Ik ben Leny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bosheks.
Ik ben een vrouw en woon in Planeet Aarde (Nederland) en mijn beroep is Medisch Entomoloog, Imker, Wiccan en Lichtwerker .
Ik ben geboren op 22/05/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Flora Fauna Muziek Wetenschap.
Meer dan een halve eeuw heb ik een dierenopvang ( Stichting/TAO Foundation) https://taofoundation.international/nl/ voor dieren die niemand meer wil hebben. Werk als ARA(Animal Rights Advocate) voor de dieren die geen stem hebben.Dieren/Cyber activist.
V
To see a world in a grain of sand And a Heaven in a wild flower, Hold Infinity in the palm of your hand And Eternity in an hour.
~be who you are and say what you feel because those that matter... don't mind... and those that mind... don't matter..
Nice to see you here.㋡
I am a Wild Earthling.
I do not identify with illusory (and illegitimate) nation-state constructs nor do I require such constructs to verify and validate the legitimacy of my existence.
An infiltrator and subverter of institutions of indoctrination,an anti-authoritarian and an insurgent anarchist, and gravitate towards insurrectionist and anti-civilization tendencies. It's just a matter of whose.
Anti New World Order! "for our children, and our children's children"
I am a seeker, searching for truth, special behind the lies that the Goverments try to tell us.
Do not believe everything, discover your own truth!!
And please do not alowed that they take advantage of you.
Open your eyes!
Take care my friends Stay Wild & Free.. !
Tree Teardrop
X
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Als de zon opgaat boven de stad Waar ik jou o jou heb liefgehad Waar wij onze levens deelden En onze kinderen speelden Waar nu nog slechts ruïnes staan Want legers zijn voorbijgegaan Dan huilt mijn hart Mijn droeve hart
Als de zon opgaat boven het veld En de doden zijn de doden zijn geteld Onze zonen onze vaders
Zij die zijn verraden Verkwanseld voor een ideaal Een droom een god een generaal Dan huilt mijn hart Mijn droeve hart
Als de zon opgaat bij de rivier En jij mijn lief bent niet meer hier De tuinen zijn verlaten Verscheurd zijn ook de straten Dan dwaal ik waar geen stad meer is Een haveloze erfenis Dan huilt mijn hart Mijn droeve hart
In de stroomranglijst kun je zien hoe groen jouw energieleverancier is. Samen met de Consumentenbond, Natuur & Milieu en Wise hebben we ook dit jaar weer een onderzoek gedaan naar alle bedrijven die in Nederland stroom aan consumenten verkopen. Bekijk hieronder hoe goed jouw stroomleverancier scoort.
Alle 30 stroomleveranciers die in Nederland aan consumenten leveren hebben we beoordeeld op hun investeringen, productie, levering en inkoop van stroom. Op basis daarvan is bovenstaande ranglijst gemaakt.
Voorlopers: Negen bedrijven scoren boven de 7 en zijn met recht Voorlopers. Deze bedrijven kiezen consequent voor windenergie, zonne-energie en duurzame biomassa. Deze produceren ze zelf, of ze kopen het direct in bij de bron. Deze voorlopers versnellen daarmee de omslag naar een schone energievoorziening, die hard nodig is om klimaatverandering tegen te gaan. Bekende merken in deze categorie zijn Pure Energie en Qurrent. Consumenten die van deze voorlopers stroom afnemen verdienen een enorme pluim.
Volgers: Dertien bedrijven scoren tussen de 5 en de 7 en zijn daarmee Volgers. Veel van deze bedrijven kopen hun stroom grotendeels in via de groothandelsmarkten en voegen (vrijwel) geen duurzame energieproductie toe aan het aanbod. Daarmee leveren deze volgers nauwelijks een bijdrage aan de omslag naar een duurzame stroomvoorziening. Bekende merken in deze categorie zijn Budget Energie en Oxxio.
