Ik ben Leny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bosheks.
Ik ben een vrouw en woon in Planeet Aarde (Nederland) en mijn beroep is Medisch Entomoloog, Imker, Wiccan en Lichtwerker .
Ik ben geboren op 22/05/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Flora Fauna Muziek Wetenschap.
Meer dan een halve eeuw heb ik een dierenopvang ( Stichting/TAO Foundation) https://taofoundation.international/nl/ voor dieren die niemand meer wil hebben. Werk als ARA(Animal Rights Advocate) voor de dieren die geen stem hebben.Dieren/Cyber activist.
V
To see a world in a grain of sand And a Heaven in a wild flower, Hold Infinity in the palm of your hand And Eternity in an hour.
~be who you are and say what you feel because those that matter... don't mind... and those that mind... don't matter..
Nice to see you here.㋡
I am a Wild Earthling.
I do not identify with illusory (and illegitimate) nation-state constructs nor do I require such constructs to verify and validate the legitimacy of my existence.
An infiltrator and subverter of institutions of indoctrination,an anti-authoritarian and an insurgent anarchist, and gravitate towards insurrectionist and anti-civilization tendencies. It's just a matter of whose.
Anti New World Order! "for our children, and our children's children"
I am a seeker, searching for truth, special behind the lies that the Goverments try to tell us.
Do not believe everything, discover your own truth!!
And please do not alowed that they take advantage of you.
Open your eyes!
Take care my friends Stay Wild & Free.. !
Tree Teardrop
X
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Deze week een aflevering van Vroege Vogels TV vol natte natuur! Menno verkent de kleurrijke wereld onderwater en Milouska onderzoekt de visstand in de Waal.
Egyptische advocaat: “Wanneer vrouwen gescheurde jeans dragen, dan is het onze nationale plicht om hen te verkrachten” !
Egyptische advocaat: “Wanneer vrouwen gescheurde jeans dragen, dan is het onze nationale plicht om hen te verkrachten”
Een advocaat heeft met enkele omstreden commentaren tijdens een tv-debat grote ophef veroorzaakt in Egypte. Volgens Nabih al-Wahsh is het “een nationale plicht om meisjes en vrouwen die onthullende kleding dragen”, seksueel te intimideren en te verkrachten”.
De prominente conservatieve advocaat deed zijn schokkende uitspraken eerder deze maand in het kader van de op handen zijnde prostitutiewet in Egypte.
“Vind jij het acceptabel dat een meisje in kleding rondloopt waarbij je een stuk van haar bil ziet?”, poneerde hij tijdens het debat. “Wanneer een meisje er zo bijloopt, dan is haar lastigvallen een patriottische plicht en haar verkrachten een nationale plicht.”
De Egyptische Nationale Vrouwenraad heeft woedend gereageerd en is van plan om klacht in te dienen tegen de advocaat en tegen de tv-zender die de man aan het woord liet. “Alle leden van de Vrouwenraad keuren deze uitspraken die verkrachting en seksuele intimidatie aanmoedigen, ten zeerste af”, klinkt het.
Het waren het tienjarige baasje van de hond en haar oom die de 45-jarige Fanroi Mochachi in hun gemeenschappelijke tuin op heterdaad betrapten omdat ze Blackie hadden horen huilen. Dierenrechtenactivisten zijn furieus omdat de man enkel een voorwaardelijke celstraf kreeg voor de verkrachting van het dier.
Mochachi beweerde dat hij twee honden had zien paren op weg naar het gezamenlijke toilet in hun tuin. de Zuid-Afrikaan was naar eigen zeggen ‘overweldigd door verleiding’, jaagde het mannetje weg en had dan zelf seks met het vrouwtje.
Een magistraat noemde de weerzinwekkende actie van de man “serieus, onnatuurlijk en barbaars”. “Het ergste is dat je getrouwd bent en een rolmodel voor je zes kinderen”, klonk het nog in de rechtbank. “En je wordt nog verwacht seksuele betrekkingen te hebben met je vrouw, hoe ga je het haar uitleggen?”
De rechter legde de man echter enkel een voorwaardelijke celstraf van vijf jaar op nadat hij voor de rechtbank van Johannesburg schuldig gepleit had aan bestialiteiten. Jaco Pieterse van de Sandton Society for the Prevention of Cruelty to Animals zegt extreem verontrust te zijn over de straf omdat Mochachi nu “ongecontroleerd weer de straat op mag”.
“We zouden liever veel strengere straffen hebben voor het seksueel misbruik van dieren die, zoals kinderen, volledig hulpeloos zijn bij zulke gewelddadige aanvallen op hen”, aldus Pieterse.
De familie van het getraumatiseerde baasje van Blackie, een meisje van tien, en omwonenden willen nu een straatverbod bekomen zodat Mochachi niet meer mag terugkeren naar hun buurt. “Seksuele roofdieren, maakt niet uit wat hun misdrijf was, moeten opgevolgd worden”, aldus Miranda Jordan, voorzitter van Women and Men Against Child Abuse. “Het is een feit dat bestialiteiten een opstapje zijn naar andere seksmisdrijven waarbij de slachtoffers kwetsbare wezens zijn zoals kinderen of jonge vrouwen
Giftige stoffen kunnen gevaarlijk zijn voor honden en katten. Denk aan giftige stoffen die ze opeten van de straat (meestal bij honden) of die ze binnen krijgen via het likken van hun pootjes & vacht, als ze ergens doorheen zijn gelopen (meestal bij katten). Bij een (mogelijke) vergiftiging is snel reageren heel belangrijk! Hoe eerder hoe beter.
Wat at de hond en wat likte de kat?
Giftige stoffen kunnen gevaarlijk zijn voor honden en katten. Denk aan giftige stoffen die ze opeten van de straat (meestal bij honden) of die ze binnen krijgen via het likken van hun pootjes & vacht, als ze ergens doorheen zijn gelopen (meestal bij katten).
Dit kunnen allerlei soorten stoffen zijn:
schoonmaakmiddelen
aanmaakblokjes
giftige planten
medicijnen van mensen
landbouwgif
enzovoort.
Wat at de hond? Waaraan likte de kat?
