, schoonzusters en schoonbroers stellen dat heel erg op prijs en bewonderen je en danken je daarvoor.”
Het dankwoord van dochter Raf : “Moeder heb je al eens gezien hoeveel volk dat er in de kerk is ? Om zo een massa bijeen te krijgen moet onze pastoor nogal wat meer doen dan eens verjaren hé ! Beste mensen, veertien jaar is het geleden dat Leest nog een 100-jarige kende, de fysisch sterke Stan Van den Broeck. En de weken die die viering vooraf gingen, toen zei men van Stan, Stan wordt er 100 op zijn één been. Awel, ons moe die is dat geworden op vier wieltjes. En dat is voor mij juist hetzelfde, want het is tenslotte toch de moteur (zo noemt men dat in Leest) dien het moet doen. En omdat die moteur zolang draaiende is gehouden, daarom danken wij in de eerste plaats O.L.Heer. En ik denk dat we dat niet beter konden doen dan met die pracht van een eucharistieviering, die hier zopas aan Hem is opgedragen, en waarvoor we onze Pater-Pastoor en al zijn medewerkers van harte danken. Ik weet dat O.L.Heer, ons moeder, de ganse familie en alle aanwezigen hier, daar uiterst tevreden zullen over geweest zijn. Ik vraag dan ook een warm applaus voor hun grote inzet. Ook dank aan u allen voor uw aanwezigheid, en voor de talrijke felicitaties die ons moeder op een of andere wijze heeft mogen ontvangen. Ook hartelijk dank aan allen die financieel het project gesteund hebben en nog zullen steunen. Ik weet ook dat jullie allemaal heel graag persoonlijk ons moeder zal willen proficiat wensen, maar dat is onbegonnen werk, dat zou te veel tijd in beslag nemen, dan geraken we niet tijdig op onze volgende bestemming, en ze wordt toch niet graag gekust !!! Daartegenover ligt op de receptiegelegenheid een gulden boek op u te wachten. Daar mag je gerust uw wensen in neerschrijven, dan zullen we als de feestroes voorbij is daar rustig en dankbaar in terugkijken. Dat is dan meteen een blijvende herinnering aan u en aan deze viering. Maak er gretig gebruik van. Aan alle aanwezigen, welkom op de receptie, en veel amusement !”
Vervolgt.
Foto’s : -Achterkleinzoontje Wim was de enige van de familie die ontbrak, het ventje had een beenbreuk opgelopen. -Een heuse “Suisse” in de kerk van Leest. -Pater-Patoor Van Aken. -Het koor o.l.v. Maria Plasqui-Phlippo. -De kerk was tot de laatste stoel bezet.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld. De dag zelf…de stoet
Vervolgt.
Foto’s : -De Chiro. -De afvaardiging van Ziekenzorg. -Dansgroep Korneel. -De serenade van de Kon.Fanfare St.-Cecilia. -De eeuwelinge aangeduwd door dochter Raf en gevolgd door haar familie.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
De dag zelf
Dat ze in Leest feest kunnen vieren hadden ze veertien jaar geleden nog bewezen met de viering van die andere honderdjarige Stanne Van den Broeck.
Die zaterdag 19 augustus leek het dorp wel in een vervroegde kerstsfeer gedompeld. Honderden kerstbomen vanaf de kerk tot aan de woning van de eeuwelinge in de Dorpstraat. De verdienste van het feestcomité was niet alleen dat er een fijn feestprogramma ter ere van de honderdjarige in elkaar werd gezet, maar ook dat alle Leestenaars hierbij nauw werden betrokken. Zo hadden buren de woning van Fien prachtig versierd en aan de façade volgende kenschetsende zinnen bevestigd : “Zeer veel gegeven, weinig vragen, zo sloot ons Fientje haar levensdagen. ’t Heeft anderen misschien verwonderd maar zij haalde zo galant de honderd.” De auteur van de tekst was dochter Raf.
Aalmoezenier Herregods had haar beeltenis in een prachtig keramiek verwerkt. Jan Teughels had de gedenkplaat deskundig aan de voorgevel geplakt en nadien was Pater-Pastoor Van Aken het netjes komen inpakken, als verrassing voor Fien. De huizen waren bevlagd en spreuken sierden de Sint-Jozefskapel, de Vrije Basisschool, de woning van Mevr. Lafosse-De Boeck en de kerk.
Zoals vermeld hield Fientje niet van te veel poespas. Geen folkloristische stoet voor haar. De optocht was dan ook beperkt tot een afvaardiging van enkele verenigingen. Aan het hoofd ervan de ruitersclub gevolgd door de Chiro. Deze jeugdvereniging mocht niet ontbreken, jaarlijks op kerstdag vereerden zij Fientje immers met een bezoek en een geschenk. Verder Ziekenzorg, dansgroep Korneel en de Koninklijke Fanfare St.-Cecilia die Fientje verwelkomde met ‘Wij zijn gezworen kameraden’.
Vervolgt.
Foto’s : -De woning en tuin van Delphine waren prachtig versierd. -De keramiek van Georges Herregods. -Ook de Sint Jozefskapel droeg een spreuk. -De ruitersclub vormde het hoofd van de beperkte stoet. -Fientje genoot van elk moment.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Het Eeuwfeest
De Voorbereiding Op 21 maart vond er in het lokaal van de Leestse fanfare een algemene vergadering plaats waar een beperkt comité werd opgericht : -Louis Vloebergh : hoofdcoördinator -Jef Lauwers : fanfare -Michel De Win : buren -Albert Lauwers : buren -Suzanne Duysburgh : ziekenzorg -Amanda Verbergt : school -Johan Vandeputte : KVG -Marc Van Waeyenberghe : Vevoc -Leo Van Laenen : KWB -Tony Dons : secretariaat.
Op de vergadering van 18 april vond een taak- en functieverdeling plaats : -Louis Vloebergh : algemene leiding -Tony Dons : secretariaat -Michel De Win : kassier en burenkring -Jef Lauwers : hulpkassier en feestleider -Leo Van Laenen : verslaggever bij algemene vergadering -Amanda Verbergt : school-verantwoordelijke -Marc Van Waeyenberghe : chef personeel en materiaal -Suzanne Duysburgh : mede verantwoordelijke H. Mis -Johan Vandeputte : verkoop ticketting -Albert Lauwers : burenkring. (later -16/5- kreeg hij ook de functie van schatbewaarder)
Eén van de eerste initiatieven van het comité was de Leestenaars te informeren door middel van volgende mededeling :
“Beste Leestenaar,
Uit het bevolkingsregister van de stad Mechelen haalden wij volgende gegevens : ‘De Wit Delphina Francisca geboren op 19/08/1894, weduwe SELLESLAGH, gepensioneerd(e), wonende Dorpstraat 72 Leest…
En omdat Fien nog altijd in goeden doen is, hopen en verwachten wij met zijn allen dat het weer FEEST mag worden in LEEST. Iedere Leestenaar noteert nu alvast in zijn agenda : ZATERDAG 20 AUGUSTUS 1994.
Op maandag 16 mei om 20.00 uur heeft de tweede algemene vergadering van de verenigingen plaats in Ons Parochiehuis Kouter Leest. Ideeën zijn welkom bij Louis Vloebergh, Winkelstraat Leest. Het feestcomité.”
Op die vergadering van 16 mei waren naast Raf en Hubert Selleslagh voor de familie volgende verenigingen aanwezig : KVLV, KBG, Boerenfront, Chiro-jongens, Chiro-meisjes, De Stap, NSB, KWB, LG, LRV, De Slak, Balsemien, Ziekenzorg en de scholen SBS en VBS. De taakverdeling werd verder uitgewerkt. Balsemien ging een standje opzetten met hun zelfgemaakte wijnen, die zouden verkocht worden aan democratische prijzen. De Stap en De Slak verklaarden zich akkoord voor de hulp bij het ronddragen van dranken. De KVLV zou de keuken voor haar rekening nemen. KVG verleende haar medewerking voor de versiering van de bomen langs het traject. Het buurtcomité o.l.v. Michel De Win en Albert Lauwers zou de straatversiering op zich nemen. Onder leiding van Suzanne Duysburgh en Maria Phlippo zou de parochiale ploeg de dankviering organiseren. Drankencentrale Seeldrayers verklaarde zich akkoord voor een gift. Er volgden nog vergaderingen op 30 mei en 27 juni. Men verwachtte ongeveer 1.000 aanwezigen, zodat er moest gezorgd woden voor plus minus 2.000 toastjes en een 1000-tal broodrolletjes. Er was toelating verleend om een springkasteel te plaatsen en er zouden 2 spots van 1.000 watt geïnstalleerd worden om het schoolplein te verlichten. Door de fanfare zou een orkestje gevormd worden van plus minus 15 personen. Een dansvloer diende bij het stadsbestuur besteld te worden. Schorten voor de bediening dienden aangevraagd bij de fanfare, kwestie van gelijkvormigheid. Er werd een eenvormige prijs vastgelegd voor dranken en broodjes : 35 fr het stuk. Bart Lauwens zou gecontacteerd worden om als animator te fungeren en voor de klankinstallatie zou men contact opnemen met Willem Van Linden.
De Leestenaars kregen een nieuwe kennisgeving (gedateerd 5 juli 1994) : “Ter gelegenheid van haar 100ste verjaardag nodigt Moeder Selleslagh-De Wit, samen met haar familie en het feestcomité U van harte uit tot de dankmis, gevolgd door receptie voor vrienden en kennissen. Aangezien er geen persoonlijke uitnodigingen in Leest verstuurd worden, geldt dit schrijven eveneens voor kerkelijke en burgerlijke overheid. Het is de uitdrukkelijke wens van Moeder Selleslagh, haar geen bloemen of geschenken aan te bieden, maar vrijblijvend giften te storten ten voordele van : Het missiewerk van Pater De Laet De melaatsenwerking van Els Duysburgh Gehandicaptenzorg Leest Ziekenzorg Leest. Bankrekening 979-3903541-72 op naam van FEESTCOMITE 100 JAAR. De omhaling in de kerk en de opbrengst van de ontspanningsavond gaan eveneens naar deze goede doelen. Aan hen die dit project zouden steunen, van harte dank bij voorbaat !
Programma zaterdag 20 augustus 1994 14u30 Afhalen thuis van de 100-jarige met optocht van verenigingen. 15u15 Dankmis-viering in onze parochiekerk. 16u15 Receptie aangeboden door Moeder Selleslagh op de speelplaats van de Vrije School. In de tuin is er animatie voorzien voor kinderen. Officiële huldiging. 17u30 Ontspanningsavond. Gelegenheid tot drank en snack. Amusement voor jong en oud.
Aan alle Leestenaars wordt gevraagd de huizen te bevlaggen en indien mogelijk een helpende hand uit te steken bij de voorbereidingen, de feestelijkheden zelf en de opkuis achteraf. Laat er ons samen met Moeder Selleslagh en haar familie een zonnige en onvergetelijke dag van maken. Onze dank gaat nu reeds uit naar hen die ons in de voorbereidingsfaze meerdere ideeën aanbrachten en de helpers op zaterdag 20 augustus 1994. Tot dan. Namens het Feestcomité, Louis Vloebergh.”
De uitnodiging van Moeder Selleslagh zag er als volgt uit : “Ik wil God danken voor die grote gave en samen met u eucharistie vieren. Op zaterdag 20 augustus 1994 zal Z.E.H.P. Van Aken om 15.15 u. een dankmis opdragen in de parochiekerk St Niklaas te Leest. Nadien is er een receptie op de speelplaats van de vrije basisschool Dorpsstraat 10 te Leest. Ik wens bloemen, noch geschenken. In ruil kan, vrijblijvend, gestort of gegeven worden ten voordele van plaatselijke caritatieve doelen : Feestcomiteit 100 jaar, nr. 979-3903541-72. Mevr. Delphine Selleslagh-De Wit, Dorpsstraat 72 Leest.”
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Meester Victor Selleslagh
Victor Joseph Selleslagh was te Leest geboren op 12 december 1895 als zoon van Jan Frans Selleslagh (°Leest 24/8/1857, +Mechelen 29/2/1896) en Dominica Van den Brande (°Kapelle-op-den-Bos 6/1/1861, +Leest 19/12/1915). Hij was de jongste van tien, waarvan er twee kinderen zeer jong overleden. Victor’s vader kwam tragisch aan zijn einde. Hij was werkzaam als seingever aan de N.M.B.S en werd op 29 februari 1896 geplet tussen de buffers van twee treinstellen. Zolang hij zich tussen die buffers bevond kon hij praten maar toen die treinstellen uit mekaar werden getrokken overleed hij onmiddellijk. Hij liet een weduwe na met acht kinderen, waarvan de oudste veertien jaar oud was en de jongste, Victor, nog geen drie maanden. De tegemoetkomingen na het ongeval waren ontoereikend om de zware gezinslast te dragen en moeder kon de touwtjes aan mekaar knopen door de uitbating van een herberg, kruidenierswinkel en feestzaal tegenover de kerk van Leest. Zij runde ‘Feestzaal Eldorado’ tot aan haar plotse dood op 19 december 1915.
“Wij werden streng opgevoed,” vertelde Victor later, “basis voor een formidabele samenhorigheid in ons gezin, en algehele inzet voor mekaar. Ook aan leute ontbrak het zeker niet. Zij die ons genegen waren, en dat waren er zeer velen, keerden na bezoek geamuseerd huiswaarts. Het was bij ons echt de zoete inval. Sommigen suggereerden zelfs de naam ‘Eldorado’ te vervangen door ‘In de Zoete Inval’. Ons moeder was streng maar tevens een graaggeziene figuur in onze Leestse leefgemeenschap.”
