Ik ben Leny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bosheks.
Ik ben een vrouw en woon in Planeet Aarde (Nederland) en mijn beroep is Medisch Entomoloog, Imker, Wiccan en Lichtwerker .
Ik ben geboren op 22/05/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Flora Fauna Muziek Wetenschap.
Meer dan een halve eeuw heb ik een dierenopvang ( Stichting/TAO Foundation) https://taofoundation.international/nl/ voor dieren die niemand meer wil hebben. Werk als ARA(Animal Rights Advocate) voor de dieren die geen stem hebben.Dieren/Cyber activist.
V
To see a world in a grain of sand And a Heaven in a wild flower, Hold Infinity in the palm of your hand And Eternity in an hour.
~be who you are and say what you feel because those that matter... don't mind... and those that mind... don't matter..
Nice to see you here.㋡
I am a Wild Earthling.
I do not identify with illusory (and illegitimate) nation-state constructs nor do I require such constructs to verify and validate the legitimacy of my existence.
An infiltrator and subverter of institutions of indoctrination,an anti-authoritarian and an insurgent anarchist, and gravitate towards insurrectionist and anti-civilization tendencies. It's just a matter of whose.
Anti New World Order! "for our children, and our children's children"
I am a seeker, searching for truth, special behind the lies that the Goverments try to tell us.
Do not believe everything, discover your own truth!!
And please do not alowed that they take advantage of you.
Open your eyes!
Take care my friends Stay Wild & Free.. !
Tree Teardrop
X
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
In een Tunesische dierentuin hebben bezoekers een krokodil gedood door zware stenen tegen haar kop te gooien. "Het dier is uiteindelijk overleden als gevolg van interne bloedingen", aldus het stadsbestuur van Tunis. De bijhorende foto's tonen de waanzin van het voorval.
"De stenen raakten het reptiel dicht bij het oog. Hij is gisteren tegen het einde van de middag gestorven. Vreselijk wat sommige mensen die dieren aandoen", aldus Amor Ennaifer. De man is naast dierenarts ook verantwoordelijke van de zoo Le Belvédère.
Het gedrag van sommige dierentuinbezoekers in Tunis is al vaker op de korrel genomen in de (sociale) media. "Ze laten massaal hun afval of plastic zakjes achter. Of erger nog: ze gooien stenen naar leeuwen en nijlpaarden. Natuurlijk staan er borden en hebben we bewakers in dienst, maar dat volstaat niet. Zeker niet in deze drukke vakantieperiode. Maar we hebben meer dan 150 verschillende diersoorten, we kunnen moeilijk een bewaker voor elke kooi zetten. Het besef om dieren te respecteren, moet van de mensen zelf komen."
Foto's bewezen vorig jaar hoe vuil het soms in de dierentuin kan zijn. "Er wordt hier dagelijks gekuist", liet de directie weten. "De bezoekers zijn zelf verantwoordelijk voor deze catastrofe."
Het leven van de 26-jarige Alicia werd vorige week dinsdag volledig op zijn kop gezet. De jonge vrouw uit Luik kreeg dinsdag omstreeks 22 uur een telefoontje van een man die beweerde dat hij haar hondje, een bichon frisé, gevonden had. Een hond die ze zelf acht jaar geleden liet inslapen...
Alicia wist niet wat ze hoorde. Acht jaar geleden bracht ze haar hondje Mickey, dat destijds erg ziek was, naar de dierenarts om hem te laten inslapen. Maar dinsdagavond na het telefoontje bleek dat Mickey helemaal niet dood was.
Chip
De jongeman had Mickey gevonden en zijn chip laten scannen. Op die manier kwam hij bij Alicia en haar familie terecht. "Mijn moeder dacht echt dat het om een administratieve fout ging, want acht jaar geleden hebben we beslist om onze hond te laten euthanaseren op aanraden van onze dierenarts," vertelde Alicia aan La Meuse. "Hij leed aan een hernia en was volgens de dierenarts ter dood veroordeeld."
Alicia nam meteen de telefoon en belde haar dierenarts op, maar die beweerde dat het om een vergissing ging en dat hij had gehoord van een vrouw uit de buurt die op zoek was naar een gelijkaardige hond. De Luikse liet het daar echter niet bij en belde meteen naar de dierenarts die de chip had gescand. Die gaf haar een gedetailleerde beschrijving van de hond en het bleek zonder twijfel om Mickey te gaan, levend en wel. "De beschrijving klopte perfect en toen ze me het chipnummer gaf, twijfelde ik niet meer. Ik wist onmiddellijk dat het om mijn hond ging," vertelt ze.
