Karel Jonckheere tijdens de opening

van de boeken- en platenbeurs te Leest.    

1985 – 29, 30 en 31 maart : Boeken- en Platenbeurs te Leest

In de turnzaal van de stedelijke basisschool te Leest vond de tweede Vlaamse boeken- en  platenbeurs plaats van de vzw De Uilenspiegel.

De schijnwerper werd gericht op een reeks publicisten uit het Mechelse. Onder hen prof. Dr. L. Cumps, J. De Keersmaecker, H. Diddens, K. Jonckheere, M. Kocken, R. Van Kerckhoven, P. Verknocke, F. Verlinden en Fr. Vermoortel.

Naast deze Mechelse werken lagen er boeken over de Vlaamse beweging, politiek en informatie en lichtere werken als van Louis Verbeeck tot zelfs het grote crisis-oplosboek en ook enkele jeugdboeken en stripverhalen.

Tijdens de officiële opening hield auteur Karel Jonckheere een lezing.

Er werd poëzie voorgedragen door Amanda Verbergt en Tony Peeters.

De toegang was gratis.

“Een turnzaal als een oase van rust, met blankhouten tafels waarop netjes gerangschikte literaire werken liggen te wachten op ontdekking. Dit was het sfeerbeeld van de Vlaamse boeken- en platenbeurs in Leest, vrijdagavond even voor de opening.

Met de Vlaamse Leeuw in het gezichtsveld begroette de heer Karel Mertens de talrijke aanwezigen, waaronder ook schepen van onderwijs Joris. In een korte uiteenzetting schetste hij het doel en thema van deze boeken- en platenbeurs, waarna hij de eer had de eminente literator Karel Jonckheere aan te kondigen. Deze erg bekende en zeer gewaardeerde schrijver wist op zijn eigen mijmerende manier het publiek te boeien met verhalen over zijn tijd als inspecteur van het bibliotheekwezen van West-Vlaanderen. Zijn anekdote over Leest, ‘Eindelijk een streek waar men reclame maakt voor het bibliotheekwezen’, bracht onmiddellijk een meer ontspannen sfeer onder de aandachtige toehoorders. Toen hij daarna dreigde te stoppen, als de vrouwen niet op de nog resterende stoelen gingen zitten, was het hek helemaal van de dam. De joviale man praatte rustig verder over de eerbeid voor het boek en de vertalingen van Vlaamse werken, en kruide zijn verhaal steeds met een paar markante anekdotes. Hij besloot met de zinsnede ‘Als we denken dat we van de Nederlanders moeten leren mogen we één zaak nooit vergeten : er zit meer in ons dan we vermoeden.’

Een rondleiding in de zaal leerde ons dat de beurs voornamelijk gaat om een thematische verzameling van werken uit de omstreken van Mechelen. Van sommige van deze werken zijn praktisch geen exemplaren meer voorhanden en dat maakt ze ook uniek. Er zijn verschillende privé-verzamelingen aangelegd met werken van J. De Keersmaecker, F. Verknocke, F. Verlinden en M. Cocken.

Naast deze Mechelse werken troffen we nog boeken aan over de Vlaamse beweging, politiek en informatie en lichtere werken als van Louis Verbeeck tot zelfs het grote crisis-oplosboek en ook enkele jeugdboeken en stripverhalen.  (J.T.)”

(GvM, 1/4/85)

1985 – Zaterdag 30 maart : Prijsuitreiking KWB-Kaartkampioenschap 1984-1985.

            Programma:

            -19 u : Etentje bestaande uit ½ kip, fritten, provencaalse saus, groenten, wijn en

            koffie.

            -20u30 : Prijsuitreiking.

            -21u30 : Gezellig samenzijn met muziek en dans.

            Deelname : 200 frank per persoon.

“Na het etentje waarop een honderdtal ingeschrevenen waren, werden de prijzen uitgereikt van het kaartkampioenschap 1984-85. Daarna was er nog een gezellige dansavond en gratis tombola.

94 verschillende personen namen aan één of meerdere kaartavonden deel; twintig ervan hebben zelfs geen enkele keer gemist. De 54 deelnemers, die acht maal aanwezig waren, bekwamen een prijs. In totaal werd aan de prijzen van het eindklassement en de 12 kaartavonden meer dan 50.000 fr. besteed. Als voornaamste prijzen voor het eindklassement noteren we : een fiets, een fritex, een stel kookpannen, een barbecueset, een valies, een stroomstrijkijzer, enz… Aan de kampioen werd ook een herinneringstrofee overhandigd.

Uitslag :

1.Geerts Alfons

2.Van Loo Louis

3.De Gryse Maurice

4.Van Loo Marcel

5.Van Praet Pierre

                 Namens het bestuur, Fons Geerts.”

(‘DB’, mei ’85)

1985 – Zondag 31 maart : Jaarlijks Palmzondagconcert K.F.Sint-Cecilia

            In de zaal St.-Cecilia, Dorpstraat 6 Leest. Aanvang 19u30 stipt.

            Op dit concert traden op :

            -Drumband “St.-Cecilia” Mechelen-Leest o.l.v. Walter Van De Venne.

            -K.FanfareSt.-Cecilia Mechelen-Leest, o.l.v. gelegenheidsdirigent

            Eduard De Maeyer.

            Op het programma stonden ernstige en ontspannende werken.

            (Folder)

                                                        Palmzondagconcert te Leest

“De Leestse Koninklijke Fanfare St.-Cecilia heeft het de laatste weken niet onder de markt gehad. Immers, op 13 maart ll. nam hun dirigent J.P. Leveugle plotseling ontslag na een meningsverschil met het bestuur. De repetities voor het concert waren reeds volop aan gang en in allerijl moest dus een nieuwe dirigent gevonden worden. Warre De Maeyer was hiervoor de geschikte en bereidwillige persoon.

Hij kreeg dus de zware taak op zich om in 14 dagen tijd alles in de goede plooi te strijken en hij is daar ook in geslaagd. Zes repetities waren er voor nodig, en dan mag men niet vergeten dat de fanfare op 24 maart jl. nog een gastoptreden moest verzorgen op het concert in Steendorp. De K.F. Sint-Cecilia had ook voor een interim gastdirigent gezorgd, nl. Francis Violet van de Heffense Vreugdegalm.
De avond zelf werd geopend met Chorale, een ernstig muziekstuk uit de 16^de eeuw, gevolgd door East Anglia van Jacob De Haan. Het bekende meesterwerk Capriccio Italien van Tsjaikovski was evenals de Floral Dance en 12th Street Rag nieuw ingebracht in het repertoire. Om de zware ernstige werkstukken te verlichten was een intermezzo aangebracht. Dit tussenstukje, dat goed in de smaak viel bij het talrijke publiek, werd gebracht door twee jonge cornetspelers nl. Luc Vertommen en Johan De Win.

Indian Summer

Na het mooie ‘Second suite in F major’ gebracht in twee delen kwam het prachtige ‘Indian Summer’ aan de beurt. Dit stuk zal bij velen de herinnering opgeroepen hebben aan het jaar 1978, toen St.-Cecilia er wereldkampioen mee werd. Ook nu was het een knappe afsluiter van het eerste deel.

Na de pauze kwam het lichtere werk aan bod. Presentatrice Lucia Van Roy kondigde Charanga aan, een eigen werkstuk van de in de zaal aanwezige Jan Segers. En na ‘Crazy music in the air’ werd ‘Grandfather’s clock’ gebracht, een stuk met twee solisten (Yves De Wit en Freddy Walschaers) voor tuba euphonium, op het voorplan. De applausmeter sloeg de hoogte in en daalde niet meer, want ook ‘The Floral Dance’ en het bisnummer ‘12the Street rag’ kenden een daverend succes.

Het is moeilijk concerten onderling te vergelijken, maar wat hier te horen was is van een eenzaam hoog niveau, en het talrijke publiek weet zoiets naar waarde te schatten.

(J.T.)”

(GvM, 2/4/85)

In ‘Toeters en Trompetten’ verschenen de algemene indrukken van enkele aanwezigen :

Jan Segers (componist) :

“Zeer goed ! Het verdwijnen van de chef werd goed opgevangen. De toekomst zal bewijzen dat men evengoed zal kunnen presteren als voorheen.”

Mr Wouters en Mr Van Leemut (mensen uit Hever die voor het eerst kwamen luisteren) :

“Fantastisch ! Niets dan pluspunten. ‘Crazy Music in the air’ en ‘Grootvaders klok’ waren hoogtepunten. Wij zijn bewonderaars van Frans Violet maar nu we de fanfare van Leest hoorden, zullen we blijven komen.”

Vanessa Walschaers (9 jaar) :

“Heel mooi ! Papa speelde ook heel mooi.”

Guy Seeldrayers (Voorzitter van de ‘Vreugdegalm’ uit Heffen, lid van onze fanfare) :

“Fantastisch. Goed concert. Nog nooit meegemaakt in Leest. De dirigent is formidabel. Hij is de beste dirigent van België. De muziekkeuze was heel goed. Veel gemakkelijker en plezantere muziek zoals bij ons in Heffen. Dat zijn we van Leest niet gewoon. Fantastisch !

Gaston Piessens (Ondervoorzitter van ‘Ons Genoegen’ uit Battel, lid van onze fanfare) :

“Heel goed. Zo goed als anders. De mensen werden er stil van. Het verschil met de vorige chef was niet te horen.”

Dr. Julien Van Medegael (geneesheer, lid van onze fanfare) :

“Alle begin is moeilijk. Goed begonnen is half gewonnen !”

Frans Violet (dirigent) :

“Na het concert zijn het allemaal plezante mannen. Ze moeten me echter vroeger naar huis laten gaan. ’t Is heel plezant om samen met hen te werken.”

Freddy Walschaers (muzikant) :

“Zéééér muuuuwg ! Den Yves en ik hebben geprobeerd om het orkest er af te spelen, maar ’t lukte ons niet. De trombones speelden wel iets te hard. Die dachten zeker dat het al handelsfoor was, nietwaar Hans ?? We hebben allemaal goed gespeeld.”

Eduard De Maeyer (dirigen en muzikant) :

“ ’t Was muziek voor ’t volk. We hebben goed gepresteerd door de muziek op 14 dagen tijd in te studeren. Iedereen heeft zich goed aangepast. Er waren geen problemen.”

Stan Gobien (hoofdonderwijzer en muzikant) :

“Het was een gans andere stijl. Ik ben de Leveugle-stijl nog teveel gewoon. Ik ben een te slecht muzikant om op 14-dagen tijd een nieuwe stijl aan te leren. Vroeger schoten ze met pijl en boog en nu met raketten.”

Renils Segers (zuster van Jan maar niet dé Jan) :

“Zeer goed. De ‘wawa’ van de bassen (Sib’s) was niet goed te horen. De Polle kon zo hoog niet als den Beire.”

17-10-2013 om 18:26 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – 23 en 24 maart : Leestse fanfare op het muziekfestival van Steendorp.

Voor de allereerste maal werden de muzikanten van de K.F. St.-Cecilia gedirigeerd door Frans Violet en Eduard De Maeyer.

De Leestenaars genoten de eer om op te treden als ‘top of the bill’ en mochten dit tweedaags muziekfeest afsluiten.

(‘Toeters en Trompetten’, jaargang 5, nr.2)

1985 – Zondag 24 maart : Volksunie bezocht het Bijenteeltmuseum

Die dag bezocht de Volksunie-afdeling Hombeek, Leest, Heffen het Bijenteeltmuseum te Mechelen. Samenkomst om 14 u. aan de ingang van het kasteel Tivoli.

(GvM,21/3/85)

1985 – 25 maart – Nieuws uit Conception.

“Lieve Medezusters, Lieve Familie en Vrienden,

Eerst en vooral een Zalig Paasfeest en, voor hen die vakantie hebben, een plezierige vakantie.

Ik hoop dat U het allen goed stellen en een beetje die verschrikkelijke winter kunnen vergeten.

Hier ook alles goed. Een mooie zomer ging en een regenachtige herfst begon. We zijn nu 25 maart en hebben een voorsmaak gehad van de regens die gaan beginnen. En toch hoop ik dat het nog niet zo vlug zal zijn want de bouw is nog ver achteruit. Vandaag begonnen ze met de bezetting, want O.L.Vrouwke heeft het gisteren te erg laten regenen. Daar hebben ze drie en een half maand werk mee. De vensters plaatsen en dan kunnen we een beetje tegen de regenachtige winter die gewoonlijk in mei begint.

Nu wat de aardbeving betreft..Buiten de grote schommelingen die we in Concepcion voelden, gebeurde er hier niets, maar vanaf Valparaiso tot Santiago is het zeer erg geweest. Eén miljoen mensen zonder huisvesting. Scholen – klinieken – wegen – waterleiding – licht erg beschadigd en ook twee grote havens waar zelfs de kranen omvielen, de grond openscheurde. Vele kerken vielen gedeeltelijk in en de mensen die vluchtten bleven onder het puin.

Onmiddellijk begon het verzamelen van hulp voor de mensen van de zone. Geld, kleren, eetwaar, hout en materiaal voor de constructie werden bijeengedaan. Volle treinen, honderden voertuigen, miljoenen in de bank werden bijeengebracht. Ook van vele andere landen kwam er hulp. De Paus gaf geld en hiermee heeft men reeds tien huizen gebouwd in een klein dorp. Ze werden gisteren ingezegend. Het is hartversterkend te zien hoe iedereen helpt.

U weet dat de bouw bestemd is voor stervenden. In dit jaar ’85 heb ik reeds 2 gevallen gehad. Het gebeurt zo : men belt (gewoonlijk ’s nachts). Er is een oudje dat staat te beven van de kou – buiten aan de poort van het hospitaal. Goed, breng hem maar. Hoe ? Daar vindt men wel wat op. Gewoonlijk komen die mensen aan, dood van de honger en het vuil. Ze slapen warm en gelukkig tot de volgende dag. Dan beginnen we met wassen, scheren, haar knippen, behandeling tegen luizen…We trachten ze een beetje te doen drinken en eten. Als we daarin lukken hebben we gewonnen. Heel dikwijls krijgen die mensen buikloop en dan is alles verloren. In het hospitaal hebben ze geen plaats van hen. Zo was José drie dagen bij ons maar O.L.Heer riep hem en José stierf met de sacramenten 3 dagen later. Ditmaal wisten we niet vanwaar José was. Ik bid over de kist, die we zelf maken, en een begrafenisonderneming helpt me gratis de kist naar de begraafplaats brengen. Ik loop alleen achter de kist –de mensen die bloemen verkopen brengen een hele hoop – een paar mensen gaan met me mee, uit medelijden. Ik bid een gebed over het graf. De aarde valt – 3 jaar gratis – Ik geef een fooi aan de mannen die het graf delven. De bloemen werden erop gelegd. Nu maken we een wit kruis met de naam van de gestorvene en de datum. En alles is voorbij. Niemand weet of er andere familie is. Wie zoekt deze oude mens ? Wat al vragen die onbeantwoord blijven. Zondag daarop wordt de mis gelezen voor de overledene. Drie jaar lang zal ik het graf blijven onderhouden.

Dit is de toekomst van de bouw die we aan ’t afwerken zijn. Wie een steentje wil bijbrengen om dat een werkelijkheid te maken kan storten op nr 850-0560858-02 van  Jeanne De Boeck. Dank bij voorbaat.

Het was deze keer maar een triestige brief maar zo is hier het leven. Meer pijn dan vreugde. Problemen van de morgen tot de avond. En toch lezen we in de Goede Week : als God de schepping deed zag hij dat alles goed was ! Ons geloof moet dit als waarheid laten leven in deze moeilijke tijden.

Dit is alles. Laten we in hoop leven uit de verrijzenis van Christus. Christus overwon de dood en het lijden. Alleluja !

Zeer genegen groeten en wensen en tot later !

   Juanita.”

(Brief van Jeanne De Boeck, gepubliceerd in ‘De Band’ van mei ’85)

17-10-2013 om 18:18 geschreven door Marcel Van Hoof

Het toneelprogramma uit 1892.

1985 – 23 maart – Gazet van Mechelen : “Werkongeval

Bij een werkongeval in de Kleine Heidestraat te Leest kwetste stadsarbeider Hans Schöning zich aan de knie. Hij werd naar het O.L.Vrouwziekenhuis overgebracht.

Het slachtoffer woont aan de Galgestraat 20 te Mechelen.

Hans Schoning was één van de buitenlandse vedetten van voetbalclub Racing Mechelen.

1985 – 23 en 24 maart – Rust Roest bracht Lady Godiva.

Zaterdag 23 en zondag 24 maart wordt het toneelstuk “Lady Godiva” van de Franse auteur Jean Canolle opgevoerd door de vereniging “Rust Roest” uit Leest.

(...)

Het toneelstuk wordt vertolkt door de gekende groep van Rust Roest met in de hoofdrollen Hilde De Kock als Lady Godiva en Marcel Verwerft als graaf Leofric.

De technische ploeg werkt onder leiding van Vic Diddens en Guido Hellemans voert de regie.
Deze tweede voorstelling van het seizoen is ten voordele van de actie “Overleven”, reden waarom nu slechts één vaste inkomprijs van 100 frank wordt gevraagd.

Het doek gaat op te 20 uur in zaal St.-Cecilia, Dorpstraat 6 te Leest.

        J.T.”  

(GvM,23/3/86)

“Volgens de legende zou Lady Godiva (1040-1083) in aanwezigheid van bisschop en burgerlijke hoogwaardigheidsbekleders, haar man, de graaf, te voet zijn gevallen om van hem belastingsvermindering voor de burgers van de stad Coventry in Engeland te bekomen. De graaf stond dit toe op voorwaarde dat de gravin poedelnaakt op een paard door de stad zou rijden, dan pas kon ze met kennis van zaken over ‘kaalgepluimd’ spreken. Aldus kondigde het programma de toneelvoorstelling ‘Lady Godiva’ van Jean Canolle, gespeeld door Rust Roest, aan.

Daar mijn opvoeding worstelt in de pre-conciliaire collegetijd werden me dergelijke lichtzinnige legenden onthouden, zodat ik pas nu maar gehoord heb dat het eigenlijk niet zozeer om die belastingsontheffing gaat maar om het begrip ‘kuise naaktheid’ of omgekeerd ‘naakte kuisheid’. Ik moet toegeven dat ik vroeger met dit begrip nogal wat moeilijkheden had : de twee woorden ‘naakt’ en ‘kuis’ waren me nog al dikwijls tegengesteld, zoals bv. ook ‘tewerkgestelde werkloze’ contradictio in terminis, klonk dat in het Latijn mijner jeugd.

Maar nu, na het zien van het toneelstuk in drie bedrijven, is me alles duidelijk geworden : de Lady Godiva en de contradictio in terminis.

Het is een Franse schrijver die deze oerdegelijke, teacheriaanse Engelse legende omgetoverd heeft met zijn Franse esprit tot een lichtvoetige komedie. Lady Godiva, tot voor haar rit met het paard, volledig ingenomen door goede werken voor Kerk en armen en haar echtgenoot puriteins verwaarlozend, komt niet beschaamd en vernederd van haar naakte tocht door de

trouwens verlaten stad terug, neen integendeel, ze heeft de zinnelijkheid  en de wellust ontdekt. Zij is herboren. Wanneer dan blijkt dat er toch een burger het aangedurfd heeft de Lady op haar tocht te begluren riskeert die ‘Peeping Tom’ de doodstraf. Als laatste wens heeft die –natuurlijk- nogmaals Lady Godiva te aanschouwen. Tussen die twee figuren

-Godiva en Tom- bloeit dan een zinnelijke aantrekkingskracht open die de bevolking niet onberoerd laat : van overal komen petities om Peeping Tom van de galg te redden. Tom en Godiva zijn nationale helden geworden waarin de gewone man zich herkent : de frisse zinnelijkheid en de (on)gezonde nieuwsgierigheid.

Zulk verhaal, zulk toneelstuk, staat of valt met de wijze waarop het gespeeld wordt. Wanneer ergens een spannend verhaal in zit, met veel intriges en actie, kan dat nog de aandacht opeisen. Hier echter gaat het om de tekst, de snedige zinnen, de rake opmerkingen. En de tekst was inderdaad geestig, er zat pointe in en vooral veel Franse esprit : luchthartig en pikant, maar nooit boertig. Een enkele keer waren de geestelijkheden wel wat goedkoop, soms wel afgezaagd, zoals in de replieken met de kapelaan. Maar het bleef speels door de wereld van de zinnelijkheid en wellust slalommen, nergens shockerend. Als men dan bedenkt hoe gauw –ook in deftige gezelschappen- schuine moppen van pikant naar dégoutant verglijden, is het zeker een grote verdienste van Rust Roest steeds de ‘goede toon’  ‘le bon ton’ aangehouden te hebben.

Grote lof ook aan de spelers voor hun grote tekstvastheid. Wil het meeslepend blijven dan moet woord en wederwoord vlug op mekaar volgen. Dit eist van de spelers een grote rolkennis en die bezaten ze. Graag had ik hen sommige passages wat losser en lichter, wat minder nadrukkelijk horen voorbrengen, soms was het wat ‘over-geacteerd’ maar die neiging heeft Rust Roest al eens meer, samen trouwens met veel amateurgezelschappen.

