1978 – Zaterdag 28 januari : Chiro Jubileumfeest

            30 jaar chiro-jongens, 15 jaar chiro-meisjes en 5 jaar oud-chiro (Vevoc).

            Programma :

            16 uur : Mis met voor overleden chiro en oud-chiroleden met dialogen en zang.

            17 uur : Receptie voor genodigden o.a. van stadsbestuur en afgevaardigden van de

            parochiale verenigingen in de feestzaal van Mille Van Steen.

            18 uur : Academische zitting.

            Door de chiroleiding en Vevoc werd een toneeltje  in elkaar geknutseld waarin

            de veranderingen van 30-jaar chiro werden belicht.

            Nadien had een panelgesprek plaats tussen de oud- en de nieuwe chiroleiding .

            Voor oud-chiro waren dat Hilda Silverans, Miel Polfliet en Pol Willems.

            Voor de chiro : Lief De Smet, Mille Peeters en  Michel Broothaers.

            Het panel werd voorgezeten door Jan Van den Heuvel.

            Na dit gesprek sprak dhr. Charlier namens het Mechelse stadsbestuur en

            overhandigde een medaille aan groepsleider Jos Lamberts. 

            19 uur : Maaltijd in de parochiezaal bestaande uit koud buffet.

            Na de maaltijd werden de kookmoeders in de bloemetjes gezet waarna zij de

            dans openden met enkele oud-chiroleiders en het feest duurde tot in de

            vroege uurtjes.

Jubileumlied op de zangwijze van Jingle Bells

“We zijn hier op het feest, de Chiro hier van leest,

met ons va en moe, dat doet ne mens eens goed.

Nu met ons dertig jaar, dat is toch al van tel;

vooruit nu allemaal, we zingen Jingle Bells.

Refrein :

Jingle Bells Jingle Bells, wie viert met ons mee ?

Kom zingt mee met Chiro-Leest, want ’t is vandaag ons feest.
Jingle Bells, Jingle Bells, wie zingt met ons mee ?

Dertig jaar leeft Chiro-Leest, daarom dit jubelfeest.

Precies voor dertig jaar, stond hier een wiegske klaar

voor ’t Chiro-avontuur, gestart met heel veel vuur.

Men voer het kind ten doop, den hoop werd vlug vergroot ;

van deze Chirokroost, was Schutter d’ eerste proost.

En met De Decker Jan, was ’t vlug in kruik en kan,

zodat niets liep verkeerd, maar alles flink gesmeerd.

Men had zo iets in Leest tevoren nooit gezien,

dat is ’t begin geweest van onze Chiro-team.

Met korte broeken aan en bruine Chirovaan,

de  mensen keken naar de benen vol met haar.

De Chirojeugd trok door, met Keulemans vooraan,

zij trok doorheen de straat, voor God en jeugd paraat.

Een jeugd die hield van strijd, van stappen en van dril,

dat was de glorietijd van leider Juul en Miel.

Wie allen samen bond en daar zijn vreugd’ in vond,

gij allen die het weet : een proost die Stanny heet.

De jaren gingen voort, soms af en toe gestoord,

ne proost die ons verliet, n’en trouw van Paul en Piet,

soms op de leiderskring niet altijd goed op tijd,

maar duifje lief ten spijt, op alles voorbereid.

Zat men soms in de nood, wie er dan hulp bood :

toen kwamen Paters aan, vooral Clementiaan.

Want onder zijnen tijd heeft de Louis met pret,

maar met nog groter vlijt het nieuw lokaal gezet.

Zangwijze : Lily Marleen :

In ’t begin van zestig, met de nieuwejaar

zijn zij gevestigd in het nieuw lokaal.

En zij waren zo kontent, ja zo kontent

de ganse bend, (de ganse Chirobend) bis.

Uit de miserie, ieder in zijn kot,

dat was verdorie een heel ander sport.

Zij konden toen van zondagnoen, voor gans de jeugd

aan  actie doen, (de zondagachternoen) bis.

Nieuwe borstels keren, deuren draaien goed ;

Vendels die marcheren, met Chiro-jongens-bloed.

Dat was de tijd van proost Verbist, wie dat niet wist,

dat was beslist, (de tijd van proost Verbist).

Iemand die veel hield van Schilde en de vriend,

heeft onze Chiro sympathiek bezield.

Hij heeft geleid de Chirodans, den Beterams,

geleid den dans, (de ganse Chirodans) bis.

Vele Chirozorgen door een brede rug

werden er geborgen zonder ene zucht.

Ne groten Borger is gelukt in dat exaam,

wel te verstaan : (op Chiroleidersbaan) bis.

Om eens te proberen aan een nieuw gezin

richtte hij zo geren onze Speelclub in.

Een ondervinding bracht dat mee voor de Roger

om zonder vrees (te leven met kadee’s) bis.

Toen kwam de Mark voor de groep te staan

bovendien nog Leuven, maar ’t zou verder gaan

met brede wenkbrauw en vitaal, een stoere taal,

de  Chiro leeft (met Zennedijkersgeest) bis.  

Het nieuwe uniform, een nieuwe Chiro-taal

’t bezorgde de Lamberts zenuwen van staal

en bovendien kwam er ’t Oudercomitee

dat bracht wat mee (een nieuwe stuwkracht meer) bis.

Het bruine uniform stevig overal

dat moest spijtig wijken voor wat tergal

en in een jeansbroek moest de Miel

’t was gene ‘floer’ (voor de Verschueren Miel) bis.

De Chirogroep van heden, anders dan voorheen,

zij wil blijven streven als het nummer één

want voor de Jos blijft steeds van tel :

de jeugd en spel, (de inzet door het spel) bis.

Zennedijkerslied (wijze : My Sarie Marais)

De zondag na één uur, trap ik mij in vlam en vuur,

mijn fietske vliegt langs de muur.

Zijn de Mark en Fons er al ? Geef dan vlug aan mij de bal,

ne goeien dag en roef ne knal.

Ref : O breng ons saam in het Zennedijkershome,

daar waar de Chiro woon;

daar onder bij die hoge, bij die stoere lindeboom,

daar leeft mijn jongensdroom;

daar onder bij die hoge, bij die stoere lindeboom,

daar leeft mijn jongensdroom.

Spijtig zonder banier, maar de vlaggemast staat pal

in ’t open zennedal ;

ja hier wappert onze strijd en we maken veel plezier,

de levensvreugd die ons bezield.

17-10-2012 om 11:42 geschreven door Marcel Van Hoof

1978 – 18 februari : Chiro-Jubelbal

            Voor de Chiro van Leest was 1978 een bijzonder jaar. Niet alleen bestond de

            jongensafdeling 30 jaar en kon de meisjeschiro hun 15-jarig bestaan vieren. Ook

            Vevoc had iets te vieren want zij waren vijf jaar geleden gesticht.

            Onder impuls van de leiding en tevens van de proost, pater Karel Van Aken,

            werd  een speciaal feestprogramma op het getouw gezet.

            Op 28 januari werd er een feestavond ingericht voor de oud-leiders en leidsters,

            proosten, kookmoeders en huidige leiding.

            Met Pasen 26 en 27 maart was er een tentoonstelling gepland en op 30 april

            werden grootse volksfeesten georganiseerd.

            Op zondag 21 mei vond een Chirobedevaart en –familiereis plaats en op 10

            september een dorpsspel en kampvuur.

             Chirogeschiedenis (Gazet van Mechelen 24 januari 1978)

            “Vroeger was de Leestse jeugd na haar plechtige communie zowat verplicht

            naar de “catechismus” te komen en tevens het lof bij te wonen.

            Vooraf werd gevoetbald of gespeeld.

            Aangezien in Vlaanderen na de bevrijding de Chiro als een “spelende

            jeugdbeweging” ingang vond, achtte onderpastoor De Schutter het ook geschikt

            in 1948 met de Chiro-jongens van wal te steken.

            De eerste begeleiders waren Jan De Decker en Frans Keulemans.

            Jan De Decker werd de eerste groepsleider.

            De jongens vergaderden toen nog in de huidige meisjeslokalen.

            De grote verhuis naar de nieuwe lokalen gebeurde in 1960, onder groepsleider

            Louis Vloebergh en proost Verbiest.

            Dank zij pastoor Coosemans en E.H. De Decker werd dit Chiroheem opgericht.

            Gegroeid vanuit de “Landelijke Jeugd” kwam in 1963 de officiële start voor

            de meisjes, onder leiding van Hilda Silverans en Reinhilde Verbruggen.

            Met de jaren groeide het aantal leden van beide groepen.

            Vevoc

            Vijf jaren terug werd de  Vereniging voor Oud-Chiroleden gesticht.

            Aanvankelijk gestart met enkele idealistische oud-chiroleiders, is deze vereniging

            uitgegroeid tot 190 leden.

            Bedoeling van Vevoc was en is nog steeds een morele en daadwerkelijke steun

            te geven aan de plaatselijke Chiro-afdelingen.

            Als parochiale vereniging moet Vevoc haar verantwoordelijkheid nemen.

            Getracht wordt enkele aktiviteiten te organiseren, waarbij zoveel mogelijk

            Leestenaren kunnen betrokken worden.”   

Het Pasen-nummer van De Band over het CHIRO-JUBILEUM :

30 jaar jongens     15 jaar meisjes     5 jaar Vevoc.

“Vermits in Vlaanderen na de oorlog de Chiro als een “spelende Jeugdbeweging” ingang vond, achtte E.H. De Schutter, onderpastoor, het dan ook geschikt om met jongens-chiro te starten in 1948. Hiertoe vond hij medewerking van Jan De Decker als eerste groepsleider.

Deze chiro-afdeling is ingedeeld in leeftijdsgroepen zoals : Speelclub (7-9 jaar), Rakkers (10-11 jaar), Toppers (12-13 jaar), Kerels (14-15 jaar), Aspiranten (16-17 jaar) en de leiding.

In 1963 startte de meisjes-chiro, gegroeid vanuit de “Landelijke Jeugd”. Dit geschiedde onder E.H. Coosemans, pastoor, en onder leiding van Hilda Silverans, Reinhilde Verbruggen en als eerste groepsleidster Reinhilde Polfliet.

Onze meisjesgroep is ingedeeld in volgende leeftijdsgroepen : Prutskes (7-8 jaar), Speelclub (9-10 jaar), Kwiks (11-12 jaar), Tippers (13-14 jaar), Tiptiens (15-16 jaar), Aspiranten (17-18 jaar) en de leiding.

Belangstelling voor chiroleven komt er vanuit de activiteiten die kinderen en jonge mensen in hun eigen jong leven aanspreken. Want de chiro en de leiding zorgen elke zondag en ook op 10 dagen jaarlijks bivak, voor de nodige activiteiten, zeer uiteenlopend volgens de leeftijdsgroepen.

Jongens en meisjes trekken de laatste jaren met 80 tot 85 leden op bivak.

Het spel blijft in de chiro beschouwd en beoefend als een methode, als een ‘samenleven’, als een opvoedingsmiddel, onder een bepaalde geest, met een bepaald perspectief om mekaar te helpen volwassen en volwaardige mensen te worden. Daarop zinspelen de jaarthema’s en veelzijdige bivakspreuken.”

Bijgevoegd :

-Folder van het Chiro-Jubelbal

-De Chiro van Leest begin jaren ’50.

17-10-2012 om 11:32 geschreven door Marcel Van Hoof

-Binnenzicht van de Empain-grafkelder met marmeren altaar. (Foto Wilfried Hellemans)

Vervolg grafkelder Empain.

Volgens Wilfried Hellemans zou het grafmonument van de familie Empain dateren van ca. 1880 tijdens het pastoorschap van Joannes Franciscus Vandercruysen. De eerste begraving erin gebeurde in 1887, de jongste in 1971.

Het monument, in eclectische stijl, werd getekend door architect N.J. Aert.

“Een frivool gebeuren waarbij  onderpastoor Pingnet (noot :  Petrus Hendrik Pingnet was onderpastoor te Leest van 1895 tot 1915)  betrokken was, is de wijding van het (tweede) jacht van de Battelse Edouard Empain (°1852, +1929). Na de ‘Primavera’, een eerste gekocht in 1901, had Edouard zich in 1906 een groter stoomjacht aangeschaft.

Het werd gewijd door de pastoor van Battel en de onderpastoors van Heffen en Leest, in casu Pingnet, op zaterdag 10 mei.
Zoals bekend had de familie Empain haar familiegrafkelder in Leest en uitzonderlijk –namelijk wanneer ze eens kwaad was op de pastoor – woonde ‘madame’ Denis, geboren Louise Empain (°1871, +1971), zelfs de mis bij in Leest met haar pachters !”

(‘De Sint-Niklaasparochie in Leest’, Wilfried Hellemans, 2009)

1978 – Februari : Papierslag Chiro

            Vond plaats rond het ontspanningsverlof van carnaval.

            Deze papierslag zou voortaan vier maal per jaar gebeuren.

1978 – 1 februari – Gazet van Mechelen : Huisvuilmiserie te Leest-Mechelen

                                      “Huisvuil niet opgehaald ? Niet betalen

            Raadslid Emmeregs betoogde dat bij de bewoners van sommige fusiegemeenten

            het aanslagbiljet van 900 fr. met betrekking tot het ophalen van het huisvuil,

            heel wat wrevel heeft opgewekt wegens “de slechte ophaalbeurt”.

            Bij sommige bewoners die bv. “achterin wonen”, is de vuilniswagen niet eens

            te zien. Bestaat de mogelijkheid niet, om tegemoet te komen aan de wensen van

            deze nieuwe Mechelse stedelingen ?

            Schepen Albert Ribbens beantwoordde de vraag van raadslid Emmeregs als

            volgt : er bestond tijdens het fusiejaar 1977 wel enige verwachting omdat precies

            in deze fusiegemeenten de ophaaldienst van het huisvuil door particuliere firma’s

            werd verricht. Feit is evenwel dat vandaag geen beperking wordt opgelegd inzake

            het kwantum van het op te halen huisvuil. Bewoners die evenwel de gelegenheid

            niet hebben gebruik te maken van deze ophaaldienst mogen bij het stadsbestuur

            een klacht indienen. Zij hoeven desgevallend niet te betalen.”