In zijn jeugdjaren was Victor ook misdienaar bij pastoor Verbist. Een anekdote is hem altijd bijgebleven : eens moest er een parochiaan, een zekere Geets van de Leestse Heide, berecht worden. De man was overleden aan het besmettelijke typhus. De pastoor raadde zijn misdienaar aan tijdens de berechting een snoepje in zijn mond te houden en dat nadien weer uit te spuwen. Dit om besmetting te voorkomen. Victor’s moeder kon daar later niet mee lachen en nam het de pastoor uiterst kwalijk.
Voorspoed en tegenslag liggen vaak dicht bij mekaar. Op 14 augustus 1915 had Victor zijn onderwijzersdiploma behaald en op 19 december datzelfde jaar overleed plots en totaal onverwacht zijn moeder. Ze waren nog met z’n drieën thuis en zijn zussen Marie en Colette huwden op dezelfde dag. Victor ging bij zijn broer Ivo en schoonzus Hortans in Hombeek wonen. Toen bij dat echtpaar een derde kindje geboren werd verhuisden ze naar de Battelsesteenweg. Victor verhuisde mee en is daar uitgetrouwd. Op 1 februari 1917 kwam Victor Selleslagh, na 2 jaar in Tisselt les te hebben gegeven, in dienst als hulponderwijzer te Leest, dit in de plaats van zijn leermeester Dumont. Hoofdonderwijzer Dumont verliet Leest voorgoed om zich te Evere te gaan vestigen. Hij vertrok uit het dorp met 300 kg aardappelen, waarvan 100 kg plantaardappelen en 8 kg boter, door hemzelf ingezouten. Niet vergeten het was oorlog. Van die dag af werd Constant Moons hoofdonderwijzer. Remi Kets verving de overleden meester Moons in augustus 1918 maar in 1920 was er opnieuw een vacature voor hoofdonderwijzer. Meester Kets was immers veroordeeld tot 15 maand gevang wegens aanslag op de goede zeden. Victor Selleslagh weigerde zijn kandidatuur te stellen, hij vond zich te jong voor deze functie en zo werd Jan-Baptist De Leers hoofdonderwijzer en schoolhoofd. Op Kerstdag 1925 werd Victor Selleslagh agent van ABB (“Assurantie van den Belgischen Boerenbond”). Dit met de bijzondere goedkeuring van ABB bestuur Leuven. Zijn voorganger te Leest, Wannes Spruyt uit de Winkelstraat, kon de cumul met zijn landbouwbedrijf niet meer combineren en had er bij Victor op aangedrongen het agenschap op zich te nemen. Het kwam op naam van moeder Fien. Victor en Fien kregen op minder dan één decennium acht kinderen : -Irma Augusta, geboren op 27 september 1927. -Johanna-Yvonna, geboren op 14 januari 1929, overleed datzelfde jaar op 12 juli. -Raymond Cyriel Maria, geboren op 13 februari 1930, overleden op 28/8/1989. -Cyriel Juliaan Maria, geboren op 28 januari 1932. -Raphäelle Coleta Joanna, geboren op 13 januari 1933. -Frans Robert Valentijn, geboren op 30 december 1934. -Hubert Willem Florent, geboren op 24 maart 1936. -Maria Johanna Victoria, geboren op 6 juni 1937.
Meester Meyers, het latere schoolhoofd, leerde bij meester Selleslagh het sentimentele gedicht : ‘hij trok het schuifke open’ en voegde er aan toe : ‘ik heb bij deze meester veel plezante uren beleefd.’ Meester Selleslagh was altijd te vinden voor een grap. Komisch waren ook sommige briefje’s waarmee hij door nauwelijks geletterde ouders bedacht werd om de afwezigheid van hun zoon te verantwoorden : “Meester, onze Francois kan niet naar het school komen want hij heeft een zweer in de voor van zijn gat…”
“Onze Louis sukkelt met rapen op zijne kop, als hij genezen is stuur ik hem op !”
Een vraag van een boerenzoon : “Meester mag ik eens naar ’t gemak, ik heb toch zone grote kak.” Na een tijdje stond de W.C.-deur op een kier en riep de jongen uit volle borst : “Meester, papier, nog papier…”
Een leerling schreef zelf een briefje naar de meester : “Meester ik kon mijn huiswerk niet maken, de deur was vast en ons moe stond te lammeren in de geburen…”
Maar de meester speelde ook niet mis. Ging het er soms wat luidruchtig aan toe in de klas, dan gebruikte hij wel eens zijn meesterlijke lat of plofte geregeld zijn schoen in ene zijn gat… Oudleerlingen kwamen hem soms om een gunst vragen, meermaals is het gebeurd dat soldaten hem verzochten om een liefdesbrief naar hun meisje te schrijven. Niet dat Victor Selleslagh gefaald had als meester maar vele jongens volgden destijds zeer onregelmatig de lessen en anderen verlieten op hun 12de de schoolbanken om te gaan werken en alzo een steentje bij te dragen aan het gezinsbudget. Wat hij in die brieven neerpende heeft hij zijn kinderen nooit verteld maar als hij die taak vervulde was het met heel veel binnenpretjes.
Oorlog Op de stralende morgen van 10 mei 1940 bestookten de Duitsers niet enkel militaire doelen, ze vielen ook steden en dorpen aan. De aanval op Brussel om 05u20 leverde al een eerste tragische balans op : 41 doden en 62 gewonden. Meteen was de bevolking bij het conflict betrokken en begon paniek om zich heen te grijpen. De gruwelen van de eerste wereldoorlog waren nog niet vergeten en vele mensen verkozen te vluchten. Niemand wist eigenlijk waar naartoe maar weg van het krijgsgeweld was het eerste gebod. Snel scharrelden Victor en Fien het noodzakelijkste bij elkaar, wat geld en vooral veel kinderen. De fietsen volgeladen met wat schamele bezittingen, een voorbehouden plaatske op het speelkarretje van Jefke Vink en weg waren ze. Langs de Tiendeschuurstraat over de Bist, waar Victor van de Lodde de gouden raad meekreeg terug huiswaarts te keren want ze gingen het gevaar tegemoet. Achteraf zou Victor hem gelijk geven. Via Kapelle-op-den-Bos belandden ze stapvoets in een platgebombardeerd Aalst waar ze letterlijk door de vlammen heen moesten. Huilende duikvluchten van Duitse vliegtuigen maakten de verwarring compleet. In het dorpje Schuiferskapelle, thans een deelgemeente van Tielt, speelden ze dochtertje Raf kwijt. Die was met haar fietsje wat voorop geraakt, gelukkig kon vader Victor haar gezond en wel terugvinden. Misschien waren het de vele rozenkransen die de kinderen samen met Colette Vink moesten bidden, die hen veilig tot bij boer Van de Walle in Tielt West-Vlaanderen bracht. De terminus van hun vlucht. In de kelder van deze boer konden ze eindelijk wat op adem komen en besloten ze terug huiswaarts te keren. Hun vlucht had tien dagen geduurd. Thuisgekomen vernamen ze van ‘den Blokmaker’ dat tijdens hun vlucht 20 mannen op de koer van de jongensschool bijeen gebracht werden om geëxecuteerd te worden, wat gelukkig niet is doorgegaan. Nog volgens ‘den Blokmaker’ hadden de Duitsers het plan opgevat om hun woning in brand te steken, maar had hij dat kunnen beletten door te verklaren dat er een groot gezin in dat huis gevestigd was.
Dochter Raf vertelde over die periode : “Een winteravond zoals velen. Als hout, kolen en kinderen binnen waren, zaten we meestal met z’n allen met ons voeten op het onderste van en rond de Leuvense stoof. Ieder met zijn eigen bezigheid. Omdat het onderste van de stoof te klein was om 18 voeten op te parkeren, gebeurde het meermaals dat den ene zijn voeten op die van den andere plaatste. Ons moeder die met vier priemen en dikke breiwol de mooiste warme sokken kon breien, maar af en toe van de stoof schoof, voeten op de grond, steken eveneens, breiwerk in retard, een verwrongen vloek ten gevolg, en een schietgebedje om met ons Heer weer wit te staan. Het deksel van de stoof werd bij valavond even opgelicht, zodat er bij het bidden van het dagelijks rozenhoedje, wat licht scheen in de duisternis. Sfeervol en onze gedachten verdwaalden niet !! Soms moesten we bidden voor een jong gezin dat aan uitbreiding dacht. De manier waarop werd angstvallig verzwegen ! Ons moeder las dan luidop : ‘leer hen een kinneke maken Niet te grof, niet te fijn, maar juist zoals het kinneke moet zijn.’ En negen maanden nadien mochten we dan naar dat kinneke gaan zien. Wij kenden geen weelde, wel een gelukkige jeugd. Omwille van de schaarse en dure brandstof en het dure leven voor zo een groot gezin leefden we in een kleine ruimte. In onze keuken moesten 9 mensen van groot tot klein zoeken om hun eigen taak zo goed mogelijk te kunnen vervullen !! En geloof me, dat was zeker niet gemakkelijk !!! Op die luttele oppervlakte moest ieder naar behoren functioneren. Koken, eten, de was drogen, schoenen poetsen, breien, sokken stoppen, studeren, huiswerk maken, verbeteren van schooltaken, plezier beleven en ruzie maken !! Geld om een ganse woning op te warmen was er niet. De kolen waren veel te duur en gerantsoeneerd. In de tweede plaats (nu living genaamd) stond een feu-continue. Als er een beetje geld in kas was, kocht ons moeder 200 kg antraciet. Met het weekend als iedereen thuis was werd daar het vuur aangestoken. Dat was een GROTE LUX, tenminste als de schouw niet vochtig was en deze een goeie werking had !! Zoniet konden wij door het slecht functioneren van de schouw best met gerookte haringen vergeleken worden. Als de wind uit het noorden kwam hadden we meestal prijs ! Deuren en ramen werden dan op elkaar opengezet zodanig dat de rook kon afdrijven. Soms kon ons moeder concurreren met den Ammoniak van Willebroek. Eens de vlam in de pijp was het euvel verholpen. De Leuvense stoof werd door ons moeder gepoetst op vrijdagnamiddag als heel het capittel naar school was. De ronde pot was gauw kapot gestookt. Om de barsten te repareren had ons moeder de oplossing gevonden, waar weet ik niet, maar het lukte ! Ze kletste wat slam (vraag me niet wat het was) tegen de barsten en eens de schooltijd gepasseerd, stond de gerepareerde pot roodgloeiend. Dat mens kon zelfs den duvel doen blozen ! ’s Winters moest de was meestal in de keuken gedroogd worden. Wat nagelen in de muur, kruisgewijze de draden gespannen en klaar was kees ! Gemakkelijk was anders ! Als elk centimeterke draad benut was, moest men op zoek naar de bewoners. Dat was wel een voordeel als men wat mispeuterd had, ofwel haperde men met zijne neus in een manshemdslip of kon je je verstoppen achter een opgehangen vrouwenbroek. We zochten dat zelf wel uit ! We waren niet groot, de broek integendeel wel ! De boterhammeke’s waren als de kolen : gerantsoeneerd ! Drie, niet meer niet minder lagen er op ons te wachten. In de zomer konden we veel recupereren met groenten uit de moestuin of fruit uit de boomgaard. Hier en daar had vader wel een handje voor. Aan een schappelijk prijske kocht of kreeg hij soms melk, boter en eieren en als eens spek op Goede Vrijdag bij de Lodde of bij Stefanie van Toontjes (kozijn en nicht van hem). Ook bij rosse Colette (uit de Hertstraat) kon hij altijd terecht. Wij zijn hen daar steeds dankbaar om geweest. Men zou voor minder onder den oorlog ! Van rosse Colette kreeg ik voor mijn plechtige communie als geschenk een zelfgebakken taart. Een kunstwerk op zijn eigen, gecamoufleerd met veel crème fraiche, dat laatste hadden we nog nooit gezien. Heel voorzichtig met mijn bijdegronds meisjesveloke was ik met de taart gaaf ’t huis ‘geland’. Doch wanneer deze op mijn grote dag op de tafel werd gezet stelde ons moeder verontwaardigd vast dat al de crème fraiche er afgelikt was ! En toppunt was, niemand had dat gedaan, waarschijnlijk omdat den ene voor den andere moest zwijgen ! Van solidariteit gesproken ! Je kunt je voorstellen, als er zeven aan dat ding gelikt hadden, dat ’t spel dan wel kaalgeschoren was ! ’t Zal dan toch vermoedelijk voor de communie wel gesmaakt hebben ! Zo spartelden onze ouders met ons door de oorlogsjaren.”
Vader Victor luisterde tijdens die oorlog ook naar een verdoken zender van de witte brigade. Eén van de kinderen moest dan buiten op wacht staan om zeker te zijn dat ‘de muren geen oren hadden’ en steevast eindigden die uitzendingen met de woorden : ‘en zonder er op te boffen, toch krijgen we ze wel die moffen’.