Vervuilers: Bedrijven met een rapportcijfer van 5 of lager zijn Vervuilers. Zij produceren of kopen relatief veel vieze stroom opgewekt door vervuilende kolencentrales waarmee hun duurzame investeringen in het niet vallen. Vervuilers zijn onder andere grote energiebedrijven als ENGIE, Nuon en E.ON. Mocht je klant zijn bij deze bedrijven is het nu tijd om over te stappen naar een écht duurzame energieleveranier.
Niet tevreden met het resultaat van jouw leverancier?
Stap dan nu over op een bedrijf dat beter scoort. De vraag naar groene stroom groeit vanuit consumenten en we zien dat de energieleveranciers daar gevoelig voor zijn. Volg deze stappen om eenvoudig over te stappen op groene stroom:
Wat is het verschil tussen nep-groen en echt groen?
Verkopers van energiebedrijven die laag scoren in de ranglijst, adverteren vaak toch met groene stroom. Hiervoor zijn twee redenen:
Het bedrijf verkoopt echte groene stroom, maar dit is zo’n klein deel uit het totale aanbod dat ze alsnog laag scoren. In zijn geheel draagt deze energieleverancier nauwelijks bij aan de vergroening van de energievoorziening.
Het bedrijf verkoopt sjoemelstroom. Ze verkopen dan goedkope, grijze energie in, die ze hebben groengewassen met Garanties van Oorsprong. Lees hier hoe dat precies zit.
In Alabama legde een beveiligingscamera van een tankstation het moment vast waarop een ontvoerde vrouw kon ontsnappen. De ontvoerder was ’s nachts bij haar ingebroken, waarna hij haar handen op haar rug bond en dwong in zijn koffer te stappen. De vrouw slaagde erin zich los te wurmen en het kofferdeksel te openen.
Prins Bernhard, de zoon van prinses Margriet en Pieter van Vollenhoven, bezit 102 panden in Amsterdam. Dat meldt Het Parool. De royal staat op een lijst van personen die meer dan honderd panden in de hoofdstad bezitten.
ANP/Caspar NaberLaatste update:16:37
Volgens de Amsterdamse krant is het vastgoed in de stad aantrekkelijk door de almaar stijgende huizenprijzen. Dat Bernhard veel panden bezit werd een paar jaar geleden al duidelijk. Er ontstond toen ophef omdat hij tot woede van de buurt de huur opzegde van een snackbar aan het Gerard Douplein.
Het doek voor snackbar Mash viel in oktober 2012 nadat de uitbaatster zich zeven jaar had verweerd tegen de huisbazen onder wie prins Bernhard jr. Snackbarhoudster Debby Daems zei destijds tegen Het Parool van rechtswege niets te mogen zeggen over de zaak, behalve: ‘Hoe denkt u dat ik me voel? De zaak bestaat nu 25 jaar; ik vond het een mooi moment om een punt achter het gedoe te zetten. En verder mag ik echt niets zeggen.’
Huur vervijfvoudigd
Daems en haar inmiddels overleden man huurden de snackbar sinds 1988. Prins Bernhard jr. werd in december 2005 met drie andere beleggers eigenaar van het pand via hun vastgoedbedrijf Pinnacle BV. Begin 2009 werd het huurcontract omgezet in een contract voor onbepaalde tijd, waarbij Daems een vervijfvoudiging van de huur – die daarna duizend euro per maand bedroeg – accepteerde. Niet lang daarvoor betaalde ze slechts 187 euro huur, later 750 euro exclusief btw. Volgens Bernhard nog altijd ver onder de volgens hem marktconforme 2500 euro.
Een jaar later zegde Pinnacle BV het huurcontract met Daems op in verband met 'dringend eigen gebruik.' De eigenaren wilden er zelf een luxueze afhaalpost voor Italiaans eten beginnen. De buurt kwam in actie met spandoeken en petities en ongeveer honderd sympathisanten kwamen naar het plein om te demonstreren.
De sfeer tussen beide partijen was zodanig verziekt dat Pinnacle naar de rechter stapte. Die stelde begin 2011 in een tussenvonnis het vastgoedbedrijf in het gelijk. Pinnacle had toen naar verluidt 90 panden in bezit.