            (DB,februari 1978)

1978 – Woensdag 8 februari : Kinderfilm : “Teresa de jonge chimpansee”

            In de parochiezaal van Leest om 14u30. Inkom : 20 fr.

            Organisatie : Landelijke Gilde Leest. (folder)

17-10-2012 om 09:04 geschreven door Marcel Van Hoof

1978 – 23 januari : Baron Empain ontvoerd

Nabij zijn woning in Parijs werd de 40-jarige Belgische baron Empain ontvoerd.

Baron Empain stond aan het hoofd van een industrieel financieel imperium dat 150 bedrijven omvatte en 150.000 mensen tewerkstelde in verschillende landen.

De ontvoerders vroegen een losgeld van 250 miljoen Belgische franken. 63 dagen later kwam de baron vrij. De ontvoerders werden gesnapt bij de overhandiging van het losgeld en streng veroordeeld.

Op het kerkhof van Leest bevindt zich het indrukwekkende grafmonument van de familie Empain. Het graf ligt er nu verlaten bij : de Empains vergaten Leest, Mechelen en vooral hun jarenlange thuisbasis Battel.

De ontvoerde baron Eduard-Jean Empain werd op 7 oktober 1937 in Boedapest  geboren. Zijn moeder was een sterdanseres van de Ziegfield Folies. Hij was de achterkleinzoon van de beroemde ingenieur Edouard Empain, die voor het familiefortuin had gezorgd.

Nog vele Mechelaars zullen zich het kasteel in Battel herinneren waar de familie Empain tot in de tweede wereldoorlog verbleef. De kasteelheer bezat ook een  prachtig  stoomjacht, dat soms in de Leuvensevaart vlak voor het kasteel aanmeerde.

Vandaag is van deze oude glorie niets meer overgebleven. Er rest nog slechts de            “Empainlaan” in Battel en de monumentale grafkelder op het kerkhof van Leest waar de familieleden werden begraven.

De relaties tussen de bewoners van het kasteel en de pastoors van Battel is altijd erg goed geweest : ze kwamen door de jaren heen veel op het kasteel, niet in het minst om er de goede wijnen te proeven. Een kink in de kabel kwam er toen Madame Denis (geboren Marie Louise Empain, gehuwd met generaal Denis) verbolgen raakte op de Battelse pastoor Spanhogen, omdat deze de bloemenkransen van de Empains, bij het graf van de gesneuvelden, te vlug had weggegooid. Van toen af ging ze naar Leest ter kerke !

En haar pachters moesten mee. Elke eerste zondag werd de lijst van de overleden    
parochianen voorgelezen in de hoogmis. Ze verbood de pastoor van Battel nog langer de Empains daarin voor te lezen. Dat moest ook te Leest gebeuren !

(‘De Mechelse Week’, 16/12/1982)

Hoe lang deze situatie heeft geduurd is ons niet bekend. Het enige dat de hedendaagse Leestenaar nog met de Empains associeert is de grafkelder op het kerkhof.

Op 11 maart 1937 bracht de Gemeenteraad gunstig advies uit m.b.t. een verzoek en een gift van Juffrouw Florence Félicité Empain (een zus van Marie-Louise) van 8.000 frank in titels. Ze stelde volgende voorwaarden : “jaarlijks vijf missen moeten worden gezongen tot intentie der familie Empain en het praalgraf diende te worden onderhouden.” Pieter Spruyt stond in voor het onderhoud.

Mijn grootvader Jan-Baptist Mees (°Leest 23/9/1902, +Leuven 22/9/1979),  vertelde me ooit dat er bij elke Empain die te Leest begraven werd, aan de bevolking na de begrafenismis, grote broden werden uitgedeeld door de pastoor of door de familie van de overledene. Die brooduitdeling was een tijdlang mode maar meestal werden kleine broden bedeeld.   

In “Victoire Van Nuffel, kampioene en feministe”, gepubliceerd in ’t Ridderke  nr.3 van 2006 beschreef Geert Clerbout de ervaringen van deze wielerkampioene, die nog een tijdje te Leest woonachtig was, met de familie Empain :

“...Jarenlang heeft ze in Battel arbeid verricht op het buitenverblijf van de familie Empain. Die familie verwierf aanzien aan het eind van de 19^e en het begin van de 20^ste eeuw door de aanleg van spoorwegen, metro’s en tramlijnen in het  buitenland. Bovendien werd de ‘Banque Empain’ opgericht en stichtte de baron  in Egypte de visionaire stad Heliopolis. Tijdens de Eerste Wereldoorlog riep  Empain het Nationaal Comiteit voor Hulp en Voedingsmiddelen in het leven. Aangezien baron Edouard Empain door al deze projecten meer in het buitenland resideerde dan thuis, woonden voornamelijk zijn moeder en twee zussen op het kasteel. Zeker zijn jongste zus Louise Empain, die getrouwd was met generaal Denis, zwaaide er de plak. Twee keer is Louise Empain, in de volksmond beter bekend als “madame Denis” naar een wielerwedstrijd komen kijken, om  Victoire aan het werk te zien, maar toch was hun relatie allesbehalve goed te noemen. Louise Empain was een echte aristocrate die neerkeek op het  gepeupel en ondanks het feit dat ze in Battel woonde, vasthield aan de Franse taal. Ze verwachtte respect van de Battelse burgers voor haar status en wanneer ze dat niet, of niet voldoende, kreeg, strafte ze de mensen. Arbeiders die weigerden om hun diensten te verlenen aan de Empains werden onmiddellijk uit hun huis gezet.

Het is door toedoen van deze vrouw dat Victoria Van Nuffel Vlaamsgezind is  geworden. Toen Victoire en Louise ooit een gesprek voerden over de taalproblemen tijdens de Eerste Wereldoorlog, waardoor vele Vlaamse boerenjongens de dood vonden in de Westhoek, stelde mevrouw Empain dat “die plattebokken wel Frans verstonden als ze maar genoeg werden gestraft”.  Op dat ogenblik is er iets in Van Nuffel geknakt. Het is ook in die periode dat  ze haar geloof in de kerk verloor. Empain heeft op zijn eentje de bouw van de kerk van Battel gefinancierd, maar Victoire zag wat er achter de schermen gebeurde. De baron liet de Battelse huizen van zijn werkvolk in groen en wit  schilderen, hij liet het kanaal verbreden om met zijn stoomboot tot aan zijn huis te kunnen varen. Iedereen kon zien hoe rijk de familie Empain was. Stelen van de armen en via de kerk een aalmoes teruggeven. Ze had genoeg van al die hypocrisie.

Ooit was er een tijd dat ze met de fiets naar Scherpenheuvel reed. Van haar moeder kreeg ze 20 frank mee, om onderweg iets te drinken. Drinken deed ze  echter niet. Ze verkoos door te rijden en al haar centen in Scherpenheuvel in het offerblok te werpen, omdat ze geloofde in wat ze zag. Een geloof dat tijdens haar arbeidsperiode bij de familie Empain stilletjesaan is vervaagd en tenslotte is verdwenen.

Toen Victoire Van Nuffel naar Parijs verhuisde, kreeg ze van Louise Empain een papier mee dat haar gratis en onbeperkte toegang verleende tot de Parijse  metro. Het was Edouard Empain die de ondergrondse van de Franse hoofdstad  nagenoeg helemaal op zijn eentje heeft bekostigd. Nooit heeft Van Nuffel gebruik gemaakt van het papier, uit principe. Ook op de uitnodiging van ‘madame Denis’  om met haar naar Egypte op vakantie te gaan, is ze nooit ingegaan...”

Het grafmonument van de familie Empain fungeerde in de Eerste Wereldoorlog ook tijdelijk als schuilplaats voor de weerstander en spion August Ph. Jacobs (zie ook 2/2/1955 : “Doodsbedreigingen voor de secretaris’.)

Anselms Jédrie (J.A. Huysmans) in zijn stukje ‘Onvergetelijks’ (De Band van april 1981)  en in zijn sappig proza : “…In de zomer 1915 vond ons moeder op ’n morgen een onder de deur geschoven open brief van onze vader, waarin zijn foto als convooibegeleider aan het front, en een geheel vol geschreven blad, met aanmoedigingen voor ons allen, en de hoop dat alles weer gauw goed zou zijn…Dat was een ontroerende geruststelling voor ons…Op een avond, wat daarna, werd er op de achterdeur getokt, en daar komt Gust van den Ossenboer (noot: August Jacobs) binnen, ook een ondergedoken stijder, en zegt : ‘Toorke, ik ben het die u daar laatst die brief van uwen Jan gebracht heb, als ge soms iets wil terugschrijven zal ik dat morgen komen afhalen, van af en naar het front, worden hier en daar brieven en foto’s van vaders en zonen, langs Holland overgesmikkeld, maar zorg dat gij mij nergens vernoemt. Gij hebt geluk, want al maanden weten wij reeds dat mijn broer Louis te Londerzeel is gesneuveld…’

Jaren achter dien oorlog, heeft Gust eens aan moeder verteld dat hij die open brieven door mijn broer Frans en Frans Boonen, ook uit de Kouter, toegespeeld kreeg, langs een geheime inlichtingsdienst, en hij herinnerde lachend haar schrijven naar vader : hoe blij zij was te kunnen melden dat hij een zoontje had bijgekregen : Constant !...en zij ook had gevraagd welke mengeling zij moest bereiden om zelf limonade te fabriceren !...

Bij het lezen van die brieven zei Gust, wist ik in mijn schuilplaats (noot : de grafkelder van de Empains) mij met de frontmannen en hun thuis wat verbonden. Toen wist nog maar één vriend mij levend begraven, grinnikte Gust, mijn zusters en broer vermoedden ’t zelfs niet…    

Dore van Vleeskens, ’n buur uit onze straat, hovenier op het kasteel Empain te Battel, en onderhoudsman van hun graftombe alhier, die had mij daarvan een deursleutel bezorgd…

Op een niet heel duistere avond waag ik mij toch uit den grafkelder, om langs den pastorijtuin, door het achterpoortje het veld te bereiken, en eens naar huis te gaan om wat nieuws…Na genoegzaam uitkijken stap ik buiten, en zag daarginds, toch mij gezien, door pastoor Beukelaers ‘huishoudster, plots buitengekomen uit de sacristie, die even verschrikt stopt, en dan gejaagd naar de pastorij rent…Twee dagen nadien bereik ik, nu ongehinderd, de pastorijtuin, en eensklaps roept de spiedende wat bange juffrouw van achter een heester mij toe : ‘Och Gust, zijt gij het Gust ?...’  - ‘Ssst…stiller,’ vermaan ik en ze fluistert : ‘Kom jongen, onze pastoor is niet thuis, kom iets eten en drinken, ocharme’… en de juffrouw vertelde mij haar sacristie-avontuur : ‘Ik was,’ zei ze, ‘in de kerk nog wat bloemen gaan schikken en toen ik buitenkwam zag ik een man uit dien grafkelder komen, en ik stamelde : och God, och God…en herhaalde dit nog binnenshuis en de pastoor vraagt : ‘Gij hebt toch zeker geen spook gezien ?’ ‘Neen, maar daar kwam een man uit de tombe van Empain, echt gezien !...’ ‘Emma ! Houd dat voor u, en zwijg er ook stillekens over tegen anderen !’ zei de pastoor. Maar ik bedacht, ik wil er meer van weten !...’

Alzo, zei Gust, ben ik meermaals daar goed onthaald…’ “

August Jacobs hoorde tot de spionagegroep van de uit Heffen afkomstige Arthur Hofmans. Toen deze laatste uit de gevangenis ontsnapt was zocht hij August Jacobs op in Leest en samen hielden ze zich drie dagen schuil in de graftombe van de familie Empain.

(“Spioneren voor vorst en vaderland,” ‘t Ridderke nr.1 januarie-maart 2009)

Foto’s :

-Op de begraafplaats te Leest bevindt zich het indrukwekkend grafmonument van de Empains. Marie-Louise Empain, weduwe Denis, werd daar als honderdjarige in 1971 egraven.

-Edouard Empain, de stichter van het imperium.

-Het kasteel van de familie Empain in Battel. In 1941 werd het verkocht aan Boel-Temse. Daarna kwam het onder sekwester en werd verkocht en samen met de tuinen met de grond gelijk gemaakt.  

-De stoomboot van baron Edouard Empain. Hij liet de Leuvense vaart ter hoogte van Battel verbreden om met zijn schip tot aan het kasteel te kunnen varen.  

-Victoire Van Nuffel als kampioene van België.

14-10-2012 om 12:48 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg Fons Hellemans – foto’s onderaan.

            Fons was bevriend met de uit de Rupelstreek afkomstige maar in de

            Winkelstraat wonende auteur Piet Van Aken. Hij leverde er jarenlang brood.

            Ook die schrijver deed zijn duit in het zakje :

            Geachte familie

            Wie ook ons lot moge bestieren, het kent al te vaak een merkwaardig verloop :

            mensen als Alfons zouden niet zo ontijdig van ons mogen worden weggerukt.

            Hij behoorde tot de zeldzamen die hun goedheid niet berekend uitstallen

            maar ze dag aan dag onbewust uitdragen, als een onvervreemdbaar deel van

            zichzelf.

            Ik ben er nog steeds trots op dat hij me toegestaan heeft deze weinige jaren tot

            zijn goede vrienden te mogen behoren.

                     Piet Van Aken.

Piet Van Aken (zie ook : 3 mei 1984)

Was afkomstig uit de Rupelstreek (°Terhagen 15/2/1920, +Antwerpen 3/5/1984) en toen hij in Mechelen school liep kreeg hij les van o.a. Filip De Pillecyn, die zijn schrijfstijl zou beïnvloeden. Van Aken was schrijver van vooral sociaal geëngageerde romans, die hoofdzakelijk gesitueerd  zijn in zijn geboortestreek. Zij bekendste werk is de novelle de" Klinkaart" waarin hij op naturalistische wijze de ontnuchtering en ontluistering van een kinderziel door mensonterende sociale toestanden in een fabriek omschrijft.