Dochter Raf schreef een mooi essay over hun eerste radio. “Hij had een groen oog naast een jute bescherming die de luidsprekers afschermde. Een kaske hooguit 40 op 50 cm. Wanneer het zijn best deed en de lampen gingen gloeien was het spel warmgelopen en werd onherroepelijk de knop omgedraaid. Adieu enige ontspanning in de avondlijke huiskamer. Achter die jutebescherming luisterden we naar het Mariahalfuurtje van pater Leopold, karmeliet. Maar ook naar Wil Ferdy met zijn Peterke en Pepe. In onze radio zat naar het schijnt een bobijn met honderden meters koperen ijzerendraad, dat moest de werking van dat ding garanderen. Hubert Van Herrewegen was de geliefde wielercommentator van ons vader, ook als het ging over Louison Bobet, Jean Robic en Wim Van Nest die ooit eens in een ravijn terecht kwam. Zijn hart had even stilgestaan, zijn Pontiacuurwerk niet. Dat was pas reclame. Toen later Stan Ockers verongelukte en hij die boodschap hoorde op onze knappe radio was het niet alleen ons vader die traande maar precies de luidsprekers eveneens !! De begrafenis werd rechtstreeks uitgezonden met de gekende emoties tot gevolg. Wie meent dan enkel duivenberichten, opgehaalde schotbalken of doorlaatkleppen te horen waren had het verkeerd voor. Tijdens de wintermaanden konden wij ook meegenieten van luisterspelen. Als toneelliefhebber plakte het oor van ons vader letterlijk en figuurlijk aan de jute bescherming van ons radioke. Zijn commentaar nadien was treffend, of we het nu geloofden of niet maar krakende sneeuw werd weergegeven door iemand die in de studio heel hard zat te knijpen in een zakje bakmeel. Paarden liet men draven door met een lepel ritmisch op een houten tafel te kloppen. Die vaststelling bracht hij over bij de toneelspelers van zijn geliefde groep ‘Rust Roest’ waar hij voorzitter van was. Als ons moeder in de winter de was te drogen hing was het wel even zoeken om dat ding terug te vinden. Het fameuze groene lichtje verstopt achter de schree van een of andere broek of vrouwenhemd, de kruisgewijze gespannen wasdraad met alles erop en eraan die de ganse keuken doorkruiste, maakte een zoekplaatje van ons radioke. Het was alleszins een hele verovering in de destijds moderne techniek. Later zoals dat gaat werd dat klein ding door een moderner exemplaar vervangen en stierf ons radioke een trieste dood op het stort van Leest. Aan de stenenbeek op de Juniorslaan ging ons bakske ter ziele. Requies cant inpache !!! Amen.”
Een welgekome bijverdienste in de oorlog was het kooltjesziften. Voorzien van een zeef, schup, jute zakken en hun houten kruiwagen trok de hele familie naar de putten in Battel. Regelmatig werd daar kolenafval, afkomstig van treinen en boten uit Brussel en Antwerpen, gedropt. Men moest dan wel bij de zaak zijn om er het beste uit te halen. Soms lukte dat en kon de familie daarmee wat kolen uitsparen voor de verwarming in de winter. De naoorlogse vliegende bommen maakten drie slachtoffers in Leest en veel stoffelijke schade. Vele bezitters van een tuin in het dorp gingen over tot de bouw van een schuilkelder, liever nog dan op die plek in hun hof aardappelen te planten. Bij de familie Selleslagh was de schuilkelder gegraven achteraan in de tuin tussen de kriekelaars. De takken zouden het zicht benemen, dacht vader Victor. Meestal zagen ze de vliegende bommen over hun hoofd vliegen en vonden ze niet de tijd om naar die schuilkelder te vluchten. ’s Nachts sliepen ze in de kelder onder hun huis, gelukkig was het geen winter, want dan hadden ze af te rekenen met grondwater dat de kelder kwam binnengestroomd. Mensen die de oorlog niet hebben meegemaakt kunnen het zich nauwelijks voorstellen maar de vrees dat zo’n bom elk moment kon neerkomen, beangstigend… Van de familie was niemand zo dapper als moeder Fien, als de moordwapens overvlogen ging zij steevast buiten kijken.
Op 20 oktober 1963 overleed Ere-Onderwijzer Victor Jozef Selleslagh.
“Dierbare vader, omringd van de liefde uwer ontroostbare vrouw en kinderen, van de kinderlijke genegenheid uwer kleinkinderen, van de gehechtheid uwer familieleden , zijt gij de eeuwigheid ingegaan. Later slechts, wanneer de eerste droefheid enigszins zal zijn gelenigd, wanneer de rouwtranen zullen zijn gedroogd, dan zal het verlies worden beseft dat wij bij dit afsterven ondergaan, dan zal de leemte worden aangevoeld, die de onverbiddelijke dood heeft gebracht, dan zullen wij beseffen, welk edelmoedig hart ons is ontnomen. Bij het begin van de rozenkransmaand heeft de H. Missie die gij van op uw ziekbed zo schoon meebeleven mocht, U de zoetste troost geschonken en de weg naar de hemel voor U voorbereid. Moge God u de beloning schenken voor uw vroom geloof en vurige kristenliefde. Uw voorbeeld en nagedachtenis zal voor immer in ons voortbestaan.” Beklijvende woorden uit zijn gedachtenisprentje.
Het leven gaat niet altijd over rozen. Op 28 augustus 1989 overleed haar zoon Raymond Selleslagh. In 1930 had Fien een zes maand oud dochtertje moeten afgeven, Raymond was 59, ook veel te jong. Sinds haar huwelijk in 1925 bleef Delphine onveranderlijk de woning aan de Dorpstraat 72 bewonen. De laatste jaren werd zij dag en nacht verzorgd door haar dochter Raf, die steeds thuis is blijven wonen. Sinds 1989 maakte zij gebruik van een rolstoel, de benen lieten het afweten maar dat was het enige ernstige gezondheidsprobleem waarmee deze sterke vrouw had af te rekenen en ook psychisch zat het goed. Tot op het laatst bleef ze helder van geest. Dagelijks las ze Gazet van Mechelen en wekelijks ook de krantjes van Ziekenzorg, het Parochieblad en de Volksmacht weliswaar met bril. Documentaires en spelletjes op tv droegen haar voorkeur weg. Toen een journalist haar vroeg wat er in de voorbije eeuw zoals was veranderd antwoordde ze gevat de gemeentebelastingen, die lagen sinds de fusie van Leest en Mechelen veel te hoog. Een uitspraak die kon tellen, noteerde de reporter, zo vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen. Een geheim recept om 100 te worden had ze niet. Ze heeft heel haar leven hard gewerkt en daar gaat men zeker niet van dood vertelde ze een andere journalist. Tevreden zijn met wat je hebt, leek zowat haar leuze. Ze heeft zich steeds in haar lot geschikt en dit aldoor gedaan met een kwinkslag en een lach.
Haar acht kinderen, twaalf kleinkinderen en dertien achterkleinkinderen bezorgden haar in Leest de bijnaam van moeder Selleslagh. Op 30 april 1994 was te Reet nog een achterkleinzoontje, Berend, geboren, als zoontje van Lieven Van den Broeck en Ariane Peeters. Haast honderd jaar verschil met zijn overgrootmoeder. Haar eeuwfeest dat hierna aan de beurt komt, vond plaats op 20 augustus 1994 en dat zou ze geen jaar overleven. Delphina ‘Fien’ Francisca De Wit overleed thuis in familiekring op 13 juli 1995.
“Je was in eenvoud sterk en groot en toegewijd aan die U dierbaar waren. Dit is het beeld dat wij van U bewaren.” (Uit haar doodsprentje)
Vervolgt…
Foto’s : -Victor Selleslagh met onderwijzersdiploma. -Victor en Fien. -De kinderen Selleslagh met de fietsjes die de vlucht tijdens de oorlog overleefden. Van links naar rechts : Frans, Irma, Hubert, Raymond, Raf, Maria en Cyriel. -Het bidprentje van de drie slachtoffers van de vliegende bom. Joannes Verbruggen, zijn echtgenote Maria Nathalia Van den Brande en hun zoon Lodewijk verloren het leven in de nacht van 27 op 28 oktober 1944. -Het gezin Selleslagh-De Wit na de oorlog.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Fien hield niet van show en glitter, om die reden was ze niet te vinden voor een folkloristische stoet ter ere van haar eeuwfeest, nochtans geschiedenis interesseerde haar wel. Zo herinnerde zij zich nog feilloos wat haar vader haar vertelde over zijn jeugd. Dochter Raf noteerde dit voor het nageslacht :
“In 1890 werden we geplaagd door een strenge winter die 19 weken duurde. Door de strenge vrieskou werd er toen enorm veel armoe en kou geleden. Geen voedsel voor de mensen. De rapen voor de dieren bevroren in de stoepen. Het afdekmateriaal diende aan de dieren gevoederd te worden om ze levend te laten doorwinteren. De kleding van onze voorouders bestond uit een blauwe lijnwaden kiel, rode zakdoek, fluwelen klak of zwarte pet. Op zondag werden witte hemdsboorden gedragen, het cachet van de gegoede burgerij. Er was een overvloedige groei van palmstruiken. Op Palmzondag gingen de mensen voorzien van palmtakken naar de kerk om ze te laten wijden. Op elke akker werd een takje ingeplant en elk kruisbeeld en elke kamer werd voorzien van een palmtak om de zegen van ons Heer af te smeken. Tijdens hevig onweer werd met een palmtakje en wijwater het huis gezegend, nadien werd het palmtakje terug bij het kruis gevoegd of verbrand…”
Fien maakte twee oorlogen mee. Tijdens de eerste wereldoorlog werd ze heel erg ziek en men vreesde het ergste. Dokter Van Tricht werd er bijgeroepen en zou voor zijn consultatie nooit vergoed worden omdat iedereen beschutting zocht tegen de Duitsers. Zoals zovelen nam ook de familie De Wit de vlucht voor het oorlogsgeweld. Ze strandden in Opwijk. Toen ze terug in Tisselt kwamen waren de ruiten van hun woning stuk en was er in de handelszaken heel wat gestolen en overhoop gehaald.
Op 1 september 1925 huwde Fien haar schoolmeester. Zij was 31, hij bijna 30. Het huwelijk werd ingezegend door pastoor Cyriel Selleslagh, een broer van de bruidegom. Voor de familie De Wit was het een dubbel huwelijk, zus Jeanne trouwde immers tegelijkertijd. Hier was de gelukkige bruidegom Mon Cortebeeck, een Tisseltenaar. Voor dit dubbel huwelijk diende nog een speciale aanvraag ingediend. Vier koetsen, getrokken door paarden, waren nodig om de bruidsstoet naar de St. Jan kerk, te brengen. Achteraf hadden ze spijt dat ze het niet met een koets minder gedaan hadden en een auto in de plaats, dit om de 60 genodigden sneller aan tafel te brengen. Receptie en feestmaal gingen door in ‘De Vuurmolen’, de receptie in het café op het gelijkvloers, het feest in de bovenzaal. Fien en Jeanne waren identiek gekleed : een zwart kleed en een ‘veloeren’ hoed met gouden pen. Kostprijs 65 frank. Bruidegom Victor was gekleed in pitteleer en zijn schoonbroer Mon Cortebeeck in zwarte redingote. Zussen Maria en Valentina volgden in de bruidsstoet in een lichtbruin veloeren kleed en een zwarte toppé hoed met een brede zwarte strik. Kostprijs 110 frank. De ‘Dischkaart’ vermeldde : ‘Voorgerecht, Koninginnesoep, Huwelijksbootjes, Ossentong-Caperssaus, Ossenspier in groentenkrans, Vleeschpastei met kampernoeliën, Hesp – salaad, Brusselse kiekens – fruitmoes, Huwelijksgebak, Ooft – nagerecht.’
Enkele noemenswaardige citaten uit de heilwensen en de toespraken :
“Weldra zien we in dit huis pastoors en paters. En meesters, nonnen, dochters met de macht. De roem en steun de glorie van hun vaders, de vreugd der moeders dag en nacht. Zoo, vader, brengt uw kloeke stam schoon vruchten Voor huisgezin en kerk en maatschappij. En moeder ziet, uit d’hemel vol genuchten, haar nageslacht gelukkig, vroom als zij…”
“In naam van onzen Toneelkring ‘Rust Roest’ is het ons een waar genoegen U op deze plechtigen dag onze innige, hartelijkste gelukwenschen toe te sturen. … Ja, waarde bruidegom, van af het ontstaan van onze Toneelkring zijt gij reeds ervan de spil geweest. Door uw voorbeeld wist gij uwe medeleden te stichten, door uwe fijne keuze van woorden, door uwe duidelijke uitspraak in uw onverdroten iever hebt gij wel het meeste bijgedragen tot den groei en den bloei onze maatschappij, tot veredeling onzer taal in de verheffing van ons Vlaamsche volk…”
“Volgaarne neem ik het voorzitterschap waar, wanneer ik, in naam onzer fanfaren, onze vurigste wenschen mag toesturen aan een lid dat altijd geieverd heeft tot opbeuring onze Maatschappij. Ja, geacht Medelid, de iever en zelfopoffering die u jegens de maatschappij toondet, was groots, daar u zelden een wekelijksche repetitie liet voorbijgaan, ondanks alle moeilijkheden (u soms beletten). Ook uw aan de Maatschappij bewezen diensten zijn talrijk, want deze opsommen ware mij gansch onmogelijk. Ik wil mij enkel beperken uw bereidwilligheid te noemen tegenover onze medeleden, en uw wijze raadgevingen die we ontvingen, wanneer we in moeilijke omstandigheden onbeslissend bleven. Hoe menig keer ook hebt u, met uw trillende stem, hulde of vaarwel gebracht aan dezen die ons reeds zijn voorgegaan. Met één woord, uw dienstvaardigheid voor de Maatschappij kent geen palen. Daarom, geacht Medelid, zeggen we u duizendmaal dank. Dank voor den moed en zelfopoffering die u ons hebt getoond… Lang leve Victor en Josephine !!! De Fanfarenmaatschappij ‘Arbeid Adelt’.”
“Geachte vriend en medelid, wij hebben veel genoegen te mogen denken u aangenaam te zijn. Aanstaande zondag 6 september dezer rond 5 uur namiddag aan uwe woonplaats u met een serenade te mogen vereren. Namens de fanfare Ons Genoegen van Battel, de Voorzitter Charles Walschaerts.”
Een heilwens van pastoor Cyriel, broer van de bruidegom : “Lang heeft de schouw gerookt, eindelijk is ze aan ’t vlammen gegaan !!”