Publiciteit
De prins zelf wilde destijds weinig kwijt over de zaak, maar het stoorde hem dat in berichtgeving niet de zakenman Bernhard van Oranje, Nederlander als ieder ander, maar Zijne Hoogheid Prins Bernhard van Oranje-Nassau, van Vollenhoven, de prins derhalve, domineert.
,,Daar word ik niet blij van. Het is jammer dat mevrouw Daems de publiciteit heeft gezocht en mijn naam daaraan heeft verbonden. Aan de andere kant besef ik dat bij alles wat ik doe de schijnwerper op mij gericht staat. Daar wil ik ook niet kleinzielig over doen", zo verklaarde hij in 2011.
Beste luister vrienden van Goed Verstaanbaar Online.
Dit is weer GVB en Schlagerbox van zaterdag/zondag 4 en 5 november. ECHTE VRIENDEN!! MET EEN MUZIKAAL HART VOOR MIJN PROGRAMMA DELEN DIT....... IS OOK GEZELLIG VOOR ANDEREN!
...
Dit weekend een grote special rondom het overlijden van Fats Domino en tevens aandacht aan zangeres Jolanda Claassen, dit vanwege haar overlijden op 13 oktober. ------------------------------------------------------------------------------------- Beste luisteraars:
Dit is het weekendprogramma van Goed Verstaanbaar Online; Het programma Goed Verstaanbaar en Schlagerbox van zaterdag/zondag 4 en 5 november.
DIT KEER een programma van bijna 5 uur, dat al bijna 40 jaar lang te horen is voor de doelgroep van 40-50- jaar en ouder.
U hoort de Nederlandstalige hits van gisteren, vandaag en...morgen!, Ook mooie instrumentaaltjes, Gouwe Ouwe klassiekers/evergreens. (OUWE KOEIEN UIT DE SLOOT HALEN.)... Songs die niet dagelijks zijn te horen op welke zender dan ook. Overtuig u zelf en luister mee...
KLIK OP DE-FOTO met Charléne en u kunt dan direct luisteren. Veel plezier ermee........
Deze week een aflevering van Vroege Vogels TV vol natte natuur! Menno verkent de kleurrijke wereld onderwater en Milouska onderzoekt de visstand in de Waal.
Egyptische advocaat: “Wanneer vrouwen gescheurde jeans dragen, dan is het onze nationale plicht om hen te verkrachten” !
Egyptische advocaat: “Wanneer vrouwen gescheurde jeans dragen, dan is het onze nationale plicht om hen te verkrachten”
Een advocaat heeft met enkele omstreden commentaren tijdens een tv-debat grote ophef veroorzaakt in Egypte. Volgens Nabih al-Wahsh is het “een nationale plicht om meisjes en vrouwen die onthullende kleding dragen”, seksueel te intimideren en te verkrachten”.
De prominente conservatieve advocaat deed zijn schokkende uitspraken eerder deze maand in het kader van de op handen zijnde prostitutiewet in Egypte.
“Vind jij het acceptabel dat een meisje in kleding rondloopt waarbij je een stuk van haar bil ziet?”, poneerde hij tijdens het debat. “Wanneer een meisje er zo bijloopt, dan is haar lastigvallen een patriottische plicht en haar verkrachten een nationale plicht.”
De Egyptische Nationale Vrouwenraad heeft woedend gereageerd en is van plan om klacht in te dienen tegen de advocaat en tegen de tv-zender die de man aan het woord liet. “Alle leden van de Vrouwenraad keuren deze uitspraken die verkrachting en seksuele intimidatie aanmoedigen, ten zeerste af”, klinkt het.
Het waren het tienjarige baasje van de hond en haar oom die de 45-jarige Fanroi Mochachi in hun gemeenschappelijke tuin op heterdaad betrapten omdat ze Blackie hadden horen huilen. Dierenrechtenactivisten zijn furieus omdat de man enkel een voorwaardelijke celstraf kreeg voor de verkrachting van het dier.