Emotioneel onstabiel
Opnieuw confronteerde Alicia haar eigen dierenarts met haar ontdekking. "Ik ging meteen naar zijn kabinet om hem om uitleg te vragen. Hij vertelde dat hij ervan overtuigd was dat mijn familie en ik emotioneel te zwak waren om om te gaan met de ziekte of het verlies van mijn hond. Acht jaar lang bleef hij tegen me zeggen dat ik de juiste keuze had gemaakt, terwijl hij Mickey onderbracht bij een andere familie," vertelt ze verontwaardigd.
"Ik denk dat een dierenarts geen psycholoog is en dat hij de psychologische capaciteiten van het baasje van de dieren niet moet beoordelen. Hij is er enkel om eerlijk te zijn en om mensen bij te staan in de verschillende etappes van het leven van hun hond, zonder beslissingen in hun plaats te nemen."
Klacht ingediend
Mickey is ondertussen zestien jaar oud. Op aanraden van de familie heeft Alicia een klacht voor diefstal neergelegd bij Dog ID, de Belgische databank voor de identificatie en registratie van honden in België.
Ze stuurde ook een brief naar de Orde der Dierenartsen waarin ze het gedrag van haar dierenarts aan de kaak stelt. "Ik wil dergelijke praktijken duidelijk aanklagen opdat het nooit meer zou gebeuren. Als die dierenarts onze hond heeft gestolen, heeft hij dat waarschijnlijk ook bij anderen gedaan," concludeert ze.
Reactie dierenarts:" Juiste beslissing"
De dierenarts van Alicia ontkent de beschuldigen aan LA Meuse en spreekt van een misverstand. Acht jaar geleden gaf hij de familie van Mickey drie opties, vertelt hij: verdere onderzoeken uitvoeren zodat het hondje een aangepaste behandeling kon krijgen, Mickey opereren of euthanaseren.
"Ik denk dat deze mensen geen andere uitweg meer zagen voor hun hond. Toen ik hen uitlegde dat euthanasie een van de verschillende opties was, kozen ze er toch voor," verklaart hij. "Ze hebben me toen hun hond gebracht, maar omdat het een moeilijke beslissing was, heb ik hen uitgelegd dat ik hem nog enkele dagen wilde houden en dat ze nog altijd van gedacht mochten veranderen en hem weer konden komen halen. Ze waren dus duidelijk op de hoogte van wat ik deed. Maar niemand is hem ooit komen terughalen. Ze hebben hem achtergelaten."
De Luikse dierenarts besliste daarom om Mickey een tweede kans te geven en hem niet te laten inslapen. De man is er nog altijd van overtuigd dat hij de juiste keuze heeft gemaakt. "Ik denk dat ik met mijn beslissing twee families blij hebt gemaakt. Ik gaf de eerste familie de kans om me het leven van een hond toe te vertrouwen en de tweede familie om een hond te adopteren die ze wilden."
gerelateerd nieuws
Hond kan niet stoppen met lachen na bijzondere vondst in tuin
Wat je altijd al dacht over je hond is ook waar
Zo baasje, zo hond? Hoe je viervoeter jouw gedrag kopieert
Julie dacht dat ze onderdak geschonken had aan een twaalfjarige vluchteling uit Afghanistan. In werkelijkheid bleek Abdul een volwassene die al eens asiel proberen aanvragen had in ons land. Toen hij gearresteerd werd wegens een vechtpartij bedreigde hij haar hele gezin met de dood. In een emotioneel interview bij 'Loose Women' (ITV) roept de moeder van twee kinderen nu op om deftig de leeftijd te checken van vluchtelingen die naar het Verenigd Koninkrijk komen.
Julie -niet haar echte naam overigens- kreeg de vraag van de sociale diensten om "enkele nachten" op hem te letten. "Toen ik hem voor het eerst zag, dacht ik dat er een vergissing gebeurd was. Hij zag er 19 jaar uit. Hij was wel heel rustig en verlegen. Normaal neem ik enkel jonge kinderen in huis, maar ik wilde zijn gevoelens niet kwetsen. Hij had opvang nodig en dus heb ik er verder niet meer bij stilgestaan."
Tot ze met hem naar de tandarts trok. "Op basis van zijn gebit schatte die hem tussen 18 en 21 jaar. Abdul kreeg echter het voordeel van de twijfel. Omdat hij bleef beweren dat hij twaalf jaar was, werd gewoon het gemiddelde genomen. Zestien jaar dus."