Fien vertelde later aan haar dochter dat diezelfde schoonbroer echt bekommerd was om haar. Zijn bezorgdheid ging uit naar de nieuwe levenswijze die haar na haar huwelijk in Leest te wachten stond : “Vanaf mijn veertiende tot mijn eenendertigste steeds ten dienste gestaan. De handelszaak onder mijn leiding, de sociale beleving, de omgang met het cliënteel, de trafiek die de vaart met zich meebracht. Het waren stuk voor stuk drukdoende bezigheden die schril afstaken tegen wat Leest me te bieden had. Doch verveling zou geen hoogtij vieren, vader zorgde spoedig voor de gepaste bezigheid. Een kippenkwekerij zou jaren een welgekomen bijverdienste en tijdverdrijf zijn. Doch ook aan gezinsuitbreiding diende gewerkt, want de tijd was beperkt. Gods gebod werd gehuldigd, ga en vermenigvuldigt, en in minder dan tien jaar was de grote bestelling klaar.”
De avond van het bruiloftsfeest werd er een serenade gegeven door de Sussen van Leest (fanfare Arbeid Adelt). In zijn dankwoord tot de fanfare zei Victor onder meer : ‘Wat mij betreft, ik sta liever aan deze kant van de deurdrempel, want jullie spelen buiten en ik speel binnen…’
Langs de openstaande ramen genoten de buren mee van de uitbundige sfeer binnen. Na het feest werden Fien en Victor met de bus van Adolf Masure naar Leest gevoerd. Dolf Masure uit de Statiestraat in Tisselt baatte de eerste lijnbus in de regio uit : ‘Aannemer van Speel- en nachtreizen aan voordeelige prijzen’ stond op zijn annoncekaartje. Het bruidspaar werd afgezet in de gloednieuwe woning in de Dorpstraat. Leest was nog niet aangesloten op het elektriciteitsnet en het koppel diende zich te behelpen met kaarslicht maar dat zal zeker geen domper gezet hebben op de romantiek… Deze woning was pas klaar. Voor ‘ne frank en een chic’ had Victor zijn leerlingen aangesproken om aan de Zenne de bouwstenen te helpen lossen die per schip toekwamen.
Vervolgt…
Foto’s : -Pastoor Cyriel Selleslagh, broer van bruidegom Victor. -De bus van Dolf Masure. -De woning in de Dorpstraat die Victor had laten bouwen. -Victor en Delphine lieten geen huwelijksfoto’s na.
1994 – Zaterdag 20 augustus – Moeder Selleslagh vierde eeuwfeest met heel Leest Om 15u15 droeg pater pastoor Van Aken een dankmis op in de parochiekerk van Leest. Nadien volgde een receptie op de speelplaats van de vrije basisschool in de Dorpstraat. Heel het dorp was uitgenodigd. Het familiefeest vond ’s anderendaags plaats om 15.30 in de feestzaal van ‘Ons Parochiehuis’ in de Kouter. Fien wou geen bloemen, noch geschenken. De mensen konden, vrijblijvend, een gift of storting doen ten voordele van plaatselijke caritatieve doelen.
Delphine ‘Fien’ Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld Met dank aan dochter Raf voor de info, teksten en foto’s.
Op 19 augustus 1894 om 17 uur verscheen voor Petrus Baeckelmans, burgermeester en ambtenaar van burgerlijke stand van Tisselt, de 31-jarige koopman Johannes Augustinus De Wit :“en heeft ons getoond een kind van het vrouwelijk geslacht, geboren in onze gemeeente, heden om twaalf en half ure ’s nachts, in zijne woning alhier gelegen Oostdijk en aan hem vertoonde…”
De moeder was de 29-jarige Maria Catharina Peeters, zijn echtgenote. Getuigen waren de 37-jarige landbouwer Petrus Johannes Franciscus De Wit en de 27-jarige koopman Augustinus Dons. Het kindje kreeg de naam Delphina Francisca mee en werd dezelfde dag nog gedoopt.
August De Wit(°15/8/1863, +15/1/1933) was vlashandelaar.
Vlas bewerking. De bewerking van vlas tot garen ging in die tijd als volgt : Het vlas werd gezaaid in de lente, nadien volgde het wieden. Als het vlas rijp was werd het uit de grond getrokken en naar huis gebracht. Het vlas strepen was de volgende bewerking m.a.w. de bolletjes verwijderen van de stengel. Die bevatten lijnzaad dat opgehaald werd om door de maalders naar de fabriek gebracht te worden. De bolletjes werden verwerkt tot olie en zeep. Na het strepen werd het vlas gebusseld in klein formaat. Nadien werden de bussels in water gelegd om te roten, dit gedurende 10 a 14 dagen. Meestal in het Broek van Blaasveld maar ook in de Brielen te Tisselt. Vervolgens werd het vlas uit het water gehaald, rechtgezet om te laten uitlekken en nadien te drogen gelegd op een weide. Met de laatste bussel werd een kruis gelegd op de weide om de zegen af te smeken. Na het drogen werd het opnieuw samengebonden in dikke bussels en naar de zolder gebracht. In wintertijd gebeurde het knappen van het vlas, noodzakelijk om de lijmen van het vlas te scheiden. De lijmen dienden voor de verwarming van de eigen bakkersoven. Nadien kwam het zwingelen met de molen. Het afval afkomstig van het zwingelen, noemde men knol. De knol werd aan de fabriek geleverd en verwerkt tot garen. Achteraf werd de verwerking nog verfijnd, en noemde men deze bewerking snuitjes. Deze snuitjes werden verwerkt tot zeer fijn garen. De koetsiers, waren de mannen die met een stok ter keuring door de velden trokken. Ze gingen tijdens het zwingelen bij de vlasboeren aan huis om te kopen. Vervolgens ging het naar de marchands. Tot in de achttiende eeuw was de glasvezel in Europa naast wol de belangrijkste grondstof voor textiel, maar in de negentiende eeuw is hij als zodanig verdrongen door katoen.
Vader Gust De Wit verkocht aan vlasheren van Gent en Kortrijk en aan Engelse handelaars. In balen van 100 kg werd het vlas verzonden naar de aankopers. Vervoerprijs 10 centiemen per baal, vanaf de Oostdijk naar het station van Tisselt. Het dagloon van ’t werkvolk bedroeg 2 frank en zo’n dag startte om 6 uur ’s morgens en eindigde om 19 uur ’s avonds. Fientje zou nooit vergeten dat ze voor haar plechtige communie van vlasheer Maestro ooit een protestantse bijbel cadeau kreeg.
Johannes Augustinus (Gust) De Wit was op 30 juni 1891 te Tisselt met Maria Catharina (Catoke) Peeters gehuwd. Catharina was geboren op 26 november 1864, haar vader was vlashandelaar. Tot aan haar plotse dood op 15 september 1908 zou ze een kruidenierswinkel en café ‘De Vuurmolen’ uitbaten. In de volksmond noemde men haar ‘Catoke Vok’ en ze was de goedheid zelve. Altijd stond ze klaar ten dienste van de medemens. Zo mochten mensen van ‘den Triest’ ’s zondags hun vervuilde klompen bij Catoke achterlaten om vandaar met proper schoeisel hun kerkplicht te gaan vervullen. De vaartdijk was immers in zeer slechte toestand.
Gust en Catharina hadden samen 7 kinderen, allen geboren in Tisselt : -Engelbertha Catharina, geboren 5 april 1892 en amper drie jaar later overleden op 22/5/1895. -Delphina Francisca, onze eeuwelinge, geboren op 19/8/1894. Zij overleed op 13/7/1995. -Joanna (Jeanne) Catharina Ludovica, geboren op 12/10/1895, overleed op 6/10/1956. -Albertina Josephina Maria, geboren op 22/4/1897. -Maria Anna Jacoba, geboren op 23/12/1898. -Valentina Ludovica Josefina, geboren op 14/9/1900. -Alfons Maria, geboren op 31/5/1903 en na negen maanden overleden op 11/2/1904.
Bij het overlijden van de twee kindjes droeg vader Gust de kistjes eigenhandig naar de kerk en na de laatste zegening werden de kistjes door hem persoonlijk te rusten gelegd op het kerkhof van Tisselt.
1908 was een rampjaar voor het gezin. Toen moeder Catoke met de kar Fientje naar de kostschool -Sancta Maria te Willebroek- bracht, werd ze onwel. Ze voelde zich thuis al niet lekker maar stond er op haar dochter zelf weg te brengen. In de kostschool diende men haar de hal in te dragen en van daaruit werd ze op een bed van het ziekenhuis met een koets naar huis gebracht. In een tweede koets volgde de Boomse dokter Van Tricht, twee nonnen van Sancta Maria en dochter Fientje. Om 23 uur diezelfde avond overleed Catharina ‘Catoke’ De Wit-Peeters.
De kar waarmee Fien naar de kostschool werd gebracht was van Charel Van Praet, die er ook zijn twee dochters uit zijn eerste huwelijk mee naar school bracht en die rit was gestart in een ongelukkig gesternte : tijdens de heenreis was ze in een greppel terechtgekomen. Later vernam Fientje van getuigen dat een arm van haar moeder gevoelloos langs de kar bengelde.
Fientje, als oudste van vier, diende op 14-jarige leeftijd de kostschool vaarwel te zeggen. De dag na het overlijden reeds ging haar vader haar koffers ophalen in de kostschool. Studeren was voor haar niet meer weggelegd ook al leerde ze goed. Nadien volgde ze nog Franse les aan 1 frank per maand, dit om de vlaskooplui van antwoord te kunnen dienen. Fientje werd verantwoordelijk voor haar drie zussen en haar vader, er was de kruidenierswinkel, het café, de vlashandel… Haar jeugd was voorbij. Tegen een journalist die haar eeuwfeest versloeg vertelde ze dat er plaatsen zijn, nog geen 20 minuten van Leest vandaan, waar ze nog nooit is geweest. En toen ze nog in Tisselt woonde, is ze zelfs nooit op Willebroek jaarmarkt geraakt. Met de fiets heeft ze nooit gereden, de zee nooit van nabij gezien. ‘Het was thuis ambiance,’ besloot ze, ‘achter de tapkraan…’ maar het gezin was ook diepchristelijk, ’s avonds sloot men de zaak om het rozenhoedje te bidden. Het was dan ook geen toeval dat ze wachtte tot haar 31-ste om te huwen. De gelukkige was een onderwijzer uit Leest : Victor Selleslagh. De sympathieke meester vond er niet alleen zijn bruid, hij kreeg er meteen de bijnaam van haar familie bij : ’Schake’. Acheraan het geboortehuis van Fien op de Oostdijk stond een enorme schouw, restant van een vlasverwerkingsfabriek. Haar vader had die in zijn jeugdjaren nog in werking gezien. De schouw werd in 1912 afgebroken, een preventiemaatregel tegen een eventuele aanval van de Duitsers. Toen al was er sprake van een oorlog die in 1914 zou uitbreken. De schouw stond achter de grote ingangspoort, was enorm hoog en zichtbaar tot ver in de omtrek. De voet ervan was zo sterk geconstrueerd dat hij niet kon verwijderd worden. De bijnaam daaraan verbonden, blijkbaar eveneens… Victor zag er de humor ook van in en bij sommige gelegenheden koketteerde hij er zelfs mee. Ter gelegenheid van zijn eremis, de inhuldiging en de stoetsgewijze afhaling van pater Jozef Selleslagh hing Victor volgende tekst aan zijn woning :
“Fien, haar 7 schakes en hun chef, begroeten met vreugde eerwaarde Pater Jef. Hij weze van Gods zegen vergezeld, in het verre toekomstige missieveld.”
De ouderlijke woonst en de omliggende huizen werden ondertussen onteigend en weggevaagd ter eer en glorie van de verbredingswerken van de vaart ter hoogte van de Tisseltse dorpskom.
Vervolgt…
Foto’s : -Eeuwelinge Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit. -Kopie van de geboorteakte. -Fien’s vader August De Wit. -Centraal in beeld het geboortehuis van Fien De Wit aan de Tisseltse Oostdijk. -De achterkant van de ouderlijke woning met naast de afsluitingsmuur het restant van de gigantische schouw.
1994 –Zondag 14 augustus : Landelijke Gilde en KVLV te gast in bedrijfsloods Augustus-Verbist. (Foto’s onderaan)
LEEST MAAKT ZICH OP VOOR 8ste OOGSTFEEST Komend weekend vieren de Landelijke Gilde en de KVLV van Leest hun 8ste oogstfeest. Te Leest worden weer een hele boel activiteiten georganiseerd rond het boerenleven vroeger en nu. In een typisch landelijke gemeente als Leest kende het initiatief de voorbije jaren een steeds stijgend succes. Jos De Smet, voorzitter van de Landelijke Gilde Leest, vertelt hoe het oogstfeest er indertijd gekomen is en wat er zoal op het programma staat. Een en ander gaat dit jaar door in of rond de bedrijfsloods van Alfons en Hermine Augustus-Verbist, Kleine Heide 33 in Leest.
Jos De Smet : “Leest is nog een echte ‘boerengemeente’. Daarom rees zo’n 20 jaar geleden het idee een activiteit op het getouw te zetten rond het specifieke karakter van onze leefgemeenschap. De keuze viel toen op een ‘Breughelbal’ : een echt boerenbal in een boerenschuur. Dat bal had heel wat succes en het bleef dus niet bij een éénmalig initiatief. Maar na de fusie met Mechelen werden de veiligheidsnormen een pak strenger”. “We hebben meegemaakt dat de brandweercommandant ons daags voor het bal kwam vertellen dat het niet mocht doorgaan, omdat de poorten van de schuur niet naar buiten openden. Dat jaar hebben we nog een compromis kunnen sluiten. Nadien mochten we ons bal echter niet meer in een schuur houden, maar moesten we naar een zaal verhuizen”, vertelt de voorzitter.
