1984 – 23 februari – De Mechelse Week :

                                                 LEEST TEGEN DUBBEL SPOOR

“De elektrificering van de spoorlijn 54 Mechelen-Sint Niklaas heeft reeds voor heel wat protest gezorgd. De NMBS besloot tot deze peperdure operatie met het oog op het vlotter doen verlopen van het toenemend treinverkeer. Deze lijn behoort tot de wenige nog niet geëlektrificeerde spoorlijnen in België en was dringend aan opwaardering toe.
Bovendien zou deze onderneming, hoewel erg duur, op lange termijn kostenbesparend werken. De oude diesellokomotieven eisen immers heel wat dure energie en elektriciteit is veel goedkoper geworden.

Wie echter niet zoveel zullen besparen, zijn de vele omwonenden.

Samen met de elektrificering wordt lijn 54 ook op dubbel spoor gezet.

In Blaasveld leidde dit al tot een uitgebreide protestactie, omdat een viaduct het dorp in twee dreigde te snijden. Maar viaducten komen er, niet in Blaasveld, maar wel in Leest. Bovendien zullen een aantal van de kleinere overwegen afgeschaft worden, wat heel wat praktische moeilijkheden voor gevolg zal hebben.
Het eerste slachtoffer van heel deze onderneming zijn zeker de Leestse landbouwers. Zij zien niet enkel een deel van hun land opgeofferd aan de brede spoorlijn –de goedkeuring voor de onteigeningen werd al door de gemeenteraad gegeven- maar de afschaffing van een aantal overwegen brengt ook verbindingsproblemen met zich mee.

Een boer die anders op zo’n 200 meter van zijn land woonde, zou zo verplicht worden om een ommetje van een slordige 4 km te maken alvorens hij zijn akker zal kunnen bewerken. De Belgische Spoormaatschappij toonde al begrip voor deze problemen.

In Leest zijn de werken gestart. De land- en tuinbouwers zien alles met lede ogen aan en hebben weinig verweer.

De besparingen voor de “ijzeren weg” zullen voor hen onherroepelijk een meerkost betekenen. En de tijdsbesparing voor de treinpassagiers zal eveneens ten koste van tijdsverlies bij de omwonenden gaan.

Mensen van Leest en Hombeek krijgen moeilijkheden door een geëlektrificeerde ijzeren weg.

De spoorlijn 54 –Mechelen-St.Niklaas- is de enige spoorweg die nog niet geëlektrificeerd is. De NMBS wil het steeds toenemend trein- en wegverkeer vlotter laten verlopen door elektrificatie van deze spoorlijn.

De voorbije maanden werd op het spoorweggedeelte tussen Leest en Hombeek met man en macht gewerkt. Ultramoderne machines met tientallen mankrachten toverden op een minimum van tijd een oude spoorweg om naar een vrij goede en fantastisch mooie spoorweg. De NMBS  zal met deze miljoeneninvestering vast en zeker bijzonder grote besparingen inbrengen in het verder verloop van dit verkeer. Er kan alleen al geblikt worden op de enorme besparing van benzine. Of die besparing echter voor iedereen besparingen met zich zal meebrengen is nog een heel andere vraag.

Wat is nu juist de bedoeling van de Belgische spoorwegen en welke problematiek hangt hier rond ?

De spoorlijn 54, Mechelen-St.Niklaas, is het enige spoorweggedeelte dat nog niet werd gemoderniseerd. Hieruit komen dan een heleboel moeilijkheden te voorschijn wat de aansluitingen betreft voor Brussel, Antwerpen en Gent. De mensen van de Belgische spoorwegen willen het steeds toenemend trein- en wegverkeer vlotter laten verlopen door elektrificatie en verdubbeling van deze lijn, de uitschakeling van de overwegen en de vervanging van de twee bestaande stopplaatsen te Blaasveld door één modern station. Daarbij zou de NMBS de spoorweg laten ophogen van Leest-Heide tot aan de spoorwegbrug over het kanaal te Willebroek. Dit betekende dat de woonzone Blaasveld doormidden zou worden gesneden door een betonnen viaduct van 6 m hoogte plus de elektrificatie tot 10 m hoog.

Landbouwers slachtoffer

Op het Heike te Hombeek werd de afschaffing voorzien van twee bewaakte overwegen en één onbewaakte. De eerste overweg, de belangrijkste , ligt in het centrum van het Heike, aan de vroegere treinhalte, vlak naast de feestzaal van de fanfare ‘De Vrolijke Vrienden’.

De tweede overweg die dichtgaat ligt aan het einde van de Moststraat, op het punt waar de spoorlijn naar Willebroek afgesplitst van de lijn naar Dendermonde.

De derde onbewaakte overweg heeft weinig verkeer, de sluiting treft echter landbouwers in de verbinding met hun akkers. Als alternatief voor de drie afgeschafte overwegen voorzag de spoorwegmaatschappij  wel een brug over de spoorlijn. Deze brug bedient echter niet het Heike maar wel een smal asfaltwegje nabij de ‘Brede Dries’.

In Leest zou de overweg aan de Tiendeschuurstraat wegvallen, wat als gevolg heeft dat

de bedrijven van een tiental boeren klakkeloos in twee wordt gesplitst.

Voor hun stuk land dat 300 à 400 meter van de boerderij ligt hoeven ze dan dagelijks maar even 4 km af te leggen.

De tweede overweg die in Leest wordt afgesloten is de overweg aan de Juniorslaan.
Deze wegonderbreking zou worden gecompenseerd door een overbrugging.
Deze viaduct zou dan helemaal terecht komen op het tuinbouwbedrijf van Marcel De Prins. Dit bedrijf kan dan ook hulpeloos verloren worden genoemd.

Een derde overweg die het slachtoffer wordt van de spoorwegmodernisering ligt op de Grote Heide. Deze afsluiting zou dan eveneens betekenen dat land- en tuinbouwers een rondritje kunnen doen van een kleine 4 km.

Dus kan men ongeveer gaan stellen wat de Belgische spoorwegmaatschappij bespaart aan energie, een surplus uitgave wordt bij de boeren.

Aanpassingen.

Wat is er nu al verwezenlijkt ? En wat zal er al dan niet komen ?

De spoorwegbrug over het kanaal te Willebroek zal voorlopig niet worden vervangen. De nieuwe brug zal overigens naast de bestaande gebouwd worden zodat het treinverkeer niet zal gehinderd worden. De veel besproken spoorwegviaduct door het dorp van Blaasveld komt er na talloze protestacties evenmin.

Het baanvak Willebroek-Heike zou oorspronkelijk dubbelsporig worden, maar ook dit project werd geklasseerd. De overweg-afsluiting aan de Grote Heide te Leest zou wel worden uitgevoerd, alsook de overweg aan de Juniorslaan en de Tiendeschuurstraat.

De viaduct aan de Juniorslaan is reeds in vergevorderd stadium en zal waarschijnlijk binnen enkele maanden in dienst worden genomen. De onderbrugging aan de Tiendeschuurstraat komt er helemaal niet. Dit project zou praktisch en financieel niet te halen zijn. Alhoewel er vanwege de landbouwers over de  honderd schriftelijke bezwaren werden ingediend, werd hier echter geen rekening mee gehouden.

Wat er aan het spoorweggedeelte al is verwezenlijkt is het grondgedeelte, de elektrificatiewerken zouden pas beginnen in maart en gans het complex zou eind 1984 in gebruik kunnen genomen worden.

Na dit kleine overzicht kan men wel stellen dat de NMBS zich toch de moeite heeft getroost om rekening te houden met plaatselijke bewoners, zo heeft ze bijna de helft van haar project laten vallen en hiervoor compensaties gezocht. Er zullen nog wel enkele grote moeilijkheden blijven en hierbij blijven we dan denken aan de landbouwers.

De NMBS is gestart met een mooi, modern, overdacht en verantwoord project maar wat zeker blijft is dat de besparingen aan energie die de spoorwegmaatschappij vooropstelt zal worden gecompenseerd door een surplus uitgave bij de landbouwers en andere mensen die nu vele kilometers zullen moeten meer afleggen.” (D.D.S.)

“De Band” van maart 1984 publiceerde daarover volgend artikel :

 LEEST IS ER GEW… Een brug te veel !

“Vroeger was er nog een station, de treinen stopten er. En in de oorlog werd er zelfs zeer druk aan ruilhandel gedaan : de machinist reed dan wat verder door zodat zijn locomotief goed in het veld stond, de stoker gooide wat kolen van zijn tender terwijl de boeren hem vlug groenten en boter toereikten.

Wie zou het ooit gedacht hebben dat daar midden in het veld een viaduct zou komen ?

Het waarom is een lang verhaal en begint bij de petroleumcrisis. Om onafhankelijk te worden van de dure olie schakelt ons land over naar eigen energiebronnen : steenkool en kernenergie.

46% van onze elektriciteit wordt nu geproduceerd uit kernenergie ! Daarom ook werkt de Maatschappij der Spoorwegen een plan uit om haar spoornet te elektrificeren. In dat plan is ook de lijn 54 Mechelen-St.Niklaas voorzien en tegen eind van dit jaar moet over gans het traject de elektriciteitsleiding aangebracht zijn.

En over die draad gaat het nu. Want die leidingen belemmeren het vervoer over de weg van uitzonderlijk hoge en zware stukken zoals grote machines, turbines en ketels. De vrije ruimte onder de draad is slechts 5,50 m. Al wat hoger is moet langs Leest komen.

Waarom nu juist langs Leest ?

Al wat uit het midden en het zuiden van het land naar de haven van Antwerpen moet is geblokkeerd te Boom omdat de draagkracht van de Rupelbrug te beperkt is (slechts 80 ton). Zo heeft men een andere weg moeten zoeken die loopt over Tisselt – Leest – Blaasveld – Mechelen – Rumst – Kontich – Antwerpen.
Daarom moest men een brug bouwen te Leest die sterk genoeg is om dat uitzonderlijk vervoer te dragen nl. 360 ton. Tevens zal aan de hoek Juniorslaan – Blaasveldstraat de draaicirkel vergroot worden : de elektriciteitskabine die er nu staat wordt verplaatst en de tip grond wordt in het wegdek opgenomen.

Al deze uitleg die wij bij de ministeriële diensten ophaalden, kan wel kloppen. Maar wie er woont, heeft toch de last ervan te dragen : waardevolle gronden werden onteigend, de uitbating van tuinbouwbedrijven werden bemoeilijkt doordat de gronden van mekaar werden gescheiden –vooral het bedrijf van De Prins Marcel is getroffen- , voor velen, vooral oudere mensen, zal de steile helling een hindernis zijn en een gebuurte wordt in twee gesneden : vooral de mensen van het Rennekouter moeten nu een grote omweg doen.

Is dit de tol die we moeten betalen voor de vooruitgang ?

Over autostrades rijden we in de kortste tijd van stad tot stad. Maar dat diezelfde autostrades dorpen en gebuurten in twee hebben gesneden, daar denken we niet aan.

Alleen als in onze eigen omgeving zoiets gebeurt, hebben we er oog voor.

Als straks de treinreizigers in de elektrische treinen veel vlugger zullen voorbijrazen, zullen we alleen maar spreken van verbetering.”

Foto’s :

-Vertrouwd beeld in het dorp. Passagiers op de lijn Mechelen-Sint-Niklaas.

-De overweg aan de Tiendeschuurstraat. (Foto : DMW)

-De werken aan de Juniorslaan zijn reeds ver gevorderd.

-De werken aan het viaduct aan de Juniorslaan. (Foto : DMW)

17-07-2013 om 07:37 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – 20 februari : Overlijden van Constant “Stanne” Van den Broeck.

            Hij werd 103 jaar en 5 maand.

            In de herinnering van velen bleef Stanne verder leven als een man met een gouden

            hart, die tot op het laatst erg lucide bleef en steeds klaar stond met één of andere

            kwinkslag.

            Stanne stierf niet in een onpersoonlijk ziekenhuisbed maar thuis, omringd door de

            liefdevolle zorgen van zijn 72-jarige dochter Maria, die niet van zijn zijde week.  

De plechtige uitvaartmis, gevolgd door de teraardebestelling in de familiekelder, vond plaats in de parochiekerk van Sint-Niklaas te Leest op zaterdag 25 februari 1984 te 10u30.

In ‘De Mechelse Week’ verscheen daarvan op 1 maart volgend verslag :

Stanne Van den Broeck begraven (foto’s onderaan)

“Evenals 3 jaar geleden was gans Leest op de been. Heerste er toen feestvreugde, nu was de stemming bedrukt en ingetogen. Immers voor 3 jaar werd de 100^ste verjaardag gevierd van een geliefde inwoner van Leest, Stanne Van Den Broeck.

Na een korte maar pijnlijke ziekte die het oude lichaam teisterde en ten langen laatste velde, is Stanne heengegaan van hen die hem lief hadden.

Niet ten onrechte gewaagde de dorpspastoor van een Koninklijke begrafenis, want in een afgeladen volle dorpskerk en in een zee van bloemen werd Stanne op zijn laatste wandeling door familie, vrienden en de ganse Leestse bevolking begeleid naar zijn eeuwige rustplaats. Zo verdwijnt uit Leest het vertrouwde beeld van Stanne wandelend door zijn geliefde dorp, steeds vergezeld van zijn hondje Yuri, die nu stil in zijn mandje ligt te treuren, niet begrijpend dat zijn baasje nooit meer met hem zal wandelen.

Toch zal hij in aller harten blijven voortleven als de volkse mensenvriend die steeds bereid was zijn oor te luisteren te leggen naar vreugden en zorgen van zijn medemens.

En menigeen is ondanks zorgen en verdriet door de Stanne over een moeilijk ogenblik heengelopen met fijne humor en een kwinkslag.
Zij zullen hem missen in Leest, niet alleen zijn familie maar de ganse bevolking.”

(V.C.P.)

1984 – 22 februari – Gazet van Mechelen :

            Parket van de Procureur des Konings te Mechelen

            “De Procureur des Konings bij de rechtbank van eerste aanleg te Mechelen

            brengt ter kennis van de bevolking dat de genaamde van Nobelen Brenda

            Elisabeth geboren te Mechelen de 24 december 1966 van Nederlandse

            nationaliteit, dochter van van Nobelen Antonius Johannes en van Verlinden

            Greta, gehuisvest te Mechelen (voorheen Leest) Kleine Heide 38, op 28

            december 1983 overeenkomstig de wetten op de verwerving, het verlies

            en de herkrijging van de nationaliteit, samengeordend bij K.B. van 14/12/1932 :

            -voor hem een verklaring heeft afgelegd strekkende tot het bekomen van de

            BELGISCHE NATIONALITEIT.

            De Procureur des Konings stelt een onderzoek in nopens de geschiktheid van

            hogergenoemde in verband met dit verzoek.

            De personen welke opmerkingen of tegenwerpeningen zouden te maken hebben

            of ophelderingen te geven nopens deze nationaliteitskeuze, kunnen zich wenden

            tot de heer Politiecommissaris van Mechelen tot 29 februari 1984.

            Getekend : H. Vanderpoorten, de Procureur des Konings.” 

Foto’s :

-Stanne Van Den Broeck

-Velen brachten Stanne een laatste groet. (Foto : DMW)

-Zijn rouwbrief en gedachtenisprentje.

-De mooie keramiek van Georges Herregods aan de woning van de Leestse eeuweling.

14-07-2013 om 17:52 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Zaterdag 11 februari : Dubbelconcert St.-Cecilia

Die dag werd een serenade gegeven n.a.v. het huwelijk van Albert Van Alsenoy en Rita Verelst te Koningshooikt om daarna een concert te geven in de Mechelse Oude Stadsfeestzaal.

Aan dit concert werkte ook de drumband van St.-Cecilia onder leiding van Walter Van de Venne mee.

In ‘Toeters en Trompetten’ van maart-april ’84 verscheen daarvan volgend (ingekort)

verslag :

“Die dag stonden er voor de meeste muzikanten van de Kon. Fanfare St.-Cecilia twee muzikale activiteiten op het programma . Voor sommigen waren het er zelfs drie omdat een groep muzikanten ook ’s morgens een huwelijksmis ging opluisteren.

Omstreeks 18u vertrokken heel wat muzikanten en ook een aantal ereleden met de autocar naar Koningshooikt. Daar werd het huwelijksfeest van Albert Van Alsenoy en Rita Verelst gevierd.
Tijdens de serenade had het eerste solo-optreden plaats dat verzorgd werd door Franky Lauwens  en Hendrik Verschueren. In ’t midden van de toespraak speelden zij het bekende ‘Afscheidslied’ ter ere van de bruidegom omdat deze vanaf 11 februari ll. niet meer deel uitmaakt van het ‘clubje vrijgezellen van na de repetitie aan de toog’.

