Bosheks

Facebook433 Twitter Google+WhatsApp LinkedIn

Het project Wat Nu? heeft als doel om vrijwilligers te werven die bereid zijn om in hun woonplaats te helpen met de verzorging van huisdieren, als het baasje dat even niet kan door ziekte.

Foto: Pixabay

‘Ik ben ziek en kan de hond niet uitlaten, wat nu?’ Niet iedereen heeft buren of familie die op dat moment even kunnen of willen helpen. Vooral ouderen die plotseling geconfronteerd worden met ziekte of ander lichamelijk ongemak, waardoor ze een tijdje aan huis gebonden zijn, maken zich terecht druk wanneer ze hun hond niet kunnen uitlaten, of een ander huisdier niet de zorg kunnen geven die het nodig heeft.

De juiste zorg
Wat Nu? is een initiatief van Stichting Bevordering Huisdierenwelzijn. Deze organisatie zet zich in voor minima met een huisdier, bijvoorbeeld door het zoeken naar oplossingen voor plotselinge hoge rekeningen bij de dierenarts. Sinds kort is daar ook het project Wat Nu? bijgekomen. Inmiddels zijn er zo’n 500 vrijwilligers in het hele land die bereid zijn om zieke buurt- of plaatsgenoten te helpen als die even niet in staat zijn om zelf voor hun huisdier te zorgen. Het gaat hierbij vooral om mensen die niet het geld hebben voor een uitlaatservice of tijdelijke opvang. En zij willen natuurlijk dolgraag dat hun huisdier wel de juiste zorg krijgt. Initiatiefneemster Lilianne van Doorne vertelt aan PiepVandaag:

“Wij leggen een lijst aan van mensen per postcodegebied. Natuurlijk willen we wel eerst weten wat voor vlees we in de kuip hebben, want het is tenslotte ook een vertrouwenskwestie. In korte tijd zijn er nu 500 vrijwilligers die zich aangemeld hebben, maar dat zijn er natuurlijk bij lange na niet genoeg voor heel Nederland. Maar het project slaat wel aan en heeft al de nodige media-aandacht gekregen, bijvoorbeeld van lokale kranten. En dan zie je ineens dat een hele straat zich aanmeldt.”

Kattenbak
Wanneer Stichting Bevordering Huisdierenwelzijn een aanvraag binnenkrijgt gaan ze in de database opzoek naar een ‘match’, en zodra die gevonden is worden aanvrager en vrijwilliger met elkaar in contact gebracht. Van Doorne:

“Het gaat bijvoorbeeld om het uitlaten van een hondje, of het meewandelen omdat iemand slecht ter been is. Maar ook kan gevraagd worden om te helpen bij het verschonen van de kattenbak, het konijnenhok of een vogelkooitje.”

Wandelen met de hond of de kattenbak verschonen | Foto: publiek domein

Goed gesprek
Voordat een vrijwilliger op de lijst komt te staan vindt er eerst een goed gesprek plaats, want niet iedereen is geschikt voor dit vrijwilligerswerk:

“Het is belangrijk om goed de vinger aan de pols te houden. Veiligheid boven alles. Een goede buur is beter dan een verre vriend, maar tegenwoordig moeten we wel alert blijven.”

Volgens Van Doorne snijdt het mes van Wat Nu? aan twee kanten; niet alleen wordt het dier geholpen met goede zorg, ook neemt het feit dat iemand zich niet druk hoeft te maken over zijn of haar huisdier veel zorgen weg, waardoor mensen vaak sneller weer de oude zijn.

Aanmelden
Wil jij je ook aanmelden als vrijwilliger, om zowel dieren als hun zieke baasjes te helpen? Neem dan contact op met Stichting Bevordering Huisdierenwelzijn, door een mailtje te sturen naar info@huisdierenwelzijn.nl. Er wordt dan zo snel mogelijk contact met je opgenomen voor een kennismakingsgesprek. Vrijwilligers moeten 18 jaar of ouder zijn en aantoonbaar in het bezit zijn van een aansprakelijkheidsverzekering. De stichting kan niet verantwoordelijk gesteld worden wanneer er iets misgaat, zo staat op de website te lezen.

Klik hier voor meer informatie over project Wat Nu?