Jaar van het dorp Blijkbaar was de pret er toen wat af, want het Breughelbal stierf een geruisloze dood. Het duurde even voor er een opvolger voor kwam, maar tijdens het jaar van het dorp werd nieuwe inspiratie gevonden. Op verschillende landbouwbedrijven gingen toen tentoonstellingen en andere festiviteiten door. Bij Landelijke Gilde en KVLV groeide het idee dit jaarlijks te herhalen en er één groot feest van te maken. “In ’86 is het oogstfeest er dan gekomen. We zijn nu aan de 8ste editie toe en hopen het nog lang vol te houden”, aldus Jos De Smet.
Varken slachten “Het moeilijkste is om elk jaar een bedrijf te vinden waar het feest kan doorgaan. Er komt immers heel wat bij kijken bij de organisatie en niet iedereen staat te springen om zich al die moeite op de hals te halen. Verder hebben we nog maar weinig problemen gehad. Er is wel wat opschudding geweest toen we het slachten van een varken op het programma hadden staan. Een aantal bezoekers –voornamelijk stadsmensen- reageerde daar nogal geshockeerd op”...
Eucharistie Het oogstfeest begint zaterdag 13 augustus om 20 u. met een kaartavond wiezen. Zondag is er een speciale eucharistieviering om 11 u., waarvoor het parochiaal zangkoor al geruime tijd aan het oefenen is. Om 12 u. volgt de barbecue en om 14 u. de paardenzegening door pastoor Van Aken. Na de zegening geven de leden van de Landelijke Rijvereniging een show met hun pony’s en paarden.
Brabanders Eveneens om 14 u. start de ploegwedstrijd, georganiseerd door de KLJ en Groene Kring. Bij de wedstrijd wordt met moderne machines gewerkt, maar om 15 u. arriveert Jan Meeuwissen (Kalmthout), die met zijn Brabanders laat zien hoe men dat vroeger aanpakte. Vanaf 15 u. is er ook doorlopend kinderanimatie. De kinderen kunnen zich laten grimeren, cadeautjes vissen, op schattejacht gaan of worstkappen. Bij de schattenjacht zijn in een enorme berg hooi een reeks pingpongballetjes verborgen. Wie er een kan bemachtigen, wint een prijs.
Worstkappen Het worstkappen is een oud volks spel. Men laat een worst door een schuine buis naar beneden glijden en onderaan die buis staat een hakblok. Bedoeling is de worst middendoor te hakken, als hij uit de buis tevoorschijn komt. Dat gaat zeer snel en is moeilijker dan op het eerste gezicht lijkt... Verder is er nog heel de dag een tentoonstelling van moderne landbouwmachines. Om 17 u. wordt de barbecue weer heetgestookt en een uurtje later kan er gedanst worden op de tonen van het accordeon van Hilda Silverans. (GvM, 9/8)
Zowat 120 kaarters en nog heel wat kijkers brachten een gezellige zaterdagavond door. De ploegwedstrijd werd gewonnen door Kurt Verbruggen uit Kapelle o/d Bos voor de Leestenaar Koen Verbruggen. Slechts weinigen slaagden er in bij het worstkappen de worst, die door een buis van zowat 6 meter schuinweg naar het kapblok schoof, te raken. Willy Varreware won de prijsvraag. Met hoeveel personen kan men een tractor van 80 pk tegenhouden als deze met zijn ploeg in de grond wil vertrekken ? Er waren maar liefst 62 stevige boerenarmen nodig om het PK-geweld van de tractor te bezweren. Al bij al een groot succes voor de organisatoren en de voorzitter van de LG Jos De Smet was na afloop een tevreden man.
1994 – 17 augustus – Gazet van Mechelen : VV Leest won eigen tornooi “Voor de tweede maal op rij won VV Leest haar eigen tornooi. In een aantrekkelijke finale tegen gebuur SK Rapid haalden de geelblauwen het met de kleinste score. Paul Huys zorgde voor de beslissende treffer in de tweede helft. Muizen legde beslag op de derde plaats na een 2-0 zege tegen Walem, terwijl Tisselt streekgenoot Blaasveld met 5-1 cijfers versloeg en vijfde eindigde.”
1994 – 17 augustus : Uitnodiging van moeder Selleslagh. “Als ’t God belieft word ik op 19 augustus 1994 100. Ik wil God danken voor die grote gave en samen met u eucharistie vieren. Op zaterdag 20 augustus 1994 zal Z.E.H. P. Van Aken om 15.15 u een dankmis opdragen in de parochiekerk St. Niklaas te Leest. Nadien is er een receptie op de speelplaats van de vrije basisschool Dorpsstraat 10 te Leest.
Ik heet u van harte welkom ! Tevens nodig ik u uit op mijn familiefeest dat doorgaat op zondag 21 augustus 1994 om 15.30 u in feestzaal “Ons Parochiehuis” Kouter 1A te Leest. Graag antwoord voor 1 augustus e.k. Ik wens bloemen, noch geschenken. In ruil kan, vrijblijvend, gestort of gegeven worden ten voordele van plaatselijke caritatieve doelen : Feestkomiteit 100 jaar, nr 979-3903541-72. Mevr. Delphine Selleslagh-De Wit, Dorpsstraat 72 2811 Leest – Tel. (015) 210755.”
Foto’s : -Jos De Smet. -Een tafereel uit een van de vorige edities van de Leestse oogstfeesten, waarbij een demonstratie wordt gegeven van hoe in het verleden de dorsvlegels werden gehanteerd. (Foto : bc, GvM)
1994 – 2 augustus – G.v.M. : Auto over de kop “Leest.- Omstreeks 5 u zondagmorgen ging de 58-jarige Edmond Fierens, Kon. Astridlaan 72/201 Mechelen, met zijn wagen over de kop in de Juniorslaan in Leest. De man raakte daarbij zwaar gewond en werd overgebracht naar het Sint-Jozefziekenhuis. De brandweer moest ter plaatse komen om het slachtoffer met behulp van een metaalschaar uit zijn wagen te bevrijden.”
1994 – 8 augustus – G.v.M. : van onze redacteur Frans Teughels :
CDV WIL VERZOENING ZONDER EXCLUSIEVEN...
MAAR DE CVP WIL GEEN EMMEREGS
De recente gebeurtenissen en het afspringen van de verzoeningspogingen tussen CVP en CDV, hebben als gevolg dat in Mechelen het christen-democratische front verdeeld naar de kiezer stapt, tenzij er de komende uren toch nog een uitweg wordt gevonden. Voor de insiders is zulks nu helemaal uitgesloten, want de CDV wil een verzoening zonder exclusieven, de CVP wil onder geen beding dat Gust Emmeregs op de lijst fungeert. Dat men Herbert Crol op de lijst zou meenemen vond wel genade bij een meerderheid van het partijbestuur. Zoals bij de meeste van dergelijke gevallen meent iedereen het gelijk aan zijn kant te hebben. De CDV, bij monde van fractieleider Herbert Crol ziet het zo :
Sinds 28 februari ’94 praten CDV met CVP om met een gemeenschappelijke christen-democratische lijst naar de gemeenteraadsverkiezingen van 9 oktober e.k. te stappen. Er werden langs beide zijden een aantal voorstellen gedaan aangaande lijstsamenstelling, programma, e.d. De mening van het CVP-bestuur werd nooit gevraagd. Er werd telkens in een beperkt groepje, het dagelijks bestuur, rond de pot gedraaid. Men durfde in de CVP geen beslissingen nemen, want dan zou snel duidelijk worden dat zij geen echte verzoening willen tot stand brengen. Bemiddelaar Stan De Clercq deed, na vele gesprekken gevoerd te hebben met beide groepen, op 7 april een voorstel. Dit voorstel was gebaseerd op een evenwichtige basis voor CDV en CVP. Zeven CDV-ers zouden fungeren op de plaatsen 35 tot 41. Hierbij is zeer belangrijk te weten dat burgemeester Jos Vanroy zelf heeft aangeboden zich niet kandidaat te stellen voor de gemeenteraadsverkiezingen indien er een verzoening tussen beide groepen tot stand zou komen. Ook oud-schepen Fons Vanstappen en schepen Leo Clarijs zouden niet op de lijst fungeren. Dit was vanuit de CDV-hoek een belangrijke stap om de verzoening volledig te kunnen realiseren. Dit voorstel van de bemiddelaar werd door de CDV positief onthaald in een antwoord van 14 april. Voor de CVP was dit voorstel blijkbaar niet de oplossing. Herbert Crol en Gust Emmeregs waren evenmin welkom. Meer dan een maand later gaven ze aan de bemiddelaar te kennen dat ze zijn voorstel nooit in het CVP-bestuur hadden besproken en dat het dagelijks bestuur slechts 3 CDV-ers op de lijst wenste te plaatsen, nl. Jos Van Aken, Germaine Peeters en Louis Vloebergh. De CDV heeft steeds een verzoening willen bewerkstelligen, die gebaseerd was op een eerlijke verdeling, zonder exclusieven. Het antwoord van de CVP had daarom weinig zin voor verzoening. Integendeel. Slechts 3 van de 7 CDV-ers werden aanvaard op de CVP-lijst. Dat werd beslist in het CVP-bestuur en werd aldus als een voldongen feit meegedeeld aan de bemiddelaar op 10 mei. Dit antwoord had weinig met verzoening te maken. Je zou haast geloven dat de CVP er een spelletje was van gaan maken.
Mechelen 2001 heeft gefaald Ondertussen was in Mechelen ook de groep Mechelen 2001 ontstaan, die door de CVP zelf in het leven werd geroepen. De CDV heeft zelf contact genomen met deze groep, waarna er een bijeenkomst plaatsvond tussen Mechelen 2001 en CDV op 6 april j.l. De woordvoerders van deze beweging wensten eveneens een toenadering tussen CDV en CVP. Blijkbaar was dit maar van ondergeschikt belang, want enige tijd later stonden de 2 woordvoerders van Mechelen 2001 op belangrijke plaatsen op de CVP-lijst. Mechelen 2001 had met deze daad duidelijk kant gekozen. Vanuit de interne keuken hebben we kunnen vernemen dat de aanhangers van Mechelen 2001 niet zo tevreden waren met deze stap. Velen hebben daarom ook afgehaakt. Voor hen was de verzoening tussen CDV en CVP belangrijker dan zelf op de lijst te fungeren. Mechelen 2001 heeft trouwens steeds beweerd dat hun kandidaten ten allen tijde plaats wilden maken voor de CDV-kandidaten. Dit bleken achteraf maar loze woorden geweest te zijn. Mechelen 2001 mag beschouwd worden als een doodgeboren kind.
Niet belangrijk voor CVP-nationaal Van het begin van de verzoeningsonderhandelingen heeft de CDV steeds de nationale CVP-instanties op de hoogte gebracht van de gesprekken. Aan de nationale voorzitter Johan Van Hecke werd op 5 maart een schrijven gericht, waarin een overzicht werd gegeven van de verzoeningsgesprekken. Tot op heden hebben wij nog geen enkele reactie van Van Hecke ontvangen. Bemiddelaar ere-senator Stan De Clercq heeft zelf verschillende pogingen gedaan om de nationale voorzitter over de Mechelse situatie te spreken. Een gesprek is er nooit gekomen. Ook de minister-president Van den Brande heeft tijdens de afgelopen jaren en eveneens tijdens de ultieme verzoeningsgesprekken van de laatste maanden weinig interesse betoond voor de toenadering tussen CDV en CVP. De nationale CVP-instanties vonden Mechelen blijkbaar niet belangrijk. Antwerpen, Oostende, Gent en andere steden kregen alle aandacht.
CVP wou nooit verzoenen Nooit hebben de CVP-onderhandelaars hun bestuur geraadpleegd. Steeds werd uitgekraamd dat het bestuur de verzoeningsvoorstellen van de bemiddelaar niet zou goedkeuren. De CVP geeft dus zelf toe dat een doorgedreven verzoening met de CDV niet de wil is van de meeste bestuursleden van het dagelijks bestuur. Men heeft dit nooit durven publiek kenbaar maken, maar heden is het uur der waarheid aangebroken. Met Herbert Crol toch toe te laten op de CVP-lijst, dacht men een grote daad van verzoening te stellen. Voor de CDV is het duidelijk : verzoenen kan alleen maar wanneer langs beide zijden water in de wijn wordt gedaan. De CDV heeft met het offer van burgemeester Jos Vanroy, oudschepen Fons Vanstappen en schepen Leo Clarijs meer dan haar best gedaan om tot een eenheidslijst te komen. De exclusieven die de CVP steeds had, wijzen geenszins op verzoening. Het solidariteitsprincipe is voor de CDV zeer belangrijk. Het is haast uniek te noemen hoe vastberaden de CDV-fractieleden aan één zeel trekken : we gaan samen naar de CVP of anders niemand. Dit heeft de CVP nooit begrepen. Dat de CVP nooit echt heeft willen verzoenen, kunnen we ook afleiden uit de talloze individuele telefoontjes die men gedaan heeft naar CDV-mandatarissen. De solidariteit binnen de CDV-groep heeft men op een laffe en achterbakse manier voortdurend willen doorbreken. Het meest recente en frapante voorbeeld van dergelijke praktijken betreft het telefonisch contact van Patrick Backx met Jos Van Aken (CDV), waarbij Backx op 3 augustus l.l. aan Jos Van Aken de elfde plaats op de CVP-lijst aanbiedt. Anderzijds werd er steeds gesteld dat de namen op de overeengekomen plaatsen door de CDV zelf zouden worden ingevuld. De solidariteit binnen de CDV-groep is niet te doorbreken.