Hilde De Kock gaf aan Lady Godiva een gestalte die gans het stuk schraagde. Het was een aartsmoeilijke rol en ze heeft hem schitterend vertolkt. Met een Lady Godiva die, al was het nog maar in één enkele passage, ongelooflijk zou overgekomen zijn, zou gans het stuk in het belachelijke geslagen zijn. Door haar subliem spel heeft ze er ons geen ogenblik aan doen denken dat zo iets mogelijk was. In haar spel trok ze haar medespelers op –Toni Peters en Marcel Verwerft, Jan Emmeregs en Renild Polfliet.

Marc Windelen en Raf Scheers brachten met hun spel het sympathieke aspect van het amateurtoneel : veel goede wil en inzet.    

Guido Hellemans, de gelukkige regisseur, mocht een dankbaar publiek toespreken. Hij vroeg zich af of tussen de mens van de vroege middeleeuwen en de mens van nu zo veel verschil

Is ?

Wel, destijds reed Godiva naakt door Coventry om de belastingen te doen verminderen. Nu liggen ze met velen naakt aan onze zomerstranden…maar de belastingen zijn nog nooit zo hoog geweest.”

(‘DB’, april 1985)

Achter de schermen werkten mee : Fik Diddens, Kris en Stefan De Laet, Willy Keysers, Miloe Van Stijvoort, Frans Lamberts en Johan De Laet.

De opbrengst van deze voorstellingen kwam ten goede aan de ‘Operatie Overleven’.

Deze actie ‘Overleven’ (stickerverkoop) ingericht door Volksdansgroep Korneel, bracht, in samenwerking met de meisjes-chiro, 62.500 fr. op.(‘DB’,maart ’85)

Rust Roest overleeft.

“Draaien we de titel op z’n kop en kruipen als een schildpad van voor naar achter. Dus eerst over vandaag. Zopas heeft Rust Roest toneelgespeeld, en naar we vernamen waren vele kijkers tevreden. Ons eigenbelang even opzij gezet speelden we zoals aangekondigd voor ‘operatie overleven’. Onze kassier Marcel Verwerft heeft de winst dan ook overgeschreven. Wij danken alle kijkers en sympathisanten van welke aard ook, de steunende firma’s, en dit blad ‘De Band’ dat onze aankondigingen vooraf opneemt, en de Leestse verenigingen die ons op één of andere manier steunen.

Alsof dit nog niet volstaat : we hebben het geluk dit mooie toneelwerk ‘Lady Godiva’ nog een derde maal te kunnen spelen op 28 april ’85 te 15u. in ‘Ter Kerselaar’ (Heist o/d Berg) voor patiënten, verplegend personeel, familieleden en kijklustigen. Zoals je ziet : Rust Roest overleeft want in 1985 spelen we te Leest nog toneel en hopelijk nog lang daarna…

Maar…

…ook voor ons werd hier toneel gespeeld. Om dit te illustreren heb ik in mijn vaders archief gekeken met resultaat. Ik vond een licht gehavend rooskleurig toneelprogramma uit 1892 van ‘Den Katholieken Bond van Leest’ die een ‘luisterrijk toon- en toneelkundig avondfeest’ gaven ‘In den Rooselaar, bij Arnold Teughels, dorp’ op zondagen 14 en 21 februari 1892 om 5-1/2 uren stipt ’s avonds. (zie fotocopie bovenaan)

Volgens mijn vader bestond er voor 1900 te Leest een ‘Katholieke gilde’ (zoals overal elders trouwens) die zowel toneel als muziek speelde. Die gilde of bond had een embleem dat jammer genoeg verdwenen is. (In zijn boekje ‘Averechtse Democratie’ 1959 schetst pater K. Van Isacker s.j. het ontstaan van gildebewegingen in Vlaanderen)

Hun vast lokaal was ‘In den Rooselaar’ bij Arnold Teughels (Noldus de schrijnwerker en vader van Theodoor). Men speelde toneel in de schrijnwerkerij langs het kerkhof gelegen, en die men voor deze gelegenheid gedeeltelijk ontruimde. Later werd dit werkhuis herbouwd en vanaf 1927 tot 1959 speelde Rust Roest daar op gelijkaardige manier toneel.

Uit die ‘Katholieke Bond van Leest’ is in 1898 de muziekmaatschappij ‘Arbeid Adelt’ gegroeid die hun eerste lokaal hadden bij Van Moer (later café Apers aan de zennebrug).

Terug naar het programma bemerken we volgende aardigheden :

1) Naast toneel werd er tijdens een ‘feestviering’ ook muziek gespeeld en gezongen. Deze traditie zal nog meerdere jaren blijven bestaan, waar als begeleidend instrument piano, accordeon of een volledig muziekkorps fungeerde. Zelfs werden sketches gespeeld tussen de bedrijven in wat ikzelf als kind nog heb beleefd.

2) Het ganse avondprogramma omvat twee delen, gescheiden door 10 min. pauze. Het eerste deel bestaat uit een zangstuk (piano en alleenspraak met zang); gevolgd door een kluchtige eenakter; wederom een alleenspraak met zang; en er wordt besloten met een dramatische eenakter.

Het tweede deel begint met een kluchtlied, hierna een kluchtige eenakter; daarna een kluchtige tweespraak; en men besluit met een kluchtige eenakter met zang. Overwegend klucht dus. Ook dit is iets wat gevarieerd tot in de jaren vijftig (en op sommige plaatsen nog later) blijft bestaan; een drama in drie bedrijven met dramatische eenakter. Ook nu nog spreken vele mensen over slechts twee toneelvormen of genres : drama en klucht, alhoewel er volgens mij maar één soort bestaat, dit is ‘goed toneel’.

3) Op het programma staat geen naam vermeld van medewerkers (regisseur, acteurs, techniekers, decorbouw, enz…) 

Deze bescheidenheid of ontbreken van individualisme is een middeleeuwse eigenschap, want ook de middeleeuwers traden anoniem naar voor. De auteurs daarentegen zijn wel vernoemd.

4) Men begon tamelijk vroeg (halfzes ’s avonds) en de prijs bedroeg 1 fr. of 0,5 fr. naargelang eerste of tweede rang. Tot mijn voldoening stel ik vast dat het verboden was te roken in de zaal. Een maatregel die essentieel is, en zelfs nu helaas door meerdere amateurs niet wordt toegepast.

Beste toneelbelangstellenden, dit document dateert uit het jaar 1892, en is het oudste dat ik in verband met toneel te Leest ooit gezien heb. In 1986 bestaat Rust Roest 65 jaar en dan hopen we klaar te zijn met ‘onze geschiedenis’. Deze vroegere aanloop van 1892 was een springplank voor vandaag want vormde wellicht een embryonaal stadium van het toneelleven te Leest.

Zij die nog oudere, of gelijksoortige, of andere toneeldocumenten bezitten van het Leestse toneelleven, en deze kwijt willen kunnen ons een groot plezier doen.

Met dank, Guido Hellemans.” (‘DB’, mei ‘85)

In hetzelfde maandblad publiceerde Guido Hellemans een vervolg over deze bijdrage van de ‘Katholieken Bond van Leest’. Zie verder in deze Kronieken : oktober 1985.

17-10-2013 om 13:02 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – 21 maart – Gazet van Mechelen :

            Wegen- en rioleringswerken in fusiegemeenten vorderen goed.

Toch ook onwrikbaren die geen  verbetering willen.

“Sorry, mijnheer de schepen, maar ik heb er met mijn familie nog eens over gepraat, we doen geen grondafstand en uw verbetering aan onze straat zal moeten gebeuren zonder mijn medewerking”.

Dat hoorden én schepen Jean Van der Sande, die openbare werken onder zijn hoede heeft én de ambtenaren van de dienst die de laatste jaren in de fusiegemeenten “pelgrimstochten” ondernamen om de heraanleg van landbouwwegen en riolering uit te voeren.

Want dat het zowel in de vroegere randgemeenten van Mechelen als...in de stad zelf niet allemaal in orde is met de wegenis is duidelijk.

Sinds de fusie zit Mechelen dus met een bijkomende last, die van de landbouwwegen.
Ter verduidelijking dit.  Sinds de Tweede Wereldoorlog is het in Mechelen en de meeste deelgemeenten, traditie dat eigenaars gratis grondafstand doen in ruil voor de gratis aanleg van wegenis en riolering. In de fusiegemeenten Hombeek en Leest werden vroeger evenwel onteigeningsvergoedingen uitbetaald en werden voor de aanleg van de wegen en riolering verhaalbelastingen geheven. Hierdoor is daar veel verzet tegen gratis grondafstanden. Want dat gebeurde er : men werd “onteigend” , kreeg een vergoeding toegestoken die, al dan niet voldeed aan de wensen en eisen van de verkopers, maar eens de rekening werd gemaakt bleek dat men helemaal geen goeie zaak had gedaan. De verhaalbelasting op die wegen en riolering woog immers in veel gevallen zwaarder door. Dus oppassen met die procedure.

Komt dan de overheid vragen om gratis grondafstand te doen, dan is er dikwijls de vrees dat er daarna toch zal moeten betaald worden, dat men dus weer “gezien” is.

Ha, horen we de aandachtige lezer zeggen. De oplossing is dan eenvoudig. In de deelgemeenten waar men wel gratis grondafstand doet, blijft men die procedure volgen, en in de andere nieuwe delen van Mechelen volgt men het plan van onteigeningen.
Neen, zo eenvoudig is het niet.
De wetgever voorziet immers dat op heel het grondgebied een en dezelfde procedure wordt gevolgd. Dus gedaan met die pret. Het is dus gratis of...niks.

Meer en sneller verkeer

Het is uiteraard niet sinds gisteren dat men in de Mechelse deelgemeenten begon met de verbetering van die landbouwwegen. In 1979 bv. werd het rooilijn- en onteigeningsplan van de Molenstraat te Leest aan de Mechelse gemeenteraad voorgelegd. Wil de weermaker mee dan kan met de werken in maart of april van dit jaar begonnen worden...

Daar en elders is het moeilijk om eigenaars ervan te overtuigen de noodzakelijke grondafstand te doen. De meeste bezwaren zitten in de vrees dat met de verbetering van de wegen, ook de snelheid van het verkeer zal toenemen en dat is iets wat velen, terecht, niet willen. Daarom ook dat door de begtrokken diensten, in overleg met de bewoners en eigenaars, naar oplossingen wordt gezocht om het een met het ander te combineren.
Meestal ook met succes. Maar het is voor openbare werken “rijden en omzien” want een verkeerde stap is vlug gezet. Zo houdt men dikwijls ook aan een minimum aan breedte en duurt het een tijdje voor de betrokkenen door hebben dat het bepalen van een rooilijn niet wil zeggen dat de te verbeteren weg ook die breedte zal krijgen...

Schepen Van der Sande maakte het allemaal mee. “In de Rennekouter te Leest bv. hebben meerdere landbouwers een stuk land liggen waarvoor ze, bij het bewerken, over dat stuk weg moeten om aan de overkant verder te ploegen. Die bewoners zijn helemaal niet geinteresseerd om toelating te geven dat die weg  gemodernizeerd wordt. Begrijpelijk, maar voor de initiatiefnemers, in dit geval de stad, wel een probleem”.

Dat wil evenwel niet zeggen dat de schepen van Openbare Werken aan de klaagmuur gaat staan, want in veel gevallen wilden de bewoners wel meewerken. Maar de realizaties moeten wel binnen de normen blijven.

Wat reeds gerealiseerd werd

Middenveldweg, Moststraat, Moestweg en verbindingsweg, Zemstsesteenweg – Houtestraat (in Hombeek), Tiendeschuurstraat, Elleboogstraat en Rennekouter te Leest.

De voorlopige vaststelling van de plans werd in de gemeenteraad van 26/11/81 goedgekeurd, de definitieve vaststelling op 29/4/82. Bij die definitieve vaststelling werden de bezwaren van 29 eigenaars verworpen. Het College riep op 24/2/83 een vergadering bij elkaar waarbij, naast vertegenwoordigers van het schepencollege ook de administratie en het studiebureau werden betrokken met als doel zoveel mogelijk tegemoet te komen aan de bezwaren van de eigenaars door aanpassing van de uitvoeringsplans en met het behoud van de reeds goedgekeurde plans.

Op 28 maart 1983 werd te Hombeek en op 30 maart te Leest een hoorzitting georganiseerd waar de plans aan de bevolking werden voorgelegd. In de loop van ’83 werden de plans, weg per weg, goedgekeurd.

Om redenen die we eerder aanhaalden (gratis grondafstand, enz.) bleven toch een aantal eigenaars dwarsliggen zodat, noodgedwongen dus, moet afgezien worden van de gedeeltelijke verbetering van een aantal landbouwwegen. Dat is het geval met een gedeelte van de Rennekouter te Leest en de Middenveldweg te Hombeek.
Werden practisch volledig afgewerkt : de Elleboogstraat te Leest, de Moststraat en Mostweg te Hombeek, de verbindingsweg Zemstsesteenweg – Houtestraat, Tiendeschuurstraat en een gedeelte van de Rennekouter.
De werken begonnen op 1 mei van ’83 en zijn practisch voltooid. Totale kostprijs 33 miljoen frank.

Molenstraat te Leest.

Voor de Molenstraat werd er toegegeven op...de valreep, zodat de ingediende plans wat rooilijn- en onteigeningsplans betreft toch konden behouden blijven. Hier dienden heel wat huisbezoeken te worden afgelegd om eigenaars en bewoners te overtuigen. Dat maakte dat heel de zaak ook reeds een tijd aansleept. Men bracht de Molenstraat immers in februari ’79 in de raad. Een maand later werd aan het provinciebestuur een pre-advies gevraagd. Het duurde een heel jaar voor dit advies aan het studiebureau kon overgemaakt worden.

Het schepencollege van 23/4/81 besliste de definitieve vaststelling en het commodo onderzoek leverde zeven mondelinge en twee schriftelijke bezwaren op. Bij de definitieve vaststelling werden alle bezwaren verworpen en het dossier werd door de bestendige deputatie van 2/7/81 gunstig geadviseerd.

Een jaar later werd het rooilijn- en onteigeningsplan bij ministerieel besluit goedgekeurd.

Het duurde nog erg lang maar uiteindelijk bereikte de stad met iedereen een akkoord en mag verwacht worden dat de werken na deze winter zullen kunnen beginnen.
Het gaat om werken ten belope van 7 miljoen frank.

Vinkstraat te Leest.

Ook hiermee werd in ’79 begonnen. En het zat de stad helemaal niet mee. Het onderzoek de commodo liep van 27 juli tot 10 augustus.
Twaalf belangstellenden dienden schriftelijk bezwaar in, vijf personen maakten schrifelijke enkele opmerkingen over maar...het bleek dat een aantal eigenaars niet konden bereikt worden omdat ze met vakantie waren en dus geen bericht konden ontvangen en verder kwam een ontvangstbewijs van een eigenaar niet terug.

In september ’79 besloot het college een nieuw onderzoek in te stellen. Dat gebeurde van 10 oktober tot 25 oktober van datzelfde jaar. Er werden 19 schriftelijke bezwaren ingediend. Die bezwaren werden verworpen maar... de miserie begon voorgoed.

Begin ’82 deelde het provinciebestuur mee dat er voor de inneming van een perceel een nieuw onderzoek de commodo en incommodo moest worden ingesteld, dit ingevolge een meetfout bij de vaststelling van de te onteigenen oppervlakte..

Het studiebureau bracht de nodige verbeteringen aan en na het nieuwe onderzoek kwam geen enkele schriftelijke reactie of klacht binnen. Maar inmiddels bleef de weerstand tegen de gratis grondafstand groot. Zodanig zelfs dat op 8 december ’83 een hoorzitting werd gehouden met als doel zoveel mogelijk inlichtingen te geven over de intenties van het stadsbestuur met betrekking tot de werken in de Vinkstraat. Tijdens de vergadering werd vastgesteld dat de betrokkenen zich enkel akkoord zullen verklaren indien er bij de aanleg verkeersremmende middelen worden aangebracht. Het college luisterde en gaf aan de verschillende stadsdiensten opdracht de nodige aanpassingen voor te bereiden. Maar dat was niet voldoende. De meeste betrokkenen blijven weigeren grondafstand te doen  : met als gevolg dat de werken niet konden beginnen en, erger dat de voorlopige belofte van toelage verstreek sinds 31/12/84.

Een nieuw dossier zal moeten ingediend worden om de Vinkstraat uiteindelijk toch te verbeteren. Maar dat zal blijkbaar niet voor direct zijn...

(...)          

Tisseltbaan te Leest.

“Het is niet omdat een gemeenteraadslid uit de oppositie, Gust Emmeregs, daar woont, dat er niets wordt gedaan aan de verbetering van de Tisseltbaan,” zegt schepen Van der Sande. Die kreeg van het CVP-lid tijdens een zitting van de gemeenteraad dat verwijt.
”Ik wist op dat moment zelfs niet dat hij daar woont, maar feit is dat het dossier lang aansleept.”

Nochtans liet niets vermoeden dat de verbetering van de Tisseltbaan en Oude Tisseltbaan zo lang zou duren.

In december ’81 gaf de gemeenteraad goedkeuring aan het plan, waarmee een bedrag van ongeveer 21 miljoen mee gemoeid was. Op dat moment gingen de definitieve plannen naar de provincie waar men er daarna nog bitter weinig over hoorde.

In ieder geval werd zopas nog aan de gouverneur gevraagd spoed te zetten achter de plannen. Al is een en ander nog niet in orde, toch blijft de stad van mening dat met bekwame spoed moet begonnen worden aan de heraanleg van die baan.

Want daar ondervond men weinig weerstand van bewoners en eigenaars.

Een positief punt dus.

(...)

Frans Teughels”

 Artikel sp jef vloeberghen nog typen

Foto’s :

-De Tisseltbaan werd vernieuwd. De breedte van de rijweg werd niet gewijzigd zodat het ‘snelverkeer’ geen kans maakt op deze weg.

- De Vinkstraat waar meerdere eigenaars niet akkoord gingen met grondafstand  en omdat de vaste belofte van toelage versteken is sinds 31 december j.l. is het  daar wachten op ander nieuws. En dat zou lang kunnen uitblijven.

-De Rennekouter werd gedeeltelijk vernieuwd maar plots krijg je deze situatie. Komt er ook hier een oplossing ?

-Schepen van Openbare Werken Jean Van der Sande. (Foto’s : GvM)

17-10-2013 om 11:31 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – 15 maart : Rust Roest te gast in Kapelle o/d Bos

Voor het Davidsfonds van Kapelle-op-den-Bos bracht de Leestse toneelkring ‘Escuriaal’ van Michel de Ghelderode.

(‘DB’, maart 85)

1985 – Zondag 17 maart : Modeshow in de Sporthal te Leest

“Het zijn niet altijd de kleren die de man maken ! Een gezegde dat maar al te waar is. Toch kunnen we ons niet blinddoeken voor wat er reilt en zeilt in de modewereld.

Iedereen wil er graag mooi en elegant bijlopen. Een mooi feestkleedje, een klassiek pakje, en noem maar op, kunnen we de dag van vandaag niet meer wegdenken.

Doch dringt het gewoonlijk niet tot ons door omdat ‘modevoorstellingen’ gewoonlijk als ‘stadsaangelegenheden’ bestempeld worden. Dikwijls moeten we enorme afstanden afleggen om iets te zien en op de koop toe worden er dikwijls hoge toegangsgelden gevraagd.

Wel, Dames en Heren, vanaf heden wordt dit naar de modegeschiedenis boeken verwezen!

Wij nodigen u allen uit om onze verwarmde sporthal de nieuwe, sprankelende lente- en zomermodeshow van Harry Van Hest te komen bekijken.

Houdt alvast zondag 17 maart vrij, want dan is het zover !

Wij vragen u slechts in voorverkoop het luttele bedrag van 100 fr. en aan de kassa kan u een ticket bekomen voor 120 fr.

Inkomkaarten in voorverkoop kunt u in de sporthal bekomen.

Drankjes worden u aangeboden aan zeer lage prijzen en voor de echte fijnproevers verwijzen wij u naar onze lekkere pannenkoeken, al of niet geflambeerd, met of zonder ijs.

Wij hopen te mogen rekenen op een talrijke opkomst.

  Met vriendelijke groeten. Sportcentrum Leest.”

(Folder)

1985 – 18 maart : Officiële voorstelling Leestse Volksfeesten

“In het sportcentrum Leest werd de officiële voorstelling gegevan de Leestse Volksfeesten editie ’85.

Onder ruime belangstelling en zeer enthousiast  kondigde Gust Emmeregs, afgevaardigde-beheerder van het Sportcentrum Leest, het samenwerkingsakkoord aan tussen Sportcentrum Leest en de Telegraaf België. Meteen openen zich nieuwe perspectieven, en dat blijkt duidelijk uit het programma dat de Leestse Volksfeesten biedt.