Het werd een uitstekend solo-optreden met slechts één enkel minder geslaagd nootje, maar dat kon ook niet anders want alles werd slechts op ’t laatste moment geregeld en om eens te repeteren bleef er dan geen tijd over. De serenade werd kort gehouden en enkel de traditionele marsen werden uitgevoerd. Alles bij elkaar is de fanfare er toch in geslaagd de feestvierders te amuseren en daarop komt het toch aan.

Na de serenade trok het grootste gedeelte van de muzikanten naar de Oude Stadsfeestaal te Mechelen. In 1981 had onze vereniging ook al eens opgetreden in Mechelen (noot : in de nieuwe Stadsfeestzaal) en toen waren er meer dan tien toehoorders. Deze keer waren er al heel wat meer dan honderd. Er zit dus vooruitgang in.

Tijdens deze concertavond werd een nieuw soort programma uitgeprobeerd. Dit nieuwe programma kreeg de naam ‘VAN FANFARE…TOT FANFARE…’ De meeste fanfares hebben de naam een groep muzikanten te zijn die zich hoofdzakelijk op het musiceren toeleggen om te kunnen pintelieren. Onze vereniging wil vooral goede muziek maken. Daarna pas komt het pinten drinken. Een andere uitleg kan zijn : van trompetsignaal tot fanfarekorps. Tijdens dit programma werden alle instrumenten voorgesteld en van elke soort instrumenten wordt een muzikant aangeduid die helemaal alleen een volksliedje speelt zonder begeleiding van de fanfare ! Dat is helemaal geen plezierige karwei want het minste foutje wordt opgemerkt. Gelukkig waren er niet zoveel foutjes !

In het eerste gedeelte speelde de drumband. In totaal werden er een tiental instrumenten voorgesteld en het moet gezegd dat de meisjes en de jongens van de drumband zich onder leiding van hun leider bijzonder hebben ingespannen om er het beste van te maken.

De drumbandleden werken de laatste maanden terug bijzonder hard en het is dan ook normaal dat ze resultaat halen. Proficiat !

In het tweede en derde gedeelte was het de beurt aan de fanfare. Ondanks het feit dat een aantal muzikanten niet van de partij waren, werd er een uitstekend concert gegeven. Persoonlijk hebben we de fanfare nu ook eens horen spelen zonder dat we zelf meespeelden. Zonder fanatisme durven we nu beweren dat de klankkleur van onze vereniging enig is. Onze fanfare heeft wel iets van de brassband en toch is het geen brassband ! Het is vooral het werk van onze dirigent die ervoor gezorgd heeft dat ‘St.-Cecilia’ Leest klinkt zoals ze klinkt !

Later, na het concert, waren er luisteraars die verklaarden dat ze deze muziek voor een fanfare onmogelijk hadden geacht.

Tijdens het laatste deel hadden we ook een LUISTERWEDSTRIJD ingebouwd. De gordijnen werden dichtgeschoven en op elk gebruikt koperinstrument werd weer eens een nog niet uitgevoerd volksliedje gespeeld. De luisteraars die aan de wedstrijd deelnamen, dienden het instrument enkel op het gehoor te herkennen. Omdat er heel wat Leestenaars in de zaal waren, gingen deze met de eerste prijzen lopen. De echtgenote van onze orkestmeester kent alle instrumenten  en weet er zelfs de naam van elke muzikant bij te vernoemen. Het kon dan ook niet anders of de deelnemers die aan haar tafel zaten, hadden allen 10 op 10 !

Het voornaamste was dat de luisteraars beter gingen opletten en dat was ook het geval. Nog nooit hebben we voor een aandachtiger publiek opgetreden !

We zullen dit programma nogmaals brengen op 12 mei e.k. in Diegem, daar zal ook de inspectie van het Ministerie van Cultuur aanwezig zijn om ons programma ‘Van fanfare…tot fanfare…’ te beoordelen op zijn vormende waarde.”

Naar aanleiding van dit concert kregen de muzikanten en ereleden van de vereniging op 16 februari een schrijven van het bestuur waarin  gelukwensen werden overgebracht van de organisatoren en dit speciaal voor de dirigent, de drumbandleider, de muzikanten en de drumbandleden.

1984 – 18 en 19 februari : Gelegenheidsrestaurant Kon.Fanfare St.-Cecilia

Groot succes. Er werd een recordaantal deelnemers genoteerd.

Vanuit Lüdenscheid schreef soldaat en fanfarelid Bart Lauwens voor het verenigingsblad van de Leestse fanfare :   “Dag ‘Burgers’ van Leest,

Toen ik vanmiddag mijne legerbiefstuk naar binnen werkte, werd ik me er plots van bewust dat er in Leest weer feest was ! Weer een activiteit die ik gedwongen moet missen. Ik kan me de eetdagen al voorstellen ! De geur van de heerlijk gebakken biefstuk of steaks vermengd met exotische sausen prikkelen de koude neuzen van de hongerige bezoekers die in de zaal St.-Cecilia wat warmte komen opzoeken. Jonge meisjes en vrouwen, in wit en zwart, draven op en neer met heerlijke schotels vol lekkers terwijl een kakafonie van geluiden de ruimte vult.

Om 11.OO u. op zondagmorgen zal dan waarschijnlijk de aandacht gevestigd worden op B.R.T.-I dat de plaatselijke Leestse muziek, van het puurste kopergehalte, zal uitzenden om alzo de ehter met wat cultuur te vullen.

En ik zit hier, met mijn ‘cola-uniformpje’ van de Medische Dienst, uit verveling naar de mooie winterbeelden uit Sarajevo te kijken.

Ik hoop dat iedereen genoten heeft van al het lekkers dat de keukenploeg klaargemaakt heeft van de bediening-met-de-glimlach, het werk van de mensen achter de schermen en het team ‘regisseurs’ dat ervoor zorgde dat iedereen een plaats had en op tijd zijn buikje kon vullen.

Ik denk dat zo’n evenement als de eetdagen of neem nu ook de Ceciliafeesten of om het even welke andere fanfare-activiteit, pas kan slagen als iedereen meewerkt op een vrijwillige basis. Die gezonde werksfeer van vrijwilligers stimuleert de werklust en de inzet tot collegialiteit en zo komt men tot een goede werking, een levende en levendige vereniging.

’t Is te hopen dat we allemaal nog dikwijls aan zulke activiteiten kunnen deelnemen. Onze hoop is op de jeugd gevestigd. Zolang die voldoende gemotiveerd wordt voor de blaasmuziek zal onze fanfare nog vele levensjaren toebeschoren zijn. ’t Is te hopen dat onze muziek nog vele mensen zal blijven boeien want we mogen er prat op gaan dat we als uitvoerders en vertegenwoordigers van de volksmuziek nog een beetje cultuur brengen binnen de samenleving van onze ‘gemeente’ en zelfs in ons landje.

Hier in ’t leger moet ik dat stukje cultuur wel missen, maar…eind mei ben ik eindelijk verlost van dit enge systeem.

Beste mensen, ik wens jullie nog veel plezier met en in onze fanfarevereniging en ik hoop dat ik weldra terug in jullie gezelschap mag vertoeven.
Het beste nog en hartelijke soldatengroeten van Bart (19.2.84)”

13-07-2013 om 07:12 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – 10 februari – Gazet van Mechelen :

            Leest werkt aan tentoonstelling Alfred Ost.

“De voorbije dagen publiceerden wij twee bijdragen over Alfred Ost. Het feit dat hij precies 100 jaar geleden werd geboren (14/2/1884) was voor ons een gelegenheid om eens terug te kijken op zijn leven en zijn werk.

Dat het moeilijk is om binnen het kader van een krant, de “volledige” Ost te belichten hebben wij ondervonden. De veelzijdigheid van Alfred Ost verplichtte ons tot het maken van een keuze.
Tot het maken van een keuze werd ook de kunstkring “Voetspoor” uit Leest gedwongen. Ook zij kregen te maken met de veelzijdige Ost.

De Ost-tentoonstelling, waaraan zij momenteel druk aan het  werken zijn, krijgt als thema “het landelijk leven” mee.

(...)

Karel Soors : “Het was een bezoeker aan onze tentoonstelling 1983 die ons attent maakte op het feit dat het in 1984, honderd jaar geleden zou zijn dat Alfred Ost werd geboren.

Het voorstel een Ost-tentoonstelling te organiseren werd besproken zonder onmiddellijk in de mogelijkheid ervan te geloven.
”Voetspoor” beschikt immers over (te) weinig financiële middelen.
Maar om één of andere reden gingen wij Ost toch bestuderen. Al gauw stelden wij vast dat Alfred Ost heel wat werk had voortgebracht en dat het onmogelijk zou zijn een volledig overzicht van zijn oeuvre te brengen.”

Friede Willems : “Samen met die vaststelling kwam ook de twijfel terug : ligt een Ost-tentoonstelling binnen onze mogelijkheden. Maar bijna gelijktijdig ontmoetten wij in het Mechelse een aantal Ost-liefhebbers, die onmiddellijk toezegden hun verzameling prentkaarten, tekeningen en schilderijen in bruikleen af te staan.”

En de wagen begon te rollen.

Een bezoek werd gebracht aan de Zoo-Antwerpen, waar in de Ost-zaal een belangrijke verzameling prijkt.

De directie van de Zoo wil onmiddellijk met “Voetspoor” meewerken.

Zo is het ook met de heer Mercelis, conservator van het Ost-museum in Hoogstraten en met de neven van Alfred Ost.

Karel Soors : “Opeens was het aanbod zo groot dat we tot een keuze werden verplicht. Wij dachten daarbij aan Leest, een landelijke gemeente en kozen dus als thema het “landelijk leven” in het werk van Ost.

Uiteraard zullen op de tentoonstelling zijn Mechelse prentkaarten, tekeningen en affiches niet ontbreken.”

Tot daar ons gesprek met de Leestse organisatoren van de Ost-tentoonstelling. Noteer alvast dat deze tentoonstelling doorgaat van 21 tot 23 april a.s. in de stedelijke basisschool te Leest. (...)”

1984 – Vrijdag 10 februari : Gespreksavond KWB

            Om 20 uur ging in het ‘Olivetenhof’ te Mechelen een gespreksavond door over

            ‘Hervorming van de sociale zekerheid’. De spreker was A.C.V-secretaris Luc

            Cortebeeck. Alle Leestse KWB’ers werden uitgenodigd.

            (‘DB’, januari 84)

13-07-2013 om 07:02 geschreven door Marcel Van Hoof

Robert en Josephine Huysmans-Goossens.

1984 – 2 februari – Het Laatste Nieuws :

            Goud te Leest

            “De Mechelse schepen Hilda Vanderaerschot was te gast bij het

            echtpaar Robert Huysmans (78) en Josephine Goossens, aan de Kapellebaan

            38 te Leest, om hen de stadsmedaille te overhandigen ter gelegenheid van hun

            gouden huwelijksfeest.

            Robert heeft jarenlang het beroep uitgeoefend van landbouwer-tuinier.

            Hij is lid van de bond van gepensioneerden en is een groot supporter van

            V.C.Oxdonk Kapelle-op-den-Bos.

            Het paar heeft twee kinderen (een dochter en een zoon) en één kleindochter.

            (L.D.N./CMk)

Robert Huysmans werd te Leest geboren op 31 augustus 1905.
In 1934 huwde hij met de uit Heffen afkomstige Josephine ‘Julia’ Goossens waarna het echtpaar zich op de Kapellebaan vestigde.

Robert heeft steeds op de boerderij gewerkt. Eerst met zijn ouders, later nam  hij de zaak over. In 1970 ging hij met pensioen.

Julia werkte voor haar huwelijk als dienstmeid. Naast haar dagtaak, het opvoeden van de twee kinderen, heeft ze steeds geholpen op de boerderij.

(GvM, 31/1/94)

In ’94 zou het echtpaar hun diamanten bruiloft vieren, lees daarvan het verslag op 31 januari van dat jaar.       

1984 – 5 februari : Algemene Vergadering K.V.L.V.

“Op deze vergadering mocht onze voorzitster een 80-tal leden begroeten ondanks de vele festiviteiten die er op deze dag plaatsvonden. Het waren de wijken Bist, Alemstraat, Kleine Heide, Juniorslaan en Blaasveldstraat die voor onthaal zorgden.

Godelieve Daelemans verzorgde het gebed en de proost sprak daarna over het ontstaan van Ikonen en de betekenis ervan.

Na het vredeslied dat we samen zongen gaf onze voorzitster het woord aan Lieve Cornelis uit Aartselaar en ondanks het feit dat zij nog een beginnelinge was om vormingswerk te geven, wist ze ons toch de nodige informatie te geven aangaande de nieuwe vormen welke in onze tijd komen opdagen. Het onderwerp : ‘sekten, mensen op zoek’ maakte ons allemaal toch nieuwsgierig. Zij maakte het ons duidelijk wat eigenlijk sekten zijn en hoe zij zich onderscheiden van andere kerken. Mensen met psychische moeilijkheden zijn makkelijker gewonnen om bij een sekte aan te sluiten en ook jongeren en studenten, zij zijn het uitverkozen publiek om leden aan te werven. Als besluit wees op je hoede. Laat je niet misleiden door hun informatie.

Wil je nog meer weten over sekten dan hoef je eens een goed boek te lezen, bv. ‘Godsdienstsekten in Vlaanderen’ uitgegeven bij Davidsfonds, Blijde Inkomstraat Leuven.

Na een warm applaus en het dankwoordje vanwege de voorzitster was het smakelijk eten.

Dan stond het spel ’hoger-lager’ op het programma. De supporters maar duimen voor hun kandidaten en het beste paar ging er zelfs met de auto vandoor.

In afwachting van het grote moment, nl. de trekking van de Lourdesafgevaardigden werd door onze leden nog een moderne dans uitgevoerd en dan…wie kwam er uit de bus (?) Mevr. Cecile Geerts uit de Oude Tisseltbaan en Mevr. Van der Taelen Aline uit het Dorp. We wensen hen alvast hartelijk proficiat en goede reis.

Allemaal wel thuis en tot volgende maal was de laatste wens van onze voorzitster.”

(‘DB’, maart 1984)

12-07-2013 om 09:56 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Februari ‘De Band’ : Leestenaars treden zo uit de oude doos (Verz. S. Huysmans)     

Een opstel van RAYMOND DE PRINS van 7 november 1954

Een Voetbalwedstrijd

“Op een zaterdagavond vroeg vader mij : ‘Willen wij morgen eens naar de voetbalmatch gaan zien ?’ Vol vreugde sprong ik omhoog en riep : ‘Ja,ja !’

Zondagnamiddag 1 uur. We maakten ons klaar, namen onze velo en waren weg. Voor de match Willebroek - Boussu-bois. En vader is een vurige supporter van Willebroek, hé !

We kwamen spoedig aan bij mijn onkel in Blaasveld. En van daar trokken we verder naar het voetbalterrein van Willebroek.

Als we daar toekwamen waren Willebroek en Boussu-bois al aan ’t trainen. En daar kwam dan de arbiter, en gaf het fluitsein. Op iedere speelheft stond een elftal. De scheidsrechter gooide een geldstuk omhoog, dit was om te zien langs welke kant iedere ploeg zou spelen. Het spel nam kalm een aanvang en daar passeerde Van Neck naar Arnouds. Direct een pas naar voren, maar één van de backs van Boussu-bois had het gezien. Hij schoot de bal naar voren en daar was Boussu-bois in de aanval. Eén van de centervoors schoot op doel, maar Tack, keeper van Willebroek, greep de bal in. Van Neck mocht de bal uitstampen, de bal kwam tot bij de Buyser en die gaf een paske aan Eeraerts en school op doel. Ineens schoot er een felle luide kreet uit de menigte : goal !!! Ja, het was goal : 1-0 voor Willebroek.
Een beetje later was het half-time.

De tweede helft was pas aan gang, of daar maakte Engelen het tweede doelpunt voor Willebroek. Vijf minuten later maakte De Buyser er 3-0 van.

Op de vijftiende minuut maakte één van de backs van Boussu-bois er 4-0 van.
De vijfendertigste minuut was Meersman doorgebroken, hij maakte er 5-0 van.
Drie minuten voor het einde was het voor Willebroek een strafschop; deze zou Van Neck geven en het werd 6-0.
Zo kwam het einde van deze spannende wedstrijd.
Ik zie graag voetbal, schone voetbal en dan van goede ploegen.”

De schrijver DE PRINS RAYMOND

-tijdens het schooljaar 1954-55 leerling in het 8^ste leerjaar.

-geboren te Leest op 7 juni 1942.