Stichting Bevordering Huisdierenwelzijn

6 januari om 10:25

Deel dit bericht s.v.p. onder jullie FB vrienden. NIEUW LANDELIJK PROJECT "WAT NU?"
Vrijwilligers -uit het hele land- gezocht voor incidentele steun aan ouderen of zieke/zwakke mensen met een huisdier.
Met regelmaat krijgen wij een vraag om steun aan iemand die net herstellend is van een operatie of ziek/zwak is en tijdelijk hulp nodig heeft bij het uitlaten van een hond(je) of verschonen van de kattenbak. Mensen die geen geld hebben om professionele hulp te vragen, maar het geweldig vinden als iemand in de eigen omgeving een handje kan helpen. Omdat wij landelijk actief zijn weten wij nooit uit welke omgeving en wanneer een vraag voor steun komt. Daarom vervaardigen wij een landelijke lijst met vrijwilligers die incidenteel -als er net in hun buurt vraag is om hulp- willen steunen. Natuurlijk als dat iemand op dat moment goed uitkomt. Het is volledig vrijblijvend. Wij kunnen alleen aanmeldingen voor steun accepteren van volwassenen (boven 18 jaar).
Wij bemiddelen -volledig gratis- als extra service aan mensen met een kleine beurs het contact (matching) tussen de zorgvrager en de tijdelijke vrijwilliger.
Het is een klus om een volledige lijst te vervaardigen van mensen uit vele delen van het land en per postcode gebied, maar de start is er. Er staan inmiddels 700+ mensen op de lijst. Maar landelijk gezien nooit genoeg! Het bericht is meer dan 115.000 keer gezien en +1400 keer gedeeld.

Dus wil jij ook op onze vrijwilligerslijst komen? Meld je geheel vrijblijvend aan. Het kan natuurlijk zijn dat wij je niet direct benaderen, maar dat is dan puur omdat in jouw postcodegebied op dat moment geen vraag voor acute steun is. Mocht er wel een zorgvraag zijn in jouw buurt, dan nemen we altijd eerst zelf met jou contact op om opnieuw te vragen of het je alsnog past. Het is belangrijk dat je een aansprakelijkheidsverzekering hebt.

Aanmelding kan op twee manieren:
Snelste manier is via ons aanmeldingsformulier op onze website www.huisdierenwelzijn.nl/project-wat-nu of stuur je aanmelding naar onze email: info@huisdierenwelzijn.nl. Geef ons de volgende gegevens: je naam, postcode, tel.nr., leeftijd, email adres, wel/niet in bezit van een aansprakelijkheidsverzekering.

Mocht je ook de mogelijkheid hebben om heel incidenteel een diertje op te vangen, dus pleegadres te zijn. Geef dat bij je aanmelding aan.
Onze stichting verzorgt belangeloos de matching. Wij zijn niet aansprakelijk voor gemaakte afspraken en nakoming tussen steunvrager en vrijwilliger, nog voor enige schade die ontstaat.
Mocht een match toch niet slagen, dan is het goed om dit naar ons terug te koppelen.
Weet dat je aanmelding vrijblijvend is, maar dat wij wel aannemen dat als er een afspraak is gemaakt, die ook -voorzover reeel- wordt nagekomen. We willen natuurlijk niemand in de kou laten staan met een huisdier in nood.

foto van Stichting Bevordering Huisdierenwelzijn.

©PiepVandaag.nl Bart van Riel

Gerelateerde artikelen:

Facebook716 Twitter Google+WhatsApp LinkedIn

Het Spaanse asiel in Orihuela, Asoka Orihuela, dreigt tot een dodingsstation te worden omgezet. Een drama voor de honden en katten, die volledig afhankelijk zijn van de inzet van vrijwilligers om een kans te maken op een nieuw leven. Er is een petitie gestart om de gemeente te overtuigen het asiel open te houden en niet om te zetten tot een dodingsstation. Op dit moment zijn ze in Spanje allerlei acties aan het ondernemen. En ze kunnen onze steun hierbij enorm gebruiken, teken daarom de petitie (zie onderaan)! Snel zal er een besluit vallen over het lot van dit opvangcentrum.