"Waarom kreeg ik die info nooit?" "In het begin was hij heel lief en beleefd. Maar naarmate de weken vorderden, begon dat te veranderen. Ik vergeleek hem met mijn zoon, Abdul was duidelijk volwassener."
"Toen ontdekte ik dat hij al eens gearresteerd was in België. Ze geloofden daar niet dat hij slechts twaalf jaar was en stuurden hem weg. Ik begrijp niet waarom die toch wel belangrijke informatie nooit tot bij mij geraakt is."
"Voel nog steeds zijn adem in mijn nek" "Ik maakte een Facebookaccount voor hem aan, in de hoop dat hij zijn familie zou terugvinden. Niet veel later begon hij telefoontjes te krijgen en veranderde zijn gedrag compleet. Hij begon te dreigen, waardoor ik me bang voelde in mijn eigen huis. Maar ik wilde ook niet dat een ander gezin opgezadeld zou worden met zo'n temperamentvolle en potentieel gevaarlijke man."
"Op een dag stapte hij naar de koelkast en bekeek hij een foto van mij en mijn dochter. Het leek alsof hij me op die manier probeerde te intimideren. Hij kwam achter mij staan en ik verstijfde. Nu nog steeds voel ik zijn adem in mijn nek."
"Wie is die persoon toch?" Julie ontdekte dat hij met zijn gsm gesurft had naar extremistische websites. Ze vond ook berichten die hij naar familie en vrienden gestuurd had en liet die vertalen. Blijkbaar maakte hij grapjes over het feit dat hij de Britse regering om de tuin kunnen leiden had. "Ik was in shock. Wie is die persoon toch, vroeg ik me af."
Toen er een permanente opvangplaats voor Abdul gevonden werd, begonnen de problemen pas echt. "Hij had al enkele voorstellen gekregen, maar die waren voor hem nooit goed. Deze keer kwam hij ook agressief uit de hoek. Een familielid kwam tussen ons in staan om erger te voorkomen, maar toen begon hij te vechten. Ik ben naar buiten gerend om de politie te bellen."
"Ik ga jullie allemaal vermoorden" Abdul werd gearresteerd, maar Julie vreest nu dat hij wraak zal willen nemen. "Voordat de politie hem meenam, heeft hij mij en de kinderen nog bedreigd. 'Ik ga jullie allemaal vermoorden. Ik weet waar jullie wonen', riep hij. Sindsdien leef ik in angst. Ik weet dat hij niet deftig in de gaten gehouden wordt en dat hij hier elk moment weer voor de deur kan staan. We hebben de sloten thuis veranderd, maar hij weet ook naar welke school mijn kinderen gaan. Hij weet alles."
Julie roept de Britse premier Theresa May nu op om vluchtelingen beter te laten screenen. "Ik wil mensen niet ontmoedigen om een vluchteling of asielzoeker in huis te halen, maar de controle moet wel grondig gebeuren. Hun leeftijd? Daar gooien ze met de pet naar. En zo worden ook onze kinderen in gevaar gebracht. Doe het zoals in België en leg de last niet langer op de schouders van mensen die willen helpen."
gerelateerd nieuws
Vader sterft nadat artsen hem drie jaar lang "vergaten" te zeggen dat hij een tumor had
Donald Trump stelt staatsbezoek aan Groot-Brittannië uit na protest
Geschokte chauffeurs bellen naar dierenbescherming wanneer ze dit zien. Maar het blijkt vergissing van formaat
Karen Soeters van Animals Today strijdt al jaren tegen de Grevenbichtse traditie van het ‘ganstrekken’ tijdens carnaval.
LET OP: BOVENSTAANDE BEELDEN KUNNEN ALS SCHOKKEND WORDEN ERVAREN
Ook dit jaar was het deze dinsdag weer raak in het Limburgse plaatsje: een dode gans wordt ondersteboven aan een touw gehangen, waarna een man te paard de kop van het beest probeert af te trekken.
Woensdag gaat Karen opnieuw aangifte doen tegen de in haar ogen gruwelijke traditie. Maar volgens een woordvoerder van de Folkloristische Vereiniging Gawstrèkkers Beeg in Grevenbicht doen ze niks tegen de wet. Door een “oude, aftandse gans” door een dierenarts “uit zijn lijden te verlossen” omzeilen ze het verbod op het particulier doden van hond, kat of gans. Toch werpt het de discussie op: hoort deze traditie nog wel in deze tijd?
Karen Soeters van Animals Today strijdt al jaren tegen de Grevenbichtse traditie van het ‘ganstrekken’ tijdens carnaval.