Zo is er vooreerst donderdag 16 mei te 10 u. een plechtige eucharistieviering, die een soort avant-première wordt van de mis die de paus de dag nadien in Gent zal opdragen.

’s Avonds volgt een show- en dansavond met Bonnie St.-Claire, Benny Neyman en het orkest Sonny  Boys.

Vrijdag 17 mei slechts één naam, maar wat voor één : Jo Lemaire.

Zaterdag 18 mei, een dinner-show met het beste modern ballet van Nederland : Penney De Jaegher die een wervelende Lido-show brengen en in hetzelfde kader natuurlijk ook Freddy Breck.

Zondag 19 mei een folklorenamiddag en ’s avonds dansen met Will Tura en zijn orkest.

De toegangsprijzen voor al deze evenementen zijn nog niet bepaald maar zullen zeer democratisch zijn.

De vier showavonden worden telkens voorafgegaan door een voorselectie van het kampioenschap Play-back van de Benelux, waarvan de finale eveneens in het sportcentrum Leest zal doorgaan op 25 mei. De presentatie berust in de handen van Micha Marah.

Tijdens de feestdagen zijn er ook spelprogramma’s verzorgd door hostessen en met een massa prijzen.

De handelsbeurs, de elfde al, welke vroeger samenviel met de Leestse Volksfeesten, wordt dit jaar gehouden op 6,7 en 8 april, eveneens in de sporthal te Leest.

Een 25-tal zelfstandigen stelt er koopwaar tentoon. Als toetje zullen hier ook enkele artiesten aanwezig zijn.

Voor deze handelsbeurs zullen een 2 à 3000  vrije toegangskaarten verspreid worden door de deelnemende handelaars.

Naast de sporthal wordt er gedurende de handelsbeurs ook een kleinveetentoonstelling gehouden in een tent.

Het zal dus weer een drukke ‘begankenis’ worden met ‘Posse Leest’ !”

(GvM, 18/3/85)

1985 – 20 maart – De Band (april 1985) :

            Leest zonder spruiten

Het is 20 maart, en de velden liggen nog bedekt met sneeuw. Wij hebben een harde winter gehad, met een eerste en een tweede koudegolf en met een lange nasleep.

Wat dit te betekenen heeft voor onze boeren en tuinders gingen wij vragen aan Fons Verbruggen en Jules De Smet.

Voor de spruiten, de nationale teelt van Leest, was het een ramp.
Meer dan de helft van de spruiten gingen verloren, dat kan men zeker zeggen.

Schommelend van tuinder tot tuinder naargelang het percentage er vroege of late spruiten gezet werden.

De vroege heeft de tuinder nog kunnen oogsten. Er zijn er die slechts 25%,  maar ook die tot 75% verloren.

Als men nu grofweg schat dat er in Leest toch wel een kleine honderd spruitenkwekers –gelegenheidskwekers inbegrepen- zijn, is dit toch wel een groot economisch verlies voor ons dorp.

Voor velen is het inkomen van 3 – 4 maand op enkele vriesnachten te niet gegaan.

Daarbij komt nog dat het dikwijls dezelfde tuinders zijn die ook prei kweken en ook hier is de helft door de tweede vorstperiode waardeloos geworden.

En het is echt uitzonderlijk dat het zo hard vriest tot in de grond dat de prei niet kan geoogst worden.

Van de spruiten durven wij dat niet zeggen : de laatste 10 jaar is het reeds meermaals voorgekomen dat die afvriesden, dat zou wel eens het gevolg kunnen zijn van het zoeken naar rassen met steeds schonere vruchten maar met minder vorstbestendigheid.

En hoe heeft de markt daarop gereageerd ?

De groenten werden dan toch duur ?

Wel, nog eens werd bewezen hoe gevoelig de markt is en hoe vlug ze inspeelt op de nieuwe situatie.

De handel heeft vlug ingepikt op het tekort : spruiten kwamen uit het zuiden van Engeland en prei uit Frankrijk.
Glasgroenten en witloof kenden een grote afzet aan hoge prijzen, dat was wel nodig want ook de stookkosten vlogen de schouw uit.
En dan was er nog hier en daar een enkeling die zijn prei met plastiek had afgedekt of die tuinder die bij de eerste zware nachtvorst het resico nam, een ganse nacht doorwerkte om al zijn spruiten af te kappen en ze op te slaan in alle schuren en garages en plekjes bij hem en de geburen.

Die hebben grote prijzen gemaakt van hun waren.

Maar stel je eens voor dat het gaan dooien was, dan waren al zijn spruiten rot.

Dat is risico nemen.

Een andere reactie was ook dat de afzet van conserven en diepvriescentra op volle toeren draaide.

En dan moeten wij nog van geluk spreken dat de winter in gans Europa –ook in Frankrijk- zo sterk heeft toegeslagen, anders hadden de producten uit het buitenland ons overspoeld. Want nu nog, en dat zal nog enkele maanden duren, drukt de winter nog op de markt, is er minder aanvoer.

Is dat nu werkelijk een ramp ? Een boer klaagt toch altijd. Als het goed gaat hoort ge niets van hem.Dat het voor sommigen een ramp is, staat vast : drie, vier maanden geen inkomen hebben waarop men gerekend had, is toch wel een ramp te noemen.

Verder was vorig jaar voor de volle grond niet zo goed : de sla was niet te best, de savooi was slecht. De witloofkweker had dan weer niet te klagen.De glasgroenten in het algemeen waren goed, vooral de massale uitvoer naar Duitsland en Frankrijk.
De “echte” boer zelf heeft minder geleden van de winter : het voeder was toch beschermd, wel heeft hij veel moeilijker gewerkt.

Natuurlijk is voor land- en tuinbouw de Euromarkt van enorm belang : kijk eens hoeveel miljoenen mensen vlak buiten onze grenzen wonen, de Rijn en het Rhurgebied, het noorden van Frankrijk : die moeten allemaal eten.

Wij zijn hun groentenhof.

De laatste tijd zien wij her en der in Leest van die witte garages –in feite witloofschuren-

in de velden oprijzen, men kan moeilijk zeggen dat zij harmonisch inpassen in het landschap.

Ja, er staan nu al zes nieuwe witloofschuren in Leest.
De bouw ervan wordt flink gesteund met subsidies en andere voordelen door het Ministerie van Landbouw en het Landbouwinvesteringsfonds.
In die schuren is het werk veel menswaardiger en ook het energieverbruik is er veel minder.

Witloof heeft bovendien nog toekomst : de markt nu is nog zeer beperkt, veel mensen kennen nog geen witloof.
Zo werd er geregeld campagne voor ons witloof gevoerd in de vreemde o.a. in de USA.

Ook bij de tuinders is er grote belangstelling : een cursus van 10 lessen over witloof, gegeven in Leest een zevental weken terug, bracht meer dan 50 belangstellenden. Zelfs van uit de Limburg waren ze gekomen.

Want dat kunnen wij toch ook zeggen : de vlucht uit de landbouw zoals wij die 10, 20 jaar geleden gekend hebben, schijnt gestopt.

Er komen terug jonge boeren bij.
Want er is toekomst in de land- en tuinbouw.

En dan is een harde winter vlug vergeten.

15-10-2013 om 15:54 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – 12 maart : Ontslag dirigent St.-Cecilia

Na een meningsverschil met het bestuur nam Jan-Piet Leveugle, de dirigent van de Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia plotseling ontslag. Dit in volle voorbereiding van het palmzondagconcert. In allerijl diende een nieuwe dirigent gevonden om de repetities verder te zetten. Warre De Maeyer was hiervoor de geschikte en bereidwillige persoon.

Hij kreeg de zware taak om in 14 dagen tijd alles in de goede plooi te strijken en  daarin slaagde hij met glans. Na 6 repetities bracht St.-Cecilia een concert van eenzaam hoog niveau dixit Gazet van Antwerpen (2/4/85).

Jan-Piet Leveugle werd geboren te Nossegem in 1943. Op 5-jarige leeftijd leerde hij al muziek bij de fanfare “St.-Cecilia” Nossegem, bij zijn vader die daar dirigent was.

Hij studeerde slagwerk aan de Muziekacademie te Etterbeek en behaalde op 14-jarige leeftijd een eerste prijs notenleer en slagwerk aan het Muziekconservatorium te Brussel.

Van 1957 tot 1970 was hij achtereenvolgens verbonden aan het Nationaal Orkest van België, het Groot Symfonisch Orkest van de BRT en aan de Philharmonie van Antwerpen.

Als leraar slagwerk aan de Muziekacademie te Willebroek, het Conservatorium te            Mechelen en de Kunsthumaniora te Brussel kon hij een groot aantal leerlingen vormen die later hun weg maakten in de Belgische muziekwereld.

In 1969 behaalde hij een eerste prijs kamermuziek onder leiding van Jef Alpaerts.

Hij studeerde nog verder orkestdirectie bij Fernand Telby te Antwerpen en harmonieleer bij Peter Cabus en André Laporte te Brussel.

Vanaf 1970 droeg hij met Midden-Brabant enorm veel bij tot de brassbandbeweging in België.

Met St.-Cecilia Leest won hij het Wereld Muziek Concours te Kerkrade in de derde divisie fanfares (uitmuntendheid) in 1978 en in de tweede divisie fanfares (ere-afdeling) in 1981.

Onder zijn leiding werd de fanfare Belgisch kampioen in de afdeling uitmuntendheid in 1980 en in 1984 in de ere-afdeling.

Erg belangrijke overwinningen werden daarnaast behaald op het Nationaal Tornooi van de Stad Brussel in 1982 en op de Grote Prijs van de Lions Club in  1983.

J.P. Leveugle zou worden opgevolgd door Frans Violet.

De periodiek van de Leestse fanfare ‘Toeters en Trompetten’ (jaargang 5, nummer 2) :

‘De Koning is dood, leve de Koning !’

‘Oude koeien uit de sloot halen’ ligt niet in onze bedoeling met dit artikel toch vatten we ze bij de horens om een hoofdstuk in onze geschiedenis af te sluiten en een nieuw in te leiden.

Jan-Piet Leveugle heeft ontslag genomen als dirigent. Het bestuur had ondertussen reeds besloten niet naar Kerkrade te gaan omdat we nog nergens stonden met de voorbereidingen en er te weinig tijd was om met eigen muzikanten een programma van hoogstaande muziek op wereldniveau klaar te stomen.

Toch willen we een woord van dank richten aan onze gewezen dirigent Jan-Piet Leveugle. Vooral danken we hem voor wat hij ons korps heeft bijgebracht. Onze wegen van muzikale samenwerking zijn weliswaar gescheiden, maar dat neemt niet weg dat we zo maar over al die mooie herinneringen kunnen overstappen.

Al die resultaten en overwinningen die we met hem behaald hebben zijn onvergetelijk. Ze allemaal nog eens op een rij zetten, hoeft niet. Iedereen kent de waarde van ons palmares.

We moeten Jan-Piet Leveugle nogmaals bedanken voor die negen jaar lange samenwerking met muzikanten, bestuursleden en ere-leden. We wensen hem nog veel muzikaal succes toe !

Ondertussen was het al duidelijk dat onze fanfare niet naar de concertwedstrijd te Kerkrade ging. Toch moesten we trachten een concertprogramma op te bouwen om het concert te Steendorp en het jaarlijks palmzondagconcert vol te blazen

Tijdens een spoedvergadering werd er beslist een interim-dirigent te zoeken die samen met hulpdirigent Eduard Da Maeyer deze zware taak tot een goed einde zou brengen.

In de persoon van Frans Violet werd de juiste man gevonden. In een korte tijdspanne hebben ze de programmastukken doorgenomen en aangeleerd.

Dat was een Titanenwerk maar er werd goed en degelijk samengewerkt. Het succes van de beide concerten zegt genoeg.

Na het Palmzondagconcert moest een opvolger gezocht worden voor Jan-Piet Leveugle. Zoals velen het verwachten werd Frans Violet gekozen. Samen met de Warre en het bestuur zou een programma ‘gekroesjteerd’ worden om dit jaar enkele optredens af te werken.

Een hoogtepunt zal zeker en vast het optreden voor de Paus moeten worden op 18 mei op de Grote Markt te Mechelen. Diegene die geïnteresseerd zijn in het nieuwe muziekbeleid van onze fanfare worden die dag beloond voor hun moeite en komst.

De fanfare van Leest zal enkele nieuwe werken spelen en dit volksfeest opluisteren met lichte muziek. Het beloofd wat te worden !

In de agenda vindt u de data’s van de komende repetities en optredens. In een volgende ‘Toeters en Trompetten’ wordt deze lijst aangevuld en bijgeschaafd.

Frans Violet, Eduard De Maeyer en het bestuur verwachten de muzikanten zo voltallig mogelijk op de repetities en optredens, zodat we gezamenlijk een mooi en nieuw concertprogramma kunnen instuderen.

De mensen die ons graag aan het werk zien en horen, zijn altijd welkom op de repetities.

We hopen dat onze jonge muzikanten tijdens de examenperiodes een korte muzikale verpozing komen zoeken tijdens de repetities. De boog moet niet altijd gespannen staan. Zij die geen examens hebben maar het dikwijls moeilijk hebben om op een repetitie aanwezig te zijn, kunnen we enkel de volgende raad meegeven : ‘Waar een wil is, is een weg !’.

In ‘Leest in Feest’ schiep Stan Gobien wat klaarheid i.v.m. het ontslag van de dirigent :

“Ook in 1984 werd beslist in te schrijven voor het Wereld Muziek Concours te Kerkrade, dat zou gehouden worden in ’85. Dit keer zou de fanfare deelnemen in de eerste divisie, de concertafdeling. Het bestuur besliste dat St.-Cecilia Leest zou worden aangevuld met een aantal saxofoonspelers. Er werden plannen gemaakt om een fanfarebewerking van de ‘Beelden  van een Tentoonstelling’ van Moessorgsky – Ravel te spelen, aangevuld met een nieuwe Vlaamse compositie. Omdat de deelnemers in de concertafdeling een vrij uitgebreid programma  moesten brengen werd zelfs gedacht aan een nieuwe creatie voor fanfareorkest met zangstem. In eerste instantie viel de keuze op de Antwerpse zangeres Sofie.

Het is bij plannen gebleven. Er kwam onenigheid over de uitbreiding van de fanfare met saxofoonspelers die niet echt lid van de fanfare zouden worden. Sommige leden bleven fervente aanhangers van het groot koperorkest en stelden alles in het werk om saxofoonspelers te weren. Anderen waren van oordeel dat het WMC-bestuur voor de concertafdeling de fanfare zou declasseren indien er geen saxofoonspelers aan het orkest werden toegevoegd. Toen bekend raakte hoeveel de fanfare moest betalen voor één goede saxofonist werd er zelfs niet meer naar andere gezocht. Van deelname aan het Wereld Muziek Concours 1985 werd afgezien.

Als gevolg van dit alles nam dirigent Jan-Piet Leveugle op 12 maart 1985 ontslag. Met Sint.-Cecilia Leest aan het WMC te Kerkrade deelnemen in de concertafdeling was voor hem nog het enige doel. Nu dat doel er niet meer was, vond de dirigent dat hij met St.-Cecilia Leest had bereikt wat er te bereiken was. Als gevolg van zijn ontslag verlieten ook dit keer een aantal muzikanten de fanfare. Sommigen deden dat direct en anderen na een paar maanden. En weerom moesten maatregelen genomen worden om van een trapje lager te beginnen…

Met het vertrek van Jan-Piet Leveugle als dirigent werd een bijzonder mooie periode afgesloten in de geschiedenis van St.-Cecilia Leest. Spijtig kon deze dirigent net zijn viering van tien jaar Leestse fanfaredirigent niet halen…

Als opvolger werd een jong en talentrijk musicus gekozen, Frans Violet. Op de Ceciliafeesten hd hij tijdens de vorige jaren al eens de hoofdprijs weggekaapt. Nog meer was hij toen al bekend als brassbanddirigent. Het jaar dat Frans Violet dirigent werd van de Leestse fanfare was ook zijn eerste succesjaar met de brassband Willebroek. In 1985 won deze brassband het Blazersfestival te Dronten (Nederland), de wedstrijd op het Wereld Muziek Concours in de 2^de divisie brassbands met 96% en vooral het Belgisch kampioenschap brassbands in de A-afdeling. Het fanfarebestuur had deze dirigent aangetrokken met het rotsvaste geloof dat hij in de komende jaren het muzikaal peil van de fanfare nog hogerop zou brengen en dat hij met St.-Cecilia Leest nog vele muziekwedstrijden zou winnen.

De Leestse fanfare werd in 1986 nog maar eens provinciaal kampioen fanfare uitmuntendheid te Meerhout met 92,5 %. Het was de eerste wedstrijd waaraan werd deelgenomen onder leiding van Frans Violet.”

Frans Violet – dirigent van 1985 tot 1994

“Frans Violet is geboren in 1954 te Leuven. Hij deed schitterende muziekstudiën en haalde aan het Kon. Muziekconservatorium een eerste prijs notenleer met het maximum van de punten en een eerste prijs trompet in de klas van E. Maes, geassisteerd door A. De Keyser.

Hij debuteerde als beroepsmuzikant met het orkest van de Muntschouwburg. Later gaat hij over naar ht Symfonisch Orkest van de BRT.

Vanaf 1984 legde hij zich verder toe op het muziekonderricht en werd hij leraar koperblazers aan de Muziekacademie te Willebroek. Hij stichtte in 1979 brassband Willebroek en is daar nog steeds de dirigent van.

Sedert 1988 doceert hij de cursus harmonie, fanfare en brassband aan het Lemmensinstituut te Leuven. In september 1992 startte hij met de cursus saxhoorns  aan het Kon. Conservatorium te Antwerpen.

Frans Violet wordt vrij dikwijls uitgenodigd als gastdirigent, workshopleider en jurylid zowel in het binnen- als buitenland.

Met St.-Cecilia Leest deed hij mee aan zeven muziekwedstrijden. Het werden allemaal eerste prijzen waarvan vijf met lof van de jury. Op het palmares staan een drietal provinciale kampioenstitels in de afdeling uitmuntendheid, twee Belgische kampioenstitels in dezelfde afdeling en een algemene overwinning op de internationale concertwedstrijd te Heist-op-den-Berg in 1990. Op het WMC werd onder zijn leiding een uitstekende en schitterende vertolking gegeven en werd eveneens een eerste prijs behaald, maar kon de fanfare niet in de uitslag opgenomen worden omdat ze te zeer afweek van wat de Nederlanders als een standaardbezetting voor een fanfare beschouwen.

De directe samenwerking tussen Frans Violet en St.-Cecilia Leest werd beïndigd in 1994 maar er zijn nog altijd goede wederzijdse relaties blijven bestaan.”

(‘Leest in Feest’, Stan Gobien)

-Jan Piet Leveugle.

-Frans Violet.

14-10-2013 om 18:23 geschreven door Marcel Van Hoof

Gino De Leeuw.

1985 – 6 maart – Gazet van Mechelen  : Leestenaar Gino De Leeuw is er weer helemaal.

“De Leestenaar Gino De Leeuw, die vorig jaar voor Vlug en Vrij Muizen vrij onopvallende koersen reed, heeft vorig weekend laten zien dat hij wel degelijk veel beter kan. In het 85 koppen tellende liefhebberspeloton te Hombeek bleef hij steeds alert en reageerde gevat toen uit vele kleine schermutselingen de goede ontsnapping ontstond.

Samen met Johan Jeurissen vervoegde De Leeuw drie vluchters en uiteindelijk werkte hij mee aan het succes van de vlucht. Nog twee renners kwamen het leidersgroepje vervoegen  en De Leeuw wist dat hij zijn zeven metgezellen moest kwijtgeraken en sprong weg in de laatste ronde. Tevergeefs, hij werd bijgehaald en in de spurt eindigde hij vijfde.

Eerste of vijfde, het doet er weinig toe. Belangrijker is dat Gino De Leeuw  blijkbaar aan een heropstanding toe is. Dat merkt men aan zijn rijstijl maar ook aan zijn spreken.

Vorig jaar moest de Leestenaar vlak na zijn overgang in het leger. Van augustus tot mei bleven de trainingsfaciliteiten eerder beperkt. Toen hij in mei uit het leger kwam lagen allerlei kleine ziekten en andere pech hem op te wachten. De Leeuw reed wel, maar zelden speelde hij een rol van grote betekenis. Een 8^ste plaats in Breendonk was zijn beste resultaat.

Nochtans had deze renner vroeger reeds het bewijs geleverd van zijn klasse. In zijn laatste junioresseizoen werd hij vele malen tweede of derde, maar het bleef toch slechts bij één overwinning.

Zijn eerder zwakke sprint heeft hem steeds dwarsgelegen.”

1985 – 8 maart – Gazet van Mechelen : Stadsautobus tot Leest-Dorp ?

“Sinds een hele tijd zijn er tussen de NMVB en het stadsbestuur  onderhandelingen bezig over de verschillende routes van de stadsautobussen. Het invoeren van het eenrichtingsverkeer in het centrum maakt het noodzakelijk om aan dat openbaar vervoer iets te doen.