Piet Van Aken woonde een vijftiental jaren te Leest (Winkelstraat, aan de grens met Hombeek) waar hij vier boeken  (‘Dood Getij’, ‘De Hoogtewerkers’, ‘De Blinde Spiegel’ en ‘De Goddemaers’) schreef.

Aan zijn vriend Fons Hellemans, die hij in de bakkerij ooit hielp, droeg hij ‘in memoriam’ zijn boek ‘Dood Getij’ op.

(Fons Hellemans : zie ook 13/9/1966 bij de officiële opening van zijn hernieuwde bakkerij.)

1978 – Zaterdag 14 januari : Tweede Grote Sportdansavond met Disco-Bar

            In zaal Sint Cecilia bij Mille Van Steen ging ten voordele van de wielrenner

            Karel De Prins de “Tweede Grote Sportdansavond” door met

            muzikale begeleiding van de disco-bar Electro Vero’s Drive In Discotheek.

            Karel De Prins was actief bij de liefhebbers.

1978 – 18 januari – Gazet van Mechelen :

                               Ontruiming begraafplaatsen Leest en Walem

            “Door het college van burgemeester en schepenen van Mechelen wordt de

            bevolking ter kennis gebracht dat ingevolge een besluit van het college op de

            begraafplaats van Leest zal overgegaan worden tot de ontruiming van graven

            van de personen overleden tussen 1917 en 1953.

            Betreft 26 niet-gekochte gronden waarvan de grafzerken genummerd werden van

            366 tot 399.

            Deze graven worden ontruimd van 6 maart 1978 af.

            De belanghebbenden die dit wensen kunnen de grafzerken geplaatst op deze

            graven afhalen van 23 januari e.k. tot en met 3 maart 1978.

            De zerken welke niet werden afgehaald na 6 maart worden eigendom van de

            stad Mechelen...”

Foto’s :

-De grafrede werd uitgesproken door César Apers.

-Piet Van Aken

-Handgeschreven medeleven van Piet Van Aken.(Origineel Amelie Portael).

12-10-2012 om 16:09 geschreven door Marcel Van Hoof

1978 – 12 januari : Bakker Fons Hellemans verongelukt.

            Alfons Maria Jozef Hendrik Hellemans, zoon van meester Alfons Hellemans en

            Alida Scheers en geboren te Mechelen op 24 mei 1929 kwam smartelijk aan zijn

            eind na een ongeluk met een moto.

            Bij het oversteken van de Leuvensesteenweg te Mechelen werd hij omstreeks

            23u25  door een motorrijder gevat.

            Alfons overleed kort na zijn aankomst in de St.-Jozefkliniek.

            De 23-jarige motorrijder Jozef Van Ballaar uit de Frans Van Dijkstraat te Deurne

            werd  met een handkwetsuur naar de kliniek gevoerd.

            Fons Hellemans was zaakvoerder van de gelijknamige bakkerij en ere-voorzitter en
            medestichter van de voetbalclub “Telstar” (het latere SK Rapid Leest).

            Fons was gehuwd met Amelia “Amelie” Maria Portael uit Peulis-Bonheiden.

            Het echtpaar kreeg twee kinderen : Lieven en Goedele.

            Op zijn bidprentje stond het volgende te lezen :

            “Het brood komt uit mijn handen, Heer;

            In dorp en stad wordt het geboden.

            Die nacht, waarin ik onverwacht

            begaf, heb Jij mij ’t brood gebroken.

            Lieve Fons, we hebben gehuild en waren ontdaan toen men ons dit kort bericht

            kwam melden.

            Toen werden de grenzen verschoven : een nieuwe mens werd jij

            voor ons.

            Jij was de oudste in een groot gezin waar goedheid werd geleerd.

            Dan kwam het werk : je wilde zo graag bakker worden.

            Uw eerste droom werd toen vervuld.

            En dan, dan werd je echtgenoot en vader.

            Samen met je vrouw en beide kinderen kende je geluk en ook verdriet.

            Fons, jij was de bakker van ons dorp.

            Je werd door velen graag gezien : je was ook opgewekt, heel spontaan en

            schijnbaar nooit verslagen.

            Je was een lieve kameraad : elk spel deed je plezier.

            Hard heb je gewerkt en maar weinig ontspanning genomen.

            Fons, er was een zang in jou, die nu voorgoed gaat leven.

            God, bedankt voor deze eenvoudig-goede mens.” 

            Doodsbericht

            Fons, die nacht waarin jij onverwacht

            begaf, heb ik geweend mijn broer.

            Bedwelmd heb ik het aangehoord

            dit kort bericht van d’overzij.

            Jij was de eerste van ons hier :

            de oudste zoon, het jongste kind.

            De lieve maat, de speelse vent

            tot kwam...de nacht van uw bestaan.

            Ik heb gehaast, verward mij aangekleed

            en zag jouw huis, een huis van steen.

            Dit kort bericht heb ik dan doorgeseind

            en sloeg de nagels in hun vlees.

            Dan zijn wij allen voortgegaan

            op zoek naar u, uw overschot.

            ‘k Heb nooit een mens zo stil gezien

            als daar dit uur, dit stille uur die nacht.

            Die nacht, jou eerst en laatst gezoend,

            was jij een baken op mijn weg.

            Een nieuwe mens werd jij voor ons

            waarin een zang die nu voorgoed echt leeft.

            Guido Hellemans 4/3/’78.

Foto’s :

-Een vertrouwd beeld van de joviale bakker.

-Spelers en bestuursleden van FC Telstar wachtten de lijkwagen op aan de St.Annakapel.

-Van links naar rechts : Jean Apers, Jean Neutiens, Jan Solie, Francois ‘Swa’ Bekaert.

Rij rechts : Eddy Apers, Willem Mees, Jef Apers, Fons Janssens, Victor De Lauw.

-Weduwe Amelie Portael geëscorteerd door haar kinderen Lieven en Goedele.

-Op de voorgrond links Jean Apers, midden Jef Daelemans, rechts Eddy Apers.

12-10-2012 om 16:02 geschreven door Marcel Van Hoof

1978 – Leest Geweest

            Vanaf januari 1978 kwamen elke dinsdagavond tussen 20 en 22 uur een tiental

            Leestenaren samen in het oude klooster om er een foto-album van hun “dorp”

            samen  te stellen.

            De bedoeling van dit boek : de mensen en de kinderen van Leest een beeld te

            geven van wat het dorp was, hoe het er vroeger aan toe ging, een leven van hard

            werken, met de rites de passage, geboorten, communies, huwelijken...

            Het moest een familieboek worden, een lees- en kijkboek zonder pretentie, geen

            geschiedkundig werk, maar een boek in mensentaal, doorspekt met talrijke

            anekdotes, volksgedichten, citaten en karikaturen.

            Een gedeelte van de ongeveer 200 foto’s werd eerst gebruikt op een expositie.

            De idee van een boek over Leest was van oud-burgemeester Lauwers die dit

            voorlegde aan Georges Herregods.

            Werkgroep

            In de werkgroep zetelden buiten aalmoezenier Herregods 3 gepensioneerde

            onderwijzers (de meesters Huysmans, Hellemans en Meyers),Jeroom Verbruggen,

            Remi Spoelders, Kamiel De Wit, Antoon Lauwens , F. Verbruggen en Louis Van

            Roey.

            Op zo’n vergadering van die werkgroep wierp de aalmoezenier een foto op tafel

            en  de tongen kwamen los.

            Resultaat

            Nog datzelfde jaar kwam “Leest Geweest” uit. Een keurig verzorgd boek van

            ongeveer 350 blz. waarin de geschiedenis van Leest in woord en beeld werd   

            verteld in zeven hoofdstukken die elke een bepaald facet belichtten.

            Het redactiecomité bestond uit Frans Apers, Stefaan De Laet, Jan De Prins,

            Kamiel De Wit, Alfons Hellemans, Constant Huysmans, Antoon Lauwens,

            Frans Lornoy, Flor Meyers, Remi Spoelders, Louis Van Roey, Alfons Verbruggen

            en Jeroom Verbruggen. Tekst, illustratie en algemene leiding berustte bij Georges

            Herregods.

            “Leest Geweest” kostte 500 frank.

1978 – ‘De Band’ publiceerde een korte beschrijving van de Leestse verenigingen.

            Leestse Verenigingen in het “ Jaar van het Dorp”

            Chiro

            Vermits in Vlaanderen na de oorlog de Chiro als een “spelende jeugdbeweging”

            ingang  vond, achtte onderpastoor De Schutter het opportuun om met jongens-

            chiro te starten in 1948. Jan De Decker werd de eerste groepsleider.

            In 1963 startte de meisjes-chiro, gegroeid vanuit de “Landelijke Jeugd”.

            Dit geschiedde onder pastoor Coosemans en onder leiding van Hilda Silverans,

            Reinhilde Verbruggen en de eerste groepsleidster Reinhilde Polfliet.

            De chiro en de leiding zorgden elke zondag en op het jaarlijks 10-daags bivak

            voor zeer uiteenlopende activiteiten op maat van de verschillende

            leeftijdsgroepen. De laatste jaren trokken jongens en meisjes met 80 tot 85

            leden op bivak.

            Het spel werd in de chiro beschouwd en beoefend als een methode, een

            perspectief  om mekaar te helpen volwassen en volwaardige mensen te worden.

            Daarop zinspeelden de jaarthema’s en de veelzijdige bivakspreuken.

            Vevoc (Vereniging van Oud Chiroleden)

            Gestart in 1973 bij de viering van 25 jaar chiro onder impuls van enkele

            Idealisten-oud-chiroleiders.

            In 1978 uitgegroeid tot een groep van 190 leden.

            Bedoeling van Vevoc : een moreel en daadwerkelijke steun te zijn voor de

            plaatselijke chiro-afdelingen en tevens een blijvende band te vormen voor

            oud-chiroleden, een band die zijn uitdrukking vindt in allerlei sport-activiteiten,

            in ontspanningsavonden, waar chiro-vrienden elkaar kunnen ontmoeten.

            Landelijke Gilde

            Was naast haar zusterorganisatie “Bedrijfsgilde” een belangrijk deel van de

            grote Boerenbond.

            De Landelijke Gilde richtte zich vooral plaatselijk tot alle landelijke mannen,

            al dan niet agrarisch gebonden.

            In 1978 telde deze vereniging 130 leden en ze hield zich bezig met godsdienstige

            (gespreksavonden) en culturele vorming (opendeurdagen-film-breughelfeesten),

            sport (voetbal-fietstochten) en ontspanning (eendaagse en tweedaagse reizen,

            jeugdfilm).

            K.V.L.V.

            Katholiek Vormingswerk voor Landelijke Vrouwen werd gesticht in 1922.

            Langs vergaderingen, cursussen, lessen, reizen, e.a. kregen de 220 leden een

            waaier van mogelijkheden aangeboden om zich individueel te ontwikkelen tot een

            volwaardige vrouw.

            De “Agra”vrouwen kregen hun eigen activiteiten en alle leden werden

            geïnformeerd via hun maandblad “Bij de Haard”.

            K.L.J.

            De K.L.J. was een jeugdbeweging voor jonge volwassenen die eens per maand    

            vergaderde.

            De activiteiten bestonden uit  spelletjes aangepast aan de leeftijd, dropping,

            gesprekken, een jaaruitstap e.a.

            Rijvereniging Sint Niklaas Leest.

            Gesticht door afstammelingen van vroegere ruiters.

            K.V.G.

            Katholieke Vereniging voor Gehandicapten, afdeling Zennevallei met naast Leest

            de gemeenten Hombeek, Heffen en Heindonk.

            Gesticht in het jaar 1970 te Leest.

            Telde in 1978 66 gehandicapten en 69 vrienden-leden.

            Buiten de hulp van allerlei aard aan haar leden bood de vereniging ook

            ontspanning met als hoogtepunt het jaarlijks kerstfeest te Hombeek (vorig jaar

            150 deelnemers) dat steeds werd opgeluisterd door het “Leestse Zangkoor”.

            K.W.B. Katholieke Werknemersbeweging.

            Werd in 1949 gesticht en telde in 1978 103 leden.

            Voornaamste doel van de vereniging : haar leden de nodige informatie

            verschaffen en hun belangen te behartigen.

            Ook het godsdienstige, het sociale pakket en ontspanning kwamen aan bod.

            Enkele traditionele activiteiten :

            kaartprijskamp tijdens de winterperiode, paasrecollectie, K.W.B.-reis in

            september, teerfeest in oktober, rondgang Sint-Niklaas in december gevolgd door

            een Bal, volleybal, verbond K.W.B.-tornooien en voetbal : deelname aan het

            “Sinksentornooi” van SK Leest.

            Verder was er voor de leden het maandblad “Raak”.

            K.B.G. Kristelijke Bond van Gepensioneerden

            De K.G.B. afdeling Leest werd gesticht in december 1962 door toedoen van de

            Willebroekse politicus Stan De Clercq.

            De bond vertrok met een felle start en telde bij de eerste ledenwerving 120 leden.

            Werden als bestuursleden verkozen : Constant Buelens als voorzitter, Jozef

            Leemans als secretaris en Jan Lauwens als schatbewaarder. Onderpastoor Verbist

            was proost. Hun lokaal was de parochiezaal.

            De Bond was arrondissementeel aangesloten bij de federatie der kristelijke

            bonden voor gepensioneerden van het arrondissement Mechelen (Onder den

            Toren, 5).

            Doel : belangen leden nagaan en behartigen, zowel op geestelijk als op stoffelijk

            vlak.

            Kon.Fanfare St.Cecilia

            Gesticht in 1899. Voornaamste doel was de volksmuziek te laten bloeien in

            Leest. Daartoe organiseerde de vereniging talrijke feestelijkheden.