Mochachi beweerde dat hij twee honden had zien paren op weg naar het gezamenlijke toilet in hun tuin. de Zuid-Afrikaan was naar eigen zeggen ‘overweldigd door verleiding’, jaagde het mannetje weg en had dan zelf seks met het vrouwtje.
Een magistraat noemde de weerzinwekkende actie van de man “serieus, onnatuurlijk en barbaars”. “Het ergste is dat je getrouwd bent en een rolmodel voor je zes kinderen”, klonk het nog in de rechtbank. “En je wordt nog verwacht seksuele betrekkingen te hebben met je vrouw, hoe ga je het haar uitleggen?”
De rechter legde de man echter enkel een voorwaardelijke celstraf van vijf jaar op nadat hij voor de rechtbank van Johannesburg schuldig gepleit had aan bestialiteiten. Jaco Pieterse van de Sandton Society for the Prevention of Cruelty to Animals zegt extreem verontrust te zijn over de straf omdat Mochachi nu “ongecontroleerd weer de straat op mag”.
“We zouden liever veel strengere straffen hebben voor het seksueel misbruik van dieren die, zoals kinderen, volledig hulpeloos zijn bij zulke gewelddadige aanvallen op hen”, aldus Pieterse.
De familie van het getraumatiseerde baasje van Blackie, een meisje van tien, en omwonenden willen nu een straatverbod bekomen zodat Mochachi niet meer mag terugkeren naar hun buurt. “Seksuele roofdieren, maakt niet uit wat hun misdrijf was, moeten opgevolgd worden”, aldus Miranda Jordan, voorzitter van Women and Men Against Child Abuse. “Het is een feit dat bestialiteiten een opstapje zijn naar andere seksmisdrijven waarbij de slachtoffers kwetsbare wezens zijn zoals kinderen of jonge vrouwen
Giftige stoffen kunnen gevaarlijk zijn voor honden en katten. Denk aan giftige stoffen die ze opeten van de straat (meestal bij honden) of die ze binnen krijgen via het likken van hun pootjes & vacht, als ze ergens doorheen zijn gelopen (meestal bij katten). Bij een (mogelijke) vergiftiging is snel reageren heel belangrijk! Hoe eerder hoe beter.
Wat at de hond en wat likte de kat?
Giftige stoffen kunnen gevaarlijk zijn voor honden en katten. Denk aan giftige stoffen die ze opeten van de straat (meestal bij honden) of die ze binnen krijgen via het likken van hun pootjes & vacht, als ze ergens doorheen zijn gelopen (meestal bij katten).
Dit kunnen allerlei soorten stoffen zijn:
schoonmaakmiddelen
aanmaakblokjes
giftige planten
medicijnen van mensen
landbouwgif
enzovoort.
Wat at de hond? Waaraan likte de kat?
Meestal is het opeten van giftige stoffen onbedoeld, maar helaas komt het zo nu en dan ook voor dat mensen, die een hekel hebben aan huisdieren, dat opzettelijk doen. Als het thuis gebeurt en je weet wat je dier heeft opgegeten, zoek dan zo mogelijk een verpakking op (of kijk even op internet) om te zien wat voor stof(fen) er in zit(ten). En neem dit mee naar je dierenarts. Als het buiten gebeurt, is het vaak heel lastig om erachter te komen wat je dier precies heeft opgegeten/opgelikt.
Precieze informatie over wat je dier heeft binnen gekregen is heel belangrijk
De precieze informatie over wat je dier heeft binnen gekregen is zo belangrijk, omdat per giftige stof dingen zijn die je wel of juist niet moet doen. Dit heeft te maken met de samenstelling van de stof en het effect hiervan op het lichaam van je dier. Is de stof vet oplosbaar? Of juist water oplosbaar? Is het irriterend voor de slijmvliezen? Of wordt het heel snel in het bloed opgenomen? Dat maakt dus uit voor de behandeling.