-zoon van De Prins Frans en Mertens Constance, Winkelstraat 7 te Leest.

-gehuwd met Vercammen Hilda (Wiekevorst), schoonmaakster in een stedelijke kleuterschool te Mechelen.
-wonende Cecilialaan 3 Leest.

-onderwijs na de 4^de graad : Technische Scholen, Melaan Mechelen ‘metaalbewerking – elektriciteit A3’.

-beroep :

1)van 1960 tot 1969 : ijzerdraaier te Vorst (in firma gespecialiseerd voor het plaatsen van valdeuren (schotdeuren), afsluitkleppen en verlaten in sassen.

2)vanaf 1969 werkman-bediende bij NMBS, standplaats Antwerpen-Centraal, als elektrieker, gespecialiseerde afdeling HOOGSPANNING, bovengrondse leidingen. Inzonderheid plaatsen NIEUWBOUW  van hoogspanningscabines. Momenteel de aanleg van verwarminsinstallaties voor WISSELS.

-Raymond, wat betekent voor u : ‘standplaats Antwerpen’ ?

-Een standplaats is een centrum. Voor het ogenblik zijn er voor onze standplaats Antwerpen drie proefstations in uitvoering : ESSEN, waar we thans werkzaam zijn, HERENTALS en TURNHOUT. Hierna volgt dan nog BERCHEM.

-En zo is dat ook geregeld en ingedeeld voor andere standplaatsen, veronderstel ik ?

-Jawel, zo is er een standplaats LEUVEN, een standplaats VILVOORDE, een standplaats ST.NIKLAAS, een standplaats AARSCHOT, die de standplaats ANTWERPEN omringen en waar ook gelijktijdig proefstations in uitvoering zijn.

-Wellicht een enteressant werk voor u, en zo draait ge mee met de nieuwste uitvindingen en de jongste toepassingen op de vooruitgang van techniek en wetenschap. Ik veronderstel dat voorzichtigheid en kalme bedachtzaamheid van de ploeg  steeds vereist zijn en dat enige slordige onoplettendheid uit den boze is ?  Voor het ogenblik zijt ge te Essen doende, hoe komt ge daar dagelijks ?

-Wel, vanuit Antwerpen-Centraal verplaatsen we ons met een camionette. Daarin ligt ons gereedschap en materiaal, en is er bovendien zitplaats voor 6 man. Ik ben er ook de chauffeur van.

-En hebt gij een rijbewijs hiervoor ?

-Wees maar gerust, alles berust op verantwoordelijkheid en streng gereglementeerde voorschriften.

-Nog geen ongelukken meegemaakt ?

-Neen, toch geen erge.

-Als ge al 15 jaar op en tussen en boven de sporen leeft en beweegt, kunt ge d’ er wel van meeklappen ?

-Ja, in ’t jaar ’71 bv. In Deurne. Daar gebeurde het dat een goederentrein, waartussen wagons met paarden geladen, ontspoorde. Erge slachtoffers…bij de paarden natuurlijk. Dan hebben de gendarmen en de bijgeroepen veearts er verschillende moeten afmaken (doodknallen).

-En wat behoort NIET tot uw groepswerk ?

-Ons werk bestaat erin, alleen de opbouw of aanleg van NIEUWE WERKEN. Nu eens in de hoogte, zoals het plaatsen van hoogspanningskabels. Dat is plaatsen en uitwerken tot alles best werkt. Eens geplaatst en goedgekeurd is ons werk af.

-Welke zijn uw hobby’s Raymond ?

-Vooreerst voetbal. Ik ben bestuurslid van VV Leest en verantwoordelijk-afgevaardigde der JUNIORES C.

-Ik mag dus zeggen : na de hoogspanning van ’t werk is voetbal uw ontspanningsveld.

Ja, zo leeft ge in evenwicht. En misschien lag uw opstel van 1954 over die Willebroekse match toen reeds in uw belangstellingssfeer en mogen we dat aan zien als een verre aanloop van uw huidige hobby.

-Verder doe ik aan vogelliefhebberij (in volière).

-Hazo ! Na de vrouw komen de zangvogeltjes. Liefde voor de kanaries. En ook de Japanse nachtegaal hoort er bij. Goed zo, een mensenleven kan ook gevuld worden met vriendelijke kleine dingen. Vragen die vogeltjes speciale zorgen ? En krijgen ze ’t niet te koud bij strenge vorst ?

-Wat afschermen tegen snerpende wind en er goed op letten dat er steeds (vloeibaar) water is. Een gloeilamp volstaat hierbij.

-Raymond, ik herinner me dat ge een vrij goede leerling waart indertijd, en mijn nota’s die ik nog gevonden heb over uw schooljaar 54-55 bevestigen dit. Voor lessen kreegt ge meestal een 9, dus ge deed er thuis iets aan, voor huiswerken regelmatig een 10, dat wijst op secuur werken, voor vlijt…voor gedrag…oja ! Alles was O.K..Ik ben er zeker van dat Hilda u heden ook goede punten zou geven, en dat bij de NMBS uw dienstoversten uw werk appreciëren, daar twijfel ik niet aan. Doe bijgevolg maar rustig voort.
Uw geluk moet ge zelf opbouwen.
Waar is de schooltijd van toen…!?                  

(Stan Huysmans)

1984 – Februari ‘De Band’ – Susse Teughels over ‘Posse Leest’.

“Die tijd zouden de mensen het wel een heiligschennis gevonden hebben wanneer iemand op Paasdag had gewerkt of even de bloemetjes buiten gezet. Van uitgaan was er die dag geen sprake en van kermis vieren evenmin. Alles mensen vierden die dag gezellig op eigen manier in de huiskring.
Op tweede paasdag was het wat anders. Daar had Sint-Cornelius voor gezorgd met zijn begankenis.

Kort na middernacht kon men het geruzie van de marktkramers al horen. Dikwijls kwam het zelfs tot vechten om het best zichtbare plaatsken te veroveren om er zijn houten kraamken op te slaan.

Van in de prille morgen kwamen de bedevaarders uit alle hoeken van de streek; een half uur voor de eerste mis begon zaten er al mensen in de kerk.
Gedurig aan zegenden de paster en zijn helpers in naam van de Heilige de devoot knielende menigte. Ondertussen trapten ze almaar door op het steeds groeiende slijk in sollekens.

Voor een briefken stapten ze in die tijd nog wel uit de weg want die waren zeldzaam. Onderwijl ging buiten op het dorp de jaarmarkt open. Ook de herbergiers waren er als de kippen bij om de klanten op te vangen. Met dampende koffie lokten ze de mensen binnen en daar werd soms ook wel eens van de donkere fles geschonken, in het genipt natuurlijk.
Om acht uur  leek het dorpsplein reeds een drukdoend bijennest. Familieleden en kennissen troffen er elkaar en zetten veelal bij een van hen de begankenis verder. Sommigen trokken de hele dag van het ene kapelletje naar het andere. Velen hadden ’s avonds het dubbele van de weg nodig om thuis te geraken en daar verder naar het sermoen te luisteren.

Sinds heuglijke tijden werd die dag besloten met een feestelijk bal.

Voor mij waren die feestelijke feestdagen in onze gemeente de droevigste van de hele almanak. Na dagen aan een stuk hard zwoegen ving vanaf de vrijdagmorgen tot een stuk in de nacht het opruimen van het werkhuis aan. De avond van de grootste dag van Leest moest dat stuk gebouw er als een feestzaal uitzien.

De dag zelf, wanneer mijn vrienden uitgingen en de bloemekens buiten zetten, had ik de handen vol ; zowat alles diende nog afgewassen of afgestoft. Daarbij kwam nog dat gewoonlijk veel moest aangesleurd worden…”

(“Van een Krokodil en nog andere beestjes”)

12-07-2013 om 08:07 geschreven door Marcel Van Hoof

De Leestse dansgroep zal weldra in groenbeige broek en

zwarte vest te bewonderen zijn. (foto : GvM)

1984 – 30 januari – Gazet van Mechelen :

            Dansgroep Korneel in een nieuw kleedje.

“Ten huize Verbruggen werd drie jaar Korneel toegelicht. Deze Leestse dansgroep ontstond eind november 1980 en werd genoemd naar de plaatselijke parochieheilige “St-Kornelius”.

Er werd een eigen orkest opgericht bestaande uit 15 leden. En de jongste muzikanten houden wekelijks een oefenstonde onder leiding van Jan Casteels.

Elke vrijdag zijn er de dansstonden. En Korneel telt reeds 111 dansende leden.
De kinderen tot 10-11 jaar werden opgesplitst in twee groepen en tellen momenteel 36 leden. De hoofdbrok wordt wel gevormd door de jeugd die met 50 leden ook opgesplitst werd. Daarnaast zijn er nog de 25 volwassenen die wekelijks nieuwe dansen aangeleerd worden door Elvire Claes. De kinderen krijgen les van Martel, Kathleen en Christel.

Korneel zit momenteel met genoeg leden. Alleen jongens zijn zeker nog welkom, want daar is wel een kleine wanverhouding.

Korneel hoopt later wel uit te kunnen breiden, maar dan moeten er nog enkele lesgevers of lesgeefsters bijkomen.

Terugblik

Een terugblik op 1983 geeft een beeld van het zeer actieve leven van de Korneel-familie.

Zo was er het optreden en de barbecue op het feest van St-Korneel op Paasmaandag. Op 16 april trokken de jongeren naar de jeugddag in Schoten. Op 8 mei danste de jeugd in de Hanswijkprocessie. Op 12 mei deed de volksdansgroep mee met het spelprogramma van de Leestse Volksfeesten en op 15 mei werden deze feesten verzorgd met een optreden.

Op 4 juni trok Korneel naar Weerde om er het schoolfeest op te luisteren met dans en kantklossen. Ook de 11-juliviering te Leest was een organisatie van Korneel in samenwerking met enkele andere Leestse verenigingen.

Eén van de hoogtepunten uit het Korneelleven is de jaarlijkse deelname door zo’n 15 leden aan de Europeade. In 1983 ging deze door te Wenen en daar werd al dansend en zingend verbroederd met de volkeren van gans Europa.

De laatste week van augustus was een zware opdracht voor het Korneelbestuur. De Maori-groep uit Nieuw-Zeeland werd opgevangen door de Leestse pleeggezinnen. Samen met de buitenlandse gasten brachten de kinderen van Korneel een bezoek aan het speelgoedmuseum te Mechelen. ’s Avonds was er terug een ontmoeting op het folklorefestival. ’s Vrijdags stapten Korneel en de Maorigroep mee op in de folklorestoet. En het weekeinde werd besloten met een groot verbroederingsfeest met de Maori-groep en een Oostenrijkse groep uit Wenen. In de hof van het Kouterkasteeltje werd er gedanst, gezongen, gepraat in het Engels, Duits en Nederlands.

Het jaar ’83 werd afgesloten met een pannenkoekenavond in ’t Zeel.

Ook voor 1984 staan er heel wat activiteiten op het programma.
Zo zal op Paasmaandag het feest van Korneel gevierd worden. Ditmaal met extra luister, want dansgroep Korneel zal voor de eerste maal in haar nieuw kleedje optreden.

Een glimp van de groenbeige broek en zwarte vest was reeds te zien op de laatste oefenstonde. Korneel gaat ook weer deelnemen aan de Europeade, die dit jaar doorgaat te Rennes (Frankrijk).Er bestaat veel kans dat zij ook zullen deelnemen aan de Leestse Volksfeesten, het folklorefestival, enz…

Korneel gaat al dansend door het leven, en de vreugde blijft dan ook neit uit. (PB)”

1984 – Februari – ‘De Band’ : Brief aan de grote en jonge gezinnen

“Waarde ouders en jongghuwden,

De Bond der grote en der jonge gezinnen (BGJG) bestaat in Leest reeds tientallen jaren, en het aantal leden schommelt rond de honderd. Het gezin is sinds lang de bakermat van onze beschaving. Daarom hebben vele gezinnen zich gegroepeerd in een vereniging of ‘de bond’ (zoals vaak gebeurt met gelijkgezinden).

Dit om meerdere redenen :

-eendracht maakt macht.

-drukkingstgroep die eisen afdwingt.

-mensen die samen ijveren voor ethische problemen enz.

De bond heeft in het verleden meerdere zaken gerealiseerd voor de gezinnen, waar ook niet-leden kunnen van genieten. Bovendien wordt er een weeklblad uitgegeven met artikels over het gezinsleven in de brede zin, met daarbij culturele en sociale varia. Politiek of ideologisch of godsdienstig is de bond niet gekleurd want heeft respect voor elke ‘menselijkheid’ in de echte betekenis.

Lidgeld bedraagt 600 fr.

Aan ledenwerving doen is bedelen en dus vernederend. Daarom kort : zij die er iets in zien en zich schouder aan schouder met de andere gezinnen willen scharen worden uitgenodigd tot lidmaatschap (ik ken er die lid worden voor het weekblad).

Zij die bestuursactief willen worden maken zich kenbaar.

Tot slot : dank aan de honderden leden nu en in het verleden, en inzonderheid dank aan hen die lied blijven; al hebben ze het financieel niet meer nodig. Dit is solidariteit.
Dank aan de ijveraar(s) van de bond gedurende jaren te Leest.

Contactadres : Guido Hellemans, Kouter Leest.”

10-07-2013 om 18:05 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – 25 januari – Gazet van Mechelen : Goede beurt voor jeugd van VV Leest.

“VV Leest pakt met vijf jeugdploegen uit in de voetbalcompetitie en deze ploegen doen het lang niet slecht. Het belangrijkste bij Leest voor de jeugd, is wel de  degelijke opleiding, en de opvoeding van de kinderen, en niet de resultaten die worden behaald.

Dat deze manier van werken zijn vruchten afwerpt, bewijst wel de toenemende            aansluiting bij de jongeren.

Dat het met de opleiding van de jeugd gemeend is, bewijzen ook de regelmatige            vergaderingen van de jeugdtrainers met hoofdtrainer Yvan Emmerechts.

Deze vergaderingen zorgen er voor dat iedere trainer op dezelfde golflengte zit, wat zeker belangrijk is voor de toekomst.

Problemen van elke jeugdreeks worden besproken en in de mate van het  mogelijke opgelost.

Met de pre-miniemen pakt V.V. Leest uit in de beker Nijs. Deze jonge spelertjes staan samen met Hombeek op de eerste plaats met 13 punten uit 7 wedstrijden. De allerkleinsten weten ook goed het doel staan, want zij scoorden reeds 42 maal en de verdediging is ook uit het goede hout gesneden want zij stond slechts 5 tegendoelpunten toe.
Trainer Silvain Teughels is ook best tevreden met zijn jongens.. Ook zijn miniemen doen het helemaal niet slecht. De aanvallers scoren hier wel genoeg maar de verdedigers staan nogal veel doelpunten toe.

Frans Neefs traint de kadetten en scholieren. De kadetten leverden hun beste prestatie tegen K.V. Mechelen met een 3-3 uitslag. Daar bewezen de jongens dat met een goede ploeggeest ondanks het ontbreken van groot voetbaltalent er toch mooie resultaten kunnen behaald worden.

De scholieren traden aan met nogal wat eerstejaars en met slechts een kern van 13 spelers. Zij startten slecht, maar klommen geleidelijk in de rangschikking.

Het boegbeeld van V.V.Leest zijn de juniors, onder leiding van William Selleslagh. Met een tweede plaats juist achter KV Bonheiden staan zij op een beste plaats en hebben nog uitzicht op de titel. Deze ploeg paart werklust aan technische kwaliteiten en hoopt op een buitengewone ploeggeest.

Hier primeert ook de opleiding boven de uitslagen want het elftal moet al enkele malen verzwakt aan de start komen omdat er spelers dienden afgestaan voor het fanionelftal.

Door dit feit staan er dan ook de regelmatige jongens uit de juniorsploeg een trapje hoger en worden stilaan een vaste warde in het eerste elftal.

Dat het goed draait bij V.V.Leest was wel te merken op het jeugdtornooi van FC Heindonk met Kerstmis. De vier deelnemende jeugdploegen uit Leest haalden de finale. De miniemen en de juniores wonnen de finale, terwijl de kadetten verloren. Ook de scholieren kregen in extremis de beker door winst met strafschoppen na een gelijkspel.

Opmerkelijk is ook de goede sfeer in het Leestse huishouden. Vele jeugdwedstrijden worden bijgewoond door het bestuur en de spelers van de eerste ploeg. Dat is natuurlijk een stimulans voor de jonge voetballers.” (MVdB)   

1984 – Zaterdag 28 januari : LEDENFEEST VEVOC

           Programa  : H. Mis om 18 uur in de parochiekerk.

            Aperitief om 19 uur in het chirolokaal.