            Rust Roest

            Gesticht in 1921 door 6 personen waarvan er nog 2 in leven waren : Alfons

            Hellemans, ere-voorzitter en Jaak Publie, ere-ondervoorzitter.

            In 1978 hadden ze er 132 vertoningen opzitten waarvan 88 verschillende

            toneelwerken en 15 optredens buiten de gemeente.

            Davidsfonds

            Gesticht in 1925. Als plaatselijke afdeling van een grote socio-culturele

            vereniging wou ze haar steentje bijdragen tot een meer bewust en gelukkig

            sameleven van hun mensen.

            Het uitgaveplan gaf haar leden de kans om aan zelfvorming te doen.

            Een rijk gamma aan boeken, platen, film, toneel of kleinkunst maken dit mogelijk.

            Specifiek voor de Leestse afdeling is de jaarlijkse tentoonstelling met Pasen.

            (De Band,1978)   

11-10-2012 om 09:30 geschreven door Marcel Van Hoof

De Grot  in de Kouter, anno 2012, volgens een leerlinge van het 6de het mooiste plekje van haar dorp.

1978 –Jaar van het Dorp

            Nadat vele gemeenten de bittere pil van de “Fusie” hadden doorgeslikt, riep

            de overheid, zeer ironisch, 1978 uit tot “Jaar van het Dorp”.

            Bloemen op de begrafenis van de gemeenten die ophielden te bestaan.

            In elk van de vroegere gemeenten, zo ook te Leest, werd, gestimuleerd door de

            centrumgemeente, een werkgroep “Jaar van het Dorp” opgericht.

            Eind 1977 werd de start van deze werkgroep gegeven met een

            stichtingsvergadering, die plaats vond in de lokalen van de jongensschool.

            In aanwezigheid van de Mechelse schepenen van Cultuur (Van de Sande) en

            Landbouw (Fons Van Stappen) waren alle Leestse verenigingen op de

            vergadering vertegenwoordigd.

            De werkgroep werd opgericht, evenals een “coördinatiecomitee”, dat bestond uit

            twee afgevaardigden per fusiegemeente. Voor de werkgroep van Leest werden

            Frans Teughels en Jeroom Verbruggen verkozen.

            Verschillende vergaderingen resulteerden in diverse initiatieven.

            Er werd een dorpsraad opgericht, er werden drie wandelingen samengesteld en

            via “De Band” werd een oproep gedaan voor medewerkers om mee te

            werken aan de samenstelling en uitgave van een volksboek over Leest.

            “Leest Geweest” kwam er en het werd een begrip.

            Er werd deelgenomen aan de fietsenrally der fusiegemeenten en een teken- en

            opstelwedstrijd  georganiseerd.

            Op de Hemo-jaarbeurs te Mechelen pakte Leest uit met de maquette “het

            Dorpsplein van Leest ten jare 1900”. Een realisatie van Frans Teughels met de

            medewerking  van aalmoezenier Herregods en Stefaan De Laet.

            Het Davidsfonds gaf, in samenwerking met de kunstkring “Voetspoor”,  speciaal

            in het kader van het “Jaar van het Dorp” kunstkaarten uit. Ze omvatten 12

            pentekeningen van de hand van Leestse kunstenaars met zichten van Leest. 

            Een laatste initiatief was de uitwerking van een project tot verfraaiing van  het

            dorpsplein. Hiervoor werden verschillende voorstellen op papier uitgetekend.

            Op zondag 21 januari 1979 werd “het jaar van het dorp” officieel beëindigd met

            een  academische zitting en de prijsuitreiking van de teken- en opstelwedstrijd.

Een leerlinge van het 6^de jaar uit de meisjesschool :

Ik hou van mijn dorp.

“Ik hou van Leest…het dorp waar ik geboren ben. Het is er zo rustig en zo landelijk.

Typisch voor Leest zijn wel de weiden met hun rood-bonte koeien, of de velden en akkers met spruiten en prei ’s winters en bloemkool ’s zomers. En heerlijk is het om ’s avonds vanop de Kouter de zon als een roodgloeiende vuurbol te zien ondergaan.

Eén van de mooiste plekjes van Leest is wel de Zennevallei, een toevluchtsoord voor vele dieren zoals de groene specht, de boomvalk, de fazant en de koekoek. Ook enkele houtduiven en een blauwe reiger nestelen zich in het berschermd natuurgebied.

Een ander kenmerk van Leest zijn de vele kapelletjes. Tot voor kort waren de meeste in zeer slechte staat. De kapelletjes van St.Anna, St.Appolonia en St.Jozef zijn nu prachtig gerestaureerd.

Dan hebben we nog een prachtig 18^de eeuws kerkje met zijn spitse torentje scherp afgetekend tegen de hemel. En bovenaan troont, met zijn neus in de wind het koperen weerhaantje.

Iets waarom de Leestenaars zeker te benijden zijn is hun verenigingsleven.

Zoveel organisaties als in Leest vindt men haast nergens. Er is voor ieder was wils : voor de kinderen is er de chiro, voor de volwassenen het Davidsfonds, de landelijke gilde, KWB, de vrouwengilde enz.

De sportieven gaan het zoeken bij de twee voetbalclubs.

De soldaten worden door Milac en De Band op de hoogte gehouden van het nieuws thuis.

Ja, ik heb veel redenen om trots te zijn en ik ben blij dat ik kan zeggen :

‘IK HOU VAN MIJN DORP !’ “

En een andere leerlinge :

Het mooiste plekje van mijn dorp…

Ik vind dat mijn dorp, Leest, veel mooie plekken bezit. Het mooist van al vind ik toch de grot, daar is het altijd fris, soms met enkele kleine maar mooie vlekjes zon op de grond.

Ook voor onze oudjes is het er zeer aangenaam en rustig om te bidden.

Meestal gaan de gelovige mensen in de maand mei alle dagen bidden.

Maar het allermooiste vind ik toch de grot zelf. Het prachtige Mariabeeld, rechts bovenaan, dat verlicht wordt onder de mis en als er gebeden wordt.

Als de mensen komen bidden steken ze meestal wat geld in het offerblok.

Nu een beetje over het uitzicht. De grot is gemaakt uit opeengestapelde ruwe stenen. Ongeveer in het midden van de grot is er een soort klein spelonkje, waar de pastoor staat onder de mis.
Daarom vind ik de grot het mooiste plekje van ons dorp.” (zie foto)

10-10-2012 om 11:40 geschreven door Marcel Van Hoof

Zr M. Liguori – Laure Desmet – 27 dec 1912.

Zr M.Mechtilde – Caroline Jacobs – 5 jan 1913.

Zr M. Marguerite – Léonie Desimpel – 17 jan 1914.

Zr Madeleine – Marie Van Velthoven – 28 juli 1897.

Zr M. Aloyse – Comtesse Marie de Calonnes Marquise de Courtebourne – 25 aug (onleesbaar)

(noot : zij was een kleindochter van gravin de Courtebourne, die te Oostakker de grot liet bouwen in haar tuin).

Zr M.Séraphine – Judith Plasschaert – 10 april 1914.

Zr Alphonsine – Melanie Scheyns – 22 dec 1909.

Zr Joseph – Marie Anne Lauwens – 25 juni 1901. (noot : zover wij weten de enige Leestse. Ze was een kind van Frans en Barbara Van San)

Zr M. Gabrielle – Marie Demeumeruse – 16 okt 1925.

Zr M. Anne Joseph – Alix Karel – 12 jan 1925.

Zr M. Christine – Joséphine Dormal – 25 juli 1921.

Zr Célestine – Adèle De Crackte – 3 dec 1907.

Zr Francoise – Anna Philips – 18 maart 1900.

Zr Alphonse – Eugénie Queroy – 9 april 1904.

Zr M. Clément – Gabrielle Gillis – 27 jan 1929.

Zr Marthe – Joséphine Van der Beck – 3 sept 1929.

Zr Véronique – Marie Goossens – 1 okt 1921.

Zr Brigitte – Céline Haulot – 1 juni 1926.

Zr Thérèse – Barbe Preudhomme – 15 sept 1927.

Zr Marie Claire – Maria Albrechts – 18 sept 1931.

Zr M. Pia – Maria Terwaghe – 26 april 1927.

Zr M. Thérèse – Marie Castelain – 29 jan 1922.

Zr Marie Berchmans – Prudence Galle – 7 dec 1931.

Zr Clément – Hortense Verhagen – 29 mei 1934.

Zr M. Gabriel – Elodie Strybol – 29 sept 1961.

Zr Joséphine – Phareïlde De Rey – 23 juli 1964.

Zr M. Anne Joseph – Flore Faglin – 4 jan 1962.

Zr Alphonse – Pauline Erkens – 20 maart 1972.

Zr Michaël – Anna Kalytiak – 3 juni 1974.

Zr Dominique – Rosalie Van den Hemel – 31 mei 1927.

Zr M. Francoise – Maria Confin – 6 maart 1930.

Zr M. Jeanne – Hélène Daman – 26 maart 1913.

Zr M. Fajelia – Anna Druwé – 23 febr 1937.

Zr M.  Madeleine – Julia Rademakers – 17 maart 1938.

Zr M. Augusta – Julia Van Rijmenant – 13 jan 1938.

Zr M. Raphaël – Marie Van Loo – 26 dec 1932.

Zr M. Dominique – Marie De Hertoghe – 2 april 1938.

Zr M. Joseph – Augusta Bléville – 13 jan 194(?).

Zr M. Lutgarde – Martha De Clerck – 13 dec 1940.

Zr M. Julienne – Victorine Erneste – 31 mei 1941.

Zr M. Bernard – Antoinette Roberti – 25 feb 1941.

Zr M. Aimée – Marguerite Wijnants – 25 jan 1942.

Zr M. Aloyse – Gabrielle Balette – 28 jan 1942.

Zr M. Lamberta – Léonie Lamal – 1 maart 1941.

Zr Raphaël – Angela Bindinger – 1 maart 1941.

Zr Eligia – Jeanne Joosen – 26 feb 1942.

Zr M. Alphonse – Marie Van den Abeele – 14 mei 1942.

Zr M. Gerard – Alida Vets – 8 jan 1943.

Zr Géraerd – Rosine Van hée – 22 maart 1954.

Zr Marguerite – Emma Amants – 1 okt 1953.

Zr Gabriël – Gertrude Kwanten – 19 juni 1953.

Zr M. Xavier – Felicie Roba – 18 mei 1946.

Zr M. Jean – Alice Genin – 19 juli 1945.

Zr M. Stanislas – Louise Wigny – 31 juli 1952.

Zr M. Agnès – Valérie Francken – 24 juni 1950.

Ze M. Paul – Ida Cappe – 13 dec 1957.

Zr M. Liguori – Marie Vervaeke – 28 maart 1958.

Zr Antoine – Eugénie Bernimoulin – 3 jan 1958.

Zr M. Michaëla – Victoire De Marré – 28 maart 1961.

Zr M. Augustin – Jeanne Polanska – 8 sept 1961.

En VAN GRAFSTENEN GESPROKEN :

Bij het van nabij bekijken van het stukje natuurreservaat (lees : vuilhoop) achter de Sint Apolloniakapel, dat door velen als stort wordt gebruikt (quousque tandem, hoelang nog ?),

ontdekten we tussen de distels, kapotte stellaflesjes en kasseien een interessante grafsteen uit 1556. Ongelooflijk maar toch waar.

De tekst luidt als volgt :

‘(Hi)er leet begrave ioncker (Ja)cop Schoff Heere Jacops (so)ne ridder in zyne tyt  (ed)elman des huys vade heere (va)n Beveren en Guidon van der Benden die sterf opt (…) doch mey an°

Xv( en Lvi (1556)’.

Wij hopen deze grafsteen een waardige plaats te kunnen geven tussen de aanplanting rond de Apolloniakapel.

      G.H.”

De orde van de redemptoristinnen is een contemplatieve orde die in 1731 gesticht werd door de heilige Alphonse de Liguori. De bakermat van de orde ligt in Italië, meer bepaald in de stad Scala. In België werd het eerste huis van de redemptoristinnen gesticht te Brugge in 1841 door Eugén Dijon. De kloostergemeenschap groeide snel en in 1855 werden twee nieuwe huizen gesticht, één te Dublin (Ierland) en één te Brussel. Dat laatste klooster verhuisde in 1858 naar Mechelen. De redemptoristinnen droegen een rode habijt met blauw schapulier en werden om die reden ‘rode nonnen’ genoemd.

Foto ‘s :

-De negentiende-eeuwse grafzerk van de redemptoristinnen langs de zuidkant van het kerkhof.

-De grafsteen van Ridder Schoff.

09-10-2012 om 09:52 geschreven door Marcel Van Hoof

1977 – December : Het hoekje van de Meisjesschool

“Reeds een paar weken vooraf was er in elke hoek van de klas een groepje kinderen lustig aan het voorbereiden op het komende kerstmis van de school. De kleuters hadden al enkele keren gevraagd hoeveel maal ze nog moesten slapen zo nieuwsgierig waren ze. Het kerstfeest kwam naderbij. Zenuwachtig hadden alle kinderen voor de laatste keer hun rol geoefend. Trippelend van ongeduld gingen we twee per twee in de rij naar de parochiezaal. Gelukkig had iedereen een stoel.

Het werd donker. Zachtjes schoof het gordijn open en daar klonken de eerste kerstliederen van het Leestse kinderkoor door de zaal. Niet alleen het Leestse kinderkoor was er, maar ook de Leestse boeren en natuurlijk waren de boerinnetjes meegekomen. Ze hadden voor ons een mooi volksdansje.

Het kerstverhaal door de kinderen uit het 2^de en 3^de leerjaar was echt prachtig. Zo mooi ook was het schimmenspel over Sneeuwitje gespeeld door de leerlingen van het 4^de jaar.

Nu kwam het langverwachte ogenblik. Het optreden van Sloeberke, de sprekende pop. Al de kleuters keken met grote ogen naar die rare pop die kon spreken. Ongeduldig zaten de kinderen op hun stoel te schommelen als de omroeper zei dat het volgende programma binnen een kwartiertje zou volgen met een versnapering tijdens de pauze.