Goed, de lijn 6, Battel-Abeelstraat wordt gewijzigd. Deze lijn zal vanaf eind mei rijden tussen station-Grote Markt-Battel en opnieuw station, dan via de ringlaan. (...)

Schepen Oscar Renard vraagt zich daarbij af of het niet wenselijk zou zijn dat de lijn 6 die nu als eindpunt Battel heeft, zou worden doorgetrokken tot de Dorpsplaats te Leest.

Het is niet de eerste keer dat vanuit de fusiegemeenten aangedrongen wordt om mee opgenomen te worden in het reisplan van de stadsautobussen.

(...) “

1985 – Zaterdag 9 maart : Dia-avond Kleinveebond ‘Het Rijke Nest’

Om 20 u. in zaal St.-Cecilia, dia-avond van Kleinveebond : ‘De natuur in Noorwegen’.

(‘DB’,maart ’85)

1985 – Zondag 10 maart : Topwedstrijd V.V.Leest-Lyra  

Naar aanleiding van deze voetbalwedstrijd kregen de Leestenaars een speciale folder in hun bus :

            ‘Aan alle voetballiefhebbers van Leest,

V.V.Leest blijft het goed doen in 2^de Provinciale Antwerpen.

Meer en meer mensen beginnen te geloven dat het “kleine Leest” volgend seizoen wel eens in 1^ste Provinciale zou kunnen voetballen.

Dit zou toch een prestatie van formaat zijn waar alle Leestenaars en supporters van V.V. Leest echt trots op zouden kunnen zijn.

Zondag 10 maart wordt in dat opzicht een zeer belangrijke dag.
LYRA, onze rechtstreekse concurrent voor de titel komt op bezoek.

LYRA, een ploeg die kost wat kost naar 1^ste Provinciale wil, speelt zondag “alles of niets”.

LYRA, een ploeg die gesteund wordt door honderden supporters, zal zondag dus ongetwijfeld spelen dat, zoals men zegt, de stukken eraf vliegen.

Wij hebben evenveel vertrouwen in onze ploeg.

Wij deden het, tot nog toe, schitterend en wij zullen ook zondag tegen LYRA bewijzen dat wij verdiend aan de leiding staan.

V.V. Leest speelt thuis en wij zouden het erg fijn vinden indien ook u zondag onze ploeg zou komen aanmoedigen in deze wellicht beslissende wedstrijd.

Zondag 10 maart 1985 staat gans LEEST  achter onze ploeg !

Met dank en vriendelijke groeten !

     Tot zondag.

     Gust Emmeregs, Afgevaardigde Beheerder V.V. Leest.’

Het toptreffen tussen de twee topploegen in hun categorie eindigde in het  voordeel  van de thuisploeg. V.V. Leest versloeg Lyra met 3-0, doelpunten van Van Bever, Slachmuylders en Goossens en de ploeg van Gust Emmeregs zou dat seizoen promoveren naar 1^ste Provinciale.

14-10-2013 om 17:08 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – Zaterdag 23 februari : Teerfeest SP Leest

Op het menu : Koninginnenhapje, Aspergeroomsoep, Normandische Tongen,            Gemarineerd gebraad met bosbessen en kroketten, Koffie met gebak.

Prijs : leden 500 frank, niet-leden 1000 frank.

Plaats : lokaal Sint-Cecilia.

Tijdens dit teerfeest was er ook herverkiezing van het bestuur.(‘Voor Allen’, 26/1/85)

1985 – Maartnummer ‘De Band’ : Nieuws van Pater De Laet

“Van de familie De Laet ontvingen we enkele uittreksels uit brieven van René. Zoals je aan de datum kunt merken zijn ze reeds een tijdje onderweg geweest en gezien het uittreksels zijn kan er wat misgaan met de samengang ervan. Toch vinden we het waard ze af te drukken in deze en de volgende ‘Banden’.

Hier komt het eerste uittreksel :

Badiya, 23.2.84.

Beste Allemaal, wel gegroet !

Zoals je boven ziet schrijf ik je vanuit Badiya, waar ik jarenlang (van november 1953 tot juli 1970) woonde en tierde; t’is te zeggen toen men nog jong was en vol leven ! Ik ben hier weer beland, sinds een paar dagen; ik had malaria (moeraskoorts) en heb een kuur anti gevolgd van vijf dagen met kinine (door iedereen tegenwoordig praktisch verlaten omwille van allerhande nieuwe producten tegen malaria, maar die zijn proeven geleverd heeft), trouwens de eerste zeven jaar dat ik hier was heb ik alle dagen kinine genomen, zoals iedereen trouwens. In alle geval ik ben mijn malaria kwijt en ik profiteer ervan wat uit te blazen; het is alleen maar vervelend dat het hier zeer warm is; ik ben daar niet meer aan gewoon, zoals ge kunt denken; ik ben hier al veertien jaar weg. Het is wel waar dat we hier in het volle droogseizoen zijn, dit wil zeggen warm en droog; zo vandaag was het 32°; dat doet zweten als een paard tijdens den oogst !!

In alle geval ik ga seffens terug naar Bunia (we zijn donderdag vandaag) omdat ik morgen absoluut naar de garage moet op de missie, want ik ben daar iets ‘zeer’ erg tegengekomen van de voormiddag toen ik naar het hospitaal reed van Nyankunde, op dertien kilometer van hier. Ik had onderweg een jonge vrouw meegenomen met haar kind, omdat die ook naar het hospitaal moest. Op twee kilometer van het hospitaal zei die vrouw : ‘vader, dat staat hier vol rook’. Ik keek naar achter en inderdaad daar kwam zo warempel rook van onder het kussen van de achterste zitbank, juist waar die vrouw gezeten was; ik stopte natuurlijk direct; liet die vrouw buiten, pakte de deken weg die tweedubbel gevouwd op de zitbank lag en daar was me daar een kot in gebrand en roken dat dat deed. Ik smeet dat spel naar buiten en dan zag ik dat er een groot gat gebrand was in het kussen van de zitbank ! Ik trok die bank gauw naar buiten en toen zag ik de reden; er was een draad (ijzeren) van de ressort van de zitbank losgekomen en die was in aanraking gekomen met de borne van de batterie, hetgeen éteincelles gaf; gelukkig is de stof van het kussen van de zitbank niet fel ontvlambaar, anders zou dat een spel geweest zijn. Daarenboven was er een groot gat gebrand in het deksel van de batterie; maar aan de batterie mankeerde zelf mankeerde er verder niets; ik zal proberen niet te rap te rijden, zo in Bunia te geraken en daar in de garage zullen ze dat gat wel kunnen dichtmaken; anders zal er niets anders opzitten dan een nieuwe batterie te kopen…

   René De Laet”.

1985 – Vrijdag 1 maart : Kaarttornooi “Boomke Wies” S.K. Leest

Eerste van vijf vrijdagen, telkens in het Chalet aan de Zennebrug, aanvang 20 uur.

Inleg : 60 fr per persoon.

Talrijke waardevolle prijzen te winnen waaronder 1 kip per tafel.

Sponsor : Mevrouw Portael van Bakkerij Hellemans uit de Dorpstraat. (folder)

1985 – 1 maart : Cursus Salondansen

In een brief ‘aan alle Vevocleden’ (1/2/85) nodigde voorzitter Louis Vloebergh iedereen uit op een cursus salondansen die gegeven werd door het Vevoc-lid An Polfliet.

Deze cursus ging door in de parochiezaal op de 5 vrijdagen van maart, telkens van 20.30 tot 22.30 u. Totaalprijs was 200 fr. of 50 fr. per avond.

Op het programma stonden , slow, quick step, cha-cha-cha, jive, wals, modedans, ‘Wedding Bells’.

Inschrijven kon bij Wis Lauwers of bij Magda De Prins.

1985 – Zaterdag 2 maart : Snoeiles via de KWB

Een practische  les in snoeien van bomen,struiken, rozelaars... werd gegeven om 14 uur bij Wilfried De Bondt, Kouter 62 te Leest.

Lesgever was Jos Wegghe uit Puurs en het initiatief kwam van de KWB. (Folder KWB)

1985 – 5 maart – Gazet van Mechelen : Ongeval

“Bij een ongeval op de Liersesteenweg te Mechelen werd maandagochtend  om 7u15 Jan Huyghe, Beukenstraat 16, Leest, gewond.

Hij werd naar het O.L.Vrouwziekenhuis overgebracht.”

14-10-2013 om 17:03 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – Vrijdag 15 februari : 2^de Grote Kaartavond

Ingericht door de Personeelskring afdeling Brandweer Mechelen in Ons Parochiehuis, Kouter Leest.

Deelname : 80 fr. en met medewerking van Gazet van Mechelen.(folder)

1985 – Vrijdag 15 februari : Zaaltovetbaltornooi

Omwille van de slechte weersomstandigheden was er geen voetbal op de Belgische voetbalvelden. Om dit op te vangen werden er twee zaalvoetbaltornooien georganiseerd in de verwarmde sporthal van het Leestse sportcentrum.

Op vrijdag 15 februari  noteerde men de deelname van : Zennester Hombeek, V.V. Leest, FC Ramsdonk en zaalvoetbalclub Café Schriek.

Het tweede tornooi ging door op zondag 17 februari met deelname van : K.V. Mechelen, Verbroedering Hemiksem, V.V. Leest, Mini-Muizen, V.K.S.P.T. Mechelen, FC Borcht, Eendracht Kapelle-op-den-Bos en de Kleine Keizer Mechelen. Toegang gratis.
De uitslagen zijn ons niet bekend.

(HLN, 15/2/85)

1985 – 16 en 17 februari : Eetdagen K.F. Sint-Cecilia

Een dagje zonder koken...zonder afwas ! In de zaal Sint-Cecilia Dorpstraat 6.

1985 – Maandag 18 februari : Politie Mechelen decentraliseert

Vanaf deze dag werd de operationele dienst van de Mechelse politie            gedecentraliseerd. De stad en de fusiegemeenten werden verdeeld in districten waarin politieteams actief waren.

Er werden 7 disctricten opgericht. Leest viel onder district 5 samen met Hombeek en een gedeelte van Mechelen zelf.

1985 – 19 februari – Gazet van Mechelen : 25 Jaar Pol Piessens

            Zelfs een brand kon de groei niet remmen

“De naam Pol Piessens heeft een vertrouwde klank in het Mechelse en ver daarbuiten.

Dit jaar viert dit familiebedrijf zijn 25^ste verjaardag.
Roger en Frans Piessens hebben ervoor gezorgd dat niemand aan dit jubileum kan en zal voorbijgaan.

Pol Piessens, de stichter van het bedrijf dat ondertussen toch een indrukwekkende verkoopsruimte van 7.000 m2 bezit, was oospronkelijk pantoffelfabrikant te Leest.

Toen in 1960 de vloerbekleding een andere functie gaf aan de pantoffel, schakelde hij over naar de specialisatie van vinyl-vloerbekleding.

Het werd van bij de start een schot in de roos.

Niet alleen dank zij de gezonde handelsgeest van Pol Piessens, maar ook omdat hij een perfect inkoper bleek te zijn. Hij was met zijn crisisprijzen lang op zijn tijd vooruit.

Het bedrijf werd vlug te klein en tweemaal kort na lekaar moest verhuisd worden, tot dat een pand op de Battelsesteenweg gevonden werd in 1967.

Toen een fabrikant in 1968 een nieuw soort tapijt uitbracht, werd Pol Piessens uitverkoren als testgebied en op één jaar tijd werden meer dan 100.000 m2 verkocht op slechts één verkooppunt. Waarschijnlijk wel uniek in de analen van deze sector.

Even zag het er naar uit dat Pol Piessens moeilijke tijden tegemoet ging, toen in 1971 de gebouwen door een brand geteisterd werden.

Dank zij een uistekende samenwerking met de fabrikanten, konden echter binnen de acht dagen de klanten opnieuw geholpen worden. Er werd naar een nieuw pand op de Battelsesteenweg uitgekeken, omdat de naam van Pol Piessens ondertussen te zeer met deze straat vergroeid was.
Het werd uiteindelijk het pand dat nu nog altijd in beslag genomen wordt.

Het eerste jaar reeds was het succes ongelooflijk. De omzet werd met 35% verhoogd.

In 1977 werden de voormalige, verbrande gebouwen zelfs opnieuw in bezit genomen voor de afdeling behangpapier.
Merkwaardig genoeg is de naam en de reputatie van Pol Piessens niet alleen in het Mechelse gekend, maar ook ver daarbuiten.
De familie Piessens heeft een zeer positieve reputatie, omdat zij het hoofdaccent niet zozeer op de verkoop gelegd hebben, maar voornamelijk op de service en het dienstbetoon. Met als gevolg dat de klanten werkelijk van overal komen.

Speeltapijten

Om het 25-jarig bestaan enige luister bij te zetten, heeft Pol Piessens het initiatief genomen om 25 speeltapijten te schenken aan de peuterscholen die te Mechelen onder toezicht staan van de schepen van onderwijs.

Een initiatief dat meteen het goed hart van Pol Piessens toont zonder al te veel getrommel.

Ook de klanten van Pol Piessens worden bij het 25-jarig bestaan betrokken op een manier doe door iedereen die Pol Piessens kent, zal gewaardeerd worden.

Er wordt namelijk een wedstrijd georganiseerd waaraan zeer waardevolle prijzen verbonden zijn zoals een videorecorder, een kleurentelevisie, 5 fototoestellen, heren- en damesfietsen, 5 tapijten.
Deze wedstrijd loopt tot 31 mei en ieder bezoeker kan aan deze jubileumwedstrijd deelnemen.”

-Een deel van het assortiment van Pol Piessens. (Foto : GvM)

-25 jaar Pol Piessens.

-Een blik op de toonzaal.

13-10-2013 om 06:33 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – 9 februari : Zithoek te Leest. (Foto onderaan)

            “De dienst beplantingen van de stad Mechelen legt momenteel de laatste hand

            aan de zithoek in Leest-Dorp.

            Omdat in de tuin van de aanpalende school diende te worden gewerkt kwam men

            op het idee om in het dorp –op de plaats waar een woning werd afgebroken- een

            gezellige zithoek in te richten.

            De zes banken met bijbehorende papiermandjes werden al aangebracht, en in de

            loop van de volgende weken zullen de beplantingen worden uitgevoerd.

            Het ligt ook in de bedoeling van de stadsdiensten om later nog een fietsstalling in

            de buurt aan te brengen en naar alle waarschijnlijkheid zal ook de glasbol een

            eindje worden opgeschoven.

            In de komende zomermaanden zou het in Leest-Dorp dus best gezellig kunnen

            worden als de buurtbewoners en de bejaarde wandelaars de nieuwe zithoek

            zullen bezetten.” (GvM, 9/2/85)

1985 – 10 februari : Operatie Overleven

            Vanaf 16 tot 18 uur werden er in de parochiezaal, bij een kop koffie of thee met cake,

            stickers verkocht in het kader van de actie “Operatie Overleven” ten voordele van de

            Afrikaanse medemens.

            Vanaf 1.000 fr. was de gift fiscaal aftrekbaar.

            Ook de verschillende bankfilialen, spaarkassen en financiële instellingen van Leest

            verkochten ‘stickers voor Afrika’.             

            De actie werd op touw gezet door Volksdansgroep Korneel en Chiro Leest.

            (Folder)

1985 -14 februari – ‘Duifke Lacht’ en de duivensport :

                                           ‘Blauwe 91’ is een echte snelheidsduivel.

“De ‘Blauwe 91’ vloog als late jonge pas in juni van het volgende jaar zijn eerste leervluchtje. Op een woensdag werd hij ingekorfd voor Quiévrain en hij hing al minuten klapwiekend in de lucht voaraleer zijn eerste concurrenten opdaagden.

‘Ik had niet onmiddellijk een kampioen gezien in de ‘Blauwe 91’ maar deze duiver verraste me toch aangenaam met deze prestatie’, zegt Alfons Huysmans, de nieuwe provinciale snelheidskampioen oude duiven uit Leest.

‘Tijdens hetzelfde seizoen werd deze klepper nog vijf keer ingekorfd en hij won evenveel prijzen waaronder één ereprijs. Na de rui ontbolsterde deze duiver zich tot een echte topduif en spijtig genoeg heb ik maar één duif van dit kaliber onder de pannen.’

Voor het seizoen 1984 lagen de verwachtingen erg hoog en de ‘Blauwe 91’ pakte direct uit met een geweldige reeks : 22 april Quiévrain : 451 duiven : 3^de, 29 april Quiévrain 488 d. 1^e, 7 mei Quiévrain 368 d. 1^e, 13 mei Quiévrain 324 d. 1^e. Zondag 20 mei : bij echt hondenweer, miste deze kampioen voor de eerste keer in zijn loopbaan.

‘Ik wilde de zaken niet forceren en zette hem twee zondagen op verplichte rust. Op 17 juni werd de zegereeks hernomen met de ereprijs uit Quiévrain van 294 duiven.

24 juni Quiévrain : 248 d. : 1^e, 1 juli Quiévrain 217 d. 1^e en 8 juli Quiévrain 217 d. : 1^e.

Een besmetting met een pokkenvirus zette dan voortijdig een punt achter dit geweldig seizoen’, aldus het verhaal van Alfons Huysmans.

Helemaal alleen totaliseerde de ‘Blauwe 91’ een coëfficiënt van 3,16 procent wat ruim voldoende was voor het behalen van de provinciale titel.

Alfons is de enige overblijver van de broers, die na 1945 furore maakten op de snelheidswedstrijden in Leest. Fons ging door met duiven te houden op de zolder van het ouderlijk huis toen de andere broers de duivenkiel aan de haak hingen.

Hij kreeg van zijn vriend John een ‘Blauwe duivin’, die later de moeder zou worden van de huidige kampioenduif. De ‘oude Blauwen 78’ bervruchtte zijn laatste ei bij deze duivin en hieruit werd de ‘Blauwe 91’ geboren.

Deze uitzonderlijke kampioen onderscheidt zich op het duivenhok door een op zijn minst eigenaardig gedrag. Deze duif, die qua bouw de perfectie benadert, is een zeer tamme duif, die het menselijk gezelschap erg op prijs stelt. Wanneer ze meer dan normaal de aandacht voor zich opeist dan nadert de conditie haar hoogtepunt. Eigenaardig genoeg komt deze winnaar zelden of nooit uit de goede richting wanneer hij thuiskomt van een wedstrijd. Toch gebeurde het veschillende malen dat hij minuten sneller vloog dan zijn concurrenten.

Met zijn 37 jaar huldigt Alfons Huysmans nog de opvatting over het duivenspel van vele jaren terug. De weduwnaars worden gekoppeld half februari en brengen één jong groot. Daarop volgt een tweede broedperiode van tien dagen en zo vertrekt de vliegploeg op het weduwschap.

Overbevolking wordt er geschuwd als de pest en een perfecte hygiëne is het beste wapen tegen allerhande ziekten. Regelmatig worden de bodem en de woonbakken ‘afgebrand’ en vermits er gespeeld wordt op een zolderhok is het er steeds kurkdroog.

Aan het hok is er wel één nadeel. De temperatuurverschillen tussen dag en nacht zijn nog groot en dit is wel oorzaak dat de conditie in het voorbije jaar wat op zich laat wachten.

Tijdens al die jaren heeft Alfons zich niet laten verleiden tot het gebruik van medicamenten of tot het inenten tegen bepaalde duivenplagen. Herhaalde besmettingen door pokken konden hem niet van mening doen veranderen. ‘Wie het zonder kunstmatige middelen niet kan rooien, moet er uit !’ besluit Alfons.”

(Verscheen in de Vevoc periodiek ’t Kampvuurke, 4^de jaargang, nr.1. Het originele artikel kwam uit ‘Duifke lacht en de duivensport’, een Internationaal Duivensportmagazine, nummer 2 van14/2/85)

Foto’s :

-De zithoek in wording.

-De ‘Fons’ in zijn kinderjaren op het duivenhok van pa. (Foto : ’t Kampvuurke)

10-10-2013 om 09:18 geschreven door Marcel Van Hoof

Louis De Weerdt

1985 – 29 januari : SK Leest wil hogerop met Louis De Weerdt

“Nu het buitengebeuren op voetbalgebied tijdens de laatste weken erg beperkt is geweest, hebben de verantwoordelijken van de ploegen meer de kans gehad zich te beraden over het voorbije, maar wellicht nog meer te denken aan de toekomst. Zo heeft men bij SK Leest reeds welomlijnde plannen uitgetekend en enkele hiervan ook reeds ten uitvoer gebracht. Vooral onder impuls van sponsor de heer Boghemans wil SK alles in het werk stellen om volgend seizoen de overstap naar een hogere reeks te bewerkstelligen.
Om die promotie te bereiken wil men enerzijds op de ervaring van enkele pionnen  rekenen maar anderzijds enkele jongere maar bekwame elementen een ruime kans geven. Het eerste doel werd reeds bereikt door het aantrekken van Louis De Weerdt als speler-trainer. Momenteel is die nog actief bij Zwijndrecht maar vanaf september ver bindt hij zich aan SK.