            Feestmenu om 19u30 in de parochiezaal en ontspanning en dans vanaf 21 uur.

1984 – Zondag 29 januari : 6^de Natuurwandeling van SP Leest

            Onder leiding van gemeenteraadslid Jef Vloeberghen vertrokken de wandelaars

            rond  14 uur aan hun lokaal zaal Sint Cecilia voor een wandeling van twee uur

            dertig minuten. 

            Na de wandeling kregen de deelnemers een stevige portie boerenboterhammen

            met kaas of kop voorgezet, gratis aangeboden door het SP-bestuur.

            (‘Voor Allen’, 30/12/1983)

1984 – Zondag 29 januari : Info-namiddag K.V.G.Zennevallei

Vanaf 14.30u. in de parochiezaal van Heffen.

‘Onder leiding van de Heer De Brauwere proberen we een accuraat en volledig beeld te krijgen van de recente wijzigingen op het vlak van het gehandicaptenbeleid. Iedereen is welkom, leden, vrienden en kennissen. Wij zorgen voor een heerlijke koffietafel. Kosten 75 fr.’

(Uitnodiging KVG)

10-07-2013 om 17:59 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Vrijdag 20 januari : Voordracht Biologisch Tuinieren

Leefmilieu Leest organiseerde die dag in de bovenzaal van het klooster, Dorpsstraat 10 te Leest (naast de meisjesschool) een voordracht over“biologisch tuinieren”.

Spreker was dhr Rik De Dapper. Inkom : 25 frank. (‘DB’, november ’83)

In het februarinummer van de periodiek publiceerde Henri Labio volgend verslag :

Een leerzame avond.

“In Leefmilieu Leest broeide reeds geruime tijd de idee om eens een voordracht in te richten aangaande natuurlijke teeltmethoden, dit onder de benaming : Biologisch Tuinieren.

Naarmate de tijd rijpte, waren wij er ons allen van bewust dat deze manier van kweken weinig bekend is in ons dorpje. Leefmilieu nam daarom het initiatief beroep te doen op een vakman. Onze keuze viel op de Heer Rik De Dapper, een eerlijk man, met een unieke vakkennis, tevens jaar en dag vertrouwd met de stiel. Rik wordt in Vlaanderen aanzien en algemeen erkend als de stamvader van het Biologisch Tuinieren.
Hiermede werden plannen gemaakt, contacten gelegd, mensen aangesproken, enz.enz.

Rik was direct bereid op onze aanvraag in te gaan. Persoonlijk ben ik reeds jaren bevriend met Rik, het is een fijne man met een onmetelijke beroepsliefde die mij al zeer veel geholpen heeft in onze Bio-tuin. Na het uitvloeien van 1983 en het binnenglijden van 1984 kwam er na overleg een vaste datum tot stand. Op 20 januari om 20 uur zou Rik komen.
Affichen en teksten werden opgesteld. Klokslag 20 uur zou alles beginnen. Mijnheer pastoor was zo  vriendelijk een zaaltje voor ons ter beschikking te stellen. Met een bang hartje wachtten wij af…zou er volk komen ??? Rond 19.30 uur was er nog niet veel gezelschap te bespeuren. Hier en daar gingen al stemmen op dat het niet veel zou worden…

Maar ik geloofde er vast in, en ja hoor ! Vijftien minuutjes voor achten begonnen de mensen zachtjes binnen te schuiven. Heel hoopgevend was de opkomst van talrijke jonge tieners, want zij zijn de leidraad voor de toekomst. Tegen 20 uur liep de zaal zo goed als vol en viel er 36 man te noteren, een waar succes voor Leefmilieu Leest ! En dat voor de eerste maal ! De organisatoren hun oogjes schitterden van innerlijke voldoening.

Bij zijn openingstoespraak dankte Rik de talrijke aanwezigen en begeleidde ons bij de hand in het ontsluieren van de geheimen van moeder natuur. Er werd gesproken over deskundige bodemontledingen en omzetting in biologische taal, gewassenbescherming, het gevaar van chemisch spul, de voor- en nadelen van potas, enz.enz. Rik drukte er op dat het in de gegeven omstandigheden zo niet verder meer kan en er tal van andere natuurlijke middelen zijn om op een verantwoorde wijze te telen. Grieken en Romeinen waren echte kunstenaars in het kweken van groenten en fruit, omdat zij de kunst verstonden in te spelen op de natuur en zijn leidraad te volgen. Laat ons de richtlijnen van de schepper eerbiedigen en telen naar zijn bespiegeling, nl. raszuiver. De biologische hulpmiddelen kwamen ook uitvoerig aan bod,

zoals : bazalt (bevat : spoor, oligo en kiezel), lava, meel, zeewierkalk, betoniet, alsook natuurfosfaten. Tevens werd het belang van groenbemesting besproken zonder de bodem te storen en een massa organisch materiaal achterlatend op de bodem, dit in het kader om het micro organisch leven in de bodem te stimuleren.

Een levende bodem, beste mensen, dat is de schat van een echte bio-tuin. Evenzeer interessant was het naar voren brengen van stikstof adviezen. Het is nl. zo dat er bij een overdosis aan stikstof nitraat ontstaat, uit nitraat ontvloeit nitriet en daaruit bekomt men nitrosaminen, een zéér kankerverwekkende stof. In de biot-teelt is daar geen enkel gevaar voor, de organische stoffen worden voorgecomposteerd zodat er een stabilisatie is van de stikstof die aan de bodem wordt toegevoegd en waardoor men evenwichtige planten krijgt met een grote weerstand, die terug bronnen van gezondheid worden.

Er waren ook vele vrouwen aanwezig en deze stelden zéér verstandige vragen, ze moesten niet onderdoen voor de mannen, integendeel.

Met al deze voedzame gegevens sloot Rik de avond af. Het was laat geworden, maar iedereen heeft intens genoten van zijn vertellingen en zijn ervaringen in dit altijd terugkomende ‘leren leven met en van de natuur’.

Dag Rik, nogmaals bedankt voor alles, het is fijn geweest.”

1984 – Zaterdag 21 januari : SP-Bal

            Gemeenteraadslid Jef Vloeberghen en het SP-bestuur nodigden alle vrienden

            en sympathisanten uit op hun jaarlijks winterbal dat plaatsvond in de zaal

            St.-Cecilia.

            Voor de muziek zorgden Edwin Andersen en the Shallows.

            De inkom bedroeg 80 frank (in voorverkoop 60 frank).

            (‘Voor Allen’, 30/12/83)

1984 – Zondag 22 januari : Studio-opname B.R.T.-1 voor ‘St.-Cecilia’

Voor het programma ‘Rond de Kiosk’ (uitgezonden op zondag 19 februari op BRT-1) gebeurden er opnames van de Leestse fanfare in studio 6 van de B.R.T. aan het Flageyplein te Brussel.

Op het programma stonden o.a. ‘East Anglia’ van J. de Haan en ‘Aspirations’ van Derek Bourgeois.

Het contract van de B.R.T. vermeldde dat er geen oningewijden of buitenstaanders tijdens de opname werden toegelaten. Dit betekende dat er geen ereleden meemochten. Het werd een concert achter gesloten deuren.

De ware reden diende echter op een andere plaats gezocht : sinds ‘St.-Cecilia’ niet akkoord ging met de praktijken van het laatste Belgisch kampioenschap werd er beslist dat alle concerten van nationaal belang niet meer voor publiek toegankelijk waren tot de ware uitslag van dit kampioenschap gekend was…

(‘Van Toeters en Trompetten’, januari ’84)

10-07-2013 om 05:17 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Zaterdag 7 januari : SP Kinderfeest (zie folder onderaan)

            In het lokaal St.-Cecilia vergastte het SP-bestuur van Leest vanaf 14u30 de

            kinderen op de tekenfilm “Micky’s Gouden Jubileum” waarna iedereen kon

            smullen van een portie pannenkoeken met warme chocolademelk.

            (‘Voor Allen’, 30/12/1983)

1984 – 9 januari : Verloren Maandag in ’t Seel

            De VZW Uylenspiegel bood vanaf 18 uur op Verloren Maandag worstenbrood

            en  appelbollen in Eethuis ’t Seel. (‘DB’, januari ’84)

1984 – Zonag 15 januari : St.-Cecilia opende het jaar feestelijk

“Het aperitiefconcert, (Noot : het vroegere Nieuwjaarsconcert) gebracht door de K.F.St.-Cecilia, was weer een streling voor het oor. Het kreeg dan ook een daverend applaus mee en het bisnummer werd meegeklapt door de enthoesiaste muziekliefhebbers die in grote getale waren opgekomen.

Vroeger droeg deze muziekvoorstelling de naam “nieuwjaarsconcert”, nu werd dit veranderd in “aperitiefconcert”.

Een programma lichte muziek, waarbij verschillende solisten voor de nodige afwisseling zorgden.

Een puike vertolking, waar de crescendo’s en diminuendo’s, het ritme en tegen-ritme in de juiste dosering vertegenwoordigd waren.

De deskundige leiding van J.P.Leveugle en de kameraadschappelijke sfeer in deze fanfare van dit destijds voor velen onbekend dorp zijn hier niet vreemd aan.

Het bleek weer duidelijk dat de titel wereldkampioen in tweede afdeling niet voor niets gegeven werd. Het was weer een gelegenheid om het tegendeel te bewijzen van het oordeel geveld door de jury bij het laatste Belgische kampioenschap. Dat dit een wrange nasmaak liet bij de fanfareliefhebbers hoeft geen betoog en het laatste woordje is hierover nog niet gezegd.

Het optreden, dat zo’n uur duurde, liet de Leestenaars en ook velen van buiten de gemeente genieten van stukken zoals East Anglia (Jos De Haan), Wien bleibt Wien (Schrammel), Pizzecato Polka (gebroeders Strauss) en Colonel Boogey (Ken Alford).

Zij werden afgewisseld met kleine stukken waarbij een solistenpassage vertolkt werd.

Zo was er Sweet and Low (J.Barnby) met Freddy Walschaers, Mountain Melody (Eric Ball) met als solist Michel Leveugle en het romantische Solitaire (Neil Sedaka) vertolkt door Benny Wiame. 

De solistenuitvoering van ‘Forgotten dream’ door Patrick Leveugle, vormde voor de muziekliefhebbers een gelegenheid om hulde te brengen aan deze jonge trompettist die een eerste prijs haalde bij de laatste Pro Civitate-wedstrijd.

Een droom die hij nooit zal vergeten, een droom die werkelijkheid werd.
Leest zal niet alleen vol spanning uitkijken naar het staartje van het Belgisch kampioenschap maar ook naar het jaarlijks hoogtepunt “het palmzondagconcert”.”

(GvM, 17/1/84)

-De folder van het SP-Kinderfeest.

-De zaal zat alweer overvol voor dit concert.

-Op de voorgrond eerste solist Eduard De Maeyer.

05-07-2013 om 08:54 geschreven door Marcel Van Hoof

Guido Slachmuylders. 

1984 – 5 januari – De Mechelse Week :

V.V.Leest : GUIDO SLACHMUYLDERS.

“Ook Guido Slachmuylders, spitsspeler van V.V. Leest, staat hoog in de lijst van de topschutters in onze provincie, een reden om hem enkele vragen te stellen.

DMW : ‘Heb je altijd in de spits gespeeld, want je hebt al een lange carrière achter de rug ?’

Guido : ‘Ik begon bij K.V. Mechelen als miniem, maar was daar nooit bij de besten. Daarna werd ik topschutter bij zowel kadetten als scholieren van Zennester Hombeek : als 16-jarige stond ik daar in de eerste ploeg. Dan verhuisde ik naar Humbeek, waar we direct kampioen speelden en ik ook topscorer was (2^de prov.). Dan volgden nog drie seizoenen eerste procinciale. Toen toonde K.V. Mechelen weer belangstelling en die konden niet geloven dat ik bij hen in de miniemen had gespeeld ! Onder Bulatovic kreeg ik één kans in de eerste ploeg : ik moest Lisazo vervangen, kreeg één grote open doelkans, maar miste…anders had mijn carrière er anders uitgezien. Ik verzeilde op de bank en speelde daarna in bevordering bij Londerzeel. Vandaar kwam ik voor twee jaar met optie naar V.V. Leest. Vorig seizoen maakte ik 17 goals voor Leest, nu heb ik er tien, maar was gekwetst en speel nog maar op 60% van mijn kracht.’

DMW : ‘Jij bent dus een geboren schutter. Hoe maak je nu zo’n goal. Is dat tor-instinckt ?’

Guido : ‘Eigenlijk maak ik niet zo gemakkelijk doelpunten. Ik krijg wel veel kansen in een match, omdat ik aanvoel waar de bal gaat komen, maar ik werk niet zo goed af. Als ik mijn kansen tegen 80% zou afwerken, dan maakte ik 30 goals per seizoen. Ik krijg dus vele kansen, mede door mijn snelheid en mijn techniek, maar eens oog in oog met de keeper ben ik vaak niet kalm genoeg. Ik ben een impulsief type : als alles draait  dan kan ik over mijn toeren gaan, mezelf overtreffen, zoals op Puurs. Daar maakte ik er twee op vijf minuten, ik voel dat alles lukt en ik maak er nog twee in die match. Maar ik zit ook snel in de put en dan moeten trainer en ploegmaats me oppeppen. Gelukkig heeft mijn strenge vader ervoor gezorgd dat ik toch wat karakter heb.’

DMW : ‘Is het voor V.V. Leest echt zo’n opgave om thuis te winnen ?’

Guido : V.V. is een erg ambitieuse club. Het bestuur werkt er enorm hard, dat heb ik nog nergens gezien. Maar op sportief vlak zien ze de eigen accommodatie over het hoofd : we zitten met een heel klein veld, tegen de minimum-afmetingen en alle ploegen komen hier vededigen en counteren. Het veld is werkelijk te klein : op verplaatsing op grote velden winnen wij heel gemakkelijk. Als Leest wil promoveren zullen ze toch eerst het veld moeten vergroten, denk ik.’

DMW : ‘Wat is de ambitie van V.V. Leest  nog dit jaar ?’

Guido : ‘We tellen nu een zestal punten achterstand, dat is iets teveel. We verloren thuis veel te veel punten en we missen een echte spelmaker. Er zijn goede spelers genoeg, karakter en goede wil ook, maar geen spelmaker die het spel kan verleggen. Ik persoonlijk zou thuis ook verdedigend gaan spelen, om de tegenstander uit zijn tent te lokken. We hebben een zeer sterke verdediging, met daarin Selleslagh als sluitstuk en dan nog een zeer goede Spinnael in het doel. Van daaruit snel counteren is voor ons de gepaste spelwijze, zelfs thuis. Men zegt wel dat het publiek voetbal en aanvallen wil zien, maar volgens mij kun je beter twee keer met 1-0 winnen dan twee keer 2-2 gelijkspelen. Het publiek van tegenwoordig wil resultaten!’

DMW : ‘Wat is jouw persoonlijke ambitie nog ?”’

Guido : ‘Ik ben nu 25 en velen denken dat ik mijn ambitie heb opgeborgen, maar ik zou toch graag nog eens in bevordering of in derde klasse voetballen. Ik ben doodgraag in Leest en het bestuur is tevreden met mij, maar ik mis toch de ambiance van de hogere reeksen, dat naar een wedstrijd toeleven. Ik mis vooral het grote publiek rond het veld. Ik ben een speler die moet warm gemaakt worden door het volk, voor twintig man spelen zegt me niet veel. Ik wil voortgestuwd worden door het publiek. Eerst zou ik wel nog met Leest willen promoveren. Leest heeft een optie op mij en ik verwacht eigenlijk wel bij Leest te zullen blijven, tenzij er andere ploegen komen. Zeker positief is dat ik bij Leest het voetbal kan blijven combineren met mijn werk als onderwijzer in Hombeek, en dat is toch een belangrijk element in de overwegingen omtrent transfers.’

         (E.G.)”

04-07-2013 om 09:29 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – 5 januari – De Mechelse Week :

Voorzitter Van Dam aan het woord

S.K.Leest, na 15 jaar K.K.S.F.B., overgestapt naar Belg. Voetbalbond.

“Zoals de trouwe lezers van De Mechelse Week zeker weten, spelen  er sinds de aanvang van dit seizoen twee voetbalploegen uit het Leestse in onze provinciale competitie. Naast het alom gekende V.V.Leest, is er nu ook S.K.Leest dat de overstap van het liefhebbersvoetbal naar de Belgische Voetbalbond heeft gezet. Na een half seizoen provinciaal voetbal lijkt ons het moment gekomen om eens een balans op te maken en om de twee genoemde competities eens te vergelijken. De meest aangewezen persoon voor dergelijke kwesties is de voorzitter van S.K. Leest, de heer Petrus Johannes (maar iedereen noemt hem Jean) VAN DAM, omdat hij ook lange tijd lid was van het dagelijkse bestuur van de K.K.S.F.B.