Na de pauze was het doodstil. Immers de kinderen van de 3^de graad speelden de thriller ‘Spoken op het kasteel’.

Na dit spannende avontuur kwam er iets heel prettigs. Het was een Eurosongfestival.

Er waren tientallen zangeressen met allerlei mooie liederen zoals Vivi met ‘Daar was laatst een meisje loos’ en nog veel meer zoals : Ilse Michel, Rita Corita, enz..” (De Band)

1977 – Dat jaar (enkel jaartal bekend) publiceerde Georges Herregods in ‘De Band’ :

                                                  “Bij een gerestaureerde grafsteen.”

“Tegen de kerkhofmuur van Leest staat een grafmunument : ‘Rustplaats van de Monialen Redemptoristinnen van het klooster Sint Alfonsius Mechelen”. Wat staat deze grafsteen daar te doen ?

Deze zusters Redemptoristinnen, in de volksmond beter bekend als ‘de rode nonnen’ omdat ze in het rood gekleed waren, hadden hun klooster te Mechelen. Ze lieten hun dode zusters begraven op het kerkhof van Leest. Zo werden tussen het jaar 1861 en 1974 hier te Leest 94 ‘rode nonnekes’ begraven. Vandaar deze grafsteen. Hij bevatte vroeger de Franse tekst : Sepulture des Religieuses de l’ ordre du T.S. Red. du monastère de St Alphonse à Malines.Rip.

Deze grafsteen was in verhakkelde toestand. Na overleg tussen de pastoor en de stad Mechelen werd overeengekomen dat deze steen, terug gerestaureerd, zijn plaats zou krijgen tegen de muur van het kerkhof, als een blijvende herinnering aan deze kloosterzusters die hier hun laatste rustplaats kregen. Dat is ondertussen gebeurd.

Een beetje historiek…

Rond het midden van voorgaande eeuw had het klooster van de Redemptorinnen te Brugge meer nonnekes dan voorzien door hun heilige regel. De toenmalige kardinaal Sterckx nam in 1854 het voorstel van de bisschop van Brugge aan, om enkele van deze zusters over te nemen die te Brussel een nieuw klooster zouden beginnen. Op 18 april van dat jaar trok Moeder Marie Alphonse met zuster Marie Gabriel als vicares en 12 andere zusters naar de hoofdstad, en namen voorlopig hun intrek in de Josaphatstraat te Schaarbeek.

Oorspronkelijk wilden ze zich vestigen te Elsene, maar op voorstel van de kardinaal, vertrok de communauteit ten slotte op 6 oktober 1858 naar Mechelen, in de Bleekstraat nr 8.

Ze verbleven daar tot 1966. In het jaar 1959 reeds had kardinaal Van Roey hen een stuk grond aangewezen te Bonheiden, waar ze een nieuw klooster konden zetten. Het duurde echter nog tot oktober 1966 vooraleer de sleutel op de deur zat.

Zoals hierboven vermeld werden tot 1974 al hun overleden zusters te Leest begraven.

Lijst der zusters Redemptoristinnen van Mechelen die te Leest begraven zijn, met kloosternaam, ‘in-de-wereld’-naam en datum van overlijden :

Moeder M. Alphonse – stichteres – Eugenie Dijon  - 23 maart 1869.

Moeder M. Gabrielle – medestichteres – Marie Victoire Eder - 1 februari 1888.

Zr Marie Michelle – Charlotte Bicquet - 26 januari 1861.

Zr Antoinette – Anna Smeets  - 11 juni 1879.

Zr Joseph – Elisabeth Torfs – 20 maart 1864.

Zr Scholastique – M. Agathe Peters – 19 april 1882.

Zr Marthe – Virginie Moerkerke – 20 februari 1866.

Zr M. Stephanie – Elisabeth ’T Serclaes – 10 januari 1868.

Zr M. Victoire – Emma de Moerman d’ Harelbeke – 23 juli 1868.

Zr Joseph – Rose Gillet – 25 mei 1883.

Zr Marie Agnès – Josephine Dupont – 29 dec 1890.

Zr Marie Thérèse – Léonie Demaisières-de Wault -16 okt 1879.

Zr Marie Gonzague – Emma Kaus – 25 jan 1867.

Zr M. Anne Joseph – Baronne Amelie Van der Straten-Waillet – 8 maart 1895.

Zr M. Mechtilde – Celine Urbain – 2 nov 1876.

Zr M. Francoise – Eulalie de Cambray – 10 aug 1867.

Zr Marie Cécile – Cornelie Peyrot – 12 april 1898.

Zr Philomène – Henriette Robert – 16 jan 1894.

Zr Séraphine – Elisa Deschreyvers – 26 dec 1891.

Zr Jeanne Berchmans – Catherine Van Gompel – 18 juni 1875.

Zr Alphonse Thérèse – Regina Breidenbeut – 13 mei 1877.

Zr Augustine – Anna Ramakers – 14 juni 1897.

Zr Raphaël – Catherina Van Zonhoven – 13 febr 1899.

Zr M. Gonzague – Elise Gotschalck – 7 sept 1903.

Zr Mechtilde – Celine Urbain – 2 nov 1876.

Zr M. Séraphine – Angèle Aubépin – 23 juni 1871.

Zr M. Paul – Octavie Galband du Fort – 2 nov 1901.

Zr M. Jeanne – Joséphine Crielars – 31 dec 1898.

Zr M. Clémentine – Flavie Rowijs – 9 dec 1903.

Zr Alphonsine – Céline Demarlier – 9 sept 1906.

Moeder M. Alphonse – Comtesse M. Louise de Villégas de St Pierre – 12 dec 1917.

Zr Marie Rose – Baronne Maria Coppens – 27 april 1915.

09-10-2012 om 09:48 geschreven door Marcel Van Hoof

Foto :

Jan Van Riet naast het kunstwerk dat hij fabriceerde voor de Sint-Elooifeesten van Meise.

Vervolg Jan Van Riet.

Toen hij 80 (1979) was kreeg hij bezoek van een reporter van De Band. Dit interview verscheen in het nummer van mei :

VAN RIET JAN een Leestenaar voor wie smeden een kunstwerk is.

“Vroeger was smeden het beslaan van het zware Brabantse paard dat op elke boerenwinning te vinden was, of het slagen met de voorhamer van ijzeren werktuigen die nodig waren bij de ambachten.

Jan Van Riet is 80 jaar geworden en staat sinds zijn 12 jaar in de smidse. Onder zijn kundige handen kan ijzer uitgroeien tot een mooi kunstwerk.

‘De Band’ ging bij Jan op bezoek en hij vertelde ons over z’n werk en een beetje over zichzelf.

Jan Van Riet 68 jaar smid en kunstsmid.

Jan is druk bezig in de smidse van zijn schoonzoon. Even nog een lasapparaat in elkaar schroeven, de werking controleren en dan tijd voor een babbeltje :

‘Ik ben van mijn 12 jaar gaan werken als leerjongen in de boeresmederij van Ramsdonk. Het was zware arbeid, want alles gebeurde met de hand : beilen, hakken, staven, enz., moest voorgeslagen worden met de voorhamer. Het hoofdwerk was het beslaan van de zware Brabander, het trekpaard dat je op elke hoeve vond. Tot 1919 bleef ik er werken. Maar in juni deed ik een proef als smid in ‘t Arsenaal van Mechelen en tot 1930 werkte ik er aan de locomotieven. Daarna ging ik naar de middelbare school voor hoefsmederij van Brussel en kreeg zo ’t diploma van meester hoefsmid in mijn bezit. Het zat reeds lang in mijn hoofd om zelf als smid te beginnen, maar omdat ik op het Arsenaal op het studiebureel een plaats kreeg bleef ik er. Het werk bestond erin een studie te maken van ijzerwerken die moesten uitgevoerd worden. In 1943 slaagde ik als brigadier ; zo kreeg ik het toezicht op de werken en de organisatie in de smidse van ’t Arsenaal.

In 1950 werd ik bevorderd tot eerste meestergast 1^ste categorie wegens de goede aanschrijving.
Op 56-jarige leeftijd moest ik wegens gezondheidsredenen vervroegd pensioen nemen.

In 1957 werd mijn droom werkelijkheid. Ik richtte een smidse op, op naam van mijn zoon Achiel. Die voelde er niet veel voor om ’t voort te doen. De smidse kwam dan in handen van mijn schoonzoon Louis Clerbout in 1960. Ik werkte goed mee om de smidse op dreef te helpen en stillekesaan kon ik me meer en meer bezig houden met kunstsmeedwerk.

Allerlei kunstsmeedwerk zoals rozen, kruisen en kruisbeelden, takken enz.

Het kruis van de Apolloniakapel kennen ze in Leest wel.
Laatst maakte ik een kruis van 10 kg met rozen en rozentakken, bestemd voor de kapel van Asselberg te Meise. Nu ben ik bezig aan vier kandelaars voor de Sint-Niklaaskerk van

Kapelle-op-den-Bos. Het is een groot werk, dat nog veel tijd in beslag zal nemen. Als het klaar is moet je eens komen kijken, niet eerder en zeker niet als ik  eraan bezig ben, want ik hou niet van afkijkers.

Ik heb laatst ook meegedaan met een tentoonstelling in Nieuwenrode – Kapelle-op-den-Bos. Met hoevenagels op vergrote schaal maakte ik een kruis voor de Sint-Elooifeesten (zie foto).

In deze zin wil ik verder werken als mijn gezondheid het toelaat.’

Als de levenswijze van de mensen verandert, verandert ook de werkwijze van de verschillende technieken bij het smeden. Waren het vroeger hoefsmederijen dan werkt nu de smid aan auto’s, laadbruggen, kranen en aan de verschillende herstellingen van zware voertuigen, zegt Jan.

Enkele anekdoten wil Jengske Van Riet ook vertellen. Toen ik in ’t Arsenaal werkte was ik wel eens krikkel. Op een keer toen ik zo kort was en er twee stukken aan elkaar te lassen waren, lag de hamer niet op het aambeeld. De smid sloeg met zijn vuist op de te lassen stukken…

Een andere keer vloog de smid uit tegen z’n helper : ‘hier moet je slaan !’ en hij wees met z’n vinger op de juiste plaats. Z’nnen helper sloeg op zenne vinger…

Jan vertelt ook dat hij van Leest is  maar meer voeling houdt met Kapelle-op-den-Bos, daar in de uithoek van Leest. Hij doet wel graag mee met tentoonstellingen zoals in Nieuwenrode en Kapelle.

Z’n vrouw Dorothea, Leontine Huysmans, waarmee hij in 1930 gehuwd is, was van de Tisseltbaan. Op de grens van Kapelle en Leest, aan het Hofland kapelleke stond het woonhuis van de familie Huysmans en Petrus (Pier Jan) Huysmans had daar een herberg.

Hij was een echte marchant. Daar brachten de boeren uit de omtrek hun gerst, rogge, tarwe en haver samen, dronken een glas en kochten bij Pier een paar nieuwe klompen.

Jan had vier kinderen, drie meisjes en één jongen. Z’n oudste overleed op 16-jarige leeftijd.
Over zichzelf vertelt Jan niet veel : ik heb gestudeerd  en gewerkt om hoger te klimmen. Van kleinsafaan heb ik m’n ogen gebruikt en ermee geleerd. Is het daarom misschien dat ik niet kan verdragen dat anderen met hun ogen bij mij komen stelen ?

Het geeft me wel voldoening te weten dat ik er geraakt ben, dat m’n opzet geslaagd is.

De Band dankt Jan voor het interview en wenst hem het beste.”

Jan Van Riet was geboren te Ramsdonk op 3 januari 1899.

Hij was gehuwd met Leontine Huysmans die hem vier kinderen schonk : een dochter die op haar 16^de overleed, Mariette, Alice en Achiel.

In 1957 richtte hij een eigen smidse op, op naam van zijn zoon Achiel.

Die voelde er niet veel voor om verder te doen en de smidse kwam in 1960 in handen van zijn schoonzoon Louis Clerbout. Jan legde zich toe op het kunstsmeedwerk, rozen, kruisen, kruisbeelden...zo is het kruis van de Sint Appoloniakapel van zijn hand.

In de kapel van Asselberg te Meise hangt een kruis van Jan Van Riet en voor de Sint-Niklaas kerk van Kapelle-op-den-Bos fabriceerde hij vier kandelaars.

Jan Van Riet overleed te Mechelen op 21 oktober 1987.

08-10-2012 om 20:28 geschreven door Marcel Van Hoof

Foto :

“In het Arsenaal had Jan Van Riet de leiding over de vervaardiging van de 700 kg wegende geleibaan van de kruiskop van de drijfstand van de zware locomotieven.” (foto GvM)

1977 – 14 december – Gazet van Mechelen :

            Jan Van Riet uit Leest : smid in het arsenaal

“Jan Van Riet is van Ramsdonk afkomstig, waar hij op 3 januari 1899 geboren werd.

Deze krasse 78-jarige bewoont nu, samen met dochter Mariette en schoonzoon Louis,

een knus huisje aan de Kapellebaan nr. 38 te Leest (op de scheiding met Kapelle-op-den-Bos).

Jan, beter gekend als Jenske, liep in zijn geboortedorp tot zijn 13 jaar school.

Op deze jeugdige leeftijd had hem reeds de microbe van de smederij te pakken.

Op 13-jarige leeftijd ging Jenske werken bij de smederij Verlinden uit Ramsdonk.

In 1919 verliet hij die smederij en verhuisde naar de werkhuizen van de NMBS (het Arsenaal) te Mechelen.

Zijn dagtaak bestond erin stukken te fabriceren voor de locomotieven.

Vanaf 1920 ging Jenske zich, na zijn dagtaak, verder specialiseren in zijn vak.

Gedurende 2-1/2 jaar volgde hij nog metaalleer aan de nijverheidsschool van TSM. (Technische Scholen Mechelen)

De atmosfeer waarin Jan indertijd moest werken, stond hem helemaal niet aan en hij overwoog zelfs om drie jaar verlof zonder wedde te nemen, met de bedoeling een eigen smidse te beginnen.