Braken is soms goed, soms juist niet
Soms moet je een dier zo snel mogelijk laten braken, zodat er zo min mogelijk van de giftige stof wordt opgenomen in het maagdarmkanaal. Soms mag braken juist absoluut niet, omdat de stof dan de slokdarm opnieuw moet passeren en nogmaals beschadigt. Soms moet je een dier laten drinken om het te verdunnen. Soms moet je Norrit (= actieve koolstof) geven. Dit bindt de giftige stof aan zich en zorgt ervoor dat het niet wordt opgenomen in de darm.
Modder niet zelf aan!
Voordat je zelf iets gaat doen, neem altijd eerst contact op met je dierenarts en overleg wat er moet gebeuren. Soms kan het thuis, maar soms moet je ervoor naar de praktijk komen. Bij een (mogelijke) vergiftiging is snel reageren heel belangrijk! Hoe eerder hoe beter.
Een betere manier om pesticiden van appels te wassen
Het schoonmaken van een appel met een doek kan wat stof en vuil verwijderen, maar het verwijderen van residuen van bestrijdingsmiddelen vraagt een beetje meer werk. Onderzoekers rapporteren nu in het ACS Journal of Agricultural and Food Chemistry, dat appels met een algemeen gebruikt huishoudelijk product - baksoda - aan de oppervlakte kunnen gereinigd worden van residuën.
Het gebruik van pesticiden kan de opbrengst van de gewassen helpen verhogen, maar door de jaren heen is bezorgdheid ontstaan over hun potentiële effecten op de gezondheid. Wassen kan een effectieve strategie zijn om pesticiden te verwijderen en het is standaard praktijk in de voedingsindustrie. Maar sommige van de plantenbeschermende verbindingen die door vruchten en groenten geabsorbeerd worden, kunnen niet gemakkelijk worden verwijderd met de huidige reinigingsmethoden. Lili He en collega's wilden weten welke wasmethode de bestrijdingsmiddelen het meest effectief kan verminderen.
De onderzoekers hebben twee algemeen gebruikte pesticiden toegepast - de fungicide thiabendazool, waar uit vroeger onderzoek is gebleken appelschillen kan doordringen en het insecticide phosmet. Vervolgens werden deze appels gewassen met drie verschillende vloeistoffen: leidingwater, een oplossing van 1 procent bak /water en een Amerikaanse-EPA-goedgekeurde commerciële bleekoplossing die vaak bij de productie wordt gebruikt. De oplossing met baksoda was het effectiefst bij het verminderen van pesticiden.
Na 12 tot 15 minuten werd 80 procent van de thiabendazol verwijderd en 96 procent van de phosmet. De verschillende percentages zijn waarschijnlijk uit te leggen door de grotere absorptie van thiabendezol door de appel. Uit afbeeldingen bleek dat thiabendazol tot 80 micrometer diep in de appels was ingedrongen; phosmet werd gedetecteerd op een diepte van slechts 20 micrometer. Het wassen van de producten met ofwel gewoon kraanwater of de bleekoplossing gedurende twee minuten, volgens de industrie standaard, was veel minder effectief.
Rosamund Young with one of the 113 grass-fed cows she farms at Kites Nest on the flanks of the Cotswolds. Photo Credit: Graeme Robertson for the Guardian
I'll see who is in the mood for talking,” says Rosamund Young, strolling across a steep field on the Cotswold escarpment. “Hello, are you busy? You’re very nice, yes you are. Don’t walk off.” Young pauses, empathizing with Celandine’s shyness. “She doesn’t like being photographed any more than I do.”
“She won’t know she’s being photographed,” harrumphs Graeme Robertson, the photographer. Or will she?
For Celandine is a pale, horned and handsome crossbreed cow. And Young has written The Secret Life of Cows, a book based on tending generations of cows on her family farm that challenges casual assumptions. If given liberty, cows form intense friendships. They communicate with people, invent games, babysit, forecast the weather and open closed gates. They can even self-medicate, choosing to eat certain plants when poorly. Most profoundly, Young has realised that this herd species is notably individual. Each one of her 113 cows has a name. Sometimes Young rather disconcertingly refers to them as “persons”. And she writes: “The animals themselves are by far the most qualified individuals to make decisions about their own welfare.”