(…)”

(GvM, 29/1/85)

1985 – 4 februari – Het Laatste Nieuws :

Mechelen decentraliseert politie

“Van maandag 18 februari af zal de operationele dienst van de Mechelse politie gedecentraliseerd worden. De stad en de fusiegemeenten worden met andere woorden verdeeld in districten, waarin politiewijkteams zullen werken. Dat betekent dat de Mechelse burger voor allerlei administratieve zaken, zoals rijbewijs, bewijs van goed gedrag en zeden, boeten, enz.. niet meer naar het centrale hoofdpolitiekantoor moet gaan in de F. de Merodestraat, maar daar in eigen omgeving voor terecht kan. Maar deze service, ongetwijfeld een pluspunt, is slechts één onderdeeltje van deze ‘historische’ verandering (om het met de woorden van burgmeester Ramaekers te zeggen) in het Mechelse politiekorps.

Uiteraard komt met deze districten de agent dichter bij de man in de straat. Op crimineel vlak hoopt men met deze teams heel wat misdaden in te dijken. Tussen 7 en 21 uur zullen in totaal zo een 40-tal politieagenten met dienst zijn. Gemiddeld genomen is dat ongeveer het dubbele van wat vandaag het geval is. De beslissing om de politiediensten te decentraliseren is een gevolg van het succesrijke experiment van de huidige twee districtteams Tervuursesteenweg en Antwerpsesteenweg-Walem.

De zeven districten

Groot-Mechelen werd onderverdeeld in volgende 7 districten. De politiemannen uit deze districten hebben allen een herkenbaar en ‘eigen’ lintje op de schouderbandjes.

District 1 : Tervuursesteenweg-Brusselsesteenweg. Grenzen : Hofstade, Zenne, Spoorweg Dendermonde, Hombeeksesteenweg, Leuvense vaart. De agenten dragen een wit schouderbandje.

District 2 : Antwerpsesteenweg-Walem. Grenzen : Dijle, Nete, St.-Katelijne Waver, Liersesteenweg, Oude Liersebaan en M. Sabbestraat. De agenten dragen een groen-wit schouderbabandje.

District 3 : Nekkerspoel-Liersesteenweg. Grenzen : Dijle, M. Sabbestraat, Oude Liersebaan, Liersesteenweg, St.-Katelijne Waver, Bonheiden, Mechelsbroek. De agenten dragen een rood-wit schouderbandje.

District 4 : Leuvensesteenweg-Muizen. Grenzen : Mechelsbroek, Bonheiden, Boortmeerbeek, Leuvensevaart, Spoorweglijn Brussel-Antwerpen, Dijle. De agenten dragen een rood-blauw lintje.

District 5 : Hombeeksesteenweg, Hombeek, Leest. Grenzen : Leuvensevaart, Hombeeksesteenweg, Zenne, Zemst, Kapelle-op-den-Bos, Kapellestraat, Juniorslaan, Dorpstraat, Pastoor De Heuckstraat, Oude Leestsebaan, Schouwbroekstraat. De agenten dragen een blauw-wit schouderbandje.

District 6 : Battelsesteenweg-Heffen-Leest. Grenzen : Dijle, Polderstraat, Koolstraat, Leuvensevaart, Schouwbroekstraat, Oude Leestsebaan, Kapellestraat, Willebroek, Heindonk. De agenten dragen een blauw-geel schouderbandje.

District 7 : Centrum (daar worden twee teams ingeschakeld). Grenzen : Dijle, Zandpoortvest, Stationsstraat, Leuvensevaart, Koolstraat en Polderstraat. De agenten dragen een rood-geel schouderbandje.

Al deze diensten zullen bemand worden door een adjunct-commissaris, een hoofdinspecteur, 2 inspecteurs, 2 wijkagenten, 1 tot 2 verkeersmentors en 11 of 12 politieagenten.”

Gazet van Mechelen (2/2/85) voegde daar nog aan toe :

“Elk Mechels politiedistrict zal over tenminste één steunpunt beschikken –meestal een wijklokaal- waar de bevolking telkens op woensdagnamiddag van 16-20 u. en op zaterdagvoormiddag van 8-12 u. terecht kan. Deze ‘steunpunten’ zijn gevestigd in het dienstencentrum ‘Den Abeel’ aan de J. Verbertstraat, aan Mechelsveld 46, aan Plein der Verenigde Natiën 7 en in de vroegere gemeentehuizen van Walem, Leest, Heffen, Hombeek en Muizen. Voor het centrum is het ‘steunpunt’ gevestigd in het politiecommissariaat aan de Merodestraat 88.”

1985 – Maandag 4 februari : Bedrijfsgilde

Lesavond over witloofteelt, parochiecentrum 20u.

(‘DB’, februari ’85)

1985 – Donderdag 7 februari : SP DIA-AVOND

“Gemeenteraadslid Jef Vloeberghen en het SP-SVV en CSC-bestuur nodigen u met genoegen uit op een gezellige dia-avond over ‘Vrouwen in de Derde Wereld’. Deze reportage zal gecommentarieerd worden door het ervaren duo Paul en Malou Van Camp. Daarna is er ook gelegenheid tot vragen stellen.

Inkom : gratis. Plaats : lokaal St.-Cecilia Leest.”

(‘Voor Allen’, 26/1/85)

1985 – Vrijdag 8 februari :

Frans De Nijn en Clementine Selleslagh : 60 jaar getrouwd.

“Frans De Nijn, geboren te Heffen, en nu 87 jaar oud, en Clementine Selleslagh, geboren in Leest, en nu 81 jaar, huwden op 7 februari 1925.

50 jaar geleden zijn ze aan het Sint-Jozef-kapelleken komen wonen, in de Dorpstraat nr 45.

Om de kost te verdienen ging Frans eerst werken in Mechelen bij de firma ‘Schipton’ en werd nadien voor vele jaren zelfstandig hovenier en aspergeteler.

‘Vele jaren hard moeten werken’, zegt Manse. Bij dat vele wroeten kenden zij de zorgen voor 5 kinderen en de vreugde van 9 kleinkinderen en bovendien ook reeds 3 achterkleinkinderen. Waar Frans het meest van houdt, is vanzelfsprekend de ‘Chris’ als kleinkind de enige ‘jongen’ om de naam van ‘De Nijn’ verder te dragen en door te geven.

Er is natuurlijk gevierd, maar omwille van de gezondheid van Frans, niet al te groots en te uitbundig. Frans wordt al een hele tijd verzorgd in een instelling. Dat was vooreerst in ‘Ten Kerselaere’ in Heist, en thans in Mechelen in de ‘Pelikaan’. ’t Is daar dat er op vrijdag 8 februari gevierd werd en waar de Burgemeester van Mechelen de ‘Gouden Plakket’ van de stad kwam overhandigen en bovendien de ‘Beeldenaar-medaille’ van de Koning.

Daar werd natuurlijk op geschonken en gedronken in de vriendenkring van de ‘Pelikaan’. Maar enen dag was niet genoeg. ’s Anderendaags werd het heuglijk feit in Leest gevierd, spijtig genoeg zonder aanwezigheid van de Frans, en bovendien bij ‘straf winterweer’ en sneeuw. Mans kwam met familie en de parochiegemeenschap, dit Jubileum vieren en God danken in de Eucharistieviering van zaterdag om 18 u.

Als herinnering hieraan werd haar een prachtige foto van de kerk van Leest overhandigd door Mr. Pastoor.

En moge het worden, naar de wens van Manse : een Briljanten Jubileum.
Het weze U-beiden van harte gegund met een behoorlijke gezondheid !”

(‘DB’, maart 1985) 

1985 – 9 februari : Bal Chiro

            In het parochiehuis met het orkest “Eddy’s Four”.

            Het decorum was in een “zeerovers-kleedje” gestoken.

05-10-2013 om 14:08 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – Zaterdag 26 januari : VEVOC Teerfeest

In het parochiehuis. (‘DB’, januari ’85)

Programma:

-18 u. : avondmis voor de leden

-19 u. : aperitief

-19.30 u. : smullen geblazen : scampis, selle de marcassin à la mode de Tourain (gamarineerd varkensgebraad-rug), selle de chevreuil (reerug), ananas Cavalièra.

Bijdrage : 550 fr. per persoon.

(Brief ‘aan alle Vevocleden + Chiroleiding, van 10/12/84)

“Wij komen even terug op ons ledenfeest van 26 januari. Wij menen te mogen zeggen dat het een zeer geslaagde avond was waarop ongeveer 150 leden aanwezig waren.

Dat deze avond een succes werd danken wij vooral aan onze koks, Danny  (noot : Danny Polfliet) en Hugo (+gevolg) (noot : Hugo Lauwens) en wij willen hen dan ook van harte proficiat wensen, het was boven alle verwachtingen !!!

Ook een woordje dank aan de actieve  bestuursleden voor de voorbereidingen van dit feest alsook voor het ophalen van het lidgeld.”

(Brief aan alle Vevocleden van 1/2/85)

1985 – Zondag 27 januari : Dames Zaalvoetbaltornooi in Sportcentrum Leest

V.V. Leest met twee damesploegen actief in competitie, vaardigde beide ploegen af  in dit eerste zaalvoetbaltornooi in het Leestse Sportcentrum.

Ook S.K. Leest nam deel met hun Ladies.

V.V. Leest 1 kwam in finale uit tegen Puurs en haalde het met 2-1.De S.K. Ladies werden eervol derde.

Leestse dames voetballen ook in zaal

“In Leest viert het voetbal de laatste jaren hoogtij. In deze Mechelse deelgemeente zijn liefst twee ploegen wel zeer actief. VV maakt momenteel furore in tweede provinciaal en SK is een goede middenploeg in vierde.

Zondagmiddag gingen de dames aan de slag in het Sportcentrum te Leest in een zaalvoetbaltoernooi waar naast de beide teams van VV ook de ploeg van SK en de Puurse dames bij betrokken waren.Voor de meeste dames was dit een eerste kennismaking met voetbal in zaal. De aanpassing aan de beperkte ruimte, aan de vloer en het botsen van het leder zorgde wel voor enkele moeilijkheden. Ook het typische reglement van zaalvoetbal o.m. bij intrappen vanaf de zijlijn, het uitwerpen door de doelvrouw, de beperkte aanloop bij het trappen van strafschoppen leken niet bij alle speelsters even bekend. Maar scheidsrechter Jan Van Medegael had hiervoor voldoende begrip en kon alles in beste banen leiden.

Door loting dienden eerst VV1 en SK tussen de lijnen te komen. In tweemaal tien minuten kon geen bal voorbij de doelvrouwen geschoten worden zodat strafschoppen de finalist moesten aanwijzen. Eliane Fierens en Nadine Van Nieuwenhuyze scoorden voor VV en dat wes één meer dan SK waar alleen Maria Buelens een gepast gaatje vond.

In de tweede partij klom Puurs vlug op winst en hield dit tot het einde vol. In de troostwedstrijd kregen de doelvrouwen Hilde Van Dam en Nancy Van Camp de gelegenheid zich in de kijker te spelen vooral bij het stoppen van de strafschoppen. SK werd uiteindelijk derde. In de finale nam elke ploeg een helft voor haar rekening. VV bouwde een veilige voorsprong op langs Rosette Tavernier en Eliane Fierens. Puurs kwam nog even terug langs Viviane De Backer maar VV1 won verdiend dit eerste zaalvoetbaltoernooi in het Leestse Sportcentrum.”

(GvM,29/1/85)  

1985 – Februarinummer ‘De Band’ : Wintermemories of Chiro-nieuws.

“De kerstexamens zijn nog maar pas achter de rug, ’t schoolrapport is met een fier of een bang hart ondertekend of daar duiken de eindejaarsfeesten weeral op.

De geschenkenwinkels doen gouden zaken en de horecasector doet haar uiterste best om haar eindejaarsmaaltijd of kerstmisdrank aan de onschuldige verteerders op te dringen.

En nog altijd geen sneeuw. Dus geen witte Kerst of Sylvesternacht.

In de chiro wordt er nog gretig geprofiteerd van het mooie weer en siert de korte uniformbroek onze rode dijen. Het zweet van de geleverde inspanningen parelt op onze voorhoofden terwijl we nog uithijgen van de deugddoende buitenspelletjes. De fiets- of zoektochten toveren rode neuzen tevoorschijn en de herfstwind blaast een gezonde rode blos op onze wangen. Gezond weer en frisse activiteiten. Dat is pas Chiro !

Begin december sloeg elk kinderhartje weer wat vlugger. De goede Sint en zijn ‘helper’  Zwarte Piet (‘knecht’ heeft toch zo’n negatieve betekenis en klinkt racistisch) waren weer in ’t land.

Zondag 9 december ‘84

Het groot lokaal in het parochiecomplex was die dag omgetoverd in een ware speelruimte. De Prutskes, Sloebers en Speelclubmeisjes en jongens waren die namiddag uitgenodigd op het Sinterklaasfeest. In de warme ruimte stonden grote geschenkdozen opgesteld. Elke doos zat boordevol knutselmateriaal. Er was een doos met plakaat- en waterverf, lijm en platenboekjes, wasco en zwarte inkt en nog veel meer, zelfs een doos met handpoppen.

De Sint had aan de leidingsmensen gevraagd of de chirokinderen iets konden knutselen. De Sint zou alle tekeningen en plakwerkjes meenemen en verdelen onder de arme kinderen.

Gans de namiddag werd er gewerkt en toen de Sint en Piet arriveerden zong iedereen een welkomstlied. Wanneer de Sint op zijn troon had plaatsgenomen werden de werkjes gepresenteerd. Er werd zelfs poppenkast gespeeld door de kinderen. Sinterklaas riep natuurlijk ook elke jongen en meisje naar zich toe en hij wist over iedereen iets te zeggen. Alles stond in zijn groot boek. Sommige kinderen kwamen met een bang hartje op het podium waar de Sint zat. Enkelen waren bang van Zwarte Piet. Die trok altijd rare snuiten en had zijn grote zak bij.

’s Avonds kwamen beide kindervrienden op bezoek bij de oudsten en de leiding. De leiders en leidsters stonden ook in het heilig boek van de Sint. Er werd natuurlijk uitbundig gelachen met de anekdotes die de Sint over enkele van de leiding wist te vertellen. Hij sprak tot slot nog de hoop uit volgend jar terug te mogen komen.

Op 23 december ’84 werd van de afzwaaiende leiding afscheid genomen. Het ganse afscheidsfeest stond in het teken van de sport.

De ‘aspirant-vevocers’ waren als bergbeklimmers uitgedost en gans de avond moesten ze hoge bergen beklimmen, hetzij dan toch figuurlijk, want elke sportgroep daagde de afzwaaiers uit voor een spelletje waar zij specialist in waren. De judoca’s namen de alpinisten op de mat voor een robbertje dassengevecht. De joggers namen hen op uitdaging. De skiërs op behendigheid, de renners surplaceten als de besten, de voetballers toonden hun toverkunsten met de bal…teveel om op te noemen. Fysiek uitgeput bereikten onze bergbeklimmers de top. Daar wachtte Pater Mien hen op met enkele dia’s uit het verleden en zijn traditionele ‘rijmdicht-anekdotische werkjes’.

Enkelen kregen het schaamrood op de wangen wanneer de Pater hun memoires uit de doeken deed. Daarna werd er met nen goeien boterham en een dranje afscheid gevierd.

We danken Jean (Jokke) Van Praet, Marc (Fille) Lefevre, Johan (Joke) De Laet, Mie Lefever, Mia Lamberts, Hilde De Beck, Gons Van den Bergh, Veerle De Bondt, Christel De Maeyer en Rita Va n de Sande om hun inzet, moed en kracht. ’t Beste in de toekomst en veel pret bij de Vevoc.

Op Kerstavond gingen de leden van de oudste afdeling, begeleid door hun kaars en fakkellicht op weg voor een Kerst-bezinningstocht. Aan de hand van enkele teksten en spontane reacties maakt men het even stil rond het Kerstgebeuren. Daarna trok men gezamenlijk naar de Avondmis. Met een openingsspektakel rond Kerstmis werd gezorgd de mensen wat te doen nadenken rond dit onderwerp. Enkele van onze chiro-leden werkten mee om met de Pater, mijnheer Pastoor en het koor samen de eucharistie in de juiste Kerstsfeer te laten geschieden. Achteraf werd er thuis, ieder op zijn eigen manier, Kerstmis gevierd.

Traditioneel op Kerstmisdag  gingen de leiders, leidsters en aspi’s op bezoek bij de bejaarden van Leest. De leidingskring voor Kerstmis had reeds de handen uit de mouwen gestoken om zelf prachtige kerststronkjes te maken. Met dit kleine geschenkje trok iedereen op pad naar zijn respectievelijke adressen. We hebben dit jaar weeral mogen genieten van de rijkdom aan ervaringen en wijsheden die deze oudere mensen aan ons wisten mee te geven. Hier en daar werd er een ‘druppeltje’ geschonken en een koekje aangeboden. Gastvrijheid alom !

Wij danken de bejaarden en hun familie om deze rijke ervaring. Volgend jaar wordt dit boeiend initiatief zeker en vast hernomen.

Op Sylvesternacht, bij ons beter gekend als Oudejaarsavond werd in de chirolokalen  het jaar van Orwell besloten en het jaar van de muziek, Beethoven en Bach en niet te vergeten : het jaar van de jeugd ingezet. Het werd een bonte avond vol plezier, spelletjes, dans, muziek, filmpjes,…noem maar op. We hopen dat dit nieuwe jaar meer vrede mag brengen. De kleine en grote vrede, overal ! Een goei gezondheid, voor onze vrienden die ziek thuis liggen of in het ziekenhuis verpleegd worden, maar ook voor iedereen die het nog meer nodig hebben.

Hopelijk blijft 1985 gevrijwaard van verdere conflicten tussen verschillende gemeenschappen of hongersnood of chaotische rampen. Maak er het beste van mensen. Geef de jeugd ook een kans om zich waar te maken. Hou rekening met hun noden en grieven, met hun manier van denken en handelen. Maar liefst niet alleen tijdens dit jaar van de jeugd.

Driekoningen…

Een taart met een boon in verstopt. En dan maar smullen tot er iemand de boon heeft. Dat deden we ook en met alle andere koningen werd er duchtig gezongen. ’t Winterweer werd getrotseerd om een duit in ’t zakje te doen. Op weekend of bivak gaan kost een aardig centje. Dus deze ‘aalmoezen’ waren welkom.

De volgende zondagen in januari zal er weer geravot kunnen worden in de sneeuw. Met sleeën of plastic zakken ‘roetsjen’ of sneeuwpoppen maken, ‘sloefen’ of lekker in de sneeuw vallen. Heerlijk dit winterweer voor de kinderen.

Op 9 februari organiseren we met onze Chiro een heus bal. Deze dansavond gaat door in het parochiehuis en wordt opgeluisterd door het orkest : ‘EDDY’s FOUR’.
We hopen vele ouders te ontmoeten op dit Bal. Andere jaren is hun opkomst sterk verzwakt.

Door de muziek, ‘door te veel aan jeugdige balgangers’…

Desondanks : we verwachten jullie toch op ons Bal !

Alles is in een ‘zeerovers-kleedje’ gestoken. In het ‘Zeerovershol’ (de bodega) kun je gezellig babbelen met kennissen. Ons balorkest speelt muziek voor iedereen en de leiding is altijd bereid om een klapje met u te doen. Hartelijk welkom ouders, familieleden en sympathisanten.

   Tot Schrijfs ! Bart.”

05-10-2013 om 13:46 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – 21 januari : Overlijden Victor ROBIJNS

‘De Band’ van maart 1985 : “Ter nagedachtenis van onze dorpsgenoot, Victor Robijns nemen we hierna een interview over uit ‘Caecilia’, blad van het muziekverbond van België.

De correspondent uit Leest, is Victor’s kleinzoon, Constant Gobien, schoolhoofd van de stedelijke lagere school.”

In Veterani Honorem – Victor Robijns : oudste lid van de Kon.Fanfare ‘Sint-Cecilia’ Leest.

“Aan de Alemstraat 1, te Leest-Mechelen woont Victor Robijns, in gans Leest beter bekend als ‘Torre van de Kets’ en momenteel het oudste lid (thans erelid) van de kampioenenfanfare Kon. Fanfare ‘Sint-Cecilia’ van Leest-Mechelen.

Toen we daar kwamen, zat hij in een zetel zijn middagdutje te doen. Hij ontwaakte al toen we de deur openden. Eerst was hij niet zo te vinden voor een vraaggesprek, maar na een tijdje vertelde hij vrijuit !

-Hoe zijt U bij de Leestse fanfare gekomen ?

-’t Was in 1919, ik trouwde in Leest en daar waren het ‘Blekken’. Ikzelf kom uit Kapelle-op-den-Bos en daar speelde ik bij de fanfare ‘De Vrije Vlaamse Zonen’, de ‘Sussen’ van Kapelle. Na mijn huwelijk ben ik dan ook muzikant geworden bij ‘Sint-Cecilia’ Leest.

-Bracht dat toen geen strubbelingen mee ? We bedoelen ‘Blek’ zijn in Leest en ‘Sus’ in Kapelle-op-den-Bos ?