Gelukkig werd hij in 1930 naar het studiebureel van het arsenaal gestuurd en hier viel het voor hem veel beter mee.

In de jaren 1925-26 volgde Jenske, steeds bekommerd om zijn werk en zijn stiel, nog de staatsmiddelbare leergangen van de hoefsmederij te Brussel, alwaar hij het diploma van meester-hoefsmid behaalde.

Juist voor de oorlog slaagde hij in een examen voor brigadier smederij en vier jaar later werd hij zelfs tot meestergast eerste categorie benoemd.

Hij kreeg dan een 100 a 120-tal gasten onder zijn gezag en zijn manschappen moesten onderdelen smeden voor de locomotieven.

Jan vertelde ons volgende pittige anekdote : in die tijd werd aan de directeur van de werkhuizen van de NMBS van Mechelen gevraagd om stangen voor de Duitse dieselmotoren, de Malbachmotoren, te vervaardigen. De toenmalige directeur Verbeemen, gaf hierop een ontkennend antwoord, doch ingenieur Titeca zei : ‘Dit zal ik eens aan mijn meestergast vragen’. De meestergast, Jenske, maakte van dit probleem een studie van werkwijze en van tijdsduur en die studie werd naar de directie in Brussel gestuurd voor onderzoek met als gevolg dat die stangen mochten gefabriceerd worden in de centrale werkplaatsen van Mechelen.

Jan toonde ook een foto van een 700 kilo wegende geleibaan van de kruiskop van de drijfstang van de zware locomotieven ‘type 29’, die onder de bevrijding onder zijn leiding in Mechelen werden gemaakt. In 1946 heeft Jenske ook van dichtbij meegewerkt aan de organisatie en de inrichting van de verhuizing van de oude naar de nieuwe smidse. Van toen af is het zware smeedswerk verhuisd naar het Waalse plaatsje Salzinnes, zodat er op dit ogenblik nog slechts 3 à 4 echte smeden werkzaam zijn. Dit omdat tegenwoordig bijna alles verkregen wordt langs machinale weg, zodoende dat er nog slechts aan plaatbewerking gedaan wordt en niet meer aan het artistieke smeedwerk.  Jenske betreurt het ook dat er geen opleiding meer gegeven wordt in de scholen voor dit mooie beroep, dat gedoemd is tot verdwijning.

In 1952-53 heeft Jan nog de tijd gevonden om, na zijn werkuren, nog een cursus te geven voor de smeedkunst.

Pensioen

Na 37 jaar gewerkt te hebben aan het arsenaal te Mechelen is Jenske in 1956 wegens een minder goede gezondheid met vervroegd pensioen gegaan.

Eens in pensioen hielp hij zijn zoon lanceren in een eigen smederij, een zaak die achteraf werd overgenomen door zijn schoonzoon.

In zijn vrije tijd hield Jan zich steeds bezig met het vervaardigen van allerlei soorten kunstsmeedwerken, waarvan zijn laatste werk een prachtig kruisbeeld is.

Dit ongeveer 10 kg wegende waardevol kunstwerk heeft Jan vervaardigd op hoevenagels en dit op aanvraag van Monseigneur Daelemans, directeur-generaal van het vrij onderwijs en oud-burgemeester Van Campenhout van Meise.

Op donderdag 1 december werd te Meise op de Hasseltberg Sint Elooi gevierd en tijdens de misviering  werd het kunstsmeedwerk geofferd en geschonken door Jan Van Riet, ere-gezel van de vereniging.

Dat Jenske zich steeds met hart en ziel inzette voor de kunstsmederij weet wellicht iedereen die Jan kent en, in het huis waar Jan woonzaam is, hangen en staan tal van getuigenissen van zijn kunst.

In 1925 had hij een plan uitgekiend en de werktekeningen gemaakt om het de landbouwers mogelijk te maken de ploeg achteraan met de voet te bedienen om alzo de ploeg dieper  of ondieper in de grond te laten dringen. Met deze plannen en tekeningen trok Jan naar Brussel voor brevettering van zijn plannen.

Aangezien hij voor het brevet 300 frank moest neertellen (wat in die tijd een hele som was) trok Jan onverrichterzake terug huiswaarts toe.

Ook op syndicaal gebied heeft Jan het ver gebracht.

Hij zetelde een bepaalde periode in de Nationale Paritaire Kommissie van Brussel en is gedurende meer dan 50 jaar lid geweest van hetzelfde syndicaat.

Jens werken zijn steeds producten door zijn technisch kunnen bekomen en van zijn ambachtelijke bekwaamheid.
Hij maakt zijn kunstwerken steeds in ijzer en maakt voor de vervaardiging van zijn stukken nooit een tekening op voorhand. Zijn inspiratie laat hem dan ook nooit in de steek.

Hij is ook gedecoreerd met het bronzen, zilveren en gouden ACV-ereteken, alsook met een bronzen, zilveren en gouden burgerlijk ereteken en heeft ook nog een herinneringsmedaille van 1940-45 met 2 gekruiste sabels in zijn bezit.”

08-10-2012 om 20:19 geschreven door Marcel Van Hoof

1977 – 24 november 1977 – Kerk en Leven nr.45 : Davidsfonds

            “Wees niet te haastig om uw kerst- en nieuwjaarskaarten te kopen : ter 

            gelegenheid van het “Jaar van het Dorp” geeft Davidsfonds Leest een reeks van

            twaalf postkaarten uit : Leest gezien en geschetst door zes Leestse tekenaars.

            Deze kaarten worden u vanaf volgende week ten huize aangeboden.” 

            (Zie onderaan)

1977 – 27 november : Veelzijdigheidswedstrijd voor pony’s.

            De Landelijke Rijvereniging Leest organiseerde op 27 november een

            veelzijdigheidswedstrijd voor pony’s (70 in totaal uit gans de provincie

            Antwerpen) op het Hoogveld te Leest.

            Drie leden van de LRV Leest behaalden ereplaatsen.

            “Tijdens de laatste weken van de winter van 1977 begon bij een aantal jonge

            mensen uit Leest het paardenbloed te werken.

            Er werden hoofden bij mekaar gestoken en na verloop van een paar weken werd

            de Rijvereniging Sint Niklaas weer opgericht.

            We zeggen wel degelijk weer opgericht want nog niet zoveel jaren geleden is de

           vorige rijvereniging wegens trouwgevallen en andere ongelukken stilaan de mist

            ingegaan.

            Na ongeveer een maand konden de bewoners van de Kouter in Leest enkele

            dapperen aan het werk zien die met zweet en blauwe plekken de geheimen der

            edele rijkunst probeerden te ontsluieren. Of hun dat reeds gelukt is laten we

            buiten beschouwing. Wat ons echter wel gelukt is, is het uitbouwen van een

            rijvereniging van ongeveer dertig actieve leden.

            (...) “

            (De Band, december 1977)    

1977 – Zaterdag 3 december : Groot Sint-Niklaasbal

            van KWB-Leest, aanvang 21 uur, in de Parochiezaal, Kouter Leest.

            Orkest : De Bergklomers.

Enkele van de 12 postkaarten gezien door Leestse tekenaars.

-Dorpsplein.

-Gemeentehuis.

-Rendelbeekhoeve.

-Hof van den Nieuwen Boer.

-De Bleukens.

08-10-2012 om 12:57 geschreven door Marcel Van Hoof

-Illustratie Georges Herregods.

1977 – 20 en 27 november – ‘Rust Roest’ bracht ‘De zeer schone geschiedenis van de liefde’

GvM, 6 en 12 december 1977 : Rust Roest speelde te Leest

“Traditiegetrouw was er ook deze keer weer ruime belangstelling voor de  opvoering van “De zeer schone geschiedenis van de liefde”, die opgevoerd werd door de Leestse toneelkring.

De luchtige conversatie en de vlotte dialogen maakten dit stuk genietbaar voor iedereen.

Zondag ll. was het parochiehuis, evenals op 20 november, weer goed bezet.

Rust Roest, gesticht in 1921 heeft tot hiertoe 132 vertoningen verzorgd in en buiten de gemeente Leest.

Heropvoeringen van de reeds gespeelde stukken in acht genomen zijn 88 verschillende toneelwerken gespeeld.

Ere-Voorzitter Alfons Hellemans en Ere-Ondervoorzitter Jaak Publie, die nog steeds nauw betrokken zijn bij deze toneelkring, hebben deze geschiedenis volledig meegemaakt.

“De zeer schone geschiedenis van de liefde” geschreven door Paul Vanbossuyt in 1975, is een volks toneelspel in 2 delen en 10 taferelen.

In een vrij originele vormgeving werden door een groep toneelspelers 5 verhalen over de liefde gespeeld, die aaneengepraat werden door Gust.

Regie

Regisseur en productieleider Guido Hellemans, die zijn vader als regisseur in “Rust Roest” opvolgde, wist een zeer goede keuze te maken tussen het ter beschikking staande spelerspotentieel. De vlotte rolkennis en de “stielvaardigheid” van opgeefster Erna Vloebergh

zorgden ervoor dat in de zaal de tekst niet gekend was vooraleer hij gedebiteerd werd door de spelers.

Een sober, doch smaakvol decor was werk van de stille werkers achter de schermen: Vic Diddens, Marcel Spoelders, Staf Tuyaerts en Willy Lauwers, terwijl Vic Diddens ook nog zorgde voor techniek en belichting.

De grime van Albert Jean zorgde voor de gepaste typering, evenals de kostumering van Miloe Van Stijvoort. Karel Mertens stond in voor de bandmontage, terwijl de sonorizatie in de goede handen was van Wim Jacobs.

Het decorontwerp en aankleding van Tony Baarendse lokte weer eens de bewondering van het publiek.Wim Baarendse zorgde, samen met Hilda Silverants, voor aangepaste             zangbegeleiding.

Na het welkomwoord van regisseur Hellemans, zongen alle spelers als begin van het stuk een vriendschapslied, dat door de aanwezigen kon meegezongen worden. 

De 5 verhalen van de liefde die in dit stuk getoond waren : de ontluikende liefde met Lowieke, die er nog zo weinig van weet. Dit werd op een prachtige wijze vertolkt door Dirk Baarendse.

Zijn verloofde, Lieveke, die er toch al wat meer van afweet, werd op een even        voortreffelijke wijze vertolkt door Marleen Lauwers.

Hierna kwam de jonge jaloerse liefde op het voorplan met Jos, die zo wantrouwig is en zijn vrouw Marieke die een schuldeloos blommeke-lief is. Voor deze beide personages  waren Wim Baarendse en Imelda Vander Hasselt de gepaste figuren voor deze rollen.

De onmogelijke uitechtelijke liefde met Frans, die niet meer weet of hij liefheeft, en Liske, die zoveel van hem houdt, waren bij Eddy Moortgat en Monique Verschueren in goede handen.

Als vierde en voorlaatste verhaal van de liefde, was het de beurt aan de vergevende liefde met Gust, die iedereen wil liefhebben. Door zijn grote toewijding en inspanningen maakte Marcel Verwerft zijn rol af. Als tegenspeelster acteerde Renild Polfliet als Stef, die veel heeft liefgehad. Zij kreeg loon naar werken door haar geschikt optreden.

Als laatste verhaal was het de beurt aan de gelouterde rijpe liefde.Hierna speelden Dolf, die steeds bromt en plannen maakt, vertolkt door Pierre De Wit. Hij was de gedroomde acteur voor deze rol. Treeske, echtgenote van Dolf, die trouw en wijs bemint, werd voor het voetlicht

gebracht door Mariette Verbeeck, die in deze rol een kluifje naar haar hand kreeg.

Eens te meer werd het een opvoering die ver boven het gewone reikte.

Op vrijdag 23 december e.k. wordt dit stuk, op uitnodiging van de Chiro-KWB van Heffen, opgevoerd in het Parochiehuis te Heffen.” 

En ‘De Band’ van december 1977 :

“Wij danken Guido Hellemans en zijn ploeg  van ‘Rust Roest’ voor de mooie avond die zij ons brachten, wij vonden dit stuk meer begrijpelijk en genietbaar dan het voorgaande.

We misten echter het spontane, het ‘echte’ van het spel (als de liefde zo ‘stijf’ moet gebeuren, dan is het interessante er af). Dit is geen verwijt aan het adres van de spelers, het ligt naar onze bescheiden mening vooral aan het stuk zelf dat nogal theatraal en geforceerd overkwam en zeer moeilijk te interpreteren, gezien het grotendeels uit dialogen en monologen bestaat.

Wij hopen nog steeds dat ‘Rust Roest’ ons eens zal vergasten met een stuk dat dichter bij onze mensen staat en waarin de spelers meer zichzelf kunnen zijn. Moeten wij nu altijd op zondagavond zo plechtig doen ?

Maar ja, wij zijn nu eenmaal kinderen van Vondel !!!

     HG.”

P.S. Een speciaal pluimke voor de decorontwerpers.

08-10-2012 om 08:26 geschreven door Marcel Van Hoof

Foto :

-Viering van de Wapenstilstand omstreeks 1955. Schepen Emiel Verschueren, burgemeester Pieter De Prins en schepen Prosper Busschot leggen bloemen neer bij het monument van de gesneuvelden. Op de achtergrond de Kon. Fanfare St.-Cecilia. (Leest in Feest)

1977 – 11 november : De Leestse Oudstrijdersbond is nog de enige die de traditie van voor de fusie van gemeenten in ’77 in ere houdt met de plaatselijke herdenking van Wapenstilstand. De burgerlijke plechtigheid werd elk jaar georganiseerd bij het monument van de gesneuvelden. (Leest in Feest, blz. 243)

1977 – Zondag 13 november : Chiro-Familiefeest

“Naar goede jaarlijkse traditie hield Chiro-Leest op zondag 13 november haar familiefeest.

De inzet was een eucharistieviering op zaterdagavond op en top in chiro-stijl.