Meestal is het opeten van giftige stoffen onbedoeld, maar helaas komt het zo nu en dan ook voor dat mensen, die een hekel hebben aan huisdieren, dat opzettelijk doen. Als het thuis gebeurt en je weet wat je dier heeft opgegeten, zoek dan zo mogelijk een verpakking op (of kijk even op internet) om te zien wat voor stof(fen) er in zit(ten). En neem dit mee naar je dierenarts. Als het buiten gebeurt, is het vaak heel lastig om erachter te komen wat je dier precies heeft opgegeten/opgelikt.
Precieze informatie over wat je dier heeft binnen gekregen is heel belangrijk
De precieze informatie over wat je dier heeft binnen gekregen is zo belangrijk, omdat per giftige stof dingen zijn die je wel of juist niet moet doen. Dit heeft te maken met de samenstelling van de stof en het effect hiervan op het lichaam van je dier. Is de stof vet oplosbaar? Of juist water oplosbaar? Is het irriterend voor de slijmvliezen? Of wordt het heel snel in het bloed opgenomen? Dat maakt dus uit voor de behandeling.
Braken is soms goed, soms juist niet
Soms moet je een dier zo snel mogelijk laten braken, zodat er zo min mogelijk van de giftige stof wordt opgenomen in het maagdarmkanaal. Soms mag braken juist absoluut niet, omdat de stof dan de slokdarm opnieuw moet passeren en nogmaals beschadigt. Soms moet je een dier laten drinken om het te verdunnen. Soms moet je Norrit (= actieve koolstof) geven. Dit bindt de giftige stof aan zich en zorgt ervoor dat het niet wordt opgenomen in de darm.
Modder niet zelf aan!
Voordat je zelf iets gaat doen, neem altijd eerst contact op met je dierenarts en overleg wat er moet gebeuren. Soms kan het thuis, maar soms moet je ervoor naar de praktijk komen. Bij een (mogelijke) vergiftiging is snel reageren heel belangrijk! Hoe eerder hoe beter.
Een betere manier om pesticiden van appels te wassen
Het schoonmaken van een appel met een doek kan wat stof en vuil verwijderen, maar het verwijderen van residuen van bestrijdingsmiddelen vraagt een beetje meer werk. Onderzoekers rapporteren nu in het ACS Journal of Agricultural and Food Chemistry, dat appels met een algemeen gebruikt huishoudelijk product - baksoda - aan de oppervlakte kunnen gereinigd worden van residuën.
Het gebruik van pesticiden kan de opbrengst van de gewassen helpen verhogen, maar door de jaren heen is bezorgdheid ontstaan over hun potentiële effecten op de gezondheid. Wassen kan een effectieve strategie zijn om pesticiden te verwijderen en het is standaard praktijk in de voedingsindustrie. Maar sommige van de plantenbeschermende verbindingen die door vruchten en groenten geabsorbeerd worden, kunnen niet gemakkelijk worden verwijderd met de huidige reinigingsmethoden. Lili He en collega's wilden weten welke wasmethode de bestrijdingsmiddelen het meest effectief kan verminderen.
De onderzoekers hebben twee algemeen gebruikte pesticiden toegepast - de fungicide thiabendazool, waar uit vroeger onderzoek is gebleken appelschillen kan doordringen en het insecticide phosmet. Vervolgens werden deze appels gewassen met drie verschillende vloeistoffen: leidingwater, een oplossing van 1 procent bak /water en een Amerikaanse-EPA-goedgekeurde commerciële bleekoplossing die vaak bij de productie wordt gebruikt. De oplossing met baksoda was het effectiefst bij het verminderen van pesticiden.
Na 12 tot 15 minuten werd 80 procent van de thiabendazol verwijderd en 96 procent van de phosmet. De verschillende percentages zijn waarschijnlijk uit te leggen door de grotere absorptie van thiabendezol door de appel. Uit afbeeldingen bleek dat thiabendazol tot 80 micrometer diep in de appels was ingedrongen; phosmet werd gedetecteerd op een diepte van slechts 20 micrometer. Het wassen van de producten met ofwel gewoon kraanwater of de bleekoplossing gedurende twee minuten, volgens de industrie standaard, was veel minder effectief.
Rosamund Young with one of the 113 grass-fed cows she farms at Kites Nest on the flanks of the Cotswolds. Photo Credit: Graeme Robertson for the Guardian
I'll see who is in the mood for talking,” says Rosamund Young, strolling across a steep field on the Cotswold escarpment. “Hello, are you busy? You’re very nice, yes you are. Don’t walk off.” Young pauses, empathizing with Celandine’s shyness. “She doesn’t like being photographed any more than I do.”
“She won’t know she’s being photographed,” harrumphs Graeme Robertson, the photographer. Or will she?
For Celandine is a pale, horned and handsome crossbreed cow. And Young has written The Secret Life of Cows, a book based on tending generations of cows on her family farm that challenges casual assumptions. If given liberty, cows form intense friendships. They communicate with people, invent games, babysit, forecast the weather and open closed gates. They can even self-medicate, choosing to eat certain plants when poorly. Most profoundly, Young has realised that this herd species is notably individual. Each one of her 113 cows has a name. Sometimes Young rather disconcertingly refers to them as “persons”. And she writes: “The animals themselves are by far the most qualified individuals to make decisions about their own welfare.”
Up here on Kites Nest Farm, the only sound is the gentle tearing of grass and the contented puffing of bovine breath. So I don’t quite realise that I’m the one being interviewed. By the cows.
When we sit down later, in the kitchen of her gorgeous old farmhouse, Young reveals that the cows are her character judges. On the hillside, Dot eventually poses for some pictures for Robertson.
“The cows know he’s a nice person. If he wasn’t they would walk off,” says Young of the photographer. “You can be charmed by a person, but a cow can’t.” Three times her cows have reacted badly to visitors, – warning her, she believes, of their bad character – although one unfortunate woman had simply worn strong perfume. (One of Young’s smaller revelations is that cows hate artificial scent.)
Young, 64, has lived on a farm since she was 12 days old, when her father obtained a tenancy on a council farm with no electricity or telephone. But she’s not exactly a cow-whisperer. “If I’ve got someone with me I’ll tell them what the cow is thinking, just like Johnny Morris [the presenter of 70s TV show Animal Magic]. It’s a bit of an affectation,” she says with typical self-effacement.
In reality, she has no truck with cheap tricks. “Some farmers will always scratch the top of a cow’s tail and the cow goes into ecstasies. I don’t like doing that. It’s using your power to make them like you. If a cow doesn’t like me, that’s fine.” Mostly, she communicates non-verbally, placing a hand on them. “You don’t need to talk. It’s the presence, or feeling calm.” And cows talk back to her: they may push, moo or simply seek her out, standing outside her kitchen window if they have a problem.
