Ik ben Leny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bosheks.
© Twitter.
Zeven dagen was de kleine Gary Paton toen hij in juli 1975 stierf in het Royal Hospital for Sick Children in de Schotse stad Edinburgh. Toen zijn moeder Lydia Reid (nu 68) vroeg om hem nog een laatste keer te zien, wist ze naar eigen zeggen meteen dat het niet háár baby was. En op de dag van zijn begrafenis hield ze vol dat hij niet in de kist lag. "Maar niemand geloofde me", vertelt ze. Na een strijd van meer dan 40 jaar werd de kist vorige week opgegraven. En ze bleek gelijk te hebben.
'U heeft last van een postnatale depressie', kreeg Lydia te horen toen ze in het ziekenhuis afscheid van haar zoontje wilde nemen en ze zei dat het niet haar kind was dat ze te zien kreeg. "Hij was groot en blond, terwijl mijn baby klein en donkerharig was", vertelt ze. "Ik wist meteen dat het niet klopte."
Begrafenis
Ook op de dag van de begrafenis voelde ze dat er iets mis was. "De kist was licht. Ik weet hoeveel een baby weegt. Mijn zoon lag er niet in. Maar opnieuw geloofde niemand me", zegt ze. (lees hieronder verder)
Lees ook
Lydia was echter vastbesloten te weten te komen wat er met haar kind was gebeurd en slaagde er na 42 jaar in om een gerechtelijk bevel te pakken te krijgen om de kist op te graven. Dat gebeurde met de hulp van gerenommeerd forensisch antropoloog Sue Black, die zich akkoord verklaarde om DNA-onderzoek te doen op de resten. Als die überhaupt in de kist gevonden zouden worden.
Graafwerken
Afgelopen week begonnen de graafwerken op het Saughton Cemetery. Volgens Black stootten ze een kleine twee meter onder de grond op de resten van een kist en volgens het naamplaatje waren ze op de juiste plek, hoewel de naam van de baby fout was gespeld. "We vonden een katoenen lijkwade, een wollen sjaal en een hoed, maar toen we die in het lab onderzochten, bleek er geen spoor van menselijke resten te bespeuren. Geen botfragment, zelfs geen haartje. Er lag niemand in de kist." (lees hieronder verder)
© rv. Ondanks het feit dat ze gelijk kreeg, is Lydia er kapot van. "Ik wou dat ik het niet bij het rechte einde had gehad, maar het moment dat Sue de sjaal bovenhaalde wist ik het. Mijn hart zonk me in de schoenen. Al die jaren dat ik zijn graf bezocht, was hij er niet. Maar ik ben ook blij. Want eerder kon ik het gevecht niet beginnen om mijn zoon te vinden en hem de begrafenis te geven die hij verdient."
Bokaal
Volgens de vrouw moet íémand weten wat er met de jongen is gebeurd. "Zelfs al is hij gecremeerd of wordt hij ergens in een bokaal in het ziekenhuis bewaard: als het mogelijk is om mijn zoon terug te krijgen, wil ik hem terug", vertelt ze. "Zo niet wil ik het gewoon wéten." Tijdens haar campagne om haar gestorven zoon te vinden, nam Lydia het voortouw in het blootleggen van een orgaanschandaal in Schotland. Tussen 1970 en 2000 zouden er zo'n 6.000 organen en weefsels - vooral van kinderen - achtergehouden zijn door ziekenhuizen voor onderzoek. Het Schotse ministerie van volksgezondheid kon niet anders dan de praktijken toegeven na een onderzoek.
Lijkschouwing
Lydia gelooft dat ook de organen van haar eigen zoon zijn gestolen, maar kon dat nooit bewijzen. Ze zei ook dat er een lijkschouwing op zijn lichaam was gebeurd, tegen haar wensen in. Dat haar zoon niet in zijn kist ligt, is nu wél zeker. "Ik denk niet dat het een geïsoleerd geval is", aldus professor Black. "Het is te goed uitgevoerd. Er moet een onderzoek komen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt."
De politie is intussen een onderzoek gestart.
gerelateerd nieuws
Peter Gyselbrecht eist 255.000 euro van Belgische staat
Hij dronk soep uit menselijke schedels: deze waanzinnige moordenaar was de inspiratie voor killer uit Silence of the Lambs
Criminoloog over bizarre duikbootmoord: "Kim begon te schreeuwen en toen werd ze gewurgd"