LET OP: BOVENSTAANDE BEELDEN KUNNEN ALS SCHOKKEND WORDEN ERVAREN
Ook dit jaar was het deze dinsdag weer raak in het Limburgse plaatsje: een dode gans wordt ondersteboven aan een touw gehangen, waarna een man te paard de kop van het beest probeert af te trekken.
Woensdag gaat Karen opnieuw aangifte doen tegen de in haar ogen gruwelijke traditie. Maar volgens een woordvoerder van de Folkloristische Vereiniging Gawstrèkkers Beeg in Grevenbicht doen ze niks tegen de wet. Door een “oude, aftandse gans” door een dierenarts “uit zijn lijden te verlossen” omzeilen ze het verbod op het particulier doden van hond, kat of gans. Toch werpt het de discussie op: hoort deze traditie nog wel in deze tijd?
Regie: Roger Spottiswoode | Cast: Luke Treadaway (James Bowen), Bob the Cat (Bob), Ruta Gedmintas (Betty), Darren Evans (Baz), Joanne Froggatt (Val), Anthony Head (Jack Bowen), e.a. | Speelduur: 103 minuten | Jaar: 2016
Pijnlijk, die openingsbeelden van A Street Cat Named Bob. Alle voorbijgangers lopen met een grote boog om straatmuzikant James Bowen heen. Met zijn smoezelige kleding, lange haar en onverzorgde baardje ziet hij er dan ook wat afgeleefd en onbetrouwbaar uit. Toch kan hij een aardig potje zingen, waarbij hij zichzelf begeleidt op een gitaar die zowat van ellende uit elkaar valt. Het kleine beetje geld dat hij bij elkaar weet te sprokkelen, besteedt hij niet aan voedsel, maar gaat op aan zijn heroïneverslaving.
Als dakloze junkie zwerft James Bowen 's avonds maar wat rond door de donkere steegjes van Londen, op zoek naar een plek om te slapen. Hoewel hij meerdere afkickpogingen heeft gedaan, wil het hem maar niet lukken om uit de buurt van zijn verslaafde vriendjes te blijven. Zo komt zijn straatmakker Baz om de haverklap om drugs of geld smeken en zijn de dealers nooit ver weg. Wanneer James zich voor de zoveelste keer laat verleiden tot een shot heroïne en hij de volgende dag knock-out wordt teruggevonden op straat, is de maat vol. Zijn maatschappelijk werkster biedt hem een woning aan (en daarmee een kans op een nieuwe start), onder de strikte voorwaarde dat hij een afkickprogramma gaat volgen.
Maar afkicken van de heroïne is natuurlijk niet zo één-twee-drie gedaan. Gelukkig komt er hulp uit onverwachte hoek, wanneer James een gewonde straatkat in zijn huis aantreft. De straatmuzikant besluit om met zijn laatste centen medicijnen te kopen voor het dier en hem te verzorgen tot hij is opgeknapt. Eenmaal fris en fruitig op zijn pootjes, wijkt de kat (die al snel de naam Bob krijgt), niet meer van James' zijde. Met zijn tweeën trekken ze de stad in om voor het winkelend publiek op te treden, waarbij ze al snel de aandacht van een grote groep mensen weten te trekken. Door YouTube-filmpjes raken ze zelfs ver buiten de landsgrenzen van Engeland bekend. Maar belangrijker nog: dankzij Bob krijgt James zijn leven weer op de rails.
Hoe onwaarschijnlijk de vriendschap tussen James Bowen en straatkat Bob ook mag zijn, het is wel degelijk een waargebeurd verhaal. Regisseur Roger Spottiswoode baseerde zich voor zijn film op de gelijknamige autobiografie van James Bowen, waarvan inmiddels ruim een miljoen exemplaren over de toonbank zijn gegaan. In de handen van Spottiswoode is zo'n ontluikende vriendschap tussen mens en dier wel toevertrouwd, zou je zeggen. Hij regisseerde eerder de misdaadkomedie Turner & Hooch, waarin Tom Hanks en een hond (ja, echt) moesten samenwerken om een moordzaak op te lossen.