Naar de verkiezingen Toen bijna 6 maanden geleden de verzoeningspogingen startten ten einde met een christen-democratische eenheidslijst naar de gemeenteraadsverkiezingen te stappen, heeft de CDV méér dan alles op alles gezet om dit te bewerkstelligen. Wanneer we vaststellen dat de CVP pas op 2 augustus, ruim 4 maanden nadat de bemiddelaar een antwoord op zijn voorstel vroeg, dit ontwerp aan het bestuur voorlegt, doet dit ons toch vragen stellen. In welke mate heeft de CVP een echte verzoening gewild ? Voor de CDV is het meer dan duidelijk dat het CVP-bestuur het belang van een verzoening niet voldoende inziet. Het zou uiteraard altijd beter zijn indien er een eenheidslijst tot stand kon komen. Dit heeft de CVP nu onmogelijk gemaakt. Desondanks is de CDV ervan overtuigd dat zij haar achterban niet in de kou mag laten staan : de echte christen-democraten behoren tot de CDV. Meer dan ooit zal de CDV als “Partij van de Burgemeester” deelnemen aan de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van 9 oktober e.k. Vastberaden neemt de CDV haar verantwoordelijkheid op en zal zij vanaf 1 januari 1995 de stad mee besturen en een vernieuwend en verjongd elan geven aan het beleid.
1994 – Zaterdag 2 juli : Chiro-Verrassingsreis Vertrek om 8 uur, terug omstreeks 20 uur, waarna de traditionele ‘Bivak-mis’ in de kerk. (PB, 22/6)
1994 – Leest 5 juli 1994. “Beste Leestenaar,
Ter gelegenheid van haar 100ste verjaardag nodigt Moeder Selleslagh-De Wit, Dorpstraat 72, samen met haar familie en het feestcomité, U van harte uit tot de dankmis, gevolgd door receptie voor vrienden en kennissen. Aangezien er geen persoonlijke uitnodigingen in Leest verstuurd worden, geldt dit schrijven eveneens voor kerkelijke en burgerlijke overheid.
Het is de uitdrukkelijke wens van Moeder Selleslagh, haar geen bloemen of geschenken aan te bieden, maar vrijblijvend giften te storten ten voordele van : Het missiewerk van Pater De Laet De melaatsenwerking van Els Duysburgh Gehandicaptenzorg Leest Ziekenzorg Leest. Bankrekening 979-3903541-72 op naam van FEESTCOMITE 100 JAAR.
De omhaling in de kerk en de opbrengst van de ontspanningsavond gaan eveneens naar deze goede doelen. Aan hen die dit project zouden steunen, van harte dank bij voorbaat !
PROGRAMMA ZATERDAG 20 AUGUSTUS 1994 14u30 Afhalen thuis van de 100-jarige met optocht van verenigingen. 15u15 Dankmis-viering in onze parochiekerk. 16u15 Receptie aangeboden door Moeder Selleslagh op de speelplaats van de Vrije School. In de tuin is er animatie voorzien voor kinderen. Officiële huldiging. 17u30 Ontspanningsavond. Gelegenheid tot drank en snack. Amusement voor jong en oud.
Aan alle Leestenaars wordt gevraagd de huizen te bevlaggen en indien mogelijk een helpende hand uit te steken bij de voorbereidingen, de feestelijkheden zelf en de opkuis achteraf.
Laat er ons samen met Moeder Selleslagh en haar familie een zonnige en onvergetelijke dag van maken. Onze dank gaat nu reeds uit naar hen die ons in de voorbereidingsfaze meerdere ideeën aanbrachten en de helpers op zaterdag 20 augustus 1994. Tot dan. Namens het feestcomité, Louis Vloebergh.”
1994 – Vrijdag 8, zaterdag 9 en zondag 10 juli :S.K.R. Leest HEIDE KERMIS
Programma : Vrijdag : Jo Vally en de soundmixers Len Lennaerts (winnaar VTM 1993), Jan Van den Bossche (winnaar VTM 1992), Philippe Vincent, Peter Mitchell, Corina en Frank Gabon. Kaarten kostten 150 frank in voorverkoop en 200 frank aan de kassa.
Zaterdag : grote kaartavond met voor 150.000 frank aan prijzen. Deelnemers betaalden 249 frank.
Zondag : Roy – Luc Steeno en Eddy Wally. Kaarten in voorverkoop : 250 frank, aan de kassa 300 frank.
Op vrijdag 15 en zaterdag 16 juli zou SK Rapid de eerste Zeeuwse mosselen serveren.
Alle evenementen gingen door in een bevloerde feesttent aan de Juniorslaan 84. (Samengevat uit GvM van 10/6/94 en 7/7/94)
1994 – 12 juli – Gazet van Mechelen : LEESTSE ZESTIGERS SAMEN AAN FEESTDIS (Foto onderaan) “Leestenaar Alfons Polspoel, uiteraard zelf zestiger, kreeg het in zijn hoofd om al zijn leeftijdsgenoten eens bij elkaar te trommelen. Hij nodigde alle dorpsbewoners, die dit jaar de leeftijd van 60 jaar bereiken, uit voor een gezellig samenzijn. Van alle leerkrachten die de toenmalige scholieren onder hun hoede namen, is er nog slechts één in leven en die was getuige van het heuglijk weerzien. Het feestelijk dineetje werd even onderbroken voor deze groepsfoto onderaan.”
1994 – Vrijdag 15 en zaterdag 16 juli : Eerste Zeeuwse Super Mosselen Aangeboden S.K.R. Leest n.a.v. Heide Kermis.
1994 – Van 21 tot 31 juli : Bivak chiro jongens in Jalhay (omgeving Verviers) De meisjes waren hen voorafgegaan van 11 tot 21 juli. (PB, 22/6)
1994 – Zondag 24 juli : Zesde Leestse Zennetochten(Foto onderaan)
De Slak zorgde weer voor perfecte organisatie Wie zondag nog maar in de buurt kwam van Leest, kon ze al ontmoeten : talloze wandelaars, die in alle richtingen door de Zennevallei wandelden, stapten of bijna liepen. Op het eerste gezicht een ongeordend geheel, maar dat was dan zonder de organiserende vereniging gerekend. Integendeel, alles stond netjes op punt, zoals dat al zes jaar gebeurt. De indruk werd alleen verwekt doordat verschillende afstanden konden gekozen worden, die elkaar gedeeltelijk overlapten maar waar de deelnemers soms anderen tegenkwamen. In ieder geval bleken niet alle landgenoten netjes op hun vierkante meter zand te zitten aan de kust, maar waren velen afgezakt naar Leest, waar zij de hitte trotseerden. Alleen bleek er een neiging te zijn om wat vroeger te starten dan normaal, terwijl het volgens de vertrekcontrole op het middaguur wat stilviel. De eersten vertrokken echter reeds om 6 uur.
Deze 6de Zennetochten van de Leestse wandelvereniging “De Slak” staan bekend in de kringen van de wandelaars, niet alleen voor de goede organisatie en de mooie streek, maar ook voor de hartelijkheid waarmee ze te Leest onthaald worden. Neem nog alleen maar de grote parking naast de Omnihal. Een belangrijk punt voor het meten van het succes van de wandeltocht is telkens 11 uur. Dan begint men een zicht te krijgen op het uiteindelijke aantal deelnemers, ook al aan de hand van de statistieken die elk jaar worden bijgehouden. Die getallen zagen er zeer bemoedigend uit. Om 6 uur vertrokken reeds twee deelnemers. Het feit dat de controles slechts twee uur later opengingen, kon hen blijkbaar niet deren. Om 9 uur waren reeds 796 deelnemers geteld. Om 11 u waren er reeds 1304 de baan opgegaan. Dat was reeds heel wat meer dan het recordjaar ’92, toen er om 11 uur 1252 deelnemers gestart waren en er uiteindelijk in totaal 1634 geteld werden. (GvM, 25/6)
De vier verschillende parcours beliepen een afstand van 7, 12, 20 en 30 km. Zoals gewoonlijk werd de kortste afstand toegankelijk gemaakt voor kinderwagens en rolstoelen. De wegen en wegeltjes die werden bewandeld kronkelden langsheen talloze oude en gerestaureeerde boerderijen, grote en vlakke weiden en zeer gaverieerde landerijen. De deelnameprijs bedroeg 30 frank, inclusief stempel en brevet. Voor 50 frank kreeg men er nog een zelfklever bovenop. Groepen vanaf 20 personen konden een trofee mee naar huis krijgen.
1994 – Zondag 22 mei : DRUM- en SHOWBAND te Leest “Op zondag 22 mei jl. ging te Leest een drum- en showbandtornooi door in de zaal St.-Cecilia met medewerking van de plaatselijke Koninklijke Fanfare. Niettegenstaande het verlengd weekend, de ongure weersgesteldheid en de plaatselijke moeilijkheden met de openbare werken, mogen we zeggen dat we een namiddag meegemaakt hebben, waar zeker nog lang zal over nagekaart worden. We mogen terugblikken op een echt muzikaal slagwerkfestijn van hoge kwaliteit een wedstrijd waardig. Op het voorziene aanvangsuur opende de Marchin Percussion band ‘Verbroedering’ uit Wommelgem met de Marcy’s Cadences als openingsmars onder de leiding van P. Van Oosterwijck, de festiviteit. Meteen was het bewijs reeds geleverd, dat kwaliteit, spektakel en kunde hier zeker aanwezig waren. Vervolgens kregen we achtereenvolgens om beurten de drumband ‘De Werker’ uit Kapelle-op-den-Bos, drumband ‘No-limits’ uit Londerzeel, ‘De Madeliefjes’ uit Branst-Bornem en de ‘Rumolduszonen’ uit Humbeek met als dirigenten Frank Van den Eede, Charlie Mosselman en Johan Lievens. Al deze verenigingen vertolkten een prachtig repertorium en een genietbare uitvoering die telkens door een enthousiaste menigte werd gewaardeerd door een daverend applaus. Als slot van deze aangename concertnamiddag dankte Raymond De Decker als afgevaardigde, namens federatie Antwerpen, alle verenigingen en dirigenten voor hun prachtige en tuchtvolle optreden en uitvoering. Ook het bestuur en de medewerkers van de K.F. St.-Cecilia dankte hij voor hun goede medewerking. Hij verklaarde dat de federatie dergelijk programma organiseerde, met het doel er een wedstrijd van te maken, maar bijzonder om aan de media te tonen dat men zonder blaasinstrumenten ook kan concerteren, alleen met het slagwerkmateriaal en prestaties kan leveren van hoge kwaliteit. Hij bevestigde dat deze gelukte en smaakvolle festiviteit niet het einde maar wel een begin was van verdere activiteiten in de federatie. Hij overhandigde aan iedere vereniging een herinnering namens de federatie en besloot hiermee een leerrijke welgevulde muzikale hoogdag. R.D.D.” (“T&T”, juli ’94)
1994 – Dinsdag 24 mei : Parochiale Hanswijk Bedevaart Met Hombeek en Hofstade. Om 19 uur rozenhoedje en om 19.30 uur de misviering. Geen avondmis in de kerk. (PB, 25/5)
1994 – Donderdag 26 mei : Met Ziekenzorg naar Brussel “Verbondelijke uitstap naar Brussel voor ‘Hemel en aarde’. Samenkomst om 10 voor 10 uur (09.50 uur) aan de ‘Sporthal’ in Leest, Dorpstraat.” (PB, 25/5)
1994 – 28 mei – G.v.M. : Mechelaar kweekt marihuana in betonnen hok. (Foto onderaan)
Voor contractuele levering in Nederlandse koffieshops. Op de Kouter in de Mechelse deelgemeente LEEST, tegenover de parochiezaal, heeft de rijkswacht een mini-drugplantage ontmanteld. De 36-jarige uitbater ervan is gearresteerd. De gesofisticeerde installatie werd in beslag genomen, net als een volwaardige cultuur die bestaat uit 488 marihuanaplanten. De “marktwaarde” van de marihuana bedraagt een half miljoen en de kosten van de installatie situeren zich op dezelfde hoogte.
De gearresteerde Marc Verhulst bekende aan de Mechelse rijkswachters Peter Vanuitven en Wim Melis dat hij de bedoeling had om de marihuana in Nederlandse koffieshops te verhandelen. Hij had overigens al een overeenkomst gemaakt waarbij hij 100.000 frank zuiver in het handje zou krijgen per kilogram rookbare marihuana. Bij onze noorderburen wordt het roken van marihuana oogluikend toegestaan.
In totaal werden in deze zaak bijna 2 kilo versneden canabis en 850 gram “afval” in beslag genomen. De drugs lagen ofwel te drogen of waren verkoopklaar versneden en in plastiekzakken opgeborgen. Daarnaast werden ook 488 planten in een betonnen berghok aangetroffen. Het gaat om 24 m2 scheuten tot 1 meter hoge oogstbare exemplaren.
In een onopvallend betonnen hok, achter een ietwat vervallen boerderijtje in de Kouter 4 bis in Leest, had Marc Verhulst een gesofisciceerde teeltinstallatie ontworpen. Naar voorbeelden zoals men die aantreft bij de tomatentelers, had hij een ingenieus plan uitgewerkt waarbij hij de drugsplanten ontwikkelde in groeizakken en via hydrocultuur. Het systeem was vernuftig verbonden met diverse ontluchtingssystemen, warmtebronnen, verlichting, timers, bevloeiing, afvoer en isolatie. Zijn opleiding als grafisch ontwerper is Verhulst daarbij duidelijk van nut geweest. Vorige maand is de verdachte werkloos geworden en sindsdien is hij zich naar eigen zeggen op de teelt van marihuana gaan toeleggen. Het systeem was derwijze goed uitgeknobbeld dat vijf rijkswachters er zes uur werk aan hadden om de installatie te ontmantelen.
