In het absurde programma gaan de vier mannen, begeleid door Olcay Gulsen, op reis door Azië. Volgens de makers is de trip door onder meer Japan, Thailand en Vietnam een garantie voor ‘hilarische hoogtepunten’ en ‘mooie gesprekken’.

Wat iedereen op zijn klompen kan aanvoelen: er is niet veel voor nodig om zo’n groep oudjes compleet te ontregelen. Gerard Cox heeft zelf nota bene niet eens een mobiele telefoon of computer, en wordt nu losgelaten in een high-tech stad als Tokyo.

In de eerste aflevering moeten de mannen Mario Kart naspelen, en krijgt Barrie Stevens op straat een groep Japannertjes in schooluniform zo gek om een nummer uit The sound of music met hem te dansen. Als dat niet veel belooft...

„Van de tekst van Do-Re-Mi begrepen ze heel weinig, maar het was wel leuk”, kijkt reisgenoot Gerard Cox broodnuchter terug op de bizarre situatie. „Tokyo was wel een rare stad”, reageert Stevens. „Ik zou daar in mijn eentje waarschijnlijk de weg kwijtraken.”

Dat in dit gezelschap – gemiddelde leeftijd over de zeventig – uitgerekend de 31-jarige presentator Jamai Loman moest afhaken, zal ongetwijfeld niemand hebben voorzien. Hij was oorspronkelijk aangesteld als reisleider van de bonte stoet.

Voor de betrokkenen was het afgelopen zomer dan ook even enorm schrikken toen de presentator en zanger hoorde dat hij ernstig ziek was. Loman moest een acute niertransplantatie ondergaan en kon niet meer mee met het programma.

Met Olcay Gulsen als invaller kon Beter laat dan nooit echter ‘gewoon’ doorgaan. En voor het programma is de chemie tussen Gulsen en haar bejaarde reisgenoten misschien wel een gouden greep.

„Zij was echt meteen one of the guys”, vertelt Cox met enige bewondering in zijn stem. „Olcay had natuurlijk een duidelijke rol in ons gezelschap, maar het klikte meteen.” Stevens beaamt: „Zij is zo ontzettend leuk!”

„Wist je dat ik ook een tent met haar heb mogen delen?”, vertelt Stevens dan ineens vol trots. Dat klinkt extra verrassend uit zijn mond, gezien het feit dat Stevens al een halve eeuw zeer overtuigd homoseksueel is.

Maar dat blijkt juist de reden te zijn voor het spontane slaapfeestje. Naast hem zit Cox te grinniken. „Wij drieën wilden dat ook wel, maar ze keek natuurlijk wel uit om met ons in één vertrek te slapen.”

Stevens legt uit: „We moesten in tenten slapen, maar er was een slang gesignaleerd. Olcay wilde vervolgens absoluut niet alleen in een tent.” Cox: „Nou ja, een slang…” Hij houdt zijn handen twintig centimeter uit elkaar. „Eerder een slangetje.”

Stevens: „Uiteindelijk was het zo leuk nou ook weer niet. Ik heb echt overal met een zaklantaarn moeten kijken voor ze met een gerust hart in slaap viel.”