-Iemand van den Triest (gehucht in Kapelle-op-den-Bos waar het geboortehuis van Victor Robijns staat) zei me toen eens dat het niet serieus vond dat ik muzikant geworden was van de ‘tegenpartij’ in Leest. Ik heb hem toen gewoon gezegd dat ik geen ruzie wilde met mijn vrouw en dat ik nu in Leest woonde. Daarmee hebben ze er in Kapelle-op-den-Bos niets meer durven van zeggen. ’t Strafste van de zaak was dat ik in Leest meespeelde op het instrument van de Sussen van Kapelle. Dat was ook iets speciaals met dat instrument. Vlak voor de oorlog van 1914-18 had ik een nieuw instrument gekregen. De andere muzikanten moesten in 1914 hun instrument binnenleveren. Omdat het mijne een nieuw was, mocht ik het zelf houden. Ik heb het zelfs meegenomen op de ‘vlucht’. Het hing over mijn schouder. Onderweg heb ik er nog dikwijls muziek mee gemaakt. Na de oorlog waren al de ingeleverde instrumenten naar de vaantjes. ’t Mijne niet en zo moest ik wel in twee fanfares meespelen. In 1922 ben ik ermee gestopt in Kapelle-op-den-Bos. Ik was de laatste maanden niet zoveel meer naar de repetitie geweest ginder en toen kwamen ze vragen of ik nog wel kwam. Ik heb dat instrument toen afgegeven. De Leestse fanfare heeft voor mij dan een andere bugel  gekocht.

-Hoe zag de Leestse fanfare er toen uit ?

-Helemaal anders dan nu ! Er waren zo’n 20 tot 25 muzikanten, meer niet ! Maar er waren toen wel vijfmaal meer ereleden. Als we dan opstapten, liepen er zo’n honderd ereleden achter ‘het muziek’ aan. Aan wedstrijden deden we niet mee ! Wel aan festivals. Ik herinner me nog een festival in Heffen. We waren, toen we moesten optreden, juist geteld met twee muzikanten, nl. Ston Busschots (piston) en ikzelf (bugel). Later zijn er nog een paar bijgekomen. Ook in zulke omstandigheden gaven wij het niet op ! Dat zouden de muzikanten van nu niet meer durven, geloof ik ! Maar ja, de muziek is ook erg veranderd.

-Hoe waren de repetities ?

-Ze hadden plaats in een café. Alles werd opzij geschoven en dan repeteerden wij. Meestal allemaal danskens, walsen, marsen, af en toe een groter stuk, maar dat laatste viel niet zo in de smaak. Wij speelden om ons zelf en om de mensen te amuseren. In de zomer speelden de muzikanten van de Alemstraat ’s zondags buiten ! Toen zaten we in de gracht ! Dat was heel plezant ! De mensen kwamen dan bij ons zitten en luisterden heel de namiddag.

Op de repetities werd heel wat gedronken. Plezier maken kwam bij ons voor muziek maken. Nu is dat wel anders ! Elke tijd heeft zo zijn eigenaardigheden !

-U speelde voor uw plezier. Waarom waren er toen zoveel ereleden in vergelijking met het aantal muzikanten ?

-De mensen van toen waren lid om aan de teerfeesten te kunnen meedoen. De teerfeesten van de Leestse fanfare waren iets speciaals. Ik was bestuurslid geworden omstreeks 1930 omdat er ook muzikanten in het bestuur moesten zijn. Voor de teerfeesten trokken we toen naar een veehandelaar. We kochten daar dan een koe, een os of een stier. Deze werd dan in Leest geslacht en met de teerfeesten opgegeten. We kochten ooit eens in Nieuwenrode een stier van meer dan 800 kg. Die hebben we niet opgekregen.

-Hoe verliepen de teerfeesten dan ?

-De teerfeesten duurden drie volle dagen. Iedereen werkte de weken daarvoor zo hard dat die dagen er wel afkonden. We begonnen ’s zondags na de hoogmis. Toen gingen we kop of biefstuk eten. Daarna deden we zoveel mogelijk cafés aan. Omstreeks 4 uur ’s namiddags waren we terug en dan begonnen we te eten. Na ’t eten was er bal. De boeren (toen de grootste hoop van de plattelandsbevolking) moesten echter eerst nog naar huis om de koeien te gaan melken. Wij hebben er ooit eens een autobusje voor ingelegd. Als we in de stal gedaan hadden, trokken we terug naar het dorp. Het bal duurde daar tot ’s morgens vroeg. Een orkest huurden we niet. We hadden ons eigen orkest en we speelden onze bals zelf. Er is zelfs een tijd geweest dat we twee orkesten hadden…Iedereen danste met iedereen. Ouderen met jongeren, bijna tot op de draad versleten mannen en vrouwen met jonge springers. De ouderen leerden de jongeren dansen. Wie met de ‘Blekken’ een jaar had meegeteerd, kon dan ook dansen !

De tweede en de derde dag (maandag en dinsdag) kwamen ze samen in de Alemstraat omstreeks de noen. Sommige zaten al in de cafés te wachten vanaf 10 u. Dan trokken we zo weer via de Heide naar het Dorp. Er waren toen minstens 25 cafés ! Dan was er weer een feestmaal en terug een bal.

De derde dag aten we meestal de overschot op of aten we stoofvlees met aardappelen. Na de derde dag was iedereen het eten moe en zelfs het drinken. Of toch bijna iedereen…

-Als er dan zoveel cafés waren, liep dan alles wel goed af ?

-’t Gebeurde geregeld dat –wanneer het grootste deel van de fanfaremensen al in ’t Dorp was- er nog muzikanten en ereleden op de Heide zaten te pintelieren. Die kwamen er dan wel later door. De dirigent en het bestuur hadden steeds de grootste moeite om iedereen buiten te krijgen uit die cafés. Met de teerfeesten van toen had iedereen een stuk in de kraag, maar toen was het ook niet zo gevaarlijk op straat : auto’s reden er bijna niet.

-Wanneer stopte u als muzikant ?

-Feitelijk bij het begin van de oorlog van 1940-1945. Ik heb wel nog eens geprobeerd na de oorlog, maar toen mijn oudste zoon muzikant geworden is, ben ik ermee gestopt. ’t Ging niet zo goed meer want tijdens de oorlog hadden we geen noot meer mogen blazen van de Duitsers.

Ik ben dan erelid geworden en ik ging steeds mee als er wat te doen was. Nu kan ik dat ook niet meer…

-Anekdotes uit de tijd van vroeger ?

-Ja, veel. Maar ik vind ze zo direct niet. Ik speelde in 1919 nog in Kapelle-op-den-Bos. Daar speelden echter ook nog andere Leestenaars mee, o.a. Louis Spoelders. Deze speelde trombone en als hij in vorm was, liet hij zijn instrument eens kletteren. Deze muzikant moest eens alleen spelen en Louis kende het goed. De chef (Andries) zei : ‘Spoelders, ge blaast

koper !’ Toen zei Louis kwaad : ‘Chef, ik ben potfer nen Blek !’ Tumult natuurlijk, want zo iets durven zeggen op de repetitie van de Sussen was toen een straffe toer ! (N.v.d.r. : ‘blek’ = blik).

Als er bij ons iemand van de fanfare kwam, haalde mijn vrouw (ons Wis) een fles cognac boven. En die mannen gingen dan meestal pas verder als de fles leeg was…

Rik De Bruyn speelde ook mee. Ik speelde bugel solo en Rik van ’t Kot moest 3^e bugel spelen van de chef. Omdat ik wist dat Rik de beste muzikant was van de fanfare kon ik dat niet langer verdragen. Toen heb ik op de repetitie tegen Nante van den Toebak (de dirigent) gezegd : ‘Zet die kleine naast mij. Hij speelt ons allemaal onderste boven ! Ik wil dat dat gezever nu gedaan is !’ En nog op dezelfde repetitie mocht Rik bugel solo spelen.

Met de ‘verhuizingen’ (eens per maand op zondag een muzikale wandeling met cafébezoek) kwamen er soms een aantal muzikanten bij ons thuis eten. ’t Was soms zo erg dat ze de pensen uit de kelder gingen halen. In die tijd was dat de gewoonste zaak van de wereld. Ons Wis maakte wel veel kabaal als er zoiets gebeurde, maar tegenhouden deed ze die mannen toch niet. Nu zoudt ge dat niet meer moeten proberen om uit iemands kelder wat te halen !

In onze tijd waren we tevreden met wat we hadden. Als er niets meer was, konden we niets meer verdelen en ook niet meer weggeven.

Hadden we niet zoveel weelde als nu, we hadden wel meer plezier. ‘De goede oude tijd’ was meestal wel een harde tijd en misschien ook niet zo goed : er was meer armoede, er stierven meer kinderen en jonge mensen. Maar…als we werkten, werkten we hard. Als we dronken, dronken we een serieuze hoeveelheid. Als we plezier maakten, dan was dat echt plezier en duurde dat tot ’s morgens vroeg. Nu zijn de tijden veranderd en ook de mensen…

De mensen van mijn soort (degenen die geboren zijn voor 1900) zijn zo stilaan aan ’t verdwijnen. Met nog een paar van deze mensen schieten we op dit ogenblik in ons fanfare nog over…

’t Wordt nooit meer zoals het vroeger is geweest ! Gelukkig voor het een en spijtig voor het ander…

Tot daar het gesprek met Victor Robijns, de kranige ‘Torre van de Kets’. Hij deed ons zowaar heimwee krijgen ! Heimwee naar de solidariteit van vroeger, naar het echt plezier en de echte vreugde, naar de mensen van toen die elkaar echt hielpen. Heimwee doet ons hart verlangen…

Misschien komt dit alles nog eens terug ?”

Foto ‘s:

-Drie gezworen kameraden en bugelspelers, Victor Robijns, bijgenaamd ‘Torre van de Kets’, Edward Lemmens, bekend als ‘Waar van de Lemmens’ en Gaston Busschot, kortweg ‘Ston’ of ‘Stonneke’.  (Foto : ‘Leest in Feest’, Stan Gobien)

-Victor Robijns.

01-10-2013 om 17:32 geschreven door Marcel Van Hoof

De invallers van KV Mechelen haalden

het in de troosting van SK Leest.     

1985 – Zondag 20 januari : V.V.Leest organiseerde Zaalvoetbaltornooi.

 “Na koning Winter voor een extra lange winterstop in het voetbal heeft gezorgd en de meeste terreinen onbespeelbaar zijn, hunkeren heel wat ploegen naar een zaal om zoveel mogelijk in beweging te blijven en met niet teveel conditie-achterstand aan de tweede ronde te beginnen. In het Leestse sportcentrum heeft men in de mate van het mogelijke op deze verzuchtingen ingespeeld  en reeds een vijftal zaalvoetbaltoernooien met telkens  zes teams georganiseerd. Organisator Yvan Emmerechts, trainer van de lokale formatie, heeft kandidaten genoeg om telkens een degelijk programma te stofferen.

Vrijdagavond werd het lokale VV winnaar en zondagnamiddag haalde Muizen de beste resultaten.

VV Leest haalde het in de finale met sprekende cijfers van El Quichote, een zaalvoetbalteam van Spaanse Mechelaars. Via vlotte combinaties  werden alle spelers in staat gesteld  één of meer van de acht doelpunten voor hun rekening te nemen. In de troosting haalden de reserven van KV Mechelen het met bijne even duidelijke cijfers van SK Leest.

De finale van zondag bracht een nipte zege van Muizen tegen VKSTP, een team van de spoorwegen. In de troosting nam Heindonk gemakkelijk de maat van Hombeek.

Met deze toernooien werden heel wat ploegen in de gelegenheid gesteld voor het eerst kennis te maken met het Leestse sportcentrum. Zowel bij de spelers als de verantwoordelijken is deze kennismaking enorm meegevallen. Dat kon opgemaakt worden uit de lovende woorden die zowel organisator Yvan Emmerechts als de verantwoordelijken van het sportcentrum o.l.v. August Emmeregs mochten aanhoren. Deze laatsten laten niets onverlet om het zoveel mogelijk mensen naar hun zin te maken.

August Emmeregs hierover : ‘Elke dag van 17 uur af stellen wij onze zaal ter beschikking van de sportliefhebbers. Momenteel maken een 45 clubs daarvan reeds gebruik. Zowel zaalvoetbal, basket, volleybal, zaalhockey, handbal als tennis komen regelmatig aan de beurt. Iedereen schijnt zich hier thuis te voelen en lijkt best tevreden over het onthaal, de accommodatie, de vloer en de verwarming. Dit maakt dat de door velen gewaagd genoemde onderneming tot heden toe zijn vruchten heeft afgeworpen, mede door de inzet van de vele medewerkers. Als wij op dit stramien kunnen blijven verder werken dan is dit zeker hoopgevend voor de verdere toekomst van dit centrum. Bovendien komen er ook heel wat mensen naar de activiteiten buiten de sport, zoals de play-backshow, die wij organiseren.’

(Jh.)”

(GvM, 22/1/85)

01-10-2013 om 16:38 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – Zondag 6 januari : Nieuwjaarsconcert (Aperitiefconcert) van St.-Cecilia

            De Parochiegemeenschap St.-Niklaas nodigde iedereen uit op het Aperitiefconcert

            van de Kon. Fanfare St.-Cecilia o.l.v. Jan Piet Leveugle om 11 uur in de

            parochiezaal, Kouter Leest.

            Kaarten aan 100 frank.

“Na het concert werden dirigent, muzikanten en solisten op een dankbaar applaus onthaald.

In zijn slotrede sprak de Eerwaarde heer pastoor, Frans Lornoy, zijn bewondering uit voor de prestatie van onze fanfare. Hij bedacht onze fanfare met een geschenk in de vorm van de directiepartij van ‘Christmas for Brass’ van Jos Lerinckx. Deze componist, die een oude klasgenoot van de heer Lornoy in het seminarie was, staat alzo in grote bewondering voor ons korps en zijn dirigent. Deze Vlaming is verbonden aan het Lemmensinstituut en is een groot muzikant.

De fanfare sloot dit concert dan af met de Radetzkymars als toepasselijk bisnummer.

Het werd een heerlijke apotheose want vanaf de eerste maten klonk spontaan ritmisch handgeklap en waanden we ons even in Wenen.

Na de laatste ovatie werden er nog vele aperitieven naar binnen gewerkt. Kwestie van de stand gelijk te houden met het hoge muziekpeil.

Er werden vele heildronken uitgebracht op Beethoven en Bach en Bacchus was ook tevreden met al die toasten en klinken…”

(‘Toeters en Trompetten’, jaargang 5, nr.1)

1985 – 8 januari – Gazet van Mechelen : Zaalhockeycompetitie te Leest.

“Het kruim van het Belgisch zaalhockeywereldje kwam afgelopen zondagnamiddag weer naar de Mechelse regionen afgezakt om haar kunde of onkunde –al naargelang de prestaties- te tonen.

In de Nekker was het dus weer feest geblazen, maar niet alleen in de Nekker. Ook in de fonkelnieuwe sporthal te Leest kon de hockeyfanaat aan zijn of haar trekken komen.

In de Nekker waren alleen ploegen uit 1^ste nationale actief. De besten van België  toonden wat er zoal met een stick en balletje kan gedaan worden. Onder hen geen Mechelse teams. De nadruk ligt op ‘nog niet’, vermits de Maneblussers pogingen ondernemen om in de topdivisie terecht te komen.

Om stadsgenoten aan het werk te zien, moest de toeschouwer weer en wind maar vooral sneeuw trotseren om de sporthal van Leest te bereiken. Deze sporthal, nog maar pas in gebruik, werd door alweer een andere Mechelse club, leest Sporting, bij de hockeybond geïntroduceerd. De bond hapte gretig toe en meteen werd zondag 16 januari ’85 Leest het gedeeltelijk centrum van de 2^de nationale afdeling A.

Onder de aanwezige teams konden we behalve thuisploeg KMTHC ook Ronse, de Antwerpse Daltons en St. Georges Kortrijk terugvinden.

En terwijl de sneeuw langzaam maar zeker de Leestse omgeving met een wit tapijt versierde, mocht de Mechelse KMTHC achtereenvolgens Ronse en St. Georges partij geven.

Het vroege namiddaguur beviel de Mechelaars blijkbaar goed, want tegen Ronse werd gelijke tred gehouden. De KMTHC bewees een leidersplaats waard te zijn. In de slotseconde viel dan de overwinningstreffer en meteen was het gewenste resultaat er.
In de vooravond toonde het Kortrijkse St. Georges zich oppermachtig. Vrijwel de hele partij moest de KMTHC tegen achterstand opzien en lijdzaam toekijken hoe St. Georges veel vlotter combineerde en scoorde. Bij Mechelen concentreerde alles zich op de rechtervleugel, vermits linkerkant, achterhoede en een veel te mobiel uitlopende keeper het meer dan eens lieten afweten. Hoe dan ook, de schade kon worden beperkt en 10 minuten voor tijd kon men zelfs tot 7-7 gelijk komen. Victorie kon echter niet lang worden gekraaid, want St. Georges sloeg snel, hard en onverbiddelijk terug. Eindstand werd 8-12. Meteen wordt de KMTHC naar de twee plaats verwezen.
Kapitein Yves Van Vlasselaer en coach Richard Brabands stonden er wat verslagen bij, maar geven de strijd zeker niet op.

  JR”

1985 – Zaterdag 12 januari : Teerfeest Landelijke Gilde – 65 jarig bestaan.

-18 uur in de kerk, 19 uur in de parochiezaal.

(‘DB’, januari ’85)

Briljanten Jubileum Landelijke Gilde

“65 jaar Landelijke Gilde is heel wat.

In een mensenleven loopt dit getal veelal samen met rust of pensioenleeftijd. Voor onze vereniging liggen de zaken heel anders.

65 jaar bestaan, betekenen hier een voortdurende inzet voor anderen. De doelstellingen zijn wel gewijzigd, doch de grondgedachtenis nog steeds dezelfde : nl. ons belangloos en onbaatzuchtig ten dienste stellen van mekaar. In wezen zijn we steeds de christelijke geïnspireerde vereniging door en voor de landelijke bevolking van ons werkgebied. Het is normaal dat er in 65 jaar bestaan heel wat kan, mag en moet veranderen.
Wanneer op 22 juni 1919 onder impuls van Victor De Laet de plaatselijke boerengilde geboren werd, dan was dit een duidelijke noodzaak en behoefte van mensen die mekaar nodig hadden. De noodzaak was toen duidelijker voelbaar op het gebied van voorlichting – aankoop – scholing enz.

Nu, een 10-tal jaren geleden werden de boerengilden opgesplitst in landelijke gilden en bedrijfsgilden. Samen met deze opsplitsing veranderde ook het werkgebied van deze twee groepen. Zo bleef de landelijke gilde de plaatselijke vereniging, die zich meer zou uitdiepen om christelijke- sportieve-culturele- algemene vorming, waar zowel de actieve land- en tuinbouwer als de loontrekkende zich kon thuisvoelen.
De bedrijfsgilden vormen de gewestelijke vereniging van standgenoten die mekaar steunen in vorming, scholing, studiereizen enz.

De viering van onze 65-jarige gilde is dan ook de vrucht van de voortdurende inzet van mensen die mekaar opvolgden en een voortgeven van de fakkel, aan zowel land- en tuinbouwers als aan de niet-land- en tuinbouwers.

Een beeld schetsen van onze jarenlange werking is niet in een paar pennenstreken te realiseren, maar toch past het, bij deze viering even een terugblik te doen op onze activiteiten, als is het dan maar van de laatste 10 jaar :

1975 – naast de klassieke vergaderingen werd naar buitengetreden met een film voor volwassenen ‘El Cid’, voor de kinderen met een film ‘Sammy’ en op 24 augustus hadden we opendeurdagen op de bedrijven van Vic Verschueren, Frans De Prins en Jul De Smet.

1976 – tweedaagse reis naar Duitsland en de toetreding tot de Hanswijkprocessie.

1977 – Breughelbal op het Hof ter Haelen. In een keurig versierde schuur hadden we een record aantal bezoekers. Dat jaar werd ook René Bernaerts tot bestuurslid verkozen.

1978 – kwamen we tussenbeide, om te reageren tegen de plannen om een woonwijk op te richten in het woonuitbreidingsgebied  aan R. Voet. Zowel volksvertegenwoordigers als hoofdbestuur werden op de hoogte gebracht.

1979 – kenden we de dijkbreuk aan de Zenne. Het gildebestuur nam onmiddellijk contact met het hoofdbestuur van de B.B. en met de plaatselijke politiekers. Dank zij de verschillende tussenkomsten liet Kamervoorzitter Dequae ons weten dat de werken aan de Zenne-dijken bij voorrang zullen gebeuren. In hetzelfde jaar hadden we een succesvol spruitenbal.

1980 – Hoevefeesten met helicoptervluchten en allerlei activiteiten op de bedrijven van A. Peeters, V. Verschueren en E. Lamberts. Deze activiteit was als het ware een schot in de roos.

1981 – Trokken we naast onze traditie geworden reizen ook met de kinderen op reis. We wandelden in de Hoge Rielen te Kasterlee en namen de gepaste verfrissingen in het bos te Brasschaat. Dat jaar werd ook 10 jaar Landelijke Gilde gevierd.