When Young was 13, she brought some young cows back to their main herd after a summer in a distant grazing field and remembers noticing how one stood intently “talking” to her mother. “I thought, crikey, they’ve missed each other,” she says. “We didn’t know they even knew each other because that calf had been taken from its mother at birth. In those days we were not as sensitive to their needs. Gradually it dawned on me. That was what farming life was, you just farmed and noticed things.”
Young has noticed more than most, perhaps because she is deeply rooted in one place. She has never had a passport and is stressed about her first-ever trip to a book festival. “Going anywhere is monumentally worrying.”
The Secret Life of Cows was originally published by a small farming press in 2003. It was rediscovered when a Faber sales rep spotted a favorable reference in Alan Bennett’s diaries. Young has never met Bennett, although he sent her an appreciative postcard. “He bought the book because he thought it was a stupid title and read it thinking he’d hate it, and he didn’t,” says Young. “I love being called an author. It’s an enormous compliment, but I think I’m a ghostwriter for the cows.”
Young has been so bound to her farm partly because she has devoted most of her life to caring for her chronically sick mother. “She got very severe reactions to any food that wasn’t organic,” says Young. “When we grew our own wheat, milled our own flour, had our own milk, cheese and butter, I could keep her fairly pain-free and happy. That made me more aware of the power of food to make people well.” Since her mother’s death six years ago, she has farmed in partnership with her brother, Richard, and now also her partner, Gareth Williams.
The Youngs have been organic since 1974, and farm free-roaming beef cattle. The animals stay in family groups – or sometimes not, for she reveals some mothers fall out with grandmothers over how to raise a calf. Their pastures are full of “weeds” because they have realized that cows seek out different plants for a balanced diet. If injured, a cow will often eat willow.
Cows fed solely on grass may not sound radical but intensively farmed cows are stuffed with maize or soya-beans. “Cows need grass, they don’t need cereals. They are ruminants,” says Young, firmly. Cereal-fed cows produce less healthy meat, too: factory-farmed beef has a much lower proportion of healthy Omega-3 fats than grass-fed beef, for instance.
Just as Young believes cows know best, so she is deeply reluctant to dispense advice to farmers—or to the urban majority. Reconnecting city to countryside can only be done through food, she believes. And “farmers hate to be criticised. I would just say, in general terms, the better you get to know an animal, the more use you can be to it.” For instance, because she can safely get close to her cows, she can check one for mastitis without spending an hour putting it in a crush and calling a vet.
That’s pragmatic, but Young’s intimate understanding of her cows is also very moving. On one occasion, two cows gave birth to dazzlingly white calves within 24 hours of each other. “The first calf walked over to greet the new arrival and stared at him as if looking in a mirror. They became devoted and inseparable friends from that minute,” she writes. “The White Boys lived in a world of their own; in the midst of a large herd but oblivious to it. They slept each night with their heads resting on each other. They were magnificent: tall, gentle, independent, kindly, though not over-friendly, noble.”
The Secret Life of Cows may be full of life but it is coy about death. “I cheated in a way,” says Young. “I didn’t know how to go into ... ” Most of her calves’ good lives end, aged two. Young does not say goodbye, but makes a point of taking them to the abattoir. How does she feel when a cow goes? “I went through a phase of finding it incredibly difficult. I’m OK about it now,” she says. What happened to the White Boys? “Oh, they got eaten. They went together, in a horse box. I drove them to the abattoir and they got killed within seconds of each other.”
Young respects her cows but must wrestle with other feelings. “I love them to bits. I put myself out to get up in the middle of the night, anything to make them happy. But I can’t afford to be sentimental. I can miss them but that’s my problem. They don’t need to know that. I just need to get them in a businesslike way to the abattoir.”
Young believes good meat is part of a balanced diet and Britain’s climate and geography make meat production the only truly sustainable land use on its grasslands. Her slopes are too steep to grow crops and vegan diets dependent on imported soya beans from ex-rainforests don’t appear to be sustainable. At times, however, she sounds rather like animal rights philosopher Peter Singer. Cows, Young writes, “should be given the wherewithal to succeed as animals, not as some inadequate servants of man”.
Shouldn’t she be vegetarian? “Being a vegetarian doesn’t do anything for animal welfare. If you become an abattoir owner and make sure animals are killed well then you’re doing something for animal welfare, but just giving up meat you’re not.”
It may be possible to give cows a good life but Young is critical of the way they die. Hundreds of abattoirs have closed. She used to take her animals seven miles to the nearest one; now it’s 37 miles. She would much prefer on-farm slaughter but this is barred by the EU. Young devised the concept of mobile slaughterhouses—a hi-tech trailer that could visit farms—but the two that were constructed proved unviable because of expensive regulations, including the need for an on-site vet who billed at £100 an hour. “The young animals that go to be killed, the two-year-old boys, I would guess most of them don’t know what’s going to happen. Most. The older cows know more. Some of them think, ‘This isn’t right, why am I not at home? That smells funny.’ There are levels of intelligence and therefore levels of stress and suffering. It’s not perfect, it’s never going to be perfect.”
Young breaks off and says she really must prepare to leave Kites Nest farm for her book festival debut. She mocks her own nerves with a laugh. “It’s almost as though I’m going to be slaughtered tomorrow and I’m never coming back.”
The Secret Life of Cows by Rosamund Young is published by Faber (£9.99). To order a copy for £6.99 go to guardianbookshop.com or call 0330 333 6846. Free UK p&p over £10, online orders only. Phone orders min p&p of £1.99
‘Waarom krijgen vluchtelingen gratis zorg en kunnen wij onze medicijnen niet betalen?’ !
Wilders is woest: ‘Waarom krijgen vluchtelingen gratis zorg en kunnen wij onze medicijnen niet betalen?’
Dat is een goede vraag, ja.
De vonken vliegen er vandaag weer af bij het debat over de regeringsverklaring van nachtmerriekabinet-Rutte III. Daarbij kan werkelijk elk facet van het nieuwe regeringsbeleid aangesneden en bediscussieerd worden, zoals dan ook wordt gedaan. Het moge natuurlijk geen verrassing zijn welk thema PVV-voorman Wilders nog even graag extra aandacht geeft: het asielbeleid.
