Hoe is het nu?

Ik kan me voorstellen dat jullie benieuwd zijn naar de toestand hier.

Er is inmiddels een half jaar verstreken sinds de onheilstijding op 18 januari dat het land van onze opvangpaarden verkocht werd en de nieuwe eigenaar het land niet aan ons wilde verhuren. Hein en ik hebben die middag huilend en verdwaasd doorgebracht. Hoe kon dit nu? We hadden net als Stichting de Anbi status gekregen en waren samen met het bestuur plannen aan het maken om actief de Stichting te gaan promoten. Onze wereld leek in te storten. We waren zo verbijsterd en verdrietig. We hielden zo van onze paarden, waarom moesten we die dan nu weg doen? We hadden ze toch niet voor niets gered van de dood of de ellende die hen te wachten had gestaan? Onze prachtige kudde waarin niet alleen wij, maar ook de paarden elkaar zo mooi konden helpen hun trauma’s te genezen. We hadden een unieke situatie gecreëerd, 23 paarden in één kudde bij elkaar. We stopten er iedere minuut tijd en iedere cent in om ze het leven te geven dat ze verdienden. Waarom mochten we hier niet mee doorgaan?

De dag erna (exact 24 uur later om 15 uur s middags) kreeg Hein een zwaar herseninfarct.

Ik kan nog steeds niet goed beschrijven wat er toen met me gebeurde. Mee met Hein naar het ziekenhuis in de ambulance (voor de derde keer in een gillende ambulance met hem). Verdoofd? Verbijsterd? Ongeloof? Daar aangekomen meteen in de scan, geen bloeding. Door naar de volgende scan, ja een infarct. Zo snel mogelijk een trombolyse willen uitvoeren maar zijn bloeddruk was torenhoog. Spuiten er in. De arts er naast turend op het beeldscherm, kom op, kom op, zakken!!! Maar dat gebeurde maar niet. Weer een spuit, weer wachten, verdorie waarom zakt die bloeddruk nou niet! Verdorie verdorie. Pas twee uur later was de bloeddruk voldoende gezakt om de trombolyse te kunnen doen, maar die had dus geen effect meer. Het bloedpropje was waarschijnlijk door de hoge bloeddruk flink aangedrukt, en de trombolyse kon dit niet meer ongedaan maken.

Ik zag hem daar buiten bewustzijn en toch heel onrustig liggen. Mijn hart brak. Zijn rechterarm was constant in beweging en zijn hand wapperde en tikte buiten zijn controle om. Dat was het enige teken van leven. Hij werd overgebracht naar de Intensive Care en ik ging naar huis want de honden moesten nodig uit.

Dan weer thuis, alleen, en nu? Ik probeerde de situatie te overzien. Hein zou voorlopig niet thuis komen dus ik zou het alleen moeten redden. Maar 24 honden, dat kon ik niet alleen. En o ja, ik moest ook voor 1 mei 20 paarden zien te herplaatsen (er waren 3 pensionpaarden bij).

Mijn noodkreet die ik toen op FB plaatste bracht heel veel teweeg. Heel veel keren gedeeld. Vrienden hebben me aangemeld bij SBS 6 en de kranten. Ik kreeg interviews en heel veel reacties (bijna 700 berichten). Er werd een donatiemogelijkheid gestart, gratis vervoer aangeboden voor de paarden, kortom, hulp boven verwachting. Dat heeft me zo veel goed gedaan!!! Het gaf me het gevoel er niet alleen voor te staan, alhoewel ik me verschrikkelijk alleen voelde.

Ik moest alle ballen in de lucht houden, werken (want ik was nu ineens alleenverdiener geworden) de dieren verzorgen (gelukkig veel hulp gehad met de paarden), plekken zoeken voor honden en paarden en zoveel mogelijk naar Hein in Enschede (45 minuten enkele reis). Zijn toestand was zorgelijk.

Als ik 3 uurtjes op een nacht sliep dan was dat veel. Ik was maar aan het denken hoe ik het moest aanpakken, mijn hersenen draaiden overuren en mijn hart deed zo’n pijn.

Mijn zoektocht om ze als kudde bij elkaar te kunnen houden strandde na een paar weken. Niemand had tijd, geld en plek voor 23 paarden. Ik ben naar België geweest en was ook bijna naar Frankrijk gegaan (maar gelukkig hoorde ik net op tijd dat ze daar ook niet zoveel plek hadden).