In A Street Cat Named Bob is het opnieuw zoeken naar balans en de juiste toon. In de hierboven beschreven openingsbeelden raakt de film (lichtjes, héél lichtjes) aan het werk van filmmaker Ken Loach. De maatschappelijke verloedering en de desinteresse in de medemens zijn ook hier zichtbaar, maar slechts spaarzaam voelbaar. Spottiswoodes film is dan ook geen sociaal-realistische schets van het moderne Engeland, eerder een feelgoodfilm die regelmatig ruim baan geeft aan een hoop lauwe kattenkolder. Zo staat een scène waarin Bob op de vlucht slaat voor een stel honden in schril contrast met het overlijden van een drugsverslaafde op straat. Nadeel is vooral dat er te makkelijk wordt voorbijgegaan aan de ernst van sommige zaken, zoals de ontworsteling aan het harde straatleven en het gebruik van drugs. Hierdoor ontbeert A Street Cat Named Bob meer dan eens het dramatische gewicht, waarmee de makers écht indruk zouden maken. De conflicten zijn simpelweg niet hard genoeg, maar aaibaar.
Acteur Luke Treadaway maakt van James Bowen een aimabele vent en zijn behoefte aan gezelschap van zijn pluizige metgezel is nog best begrijpelijk. Het is daarom extra jammer dat de relatie tussen mens en dier zo knullig is verbeeld. De makers gebruiken veel point-of-viewshots (om de indruk te wekken dat we vanuit het perspectief van de kat meekijken) en een onbenullige geluidsband waarop gemiauw, gespin en gesnor te horen is. Het is een trucje dat totaal niet bijdraagt aan het creëren van een warme vriendschapsband.
Bovendien profiteert A Street Cat Named Bob wel heel nadrukkelijk van zijn uitgekiende releasedatum. De makers spelen meermaals in op het kerstsentiment, de ene keer succesvol, de andere keer minder geslaagd. Toch mag je er zo vlak voor de feestdagen vanuit gaan dat zelfs het meest cynische bioscooppubliek ontdooit en wat goedaardiger is richting de minderbedeelden. De verplichte verzoening tussen James en zijn vader levert in elk geval nog best een aardige scène op. Zulke momenten tonen aan dat Spottiswoodes film een hartverwarmende boodschap in zich meedraagt, ook al wil het geheel niet echt beklijven.
NU ALS GROTE BIOSCOOPFILM: A STREET CAT NAMED BOB.
Het waargebeurde en wereldberoemde verhaal over de vriendschap tussen straatmuzikant James en straatkat Bob. Sinds Bob de straatkat in 2012 verscheen, is het boek een internationale bestseller geworden. Het verhaal van auteur James Bowen, een drugsverslaafde Londense straatmuzikant die door de aanwezigheid van de door hem geadopteerde straatkat Bob de weg naar een gezond bestaan terugvond, trok wereldwijd veel aandacht. James vindt een gewonde kat in het trappenhuis van zijn flat. Hoewel hij nauwelijks voor zichzelf kan zorgen, neemt hij de rode kater mee naar de dierenarts en verzorgt hem tot hij weer op eigen poten kan staan. Maar Bob besluit te blijven en de twee worden onafscheidelijk. Bob volgt James overal, in de bus, in de metro, en als hij geen zin heeft om te lopen zit hij op James' schouder. Samen verdienen ze hun kostje op straat en worden al gauw beroemd. Zo kunnen ze allebei hun moeilijke verleden achter zich laten.
Amper vijf dagen, in die korte tijdspanne ging de kleine Xander (10) van een perfect gezonde jongen naar een dodelijke ziek kind. Boosdoener: de onschuldige pijnstiller ibuprofen.
Het gebeurde drie jaar geleden, maar de jongen - die op het Amerikaanse eiland Hawaï woont - draagt nog altijd de sporen van het vreselijke voorval. Zijn moeder Laura Cabales (42) herinnert het zich nog als de dag van gisteren. "Xander had koorts en daarom gaven we hem ibuprofen", vertelt ze. "Aanvankelijk verdween de koorts, maar enkele uren later kwam ze in alle hevigheid terug."
Bloedvergiftiging Toen hij over de 40 graden ging en hij amper nog reageerde, snelden Laura en haar man Ronnie (42) met hun zoon naar het Tripler Medical Center Hospital in Honolulu. Daar ging zijn toestand echter nog verder achteruit. Hij bleek intussen een bacteriële longontsteking en een klaplong te hebben en kon nog moeilijk ademhalen. Over zijn hele lichaam vormden zich blaren en wonden. Een bloedvergiftiging was de genadeslag en hij ging in septische shock. "De dokters zeiden dat hij de ziekste patiënt was die ze op dat moment hadden", aldus Laura. "En hij was stervende." (lees hieronder verder)
Xander bleek aan het syndroom van Stevens Johnson (SJS) te lijden, een zeldzame ziekte waarbij grote delen van de huid en de slijmvliezen loslaten. Die kan onder meer worden veroorzaakt door bepaalde medicijnen, zoals ibuprofen. "Als je zijn huid aanraakte, kwam die er gewoon af", aldus zijn moeder. "Op het dieptepunt moesten artsen zelfs de tube waarmee hij ademhaalde aan de binnenkant van zijn mond vastmaken omdat de huid rond zijn mond gewoon wegsmolt. Het was vreselijk om zien."
