Bosheks

12-02-2017

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Nooit Meer: " Ik Hou Van Jou "!

Nooit Meer: " Ik Hou Van Jou "!
Hoe het begon..

Er was eens een prachtig koppel Edelpapegaaien : Coco en Lorita .

Ze leken zo weg gevlogen uit het paradijs .
Coco was heel lief en toegewijd en Lorita was dol op Coco.
Ze leefden vredig en veilig in een grote beplante voliere in de Zoo in Düsseldorf.
Na 8 gelukkige jaren sloeg het noodlot toe en Lorita stierf.
Coco bleef ontroostbaar achter ..
Hij trok zich terug, treurend in een hoekje en begon zich kaal te plukken.
Dat was niet representatief voor een dierentuin en hij werd opgekocht door een dierenhandelaar uit Bocholt .
Bij die dierenhandelaar haalde ik regelmatig dieren op die niet meer geschikt voor de verkoop waren en anders zouden worden afgemaakt .
Paarden met kromme benen, gammel pluimvee, te veel jonge kittens enz. enz..
Toen ik daar weer eens langs de hokken liep op zoek naar stumperds werd er naar me gefloten .
Ik liep terug om te kijken wie dat deed en na enig zoeken vond ik achter in een hok een armzalig dier dat ik niet eens herkende.
Een klein soort kale kip met een plukje groene veren op zijn kop, die in elkaar gedoken zat te rillen van de kou .
De eigenaar zei dat het niks meer werd maar vroeg er toch nog 250 € voor.
Maar mocht hem mee nemen en dat in gedeelten betalen .
Snel mee naar huis en onder een warme lamp waar hij al gauw opknapte.
Na een tijdje noemde hij zijn naam Coco en ook riep hij Lorita , maar voor de rest was hij onverstaanbaar.
Was niet echt tam en duurde ook een paar weken voor hij uit mijn hand at.
Wilde wel op een stok stappen maar niet op mijn hand.
Maar na een klein jaar deed hij dat ook.
Zijn snavel groeide scheef en zijn nagels moesten geknipt worden.
Vroeg het aan de dierenarts, maar die knipte per ongeluk in zijn tong wat een flink bloedbad gaf.
Dus ik besloot dat alemaal zelf te doen, in de hoop dat het vertrouwen van hem zou blijven in mij.
Hij heeft me nog nooit gebeten, was heel zachtaardig , schreeuwde niet, sloopte niks en was altijd los.
Hij kon ook naar buiten door het kattenluik en zat vaak te genieten in de tuin van het zonnetje.
Zijn veren waren weer mooi aan gegroeid en hij leek tevreden.
Hij was altijd bij me en als ik eens weg was en thuis kwam, was hij uit zich zelf in zijn kooi gegaan .
Was dikke vrienden met de katten en de honden.
Kon ook moeiteloos zijn nagels en snavel knippen, waar hij dan wel zat te mopperen van: "owowowow , wat doe je nou"...
Maar beet of verzette zich niet.
We waren maatjes van elkaar geworden en de liefde was wederzijds .
Als hij in de tuin zat, keek ik vaak naar buiten of alles ok was.
Op een dag zag ik de honden en de katten om de vijver zitten. Strak kijkend naar een punt tussen de waterlelies.
Ik ging kijken en zag een oranje snavel met de neusgaten nog
net boven water, zich wanhopig vastklemmend aan een waterleliestengel .
Door het water werd hij steeds zwaarder en ik was nog net op tijd.
Ik viste het rillende en onderkoelde dier er uit, wikkelde hem in een handdoek en deed hem onder mijn shirt om hem te warmen.
Toen gebeurde er een wonder , opeens hoor ik een klein stemmetje onder mijn shirt dat zegt : IK HOU VAN JOU "..
En ik zie mijn groene kabouter met dankbare oogjes naar me opkijken.
Ik was verbijsterd, er is niemand in huis waar ik :
"Ik hou van je " tegen zeg.
Er is ook niemand die dat tegen mij zegt .. ik denk het wel dagelijks als ik naar mijn honden, katten of papegaai kijk en dat voelen ze, dus hoef ik het niet te zeggen, net zo min dat iemand hier het mij zegt.
Ik was er stil van en de tranen schoten in mijn ogen van ontroering.
Van af die dag werd er iedere dag "Ik Hou van Je " tegen me gezegd...
30 jaar gingen voorbij tot ik thuis kwam op een zondag van de hondenclub en Coco met een vleugel trok .
Ik pakte hem om te kijken wat er aan de hand was.
Hij voelde erg mager en fragiel aan, terwijl hij toch goed en veel at en op zijn vleugel zat op de binnen kant een bult .
Maandag gelijk op laten nemen bij de dierenarts.
Hij krijste van angst, wat hij nooit deed , klemde zich aan me vast en ik had het gevoel dat hij wist dat dit een afscheid was en ik wist het ook, zoals met alle dieren die ik naar de dierenarts bracht, die wisten dat dit het einde was en dat aan mij doorgaven .
Een uur later werd ik gebeld : het was kanker, uitgezaaid en ongeneeslijk, hij was onder narcose en in laten slapen was de enige optie.
Het was een mokerslag . Mijn zielemaatje weg na 30 jaar trouwe vriendschap.
Ik ging naar huis met mijn trieste, dierbare lieve last.
Heb hem begraven onder de boom waar hij altijd zat ...
Dag Coco , mijn kleine groene kabouter, mooie zachtaardige ziel..
Nooit meer je tedere : "IK HOU VAN JOU"
Dag vriendje van me ....IK OOK VAN JOU !!!!!

foto van Leny Tao.

