In de uitgestrekte weilanden van Drenthe runt de boeddhistische Trizin Hof (39) een ganzenparadijs – waar inmiddels ook tientallen andere vogels, knaagdieren, honden, katten en ook mensen hun heil zoeken. "Iedereen is hier welkom, al is het midden in de nacht."

Het waait zacht in Drenthe. Vanuit het dorpje Dalen wapperen Tibetaanse boeddhistische gebeden de wereld in. Ze staan in het Sanskriet op gekleurde vlaggetjes geschreven die aan een mast boven een groot weiland hangen. Onder die vlaggetjes is het druk: er waggelen meer dan honderd ganzen, kippen, eenden en een enkele zwaan over het grasveld. Ze gakken, kirren, kwaken. Even verderop roept een pauw. Ahaaaaa! Ahaaaaa! 

Een vogelkoor, het klinkt tevreden. Welkom in Akka's Ganzenparadijs. 

"Kijk, die daar, met dat halve voetje, dat is Vera", zegt Trizin Hof (39), de oprichter van de boeddhistische dierenopvang. Vera, een witte, grote tamme gans, kijkt even om. Ze hinkt inderdaad een beetje. "En die daar", Trizin wijst weer, "dat is Jupiter, die had een pootfractuur. Het ziet er pijnlijk uit, maar hij heeft er geen last van. Hij vliegt gewoon iets meer, kijk, ja, daar gaat-ie." En Jupiter stuift de lucht in, om vier meter later weer te landen. "Soms vliegt hij van deze opvang naar het stadspark in Coevorden, vijf kilometer verderop. Hij pendelt gezellig heen en weer. We krijgen per jaar wel tachtig keer een telefoontje: 'Jupiter is weer hier'."

Opvallende verschijning

Trizin loopt met grote passen door de wei, hij negeert de vogelpoep vakkundig, zijn donkerrode gewaad beweegt sierlijk met hem mee. Trizin is een opvallende verschijning: zijn lange, donkerbruine haar is bij elkaar gebonden in een lage staart, hij draagt een kralenketting, grote, zilveren armbanden, ze rinkelen, en even zo grote ringen, zijn nieuwste aanwinst is een blauw stersaffier, "kijk", zegt hij terwijl hij er met de zaklamp van zijn iPhone op schijnt: "Als er licht op komt, zie je een ster."

Al jaren bestiert Trizin hier de boel. Ruim zestien jaar geleden richtte hij stichting Akka's Ganzenparadijs op, dat nu uit drie opvangcentra in het oosten van het land bestaat. Hij woont zelf ook dit opvangadres. "Dit is een plek waar ieder levend wezen dat hulp nodig heeft terechtkan. Altijd." 

Hij werd geboren in een stad verderop, Coevorden, was 7 jaar oud toen hij voor het eerst in het water dook voor een gewonde gans. Hij belde de dierenambulance. "En toen gebeurde er iets", zegt Trizin, "wat ik nog nooit had gezien." 

Hij legt even zijn hand op zijn hart, zijn ketting rinkelt zacht. Dan: 

"Het mannetje van de gans vloog mee met de dierenambulance. Helemaal tot aan het eind van het park. Dat raakte me zo." Trizin was er ook bij toen de gans, die hij Akka had genoemd, na een paar weken weer werd teruggezet in haar troep. De dieren – Akka's mannetje voorop – renden luid gakkend naar haar toe. Alsof ze zeiden: 'We hebben je gemist'. "We denken altijd dat dieren niet kunnen praten, maar dat doen ze wel. We moeten alleen leren hun taal te verstaan."

Vanaf dat moment bezocht Trizin de troep: uren zat hij in het park, elke dag, kijkend naar die dieren, luisterend – gakgakgakgak, hij doet het geluid soms eng waarheidsgetrouw na als hij nu door de vogelweide loopt. Akka is 32 geworden, ze overleed in 2006, ouderdom. "We moesten haar laten inslapen en ik heb haar weer een dag terug in het park gelegd. Daar hielden de ganzen een wake. Veel mensen weten het niet, maar ganzen zijn monogaam en heel gehecht aan elkaar. Ik heb weleens dat ik ganzen opvang die hun partner zijn verloren, en die hoor ik dan vanuit mijn bed wanhopig roepen. Het gaat de hele nacht door."

Wonen op de opvang

Trizin, zijn partner Eric en zijn ex-man Edwin ('gaat allemaal in goede harmonie samen') wonen bij de opvang die ze samen runnen: het voorste gedeelte van het huis is hun woning, het achterste gedeelte is van de stichting. Het staat in het midden van niets. In de tuin staat een immens grote, glimmende boeddha. Er zijn links en rechts enkele boerderijen, voor de rest alleen weilanden, sloten, bomen, heel veel bomen, en een geasfalteerd landweggetje waar auto's elkaar niet kunnen inhalen omdat het te smal is. 