Coma Uiteindelijk werd hij naar een groter ziekenhuis getransporteerd en in coma gebracht zodat hij makkelijker kon herstellen. Drie weken was hij bewusteloos en werd hij vol antibiotica gepompt. Maar langzaamaan verbeterde zijn toestand. En hij werd weer wakker gemaakt.
School De weg naar herstel bleek echter nog lang. "Hij kon aanvankelijk amper zijn hoofd optillen", aldus zijn mama. "Hij wilde zo graag weer naar school, maar dat kon niet. Pas maanden later mocht hij naar huis, naar zijn broertjes Jaiden (13) en Tyce (4)."
Drie jaar later gaat het al veel beter, maar Xander draagt nog altijd de sporen van zijn ziekte. "Hij is nagenoeg blind en produceert geen speeksel meer, waardoor hij moeilijk eet", aldus Lauren. "De kleine haartjes aan de binnenkant van zijn longen zijn weg, waardoor hij niet goed meer slijm kan ophoesten. En hij verdraagt geen fel licht meer, hij draagt de hele tijd een zonnebril. Daarmee wordt hij soms gepest op school, maar onze kleine jongen laat zich daar niet door doen en vindt zichzelf reuzecool."
Pamel Een dierenbeul heeft op gruwelijke wijze de kat van het gezin De Groot uit de Kriebrugstraat gedood. Er werd maar liefst zes à zeven keer op het arme dier geschoten. Het beestje brak daardoor een poot en er werd zelfs een tand uitgeschoten. "Dit moet stoppen, want wie weet waar dit gaan eindigen", zucht William De Groot.
Het 15-jarige nijlpaard Gustavito, de lieveling van alle Salvadoranen, is door leden van een drugsbende doodgeslagen met metalen staven en stenen. Het dier overleed aan zijn verwondingen, die Gustavito met eetproblemen hadden opgezadeld.
Salvadoranen rouwen om de dood van Gustavito en leggen bloemen neer aan de ingang van de nationale zoo waar het nijlpaard verbleef.
De inwoners van de stad San Salvador, de moordhoofdstad van de wereld, zijn het gewend dat mensen op straat worden vermoord. Maar deze gruweldaad slaat hen met verstomming. Het is ook niet duidelijk waarom de bende Gustavito viseerde.
De directeur van de dierentuin, Vladan Henriquez, stelt dat zijn medewerkers de verwondingen pas dagen na de aanslag opmerkten omdat Gustavito al die tijd niet uit zijn vijver kwam. Het dier werd geboren in Guatemala en kwam 13 jaar geleden naar El Salvador.
Met een gemiddelde van veertien moorden per dag is El Salvador één van de gevaarlijkste landen ter wereld.
De gewelddadige dood van een bekend nijlpaard heeft in El Salvador geleid tot woedende reacties. Dat is opvallend, omdat het Centraal-Amerikaanse land behoort tot de gevaarlijkste plekken op aarde.
Het vijftienjarige nijlpaard Gustavito overleed zondag aan zijn verwondingen, nadat 's nachts was ingebroken in zijn verblijf in de nationale dierentuin. Het lijkt er volgens de BBC op dat de onbekende aanvallers het dier hebben mishandeld met slag- en steekwapens.
Medewerkers van de dierentuin ontdekten de volgende ochtend dat Gustavito zich vreemd gedroeg. Het dier weigerde te eten en wilde niet het uit het water komen. Daarop bleek dat de nek en kop van het nijlpaard onder de verwondingen zaten.
Hoewel geweld aan de orde van de dag is in El Salvador, leidt de dood van het dier volgens de Britse omroep tot veel ophef. Veel inwoners delen hun verdriet en walging via sociale media. De daders zijn ondertussen nog spoorloos.
video In Mexico is een 93 miljoen jaar oud fossiel voorgesteld dat in uitzonderlijk goede staat verkeert. "Het is de eerste dinosaurus ter wereld die zoveel details toont."
Het gaat om een zeereptiel dat 93 miljoen jaar geleden leefde. De dinosaurus was zo'n 180 centimeter lang en had een spanwijdte van 120 centimeter.