Pretty Bird

De ontroerende troostkaart die ik kreeg van Dierenarts Praktijk Geldrop ( Dokter Eevers) .

Facebook535 Twitter Google+WhatsApp LinkedIn

De Terschellinger Hessel Wiegman is afgelopen nacht op 69-jarige leeftijd overleden. Wiegman was een bekende dierenbeschermer en stelde zijn leven in het teken van het redden van zeehonden. Hij was al een tijd ziek.

Hessel Wiegman | Foto: Lenie ’t Hart

Iedereen die wel eens een bezoek bracht aan het eiland Terschelling kon bijna niet om hem heen. Elke dag was Hessel op het strand te vinden, op zoek naar zeehonden in nood. Zijn werk leverde hem in 2015 de eretitel ‘Dierenhulpverlener van het jaar’ op, en hij kreeg om die reden van Stichting Dierenlot een cheque uitgereikt van 5000 euro. Wiegman was de afgelopen tijd druk bezig met de oprichting van een zeehondenopvang op het Waddeneiland, waarvoor staatssecretaris Van Dam in maart 2016 toestemming gaf.

Redder in nood
Toen hij 15 jaar oud was trof hij het eerste moederloze zeehondje aan. Sindsdien heeft Wiegman meer dan 4000 zeehonden gered. Niet alleen zeehonden, maar ook bruinvissen, zeevogels en zelfs af en toe een walvis hebben hun leven aan Wiegman te danken.

Dierenhulpverlener van het jaar 2015 | Foto: Kustnieuws Nederland en Europa

Dieren stonden centraal
Hessel Wiegman was een bijzonder mens, waar iedereen een voorbeeld aan mag nemen. Niet hijzelf, maar dieren stonden centraal in zijn leven. Hij had alles voor ze over, zelfs wanneer hij daardoor in botsing kwam met de autoriteiten. Zo deed op 21 januari 2016 de Nederlandse Voedsel en Waren Autoriteit (NVWA) een inval bij Hessel. Hij had op dat moment een aantal zieke en verweesde zeehonden onder zijn hoede, die hij onder geen voorwaarde naar de zeehondenopvang in Pieterburen wilde brengen. Wiegman was het niet eens met hun werkwijze, waarbij zeehonden vaak na een paar dagen opvang alweer teruggezet werden in zee, terwijl ze daar nog lang niet aan toe waren. Er werd na de inval zelfs een speciale petitie opgezet om Hessel te steunen.

Karakter
Wie afgelopen zaterdag aanwezig was bij het concert van zijn neef, de zanger Hessel, in de Ziggo Dome in Amsterdam, had Hessel Wiegman nog tegen het lijf kunnen lopen. Op Facebook plaatste zanger Hessel het volgende ontroerende gedicht over zijn naamgenoot:

De herder. (Hessel Wiegman).

Zijn gezicht had sporen
van het gebied van waar hij woonde.
De ruwheid en kleuren maakten duidelijk,
dat de poriën in zijn gezicht hard geraakt waren
door de wind en het zoute water.
Gaven ook de eigenschappen weer van zijn karakter.
Met een onbevangen blik hield hij al meer dan 50 jaar
zijn honden en vogels in de gaten.
Het was geen passie, het was meer.
De roep om alles wat leeft, en in nood is te redden
was voor hem geen vraag.
Zijn liefde voor de natuur had geen oorsprong in beschaving.
Hij was de natuur waarvan hij de waarde begreep.
Onvermoeibaar in zijn drang
om een bijdrage te leveren naar een betere wereld.
Te beginnen bij je zelf.
Nooit roepen om erkenning of lintjes.
Deze herder was anders.
Dag en nacht en ogenschijnlijk onvermoeibaar
was hij bezig met zijn honden en vogels.
De wind en de zee zijn er verlegen mee.
De huilers zullen hem gaan missen.
En wij huilen nu met hen mee.
Deze herder is onvervangbaar.

Hessel.

De redactie van PiepVandaag treurt over het heengaan van Hessel Wiegman, die voor ons een grote inspiratiebron was. Wij wensen zijn familie en vrienden veel kracht toe bij de verwerking van dit grote verlies. En we danken hem voor zijn tomeloze inzet voor de dieren. Rust zacht Hessel.