Onze eerste vraag gold het waarom van deze overgang na 15 jaar liefhebbersvoetbal.

Van Dam : ‘Het grote knelpunt was het speelveld. De afmetingen haalden de normen van de Belgische voetbalbond niet, zodat het ons onmogelijk was de overstap te doen. We waren destijds dus wel verplicht bij het K.K.S.F.B  te beginnen. Pas drie jaar terug zijn we het veld gaan verlengen en verbreden. Onze plannen waren om pas volgend seizoen naar de Belgische Voetbalbond over te stappen, maar we moesten alles een jaar vervroegen : er is immers een bondsreglement dat maar één voetbalploeg per 5.000 inwoners toelaat en volgens die berekening waren er in het Mechelse nog maar enkele plaatsen vrij, vandaar onze plotse haast.’

D.M.W. : ‘Wat zijn de verschillen tussen de K.K.S.F.B en het provinciaal voetbal bij de Bond ?’

Van Dam : ‘Er is in de eerste plaats de belangstelling : vroeger kwam hier niemand kijken, nu zijn er vaak 150 tot 200 toechouwers ! De wedstrijden tegen Willebroek en Tisselt trokken zelfs 250 man. Ook V.V.Leest heeft veel supporters : ik denk dat daar velen van bij ons komen kijken als V.V. op verplaatsing moet. Je merkt het verschil ook als je voor reclame rondgaat : de K.K.S.F.B. was niet gekend en de mensen waren terughoudend om reclame te plaatsen. Nu zijn er zelfs geweest die spontaan naar ons zijn gekomen om te vragen reclame te mogen maken !

Ook op sportief vlak is er een groot verschil : men speelt hier sneller en veel meer op basis van tactiek. De K.K.S.F.B. was echt amateurvoetbal : er werd weinig of niet getraind en de motivatie bij de spelers was veel minder. Nu brengen de jongens er veel meer voor op. Maar er wordt veel meer tactisch gespeeld.’

D.M.W. : ‘Is er een vergelijk met V.V.Leest mogelijk ?’

Van Dam : ‘Historisch zeker wel : wij zijn eerst gestart, en dus direct in het K.K.S.F.B.

V.V. startte later, doch van meet af aan in de Belgische Voetbalbond. Dat had meer aantrek bij de jeugd : de Leestse jongeren die eerst bij ons speelden trokken bijna allemaal naar V.V. Dat is ons grote probleem nu : we hebben enkel een scholierenploeg en we hopen er volgend jaar ook met een juniorenteam te staan. Maar qua jeugd moeten we van nul beginnen.’

D.M.W. : ‘Is er ook een politiek gevecht tussen beide Leestse ploegen ?’

Van Dam : ‘Ik persoonlijk kan sport en politiek niet koppelen. Voor mij zijn dat twee aparte zaken, al denken velen daar anders over. Wij kregen de naam ‘de roden’ mee in Leest.

Telstar (de naam van S.K. toen het in het K.K.S.F.B. speelde) had haar lokaal in café ‘Telstar’ en dat was ook het lokaal van de Socialistische Partij in Leest. Daar ontstond de ploeg, die dan wel in het katholieke K.K.S.F.B. ging spelen. Als bekend socialist zat ik toen in het dagelijks bestuur van die K.K.S.F.B. en verder was ik stichter en voorzitter van de REGIO M.

Voor mij is de sport duidelijk niet gebonden aan politiek en ik heb dan ook nooit de sport gebruikt om politiek resultaat te halen.’

D.M.W. : ‘Zijn twee ploegen in Leest wel leefbaar ?’

Van Dam : ‘Volgens Gust Emmeregs was dat niet het geval. Maar het tegendeel wordt nu door ons bewezen : beide ploegen hebben veel supporters en als er één op verplaatsing speelt, komen de thuisblijvers blijkbaar naar de concurrent kijken.’

D.M.W. : ‘Welke zijn de ambities van S.K.Leest ?’

Van Dam : ‘Vooropgesteld was mee te draaien bij de eerste tien. We hebben echter boven de verwachtingen goed gepresteerd : zonder die weggevers tegen Willebroek en Lint stonden we nu tweede of derde. Maar dat is niet erg : we kennen de zwakten in ons team en daar moeten we volgend seizoen iets op vinden. We hadden wel een paar gekwetsten, vier zelfs, en ‘onze’ Dirk was vier weken out, en toch staan we bij de eerste zes, als dat zo blijft is iedereen tevreden.’

D.M.W. : ‘Hebt u een verklaring voor die goede prestaties ?’

Van Dam : ‘In het K.K.S.F.B. hadden we ook geen slechte ploeg. Verder heb ik goede relaties met Racing Mechelen  en daardoor was het ons mogelijk ook een scholierenploeg op de been te brengen. Ze kennen me goed op Racing : ik ga daar regelmatig praten, om de ploeg voor volgend seizoen vast te leggen. Van Tulden, Rombouts, Schaerlaeken en nog enkelen komen van Racing. Elk element vond zijn plaats in de loop van het seizoen. Dan hebben we Piscador nog van V.V.Leest gekocht (die zijn erg schappelijk geweest) en tijdens het seizoen kwam er nog Hambroek bij. We hebben nu een redelijk spelerspotentieel en dat blijkt nodig met al die ploegen die tegen ons durven voetballen, d.w.z. vrij aanvallen en zich niet ingraven en pottekestamp spelen, hebben het erg moeilijk hier. Tegen echte pottestampers hebben wij het steeds zwaar.’

D.M.W. : ‘Welk is het sterkste onderdeel van de ploeg ?’

Van Dam : ‘In verdediging hebben we spelers genoeg, ook als er gekwetsten zijn : Kuypers is de beste linksback. Het beste deel is wellicht het middenveld met Van Tulden-Piscador-Rombouts, maar dat is meteen ook het kwetsbaarst : daar zijn geen wisselspelers voorhanden. Volgend jaar moeten we daar nog iets hebben. Maar de sterkte ligt vooral in de vriendschap tussen de spelers. Het bestuur probeert die erin te houden : het zijn 14 vrienden, ze hangen aaneen, dat is de ploeg.’

D.M.W. : ‘Wat zijn uw wensen voor 1984 ?’

Van Dam : ‘Ik hoop dat die vriendschap er blijft tussen de spelers en dat ook het bestuur blijft zoals het is. Verder zou ik graag de ploeg nog versterkt zien volgend seizoen, zowel het eerste elftal als de jeugd en zelfs het bestuur. Ik hoop ook het tweede veld klaar te krijgen. Mijn grootste zorg is echter de jeugd, want daar ligt de hoeksteen voor de toekomst. Voor ons eerste elftal van dit seizoen, hoop ik dat ze binnen de eerste zes spelen en wie weet, met wat geluk spelen ze de eindronde.’ “

(Reportage : Eddy Goovaerts. Foto’s : Jan Segers)

-De ploeg van S.K.Leest.

-De gebroeders Van Dam die het mooie weer maken bij S.K.Leest.

02-07-2013 om 09:40 geschreven door Marcel Van Hoof

                                                           1984.

1984 – Uit een folder van 1984 (enkel jaartal bekend) : Verheugend Nieuws

            “Tot onze grote vreugde vernemen we dat het Zijne Heiligheid de Paus behaagd

            heeft onze vroegere Aalmoezenier Georges Herregods, “Apostolisch Militaris”

            te benoemen, met standplaats te Brussel.

            In deze nieuwe hoedanigheid houdt de Aalmoezenier eraan de hoogmis van nu

            zondag, te 10 uur zelf te celebreren en aan de gelovigen van Leest, die hij steeds

            in zijn hart gedragen heeft, zijn eerste pauselijke zegen “laetare populum innocente”

            te geven.

            Zeker zullen vele Leestenaars eraan houden deze plechtigheid bij te wonen.

            Gelieve de huizen te bevlaggen.”

1984 – Enkel jaartal bekend : Gazet van Mechelen :

            Sterkste Duffelaar woont in Leest.

Krachpatserijen werken aanstekelijk op het publiek. Daarom ging de voetbalclub Luna op zoek naar de Duffelse “Goliath” die verondersteld wordt de sterkste man uit Duffel of omgeving te zijn.
Er bleken  voldoende kandidaten geïnteresseerd in deze titel : vandaar dat er een voorselectie aan te pas kwam, waardoor vijf kandidaten weerhouden werden voor de finale.

De laatste opgaven waren niet min : gewichtheffen, staven buigen, telefoonboeken scheuren, een menselijke weegschaal en bakstenen tillen.

Van het vijftal finalisten maakten Luc Ansloos, een uitgeweken Duffelar die nu te Leest woont, en Eddy Daems er een nek-aan-nekrace van.
Na de vijf proeven stonden ze zelfs met gelijke punten !

Er kwam bijgevolg nog een bijkomende proef aan te pas en het was uiteindelijk Luc Ansloos die zijn vorig jaar reeds veroverde titel met een jaar kon verlengen.

De laureaat mocht liefst drie wisselbekers in ontvangst nemen.

Sportschepen Jan Borremans feliciteerde de vijf finalisten en reikte bekers en herinneringen uit.”

1984 – Enkel jaartal bekend : HOOFDLUIZEN

Mededeling van de Stad Mechelen aan ouders en leerlingen van het Stedelijk Onderwijs :

“Het probleem van de hoofdluizen is momenteel sterk in de actualiteit getreden, door zijn onrustwekkende toename.

Een tijdige diagnose, een doeltreffende behandeling en een zinvolle preventie dringt zich, nu meer dan ooit, op.

De hoofdluizen kenmerken zich door hun sterke vermenigvuldigingsdrang, voornamelijk in collectiviteiten zoals kribben, peutertuinen en scholen, zodanig dat alle sociale lagen aangetast worden zonder discriminatie. Men moet goed voor ogen houden dat het gevaar van deze enorme voortplantingsdrang niet denkbeeldig is (elk wijfje legt tussen 100 en 400 eitjes en deze zijn op hun beurt na 6 dagen volwassen).

Bij het ontdekken van een besmet kind, wordt dit dan ook pas na een volledige behandeling weer in de schoolgemeenschap opgenomen.

De heropflakkering van deze menselijke parasiet verantwoordt dit schrijven en verhoopt een volledige medewerking aan alle betrokkenen.

F. Nason, Schepen van Sociale Zaken

G. Joris, Schepen van Onderwijs

Dr. K. Lehouck, Geneesheer-Coördinator v/h Gezondheidscentrum Kon. Astridlaan

Dr. J. Simons, Geneesheer-Coördinator v/h Gezondheidscentrum Vijfhoek.” 

1984 – Inlichtingen voor Miliciens

Dat jaar konden de miliciens voor inlichtingen en raad betreffende de militaire reglementen e.d. nog altijd terecht bij Luc Beterams, Tisseltbaan 46 en op het oud-gemeentehuis van Leest op maandag, woensdag en vrijdagvoormiddag.

(‘DB’, maart 1984)

1984 – Januari – ‘Van Toeters en Trompetten’ : Eerste prijs voor Patrick Leveugle.

“Wij hebben de eer en het genoegen u mee te delen dat onze muzikant Patrick Leveugle een eerste prijs heeft behaald op de nationale wedstrijd ‘Pro Civitate’ ingericht door het Gemeentekrediet van België.

Het is de hoogste onderscheiding die een jonge muzikant in ons land kan behalen.
Deze prestatie is des te merkwaardiger omdat het jaren geleden is dat een trompetspeler (of cornetspeler) deze onderscheiding nog kon behalen ! Proficiat Patrick ! Doe zo verder !

Wij publiceren dit ook ten behoeve van de organisatoren van kampioenschappen ! Zij zijn nu op de hoogte gebracht dat er muzikanten (in het meervoud) uit onze fanfare groeien die in de toekomst ‘de wereld zullen verbazen !’ Anders moeten we weer eens in een persbericht lezen dat onze vereniging versterkt was met ‘supercracks’…!”

1984 -  ‘De Band’ januari : Leestenaars treden zo uit de oude doos

(Verzameling Stan Huysmans)

Brief van Jan De Leers, schoolhoofd, aan Vik De Laet, burgemeester

(Gedateerd 7 februari 1935 en in de toenmalige spelling)

“Achtbare Heer Burgemeester,

Hierbij deel ik U een schrijven mede, welke mij is gezonden geworden door den Heer Kantonnalen schoolopziener.
Er werd mij gevraagd medalies te willen verkoopen, om alzoo bij te dragen tot het oprichten van een gedenkteeken ter eere van onzen diepbetreurden Vorst, Koning Albert. Zeer gaarne wil ik den oproep van Zijn Excellentie, den Minister van openbaar onderwijs beantwoorden.

Ten einde de geldinzameling met gelooden bussen te doen, wil ik U eerbiedig vragen de toelating te geven hetzelve te laten plaats grijpen in onze gemeente. Ik zou graag hebben dat dit zou geschieden onder uw toezicht en vraag U daarom of het niet mogelijk is een onderhoud met U en met Mejuffer Hellemans, morgen namiddag na de klasuren, te hebben.

Indien wij alzoo een akkoord kunnen hebben op dezen dag, dan zou ik mij reeds kunnen gelasten met het aanschaffen van bussen en medalies.

Hierbij geef ik U ook een ander schrijven van den Minister van Openbaar onderwijs betreffende het turnonderwijs in de lagere scholen.

Aanvaard, Mijnheer de Burgemeester, de verzekering mijner nederige en oprechte gevoelens.

(getekend) J. De Leers, schoolhoofd.”

Antwoord van Vik De Laet aan J. De Leers, schoolhoofd (geschreven op de keerzijde van bovenstaande brief) :

“Waarde Heer hoofdonderwijzer,

Gaarne steun ik U met al mijn krachten, voor dat heerlijk werk, want een volk dat zijne groote mannen niet meer eert, is een volk rijp voor slavernij.

Vandaag, onmiddellijk na de school, zal ik het gevraagde onderhoud gaarne toestaan. Gelieve zo goed te zijn juffrouw Hellemans te verwittigen.

Hand en groet,  (getekend) V. De Laet.”

Naschrift;

Deze briefwisseling vind ik prachtexemplaren, raak tekenend, mooi belichtend en doorlichtend het karakter, illustrerend en reliëf gevend aan de geaardheid van beide schrijvers.

Enerzijds meester De Leers, grootoorlogsinvalide. Wie heeft hem niet gekend, altijd gloeiend dwepend en zich koesterend in zijn diepste gevoelens van laaiend patriotisme, wat menselijk en begrijpelijk was…

Anderzijds Vik De Laet, burgemeester, graag schalk en olijkerd in de wandel, formuleert in fijne feeling een aanmoedigend antwoord met als sluitstuk een koene en kortgebalde vriendengroet, waarbij meester De Leers, bij ’t lezen ervan, beroerd in houding is gesprongen, kan ik mij voorstellen…

We hebben ze beiden goed gekend. Elk in zijn job en zijn wandel, hebben ze ieder op eigen manier, veelvuldig en soms ook diep, hun stempel gedrukt op landelijk Leest en volk.
Waar is die tijd van toen…

(Meester Stan Huysmans)  

De protagonisten uit 1935 : meester De Leers (links) met zijn klas en de foto’s van het koningspaar. Onderaan burgemeester De Laet met de pijp tussen de tanden en de spade op de schouder.

30-06-2013 om 09:26 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 1984 – Jaarwisseling : Stichting ZVK Leest

Zaalvoetbalclub Leest werd gesticht rond de jaarwisseling 1983-1984.

Vanaf januari 1984 werden er een tiental wedstrijden gespeeld in de bijgevoegde competitie van de B.Z.V.V. en de resultaten waren hoopgevend.

De eerste thuismatchen werden gespeeld in “Sportpark De Nekker” te Mechelen en gingen vanaf september ’84 door in de omnivalente sporthal te Leest.

Haar dynamisme bewees de nieuw opgerichte club door reeds op 14 en 28 april twee veldvoetbaltornooien te organiseren. 

Eind ’84 speelde de club in 5^e Provinciale van de Belgische Zaalvoetbalbond.

Ter gelegenheid van het éénjarig bestaan werd met Kerstmis en Nieuwjaar een            “Tweefeestentornooi” ingericht. (zie 26/12 en 30/12/84 in deze Kronieken)

Zaalvoetbalclub Leest was aangesloten bij de B.Z.V.B. onder stamnummer 3810.

Thuisbasis was het Sportcentrum Leest.