De volgende stap was ervoor te zorgen dat de paarden in ieder geval met hun ‘partner’, hun vaste vriend of vriendin, samen konden worden herplaatst.

En toen begon het grote afscheid. Hond na hond en twee aan twee de paarden. Als ik niet hoefde te werken was ik constant aan het huilen. Het was eigenlijk een onmenselijk situatie. Hoe ik het gedaan heb? Op wilskracht en adrenaline. Want wat er ook gebeurde, de dieren zouden de beste plek krijgen, voor minder ging ik niet!!!

En dat hebben ze. De beste plek, bij mensen die veel van ze houden. 12 honden, 13 paarden, de zwijntjes en de kippen. Ik heb de dieren weggegeven want ‘verkopen’ kon ik ze niet. Wel gevraagd of ze een vrijwillige bijdrage wilden doen, maar als dat er niet in zat was het ook goed. Ik weet waar ze zijn, en kan ze te allen tijde bezoeken. Ik heb contact met de nieuwe eigenaren en krijg regelmatig een update hoe het met ze gaat. Zo fijn!! Het gaat ze allemaal heel erg goed!

Door de dream en donate actie die werd opgestart kon ik een heleboel kosten betalen. Ook heb ik alles wat niet meer nodig was verkocht. Zo ben ik er financieel gelukkig doorheen gekomen. Het huis is zelfs al helemaal aangepast voor de handicap van Hein. Hein is na 6 verhuizingen nu eindelijk op zijn plek in het verpleeghuis, hier lekker dichtbij in Groenlo. Ironisch dat hij daar zelf als verpleeghuisarts heeft gewerkt, maar daardoor voelt hij zich er wel thuis. Het zal nog een lange weg te gaan zijn, maar we geven de hoop niet op.

Voor wie goed kan rekenen, wat is er dan met de andere 7 paarden gebeurd? Nou dat zit zo. Er waren drie paarden waar een donatie voor binnen kwam. Ze staan nu elders in pension, samen met twee van de pensionpaarden. Dit was een kuddetje binnen de kudde dus op deze manier konden ze lekker bij elkaar blijven.

Dan had ik besloten twee paarden te houden, het paard dat ik als veulen aan Hein heb gegeven voor ons trouwen in 2001 Sunset, en zijn vriendin C’est Moi, een prachtige Gribaldi dochter, en eigenlijk ons eerste echte mishandelde opvangpaard.

Maar….. toen bleken er twee paarden heel duidelijk aan te geven dat ze hier niet weg wilden. Tja.

De eerste was Beau. Beau is de prachtige gehandicapte Westfaal die we aan de (inmiddels overleden) oudste dochter van Hein hadden gegeven. Hij wilde bij Sunset en C’est Moi hier blijven en was met geen stok op andere gedachten te brengen. Dus hij mocht ook blijven. Deze drie staan nu tijdelijk in Neede maar komen over een paar weken naar het weitje achter ons huis, dat nu helemaal opgeruimd is en voor ze klaarstaat.

En Lotte. Onze mooie Tinkerdame. Ze staat nu in de wei bij de pony’s van Marianne Scherps, en daar begint ze het zo langzamerhand prima naar haar zin te krijgen. Ze wilde hier NIET weg, wat we ook probeerden, want we hadden goede adressen genoeg, maar nee. Ze keerde haar kont tegen de krib.

Zo is het dus nu. Ik mag nog genieten van 12 lieve honden, 4 paarden bij huis en 2 in pension in Winterswijk.
Dit was mijn update.

Met grote dankbaarheid aan:
Mariannes Zorgboerderij bedankt voor al je hulp hier en overal. Je was en bent mijn grote steun en toeverlaat.
Rob Paulus, Marco Rosendahl en Marla de Vries voor het verzorgen van het hooi voor de paarden en andere hand- en spandiensten.
Chantal Ptrs voor het opzetten van de dream en donate actie.
Colinda Ekkelkamp voor het geheel belangeloos verzorgen van Sunset, C'est Moi en Beau op je stukje land.
Mera Grutterink voor het verzorgen van de paarden in de Brinkheurne en je liefde voor ze.
Kennard Buisman van BSS paardentransporten voor het vervoeren van mijn paarden.
En last but not least mijn grote hulp bij het verzorgen van de dieren als ik weg ben: Sandra Nauta!
Zonder jullie hulp was het niet gelukt!! ❤️❤️❤️