Het skelet van de dinosaurus werd in 2011 gevonden door Mauricio Fernandez, een ex-burgemeester die gepassioneerd is door dinosaurussen. Het reptiel kreeg dan ook de passende naam 'mauriciosaurus fernandezi'.
"De Mauriciosaurus is de eerste dinosaurus ter wereld die zoveel details toont", zegt professor paleontologie Wolfgang Stinnesbeck van de universiteit van Heidelberg.
Het fossiel is zo goed bewaard dat experts kunnen zien dat het reptiel een dunne huid had met een dikke vetlaag eronder. Niet enkel de botten maar ook het zachtere weefsel is goed te zien.
Oliebedrijf Shell wist al sinds 1986 dat de verbranding van fossiele brandstoffen leidt tot klimaatschade, maar deed niets met die kennis. Dat blijkt uit een reconstructie die vandaag is verschenen op de journalistieke website de Correspondent.
Uit interne documenten blijkt dat Shell al ruim dertig jaar weet heeft van de schadelijke gevolgen van gas- en oliewinning voor het milieu en hier in 1991 zelfs een film over maakte.
In die film, Climate of Concern, wordt gewaarschuwd wordt voor overstromingen, hongersnood en klimaatvluchtelingen als gevolg van de opwarming van de aarde.
In de film die vertoond werd op scholen en universiteiten, wordt ook in verwezen naar de consensus die onder wetenschappers bestaat over de opwarming van de aarde.
Twijfel zaaien Vijf jaar eerder hadden Shell-medewerkers al een vertrouwelijk rapport opgesteld waarin ze stellen dat uitstoot van broeikasgassen leidt tot opwarming van de aarde en schadelijke gevolgen voor de leefomgeving.
Ondanks de kennis die Shell bezat over de gevaren van het gebruik van fossiele brandstoffen, bleef het miljarden investeren in de vervuilende fossiele brandstoffenindustrie. Ook werkte het bedrijf in de jaren negentig volgens de Correspondent doelbewust mee aan campagnes om twijfel te zaaien over de klimaatwetenschap.
Shell zegt in een reactie dat het klimaatstandpunt van het bedrijf bekend is en dat het "de klimaatuitdaging en de rol die energie speelt in het garanderen van een goede levenskwaliteit erkent." Het bedrijf roept op tot een "effectief beleid om de CO2-uitstoot door bedrijven en consumenten te verlagen" en het benutten van "mogelijkheden zoals belasten van uitstoot en emissiehandel."
gerelateerd nieuws
"Gevolgen van tien jaar smartphones rampzalig voor het milieu"
VN binden strijd aan met plastic in oceanen
Vlaanderen haalde reductiedoelstelling broeikasgassen in 2015
Wetenschappers waarschuwen voor import van besmet kippenvlees uit Brazilië, Thailand en China. "Het bevat bacteriën die resistent zijn tegen alle antibiotica. Wie het vlees eet en een infectie oploopt, kan hieraan sterven", zegt Herman Goossens, professor Klinische Biologie.
"In tegenstelling tot eerdere berichten is het niet zozeer het varkensvlees dat een gevaar vormt, maar wel het kippenvlees", zegt Goossens. Jaarlijk wordt in ons land 170.000 ton kip geïmporteerd. Een beperkt percentage daarvan komt uit landen buiten de EU. Volgens een rapport van het European Center for Disease Prevention and Control (ECDC) zijn resistente bacteriën in mensen en dieren een onrustwekkend probleem. "In landen zoals Brazilië en China worden kippen in zeer onhygiënische omstandigheden gekweekt", aldus Goossens. "Om te beletten dat de dieren door ziekten zouden sterven, krijgen ze tonnen antibiotica toegediend. Dat kost twee keer niets en wordt er toch niet gecontroleerd. Resultaat: de bacteriën in het vlees zijn zeer bestand tegen antibiotica. De (darm)bacteriën kunnen bij de mensen blaas-, long- en bloedinfecties veroorzaken die onbehandelbaar zijn omdat geen enkel antibioticum nog helpt."
Volgens het federaal voedselagentschap is er echter geen reden tot paniek. "Als het vlees goed gebakken wordt, is er geen enkel gevaar. Sinds 2015 is er in ons land maar 1 geval van besmetting gevonden in geïmporteerd vlees. We hebben een goed bewakingssysteem. We moeten de situatie wel zeer goed opvolgen", klinkt het.