In 2003 speelde de eerste ploeg in tweede nationale A en de thuismatchen werden op vrijdagavond gespeeld om 21 uur.

De tweede ploeg speelde in derde provinciale B en de thuismatchen werden eveneens op vrijdagavond gespeeld op hetzelfde uur in afwisseling met de eerste ploeg.

De derde ploeg speelde in de plaatselijke competitie op een variabel uur op            donderdagavond.

Activiteiten naast de reguliere competitie :

-oktober : jaarlijkse fuif annex tombola.

-eind december : “De Leestse Zaalcup”, een tornooi voor Leestenaars.

Het secretariaat was in handen van Jan Van den Heuvel.

(‘DB’, april 1984 en diverse progammabrochures)

In ‘De Band’ van november 1984 werd de start in de Belgische Voetbalbond aangekondigd en de ervaringen van de nieuw opgerichte club  in de voorcompetitie :

Z.V.K. Leest – 5^e Provinciale Antwerpen

“Wablief, zullen velen al direct zeggen, nog een ploeg die van start gaat in de Belgische Voetbalbond, naast die twee andere ploegen uit onze kleine gemeente. Niets is minder waar, want de kenners onder ons hebben al direct gezien dat het hier gaat om ZAALVOETBAL, een meer beschaafdere versie van ‘koning voetbal’.

Zo’n ploeg op een goede basis starten is niet zo eenvoudig als op het eerste gezicht misschien zou kunnen lijken, want net als bij het veldvoetbal zit je hier ook vast aan een netwerk van reglementen, artikels en allerlei andere normen om alles in goede banen te leiden.

Naast al die reglementen is de grote struikelblok voor de meeste startende ploegen de financiële zijde van de medaille. Het kost inderdaad een hele boel geld om alles te kunnen bekostigen, zoals inschrijvingsgelden bij de Bond, vergoedingen en verplaatsingskosten van de scheidsrechters, verzekeringen en bovenal de huurgelden van de zaal, in ons geval de sporthal van Leest, waar wij met onze beide ploegen aantreden. Om zulke bedragen bij elkaar te krijgen was het dan ook meer dan normaal dat wij op zoek gingen naar enkele valabele sponsors die wij dan ook vonden onder de vorm van een viertal zelfstandigen uit Leest. Daarnaast hebben we dit jaar ook reeds een drietal tornooien gegeven, alle zeer goed meegevallen. Op het einde van het jaar organiseren we nog twee tornooien, nl. op 26 december een recreatietornooi en op 30 december een meer competief gericht tornooi.

Genoeg over onze bestuurlijke aangelegenheden, over naar zaalvoetbal.

Zoals elke goede ploeg zijn wij ook gestart met een voorcompetitie. Deze ging door tijdens de maanden maart en april. Deze competitie is vooral bedoeld als kennismaking met de reglementen. We hebben die wedstrijden goed doorgewerkt, we speelden enkele zeer goede matchen, getuige hiervan de uitslagen zoals 11-1, 7-1 en 17-0 in ons voordeel en natuurlijk hadden we ook eens een mindere dag en verloren we met 4-3 en 5-7.

Doch het is een goede leerschool geweest en per slot van rekening spelen wij nog allemaal voor het plezier en de goede en slechte momenten nemen we er dan graag bij.

Een week of zes voor de aanvang van de competitie zijn de eersten al gaan trainen, vooral dan wat lopen om toch niet geheel onvoorbereid het lange seizoen aan te vatten want anders vraag je om onnodige blessures of stramme spieren.

De laatste weken waren de trainingen meer voetbalgericht, doch alles verliep onder een losse sfeer met een toffe groep.

Onze eerste competitiewedstrijd dan, al direct op een late maandagavond (gelukkig valt dit niet veel voor), moesten we aantreden tegen Pleintje Willebroek. Een biezonder spannende match met onze ploeg steeds op voorsprong; toch maakten de tegenstrever telkens snel gelijk via enkele goede counters. Uiteindelijk haalden we dan toch de bovenhand met 5-7 cijfers als einduitslag.

Onze eerste thuismatch was meteen een loodzware partij tegen Derby Hemiksem, een ploeg die integraal overkomt uit eerste provinciale en die met dezelfde spelers opnieuw starten in onze reeks. Deze ploeg bleek dan ook een tikkeltje te sterk voor ons, alhoewel we goed meegespeeld hebben en enkele mooie goals konden scoren. Eindstand : Leest Z.V.K.-Derby : 5-7.

Onze derde partij hebben we eveneens zeer nipt verloren tegen Den Biezerd uit Niel.

Dit verlies was te wijten aan het nieuwe spelconcept dat we aan het inoefenen waren en dat nog niet honderd procent op punt stond; ook een gebrek aan invallersmateriaal werd ons fataal, alhoewel we bijna doorlopend veld(zaal)-overwicht hadden. Maar kom, een volgende maal beter was ons motto en inderdaad van dan ging het in stijgende lijn met de prestaties.

Bij onze tweede thuismatch hebben we dan even kat en muis gespeeld met BMW Berlgium.

Eindstand : 9-2.

Op maandag 8 oktober speelden we dan onze vijfde wedstrijd, op verplaatsing bij De Klamp uit Terhagen en deze jongens hebben niet alleen een mooie zaal, maar bovendien een goede ploeg ook, dit ondervonden we al meteen tijdens de eerste helft toen wij weliswaar snel op voorsprong kwamen, doch door enkele snel opzittende spitsen op een 3-1 achterstand werden geplaatst. Na de herneming gingen we dan nog meer offensief onze kansen en konden via 3-3 en een late goal 3-4  de twee punten mee naar huis nemen na een goede en faire partij zaalvoetbal.

Hopelijk blijven de prestaties goed en blijft de sfeer optimaal, zowel bij de eerste als bij de tweede ploeg (die enkel vriendschappelijke wedstrijden speelt en al enkele klinkende uitslagen heeft behaald, o.a. 9-1 tegen VEVOC).

Onze thuismatchen gaan door op vrijdag (naargelang de kalender natuurlijk) om 21u. na de andere Leestse zaalvoetbalploeg, die wij van hieruit een succesvol seizoen toewensen.

De tweede ploeg speelt op geregelde tijdstippen aan huis op donderdag om 21u15.

Iemand die we tenslotte nog willen bedanken is onze délégué Leo Lauwens die samen met Gerd De Prins, Pol Clyman en Frans Spoelders een enorme steun betekenen voor onze club en daarvoor onze grootste appreciaties krijgen voor hun werk !

Alle inlichtingen betreffende beide ploegen of tornooien kan je krijgen bij onze duivel-doet-al Jan Van Den Heuvel.

De spelers :   

Ploeg 1 : Jan, Hedwig, Frank, Marcel, Marc, Koen, Johan en Ludy.

Ploeg 2 : Jan, Bart, Hans, Willy, Jan, Frans, Filip en Jan (Custers).”

29-06-2013 om 09:29 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Dat jaar werd er door Vevoc werk gemaakt van de oprichting van een :

                                                                    Basketclub

Hugo Lauwens vertelde in 2013 :

Ledenwerving Basketclub Vevoc Heren, 1983.

Omdat de statuten van Vevoc enkel oud-chiroleden van Leest toelieten werd er beslist om een ledenwerving te organiseren.

Zaal ‘Forum’ in Hombeek, de oefenzaal van den basket, liep vol met potentiële liefhebbers.

Er werd een gelegenheidswedstrijd gespeeld met 20 spelers, een normale match wordt betwist met 5 tegen 5, en niet iedereen was voorzien van gepaste kledij. Hilarisch toen Jef Verbeeck uit de Winkelstraat de hele match op zijn sloefen speelde. Willy Van Linden kwam nadien zelfs wekelijks trainen op zijn Zweedse klompen…

Er waren vele gegadigden die nog een tijdlang bij BBC-Vevoc bleven trainen.
Bert Schillemans, Wim Dons, Erwin Van Nobelen, Robert Van Steenwinkel en Rudy Goyvaerts (de dokter van Leest-Dorp) kwamen het team versterken, vele anderen lieten na een tijdje verstek gaan.

BBC Vevoc speelde in de competitie van de Antwerpse Vriendenclubs.

Het ontstaan werd bezegeld op het zolderkamertje van ‘De Drij Gapers’.

Onder impuls van Eddy Moortgat begon de ploeg met veel ambitie en groeide dra uit tot een begrip in de Antwerpse basketregio.

Het bestuur bestond uit Voorzitter Kris De Laet, Ere-Voorzitter Louis Vloebergh, Secretaris Hugo Lauwens, Manager Mille Peeters, Penningmeester Vera Lauwers en leden Eddy Moortgat, Chris Van den Bergh, Vera Ceuppens en Danny Polfliet.

Financieel was de club afhankelijk van Vevoc maar werd ook gesponsord door Karin De Laet, eigenares van café ‘De Drij Gapers’.

Vaste stek in de ploeg hadden o.a. de Leestenaars Jurgen en Hans De laet, Luc Peeters, Danny Polfliet, Erwin Van Nobelen, Hugo Lauwens en Luc Nuytkens.

Eddy Moortgat werd speler/coach.

Later werden de statuten aangepast en kreeg den basket versterking uit Mechelen en Blaasveld. Patrick Sleeckx (‘de Slekke’) was iedere match goed voor minstens 30 punten.
Jo en Koen De Mulder en Frank en Eric Boeckx werden de andere ‘Amerikanen’.

-Willy Van Linden.

-Hugo Lauwens

-Het Vevoc Basket-team in ’83. (foto’s : Hugo Lauwens)

29-06-2013 om 09:22 geschreven door Marcel Van Hoof

De jubilarissen van Eternit. Zittend als eerste van links : Frans De Laet. Uiterst rechts en staand : Toïne Van Paesschen.

1983 – Vrijdag 16 december : Uitbetaling Spaarkas en Souper SK Leest

            In het Chalet van SK Leest. Deelname 350 fr per persoon (niet-leden 550 fr.)

            Op het menu : hespenrolletjes met mimosa, tomatengroentensoep, kalkoen op

            jagerswijze, kroketten, fruitsla met slagroom.

1983 – Vrijdag 16 december : Jubilarissen bij Eternit (foto bovenaan)

Die dag had te Kapelle-op-den-Bos de jaarlijkse uitreiking van de Eretekens plaats.

Onder hen twee Leestenaars Antoon ‘Toïne’ Van Paesschen en Frans De Laet.

Zij ontvingen het Ereteken van de Arbeid 1^ste Klasse.

Toïne Van Paesschen was te Nieuwenrode geboren op 11 september 1928 en hij overleed in zijn huiskring te Leest op 28 december 2007.

Frans De Laet was te Leest geboren op 17 april 1923 en te Mechelen overleden op 26 juli 2002. Frans was ook cafébaas, hij was jarenlang de waard van de herberg ‘In den Barreel’ rechtover de kerk van Leest.

Van hem vonden we ook nog een getuigenis terug over zijn ervaringen in een Duits werkkamp gedurende de tweede wereldoorlog : ‘Ik ben op 2^de paasdag 1943 door de Duitse Feldgendarmerie aangehouden  (noot : hij had zich verscholen in de dakgoot van de ouderlijke woonst in de Tiendeschuurstraat) en via Mechelen, Antwerpen naar Aken (Duitsland) gevoerd. Van Aken naar Hannover en vandaar naar Bremen in een lager genaamd Werkstätt strasse Bremen Hemelingen. In dit lager heb ik De Decker Frans uit Ruisbroek leren kennen. Deze is daar samen met mij toegekomen in april 1943. Hoelang die daar verbleven heeft weet ik niet meer, daar deze ziek was is hij eerder mogen weggaan. Nadat we enkele tijd samen in dit lager waren heb ik opgemerkt dat deze abnormaal mager en bleek werd. Enige tijd later is De Decker naar een geneesheer gegaan en werd weggestuurd. In dit lager waren wij verplicht 10 uren per dag te werken. We kregen 200 gram brood voor een ganse dag. ’s Middags kregen we een kom raapkoolsoep, met soms een aardappel in. Dit was het rantsoen voor een ganse dag en als we dan ’s nachts moesten werken kregen we niets meer. De levensomstandigheden waren zeer slecht.”

1983 – 18 december : Davidsfonds – Kerstevocatie –

            In de parochiekerk om 19u30 “Kerstmis hier en over de grenzen heen”.

            Zang : Els Van den Eynde, harp : Anne Van den Troost,

            Proza : Guido Hellemans, koor : parochiekoor Leest.

            (Folder)

1983 – 18 december : K.V.G. Zennevallei hield kerstfeest

            Zo’n 160 mensen kwamen bijeen in het parochiehuis van Hombeek naar

            aanleiding van het kerstfeest ingericht door K.V.G. Zennevallei.

            Deze groep verzamelde alle minder-validen van Hombeek, Leest en Heffen

            en werd in 1970 opgericht. De toenmalige voorzitter Nand Van Praet, werd

            intussen opgevolgd door Henriette Verschueren uit Leest.

            Het kerstfeest stond vooral in het teken van het kind en werd opgeluisterd door

            het gemengd zangkoor van Leest.

            Te 14u30 had een eucharistieviering plaats die werd opgevolgd door een aperitief.

            Daarna volgde een optreden van het zangkoor met Roodkapje en de Wolf, een

            satire op de huidige crisistijd.

            Na dit optreden kwam de Leestse Chiro met een nummertje uit hun tuimeling-

            programma op het podium, hierna was er tijd voor spel en een aerobicoptreden

            van de kinderen.

            Voor en na de maaltijd waren er nog optredens van het zangkoor en de namiddag

            werd  afgesloten met de trekking van de tombola. (Gvm, 21/12/83)

1983 – 24 december : Overlijden Victoria De Boeck Ere-Schoolhoofd

Ze was te Leest geboren op 31 mei 1908 en overleed op Kerstavond in het St-Imeldaziekenhuis te Bonheiden.

“Het Kruis maakt deel uit van het leven

het wordt het deel van elk van ons.

Maar dit kruis is de weg naar het leven.

Wanneer alle hoop is geweken,

Wanneer de nood het hoogst is

dan is de Heer ons meest nabij.

‘Tinneke’ is gestorven zoals ze heeft geleefd

Zonder veel ophef of lawaai

en berustend op de wil van de Heer.
Want dat waren de trekken van haar mooi karakter :

diep kristelijk van aard

leefde ze stil en bescheiden,

teruggetrokken van ’s werelds geraas.

In berusting ook is zij haar kruisweg gegaan

en droeg haar lijden zonder klagen.
Op deze vooravond van het Kerstfeest

is zijzelf naar het Kerstekind toegegaan.

en trad ze binnen in de vrede van de Heer…”

(uit haar gedachtenisprentje)

1983 – Zaterdag 24 december : KERSTAVOND BIJ DE CHIRO

“Zaterdag den 24^ste december chiro voor Sloebers en Rakkers.

Om 17u30 begon de avondvergadering voor de oudste groepen.
Eens aangekomen in de Chiro werden we ingedeeld in groepen (jongens en meisjes ondereen).
De inleiding begon met een toneeltje door chiromensen naar voor gebracht.

Later moesten we een bepaalde route volgen en vraagjes oplossen. We kregen ieder een kaart mee en 2 fakkels per groep.
Het was een goede bezinningsavond !

Iedereen had een verschillende versie van kerstmis.

We gingen met alle leden naar de kerststal en daar werd het kerstfeest besproken plus een kleine evaluatie. Ook de kerstboom aan de kerk werd versierd en er werd een kleine zangstonde gehouden.
De H. Mis werd door iedereen bijgewoond !

Door deze avond ondervonden we dat kerst toch iets kon betekenen.

    De chiroleiding  (‘DB’, februari ’84)

1983 – Zondag 25 december  : Kerstfeest Kon. Fanf. ‘St.-Cecilia’

            De Kon.Fanfare St.-Cecilia richtte haar jaarlijks kerstfeest in.

            Dit ging door in de zaal bij Emiel Van Steen vanaf 15 uur. Het feest bestond

            uit drie delen :

            -Bert De Borger speelde “Hoger-Lager” met kinderen en volwassenen.

            -Er stond een feestmaal op het programma met koffiekoeken en koffie, gratis

            voor de kinderen van de muzikanten en de ereleden. 50 frank voor de

            meevierende volwassenen.

            -Uitdeling van de geschenken. (GvM, 15/12/83)

“Door een samenloop van omstandigheden viel Kerstmis in 1983 op een zondag. Het kon dan ook niet anders of het kerstfeest van de fanfare moest met Kerstmis zelf plaats hebben. Een kwart van de ingeschreven deelnemers gaf forfait ! Dat is veel, veel te veel zelfs ! Daarom heeft het bestuur besloten volgend jaar een hoger inschrijfgeld te vragen en bij deelneming een gedeelte van dit inschrijfgeld terug te geven. Zo zullen onnodige onkosten voor de fanfare vermeden worden.