Up here on Kites Nest Farm, the only sound is the gentle tearing of grass and the contented puffing of bovine breath. So I don’t quite realise that I’m the one being interviewed. By the cows.
When we sit down later, in the kitchen of her gorgeous old farmhouse, Young reveals that the cows are her character judges. On the hillside, Dot eventually poses for some pictures for Robertson.
“The cows know he’s a nice person. If he wasn’t they would walk off,” says Young of the photographer. “You can be charmed by a person, but a cow can’t.” Three times her cows have reacted badly to visitors, – warning her, she believes, of their bad character – although one unfortunate woman had simply worn strong perfume. (One of Young’s smaller revelations is that cows hate artificial scent.)
Young, 64, has lived on a farm since she was 12 days old, when her father obtained a tenancy on a council farm with no electricity or telephone. But she’s not exactly a cow-whisperer. “If I’ve got someone with me I’ll tell them what the cow is thinking, just like Johnny Morris [the presenter of 70s TV show Animal Magic]. It’s a bit of an affectation,” she says with typical self-effacement.
In reality, she has no truck with cheap tricks. “Some farmers will always scratch the top of a cow’s tail and the cow goes into ecstasies. I don’t like doing that. It’s using your power to make them like you. If a cow doesn’t like me, that’s fine.” Mostly, she communicates non-verbally, placing a hand on them. “You don’t need to talk. It’s the presence, or feeling calm.” And cows talk back to her: they may push, moo or simply seek her out, standing outside her kitchen window if they have a problem.
When Young was 13, she brought some young cows back to their main herd after a summer in a distant grazing field and remembers noticing how one stood intently “talking” to her mother. “I thought, crikey, they’ve missed each other,” she says. “We didn’t know they even knew each other because that calf had been taken from its mother at birth. In those days we were not as sensitive to their needs. Gradually it dawned on me. That was what farming life was, you just farmed and noticed things.”
Young has noticed more than most, perhaps because she is deeply rooted in one place. She has never had a passport and is stressed about her first-ever trip to a book festival. “Going anywhere is monumentally worrying.”
The Secret Life of Cows was originally published by a small farming press in 2003. It was rediscovered when a Faber sales rep spotted a favorable reference in Alan Bennett’s diaries. Young has never met Bennett, although he sent her an appreciative postcard. “He bought the book because he thought it was a stupid title and read it thinking he’d hate it, and he didn’t,” says Young. “I love being called an author. It’s an enormous compliment, but I think I’m a ghostwriter for the cows.”
Young has been so bound to her farm partly because she has devoted most of her life to caring for her chronically sick mother. “She got very severe reactions to any food that wasn’t organic,” says Young. “When we grew our own wheat, milled our own flour, had our own milk, cheese and butter, I could keep her fairly pain-free and happy. That made me more aware of the power of food to make people well.” Since her mother’s death six years ago, she has farmed in partnership with her brother, Richard, and now also her partner, Gareth Williams.
The Youngs have been organic since 1974, and farm free-roaming beef cattle. The animals stay in family groups – or sometimes not, for she reveals some mothers fall out with grandmothers over how to raise a calf. Their pastures are full of “weeds” because they have realized that cows seek out different plants for a balanced diet. If injured, a cow will often eat willow.
Cows fed solely on grass may not sound radical but intensively farmed cows are stuffed with maize or soya-beans. “Cows need grass, they don’t need cereals. They are ruminants,” says Young, firmly. Cereal-fed cows produce less healthy meat, too: factory-farmed beef has a much lower proportion of healthy Omega-3 fats than grass-fed beef, for instance.
Just as Young believes cows know best, so she is deeply reluctant to dispense advice to farmers—or to the urban majority. Reconnecting city to countryside can only be done through food, she believes. And “farmers hate to be criticised. I would just say, in general terms, the better you get to know an animal, the more use you can be to it.” For instance, because she can safely get close to her cows, she can check one for mastitis without spending an hour putting it in a crush and calling a vet.