Op zondagnamiddag stroomden vanaf twee uur tientallen ouders en sympathisanten naar de parochiezaal en omstreeks half drie was geen plaatsje nog onbezet.

Zenuwachtig-trippelende Chiromeisjes, drukdoende chiroleiders- en leidsters, bezorgde moeders en schijnbaar nonchalante vaders zorgden samen voor een sfeer van spanning en verwachting waaraan niemand ontkwam.

Vlug merkten we dat dit chirofeest wat betreft organisatie en afwerking boven de vorigen uitstak. Men had het uitstekend idee opgevat om doorheen  dit hele chirofeest een gouden draad te weven, zodat alle nummers samen een fijn geheel vormden. Een moeilijke opgave maar naar ons oordeel volkomen geslaagd !!!

Via spelletjes, dansjes en sketches werden de verschillende activiteiten van de chiro voorgesteld. Een originele en aantrekkelijke reclame. Ook trachtte men op speelse wijze het publiek vertrouwd te maken met het nieuwe jaarthema : PRIK – VEER – PROBEER !

Het onthaal was eveneens prima. Wat leuk ook om via dia’s weer herinneringen aan mooie chiro-momenten op te roepen. Tevreden kon men huiswaarts keren.

Zo wensen ouders en kinderen de chiro. Jong, creatief, origineel en met stijl. Wij wensen daarom het bestuur van de chiro, leidsters en leiders van harte proficiat ! DOE ZO VOORT !!!”

(De Band, december 1977)  

1977 – 17 november : Verkeersongeval te Leest

            In de nacht van maandag op dinsdag werd dokter Armani van Kapelle o/d Bos

            opgeroepen voor een zieke te Leest.

            Vergezeld van zijn echtgenote reed de dokter met zijn wagen naar het opgegeven

            adres. In de Biststraat te Leest begon het voertuig plotseling te slippen en kwam

            tegen een electriciteitspaal terecht.

            Zowel de dokter als zijn echtgenote liepen verwondingen op en dienden naar een

            Mechels ziekenhuis te worden overgebracht. 

08-10-2012 om 08:09 geschreven door Marcel Van Hoof

Foto :

Pater Kamiel Emmeregs

1977 – Zondag 6 november : KVLV-Herfstvergadering

“Op zondag 6 november trokken omstreeks half drie dames van allerlei slag : slanke, mollige en zelfs corpulente in dichte drommen naar de parochiezaal voor de herfstvergadering.

Gastvrouwen waren de KVLV-leden uit Kouter en Kouterwijk.

Het zou een gezellige ‘Breughelnamiddag’ worden. Voor het ernstig gedeelte en de behandeling van het lesonderwerp : ‘Vlot en vrij mens worden’, kon men rekenen op mevrouw Sabbin, godsdienstlerares, die met behulp van dia’s ons trachtte bij te brengen dat ieder mens enorm veel mogelijkheden bezit die al te vaak uit gemakzucht of faalangst begraven blijven.

Natuurlijk wilden de KVLV-leden uit de Kouter er dadelijk wat aan doen. Zij sleurden ons allen mee in hun ontspanningsprogramma. Wij zongen de gezelschapsliederen mee en voelden ons als in een vacantiekamp. Wij deden gek als kleine kinderen, dansten elegant als jongedames en lachten ons ziek met de gekke personaliteiten uit het reuze-interview.

Natuurlijk moest er ook gegeten (pensen, appelmoes en rijstebrij) en gebabbeld kunnen worden.

Onze twee Lourdesafgevaardigden brachten een kort relaas over hun prachtige reis en verlootten hun geschenkjes.

Om zes uur namen we afscheid van elkaar. Het was een fijne vergadering. We komen vast terug !” (DB, december 1977)

1977 – 6 november : Overlijden van Pater Koenraad ‘Kamiel’ M. Emmeregs (foto)

 Dominikaan

Medewerker aan het parochieblad Kerk en Leven onder de schuilnaam Sinjoorke.

Geboren te Leest op 14 april 1913.

Geprofest op 24 september 1939.

Overleden te Tienen op zondag 6 november 1977.

“Ik heb de goede strijd gestreden. Het geloof bewaard. Nu wacht mij de kroon der

gerechtigheid.”

Deze gedachte begeleidde onze goede confrater toen we hem die zondagavond het Viaticum hebben gegeven. Zijn groot en machtig middel was de pen. Meer dan dertig jaar heeft hij de Vlaamse kerkgemeenschap met zijn pareltjes van artikels in Kerk en Leven aangesproken op een diepe en volkse toon. Hij heeft als goed dominikaan de waarheid van het geloof gediend. Om deze dienst aan zijn dierbare kerkgemeenschap had hij de achting van velen in de lande. Zijn rijke voorraad haalde hij uit zijn theologische dominikaanse vorming, gedragen door permanente zelfstudie en een pastoraal gevoed geloofsleven.

Waar onze confrater ook geweest is, steeds was hij een graag opgezochte geestelijke begeleider. Vele jaren was hij de geestelijke adviseur van het godsdienstige bezinningscentrum te Tienen en tot aan zijn overlijden de geliefde geestelijke begeleider van de dominikaanse Lekenorde. Met een rustig gemoed en een mild oordeel was hij voor velen een steun en toeverlaat.

Opgegroeid in een mooi christelijk gezin bleef hij steeds de guitige en trouwe broer in zijn familie. Met een dankbaar hart vertelde hij steeds over zijn familie. De kiemen van het christelijke gezinsleven schoten wortel in zijn geliefd Klein Seminarie te Hoogstraten en droegen rijke vruchten in zijn dominikaans priesterleven.

Voor ons, zijn confraters, was hij een innig goede medebroeder. Als overste en econoom droeg hij jaren de zorg van de communauteit. Zijn sprankele aanwezigheid nodigde uit tot samenwerking. Hij was zelden gejaagd en steeds bekommerd om ons samenleven. In klooster en kerk was geen dienst hem teveel. In de trouwe dienst aan onze Tiense gemeenschap zullen wij hem deerlijk missen.

Heb dank, heel veel dank, goede confrater, voor alles wat u voor ons, voor de Tiense en Vlaamse kerkgemeenschap gedaan en betekend hebt. U was een trouw religieus en een goede priester.
Dat Moeder Maria u moge begeleiden tot de Heer.

Voor Haar hebt u steeds de gelovige aandacht gevraagd in het gebed van de Rozenkrans en de Rozenkransbedevaart.

Wij blijven u vroom en dankbaar gedenken in ons gebed bij de Heer.

De Paters Dominikanen en de families Emmeregs en Andries, danken u om uw vrome blijken van christelijke deelneming.

(Uit zijn gedachtenisprentje) 

Meer gegevens over Pater Kamiel Emmeregs :  6 augustus 1939 bij zijn priesterwijding.

08-10-2012 om 07:57 geschreven door Marcel Van Hoof

1977 – 8 oktober : Dansavond SK Leest

            Te 20 uur in de feestzaal Sint Cecilia, Dorpstraat Leest met het orkest “The

            Wiggs”.

            Inkomprijs : 60 frank.

1977 – 15 oktober : Eerste Kerkconcert van Sint Cecilia

            Om 20 uur ving het kerkconcert van de Koninklijke Fanfare Sint Cecilia aan

            in  de parochiekerk van Leest o.l.v. Jan Piet Leveugle.

            De opbrengst was ten voordele van het kerkgebouw.

            Op het programma : de BRT-solisten André Van Driessche (hoorn) en Florent

            De Hauwere (trompet).

“Op een uitstekende wijze werd er gebruikgemaakt van de akoestiek van de  St.-Niklaaskerk. Dit eerste concert werd vanaf 1977 jaarlijks ingericht. Later werd het verschoven naar begin januari en omgedoopt tot een nieuwjaarsconcert onder de naam ‘aperitiefconcert’.

Vanaf 1977 offerde André Van Driessche een groot deel van zijn vrije tijd op om de Leestse fanfaremuzikanten een nieuwe techniek te leren. Het waren vooral de jongste muzikanten die daarvan wisten te profiteren en velen onder hen zijn mede daardoor uitgegroeid tot uitstekende amateurs en zelfs tot beroepsmusici.

Vanaf 1977 begon het trommelkorps van de fanfare met openbare optredens. En in het najaar van dat jaar kwam er een uitnodiging voor het Wereld Muziek Concours (WMC) van 1978.  Het WMC wordt vierjaarlijks ingericht in Kerkrade (Nederlands Limburg) .

Dit concours wordt beschouwd als het wereldkampioenschap. Na overleg tussen de dirigent en het bestuur werd besloten aan dit kampioenschap mee te doen in de afdeling uitmuntendheid voor fanfares. Vanaf dat moment werd het aantal repetities opgedreven en in normale omstandigheden waren bijna alle muzikanten op de vrijdagavonden aanwezig op de repetitie. Alles wat in de fanfare gebeurde, stond in het teken van Kerkrade…”

(Stan Gobien, Leest in feest)

Het Leestse soldatenblad wijdde er twee artikels aan :

“Zaterdagavond 15 oktober (20 uur) bood de Koninklijke fanfare St.-Cecilia de mensen van Leest een kerkconcert aan. Iedere parochie kampt zowat met financiële problemen en om de balans in evenwicht te houden kan men eigenlijk niets geschikter dan een muzikaal concert.

De gastdirigent J.P.Leveugle en de solisten A. Van Driessche en F. De Hauwere stonden borg voor het hoge peil van dit concert. Het hoofdaandeel lag natuurlijk in handen van onze eigen fanfare. Het begon met tamelijk zware muziek, daarna afgewisseld met lichtere stukjes en een eigenaardig electronisch stukje, gecomponeerd door Jan Segers.

Als men dit volgend jaar nog eens wil overdoen, zou ik voorstellen om d’er enkele goede zangers of een kerkkoor bij te brengen. De aanwezige genodigden en het publiek apprecieerden het concert naar waarde, wat ze lieten bllijken in een langdurig applaus.

Bravo St.-Cecilia !

“De vorige keer werd reeds een woordje gerept over het Kerkconcert van 15 oktober.

Dat er een hoog peil werd bereikt kon niet anders wanneer men het programma inzag en kennis nam van de respectievelijke stukken die de avond zouden vullen.

Wie met een gevoel voor muziek de Alpen Echo beluisterde, met het optreden van de twee uitmuntende solisten Van Driessche en De Hauwere, kon er zich niet van ontdoen de indruk te hebben zich in de Alpen te bevinden, terwijl het hoorngeschal en de klare, soms scherpe tonen van de trompet tegen de bergen weerkaatsten.

Voor iedereen, maar dan toch inzonderheid voor de werkelijke muziekliefhebbers en kenners, was de uitvoering van Alpen-Echo het ‘summum’ van deze muzikale manisfestatie, temeer daar het milieu met de eigen acoustiek daartoe bijdroeg.

Anderzijds, wie heeft er niet genoten van het stuk ‘Trump t Volentary’ uitgevoerd door trompettist Florent De Hauwere en de solo voor hoorn door A. Van Driessche ten gehore gebracht.

Deze muzikale gebeurtenis zal nog lang in het geheugen blijven doorzinderen…en de parabel de dorstigen laven werd ook hier niet in de wind geslagen, daar werd in de Sacristij voor gezorgd en…zeker verdiend.

Iedereen weet dat door de jaren heen, de K. Fanfare St.-Cecilia steeds goede resultaten weet te behalen bij deelname aan wedstrijden. Welnu op 23 oktober j.l. had in de Stedelijke Feestzaal, Botermarkt te Mechelen, de Provinciale Fedekam wedstrijd 1977 plaats, voorbehouden aan fanfares en harmonieën. Aan die wedstrijd namen 16 maatschappijen deel. Andermaal behaalde de Leestse fanfare een eerste prijs, die kan toegevoegd worden aan de zovele reeds behaalde resultaten. Leest behaalde 263 punten of 88%.

De twee werken die werden uitgevoerd waren : ‘Music to relax’ en ‘Indian summer’.

Het aantal muzikanten-uitvoerders bedroeg 45 en ze stonden onder leiding van dirigent J.P. Leveugle. “

1977 – 30 oktober : Davidsfonds Leest – Kindertoneel

            “De Spellentappers” voerden op “Wie niet zingen kan moet balken” .

            Auteur en regisseur : Lieve Vermeulen.

            In het parochiehuis om 15 uur. Toegangsprijs : 20 frank.

Bijgevoegd :

-Jan Piet Leveugle, dirigent van de K.Fanfare Sint-Cecilia.

-Advertentie van het Davidsfonds in De Band.

08-10-2012 om 07:50 geschreven door Marcel Van Hoof

1977 – Zondag 2 oktober : 5^de Jubileumcross Chiro-Vevoc

“Ondanks de slechte weersomstandigheden waren er toch 1100 deelnemers opgekomen voor deze jubileumcross van Chiro-Vevoc.  (noot : de vorige edities waren er respectievelijk 500, 600, 800 en 950 deelnemers) Van einde en ver kwamen jong en oud naar Leest.

Niet alleen om zich te meten in kracht, maar ook om samen een gezellige, sfeervolle namiddag door te brengen.

Vanaf 12 uur zagen we ze al komen, beladen met hun sportzak, een grote schare supporters en hun kostbare glimlach. Want voor velen telde het gezegde van Pierre de Coubertin : MEEDOEN IS BELANGRIJKER DAN WINNEN !

Het parcours was een ware modderpoel, velen kwamen dan ook over de aankomstlijn rijk overgoten met slijk, voor de allerkleinsten is er niets leuker.