En daar ging hij vandaag nog harder dan we van hem gewend zijn op los. Terwijl Mark Rutte het maar druk had met het verdedigen van zijn regeerakkoord, kreeg hij deze vraag naar zijn hoofd geslingerd door Wilders: ‘Hoe kan het dat gewone Nederlanders de kosten van medicijnen niet of nauwelijks kunnen ophoesten en asielzoekers dit allemaal gratis krijgen?’
Ja, daar zijn we allemaal wel benieuwd naar.
Zoals Wilders echter ook aangaf: medicijnen zijn slechts het topje van de ijsberg. Asielzoekers krijgen gratis onderdak, zorg, onderwijs… allemaal dingen waarvoor wij met zijn allen gewoon moeten betalen. En dat is logisch: niets in het leven is gratis. Tenzij je illegaal in een bootje hierheen komt en je hand ophoudt, natuurlijk. Want dan wordt het je aangeboden, omdat je ‘zielig’ bent. Omdat zorgen voor mensen uit andere landen kennelijk een hogere prioriteit geniet dan zorgen voor de mensen die op je gestemd hebben. Je weet wel: ‘Nederlanders’ noemt men die.
Rutte’s antwoord? ‘Sommige dingen horen nou eenmaal bij een fatsoenlijke opvang.’ Misschien als het geld tegen de plinten klotst ja, maar niet als je eigen bevolking – mensen die zowaar iets bij hebben gedragen aan dit land in hun leven – er voor de zoveelste regeerperiode geen cent op vooruit gaat. Oké, dat is niet helemaal waar: op sommige punten gaan we erop vooruit, maar helaas op andere weer net zo hard achteruit. En dat valt inderdaad niet uit te leggen.
In de Japanse vossenopvang Miyagi Zao Fox Village weten ze wel hoe ze hun dieren blij maken.
Als de verzorger met een emmer eten binnenkomt gaan ze compleet door het dolle. De opvang herbergt zo’n 100 vosjes, die door het publiek bekeken kunnen worden.
De raadselachtige dood van tientallen Baikal-zeehonden heeft geleid tot bezorgdheid bij de Russische autoriteiten en biologen over een epidemie bij de zeldzame diersoort. Op de oevers van het Baikalmeer in Siberië zijn de afgelopen dagen meer dan 140 dode zeehonden aangespoeld, zeggen de autoriteiten in de stad Irkoetsk.
Alle gevonden kadavers zijn van “volwassen en krachtige dieren, 80 procent zijn drachtige vrouwtjes”, aldus de verklaring. Experts zijn al dagen op zoek naar de oorzaak van de massale sterfte.
De Baikal-rob is een van de weinige zeehondensoorten die in zoet water leven. Met een lengte van meer dan zeshonderd kilometer en een diepte van meer dan 1600 meter is het Baikalmeer het grootste zoetwaterreservoir ter wereld en een populaire toeristenbestemming.
De Russische autoriteiten schatten de populatie aan Baikal-zeehonden op ongeveer 128.000. Sinds 1980 is de vangst op de zeehonden streng gereguleerd.
Ruim honderd gezinnen gedupeerd na inbraak bij voedselbank: ‘Ze begonnen te huilen’ !
Ruim honderd gezinnen gedupeerd na inbraak bij voedselbank: ‘Ze begonnen te huilen’
Nederland wordt steeds meer een crimineler!
REGIO – Wat een mooie dag had moeten worden voor 110 gezinnen in Krimpenerwaard, eindigde vrijdagochtend in een nachtmerrie. Onbekenden braken afgelopen nacht in bij de Voedselbank Krimpenerwaard in Schoonhoven en vernielden tientallen dozen met voedsel. Daardoor staan de gezinnen nu met lege handen.
‘Ik stond met de tranen in mijn ogen te kijken naar de ravage’, vertelt bestuurslid Randa El Ayachi. ‘Ik was gebeld door mijn moeder. Toen ik aankwam, was iedereen aan het huilen. Langzaam druppelden de andere vrijwilligers binnen. De een na de ander begon te huilen. Rond 10.00 uur kwam de cliënten. Ook zij begonnen te huilen.’
De onbekende of onbekenden kwamen binnen via de achterdeur. ‘In ons pand zat vroeger een juwelier. De deuren en kozijnen zijn van hardhout, dus extra sterk. Die breek je niet zomaar open. Ik denk dat ze een breekijzer of iets dergelijks hebben gebruikt.’
Hasselt Jagers hebben eind vorige week 56 everzwijnen geschoten in Hechtel-Eksel. Noodzakelijk, want de populatie is er dramatisch gegroeid, met alle bijhorende overlast. Toch keerde de publieke opinie zich opnieuw massaal tegen de jagers. “Mensen begrijpen de jacht niet meer, maar het is net dankzij ons dat er nog zoveel klein én groot wild rondloopt”, zegt Didier Louwette (36).
Waar de jacht een halve eeuw geleden nog volkomen normaal was in ons land, hangt er tegenwoordig steevast een negatieve connotatie aan vast. Wie jaagt, durft daar bijna niet meer publiekelijk voor uitkomen. ‘Het zijn moordenaars’ of ‘ze hebben geen hart’: vooroordelen die maar vaak hun deel zijn. Maar klopt dat ook? Niet zo volgens Didier Louwette uit Zepperen, die vorige week zaterdag zelf vijf van de 56 everzwijnen schoot.
Het werd een groot succes genoemd, die jachtpartij. Voor velen klonk dat vreemd.
“Misschien wel, maar de populatie everzwijnen is in die regio echt problematisch groot. In een gebied van zo’n 2.000 hectare hebben we op één dag ongeveer 250 dieren geteld. Dat is énorm veel. Zo’n drijfjacht is dan het enige wat werkt, ook al is het niet meteen de mooiste vorm van jagen. Eigenlijk is het pure verdelging.”
Is dat niet saai, zo uren wachten tot er een zwijn passeert?
“Zeker niet. Via loting krijgen zo’n 25 jagers hun post toegewezen. We zitten dan verspreid, op ongeveer driehonderd meter van elkaar. Iedereen krijgt een ‘hoogzit’, waardoor je zo’n drie meter boven de grond zit. Een twintigtal drijvers ‘duwt’ dan als het ware de groep everzwijnen onze richting uit, met de jachthonden voorop. Je zit daar dan helemaal alleen in je torentje, volledig geconcentreerd - al hebben we wel contact via walkie-talkies. Maar zodra er iets ritselt tussen het groen, of je de honden in de verte hoort aankomen, weet je dat de kans groot is dat er een groep everzwijnen aan zit te komen. Dat geeft een adrenalinestoot, hoor.”