In 2006 begon Trizin met het opvangen van toen nog alleen ganzen, in een schuur van een boer, nadat hij tijdens zijn werk bij de dierenambulance zag hoe onze samenleving een haatliefdeverhouding heeft met ganzen. Er zijn gemeenten die graag troepen in woonwijken plaatsen voor de gezelligheid en het leven, of bij verlaten industrieterreinen, omdat ze ook heel waaks kunnen zijn.

Maar er zijn ook gemeenten – Trizin noemt geen namen – waar hele ganzentroepen worden vergast of mogen worden gedood door jagers. "Het maakt me verdrietig", zegt hij. "Echt verdrietig. Mensen voelen zich superieur ten opzichte van dieren. Alsof zij meer zijn. Voor mij is elk leven, of het nou van een mier is of van een mens, evenveel waard."

Broodje kipfilet

De schuur van de boer werd al snel te klein, Trizin ging naar een nieuw onderkomen, groeide ook daar weer uit, en zit nu sinds 2012 hier in Dalen. 4 hectare groot, vertelt hij – "wil je thee, ik heb ook vijgen, wil je vijgen? Dadels? We eten en drinken hier plantaardig. Ik zeg altijd tegen iedereen die hier wil werken: 'We gaan niet een verwaarloosde kip redden en vervolgens hier in de pauze een broodje kipfilet opeten'."

Hij neemt plaats in een serre die voornamelijk van hout gemaakt is, in de hoek staat een stenen boeddha-beeltenis, het ruikt naar wierook, er hangen kerstlichtjes en bloemenslingers. Hoewel overdag brandt er een kaars. Het dak is van golfplaten, het begint zacht te miezeren, het klinkt gezellig, er loopt een kat rond, Muis is dat. "En we hebben er hier nog zeventig."

Want hier worden niet alleen meer ganzen opgevangen. De poezenkamer wordt du moment verbouwd, er komen banken, krabpalen, kleedjes, voederbakjes, speeltjes, een kattenren en vloerverwarming. De dieren, die in asielen niet meer plaatsbaar waren, verblijven nu even tijdelijk in een grote schuur, Trizin heeft er warmtedekentjes neergelegd. Het ruikt er onmiskenbaar naar kat. 

Gebeten hond

Er zijn ook twee buitenverblijven waar honden leven, op het ene deel van het erf leeft een roedel van voornamelijk Spaanse berghonden, hier en daar sjokt er een eend of gans of kip tussen; gaat allemaal prima. Niemand wordt opgegeten. Op het andere deel leven drie honden apart van de rest, poort op slot, alleen Trizin mag (en durft) daar naar binnen. 

"Ze bijten. Gegarandeerd." Maar Trizin jagen ze niet weg. "Ik zie er dan wel vredelievend uit, met dat rode gewaad enzo, maar als het écht moet… Ik heb die hond daar op zijn rug gelegd en hem in zijn lip gebeten. In zijn taal liet ik hem weten; ik ben de baas. Sindsdien zijn we de beste vrienden."

'Uitgeprocedeerde dieren' noemt hij de katten en honden veelal die hij hier opvangt. Ze zijn verwilderd, onvoorspelbaar, kunnen niet herplaatst worden. "We zorgen dat ze gesteriliseerd of gecastreerd zijn, zodat we hier geen kleintjes krijgen, en dan blijven ze hier voor de rest van hun leven." Soms kunnen katten nog wel gesocialiseerd worden – de vrijwilligers doen hun best. Die kunnen dan uiteindelijk terug naar het asiel. "Maar dieren om niet-medische redenen in laten slapen? Nooit." 

Help me

Wie ook welkom zijn: mensen. Er staat een caravan op het terrein waar een vrouw in woont – ze zocht een fijne woon- en werkplek en verblijft hier nu al vier jaar. Er lopen tientallen vrijwilligers rond, van mensen die 'gewoon graag' met dieren bezig zijn, tot stagiairs, tot studenten die even niet weten wat te willen met hun leven, tot mensen die midden in de nacht paniekerig aan de poort stonden te rammelen: 'Ik zie het niet meer zitten, help me.'

"Mensen komen hier tot rust", zegt Trizin. Een vriendin van hem zei laatst, voor de gein: 'Als ik gestresst ben, zet mij dan op een stoeltje in de vogelweide, en kom me aan het eind van de dag maar ophalen." Misschien zijn het de bomen, misschien de vogelgeluiden, misschien de frisse lucht, misschien de gezelligheid: de gezamenlijke lunch en diners met alle vrijwilligers. 

De opvangcentra worden voor een deel bekostigd door donaties en giften maar voor het grootste gedeelte door de inkomsten van het bedrijf Hofganzen Ganzenbescherming Nederland van Trizin en zijn partner. Daarmee adviseren ze gemeenten hoe die met dieren om kunnen gaan. Laatst moest hij nog naar Utrecht, kippen vangen in het park die volgens bewoners voor overlast zorgden. 

