
In België zakt een voormalig topvoetballer in elkaar op een terras en sterft, maar niemand in mainstreamland ziet hier iets bijzonders in.
Het maakt eigenlijk helemaal niet uit hoeveel mensen er sterven aan de gevolgen van een hartaanval. Het grote slapende publiek leest de berichten en negeert die.
Want, sinds men is begonnen met het inspuiten van de experimentele gentherapie is het dagelijkse kost geworden om berichten te zien waarbij mensen overlijden als gevolg van een hartaanval.
Berichten zoals de volgende over de Belgische ex topvoetballer Cédric Roussel:
Roussel zakte zaterdag in elkaar op een terras in Bergen. De eerste hulp mocht niet meer baten, zo schrijft Sporza. Roussel speelde in 2003 twee interlands voor België. In zijn clubcarrière speelde hij, behalve voor Mons, onder meer voor KAA Gent, Wolverhampton Wanderers, KRC Genk, Rubin Kazan, Standard Luik en AEK Larnaca. In het seizoen 2002/03 werd hij met 22 goals voor Mons gedeeld topscorer van België.
Ook van het volgende soort berichten kijkt helemaal niemand meer op. Vijfhonderd mensen per week die sterven aan de gevolgen van een hartaanval.
Er wordt uiteraard een verklaring bij gefabriceerd die totaal niets met de dodelijke spuit te maken heeft.

Het maakt ook niet uit hoe vaak er wordt gewaarschuwd voor de gevolgen door mensen die het kunnen weten.
Waarop een wetenschapper komt met de vraag: Hoe kan het dan dat de niet gevaccineerden niet doodgaan?
Het grote slapende deel van de bevolking kiest voor totale ontkenning en hopen maar dat zij niet bij de groep slachtoffers zullen horen.
Ondertussen zegt de man die de wereldbevolking wil opruimen: Dit is het decennium van de vaccinaties.