En dan? Gewoon aanleggen, schieten en raak?
“Het wordt bijna wiskunde. Zo’n everzwijn haalt in volle spurt een snelheid van 50 kilometer per uur. Als het dier evenwijdig met jouw positie loopt, moet je er dus pakweg anderhalve meter vóór schieten. De kogel verlaat de loop met een snelheid van 800 meter per seconde, dus het komt neer op de milliseconde. Ik heb die dag zeven schoten gelost, en vijf keer raak getroffen. Als je zo’n dier in de flank raakt, is het ook vrijwel op slag dood.”
Begrijp je dat veel mensen tégen de jacht zijn?
“Het probleem is dat velen niet weten hoe die wereld werkt. Net zoals veel jongeren niet beseffen dat hun stukje vlees of glas melk ook afkomstig is van een varken of koe. Jaarlijks worden op de Belgische wegen bijna 2.500 reeën doodgereden. Je wagen is dus ook een potentieel jachtwapen. En er zit nu eenmaal wild in ons land - naast everzwijnen bijvoorbeeld ook vossen of herten - dat geen natuurlijke vijand heeft. Dat is altijd zo geweest. Mochten we morgen stoppen met jagen, dan zou de fazant uitsterven omdat de vos ‘zich dan helemaal kan laten gaan’.”
Hoor ik nu een jager die dankbaarheid vraagt?
“Boeren die hun akkers vernield zien worden door everzwijnen of bosduiven zijn ons dankbaar, ja. Maar er komt zoveel meer bij kijken dan schieten alleen. Hier in Zepperen beheren we met een aantal jagers een gebied van 600 hectare groot. We onderhouden het gebied en voederen de dieren van januari tot eind september. Kraaien en eksters houden we weg, terwijl we het aangenaam maken voor klein én groot wild. Op 1 oktober start dan het jachtseizoen, en pas dan komt er een geweer aan te pas. In die drie maanden jaag ik eigenlijk maar dertig dagen. We schieten op kleinwild, zoals hazen, fazanten en bosduiven. Maar we schieten niet zomaar op alles wat beweegt. Een reebok van vier jaar jong schiet ik niet. Net zomin als een zeug met jongen - dat krijg ik niet over mijn hart. Ik heb ooit bij slechte zichtbaarheid op een zeug geschoten. Pas na het schot zag ik de jongen lopen. Daar ben ik twee dagen niet goed van geweest.”
Jagen wordt meestal doorgegeven van vader op zoon. Ook bij jou?
“Inderdaad. Mijn zoontje van vier gaat ook al mee. Hij zit dan naast me - met oorbeschermers op. En hij vindt dat geweldig. Mijn vrouw is afkomstig uit Hongarije en haar vader is ook jager. Meerdere keren per jaar trek ik erheen om te jagen. Zij begrijpt goed waar ik mee bezig ben, en geeft me daar ook alle vrijheid in.”
Hoe zie je de toekomst van de jacht in ons land?
“In Vlaanderen zie ik het ooit verdwijnen, vrees ik. In Wallonië zeker niet. Maar ik zou niet zonder kunnen, het is mijn grootste liefde. Het is pure ontspanning, in een oase van rust. Op de trofeeën aan mijn muur ben ik fier, ja. Elk gewei is een herinnering die ik met een goed gevoel bovenhaal.”
Bijna nergens in Europa verliest vlees zo snel aan populariteit als in België.
Tussen 2012 en 2016 is de vleesconsumptie per hoofd van de Belgische bevolking met 16,7 procent afgenomen. Dat blijkt uit cijfers in het jaarrapport van het Duitse onderzoeksbureau AMI (Agrarmarkt Informations-Gesellschaft). In geen enkel West-Europees land is sprake van een zo snelle afname. In de meeste landen wordt een paar procent minder vlees gegeten dan vier jaar geleden. In de hele EU daalde de vleesconsumptie met 1,4 procent.
Door de daling hoort de Belgische vleesconsumptie met 71 kilogram per hoofd bij de laagste van West-Europa. Nederland zit aan 79 kilogram, Duitsland aan 88 en Frankrijk aan 91. Alleen Finland komt met 74 kilogram in de buurt. Voor de hele EU bedraagt het verbruik 86 kilogram per persoon. Het cijfer heeft betrekking op consumptievlees, industrieel verwerkt vlees en dierenvoer.
De cijfers die de FOD Economie publiceert, wijken wel iets af van die van AMI. De bevoorradingsbalans voor vlees (een analyse van productie, invoer, uitvoer en verwerking van vlees) wijst uit dat er in 2016 per Belg iets meer dan 78 kilogram vlees geconsumeerd is. Het gaat hier om het slachtgewicht, waarvan op het bord uiteindelijk nog ruim 51 kilogram overblijft. De dalende trend is ook hier zichtbaar, zij het iets minder afgetekend. Volgens deze cijfers is de vleesconsumptie per hoofd sinds 2012 met 10,6 procent gedaald. Ook die daling is nog altijd een stuk sterker dan de dalingen in de ons omringende landen.
Donderdag Veggiedag
Nena Baeyens van de vegetariërsorganisatie EVA denkt dat de verminderde populariteit van vlees te maken heeft met het stijgende aantal vegetariërs en ‘flexitariërs’: mensen die bewust minder vlees eten. Twee grote campagnes hebben daartoe bijgedragen, denkt ze: ‘Donderdag Veggiedag’ en ‘Dagen Zonder Vlees’. In steden die meedoen aan ‘Donderdag Veggiedag’ groeit het aantal vegetariërs sneller dan in steden die niet deelnemen. In Brussel en Gent verdubbelde het aantal vegetariërs tussen 2013 en 2016, bleek uit een enquête die onderzoeksbureau iVox vorig jaar uitvoerde. Die steden doen allebei mee aan ‘Donderdag Veggiedag’, wat betekent dat zo veel mogelijk stedelijke organisaties op donderdag geen vlees serveren. ‘In Antwerpen, dat niet meedoet, is die stijging minder spectaculair’, zegt Baeyens.