De opvang heeft een quarantainegedeelte waar dieren terechtkunnen die door de dierenambulance zijn opgehaald, bijvoorbeeld, maar ook couveuses, warmtehokjes voor de babyvogeltjes – er zitten nu een paar spreeuwtjes in, ze laten het achterste van hun keel zien, geeloranje snaveltjes wijd opengesperd. Honger. 

Blauw uniform

Een kamer verder is de behandelkamer, waar dierenartsen aan de slag kunnen. De stichting heeft ook – Trizin zegt het met enige trots – een eigen stichting voor dierenambulances. Hij grijnst. "Je herkent me niet meer terug in zo'n blauw uniform, zonder dat rode gewaad."

Sinds 2009 noemt Trizin zichzelf boeddhist, elke ochtend mediteert hij van 4 uur tot 8. Daarna voedertijd. "Zowel voor mij als voor de dieren." Het boeddhisme is voor hem de tegenhanger voor 'het kapitalisme, materialisme en het egoïsme waar ons land onder gebukt gaat'. "Mensen leven te veel voor zichzelf. Luisteren niet meer naar andere mensen, naar dieren, waarderen de natuur te weinig." 

Trizin gelooft in reïncarnatie. "Als driejarig jongetje liep ik al rond met een rood laken om mijn schouders, en maakte ik een kort buiginkje met mijn platte handen tegen elkaar. Dat moet ik hebben meegenomen uit mijn vorige leven."

Verdriet

Het maakt ook dat Trizin weet dat de dieren die overlijden op zijn opvang (want dat gebeurt ook), fysiek wel sterven, maar hun ziel zal voortleven. "Maar ik voel ook wel verdriet als een dier sterft, zoals een van de kuikentjes die vanochtend levenloos onder een struik is aangetroffen, ja, dat raakt me diep. Als ik niet meer kan huilen om een dier, stop ik. Per direct."

Trizin leeft voor anderen, elk uur van de dag staat zijn telefoon aan, maar weet zelf goed wat hij wil. Niet zelden ligt hij in de clinch met gemeente en overheidsmedewerkers die ganzen willen doden – hij haalde eens in de Randstad een hele troep op, 150 ganzen, die dreigden gedood te worden wegens overlast. Binnen drie uur na zijn belletje kwamen tientallen vrijwilligers met alle auto's en trailers aanrijden die ze konden vinden. "Wij laten geen dieren vermoorden", had Trizin gezegd tegen de gemeenteambtenaar – met een strak gezicht. "Hebt u dat begrepen, meneer?"

"Ik blijf altijd heel beleefd, maar ben niet iemand die dieren laat doodmaken of zichzelf laat beledigen. Want ook mijn uiterlijk, hè: ja, ik weet dat ik er opvallend uitzie, ik doe gewoon in deze kleding boodschappen. Als iemand zegt: 'Wat zie jij er raar uit', dan maak ik gewoon een opmerking terug. Zoiets als: 'Ik vat dat op als een compliment, dankjewel'."

Altijd nuchter blijven. Dat is, denkt Trizin, wel iets Drents. "Mensen vragen me ook soms, als ze een rondleiding krijgen door het ganzenparadijs, 'Goh, die tuin die er zo mooi bij ligt, heb je dat met tuinarchitecten gedaan?' Dan zeg ik altijd: 'Nee, dat heb ik gedaan volgens het principe KWWW. Kzie Wel Wat het Wordt. We doen hier wel serieuze dingen, maar er mag ook gelachen worden, hè." 

Ontsnapte ganzen

Ook op het erf van de stichting is hij duidelijk. Ja, het is liefdadigheid, maar het is ook een bedrijf dat hij moet runnen. Daarover gesproken: "Ik moet even naar buiten, iemand heeft het hek opengelaten, en nu lopen er ganzen in de weide waar ze niet mogen lopen: elke troep heeft een eigen leefruimte."

Trizin dirigeert een paar vrijwilligers – 'jij naar links, jij naar rechts, jij daar staan, ja, lopen, lopen, nee, stoppen, stilstaan, ja. Lopen, nú!' Met ganzen is het zo: als er ééntje gaat, dan gaat de rest ook. "Maar dan moet er wel eentje gaan."

Een grote witte neemt het voortouw. De rest volgt, gakkend, het klinkt een beetje paniekerig, ze voelen zich misschien wel een beetje opgejaagd, maar dat moet even, anders luisteren ze niet. "Ze zijn eigenwijs soms, hoor." 

Het duurde even, maar nu lopen ze achter elkaar de juiste weide in, weer richting de Tibetaanse vlaggetjes. De ganzen hergroeperen zich weer. De vlaggetjes wapperen nog steeds. 

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar hij of zij bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.