Na de harde inspanning een lekkere pens en alles was vergeten. Daarna nog even de prijs gaan afhalen, rond 18 uur een woordje van de burgemeester der stad Mechelen en daarna tevreden naar huis.” (DB, November 1977)

                                        Uitslagen

Miniemen meisjes                             Miniemen jongens

1. Van Bael Marleen                         1. Van Winghe Bruno

2. Frans Sonja                                    2. Hofkens Theo

3. Van Winghe Pascale                      3. Bevers Frans

Groepsklassement : Jeno Mechelen Groepsklassement : chiro Heffen

Kadetten meisjes                               Kadetten jongens

1. Pienen Linda                                  1. Engels Jan

2. Swinnen Kristine                            2. Thijs Herman

3. Meuris Monique                            3. Goovaerts Johan

Groepskl.: Jeno Mechelen                 Groepsklass.: chiro Breendonk

Scholieren meisjes                             Scholieren jongens

1. Van Praet Anita                             1. De Maeyer Jean-Pierre

2. Selleslagh Bea                               2. Van Reet Gerrit

3.Borrey Linda                                               3. Crab Leo

Groepsklass.: KLJ Breendonk             Groepsklass.: chiro Hombeek

Juniors-seniors meisjes                      Juniors-seniors jongens

1. Patteet Gina                                   1. Wouters Francois

2. Broothaers Annemie                     2. Van Waeyenbergh Robert

3. Schaerlaekens Marie Louise         3. Nauwelaerts Kris

Groepsklassem. : chiro Leest             Groepsklassem. : Telstar

Veteranen meisjes                             Veteranen jongens

1. De Schoenmaker Victoria              1. Van Win Willy

2. Schelfhout Agnes                           2. De Borger Robert

3. Houtekiete                                     3. De Backer Ferdinand

Groepsklassem. : A.R.K.                     Groepsklassem. : chiro Blaasveld.

             Een leerlinge van het vijfde jaar uit de meisjesschool vertelde in “Het hoekje van de

             Meisjesschool” over haar ervaring met de jubileumcross :

“Op zaterdag 2 oktober was het grote loopcross. Christine en ik gingen ons samen laten inschrijven . Er waren ongeveer 126 deelnemers in onze reeks. Het inschrijvingsgeld bedroeg 10 frank. Ikzelf had rugnummer zesentwintig.

Het weer was die dag niet zo best. De namiddag was aangebroken en iedereen stond te wachten op het startsein. We wisten dat de omloop slijkerig was. Dus uitglijden kon gebeuren. Het startsein was gegeven en 252 beentjes liepen zo hard ze maar konden.

Ongeveer halfweg moesten we door een slijkput ploeteren. Sommigen vielen. Op tien meter van de aankomst kon niemand voorspellen wie de overwinning zou behalen. Aan de aankomst stonden de mensen te roepen en te juichen. Het was een oorverdovend lawaai. Iemand zei tegen mij : ‘je moet niet wenen…’ en ik weende niet.

Als iedereen aangekomen was haasten we ons naar de zaal om de uitslag te kennen. Het duurde wel een tijdje voor alles klaar was. De uitslag was bekend, ik was éénennegentigste.

We kregen een prijs en een penning en moe van het lopen gingen we naar huis. Een prettige natte dag was voorbij.”

07-10-2012 om 10:00 geschreven door Marcel Van Hoof

1977 – Augustus : Columnist ‘De Distel’ van Leefmilieu Leest publiceerde in De Band :

“Professor Hublé van de Rijksuniversiteit te Gent aanvaardde in juni 1971 de opdracht van het Mechels stadsbestuur om de leiding op zich te nemen van een studie over het leefmilieu te Mechelen in al zijn aspecten. De studie werd door een groep specialisten in januari 1974 aan de stad Mechelen overhandigd.

In dit rapport heeft men het over de natuurgebieden rond Mechelen. Over de natuur in het Mechelse schrijft professor Hublé : ‘De uitzonderlijke verscheidenheid in reliëf en vooral in bodemgesteldheid van het onderzochte gebied is een gunstige voorwaarde voor de potentiële aanwezigheid van zeer verschillende levensgemeenschappen. Dit gebied is biologisch zeer rijk en landschappelijk zeer aantrekkelijk, vermits allerlei gradiënten sterk wisselende ecologische omstandigheden tot stand brengen, binnen relatief korte afstanden van elkaar. Meer dan elders in het land komen allerlei planten en diersoorten  met verschillende ecologische behoeften hier aan hun trekken. Van die rijke flora en fauna, waarvan het wetenschappelijk educatief, estetisch, milieu-hygiënisch belang niet mag worden onderschat, is thans nog maar een klein deel overgebleven ten gevolge van de intensieve wijze waarop de mens de ruimte heeft gebruikt.

We zullen hier een korte beschrijving geven van de natuurgebieden die voor ons Leestenaars van belang zijn.

1. Ten noorden van Mechelen bevindt zich het samenvloeiïngsgebied van Dijle en Zenne (het Zennegat). Een typische wandeling is langs de Leuvense Vaart naar het Zennegat en langs de Zenne over Heffen naar Leest terugkeren. Prof. Hublé stelt voor het vermelde gebied als natuurgebied  te behouden en er ook een zuiveringsstation te voorzien. Prof. Van Miegroet laat bij het gebied heel de zone langs de Zenne op het grondgebied van Heffen en Leest aansluiten. De zone langs de Zenne zou volgens hun het statuut van bosreservaat verdienen.

2. Aan de overkant van de Zenne te Leest ligt een moerassig gebied van de Robroekloop.

Het bevindt zich tussen Stuivenberg en de Leestse steenweg. Ga er beslist eens wandelen. Even prettig is het de Zennedijk op te fietsen van aan ’t Brughuis naar Stuivenberg.

3. Ook de boorden van de Zenne van Leest naar Hombeek zijn een wandeling waard.

Door de ‘Bleukens’ een interessant wandelgebied,  zeer rijk aan wild en vogelsoorten, komt men aan ’t kapelleke van ‘Leliëndael’ op de grens metomHomHom Hombeek en je ontdekt een verscheidenheid aan boomsoorten en struiken. Vooral in de maand oktober is deze wandeling een echte belevenis. Je ziet hier dat de omgeving van de Zenneboorden al lelijk aangetast zijn. In Leest de oprukkende wijkhuizen en in Hombeek het stort.

Gelukkig heeft het nieuw gewestplan van 1976 de Zennevallei te Leest tot landschappelijk waardevol bosgebied uitgeroepen. Voorlopig schijnen de plannen tot woonuitbreiding  langs de Kerkenblokweg in de diepvries te staan, hopelijk voorgoed.

Het Leefmilieu beschermen is niet alleen water en lucht zuiveren, het is ook om bepaalde zeldzame en mooie natuurgebieden te behouden voor de toekomst wegens hun bijzondere waarde, die helaas niet in geld is uit te drukken.” 

1977 – Donderdag 25 augustus : Volksdansgroep “Lous Redule” verbroederde met Leest.

            Het bestuur van V.V.-Leest  en dat van de Leestse Volksfeesten organiseerde

            met medewerking van de Kon.Fanfare Willen is Kunnen uit Zemst-Laar en

            de Bordeause volksdansgroep “Lous Redules”  een folklore-avond op het

            speelveld van de voetbalvereniging.

            De Franse groep voerde volksdansen op onder eigen begeleiding van trommels

            en fluiten.

            Na hun opvoering te Leest namen de Fransen deel aan het 5^e Internationaal

            Folklorefestival te Mechelen op 26,27 en 28 augustus.

            Vanaf 24 augustus verbleven ze bij enkele gastvrije Leestse families.

1977 – Zondag 4 september : Afdelingsverhuis Chiro

 “Zondag 4 september startte de chiro haar nieuw werkjaar met een grote afdelingsverhuis.

Met een 170 waren we, alle jongens en meisjes tussen 6 en 23 jaar, die samen speelden onder één hoed tijdens het grote overgangsgroepspel.

We begonnen met dikke Bertha dat voor de gelegenheid omgevormd werd tot dikke Pater, want onze proost was uitverkorene om iedereen te pakken.

Vervolgens waren het de Prutskes die een natte broek riskeerden aan het kapot zitten van waterballons. De speelclub had heel wat moeite om de jongerensliert door de benen te kruipen. De rakkers en kwiks hadden het al even moeilijk om de toppersrangen te vervoegen, vermits zij eerst 15 keer moesten ronddraaien en bijgevolg de kluts kwijt waren.

De tippers en de toppers moesten heel wat acrobatietoeren doen, om al zittend op hun stoel een flesje limonade uit te krijgen, toch kregen zij, zoals elke afdeling trouwens, hun afdelingslintje in afdelingskleur toebedeeld. De kerels en de tiptiens leren vliegen, vooraleer zij door een zak heen bij de aspirantenafdeling belandden. Door een dubbele handenrij werden zij als een opsinjoorke de hoogte ingezwierd. Wat een leider of leidster lijden kon ondervond de nieuwe leiding meteen. Zij moesten immers de cirkel van de leiding trachten in te breken. De ontslagnemende leiding moest juist het omgekeerde doen.

Na dit alles speelden we allen tesamen nog een spelletje en trokken dan vervolgens in sliert en als zingend door het dorp.

Als kroon op dit overgangsfeest kreeg iedere afdeling nog een klein ansichtje, waarna iedereen nog van een lekkere wafel en een drink kon genieten.

Dat chiro nog zinvol is, en dat ze nog leeft bewees alvast deze prachtige zondag.
Iedere nieuweling is trouwens welkom.”

(DB oktober 1977)

1977 - 19 september : Met de KVLV naar Scherpenheuvel

            Een veertigtal leden nam deel aan deze bedevaart.

            In de namiddag werd Diest bezocht en Westerlo. Proost en deelneemsters waren

            het er over eens om geen baancafé aan te doen, men wou de trip als bedevaart

            bewaren. (DB)

07-10-2012 om 09:56 geschreven door Marcel Van Hoof

De actie ‘Veldkapelleken’.

1977 -  8 juli : Gulden Sporenviering

            “Voor de eerste maal werd 11 juli als officiële feestdag, ook ter plaatse gevierd.

            Vrijdag 8 juli rond 19 u 30 vertrok wat was samengekomen van de Dorpsplaats

            langs de Scheer-Vinkstraat en Dorpstraat terug naar de plaats van vertrek.

            Vooraf twee Chiromeisjes en dito jongens met een leeuwenvlag, gevolgd door

            een groep Chiromeisjes.

            Een fanfare bestaande uit een dertigtal man, speelde graaggehoorde marsen.

            Ze werd opgevolgd door enkele opstappenden waarna de stoet besloten werd met

            negen ruiters.

            Te 20 uur traden de beide Chiro’s op en voerden volksdansen uit waarna de

            muziek andermaal weerklonk.

            De toneelkring “Voor Taal en Kunst” uit Mechelen bracht “Nu Toch” ten tonele

            wat ten zeerste in de smaak viel.

            Rond half negen nog een muziekoptreden en een tweede wagenspel “Drie Dagen

            Here”, ditmaal verzorgd door Jong en Moedig”, insgelijks uit de Dijlestad.

            De heer Vanroy, burgemeester der fusiegemeenten, betrad het podium om in

            enkele woorden de mensen te verwelkomen als “Waarde Stadsgenoten”, en een

            zeer bondig overzicht te geven van de Slag der Guldensporen.

            Wat het gemeentelijk vlak betrof, deelde hij mede dat er heel wat inspanningen

            noodzakelijk waren om alles en allen te integreren.

            Een potpourri van Vlaamse liederen werd door de fanfare uitgevoerd om dan de

            Heer Guido Hellemans de gelegenheid te geven zijn mooie voordracht te houden,

            gans in het teken van de gevierde gebeurtenis.

            Aan de gevels van kerk, gemeentehuis en een paar woningen hing de leeuwenvlag,

            net zoals op het podium, naast de Mechelse kleuren.

            Ten slotte werd geeindigd met de Vlaamse Leeuw en klokkengelui.

                      M.S.”

            (DB, augustus 1977)

1977 – Maandag 11 juli  9 uur aan de Zennebrug : verzamelpunt voor de vrijwilligers die de

            de Sint Annakapel gingen aanpakken. Het betrof hier fase 2 van de actie Veldkapellen.
             (advertentie bovenaan)

1977 – Van 21 tot 31 juli : Bivak Chiro-jongens te Poppel.

            86 jongens volgden de 90 chiromeisjes van Leest op.

            Zij werden op hun beurt opgevolgd door Vevoc.

Sloegen de 90 meisjes gemiddeld 20 broden per dag achterover, de 86 jongens kwam amper toe met 36 en op de ‘friettendag’ dienden er acht emmers aardappelen te worden geschild.

(db) 

In “Het hoekje van de Meisjesschool” verscheen het verslag van een Chiromeisje :

“Nu we weer opgenomen zijn in de dagelijkse sleur van het naar schoolgaan, denk ik graag nog eens terug aan de heerlijke vacantie die achter ons ligt. Het hoogtepunt was weeral eens het bivak. Samen er tien dagen op uit trekken, slapen op strozakken, een lange trektocht maken, daar hadden we het hele jaar al van gedroomd.

Eindelijk was het dan zover. We stonden op het Dorpsplein te wachten op de bus die ons naar Poppel, plaats van bestemming, zou brengen. Het afscheid duurde niet lang, een zoen, een goede raad en hup, weg waren we. Tijd om ons verdrietig te voelen hadden we niet. Geboeid keken we door het raampje naar het voorbijvliegende landschap. In Poppel aangekomen brachten we snel onze kamers in orde. Toen we die taak volbracht hadden zagen we dat het  reeds etenstijd was. Die avond gingen we vroeg naar bed, want we waren moe van de lange reis. Niet lang daarna verzonken we in een diepe slaap, dromend van bosspelen, trektochten en zo veel meer. Veel te snel naar onze zin vlogen de dagen voorbij en wedra was het de laatste avond. Elke groep had een prachtig nummertje voorbereid, dat bij het licht van het kampvuur voorgebracht werd. De dansende vlammen wierpen grillige schaduwen op de gezichten van de zingende en dansende kinderen waardoor alles zo veel mooier leek.

Ons groepje, de kwikjes, was van plan geen oog dicht te doen tot aan het morgenlicht maar hoe meer moeite we deden om wakker te blijven hoe erger het werd, en nog geen uur later lagen we allemaal in een diepe slaap en droomden van het bivak dat helaas voorbij was.”  

07-10-2012 om 09:48 geschreven door Marcel Van Hoof