Ook door ‘Dagen Zonder Vlees’ groeit de bewustwording over een vleesloos of vleesarm eetpatroon, zegt Baeyens. Die campagne roept Belgen op om veertig dagen lang geen vlees te consumeren. Dit jaar deden er 115.025 mensen aan mee. ‘Sinds die actie jaarlijks wordt gehouden, is de daling van de Belgische vleesconsumptie versneld’, zegt Baeyens. ‘Dat is wellicht geen toeval.’ De terugkerende schandalen over de manier waarop vleesproducten tot stand komen, dragen waarschijnlijk ook bij aan de verminderde populariteit ervan.
Hubertus (of Huibrecht) was een zoon van de hertog van Aquitanië en leidde een werelds leven. Op Goede Vrijdag van het jaar 683 ging hij op jacht, hoewel dat een zeer oneerbiedige activiteit was op die dag. Hubertus bespeurde een groot hert, en joeg erachteraan met zijn honden. Toen hij het hert bijna te pakken had en het dier zich naar hem toekeerde wilde hij het neerschieten. Op dat moment verscheen er een lichtend kruis tussen het gewei. Een stem zei hem naar Lambertus van Maastricht te gaan. Sint Hubertus staat nu bekend als patroonheilige van de jacht. Toen hij het lichtende kruis zag kon hij het dier niet schieten en heeft daarna nooit meer gejaagd omdat hij het als een waarschuwing zag !
Het schandelijke is echter dat de juist de jagers deze man als patroonheilige hebben gekozen en de hypocriete katholieke kerk doet hier aan mee en heeft de brutaliteit om jachtmissen te houden en zelfs de geweren te zegenen van de jagers . Wat een BLASFEMIE en belediging van deze Hubertus !
Als je zo met dieren omgaat ben je een enge sadist die zijn zieke moorlust uitleeft
op weerloze dieren en juist deze verknipte psychopaten krijgen nog een wapenvergunning ook !
Franse jagers steken hert dood met met lans
Sinds de Franse revolutie geldt de jacht als een uniek stukje beschaving. Iedere Fransman mag er aan deelnemen en velen doen het ook. Anno 2010 is natuurlijk al lang duidelijk dat de jacht helemaal zo beschaafd niet is. Jaarlijks vallen er tientallen doden bij ongelukken met geweren, zowel onder jagers als onder onschuldige wandelaars. Jagers laten zich ook zelden iets gelegen liggen aan eigendomsgrenzen: ze volgen dieren over grond van anderen zonder iets te vragen. Sterker nog, ook als een dier in doodsnood een huis in vlucht gaan ze het achterna om het dan maar gewoon binnen af te schieten. Niet zo verwonderlijk dus dat er een actiegroep Dierenrechten bestaat, die fel gekant is tegen deze praktijken. Die groep claimt de afgelopen maanden undercover meegedaan te hebben aan een aantal drijfjachten. Dat zou het bijgaande filmpje opgeleverd hebben, met als dieptepunt een uitgeput zwemmend hert, dat met een lans doodgestoken wordt. De actiegroep vermeldt overigens niet waar de opnames gemaakt werden en evenmin wie de boosdoeners zijn.
Vandaag komen de "lustmoordenaars"samen om zich voor te bereiden op hun sadistische moordpartijen !
Je bent je leven niet zeker als je toevallig in een gebied komt waar ze zich aan het uitleven zijn .
Als je moet vluchten omdat de munitie je om de oren vliegt en je waarschuwt de politie, die doen natuurlijk niets en zeggen alleen laconiek dat ze er "alleen maar" aan het jagen zijn .
Later vind je dan de gekrepeerde dieren terug !
Op zaterdag 4 november vindt in de prachtige natuur van Someren voor de 38e keer de Hubertusjacht plaats.
Vanaf 8.30 uur kan men hiervoor inschrijven in Ons Café aan het Wilhelminaplein in Someren.
Om 10.00 uur vindt in de Lambertuskerk de plechtige Jagersmis plaats, die wordt opgeluisterd door de sonneurs van de Jachthoornkring De Gezellen van St.-Hubertus uit Wiemesmeer.
Tegen 11.00 uur worden de deelnemers op het gemeentehuis ontvangen door burgemeester Veltman.
Om 12.15 uur vindt op het Wilhelminaplein de zegening plaats van de paarden en de meute door kapelaan Xavier Arokiasamy. Daarna wordt het Hubertusbrood uitgereikt.
De stoet vertrekt om 12.30 uur en de eigenlijke jacht begint om ongeveer 13.15 uur.
Het is natuurlijk een bloedeloze jacht, want de honden en de jachtstoet volgen een geurspoor dat even tevoren door het gebied is getrokken.
Maar later gaat het echte bloederige werk los !
De jacht eindigt met de kill in de nabijheid van De Hoyse Hoeve, waar na afloop de jagersborrel is, gevolgd door het jachtmaal.
In Frankrijk wordt de roep om afschaffing van de drijfjacht sterker. Aanleiding: een jachtpartij die eindigde in een tuin.
In Frankrijk is ophef ontstaan over de drijfjacht, een aanpak waarbij wilde dieren met behulp van honden worden opgejaagd en afgemat, om uiteindelijk volledig ingestort en in opperste doodsnood te worden afgeschoten. Aanleiding voor de woede zijn beelden op sociale media. Die laten zien hoe een jager over een schutting springt en in de tuin van onbekenden een uitgeput, schuilend hert afmaakt.
De jachtmeester geeft het hert eerst nog wat zweepslagen en dient dan het genadeschot toe.
Het wilde dier ligt met zijn statige gewei op de oprijlaan, weggekropen tegen een haag. Het is zojuist door een meute honden van een jachtgezelschap verdreven uit het bos van Compiègne, in Noord-Frankrijk. Dan arriveert jachtmeester Alain Drach. Die geeft het dier eerst nog wat zweepslagen en dient dan het genadeschot toe. De aanwezige gendarmerie laat de man begaan, terwijl buurtbewoners verbijsterd toekijken.
Petities
De scène werd eind oktober gefilmd door dierenbeschermers van AVA, 'Abolissons la Vénerie Aujourd'hui' (Laten we de drijfjacht vandaag nog afschaffen). Al snel gingen de beelden viraal op Facebook. Het gevolg: honderden bewoners uit de landelijke regio trokken de straat op om de 'slachtpartij' te veroordelen. En online tekenden honderdduizenden mensen twee petities tegen de drijfjacht, de eerste gericht aan de burgemeester van het dorpje Lacroix-Saint-Ouen waar het voorval plaats vond, de tweede aan de Franse minister van natuurbeheer Nicolas Hulot.