1982 – Week van de landbouw. In de pas opgerichte loods van Paul Daelemans hadden we tal van activiteiten, waaronder optreden van Dansgroep Korneel – paardenzegening – tentoonstelling – KLJ-wagenspel. In ’t voorjaar hadden we een lentereis naar de Floriade te Amsterdam. In de winter hadden we ons tweede spruitenbal. Gans het jaar stonden drie bedrijven met hun deuren open, nl. Fons Dom – Vic Verschuren en F. De Prins.

De schoolgaande jeugd maakte hier veel gebruik van.
De tweedaagse reis ging naar ’t Sauerland.

1983 – gingen we op reis naar het Vlasmuseum te Kortrijk. We werden er door de plaatselijke schepen ontvangen als echte gastheren. Dit jaar gingen we als landelijke beweging met de eerste prijs lopen op de Leestse Volksfeesten met de Trofee Louis Neefs.
Dat jaar was er ook bestuursverkiezing.

1984 – Kenden we de nog vers in het geheugen liggende oogstfeesten op het bedrijf van Alice en Marcel De Prins, met als activiteiten – vleugeldorsen – volksdansen – kaartwedstrijden, broodbakken, kantklossen, bloemschikken, vlooienmarkt, enz.

Dat jaar kochten we onze nieuwe ‘gildevlag’ aan.

Tot hier een overzicht van de in ons geheugen zijnde gebeurtenissen, naast de aangehaalde waren er ook nog tal van anderen, doch deze allen gaan opsommen, zou ons nog te ver leiden.

Wanneer we dat zo op een rijtje zetten dan zien we dat er heel wat gebeurde. Dat onze gilde een noodzaak is. We lieten ons horen zowel op SYNDICAAL – SPORTIEF – CULTUREEL – GODSDIENSTIG –vlak. We hopen dat U er allen nog lang mag bij zijn en danken U voor al Uw inzet.

    Jos De Smet, Voorzitter Landelijke Gilde.”

(‘DB’, februari ’85)

1985 – 15 januari : Vevoc bezocht brouwerij Moortgat.

Coördinator Eddy Moortgat. Vanaf 14 uur.

(Brief leden, 10/12/84)

1985 – 18 januari – Het Laatste Nieuws : Opnieuw zaalvoetbal in Leest.

            “Ingevolge het aanhoudende vriesweer gaan alle voetbalwedstrijden komende

            zondag alweer uitgesteld worden. Toch wordt in Leest gevoetbald, maar dan

            in het Sportcentrum, in de Dorpstraat, waar een zaalvoetbaltornooi doorgaat.

            Aan dit tornooi namen volgende teams deel : KV Mechelen, VV Leest, VK

            Weerde, Verbroedering Hemiksem, SK Leest en “El Quichotte” een team van

            Spaanse Mechelaars.
            De toegang is gratis.”

1985 - Zaterdag 19 januari : SP-Bal

            Gemeenteraadslid Jef Vloeberghen en het SP-bestuur nodigden alle vrienden

            en sympathisanten uit op hun jaarlijks winterbal dat plaatsvond in zaal

            Sint-Cecilia.

“Ondanks weertype D voor bruggen en wegen en de zware luchtverontreiniging vonden velen nog de weg naar de feestzaal St.-Cecilia te Leest.
Gemeenteraadslid Jef Vloeberghen en het SP-bestuur danken dan ook alle aanwezigen van die avond.” (‘Voor Allen’, 26/1/85)

01-10-2013 om 16:30 geschreven door Marcel Van Hoof

                                                           1985

Mijn dank gaat uit naar Robert Verbruggen, de laatste verantwoordelijke uitgever van ‘De Band’, die me de laatste drie jaargangen van deze unieke Leestse periodiek uitleende.

Het laatste nummer verscheen eind ’87.

1985 –Miliciens Lichting 1985

Apers Ronald, Grote Heide 27

Brusselmans Daniël, Kouter 27

Casteels Karl, Kouter 27

De Borger Ivan, Vinkstraat 32

De Laet Dirk, Kouter 114

De Laet Joannes, Ten Mootele 22

De Nyn Christiaan, Vinkstraat 45

De Reys Edwin, Kapellebaan 76

De Reys Marc, Kapellebaan 76

De Smet Bartholomeus, Aland 7

De Win Dirk, Dorpstraat 64

De Win Marc, Ten Moortele 24

Diddens Kurt, Kouter 118

Diddens Mario, Vinkstraat 33

Doms Willem, Kouter 63

Dormaels Erik, Kerkenbokweg 2

Geerts Ronald, Kouter 64

Hellemans Bart, Kouter 61

Huys Paul, Elleboogstraat 10

Jacobs Rudolf, De Prinsenlaan 1

Keulemans Jan, Kouter 70

Lauwers Frans, Kouter 68

Mertens Alwin, Kerkenblokweg 18

Moortgat Bart, Juniorslaan 101

Roman Kurt, Kleine Heide 18

Schaerlaeckens William, Junioslaan 19

Schillemans Albert, Winkelstraat 8

Selleslach Daniël, Dorpstraat 74

Selleslach Lucas, Witveld 2

Verbruggen Koenraad, Kouter 8

Verbruggen Luc, Tisseltbaan 18

Vermuelen Jürgen, Tisseltbaan 40

Verschuren Hans, Elleboogstraat 24

Vloebergh Erwin, Winkelstraat 28

Vloeberghen Eduard, Kloosterhoeveweg 4.

(‘DB’, maart 1984)

1985 – Lijst wijkmeesters fanfare Sint-Cecilia

Wijk 1 : De Borger Bert, Juniorslaan 31.

Wijk 2 : Huybrechts Leopold, Dorpsstraat 60.
Wijk 3 : Lauwens Hendrik, Kouter 82.

Wijk 4 : Verschueren Emiel, Elleboogstraat 24.

Wijk 5 : Moons Jan, Juniorslaan 105.

Wijk 6 : Lauwens Franky, Kloosterhoeveweg 11.

Wijk 7 : Van Loo Marcel, Dorpsstraat 7.

Wijk 8 : Verschueren Victor, Elleboogstraat 24.

Wijk 9 : Verschueren Kamiel, Dorpsstraat 24.

(Omzendbrief)

1985 – Januarinummer van ‘De Band’ : Leestenaars en hun…KERST.

Melanie Verdickt :

“De schoonste feestdag van het jaar…Vroeger was het veel schoner…Moesten we ’s morgens naar drie missen gaan en in de namiddag naar het lof…Maar ’t schoonste van al was het in mijn jeugdjaren. De weken voordien hadden we hard moeten werken…De zwijnen waren geslacht : één voor ons en één voor de pacht. Dat bracht veel werk mee, mar we zorgden ervoor de dag voor Kerstmis het werk  allemaal klaar te hebben. We waren met vier gezusters. Een hele dag had ons Fien haar werk om onze krullen in te leggen, want we moesten er allemaal gelijk uitzien. Die krullen leggen was een hele affaire. Eerst de koppen wassen, dan het krulijzer warmen in het vuur van de Leuvense stoof, daarvoor moest steeds de koeketel opzij geschoven…dan lei ons Fien die krullen en stak er van die bleke krulspelden in, die moesten we dan de hele dag inhouden. Tegen het eind van de dag was die koeketel nog niet klaar. Ons vader reclameerde dan, dat het voor de beestjes ook Kerstmis was, en dat ter wille van de mode die beestjes niet moesten verhongeren. Maar eer het avond was hadden de koeien ook hun gading. Met heel die ijzerwinkel in de haren kropen we dan in ons bed. Heel vroeg in de morgen moesten we er weer uit. De haren moesten doorgekamd. Vreugdevol trokken we dan naar de vroegste mis die er eigenlijk drie waren. De mensen ziden dan : ‘Ge kunt zien dat het vier gezusters zijn…’

Daar waren we fier op. Na de mis werden eerst de stallen in orde gebracht, daarna trokken we samen naar de hoogmis. Een echt feestmaal kregen we die middag. Daarna was het weer naar het lof. De rest van de dag was één gezelligheid. De vrienden en familie kwamen even groeten, dat bracht leute mee. Wanneer we geluk hadden bij ’t vallen van de avond de maan over de witbesneeuwde vlakte te zien stralen, waanden we ons in sprookjesland…”

Joost Duysburgh – verpleger :

“Wat Kerstdag gaat worden dit jaar weet ik nog niet. Ik ben nu pas aan het werk en ben nog in opleiding in de operatiezaal. Dus wellicht geen dienst op Kerstdag. Wat een verschil met vorig jaar toen ik nog in de kliniek in Dusseldorf in Duitsland werkte. Weihnachten in Duitsland, het grote feest. Iedereen viert. De zieken liggen echter alleen en verlaten. Ze denken aan vroegere kerstdagen. Zelf was ik zo ver van huis en ook alleen.

Neen, Kerstdag is erg voor wie alleen is, dat heb ik ondervonden.”

Meester Hellemans :

“Voor mij is Kerstmis een GROOTS FEEST, nl. de geboorte van Christus, de menswording van God op aarde, het feest van de vrede. Spijtig kan ik niet, omwille van mijn ouderdom en gezondheid, die plechtigheid in de kerk vieren. Daarom probeer ik op de T.V. de Mis-viering te volgen. Ik verheug mij erover, na een recente heelkundige ingreep aan mijn oog, weer te kunnen zien; te kunnen zien wat ik vroeger zag, en wat sinds meer dan een jaar voor mij in duisternis gehuld was. Dank God en de chirurg dat ik weer zien kan en mag.”

Hendrik Vloebergh :

“Kerstmis is een dag dat de mensen niet moeten werken…Meer trek ik mij niet aan…ik ga met de tijd mee…”

Huismoeder :

“Kerstmis betekent voor mij het mooiste kerkelijk feest. Een gebeuren dat ons mensen het diepste treft, zoals blijkt uit die ganse cultuur die sedert eeuwen gegroeid is rond Kerstmis.

Centraal bij dit feest staat een mooie avond- of nachtmis in een warme kerk met veel licht, veel volk en mooie muziek. Kerstmis is ook het feest van de vrede. Wapens worden even neergelegd. Mensen willen mensen weer een kans geven, oordelen wat milder over anderen en worden weer wat gevoeliger voor de nood en de ellende van de medemens. Kerstmis is ook, en vooral, een familiefeest dat thuis in het gezin of in familieverband moet gevierd worden met, als het kan, een geschenkje onder de kerstboom, wat lekker eten en op de achtergrond wat mooie kerstliedjes. Zo’n romantische sfeer doorbreekt de sleur en de grauwe alledaagsheid.

Immers…een mens leeft niet van brood alleen.”

Willy Gobien – bakker :

“Kerstdag is voor mij hard werken. Het begint al de dag er voor met al de taarten te bakken. ’s Avonds om 9 u. beginnen met koeken, dan Franse broden, pistolets, piccolo’s, sandwiches en suikerbrood. Dan is het al middernacht voorbij. Dan beginnen wij aan de gewone broden en de taarten worden gegarneerd door mijn vrouw. Dan is het al morgen en sorteren wij de bestellingen. Om 6 u.,wanneer alles kalm is en iedereen nog slaapt, begin ik de bestellingen rond te voeren. Om 11 u. kom ik thuis, en ondertussen heeft mijn vrouw alles al opgekuist.

’s Middags is het dan kerstmenu met konijn. Dan is het slapenstijd. Echter niet voor lang want om 5 u. gaan we naar mijn schoonouders voor een rustige, gezellige avond.”

Frans Apers (van aan de Zennebrug verhuisd naar de Warenda nr. 7) :

“Kerstmis is voor mij zoals vroeger. Alleen dat ne mens zo niemeer uit de voeten kan. Maar nu we verhuisd zijn  naar de Warande, is het hier wat rustiger en gemakkelijker om eens buiten te komen en te wandelen; en daarbij, we zijn hier geen vreemden, we kennen hier mekaar allang. En als den enen of den andere iets dringend nodig heeft kunnen we op elkaar beroep doen.”

(Frans gebruikt namelijk krukken of een rolwagen om zich buiten te kunnen begeven en te wandelen.)

1985 – Zaterdag 5 januari : 2^de Kinderfeest van SP-Leest

“Alle kinderen van Leest worden verwacht op deze spetterende kindernamiddag.

Na een mooie ontspanningsfilm (‘Peter, de Kat zonder staart) worden de kinderen getrakteerd op wat lekkers.

Daarna nog gezelschapsspelletjes, onder leiding van een ervaren kindervriend !

Ouders, hou nu reeds deze namiddag voor hen vrij !

Waar ? In ons lokaal Sint-Cecilia, Dorpstraat te Leest.”

(‘Voor Allen’, 1/12/1984)

In hetzelfde blad verscheen een oproep tot sportbeoefening :

“Hou uw lichaam en uw geest gezond : men moet er van jongsaf een gewoonte van maken, daarom.
Turnen kan nu ook in Leest voor jongens en meisjes van 6 tot 10 jaar.
Waar ? in de Sted. Basisschool, Ten Moortele te Leest.

Wanneer ? Iedere maandag en woensdag van 18 tot 19 uur.

Inlichtingen bij het secretariaat Hazelaarstraat 19 Mechelen.”

01-10-2013 om 05:17 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Zaterdag 29 december : Sportcentrum Leest : Rob De Nijs in concert.

Klub Mechelen Handbal haalde deze beroemde Nederlandse zanger, samen met orkest Bluesette naar het Sportcentrum Leest.

Inkom : 350 frank. (Folder onderaan)

1984 – Zondag 30 december : Kompetief tornooi ZVK Leest

Met de deelname van VV Leest, SV Leest, Biblo All Stars Kontich, Indoors Mechelen, Sportif
St-Amands en El Quichote Mechelen.

VV Leest haalde het in de finale met sprekende cijfers van El Quichote, een            zaalvoetbalteam van Spaanse Mechelaars. (‘DB’, februari ’85)

1984 – Maandag 31 december – Gazet van Mechelen : Ongeval

“Aan de oprit E10 ter hoogte van de Battelbrug te Mechelen, botsten zaterdagochtend

om 3 uur twee auto’s frontaal tegen elkaar.

De rampenwagen van de Mechelse brandweer rukte uit om de drie inzittenden, die in hun respectieve voertuigen zaten gekneld, te bevrijden.

Het echtpaar Dirk Van Rompaey – Sonja Leemans, uit de Clemenceaustraat te Sint            Katelijne Waver in het ene en Albert Schillemans uit de Winkelstraat nr. 8 te Leest, in het andere voertuig werden zwaar maar niet levensgevaarlijk gewond naar het ziekenhuis overgebracht.”

(Foto’s onderaan)

1984 – Maandag 31 december : Oudejaarsavondmenu en Sensationeel Showprogramma

Sportcentrum Leest organiseerde een “Oudejaarsavondviering” in het nieuwe            Sportcentrum van Leest.

Voor 950 fr. Kregen de gasten volgend menu voorgeschoteld :

Aperitief 1985, koninginnehapjes, tomatenroomsoep, parelhoenders met druiven en kroketten, feestgebak met mokka.

Dit alles besproeid met een halve fles wijn per persoon aan tafel.

Het orkest (Golden Bis Band) en de attracties (Fancy en het Ballet Aida De Quick) waren in de prijs begrepen. 

1984 – 31 december : Oudejaarsavond bij de Chiro.

In de chirolokalen werd het jaar van Orwell besloten met een bonte avond vol spelletjes, dans, muziek, filmpjes...

1984 – Overzicht

In het afgelopen jaar werden te Leest 25 kinderen gedoopt.
28 jongens en meisjes ontvingen het Heilig Vormsel en 20 jonge mensen hebben een kerkelijk huwelijk aangegaan, waarvan 8 in de parochiekerk.

Er waren 17 overlijdens te betreuren in de parochie.

(‘DB’, januari ’85)

-Advertentie ‘Rob De Nijs’ in concert.

-De zwaar toegetakelde wagens. (Foto : GvM)

-De folder van de Oudejaarsavondviering van het Sportcentrum Leest

-De uitnodiging met het menu.

27-09-2013 om 18:56 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Zaterdag 22 december : Kampioenenviering Duivenmelkers De Snelle Vlucht

            “Op zaterdag 22 december was het weer feest bij de duivenliefhebbers van de

            Snelle Vlucht op de Leest-Heide.

            Om 7 uur ’s avonds waren alle liefhebbers aanwezig.

            Mieke van den Doo had er weer voor gezorgd dat alles in orde was.

            De tafels werden goed verzorgd door Finke, de biefstuk was van eerste keus,

            400 gr. per man, een reuze kaliber.

            Onze twee duivels doe-al Paul en Guy Willems gaven ieder melker nog een

            goed gevulde envelope.

            Dan werden de gevierde kampioenen, Arnold Teughels en zoon Sylvain, in de

            bloemen gezet. Zij ontvingen een drielings diploma, want met z’n beiden wisten

            ze het klaar te stomen om kampioen te worden over de drie reeksen, kampioen

            oude duiven – jaarduiven en jonge duiven, honderd ten honderd.

            Daarna was het nog een gratis tombola met als prijs twee prachtige duivenkevies,

            die geschonken werden door Dokter Van Medegael, en gewonnen werden door

            Waaike Selleslagh en Eugeen Geerts, onze beide oudste leden, proficiat.

            De andere prijzen waren duiveneten, enz., ieder had prijs.

            Dan werden stoelen en tafels weggeschoven voor de danslustigen, er werd ook

            tussen pot en pint nog wat nagepraat over het komende vluchtseizoen...

                   Fille”

            (De Band,maart 1985) 

1984 – 22 december : TURBO ZAALVOETBALTORNOOI in Sporthal Leest

Turbo was een voetbalploeg die zijn spelers voornamelijk betrok uit de omgeving van de Mechelse Kleine Bareelstraat. De vereniging werd opgericht in 1983 met de bedoeling ‘de verzwakkende vriendschapsbanden terug wat aan te halen’.

In ’84 herbergde zij vooral jongeren die door hun studies de kans niet meer hadden om hun geliefde sport uit te oefenen en elk weekend bood Turbo hen de kans om hun overtollige energie kwijt te raken.

Om dit alles financieel haalbaar te maken organiseerde Turbo dit eerste zaalvoetbaltornooi dat plaatsvond in de sporthal te Leest.

De deelnemende ploegen waren : Buffalo’s (Jeugdhuis Nokerstraat Mechelen), Coka (Jeugdhuis Bonheiden), Hoje (Hombeek jeugd), Jeno Boys (Jeugdhuis Nokerstraat Mechelen), Mikaza (Jeugdhuis Bonheiden), Slurp (Vriendenclub Kampenhout), Turbo (Vriendenclub Mechelen) en Viseo (Vriendenclub Mechelen).

(Uit de programmabrochure)

1984 – Zondag 23 december : KERSTFEEST KON.FANFARE ‘ST.-CECILIA’.

Alle kinderen tussen 2 en 11 jaar werd om 14u45 verwacht in de zaal ‘Cecilia’ (bij Mariake en Willy) om samen met hun ouders, familieleden en vrienden feest te vieren.

De animators, Bart en Bertrand, stonden borg voor een namiddag vol plezier.

Zo brachten ze speciaal voor de kinderen een ‘snijdersbanklied’ over de fanfare.

Voor de deelnemers stonden er broodjes, koffiekoeken en koffie op het menu en alle  kinderen ontvingen een geschenk.

Om zeker te zijn van de aanwezigheid werd 100 fr. inschrijvingsgeld gevraagd. De helft daarvan werd aan de vierders terugbetaald.

De rechthebbende kinderen betaalden 50 fr. en kregen dit op het Kerstfeest terug.

(‘Van Toeters en Trompetten’, jaargang 4, nr.4) 

In dezelfde periodiek (jaargang 5, nr.1) verscheen volgend (ingekort) verslag :

“Dit jaar zorgden de gastheren Bart en Bertrand voor een bont gebeuren vol spel en kleur.

De 3 tot 5-jarigen moesten al hinkend hun kleurschijven in het corresponderende kleurvak deponeren. Dit spelletje gaf ons een interessant beeld over de kleurenkennis van deze kleine pagadders. Ze deden het uitstekend.

Vrouw Fortuna was te gast bij de 6 tot 8-jarigen. In de speelbak stond een reuzenweegschaal opgesteld. De kinderen moesten, één voor één in estafetteverband, verfpotten op de ene kant van de balans zetten terwijl de weegschaal in evenwicht werd gebracht door een andere jongen of meisje. Achteraf mochten de vaders en moeders het spelletje proberen. Natuurlijk had men de moeilijkheidsgraad aangepast. Het werd een echt pottenkraam.

Voor de oudste leeftijdscategorie (9 tot 11 jaar) was een kimspel voorzien. De kinderen kregen één minuut de tijd om een aantal voorwerpen, die op een bepaalde manier opgesteld stonden, te memoriseren. Wanneer de tijd verstreken was, werden de voorwerpen afgedekt en ontvingen zij een mand met dezelfde attributen die ze in de juiste volgorde moesten opstellen. De hersenen werden gepijnigd want dit bleek een moeilijk spelletje. De ouders mochten hun geheugensterkte ook eens beproeven maar Bart en Bertrand hadden stiekem een voorwerp weggenomen zodat er steeds iets niet klopte. Natuurlijk moest iedereen lachen met de verbaasde gezichten van de betrapte mama of papa.