In de zaal stond een grote kerstboom opgesteld en zoals het hoort, werd er eerst rond de kerstboom gezongen. Het grootste deel van deze kerstviering was besteed aan allerlei spelletjes uitgedacht door Hubert De Borger. Deze had er eveneens heel wat vrije tijd voor opgeofferd  om de nodige materialen in elkaar te knutselen.

Er werd begonnen met de kleintjes van 2 tot en met 6 jaar !

Zij deden een ‘ringenwedstrijd’ en nog wel tegen het uurwerk. Er was een kleintje bij dat zich niet wil laten opjutten en daarom gaf dat gewoon forfait !

De kinderen van 7 tot en met 9 jaar speelden een E.T.-spelletje. Het heeft iets te maken met een lampje en met elektriciteit en omdat we technisch niet zo onderlegd zijn, kunnen we hierover geen verdere informatie geven.

De kinderen van 10 tot 12 jaar mochten ‘Hoger-Lager’ spelen met echte grote kaarten zoals dat in het programma van Walter Capiau op de televisie gebeurt. In de finale voor de kinderen wonnen Erik Van den Vondel en Anja Piessens het van Jürgen Verschueren en Iris Piessens.

En toen mochten de ‘grote mensen’ ook eens meedoen aan ‘Hoger-Lager’.
Als voorselectie kregen zij het E.T.-spelletje voorgeschoteld en wat merkten we op ? Die grote mensen konden het niet zo goed als de kinderen van 7 tot 9 !!!

In de finale kon Günter Peeters bijgestaan door zijn moeder Simone het nipt halen tegen terug Erik Van de Vondel met deze keer de steun van zijn moeder Jacqueline.

En toen was het tijd om kerstkoeken te gaan eten ! Omdat er zoveel mensen hun kat hadden gestuurd, waren er heel veel koeken over ! En ze waren nog zo lekker ! Maar volgend jaar zullen er ook belegde broodjes zijn ! De moeders houden er niet van dat hun kinderen zich ‘bekladden’ met chocolade, vanille of suikerpoeder !

Als slot van dit kerstfeest kregen alle kinderen nog speelgoed aangeboden. Met blijde gezichten trokken ze daarna allemaal naar huis !”

(‘Van Toeters en Trompetten’, januari 1984) 

28-06-2013 om 07:54 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 10 december : 10^de Sint Niklaasbal van V.V. Leest

            Dit ging door in de parochiezaal te Leest. De muzikale omlijsting berustte bij

            het orkest The Dukes en als speciale attractie was er een optreden van  Anita Leone

            en Gene Summer. Sint Niklaas en Zwarte Piet  hadden voor alle deelnemers

            gratis geschenken. (Folder)

1983 – 10 en 11 december : 4^de Hobbytentoonstelling SP Leest. 

            De openingsrede werd gehouden door de schepen van onderwijs en SP

            voorzitter van Mechelen G. Joris.

            Op de standen vonden we volgende deelnemers terug :

            Rudy Nuytkens, Stefaan De Laet en Marc De Win met pentekeningen.

            STIM (soc.promotie) met macramé, kantklossen en weven.

            Jos De Schouwer met zijn beeldhouwwerken, Staf Schaepherders met

            boekbinden, de familie Portael met handwerk, Nancy Van Camp met

            meubeltekenen, Marcel Van Hoof : Leest, vroeger en nu.

            Ook de postzegelclub A. Spinoy was present evenals de STIM(dagschool)

            met “computer in werking”.

            De tentoonstelling vond plaats in de zaal van Mille Van Steen.

Gazet van Mechelen daarover (15/12) :  Vrijetijdstentoonstelling.

“Te Leest werd er vorig weekeinde een vrijetijdstentoonstlling georganiseerd in de feestzaal St.Cecilia. De openingsrede werd door schepen Joris gehouden. Onder de andere prominenten waren er C. De Meester, Louis Vloebergh en Jef Vloeberghen alsmede oud-burgemeester van Leest, de h. Lauwers.

Op 13 standen kregen de bezoekers een inzicht over mogelijke vrijetijdsbestedingen. Zo was er Rudy Nuytkens met pentekeningen, de STIM (soc. Promotie) met macramé, kantklossen en weven; Stefaan De Laet en Marc De Win met pentekeningen; Jos De Schouwer met beeldhouwwerken; Staf Schaepherders met een standje over boekbinden; de familie Portael met divers handwerk; SITO en SMS 1 met meubelmaken, publiciteit, binnenhuis en plastische kunsten; A. Sponoy met de postzegelclub; STIM (dagschool) met de computer in werking; CSC Leest met schaken; Nancy Van Camp met meubeltekenen en verder nog een rommelmarkt.
Veel aandacht kreeg Marcel Van Hoof met zijn stand ‘Leest, vroeger en nu’. Al wat er maar gebeurd was in Leest kon men terug vinden in één van zijn documentatiemappen.”

1983 – 11 december : Jean Van Dam lijnrechter.

            In de voetbalpartij Heffen-SK Leest was één van de lijnrechters niet komen

            opdagen waardoor de wedstrijd met enkele minuten vertraging van start ging.

            De Leestse voorzitter Jean Van Dam, een oud-scheidsrechter, viel in als

            gelegenheidslijnrechter en kweet zich behoorlijk van zijn taak. 

1983 – 13 december – Het Laatste Nieuws :

            Vinkstraat blijft in Leest een probleemstraat

“Iedereen die Leest kent, kent de problemen in verband met de Vinkstraat. De wegbedekking van deze straat is nog nauwelijks die naam waardig en er is bijgevolg dringend een verbetering van de infrastructuur nodig.

Het klinkt misschien ongelooflijk, maar deze zin had men 5 jaar geleden ook reeds kunnen uitspreken.

Inderdaad, de plannen tot verbetering van de Vinkstraat dateren reeds van 1978.

In dat jaar werd een studiebureau aangesproken om een ontwerp voor de Vinkstraat te maken. Ontwerp dat ongeveer 1 jaar daarna klaar was en op 16 april 1979 door de gemeenteraad goedgekeurd werd.
De geplande verbetering van de straat bestond erin dat de toenmalige (en huidige) wegbreedte van drie op zes meter zou gebracht worden, met aan weerszijden van de rijweg een verharde berm, waarin de nodige voorzieningen zouden aangelegd worden.
Voorzieningen als daar zijn : rioleringen en een daarmee verbonden afwateringssysteem, elektriciteitsleidingen en telefoonlijnen.

Toelagen

Ongeveer een maand daarna (mei ’79) richtte de stad Mechelen een aanvraag voor subsidie aan de Provincie. In maart 1980 keurde het provinciebestuur de aanvraag goed en nam aldus 60% van de totale kosten (ongeveer 8 miljoen fr.) op zich, zijnde 4 miljoen frank. Wel stelde de Provincie als voorwaarde dat de aanbesteding van de werken voor 30 september 1980 zou gebeuren. Voor die datum moest de stad dus eigenaar worden van de gronden die noodzakelijk zijn voor de aanleg van de nieuwe straat (de stad mag immers uitsluitend op haar eigendom werken uitvoeren).

Nu zijn er voor een stad twee manieren om gronden te verwerven. Een eerste systeem is dat van de onteigening. Deze werkwijze houdt in dat de eigenaar van de grond die grond afstaat in ruil voor een vergoeding. Hij staat dan wel in voor de deelname in de onkosten die gepaard gaan met de aanleg van de nodige infrastructuur.
De kosten worden hem dan aangerekend d.m.v. een jaarlijkse “verhaalbelasting”, zolang hij daar blijft wonen.

Een andere mogelijkheid is die van de gratis grondafstand.

In dat geval staat de eigenaar een stuk van zijn grond gratis af (geen onteigeningsvergoeding dus). In ruil daarvoor neemt de stad dan alle kosten voor de aanleg van de infrastructuur (riolering e.d.) op zich. Het is deze methode die de stad Mechelen toepast, en dit reeds gedurende meer dan 30 jaar.

En hier gaan de poppen aan het dansen : Leest heeft steeds het onteigeningssysteem gekend, en de bewoners zijn niet bijzonder opgetogen met deze voor hen, sedert de fusie althans, nieuwe regeling.

Daarbij komt dat de stad onder geen beding van haar beleid wil afstappen : deze regeling, evenals het gekozen tracé en de wijze waarop het zal uitgevoerd worden, is te nemen of te laten.

Kredieten opschorten

Al deze factoren hebben ervoor gezorgd dat vandaag, drie jaar na de goedkeuring door de Provincie van de toelagen, nog 21 van de 57 stukken grond aan de stad moeten afgestaan worden. Al die tijd heeft men de beschikbare kredieten moeten opschorten, in afwachting van de aanbesteding.

Nu heeft de stad echter van de overheid de aanmaning gekregen aan te besteden voor 1 april 1984, zoniet worden de kredieten geschrapt.

Gezien de beperkte tijd die er nog rest om alle zaken af te handelen werd er een hoorzitting belegd waar schepen Van de Sande, stadsingenieur Goyvaerts en enkele ambtenaren hun zaak (in feite de zaak van de inwoners van de Vinkstraat zelf) nog eens kwamen bepleiten.

In de open discussie achteraf bleek dat de verantwoordelijken van de stad al hun overredingskracht nog zullen nodig hebben om de verbetering van de Vinkstraat alsnog verwezenlijkt te zien. Er waren immers nog tal van vragen vanwege de bewoners van de Vinkstraat (o.a. in verand met de garanties inzake verkeersveiligheid) die volgens hen onvoldoende of niet beantwoord waren geworden.  (Vu)”

-De Vinkstraat is bij regenweer een echte modderpoel. Wanneer twee auto’s elkaar kruisten kwam een van de bestuurders in deze slijkpoel terecht. (Foto : HLN)

-Zicht vanuit de Vinkstraat, landbouwgrond van o.a. de familie Diddens, in de jaren ’50.  Op de achtergrond de Juniorslaan met in het midden de hoge woning van dokter Stuyck.

28-06-2013 om 07:14 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Donderdag 1 december : “Zoete Taarten” bakken met SVV-CSC (folder)

            Deze organisatie was een ideale gelegenheid om lekkere taarten te leren bakken.

            Er kon gratis geproefd worden en alle deelnemers kregen de recepten mee.

            Dit ging door in lokaal St.-Cecilia, Dorpstraat 6 Leest.

            De folder was ondertekend door Secretaresse Tinneke Vloeberghen en voorzitster

            Mariette De Bont.

1983 – 1 december : Vrije School – Mevr. Nora Hellemans sprak over

                                     ‘elkanders taal verstaan.’ in de  parochiezaal om 20 u.

1983 – Vrijdag 2 december : Dubbel Concert van K.F. St.-Cecilia

            Om 20 uur startte in de zaal St.-Cecilia het “kampioenen”- concert van de Leestse

            Koninklijke Fanfare onder leiding van Jan Piet Leveugle.

            Om 21 uur was er een solistenconcert met André Van Driessche en Herb Spencer

            (USA), twee wereldvermaarde hoornspelers. Zij werden begeleid door Walter

            Vleminckx aan de piano.

            (‘GVM’, 23/11/83)

1983 – Zaterdag 3 december : Sint Niklaas rondgang en Sint Niklaas Bal van KWB

            86 huizen en 150 kinderen werden die dag bezocht.

            Het bal werd opgeluisterd met een optreden van zanger Jo Dens.

            Kaarten in voorverkoop : 80 frank.

            Een televisietoestel, verbonden aan de inkomkaarten, werd gewonnen door

            Dhr. Labio uit de Kerkenblokweg 17 Leest.
            (Foto onderaan)

1983 – 5 december – Het Laatste Nieuws : Motorrijder zwaar gewond te Leest

            “In het Dorp reed zaterdagavond een motorrijder tegen een geparkeerde

            bestelwagen. Motorrijder Guido Van de Poel, Kalibaan 30 te Kasterlee

            liep verscheidene breuken op en werd door de hulpdiensten naar ’t Sint-

            Jozefziekenhuis overgebracht.”

1983 - 7 december – Gazet van Mechelen :

            Traditionele kampioenendag bij “Recht voor Allen”.

“De eerste zondag van december worden naar jaarlijkse traditie de kampioenen van duivenbond “Recht voor Allen” gelauwerd.

Dit jaar gebeurde dit voor de eerste maal in de zaal Gretry te Heffen.

Het ligt in de bedoeling tijdens de volgende jaren zo mogelijks langs alle aangesloten verenigingen te passeren.
Voorzitter Frans Van den Broeck, secretaris Jan Geerts en andere onbaatzuchtige medewerkers verwelkomden alle aanwezigen, waaronder de eregenodigden burgemeester Raymaeckers, erevoorzitter Van Medegael, Jos Van Aken, Gust Emmerechts en Louis Vloebergh.
Zij overhandigden de onderscheidingen, nadat ze eerst hun waardering en bewondering hadden uitgedrukt voor de beoefenaars van de duivensport.

Om ontgoochelingen te voorkomen raadde burgemeester Raymaeckers alle geïntresseerden aan bij de oprichting of verandering van de duivenhokken vooraf contact op te nemen met de bevoegde stadsambtenaren.

De melkers met de beste resultaten in ’83 werden naar het podium geroepen en mochten prachtige trofeeën en gevulde omslagen in ontvangst nemen.

Van Moer – Keuleers werden winnaar bij de oude duiven Quiévrain voor Frans Verbeeck en Arnold Teughels en zoon.
Bij de jaarse waren ze eveneens primus voor Boey – Van den Brande en Frans Van Tongelen.
Bij de jonge was Roger Van Kampenhout de beste voor Herman De Hondt en de gebroeders Van Camp.

Van Moer – Keuleers wonnen de meeste prijzen en werden algemeen kampioen voor Frans Van den Broeck.

Voor Noyon werden de beste resultaten voor de oude duiven behaald door René Van den Bergh voor Mon Mortelmans en Van Moer – Keuleers.
Bij de jaarse haalde Mon Mortelmans het voor René Van den Bergh en Van Moer – Keuleers. Deze tandem was dan weer de betere bij de jonge duiven voor Mon Mortelmans, Jan Geets en René Van den Bergh.
Mon Mortelmans wordt algemeen kampioen voor René Van den Bergh.

        (S.B.)”

-De ‘Uitnodiging’ van het Dubbel Concert van de Kon. Fanfare St.-Cecilia..

-Het was bitter koud, maar gelukkig voor de KWB-Sint wachtte hem her en der “een witteke” om wat op te kikkeren, dat maakte alvast zijn karwei een stuk aangenamer.

-Kampioenendag voor de duivenbond. Bovenaan als derde van rechts de Leestse dokter  en erevoorzitter Van Medegael. Centraal onderaan burgemeester Jef Ramaekers.

27-06-2013 om 08:53 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – December : Leestenaars treden zo uit de oude doos (verzameling Stan Huysmans)

Een opstel van Karel DE BORGER van 24 februari 1957.

(Een verhaal van de meester, vrij naverteld).

WIE NIET STERK IS MOET SLIM ZIJN

“Er was eens een Amerikaan die veel ven reizen hield. Zijn bediende, Jim, een jonge sterke neger, was erg aan zijn meester gehecht en zorgde voor hem uitstekend.

Van zijn kant toonde de Amerikaan zich een goede meester, die dan ook alles van Jim gedaan kon krijgen.

De Amerikaan nam Jim steeds mee op zijn tochten. Buiten het reizen had hij ook nog een andere liefhebberij, namelijk de weddenschap : dat zijn bediende Jim de beste zwemmer was.

Nog nooit had Jim zijn meester een weddenschap doen verliezen. Jazeker, Jim kon inderdaad reusachtig goed zwemmen.

Op zekere dag was de Amerikaan met een Engelsman overeen gekomen dat diens bediende, een blanke, tegen Jim zou zwemmen. Verloor Jim, dan zou de Amerikaan duizend dollar betalen; verloor de blanke, dan zou de Engelsman moeten afdokken. Toen Jim dit vernam straalde zijn negergelaat. Hij wist immers dat hij, zoals altijd, het zou winnen. De dag van de wedstrijd was Jim vroeg present. En een weinig later verscheen ook de Engelsman met de blanke tegenstrever. Deze laatste begon kalm een kist met levensmiddelen en allerlei proviand te vullen, legde er nog een paar flessen wijn in en bond ze met een stevig touw dicht. Jim kon zich niet langer bedwingen en vroeg nieuwsgierig : ‘Waarvoor moet dit alles dienen ?’ – ‘Wel’, zei die, ‘wij zijn allebei goeie zwemmers, dus gaan we minstens een paar weken doorzwemmen, voordat we het opgeven.’ Nu werden Jim’s ogen groot van afschuw. ‘Neen !’ riep hij uit, ‘Een paar weken zwemmen ! Amaai…, dan moet mijn meester maar verliezen, want dat zou mij het leven kosten…’

Alhoewel de Amerikaan nog aandrong, er was niets aan te doen, de angst had Jim te pakken, en er bleef voor de Amerikaan niets anders over dan de duizend dollar te betalen.