Er volgden ook juridische stappen. De Franse Dierenbescherming SPA diende een aanklacht in wegens 'ernstige mishandeling en wreedheid'. In Frankrijk is de drijfjacht weliswaar legaal, maar de SPA vindt het een 'sadistisch tijdverdrijf' dat moet worden verboden. Volgens de advocaat van de SPA was de jager sowieso in overtreding, want hij betrad privégrond en maakte een dier af zonder toestemming van de grondeigenaar. Dat laatste mag alleen als een dier dodelijk gewond is, en dat was hier niet zo.
De jager heeft zelf ook aangifte gedaan, namelijk van 150 doodsbedreigingen die hij de afgelopen dagen kreeg.
De betrokken jagersvereniging, La Futaie des amis (Het hoge bos van de vrienden), wijst de beschuldiging van de hand. Er zou wel degelijk geprobeerd zijn om de eigenaar van de tuin te bellen, maar die nam niet op. De gendarmerie zou uiteindelijk toestemming hebben gegeven voor het afschieten, omdat het dier agressief zou worden. Desondanks heeft de jachtclub zijn schutter Drach na een intern onderzoek voor de rest van het seizoen geschorst. Ook zijn ploeggenoten mogen een maand niet meer jagen, want ze hadden moeten voorkomen dat hun partijtje zou eindigen in bewoond gebied.
De jager heeft zelf ook aangifte gedaan, namelijk van 150 doodsbedreigingen die hij de afgelopen dagen kreeg. Omdat hij een telg is uit de Joodse bankiersfamilie Rothschild, vermoeden sommigen dat de heftigheid van de reacties deels was ingegeven door antisemitisme.
Welgestelden
In elk geval speelden er ook anti-aristocratische gevoelens mee. Want net als vroeger is de drijfjacht in Frankrijk nog grotendeels voorbehouden aan de zeer welgestelden. Die zouden zich met hun zwepen, paarden en meutes honden steeds arroganter gedragen, bijvoorbeeld door het wegdek voor hun gezelschap op te eisen en andere bewoners de berm in te duwen. Met zo'n hautaine houding kwamen ze in de standenmaatschappij van 1750 misschien nog weg, maar anno 2017 niet meer, aldus de dierenbeschermers van AVA.
Frankrijk telt zo'n 400 jachtclubs. De leden doden via de drijfjacht elk jaar zo'n 3800 dieren, vooral herten. In diverse andere landen is dit type jacht vanwege het omstreden karakter verboden. Duitsland maakte er in 1936 een eind aan, België in 1995 en Groot-Brittannië in 2005 – al zijn er in dat laatste land nog veel aristocraten die zich stiekem overgeven aan de illegale drijfjacht op vossen.
In Nederland is de drijfjacht verboden bij grofwild, zoals herten en wilde zwijnen. Kleinere dieren, waaronder haas, konijn, fazant en vos, mogen nog wel met deze methode worden gevangen.
Nederlands hulpgeld voor ebola in zakken van fraudeurs
Vijf miljoen dollar dat bestemd was voor de bestrijding van ebola in West-Afrika is verdwenen in de zakken van fraudeurs. Ook Nederlands geld is verduisterd. Het Rode Kruis, dat verantwoordelijk was voor de geldbesteding, voelt zich ‘enorm bedonderd.’
Hanneke van HouwelingenLaatste update:22:37
Onderzoekers ontdekten dat in Liberia 2,7 miljoen dollar verdween naar salarissen van niet-bestaande medewerkers van het Rode Kruis. Ook werden hulpmiddelen voor een veel te hoge prijs ingekocht. In Sierra Leone werkten de fraudeurs samen met lokale bankmedewerkers die 2 miljoen dollar doorsluisden naar Guinee. Ongeveer 1 miljoen dollar ging naar nepfacturen. Het onderzoek naar deze fraude is nog in volle gang. Van de vijf miljoen dollar die werd verduisterd komt 27 duizend euro van Nederlandse donateurs. ,,We voelen ons enorm bedonderd. Door deze fraude zijn minder mensen geholpen dan we hadden gewild," reageert Rode Kruis-woordvoerder Merlijn Stoffels.
Lees ook
'Rode Kruis heeft gefaald bij hulp aan Joden'
Lees meer
Ontslag
Door het ebolavirus kwamen tussen 2014 en 2016 meer dan 11.000 mensen om het leven. De meeste slachtoffers vielen in Liberia, Sierra Leone en Guinee. In totaal kregen de afdelingen van het Rode Kruis in de getroffen landen zo'n 100 miljoen dollar. Van het binnengekomen hulpgeld zijn destijds onder meer beschermende kleding als handschoenen, laarzen en gezichtsmaskers aangeschaft. Ook werd aan de bevolking voorlichting gegeven over de preventie van ebola, een ernstige infectieziekte die gepaard gaat met bloedingen in het lichaam.
We gaan samen met de autoriteiten zorgen dat we een deel van het geld terugkrijgen
Rode Kruis-woordvoerder Merlijn Stoffels
Volgens Stoffels ontslaat het internationale Rode Kruis een aantal lokale medewerkers. ,,We gaan samen met de autoriteiten zorgen dat we een deel van het geld terugkrijgen.” Ook worden de financiële regels aangescherpt. Het Rode Kruis maakt excuses richting zijn donateurs. ,,We hopen dat zij ook naar het grotere plaatje kijken. Het gaat om een relatief klein bedrag: 5 procent van het geheel. Mede dankzij onze inzet hebben we honderdduizenden levens gered en de crisis tot een einde gebracht. Ik hoop dat de mensen beseffen dat het Rode Kruis in een heel complexe gebieden werkt waar rampen en conflicten plaatsvinden, waar we snel moeten handelen. Dat neemt een risico tot fraude met zich mee.” Het onderzoek naar de fraude werd uitgevoerd door Price Waterhouse Coopers en KPMG.
Giro555
Het verduisterde Nederlandse bedrag, 27 duizend euro, kwamen via algemene donaties binnen bij de hulporganisatie. ,,Het was dus geen geld dat via Giro555 is binnengekomen, maar dat maakt het niet minder erg.” Over de hele wereld werden tussen 2014 en 2016 ruim 28.000 mensen besmet. Een paar dagen na de besmetting, kregen patiënten koorts, hoofdpijn, spierpijn en koude rillingen en begonnen uiteindelijk te bloeden. Wie niet binnen tien dagen herstelde, overleed. Het Rode Kruis bood eerder deze week ook al excuses aan. Toen kwam aan het licht dat de leiding van de hulporganisatie amper iets heeft gedaan voor vervolgde Joden in Nederland.