Een feest zonder zang en muziek, dat bestaat niet. Bart en Bertrand hadden een grote rol papier met twaalf reuzetekeningen opgehangen. Zoals in de middeleeuwen, waar men niet kon lezen of schrijven, werd een boodschap of een bericht al zingend met tekeningen kenbaar gemaakt. Ons duo had een ‘snijdersbanklied’ over onze fanfare gecomponeerd. Er werd duchtig meegezongen en het dreunende refrein deed enkele nieuwsgierige papa’s een kijkje vanuit het aangrenzende café nemen. Op hun verre reizen hadden Bart en Bertrand ook nog een liedje geleerd van een oude Egyptenaar. Het was geschreven in het spijkerschrift. Velen begrepen de hyroglieven niet maar de kinderen waren er vlug mee weg.

Na deze taal– en zangles werden de ouders in de speelbak uitgenodigd. Elke papa en mama kreeg een ballon. Mekaar aflossend moesten ze met behulp van een luchtmatraspompje een ballon al wippend doen springen. De moeders wonnen deze gelijkopgaande strijd…maar ze hadden scherpere vingernagels, beweerden de overwonnen vaders.

En dan was er nog de prijsuitreiking van de tekenwedstrijd door ons blad georganiseerd.

De talentrijke artiesten waarop we zo fier mogen zijn, noemen : Katrien Verschueren (4j), Bart Vloebergh (4j), Inge Van den Heuvel (5j), Sandra Vloebergh (7j), Gunter Peeters (10j), Ilse Peeters (11j) en Erik VandenVondel (11j).

Na de lekkere broodjes en het geurend bakje koffie volgde de geschenkenuitreiking en een tombola met talrijke toffe prijzen. We danken in eerste instantie de vele schenkers voor hun mooi gebaar. Moe van het spelen en de armen vol speelgoed en prijzen togen de kinderen met hun ouders naar huis…”

1984 – 23 december : Chiro nam afscheid van afzwaaiende leiding.

Het ganse afscheidsfeest stond in het teken van de sport. De “aspirant-vevocers”  waren als bergbeklimmers uitgedost en werden de hele avond door de ganse chirogroep uitgedaagd in verschillende disciplines.

Tot slot werden Jean Van Praet, Marc Lefevre, Johan De Laet, Mie Lefever, Mia  Lamberts, Hilde De Beck, Gons Van den Bergh, Veerle De Bondt, Christel De Maeyer en Rita Van de Sande bedankt voor hun inzet, moed en kracht en veel pret toegewenst bij Vevoc. (zie ook februari 1985)

1984 – 25 december : Kerstmenu in het restaurant van Sportcentrum Leest

Het nieuwbakken “Sportcentrum Leest” organiseerde een eerste Kerst- en            Nieuwjaarsmenu.

Het Kerstmenu kostte 1.000 frank en bestond uit : “kerstaperitief met toastjes, videetje met kalfszwezerikken, witloofroomsoep, overheerlijke hazerug overgoten met twee sausjes, appeltje en veenbessen en amandelkroketten, kerststronk, mokka en klementijntjes...” 

1984 – 25 december : Bejaardenbezoek

Traditioneel op kerstmisdag gingen de leiders, leidsters en aspi’s van de chiro op  bezoek bij de bejaarden van Leest.

De leidingskring voor Kerstmis had reeds de handen uit de mouwen gestoken om zelf prachtige kerststronkjes te maken. Met dit kleine geschenk trok iedereen op pad naar zijn of haar respectievelijke adressen.

1984 – 26 december : Recreatietornooi ZVK Leest

Tweede Kerstdag. Tornooi voor recreatieploegen zaalvoetbal waaronder 5 Leestse ploegen :

Rode Lantaarn (Fam. Vloeberghen), Drie Gapers, Vicke Boys (café Vicke), DH’82 (familie D’Hondt) en KWB Leest. Verder nog met de April Boys uit Breendonk, de Vruuters uit Willebroek en ZVC Diplomats uit Mechelen.

Op dit tornooi mochten maximum twee spelers actief in de Belgische Bond, deelnemen.

In de finale versloegen de Vicke Boys de Vruuters met 3-1.

(Programmabrochure)

1984 – 27 december – De Mechelse Week :

            Voetbal nationaal : Leestenaar Rudi Van Hoof

“Het voetbal in de nationale afdelingen scheerde hoge toppen in 1984.

KV Mechelen presteerde goed in eerste klasse en ook Racing, dat op het nippertje de promotie naar eerste klasse miste, stond meerdere malen in de schijnwerpers.

Zowel bij geel en rood als bij groen en wit waren er echter geen grote uitblinkers.

Als figuur van 1984 kozen wij de Racinger Rudi Van Hoof.

Zijn aanduiding is te rechtvaardigen door zijn 250 wedstrijden die hij voor Racing in het eerste elftal speelde. Ook bij KV Mechelen zit zo iemand. Benny Asselberghs is ook een trouwe clubspeler.

Voor Rudi Van Hoof zou het echter zijn laatste jaar in de liga kunnen zijn.

Met zijn 31 jaar is Van Hoof volgens eigen zeggen op de terugweg.

Wel wil hij dit seizoen in schoonheid afscheid nemen, en dit liefst met een kampioenstitel.
Als 20-jarige maakte Van Hoof zijn debuut in het eerste elftal van Racing.

Dat was in 1975 toen Racing in eerste klasse uitkwam. Dat dit steeds iets doet als jongere in eerste klasse debuteren getuigt Rudi Van Hoof.

Hij speelde in zijn loopbaan zowat op alle plaatsen, behalve vooraan.
Aanvankelijk was Van Hoof kapitein van Racing maar volgens zijn zeggen is deze band hem zonder boe of ba plotseling afgenomen.

Hebben wij dat dit seizoen nog ergens gezien ? Van Hoof weet van zijn eigen dat hij geen vedettespeler is geweest. Wel een energieke speler met veel ijver en inzet die nooit verlegen zat om zijn shirtje nat te maken. Dat heeft bij de supporters steeds waardering afgedwongen.

Hij kreeg dan ook de bronzen schoen.
Van Hoof is ook een speler waarop nooit een transferprijs op zijn hoofd stond.

Hij wachtte wel steeds tot het laatste moment om bij te tekenen. Ondanks dat hij uit eigen Racingkweek komt (die hebben het altijd moeilijker) kwam hij met zijn voorwaarden toch steeds aan zijn trekken.

Momenteel is Van Hoof één van de weinige Mechelaars in de ploeg en dat is ook wel een apart gevoel.”

 Bijgev.:

-Het Kerstmenu in het restaurant van Sportcentrum Leest.

-Rudi Van Hoof.

27-09-2013 om 18:48 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 –  11 december : Frans Piessens jr. werd Erevoorzitter van de Kon. Fanfare St.-Cecilia

“Frans Piessens jr. is de zoon van Pol Piessens en Angèle Van Praet. Hij werd bestuurslid van de fanfare in 1980. Toen zijn moeder niet meer zo frequent naar de bestuursvergaderingen kon komen, stelde zij voor dat haar oudste zoon samen met haar de taak van erevoorzitter zou waarnemen. Het bestuur stemde hiermee in en stelde hem als dusdanig aan in de vergadering van 11 december 1984.

Volgens de traditie was ook deze erevoorzitter in zijn jonge jaren muzikant geweest en wel van 1958 tot 1969.

Tijdens zijn erevoorzitterschap stelde hij het ‘zaaltje Piessens’ achter de huizenrij aan de Dorpsstraat (Noot : ‘de Root’ genoemd) ter beschikking van de fanfare toen het café en de zaal ‘St.-Cecilia’ niet meer verhuurd werden en de vereniging geen repetitielokaal meer had.”

(‘Leest in Feest’, Stan Gobien)

1984 – 11 december : Z.V.K. LEEST (5^e Prov. G Antwerpen)

“Hallo , hier zijn we dan met meer nieuws van onze zaalvoetbalclub.
Nadat wij het seizoen vrij succesrijk zijn gestart met zes punten op tien, zijn we verder blijven resultaten halen in stijgende lijn, want uit de volgende vijf matchen behaalden we tien punten, meteen goed voor een tweede plaats in de huidige klassering, achter het ongenaakbare Derby Sport uit Hemiksem die alle punten behaalden (20/20).
Dus kunnen we zeker terugblikken op een geslaagde heenronde, zowel op sportief als op menselijk vlak, getuige daarvan ons eerste barbecue-feestje bij één van de spelers thuis.

Ook bij onze tweede ploeg gaat alles opperbest. Er wordt al eens gewonnen met hoge cijfers en ook al eens verloren (zij het dan één enkele keer).

Hier volgen dan de uitslagen : ZVK Leest - Leest-Sportif : 8-3; Nieuw Park – Leest : 7-3;

Leest – Torpedo Flamingo : 6-5;  Patsy Boys – Leest : 5-7;  Leest – SV Leest : 4-2.

Deze laatste match ging door onder ruime publieke belangstelling en met beide ploegen in hun sterkste opstelling. Het werd dan ook een spannende match in een echte derby(cup)sfeer met wisselende kansen. Uiteindelijk wonnen we dan de Leestse derby met 4-2, na enkele mooie goals van o.a. Frank De Prins.

De uitslagen van de tweede ploeg : Veteranen VV Leest – Leest : 4-7; Leest – Lord Nelson III : 11-4; KWB Leest – Leest : 1-18; Leest – Golvers Tisselt : 8-3; Leest – Familieboys : 4-12.

Hedwig D.D.”

(‘De Band’, januari 1985) 

1984 – 13 december – De Mechelse Week :

                            Leest – Archeologische opgravingen.

“De opgravingen die de Archeologische Vereniging in Mechelen en omstreken verricht, kunnen alleszins succesvol genoemd worden.

Vorig jaar werd een deel van een Romeinse villa aan de “Steynemolen” te Leest blootgelegd. Wegens omstandigheden heeft men de opgravingen destijds moeten staken, maar vermits de ontdekking tot verder werken aanspoorde, ging men opnieuw van start.

De noeste arbeid van de vereniging werd dan ook beloond.

Een gebouw met offerplaats (de Romeinen offerden immers aan hun goden) werd vrijgelegd.
De funderingsmuren, bestaande uit een aantal verbonden zandstenen en keien, konden grotendeels opgetekend worden.

Het voorste deel van het gebouw bevatte een vloer in Romeinse beton : d.i. een samenstelling van gemalen tegels en zand. Uit de fundering aan de zijkant van het gebouw blijkt dat de villa een badplaats bezat.

De ontdekking van de Archeologische Vereniging betreft dus een welstellend landbouwbedrijf dat gedurende een lange tijd bewoond werd, nl. tussen de tweede helft van de 2^de eeuw en de eerste helft van de 3^de eeuw.

De villa is gelegen in de nabijheid van een diverticulum weg : d.i. een zijbaan van een Romeinse hoofdweg die dikwijls als verbindingsweg tussen twee heirbanen dienstig was.
Het tracé van deze diverticulum weg is vermoedelijk van Breendonk naar Tisselt, de Steynemolen, de Larestraat in Hombeek, over Zemst-Laar naar Elewijt waar zich een militair kamp met nederzetting uit de Romeinse periode bevond. Deze weg zou als verbindingsbaan fungeren tussen de Romeinse Heirbaan Asse (in de nabijheid van Aalst) – Kontich – richting Nederland en de Romeinse heirbaan Elewijt-Rumst.

In de waterput van de villa werden vele voorwerpen daterend van de derde eeuw na Chr. Teruggevonden; nl. Een complete hypocausttegel (d.i. een holle steen met openingen om de warme lucht door te laten – het Romeinse systeem van centrale verwarming), enkele gave dakpannen, een lederen vouwschoen, enkele halzen van kruiken en ijzeren voorwerpen.

De opgraving van de waterput diende omwille van de barslechte weersomstandigheden gestaakt te worden, hetgeen verdere ontdekkingen uitstelt tot volgende lente.

(...)

       I.V.”

1984 – 14 december : Uitbetaling Spaarkas en Souper SK Leest

In het Chalet van S.K.. Deelname in de kosten : 350 fr voor leden, niet-leden betaalden

600 fr.

Op het menu : koninginnenhapje, ossestaartsoep, geflambeerd varkenshaasje met kroketten, rijstpap met fruit, koffie en gebak. 

1984 – Vrijdag 21 december : Finale Belgisch Play-Backkampioenschap.

Patrick De Coninck werd eindwinnaar en Leestse meisjes wonnen de prijs van het publiek.

Ruim 2.500 aanwezigen woonden de finale van het eerste Belgisch play-backkampioenschap, ingericht door V.V. Leest, bij.

Bij de 35 overgebleven finalisten één formatie uit Leest : Daisy Spruyt en “De Dolly Dots”.

Deze groep bestond uit 6 fervente voetballiefhebsters die allen speelden in        competitieverband in de vrouwenafdeling van V.V. Leest.

Daisy Spruyt, 14 jaar, studeerde voor kapster aan het Coloma-instituut te Mechelen.

Monique Mees, 15 jaar, volgde Latijn-Wiskunde aan de B.I.M., Marina Huys, 17 jaar, studeerde Handel aan de Ursulinen te Mechelen. Christa Huys, 16 jaar, studeerde aan de S.I..T.O. en Karin Selleslagh, 17 jaar, studeerde aan de Loretten.

Zij brachten het nummer “She’s a lier”.

De Leestse meisjes hadden zich voor deze finale grondig voorbereid. Iedere dinsdag- en vrijdagavond werd er gedurende 1 uur getraind. Het chalet van VV Leest leende zich uitstekend voor deze gelegenheid. De groep zorgde geheel zelf voor haar management, besliste zelf over veranderingen qua dansstijl, kledingscombinaties e.d. Voor de make-up en haartooi zorgde Tina Delclo, een leerlinge aan het Coloma-instituut.

Voor de organisatie kon V.V. Leest beroep doen op de samenwerking van het  weekblad Story, Radio Reflex en De Mechelse Week.

Uiteindelijk werd Patrick De Coninck eindwinnaar met een Michael Jackson-imitatie.

De Leestse “Dolly Dots” van Daisy Spruyt kregen de prijs van het publiek, goed voor 25.000 frank.

(Samenvatting uit diverse artikels van ‘De Mechelse Week’  van 20/12  en 27/12/84)

Foto’s (DMW) :

-De winnaar van de finale Patrick De Coninck in gesprek met presentatrice Micha Marah. Organisator Gust Emmeregs luistert belangstellend toe.

-De Leestse sporthal zat nokvol.

-De Leestse ‘Dolly Dots’  kregen de prijs van het publiek.

27-09-2013 om 18:23 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Maandag 10 december : Mislukte overval te Leest.

“Aan de Kouter 54 te Leest werd in de vooravond door onbekenden aangebeld.

Niets vermoedend opende het echtpaar Spoelders-Verschueren de deur en men stond plots oog in oog met twee gemaskerde en gewapende mannen.

De twee ouderlingen boden onmiddellijk verzet, en er vielen zelfs enkele klappen.

De overvallers moeten door de geboden weerstand alleszins verrast geweest zijn, want ze sloegen met hun auto op de vlucht, richting Leest – Dorp.

Het echtpaar Spoelders – Verschueren haalde hulp bij de buren, die onmiddellijk  de politie verwittigden.

De overvallen ouderlingen dienden door een dokter te worden verzorgd.

De politie heeft voorlopig nog geen spoor van de daders.”

(Gazet van Mechelen 13/12/1984)

In ‘De Band’ van januari 1985 verscheen daarvan volgend verslag :

OVERVAL IN DE KOUTER

“Wij bellen aan bij Jeankske Spoelders en zijn vrouw Maria in de Kouter. Het duurde even voor we binnen mochten : twee sloten werden opengedraaid en de deurketting weggeschoven. Lachend zegt Jan : ‘Wij hebben geen schrik van late bezoekers.’

Voor wij een vraag kunnen stellen zijn Jan en Maria reeds bezig met hun verhaal, soms zelfs door mekaar, zo zijn ze nog gepakt van wat ze meegemaakt hebben.
Jan vertelt : ‘Ik zat op maandag 10 december naar de TV te kijken, het moet kwart na acht, half negen geweest zijn. ‘Extra Time’ was nog maar goed begonnen. Er wordt gebeld. Wij zeggen ‘wie zou dat nog kunnen zijn ?’ en haasten ons nog niet om open te doen. Er wordt weer gebeld. Dan wordt er op de rol geklopt. Ik denk bij mijn eigen, daar scheelt wat, misschien de geburen of een accident. Ik ga dus maar opendoen. Ik doe de deur open op een kier, en geloven of niet, op dat zelfde moment heb ik het voorgevoel dat het niet pluis is, ik zet mijn voet nog tegen de deur, maar te laat. Ze vliegen met geweld op mij : twee mannen met een zwart masker waarin gaten gesneden waren voor hun ogen. De ene droeg een karabijn, de andere een revolver.

‘Zwijgen meneer !’ roepen ze direct in plat Mechels. De man met de revolver loopt verder in de gang naar achter, waar ons Maria nog van niets wetend aan het strijken is. Ik zie dat de man met het geweer die voor mij staat, zijn geweer niet op mij richt, maar schuin omhoog houdt. Zonder nadenken grijp ik het geweer vast en beginnen we te vechten. De man roept : ‘afblijven meneer, of ik schiet !’ Op dat gerucht is de overvaller met de revolver teruggekomen en geeft mij een slag op het hoofd met de kolf van zijn revolver. Ik stuikte neer. De man met de revolver loopt dan terug naar achter en botst daar op ons Maria.’

Nu begint Maria haar verhaal : ‘Ik zie eerst die revolver en dan het masker. ‘Zwijgen madame,’ roept hij. Ik verschiet en loop zonder het echt goed te weten langs de achterdeur naar buiten. Ik begin daar te schreeuwen en om hulp te roepen. Ik liep op het steenwegske naast ons huis, als de overvaller, die mij gevolgd was, mij inhaalt. Hij legt zijn hand op mijn mond om mij te doen stoppen met roepen en houdt zijn revolver in mijn hals. In een flits denk ik ‘ai, nu ben ik er toch nog aan.’ En net zoals onze Jan krijg ik een klop. Hij moet me toch losgelaten hebben, in ieder geval ben ik bij die van Warreke (familie Van Steenwinkel) binnen geraakt.’

Nu gaat Jan weer verder met zijn verhaal : ‘Die man met zijn geweer die mij vooraan in de gang in bedwang hield moet ongerust geworden zijn over het wegblijven van zijn maat en is ook langs achter buiten gelopen. Buiten was niets meer te zien en ik ben op mijn kousen door het veld naar Van Loo gelopen om de politie op te bellen. Maar toen wisten we nog niet dat de politie al verwittigd was. Nancy De Nijn, de dochter van onze gebuur, had geschreeuw gehoord, dacht dat er een meisje aangerand werd en had dus al de 900 opgebeld. De politie was heel vlug ter plaatse. Fons De Nijn is nog buiten gekomen om te kijken en heeft twee mannen gezien die gewoon over straat gingen en heeft nog gedacht dat het deugnieten waren die belleke-trek gedaan hadden.’

De auto stond in de Prinsenlaan en zoals achteraf uitgekomen is, zijn de overvallers door de Kerkenblokweg en het wegje naast de Fam. Bradt terug op de Kouter gekomen en zo verdwenen. Dat was het relaas der feiten van Jan en Maria.

‘Ja,’ zeggen ze, ‘het is nu allemaal voorbij. Maar geloof mij, de schrik blijft in uw lijf zitten. En ge hebt zoveel vragen waarop ge geen antwoord kunt geven. Waarom nu juist bij ons, een gewoon huis in de Kouter ? En wat zijn ze eigenlijk van plan geweest ? Want dat weten ze nu wel, bij gewone mensen, dat er geen geld in huis is. Dat was vroeger zo niet, maar ja, ze weten dat als ze gepakt worden ze tegenwoordig toch zo rap losgelaten worden. En oh ja, zegt Jan, dat ik een gat in mijn kop had voelde ik eerst zelfs niet. Het is eerst de politie die me zei : ‘Mijnheer, het bloed loopt in uw nek.’ Ze hebben ons dan allebei met de 900 meegenomen, mijn wonde is dan genaaid en wij konden terug naar huis, maar we zijn bij ons dochter gaan slapen. En ge moet nu niet denken dat ik een held ben of een vechter, ik verschoot van mijn eigen reactie. In zo’n momenten gaat het zo rap dat ge niet denkt, maar dat komt zo in u op. Stillekens aan kunt ge er toch al eens met lachen : ’t waren dan toch ‘beleefde’ overvallers; ze zegden altijd Mijnheer en Mademe, zoals…’Zwijgen Madame’…en …’Pas op Mijnheer, of ik schiet !’…

    KD en RV.”

27-09-2013 om 08:07 geschreven door Marcel Van Hoof