Pech Dat de mini-drugplantage in Leest werd ontdekt, dankt men aan twee alerte Mechelse rijkswachters : Peter Vanuitven en Wim Melis. Zij werden donderdag in de vooravond door hun collega’s ter assistentie geroepen toen Marc Verhulst in Leuven werd ondervraagd in verband met een diefstal. De verdachte had een joint bij zich. Beide Mechelse gendarmes behoren tot de plaatselijke drugsantenne. Verhulst had dus duidelijk pech toen men die joint op hem aantrof. Voor de rijkswacht was dat een aanleiding om eens bij hem thuis te gaan kijken. De beide rijkswachters roken onmiddellijk de specifieke geur van marihuana. In het verduisterde betonnen hok achter de woning van de verdachte werd de productieafdeling van de mini-plantage ontdekt. Men vermoedt dat Verhulst een eenmansbedrijfhe had waarbij hij alle activiteiten, van zaaien tot verkopen, zelf uitvoerde. Volgens zijn eerste verklaringen heeft de verdachte niet de kans gehad om reeds wat van zijn drugsproductie van de hand te doen. In hoeverre dat met de werkelijkheid strookt, wordt onderzocht. In afwachting daarvan is de man in de gevangenis van Mechelen opgesloten. Hij riskeert en celstraf van 5 jaar en een geldboete van 10 miljoen.
1994 – 30 mei – G.v.M. : Leestse fietsers gewond “In het dorp van Bonheiden kwamen twee fietsers tegen het geopende portier van een auto terecht. Ze werden daarbij gewond. Het gaat om Jozef Selleslagh (34), Kapelseweg 166 A in Leest en om Leo Verhasselt (35), Tiendeschuurstraat 27 eveneens in Leest.”
1994 – 1 juni – Parochieblad : BGJG “Plaatselijke verantwoordelijke voor Kinderoppasdienst : Luce Jespers-Candries, Vinkstraat 66.”
1994 – 1 juni : Voorbereiding van de misviering voor de ‘honderdjarige’. Zangrepetities in het vooruitzicht van de viering van ‘Moeder Selleslagh’. Deze repetities vonden ook plaats op 8 en 15 juni en op 10 en 17 augustus, telkens in de kerk om 20 uur. (PB, 25/5)
1994 – 4 juni – G.v.M. : Inbrekers aan het werk in Leest “In de woning van R. Peeters in de Roekstraat werd ingebroken. Het slot van de garagedeur werd geforceerd. Er werd geld gestolen. In de Esptweg werd ingebroken in de woning van D. Michiels. Daar begaf in de achterdeur een cilinderslot. De terrasdeur van de woning van Gerard Van de Vliet, eveneens in de Esptweg, bood voldoende weerstand om inbrekers tegen te houden. Maar Vera Lauwers, die in de Vinkstraat in Leest woont, stelde vast dat uit haar woning geld werd gestolen. Ook daar werd een cylinderslot aan de achterdeur stukgemaakt.”
1994 – 4 juni – G.v.M. : Leest-dorp voor bouwverlof open “Nog voor het bouwverlof zal de aannemer klaar zijn met de straatwerken in het centrum van Leest. Op zich waren het niet zo’n spectaculaire werken, maar als ze precies in het centrum gebeuren en het doorgaand verkeer geblokkeerd wordt, heeft dit zo zijn nadelen. De lange omleidingen via smalle wegen, stemmen heel wat gebruikers van deze “sluipweg” tot onvrede. Zij zullen nog enkele weken hun onvrede kunnen aanhouden. Het stukje Leest-dorp en de Dorpsstraat blijft nog enkele weken ontoegankelijk. Ook de voetgangers zullen nog even het slijk of stof op hun schoenen moeten verdragen. Men is nu bezig de wegverharding aan te brengen, terwijl ook de boordstenen en de voetpaden worden geplaatst. Ook zal de asfaltlaag tegen het bouwverlof niet klaar zijn. Geen nood, zegt men op de Mechelse technische dienst, dan stellen we de Dorpsstraat zo al open. Ondertussen werd ook al zo’n 50 meter riolering in deze Dorpsstraat vervangen. Inclusief de nieuwe aansluitingen met de Kouter en Ten Moortele en de reeds besproken werkzaamheden kosten deze werken enkele franken meer dan 9 miljoen.“
1994 – Donderdag 16 juni : Ziekenzorg bezocht Bornem Bezoek aan Bornem met huifkarren. Samenkomst aan de ‘Sporthal’ om 12.45 uur. (PB, 8/6)
1994 – Zaterdag 18 juni : ‘Reuzen-sixties-fuif’ Georganiseerd door ‘Ons Parochiehuis’ met discobar Ome Ari in ‘Ons Parochiehuis’ met aanvang vanaf 21 uur. (PB, 15/6)
1994 – Zaterdag 18 juni : Balsemien maakte rabarberwijn Onder een heerlijk zonnetje maakten leden van de wijngilde Balsemien op de speelplaats van de stedelijke basisschool te Leest rabarberwijn. Heel wat geinteresseerden volgden op de voet hoe rabarber werd omgetoverd tot een drinkbaar en lekker vocht. Na afloop werden drie “lammeren” op de barbeque geroosterd.
1994 – 22 juni – Gazet van Mechelen : Leest in de ban van hondendoder “In woonwijk De Maal in de Mechelse deelgemeente Leest heerst onrust. Op korte tijd zijn daar drie honden vergiftigd aangetroffen. Voor twee ervan kwam alle hulp te laat, terwijl een derde momenteel nog behandeld wordt door een dierenarts. Het dier is naar verluidt aan de beterhand dankzij aangepaste medicatie. Het begon allemaal toen Monique Ceuleers uit de Gorzenstraat in Leest een tijd terug haar hond dood aantrof in zijn hok. Een bijgeroepen dierenarts was formeel : het dier was vergiftigd. Vorige week deed zich een tweede geval voor, deze keer bij de familie Van Raemdonck in de Maalstraat. “Rakker”, de zeven maanden oude dobberman van het gezin, deed bijzonder raar en zijn snuit vertoonde rode vlekken. De dag nadien reeds stelden de eigenaars bloedverlies vast en tijdens het voorbije weekend bleek alle hulp van de dierenarts vergeefs te zijn geweest : ook Rakker ging dood. Inmiddels was in de buurt van zijn hok een leeg flesje rattenvergif aangetroffen, zodat alle twijfel aan kwaad opzet meteen uit de wereld was. Maar ook het tweede hondje van de Van Raemdoncks vertoont symptomen van vergiftiging. Minder erg weliswaar zodat hier op genezing gehoopt wordt. In de buurt brengt men deze “aanslagen” in verband met een reeks inbraken die zich de jongste weken heeft voorgedaan in de wijk. Zo kreeg de familie Van Raemdonck tot drie keer toe reeds ongewenst bezoek over de vloer. Het uitschakelen van de honden kan uiteraard hiermee verband houden.”
1994 – 29 juni – GvA : VV Leest (Foto’s onderaan) “Luc Leys wordt de nieuwe speler-trainer. Spits ex-Racing Mechelen en Tielen.. Leys was twee seizoenen op rij topschutter bij de Kempenzonen. De ploeg wordt versterkt met routiniers. In de eerste plaats Hans Bouwmeester, die op het middenveld voor de ideeën kan zorgen, samen met Frans Croes. Bouwmeester speelde voor RWDM, Lierse en Bornem. Croes, ex-Racing Mechelen-speler, keer na twee seizoenen Temse naar VV terug.
Nita Cireasa is een Roemeen van geboorte en heeft als verdediger een enorme ervaring opgedaan bij tweede klasser Verbroedering Geel. Vertrekkers bij blauwgeel zijn Mike Melis (Boom), Gerrie Dijkstra (terug naar Nederland), Marc Van Oppens (St-Anneke), Sven Diddens (Blaasveld), Gery Verschaeren (Walem), Freddy Selleslagh (Tisselt), Koen Baudet (Willebroek).”
Hans Bouwmeester Bij het grote publiek was hij vooral bekend als de technisch verfijnde spelverdeler van eersteklassers RWDM en Lierse. Hij werd op 28 augustus 1958 te Amsterdam geboren, doorliep de jeugdreeksen bij een amateurvereniging en ging op zijn zestiende naar FC Amsterdam, een ploeg die in die periode zowel in de eredivisie als in de eerste divisie uitkwam. Zes jaar zou hij er blijven. Toen verhuisde hij naar België en hij kwam in Brussel bij RWDM terecht. De mooiste periode uit zijn carrière. Hij maakte er de promotie mee van tweede naar eerste klasse. De sfeer was er optimaal en hij speelde er naast vedetten als Michel De Wolf, Franky Van der Elst en Nico Janssen. Zes seizoenen lang zou hij er het goede weer maken. Nadien speelde hij nog drie jaar bij Lierse. Daar hield een knieblessure hem lange tijd van het veld. Hij maakte er de ontbolstering mee van talenten als Brocken, Serneels, Huysmans en Van Kerckhoven. Toch miste hij de gemoedelijke sfeer van Molenbeek, vooral omdat het publiek van Lier kritischer en veeleisender was. Op zijn 31-ste zette de sierlijke voetballer een stapje terug, hij ging bij derdeklasser Kapellen voetballen. Na twee jaar daalde hij af naar eerste provinciale waar hij respectievelijk bij Bornem (één jaar) en bij V.V. Leest (twee jaar) actief was. Toen die laatste club problemen kreeg met het uitbetalen van haar spelers vertrok hij naar SK en coördineerde ook de overgang van Askraba en Cireasa. In de hogere reeksen speelde Hans Bouwmeester in het middenveld als spelverdeler. In de lagere reeksen zakte hij af naar de defensie, een logische evolutie gezien zijn leeftijd. Daar organiseerde hij als libero de verdediging, maar brak toch regelmatig uit om de tegenaanval te lanceren. In zijn Leestse periode woonde Hans in het dorp samen met zijn Belgische echtgenote Sonja en kinderen Grace en Brian. Hij werd er de populaire cafébaas van “Het Knipke”op de Juniorslaan. Later werd hij nog trainer en jeugdcoördinator van SK Heffen.
Nita Cireasa Deze Roemeense verdediger (°Braila 21/1/1965) was niet de eerste de beste. Wie verwacht in tweede provinciale een speler die een Europabeker voor Landskampioenen op zijn palmares heeft staan. Nita Cireasa stond op het scheidsrechtersblad bij het grote Steaua Boekarest in de finale tegen Barcelona in 1986. Hij was toen amper 21 en leek een schitterende voetbalcarriëre tegemoet te gaan. Als Roemeens jeugdinternationaal speelde hij samen met wereldsterren als Hagi, Lacatus en Stoica senior. Op zijn 17de was hij in het eerste elftal van Brilea, zijn geboortedorp gedebuteerd. Daar werd hij niet veel later weggehaald door de Roemeense topclub Steaua Boekarest waar hij vijf jaar zou spelen. Hij was nog geen 25 toen zijn dochtertje ernstig ziek werd en in Roemenië niet kon geholpen worden. Toen de Belgische tweedeklasser Verbroedering Geel kwam aankloppen aarzelde hij geen moment. Haar gezondheid primeerde op zijn sportieve loopbaan en het kind kreeg in het rijke België mogelijkheden die in zijn thuisland ondenkbaar waren. Na meerdere operaties raakte het kind aan de beterhand.
Vier seizoenen bleef Nita bij Geel om daarna aan de slag te gaan bij V.V. Leest. In die periode was hij tewerkgesteld in de glaszaak van Jean Vos, de toenmalige sponsor van V.V. Bij SK Rapid Leest zou hij tot in het jaar 2005 actief blijven bij de veteranen. Nita is momenteel Belgisch staatsburger en woont met zijn familie in Mechelen.
Foto’s : -Rijkswachtkapitein Willems liet de ontmantelde mini-drugplantage voorlopig onderbrengen in de kazerne. (Foto : GvM) -Hans Bouwmeester. -Nita Cireasa.
1994 – 20 mei : Overlijden van Stany De Decker Van 1950 tot 1955 was Stany De Decker onderpaastoor te Leest. Constant ‘Stany’ De Decker was te Duffel geboren op 18 oktober 1924 en in 1950 te Mechelen priester gewijd. Dat jaar verving hij, op 25 oktober, in Leest onderpastoor Leo De Schutter. Het was zijn eerste benoeming. In Leest doopte hij van 11 december 1950 tot 22 september 1955 vierenveertig kinderen en hij zegende er één huwelijk in, op 14 juli 1951. Vijf jaar later, op 31 december 1955, werd hij onderpastoor in Sint-Jozef-Coloma te Mechelen.
Zijn vertrek werd in Leest ervaren als een serieus verlies en dit niet alleen door de pastoor. Tot twee jaar na zijn vertrek werd er in het decanaal verslag nog over hem geschreven. Wie hem tegenkwam, ontmoette een opgewekte, lachende persoonlijkheid. Na zijn werk in Coloma werd hij pastoor te Elewijt (15/7/1967). Zijn laatste functie was die van Secretaris van het Aartsbisdom (28/2/1973). Zijn zilveren priesterjubileum vierde hij weer in Elewijt (1975). Hij overleed op 20 mei 1994 als titularis-kanunnik (4/9/1992) in het Sint-Norbertusziekenhuis van zijn geboortedorp. (De St-Niklaasparochie in Leest – Wilfried Hellemans)
Als jonge priester te Leest en Coloma stortte Stany zich volledig in de parochiale werking. Zieken en jeugd genoten zijn speciale aandacht. Stany speelde viool en was vooral bij de Leestse Chiro zeer populair. Zijn populariteit was zo groot dat de Leestenaars hem in 1968 een gift van 16.145 frank overhandigden als bijdrage voor herstelling van zijn kerk te Elewijt, hij was toen reeds vele jaren uit Leest weg. (DB,nr.8,1968)
Stany was ook de eerste proost van Milac Leest en hij lag mee aan de basis van de creatie van het maandblad “De Band”. In het 50ste nummer (augustus 1957), een jubileumuitgave, liet de redactie enkele pioniers aan het woord waaronder Stany De Decker :
“...Regelmatig ontvang ik hier nog DE BAND, en ik moet zeggen, ik ben steeds nieuwsgierig...zo gauw die binnenkomt moet alle werk maar een beetje wachten, de gazet wordt opzij geschoven en D.B. doorbladerd. Zo kan ik nog echt meeleven met mijn vroegere parochie. Al die namen die men leest, zijn er nog allemaal die zoveel zeggen ; al die verslagen die men leest getuigen van die echt goede geest die er te Leest heerst.