Van alle Nederlandse groenten en fruit zijn de meeste bestrijdingsmiddelen te vinden op aardbeien. Opgeteld zorgen die voor een ongezonde cocktail. Goed afspoelen helpt niet.
Aardbeien in supermarkten bevatten zes keer zoveel schadelijke stoffen als ander fruit. Uit steekproeven naar diverse soorten groenten en fruit die vorig jaar zijn genomen door de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) blijkt dat elke aardbei is bespoten met gemiddeld zeven tot acht schadelijke stoffen. Een partij aardbeien bevatte zelfs zeventien verschillende stoffen, zo blijkt uit een analyse van de NVWA-cijfers door Trouw. De toezichthouder greep niet in omdat de regels niet werden overschreden. Dat laat volgens deskundigen precies zien dat de regels niet kloppen en de consument niet is beschermd tegen inname van te veel schadelijke stoffen.
Lees verder na de advertentie
“De NVWA werkt met een totaal achterhaalde aanpak”, zegt Hans Muilerman van de onderzoeksgroep Pesticide Action Network Europe (PAN Europe). “Daar is al dertig jaar wetenschappelijke consensus over. Je moet kijken naar het totaal van de schadelijke stoffen, naar de combinatie-effecten en niet naar de giftigheid per afzonderlijke stof. Er zijn stoffen die geen effect hebben op zichzelf, maar wel in combinatie met andere stoffen.”
Het hele systeem van normen is gebaseerd op wat de industrie zelf aanlevert.
Lucas Reijnders, biochemicus
Als de NVWA vasthoudt aan de normen per bestrijdingsmiddel zijn consumenten niet beschermd, zegt Muilerman. Dat beaamt Lucas Reijnders, biochemicus en emeritus hoogleraar milieukunde aan de Universiteit van Amsterdam. Ook hij vindt dat toezichthouders moeten kijken naar de ‘cocktaileffecten’ omdat de huidige werkwijze niets zegt over gevaren voor de volksgezondheid.
Opteleffect
Behalve de combinatie-effecten noemt Reijnders het opteleffect. “Er zijn bestrijdingsmiddelen met eenzelfde effect op een bepaald enzym. Die zul je bij elkaar moeten optellen.” Onderzoekers werken aan zo’n systeem, zegt Muilerman. “Een waarbij alle bestrijdingsmiddelen die schadelijk zijn voor de lever bij elkaar worden opgeteld.” En dan ben je er nog niet, zegt Muilerman. Aardbeien zijn niet het enige gewas met bestrijdingsmiddelen. Het zit op allerlei groenten en fruit. “Je moet kijken naar wat je de rest van de dag binnenkrijgt.”
De Gezondheidsraad, een adviesorgaan voor de regering, schreef in 2004 al dat ‘gelijktijdige blootstelling vanuit verschillende bronnen (voeding, water, toepassingen in en rond het huis) systematisch aandacht moet krijgen in de risicobeoordeling van bestrijdingsmiddelen’. “Als je zo gaat meten”, zegt Muilerman, “zal dat veel veranderen in de manier waarop we omgaan met bestrijdingsmiddelen.”
Deze nieuwe inzichten worden niet overgenomen door toezichthouders als de NVWA. “Bij het vaststellen van normen worden ze genegeerd,” zegt Reijnders. De NVWA laat weten zich aan de regels te houden van de Europese toezichthouder EFSA. Binnen deze organisatie zijn deskundigen ook bekend met de ‘cocktaileffecten’, maar het leidt niet tot aanpassing van regelgeving. Muilerman spreekt van ‘traineren’. “In 2005 is de Europese regelgeving veranderd en moeten toezichthouders kijken naar de combinatie-effecten. Maar in een klein bijzinnetje staat: ‘zodra EFSA daar een methode voor heeft ontwikkeld’. We zijn nu twaalf jaar verder en de methode is nog steeds niet klaar. Een schande is het.”
Soepele limieten
Lobbyisme vanuit de landbouwsector speelt daarin een rol, zeggen Muilerman en Reijnders. “Daarbij is het hele systeem van normen gebaseerd op wat de industrie zelf aanlevert.” In Nederland was er volgens Reijnders bij de voorloper van de NVWA de bereidheid om te kijken naar optelfeffecten. “Nu is dat een Europese zaak en moeten we opnieuw beginnen.”
Er is nog iets met de limieten voor schadelijke stoffen, merkt consumentenorganisatie Foodwatch op. Zij worden wel erg soepel gehanteerd. Om de maximale dosis te bepalen werkt de NVWA onder meer met de mrl, de maximale residu limiet. Nu mag deze norm met 50 procent worden overschreden vanwege ‘meetonzekerheden’, zo schrijft de Europese voedselwaakhond EFSA. In de praktijk betekent dit dat de NVWA pas ingrijpt als het gehalte hoger is dan twee keer de mrl, schrijft de toezichthouder in een reactie op vragen. Voor Foodwatch een onnavolgbare manier van rekenen omdat er nu fruit in de schappen ligt dat tweemaal zoveel gif bevat als de wettelijke limiet. Goed afspoelen heeft geen zin omdat de schadelijke stoffen in het fruit zijn opgenomen.
Kleinzoon (23) bekent ombrengen oma (83) in Tilburg
Kleinzoon (23) bekent ombrengen oma (83) in Tilburg
Foto: ANP
Een 23-jarige man die is aangehouden omdat hij verdacht wordt van betrokkenheid bij de dood van zijn 83-jarige oma heeft bekend inderdaad daarvoor verantwoordelijk te zijn.
Op 22 oktober vond familie de overleden vrouw in haar huis aan de Jachtslotlaan in Tilburg.
Een opgeroepen arts kon geen duidelijke doodsoorzaak geven, waarna een uitgebreid onderzoek begon. Daaruit kwam naar voren dat er sprake is van een misdrijf.
Verklaringen van familie en buurtbewoners leidden de politie naar de verdachte, die enige tijd bij zijn oma woonde. Toen de zaak aan bod was geweest in het programma Opsporing Verzocht meldde de kleinzoon zich, aldus de politie.