Hier trad niet de sterkste maar de slimste eervol uit de strijd.”

De schrijver Karel DE BORGER :

-Tijdens het schooljaar 1956-57 leerling in het 6^de leerjaar.

-Geboren te Leest op 5 maart 1944.

-Zoon van Pieter DE BORGER (+1975) en van Martha VAN ROMPA, Kleinheidestr 20 (gezin met 3 kinderen).

-Gehuwd met Hilda VAN KELST (Muizen), beroep : executieve secretaresse in Mechelse firma.

-Wonende te Kapelle-op-den-Bos, Kambosweg 18.

-Beroep : Technisch ingenieur : ontwerp, test en productie van medisch materiaal. TERUMO Leuven.

-Studies na 7^de leerjaar te Leest : Instituut De Nayer, Melaan Mechelen. Diploma : Technisch Ingenieur.

-Hobby’s : lectuur, met zijn beiden wandelen te voet of per fiets, maar liefst tennissen.

Karel De Borger doet graag langs deze weg de groeten aan zijn vrienden medeleerlingen; hij herinnert zich o.m. Jan Spoelders, Frans Spoelders, Vic De Maeyer, Maurice Spinnael, Vik Diddens en Jan Teughels.

Waar is de tijd van toen…zegt Karel. En hoe snel het leven, antwoord ik. In verband hiermede volgende mooie gedachte :µ

“O leven, leven ! Hoe rent gij,

zonder te weten, welke weg ?

Blind haast gij u,

ver weg, steeds verder.

Gij vermoedt niet dat uw baan bepaald is.

Maar God heeft uw baan bepaald.”

Dit is de eerste strofe van een, vind ik, mooi Spaans gedicht. Indien het U, aandachtige en belangstellende lezer(es) aanspreekt, mag ik u dan ook nog de volgende verzen van dit gedicht ter overweging aanbieden :

“O ontelbare sterren ! Wat betekent het

dat gij duizenden en duizenden jaren rondtoert

indien  gij onsterfelijk zijt zoals de mensen.

Een angstig gedruis overstelpt de stilte van het heelal

het weergalmend gedreun van de stroom van het leven

in de onmetelijke ruimte. Vader, ik ben bang.

Gij alleen, Vader, kent het geheim.

Want van U komt het leven,

zoals water uit een bron,

de stroom van het leven,

dat wenend en lachend voortgaat.
Goddelijke gave van het leven.

O leven, leven ! Hoogste verrukking.

Welke vreugde is de vreugde van het leven.
Genieten maar…en lijden…Is dat leven ?

Vluchtig genot en scheurend verdriet

Alles vliedt en verdwijnt…

Tot bij de Vader in de hemel.”

      Ramon Pérez de Ayala. (benaderende vertaling)

In 1957, Karel was toen 13, was er al een opstel van hem in ‘De Band’ verschenen :

                         Met de kristelijke mutualiteiten op verlof te Bouillon.

“ ’t Was woensdagmorgen, rond 7 uur stonden we met 10 in aantal van onze parochie te wachten in het ‘Volksbelang’ op de autobus. Eindelijk was zij daar. Nog een groet  aan ouders en vrienden en we waren vertrokken met een uur vertraging (08u30).

 De reis verliep goed want om 12u30 kwamen we op onze bestemming. Daar ontvingen we al spoedig een goed middagmaal. Daarna begon onze eerste wandeling om de streek te verkennen, en we bereikten het hoogste punt van Bouillon. Van daar zagen we de hele stad goed liggen. Te 6 uur waren we terug in het kamp. Te 9 uur hadden we formatie met een woordje van de aalmoezenier, dan moesten we naar boven om te gaan slapen.

De volgende dag moesten we om 07u15 opstaan en ons klaar maken voor de H. Mis.

Te 10 u vertrokken we op trektocht die 35 km lang was. De 3^de augustus gingen we in de voormiddag naar het kasteel van Bouillon.

’s Zondagsavonds trokken we de bergen op, om de verlichting van de stad goed te kunnen aanschouwen. Maandagvoormiddag vertrokken we met de bus naar Sedan in Frankrijk. Daar bezochten we het kasteel en reden verder naar Orval waar we de abdij bezichtigden.
Dinsdag hadden we voor de eerste keer slecht weer en hadden we filmvertoning. Woensdag en vrijdag hadden we kampvuur. Zaterdag 10 augustus vertrokken we terug naar ons dorpke te 1u30. Onderweg stapten we af te Beauraing om wat te gaan bidden bij O.L.Vrouw. Rond half zeven waren we te Mechelen.
Zo verliepen die heerlijke verlofdagen voor ons ten einde te Bouillon.

     Karel De Borger, Kleine Heide nr. 7 – 13 jaar.”

Meester Stan Huysmans.

1983 – December: Soldaat Bart Lauwens vanuit Lüdenscheid :

“Enkele jaren geleden begon het al. Op mijn 16^de jaar werd ik als mannelijke Belg ingeschreven op de militielijsten. Vanaf toen was ik dienstplichtig. Nadat ik enkele malen uitstel had aangevraagd kreeg ik in 1982 mijn voorselectiepapieren, waarop ik mijn wensen mocht uiten i.v.m. garnizoen, oproepingsdatum, graad en gegevens i.v.m. eventuele ontheffing van legerdienst. In mei ’83 moest ik naar het Rekruterings- en Selectiecentrum of het Klein Kasteeltje waar ik een geneeskundig onderzoek en de selectieproeven moest afleggen.Tijdens het inverview mocht je je wensen, je hoop en zorgen aan de officier-selecteerd opperen. Ik vroeg hem of ik mijn legerdienst in de Medische Dienst mocht volbrengen omdat ik zo weinig mogelijk met wapens te maken wilde hebben en mijn legertijd op een nuttige en sociaal-medevoelende manier ondergaan. Zo mocht ik, na de schrijfvergadering van MILAC , op 3 oktober ’83 naar de Koninklijke School van de Medische Dienst in Gent gaan om mijn opleiding als ambulancier af te werken. De Leopoldkazerne was een echt hotel. Je kreeg er zo goed en vers voedsel dat je je bijna op een gastronomisch otel in de Ardennen waande. We kregen doorlopend vrij kwartier en de kameraden van ons 3^de peleton waren toffe gasten die hun legerdienst op een plezante manier opnamen. Je moet alles langs de positieve kant bekijken. Lachen moet je doen ! Je maakt enorm veel vrienden en je leert enkele mensen echt kennen. Zonder kameraden weegt het leger enorm zwaar door. Je moet echt alles met een tikkeltje humor oppakken !

In Gent kregen we af en toe eens een lesje, maar veel hebben we daar niet geleerd. Van de 15 vooropgestelde uren drill hebben  we er maar 3 uurtjes , half en half afgewerkt.

We hadden geluk dat er in ons peleton enkele gebrevetteerde verplegers zaten die ons sommige zaken wat beter en meer uitleg verschaften.

Op 3 november zijn we dan, met 4 verplegers, met een brok in onze keel, gemuteerd naar Lüdenscheid. Twee jongens van ons, in hun ‘groene cocacola-uniform’, werden naar kazerne ‘de Leie’ weggebracht, naar de 16^de ‘Compagnie Médicol’ en de T.T.R., terwijl een Duitse Belg en ik naar kazerne ‘den Ijzer’ moesten om bij de 2^de Jagers te Paard, de Medische Dienst te vervoegen.  Het eerste dat we te horen kregen was het feit dat we 6 dagen te vroeg waren. Uiteindelijk kwam ik te weten dat ik voortaan bij het eskadron Staf en Diensten van de 2^de Jagers te Paard als verpleger behoorde. We liggen nu met 6 verplegers en ambulanciers op een kamer in de Stafblok. We hebben hier heel wat luxe zoals douches, wasplaatsen, WC’s, T.V-zaal  in onze onmiddellijke omgeving.

In onze ‘infirmerie’ zitten we met verplegers en ambulanciers van 2JP en van de 2^de Artilleristen (2A). De Jagers te Paard en de Artillerie zijn, na de Paracommando’s en de stormfuseliers, de ‘zwaar’ mannen van het leger. Zij worden dan ook terecht de ‘fighters’ genoemd.  Zo gebeurt het bijna elke dag dat we in de infirmerie slachtoffers van straatgevechten of knokprtijen binnen krijgen met gekneusde kaaksbeenderen, blauw ogen, gekloven wenkbrauwen en andere verwondingen.

Je zult nu wel begrijpen dat wij als verplegers hier geen oorlog nodig hebben om patiënten te moeten verzorgen. In feite hebben we weinig te doen op de infirmerie.

Af en toe verlenen we medische assistentie wanneer de soldaten of BV’s naar de schietstand gaan.

Binnenkort zullen we met onze Unimoga (‘ziekenwagen’), onze jeeps, onze stretchers (jeeps met brancards) en onze ambulances op oefenkamp gaan naar Vogelsang of Elsenborn.

Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen in de volle winterperiode. Het kan hier in ’t putteke van de winter van -25° tot -35° C vriezen en deze strenge vorst gaat gapaard met hevige sneeuwval. Nu in november hebben we hier nog mooi weer, maar binnenkort zullen we onze sneeuwkettingen moeten gebruiken om in dit bergachtig gebied vooruit te komen.

Nog zonnige groten uit het verre Duitse Lüdenscheid, waar ik heerlijk geniet van de prachtige panoramazichten, de wonderlijke hedendagse architectuur van het stadje, het smakelijke Duitse bier, de blonde Mädchen en de toffe sfeer onder de kameraden.
Nog extra groetjes aan alle chiro jongens en meisjes en tot schrijfs !

    Vanwege Bart.”    

(‘DB’, december ’83)

En Korporaal Johan De Laet vanuit Brakel

“…ze hebben hier ook weer iets nieuws uitgevonden : er zijn nu 16 miliciens aangekomen die 7 maand lang niets anders mogen doen dan aardappelen schillen en afwassen. Tot nu toe was dit geregeld door een beurtrol…

Bij die 16 miliciens zijn er verschillende met hogere niet-universitaire studies (A1) en nog zo van die dingen…

Er was een gesprek met de kolonel nodig om deze toestand een beetje recht te trekken…

Morgen 15 november is het koningsdag : wij moeten dan gaan defileren  aan de kerk waar een Te Deum wordt gegeven. Daarna moet ik als afgevaardigde van de miliciens naar de receptie gaan die hier in het Belgisch Huis wordt gegeven. ’t Zal wel een saaie bedoening worden met al die sterrendragers. Maar we hebben één voordeel : een hele dag zondagdienst erna (we moeten dan niets doen). Ook worden onze kamers behangen en geschilderd (alle, we moeten dat zelf doen buiten onze diensturen)…

P.s. Ik ben tot korporaal bevorderd : 8 fr. meer. (die 3 x soldij zal ik wel niet meer meemaken, spijtig !!!).

(‘DB’, december ’83)

27-06-2013 om 08:42 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zaterdag 26 november : Oud-Papier Inzameling Chiro.

1983 – 26 en 27 november : Toneel Rust Roest – “De Cycloon” in zaal Ste Cecilia bij

            Miel Van Steen.

Boeiend toneel bij ‘Rust Roest’ (foto onderaan)

“In een broeierig warme St.-Ceciliazaal te Leest bracht Rust Roest twee opvoeringen van ‘De Cycloon’ (The Sacred Flame) van W. Somerset Maughan, in een vertaling van Marc Leemans en regie van Guido Hellemans. Dit stuk werd voor het eerst opgevoerd in 1929 in Londen en heeft de euthanasie als thema.
Een zoon uit een aristocratische familie raakt ernstig gewond bij een vliegtuigongeval en weet dat hij nooit meer tot een normaal huwelijksleven kan komen. Zijn vrouw, die met hem een jaar huwelijksgeluk heeft gekend, blijft hem toch met haar tederste zorgen omringen.

Naar buiten zijn er dus geen problemen. Toch komen er dramatische verwikkelingen.

De auteur weet het allemaal boeiend uit te schrijven, maar daarvoor moet hij er halfweg het stuk wel een soort thriller van maken, zij het dan zonder dedectives en onderzoeksrechters. Die taken nemen de vrienden des huizes zelf voor hun rekening, zoals dat wellicht in gesloten aristocratische middens wel meer gebeurt, om de goede naam te beschermen voor de buitenwereld.

Een boeiend stuk dus, ook boeiend en met veel zorg opgevoerd door ‘Rust Roest’.

Toni Peeters acteert biezonder goed als de verongelukte zoon en Guido Hellemans etaleert zijn verbaal talent als de dokter des huizes.

Niemand van de overige rollen valt uit de toon. Op een rijtje zijn dat Renild Polfliet, Liesbeth Cadèe, Marc Windelen, Hilde De Kock, Jan Emmeregs en Hilde Van Dam.

Bovendien verdienen de mensen achter de schermen nog een woordje van lof voor de zorg die ze aan de productie hebben besteed en die er duidelijk afstraalt.

Al bij al dus een opvoering die af was.”

(GvM, 30/11/1983) 

1983 – Zondag 27 november : Eetdag Vrije Kleuter- en Basisschool

            Om 11u30 in de parochiezaal Kouter Leest.

            Op het menu stond : soep, biefstuk, pepersaus, frieten : 300 frank of biefstuk

            vervangen door kalkoengebraad met perziken (250 frank) of kip-fricassé (200 fr.).

1983 – 28 november – Gazet van Mechelen : Raak in de Raad

            “-Ik was een goede klarinet, maar ik kende geen noten”

            Burgemeester Ramaekers tijdens het debat met Gust Emmeregs rond het

            afschaffen van muzieklessen te Leest.

            “-Gust, da’s de laatste keer hé”. Jef Ramaekers tot Gust Emmeregs, toen die zich

            bleef vastbijten in dat muzikaal geval te Leest. (...)

1983 – Decembernummer ‘De Band’ : Een soldaat in Leopoldsburg

“Op 24 maart ben ik opgeroepen om mijn 3 dagen te doen in het Klein Kasteeltje te Brussel.

Op 1 juni werd ik onder de wapens geroepen te Ekeren. Daar heb ik 1 maand opleidng gekregen zoals alle anderen. De grote stap kwam echter te Leopoldsburg waar we als stormfusilier gepromoveerd werden. We kwamen pas aan en er landde juist een Harrier.

Dit is het vliegtuig waarmee de Engelsen op de Falklands zijn gaan vechten. De Harrier kan verticaal landen en opstijgen.

Vanaf die week begonnen we elke dag te trainen. De training houdt in : veel lopen, o.a. 8,5 km in kledij met wapen en helm, en na het lopen hindernispiste (dit is op een muur kruipen, uit een put van 2,5 m geraken, enz.). Dit alles binnen 58 minuten en in peletonverband. Verder veel trainen op tactiek en veel gaan schieten. Wij schieten met FAL, FALO en MAS. Daarbij krijgen we ook nog ‘eerste zorgen kunnen toepassen’, tanks herkennen van Nato- en Warchaupact en verder oefeningen in het overleven van een nucleaire- biologische- en chemische oorlog. Daarbij nog elke week een nachtoefening.

Zoals u kunt lezen nog een echte soldatenopleiding zoals vroeger. Mijn functie in ons peleton is loper, d.w.z. soldaten die op hun rug met een radio lopen met daarbij een revolver. Dit is wel de beste job in zo’n peleton maar die radio weegt 13 kg.

Deze trainingen zijn voornamelijk gericht op de Wistofus. Dat is een wedstrijd tussen de stormers. In oktober begin ik aan mijn 5^de maand.

In september heeft de koning aan ons bataljon een bezoek gebracht en de 1^ste oktober zijn we de begrafenis gaan bijwonen van koning Leopold III.

Ik heb mij nog geen seconde verveeld en wij lachen veel. De grootste stap zal zijn binnen 5 maand als wij afzwaaien maar ik zal daartegen nog eens schrijven.

Tot binnenkort en slaap maar op uw twee oren want wij houden een zeiltje in ’t oog.

      Verschueren Rudy, nog groeten uit Leopoldsburg.”

-Toegangskaartje voor ‘De Cycloon’.

-Het team van ‘Rust Roest’ dat ‘De Cycloon’ tot een goed einde bracht.

27-06-2013 om 08:25 geschreven door Marcel Van Hoof