Dit hondje werd opgevangen in asiel Orihuela

Christine Burgemeester (Directeur Vegetafel en Vegenement) bezocht dit asiel meerdere malen en schreef voor PiepVandaag.nl haar ervaringen op. Haar verhaal laat zien waarom het asiel van Orihuela zo belangrijk is en open moet blijven. Lees haar verhaal hier:

“In 2014 bezocht ik Orihuela voor het eerst. Ik reed erheen met een auto vol gezonde Yarrah brokken en dekens van Wawollie. Al het eerste uur van aankomst in het asiel werd er een nest puppy’s binnengebracht. Ze waren uit de vuilnisbak gevist. Er zaten zo verschrikkelijk veel honden en katten in het asiel. Tussen de 200 en 300 honden en 70 katten. Voor zoveel dieren zou je zoveel tijd, voer en medische voorzieningen moeten hebben. En die is er niet. Twee medewerkers die schoonmaken en verzorgen, een dierenarts en als de dieren geluk hebben komen er vrijwilligers om met de dieren te lopen of schoon te maken. Tijdens die reis bracht ik voornamelijk voer, riemen en dekens. Ik bleef geld krijgen voor voer en ik bleef volle autoladingen brengen. Maar, toen ik vroeg wat ze nog meer nodig hadden, gaven ze aan medische voorzieningen nodig te hebben. Sterilisatiemateriaal, naalden, verbandmiddelen enzovoorts. Die heb ik het jaar erna zoveel mogelijk ingezameld en dat is via stichtingen die kant op gegaan.

Voer uit Nederland voor de hondjes

In 2015 ging ik terug. Deze reis begon met een groepsreis. Met de groep poetsten en wandelden wat we konden. Na een aantal dagen vertrok de groep en bleef ik alleen achter. En, ik geloof dat ik nog nooit zoveel tranen over mijn wangen heb laten rollen als die weken. Maar, ook met tranen op je wangen kun je gewoon door. Want, als je stopt en gaat zitten janken, komen simpelweg niet alle honden in je blok hun hok uit. Door! Schoonmaken, wandelen, knuffelen, volgende hok. En vraag me niet hoe, het is een soort van yoga als je aan de ene kant honden in je handen hebt en ondertussen aan de andere kant aan het schoonmaken bent. Hand met honden naar achter, hand met waterslang naar voren, snel schrobben, trekken, waterbak vullen, honden erin, knuffeltje en door. Zoiets. Ik reed iedere dag weer naar het asiel, daar had ik een strak schema voor mezelf gemaakt om alle honden uit het blok dat ze me zo’n beetje hadden toevertrouwd uit te kunnen laten, een knuffel te kunnen geven en om hun hok schoon te kunnen maken.

Wandelen met de honden

Gemeente ligt dwars
Per hok zitten soms 4 honden. Die hokken zijn slechts een paar vierkante meter groot en de honden komen daar soms dagenlang niet uit. Hoe dat komt? Omdat er te weinig mensen zijn. Omdat de Spaanse overheid geen geld uittrekt voor voorlichting en verzorging. Dit asiel ligt in de middle of nowhere en ze hebben een no-kill beleid. De gemeente ligt continu dwars. Niets mag, niets kan. Er is genoeg ruimte om de dieren een veel fijner leven te geven. Om de hokken uit te breiden. Om renweides te maken. De medewerkers willen. De vrijwilligers willen. De gemeente ligt dwars. Betaalt niet, of te laat. Geeft geen toestemming. En als je daar zo loopt met je honden, dan is dat een heel frustrerend idee.

Honden in hun hokken in Orihuela

Iedere dag kwam ik aan bij dat asiel bij de berg, midden in de sinaasappelvelden. De honden leerden me steeds beter kennen. Die ene hele angstige die iedereen in zijn vingers beet. En de witte hond die alle kanten opsprong van angst voor de hondenriem. Ook zij waren steeds blijer als ze me zagen. De witte hond was in een boom gehangen. Niet zo gek dan dat je het eng vind als er iets om je hals word gedaan. De eerste wandelingen piepte en krijste ze het uit van angst. Toch gingen we. Want als we niet gaan, dan kom je hier nooit weg. Mensen willen een leuk makkelijk hondje. Dus, we oefenden. Na een paar weken waren we dikke maatjes. We wandelden samen iedere dag ons stukje en ik mocht haar uiteindelijk een halsband omdoen! Deze lieve hond woont nu in Duitsland.

