Stemmingmakerij
In het artikel over een nieuw bijtprotocol voor de aanpak van agressieve honden (Het Parool van 31 december) stelt Patrick Meershoek dat het aantal gevaarlijke honden in de stad fors is toegenomen sinds de landelijke Regeling Agressieve Dieren (RAD) in 2008 werd ingetrokken.

Maar uit de cijfers die wij onlangs van de overheid kregen over inbeslaggenomen honden en het testen van honden wegens een bijtincident blijkt helemaal geen opvallende groei van al dan niet ernstige bijtincidenten. Tegelijk is het niet terecht een hond alleen om zijn uiterlijk gevaarlijk te noemen.

In het artikel stelt gedragsbioloog en kynologisch adviseur Joanne van der Borg dat zij, hoewel er geen betrouwbare cijfers zijn, signaleert dat het aantal incidenten met pitbulls en andere vechthonden sterk is gegroeid. Voor een wetenschapper is het zacht gezegd nogal merkwaardig een dergelijke stigmatiserende uitspraak te doen zonder cijfers.

Meestal wordt een bijtincident voorafgegaan door onverwachte gebeurtenissen: de hond die uit huis of tuin ontsnapt en daar de gehate buurhond tegen het lijf loopt; bezoek dat via de achtertuin of -deur binnenstapt. En ook tijdens het scheiden van vechtende honden worden mensen gebeten.

Bijtincidenten leiden na aangifte vaak tot inbeslagname. Die honden zitten dan lange tijd geïsoleerd in een hok en ondergaan dan bol van de stress een gedragstest. Helaas hebben veel honden dat de afgelopen jaren met de dood moeten bekopen. Volgens de cijfers van de overheid zijn in 2014 51 van de 97 honden die vanuit de opslag aan een risico-assessment werden onderworpen, afgemaakt.

Door algemene, uitgebreidere maatregelen zullen meer honden in de opslag komen. Dan wordt het gemeengoed dat honden een test wordt afgenomen. Dat klinkt redelijk, maar die test bestaat uit een opeenstapeling van bedreigende onderdelen die in heftigheid toenemen.

Het gaat dan onder andere om het strak aankijken van de hond, verschillende mensen die tegelijk bedreigend op hem inlopen, bedreigende slagbewegingen maken vlak voor zijn neus, een pop aan een stok tegen hem aan duwen en gewelddadig ruzie maken vlak voor de hond. Dat alles terwijl het beest aan een korte lijn is vastgebonden en dus niet kan vluchten.

Ook mag tijdens de test niemand de hond vertellen hoe hij geacht wordt te reageren. Terwijl iedereen terecht van mening is dat alles valt of staat met opvoeding en aansturing van het gedrag van de hond.

Honderden honden zijn onterecht gedood op basis van een test die de naam pesttest niet zou misstaan, die niet gevalideerd is, die alle definities van dierenmishandeling in zich heeft en bovendien ook nog eens in strijd is met de wet. De oplossing is niet zogenaamd gevaarlijke rassen onder voorwaarden houden. Dat geeft weliswaar de verontruste burgers het gevoel dat er wat gedaan wordt, maar het geeft schijnveiligheid. Een simpele oplossing is net als in Zwitserland een verplichte cursus alvorens een hond te mogen nemen. En áls een hond heeft gebeten, geef dan een aanlijn- en muilkorfgebod waar de eigenaar alleen van af kan komen door een aantoonbaar succesvol afgeronde training. Zo worden bijtincidenten echt voorkomen.
Sandra van de Werd (werkgroep Hulp Inbeslaggenomen Honden), Amsterdam en Helly en Martin Gaus, Lelystad


Deugdelijk verbod
Naar aanleiding van uw artikel over bijtincidenten rest slechts één vraag: willen we een (deugdelijk opgesteld, werkend en gehandhaafd) verbod op alle vechthonden voordat of nadat er weer kinderen worden doodgebeten?
Iaira Boissevain, Utrecht


Illegale pitbull
Dank voor het feit dat u aandacht schenkt aan het vechthondenprobleem van Nederland, en dan gelukkig meer schrijft dan 'het ligt (wel of niet) aan het baasje.' Bijgaand enkele (allerminst uitputtende) aanvullingen.
De stelling dat de aanvallen door vechthonden niet afnamen tijdens het pitbullverbod (landelijke Regeling Agressieve Dieren) dat tussen 1993 en 2008 van kracht was, is onjuist. Het verbod gold uitsluitend de 'pitbull', omschreven met 33 kenmerken. Illegale pitbullbezitters zorgden er alleen daarom al voor uit zicht te blijven; het kon hen komen te staan op inbeslagname en euthanasie van hun hond.

Alle andere vechthondrassen en kruisingen, zoals bijvoorbeeld de amstaff (met stamboom), de bullmastiff, de presa canario en alle varianten daarop waren zonder enige restricties toegestaan en bleven onverminderd ernstige slachtoffers onder mensen, honden en andere dieren maken.

Het testen tenslotte, wordt afgeschilderd als 'zielig'. Maar een hond die een mens of hond ernstig heeft aangevallen, verminkt of zelfs gedood, hoeft niet getest te worden. Deze hond is al gezakt voor de test die het echte leven heet. Ik hoop dat de politiek de moed heeft de consumentenvrijheid vrijelijk vechthonden aan te schaffen, drastisch te beperken. Het zou de sociale veiligheid van onze samenleving zeer vergroten.
M. Strijbos, Muiden


Granaat
Waar ik graag nader op inga, is de term 'bijtincidenten'. Een aanval door een op vechten en doden gefokte hond met enorme kaken, nek en schouders is niet vergelijkbaar met een gaatje in je vinger door een chagrijnige Jack Russell. Dat laatste is een bijtincident. Het andere is een verminkende en mogelijk dodelijke aanval door een 'hond' die is gefokt en geselecteerd om datgene wat hij als tegenstander beschouwt, zonder waarschuwing aan te vallen en te doden. Dit type honden is gefokt op de fysieke geschiktheid juist dat te doen. Een vechthond vindt scheuren, trekken en doden lekker. Het is geen kwestie van 'opvoeding', maar van aanleg. Een retriever apporteert, een beagle zet zijn neus op de grond en een vechthond vecht.

Een vechthond is een granaat waarvan niet bekend is of en wanneer de pin eruit gaat en hij ontploft. Bij een granaat is de controle over die pin in mensenhanden, maar bij een vechthond weet je niet wanneer die pin eruit gaat. Onze drukke maatschappij kan dit type hond best missen.
Frans de Wijn, Voorburg