Een mysterieuze vuurbal is vanmorgen opgedoken boven het Australische eiland Tasmanië. Volgens natuurkundigen van de University of Tasmania gaat het object te langzaam voor een meteoriet, en is een satelliet ook niet mogelijk.
Zij denken dat een vliegtuig zorgt voor optische illusie. De strepen in de lucht die het toestel veroorzaakt, worden verlicht door de opkomende zon.
gerelateerd nieuws
Australië arresteert man die IS hielp bij ontwikkelen van raketten
Australische postbaas neemt ontslag na loonschandaal
"Waar heb je het lijk begraven?" - Als grap bedoelde vraag wordt bittere ernst
Stichting Aap uit Almere heeft afgelopen weekend chimpansee Marria gered in Portugal. Marria was daar 13 jaar lang in een gezin opgenomen. Omdat een aap absoluut niet gemaakt is om als huisdier te houden, besloten de lokale autoriteiten samen met Stichting Aap in te grijpen. Inmiddels is Marria aangekomen in Almere.
De voormalige Portugese eigenaar heeft Marria naar eigen zeggen gekocht in Guinee. De chimp werd behandeld als een onderdeel van de familie. Ze sliep bij de dochter op de kamer en ging elke dag in bad. Ook werden de tanden van Marria gepoetst en keek ze tv. Door spanningen in het gezin werd Marria echter steeds agressiever. ‘Dat kan hele gevaarlijke situaties opleveren’ aldus een woordvoerder van Stichting Aap.
In Almere is Marria nu in quarantaine geplaatst. Met behulp van een expert wordt gekeken hoe Marria kan wennen aan een meer dierlijke omgeving.
Bijna 1000 Engelse bulldogs en hun baasjes kwamen dit weekend naar Mexico-stad om deel te nemen aan de recordpoging de meeste bulldogs tegelijkertijd uitlaten.
De organisatoren van de recordpoging zeggen dat er uiteindelijk 951 Engelse bulldogs waren die vanuit het hele land naar het Monument van de Revolutie kwamen in het centrum van de stad. Volgens een van de organisatoren is dat ook gelijk de grootste bijeenkomst van een specifiek hondenras in de wereld.
Volgens de jury van The Guiness Records moest de recordpoging wel voldoen aan enkele voorwaarden: de honden moesten Engelse bulldogs zijn, geen Franse of Amerikaanse of een andere soort. Daarnaast moesten de honden ook tenminste een jaar oud zijn.
De informatie van de recordpoging is opgestuurd naar de jury van The Guiness Records en zij zullen zo snel mogelijk laten weten of de poging succesvol was. Zelf denken zij dat ze de poging hebben gehaald.
Samen met haar blindengeleidehond probeerde Esther in een overvolle Amsterdamse tram een plaatsje te zoeken. Maar de tramconducteur maakte het niets uit dat ze niet kon zien.
Op het moment dat er meer kinderwagens binnenkwamen sommeerde de chagrijnige conducteur Esther en hond naar de andere kant van de tram. Maar de blinde vrouw kon zich door de drukte in de tram totaal niet meer oriënteren. Gelukkig stapte op dat moment een goede vriendin van Esther in de tram. Zij kon zich ontfermen over de steeds nerveuzer wordende vrouw en haar hulphond.
Het Amsterdamse vervoersbedrijf GVB baalt van de ontstane situatie. Volgens een woordvoerder mag zoiets niet gebeuren. Het bedrijf heeft excuses aangeboden aan Esther en er volgt een gesprek met de betreffende conducteur. “Want dit kan niet door de beugel. Je gaat als conducteur niet in een volle tram een blinde persoon vermanend toespreken.”
Het is niet de eerste keer dat mensen die afhankelijk zijn van hulphonden tegen problemen aanlopen. Volgens de stichting KNGF Geleidehonden is het moeilijk om aan te geven of dit de laatste tijd erger is geworden. Wel kunnen ze vertellen dat het een terugkerend probleem is, en dat er meer bewustwording moet worden gecreëerd.
Tientallen varkens zijn in de gierput gevallen op een boerenbedrijf in het Gelderse Zelhem. Brandweerlieden proberen zoveel mogelijk van de varkens te redden.
Inmiddels is de mest uit de gierput gepompt en worden de varkens eruit getild. “De varkens worden er één voor één uitgetild en daarna schoongemaakt. Het gaat om 30 tot 50 varkens”, laat een woordvoerder van de brandweer weten. “We moeten helaas melden dat vijf varkens het niet overleefd hebben.”
Ik ben Leny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bosheks.
© Kos.
© Kos. 