Bij de aankondiging van het JUBILEUMNUMMER heb ik nog eens een groot pak bovengehaald : al de nummers van De Band van nummer één af, en ik zeg : het is een groot pak. Als men nu dat eerste nummer beziet, wel, het is om compassie mee te hebben : zo dun, zo schamel, zo primitief, zo’n artistieke tekeningen en een stijve soldaat die met een stuk geweer met een scheve-schele loop de wacht houdt bij een invallensgereed huis... En nochtans, toen dit eerste nummertje geboren was, waren we fier : HET WAS ER ! We konden nu verder bouwen. En dat verder bouwen heeft voortgeduurd, en het is er steeds op vooruitgegaan. De Milac-werking van Leest kreeg vaste vormen, meer en meer personen werden eraan geïnteresseerd. En zo kwam het tot een grote ploeg medewerkers. De medewerkers van voor een paar jaar, kunnen zeker getuigen dat we zo bij volle activiteit graag eens een foto zouden genomen hebben van mijn kamer ! Het was een warboel in de hoogste graad, maar er werd gewerkt en gezwoegd om tijdig een nummer klaar te krijgen. Aan mijn bureel zat er één de stencils te typen, aan de andere kant waren er een paar bezig te illustreren : hier een opschrift, daar een tekening. Aan de drukmachine werd er aan een geweldig tempo de ene stencil na de andere doorgedraaid. Het was van “draaien altijd maar draaien”, maar ook van “zweten altijd maar zweten”. Er zijn avonden geweest dat we er zo maar een 12.000 bladen papier doordraaiden : een speciaal Paas- of Kerstnummer ging tot 40 blz, en werd gedrukt op 300 exemplaren !
Maakt de vermenigvuldiging en ge zijt er ! En aan mijn tafel zaten intussen een paar medewerkers ijverig de adressen van de abonnenten op de eerste bladzijde te schrijven, of likten hun tong droog aan de adresbandjes. Eens het typen gedaan, alsook het tekenen en illustreren, adresseren en tourneren, begon het werk van het samenbundelen. En dat ging aan de lopende band ! Een drie tot vier man koersten de tafel rond, waarop al de bladen schoon in hoopjes bijeen lagen. Al lopens werd er van elke hoop een blad geritst en al die bladen kwamen samen bij iemand die ze gelijk legde, een volgende sloeg er haakjes in en de stapel “Banden” groeide gestadig. Dat werk gedaan werden ze gesorteerd per straat en de volgende dag meegesleurd naar de meisjesschool waar onze flinke helpsters steeds zo goed hun best gedaan hebben om die maandelijks rond te doen, nieuwe abonnenten te winnen, geld te ontvangen, enz.. De Eerwaarde Zusters hebben er dikwijls veel last mee gehad... De grote hoop “Banden” was nu weg, maar nu dienden er nog pakjes gemaakt voor de soldaten, de zusters en paters in de Missie en voor al de lezers buiten Leest. Hiermee kon ik dan de volgende dag naar de post geladen als een muilezel (meer muil dan ezel...)”
De begrafenis van Stany De Decker vond plaats op zaterdag 28 mei in Elewijt. De dag nadien werd hij herdacht tijdens de misviering te Leest.
“…Stany had een groot hart, zijn hele leven lang. Zijn hart sprak voor iedereen, zelfs in die mate dat zijn hart het sneller dan verwacht begeven heeft. ‘Jezelf geven voor de anderen’, dat was de rode draad in heel zijn leven, steeds het positieve zien in de wereld romdom hem, zijn eigen lief en leed was voor hem niet de hoofdzaak. Als jonge priester te Leest en Coloma heeft hij zich steeds volledig in de parochiale werking gestort. Zieken en jeugd genoten zijn speciale aandacht. Zieken konden steeds rekenen op zijn optimisme, zelfs dat korte praatje gaf hen een andere kijk op het leven. De jeugdbeweging had een speciale plaats in zijn hart, meedoen met de jeugd, dat was zijn kenspreuk. Als parochieherder van Elewijt werd het pas echt duidelijk hoe groot zijn inzet was voor de parochie. Gestoeld op een diep kristelijke overtuiging gaf hij richting aan het parochiale leven, zijn werkzaamheid in het verenigingsleven, het opknapwerk in de kerk…weinig woorden waarachter vele daden schuil gaan… Iedereen herinnert zich nog het feestelijk gebeuren toen hij als pastoor afscheid nam van zijn geliefde parochie; jaren later werd hij gevierd naar aanleiding van 25 jaar priester in Elewijt. Deze gebeurtenissen waren slechts het topje van de ijsberg voor de waardering die hij genoot. Zijn promotie naar een functie met zware verantwoordelijkheden in het bisdom, gevolgd door zijn benoeming tot kanunnik, geven aan dat de kerkelijke overheid overtuigd was dat zijn diep menselijke inzet een waarde had voor de gehele kristelijke gemeenschap van het Aartsbisdom Mechelen-Brussel. Bescheidenheid heeft hem hierin steeds gesierd…Inzet en verantwoordelijkheid nemen vond hij het belangrijkste. Als familie denken wij met plezier terug aan de vele familiale bijeenkomsten; hij was er altijd, hij zocht zijn familie op, hij was een grote steun voor zijn moeder, hij deed met alles mee, zijn humor werkte aanstekelijk, voor iedereen van groot tot klein. Zelfs als hij wat zieker werd was de interesse voor zijn kleine neefjes en nichtje groter dan voor zijn eigen leed. Dankbaarheid is het enkele woord, de rode draad voor ons allen die je kenden; we kunnen niet teruggeven wat jij ons gaf. Dank je, Stany.” (Mooie woorden uit zijn gedachtenisprentje)
Foto’s : -Herinnering aan zijn priesterwijding. -Stany De Decker als jonge priester. (Foto : De St-Niklaasparochie, W. Hellemans) -Stany op oudere leeftijd.
1994 – Donderdag 5 mei : KWB-familiezwemmen In de B.I.M. Mechelen. Vertrek 19 uur op het dorp. (PB, 27/4)
1994 – 6 mei – G.v.M. : Autodief ging er met koeken vandoor “ In Leest heeft een dief woensdagavond bestuurslid J. Segers van de plaatselijke volleybalclub De Lemmekens bestolen. Het bestuurslid was in de gemeente koeken aan het verkopen om de kas van de vereniging te spijzen. Toen ze haar voertuig even onbeheerd achterliet in de Alemstraat, maakte een dief van de gelegenheid gebruik om er met haar auto en de koeken vandoor te rijden. De auto betreft een Mitsubishi Pajero met nummerplaat AUU100. De politie werd verwittigd maar de auto- en de koekendief blijft voorlopig spoorloos.”
1994 - 7 mei : Schermutselingen met Marokkaanse jongeren Tijdens een feest in de sporthal van Leest kwam het tot schermutselingen met Marokkaanse jongeren uit Mechelen waarbij spuitbussen met traangas werden gehanteerd. Een van de bezoekers liep een snijwonde op. Vier getuigen herkende de 18-jarige Nour-Eddin M. uit Mechelen als de dader van het toebrengen van de wonde. De betichte zou zijn aandeel in de vechtpartij hardnekkig ontkennen maar de correctionele rchtbank van Mechelen veroordeelde hem niettemin tot 4 maanden cel en tot 15.000 fr. boete. (GvM, 3 januari 1995)
1994 – Vrijdag 13 mei : Avondwandeling Davidsfonds-BGJG Om 18 uur in ‘Buggenhout-Bos’. (PB, 4/5)
1994 – 13, 14 en 15 mei : 24ste Leestse Volksfeesten. (Foto onderaan) Het hoogtepunt van deze gevarieerde 24ste editie was de spannende boksfinale die vrijdagavond werd georganiseerd. Maar liefst 700 zevenhonderd toeschouwers, een heroïsch titelgevecht en een sfeer die herinnering opriep aan grote, vervlogen bokstijden. De boksmeeting tussen Wuestenberghs en Mokthar voor de Belgische en Beneluxtitel eindigde na een knappe en spannende wedstrijd in het voordeel van Mokthar, deze laatste won op punten.
Vorige week zaterdag werden de feesten in feite al op gang gebracht met een driedaagse kaartwedstrijd die zondagavond werd afgesloten.Op Hemelvaartdag werden de deuren pas na het binnenlaten van iets meer dan 600 toeschouwers gesloten. Micha Marah en de ganse VTM-Soundmix-entourage waren naar Leest afgezakt om mee over het kampioenschap van België Soundmix te beslissen. De 23 finalisten hadden er zin in en uiteindelijk sleepte Mechelaar Bram Van der Auwera de eerste prijs in de wacht. Op zaterdagavond waren er optredens van Willeke Alberti, Gunther Neefs, Leopold 3, Mieke en het orkest Golden bis Band.
1994 – Zondag 15 mei : KWB-Wandelnamiddag In het ‘Mechels Broek’. Vertrek op Leest-Dorp om 13.45 uur (met eigen wagens). (PB, 11/5)
1994 – 16 mei – Gazet van Mechelen : Leys trainer bij VV Leest. Luc Leys, ooit topschutter bij RC Mechelen en later bij Tielen wordt de nieuwe trainer van VV Leest als opvolger van Yvan Emmerechts.
1994 – Maandag 16 mei : Vergadering ‘Viering 100-jarige’ Algemene vergadering om 20 uur in ‘Ons Parochiehuis’ voor alle verenigingen.(PB, 11/5)
Het betrof hier de voorbereiding van het eeuwfeest van moeder Selleslagh (Delphine ‘Fien’ Selleslagh-De Wit) die op 19 augustus 1894 was geboren. Haar feest komt uitgebreid aan bod in deze Kronieken op datum van 20 augustus 1994.
1994 – 18 mei – Kerk en Leven : De “Parochiale Ploeg” van Leest Onze parochiale ploeg heeft al een tijdje geleden een kleine persoonsverwisseling ondergaan. Dit groepje van mensen wil samen met de pastoor het “parochieleven” behartigen. Komt daarom gewoonlijk elke maand, op de tweede maandag samen op de pastorie. Op dit ogenblik maken deel uit van deze ploeg” :
Pater-Pastoor Van Aken, P. De Heuckstraat 2. Suzanne Broothaerts-Duysburgh, Juniorslaan 102. Marina De Wit, Kouter 13. Paul Peeters, Vinkstraat 28. Raf Selleslagh, Dorpstraat 72. Mark Somers, Elleboogstraat 15. Maria Vervoort-Gieselink, Ten Moortele 37.
1994 – 20 mei – Het Laatste Nieuws : Wegenwerken gooien roet in het eten van de lokale middenstand. (Foto onderaan) Het centrum van Leest oogt momenteel als een echte bouwwerf. De wegenwerken zorgen hier en daar voor grote problemen. Vooral de middenstand heeft weinig reden tot juichen. De werkzaamheden in de dorpskom zijn volop aan de gang. Het centrale kruispunt wordt verhoogd en een deel van de riolering vervangen. Drie verkeersdrempels moeten het autoverkeer aan banden leggen. Mits goed weer en voldoende personeel, hoopt de aannemer nog voor de zomervakantie de weg vrij te maken. Niemand van de middenstanders werd door het stadsbestuur op de hoogte gesteld van de nakende werken. Dat vinden ze duidelijk een spijtige zaak. Voor sommigen betekenen de werkzaamheden immers een serieuze aderlating. De uitbaatster van een krantenwinkel is formeel : “De winkelverkoop is met 50% gedaald. Gelukkig heb ik een goede krantenronde, anders was de halvering van de recette een echte ramp. De inwoners van Leest blijven komen, de anderen blijven meestal weg. Vraag is natuurlijk of we deze klanten terugzien, eenmaal de werken afgerond zijn. Indien we deze zekerheid hadden, zou het allemaal nog meevallen”. Voor de eigenaars van het benzinestation aan de Zennebrug is dit spijtig genoeg niet de eerste tegenvaller. Een twaalftal jaren terug vestigden ze zich op dezelfde plaats als hoveniers. De Zenne zorgde af en toe voor meer water dan hen lief was.
Onzekerheid is groot Na verloop van tijd besloot het echtpaar een pompstation uit te baten. Vorig jaar kende het aantal klanten een fikse terugval door de wegeniswerken aan de Leestsesteenweg. Ook nu blijven heel wat mensen weg. De onzekerheid is dan ook groot : “Vorige keer zijn we blijven draaien. Hopelijk lukt dat nu ook. Gelukkig kunnen we rekenen op een groep trouwe klanten, die er niet voor terugschrikken een eindje om te rijden. Dat is voor ons een hart onder de riem. Toch vinden we het droevig dat mensen die bereid zijn hard te werken, zoveel tegenslag ondervinden.” Ook de eigenaars van de voedingszaak “Bij Julia” worden er een beetje moedeloos van : “Eerst de Molenstraat, daarna de Leestsesteenweg, nu dit...” Wat zaakvoerder Willy vooral betreurt, is het gebrek aan coördinatie en informatie. “Er is geen overleg met de mensen die er rechtstreeks bij betrokken zijn. Je moet zelf de informatie bij elkaar sprokkelen. Een gemiste kans, want beide partijen hebben alles te winnen bij een goed contact. Als de handelaar precies weet wat er gaat gebeuren en hoe lang het duurt, kan hij zich beter voorbereiden. De kleine voedingszaken zitten sowiezo al in een weinig benijdenswaardige positie. Deze nieuwe tegenslag maakt de situatie er niet makkelijker op.”
Foto’s : -De affiche van de 24e Leestse Volksfeesten. -De uitbaatster van de krantenwinkel.