Omgeving asiel

Chucky
En dan hebben we mijn lievelingetje Chucky. Zijn naam zegt het al. Chucky bijt. Zijn mooie oogjes rolden zo’n beetje uit zijn kassen als hij aan de riem moest. Maar ja, als je wil wandelen, moet je aan de riem. En wandelen wilde Chucky wel! Springen door het hoge gras, even rennen, even gekkigheden uithalen. En, hij kreeg iedere dag een paar minuten extra, dan oefenden we aaien. Nou ja, ik oefende en hij dacht dat hij doorging. Toch wist ik zeker dat hij het leuk zou gaan vinden. Als ik dan eenmaal zover was dat ik een beetje kon kroelen, dan ontspande hij iedere keer een beetje meer. Telkens zaten er andere hondjes bij Chucky in het hok. En op de dagen dat de vrijwilligers er waren werden die ook allemaal uitgelaten. Maar Chucky werd door iedereen met rust gelaten. Zelfs Chucky was na een paar weken voor mij benaderbaar. Pablo, één van de vrijwilligers vertelden zijn verhaal. Hij kwam bij een jager vandaan, die had heel veel windhonden en vier hondjes als Chucky, een nest. Twee van die hondjes woonden nu nog in het asiel, de andere twee waren wat minder angstig geweest, ze woonden inmiddels in Duitsland. Chucky en Barry waren uit elkaar gehaald om hun angst te doorbreken. De jager had de meest gruwelijke dingen met de honden gedaan. Ook een aantal van de windhonden zaten op dat moment nog in het asiel. Inmiddels hebben die allemaal een huisje gevonden.

Chucky

Oscar
Mijn laatste dag naderde. Ik vond het verschrikkelijk. Ja, terug naar mijn eigen honden, dat vond ik geweldig. Tijdens mijn reis was één van mijn eigen honden overleden, Oscar had de strijd tegen Leishmania niet gewonnen. Hij kwam een half jaar eerder uit Orihuela. Hij zat in zo’n hokje. Oscar was een hond die ze op de campo (veld op het plattenland) hadden gegooid. Daarna had er nooit meer iemand naar hem omgekeken. Hij moet ooit een indrukwekkende herder zijn geweest. Pas toen hij heel erg ziek was heeft een buurman ingegrepen en geholpen met hem weghalen. Oscar is in vrijheid gestorven. En toen ik de vrijwilligers vertelde dat hij was overleden waren ze verdrietig. En dat is precies waarom ik vind dat Orihuela geholpen moet worden. De medewerkers en verzorgers doen echt wat ze kunnen. Het is dweilen met de kraan open, dat is waar, maar ze vechten voor hun dieren. Ze doen echt zo enorm hun best. Ondanks de tegenwerking van de gemeente. De gemeente betaalt de rekeningen niet, geeft geen toestemming voor hele simpele dingen en overal waar ze tegen kunnen werken, werken ze tegen. Dat verdienen deze mensen niet. Dat verdienen deze dieren niet. Ze verdienen de liefdevolle verzorging. Ze verdienen de kans op een leven buiten hun hokken. Ze verdienen een land waar voorlichting wordt gegeven, waar dieren worden gesteriliseerd, waar dierenrechten veel beter worden vertegenwoordigd.

Oscar

Dodingsstation
Wat ze nu boven het hoofd hangt is een dodingsstation. Een “ongediertebestrijdingsbedrijf” mag een bod doen. Als dat bod geaccepteerd wordt, dan worden deze dieren niet meer verzorgt, dan hebben ze geen schijn van kans meer. De dieren worden dan standaard na een aantal weken gedood. En dat gaat niet op een lieve manier, want men wil zoveel mogelijk geld verdienen. Dus, hoe lager de kosten, hoe meer geld…. Een hele simpele rekensom.

Het leven in asiel Orihuela is wellicht nu niet perfect, maar de dieren worden verzorgd. Een leven in een dodingsstation is een hel. Geen voer, geen medische verzorging, geen mooi einde en maar een heel kleine kans om nog levend uit je hok te komen… Veel meer dieren in één hok, niemand die het wat kan schelen als je elkaar verwond of doodvecht. Dat hangt deze lieve dieren boven het hoofd.

Hoop
Hoe het met Chucky afliep? Niemand wilde hem helpen, dus ik heb geld van vrienden ingezameld, ben in mijn auto gestapt en heb hem opgehaald. Hij woont nu in Nederland en rent veilig en vrij over de heide in de buurt van Utrecht. Hij knuffelt graag met zijn baasjes en is heel gelukkig. Veel mensen kennen hem onder de naam Teddy. En ook zijn broertje Barry woont veilig in Nederland. Want ook als het erop lijkt dat niemand je wil hebben… is er altijd wel iemand die bij je past. En ik vind dat je daarin moet blijven geloven.”