That’s pragmatic, but Young’s intimate understanding of her cows is also very moving. On one occasion, two cows gave birth to dazzlingly white calves within 24 hours of each other. “The first calf walked over to greet the new arrival and stared at him as if looking in a mirror. They became devoted and inseparable friends from that minute,” she writes. “The White Boys lived in a world of their own; in the midst of a large herd but oblivious to it. They slept each night with their heads resting on each other. They were magnificent: tall, gentle, independent, kindly, though not over-friendly, noble.”
The Secret Life of Cows may be full of life but it is coy about death. “I cheated in a way,” says Young. “I didn’t know how to go into ... ” Most of her calves’ good lives end, aged two. Young does not say goodbye, but makes a point of taking them to the abattoir. How does she feel when a cow goes? “I went through a phase of finding it incredibly difficult. I’m OK about it now,” she says. What happened to the White Boys? “Oh, they got eaten. They went together, in a horse box. I drove them to the abattoir and they got killed within seconds of each other.”
Young respects her cows but must wrestle with other feelings. “I love them to bits. I put myself out to get up in the middle of the night, anything to make them happy. But I can’t afford to be sentimental. I can miss them but that’s my problem. They don’t need to know that. I just need to get them in a businesslike way to the abattoir.”
Young believes good meat is part of a balanced diet and Britain’s climate and geography make meat production the only truly sustainable land use on its grasslands. Her slopes are too steep to grow crops and vegan diets dependent on imported soya beans from ex-rainforests don’t appear to be sustainable. At times, however, she sounds rather like animal rights philosopher Peter Singer. Cows, Young writes, “should be given the wherewithal to succeed as animals, not as some inadequate servants of man”.
Shouldn’t she be vegetarian? “Being a vegetarian doesn’t do anything for animal welfare. If you become an abattoir owner and make sure animals are killed well then you’re doing something for animal welfare, but just giving up meat you’re not.”
It may be possible to give cows a good life but Young is critical of the way they die. Hundreds of abattoirs have closed. She used to take her animals seven miles to the nearest one; now it’s 37 miles. She would much prefer on-farm slaughter but this is barred by the EU. Young devised the concept of mobile slaughterhouses—a hi-tech trailer that could visit farms—but the two that were constructed proved unviable because of expensive regulations, including the need for an on-site vet who billed at £100 an hour. “The young animals that go to be killed, the two-year-old boys, I would guess most of them don’t know what’s going to happen. Most. The older cows know more. Some of them think, ‘This isn’t right, why am I not at home? That smells funny.’ There are levels of intelligence and therefore levels of stress and suffering. It’s not perfect, it’s never going to be perfect.”
Young breaks off and says she really must prepare to leave Kites Nest farm for her book festival debut. She mocks her own nerves with a laugh. “It’s almost as though I’m going to be slaughtered tomorrow and I’m never coming back.”
The Secret Life of Cows by Rosamund Young is published by Faber (£9.99). To order a copy for £6.99 go to guardianbookshop.com or call 0330 333 6846. Free UK p&p over £10, online orders only. Phone orders min p&p of £1.99
‘Waarom krijgen vluchtelingen gratis zorg en kunnen wij onze medicijnen niet betalen?’ !
Wilders is woest: ‘Waarom krijgen vluchtelingen gratis zorg en kunnen wij onze medicijnen niet betalen?’
Dat is een goede vraag, ja.
De vonken vliegen er vandaag weer af bij het debat over de regeringsverklaring van nachtmerriekabinet-Rutte III. Daarbij kan werkelijk elk facet van het nieuwe regeringsbeleid aangesneden en bediscussieerd worden, zoals dan ook wordt gedaan. Het moge natuurlijk geen verrassing zijn welk thema PVV-voorman Wilders nog even graag extra aandacht geeft: het asielbeleid.
En daar ging hij vandaag nog harder dan we van hem gewend zijn op los. Terwijl Mark Rutte het maar druk had met het verdedigen van zijn regeerakkoord, kreeg hij deze vraag naar zijn hoofd geslingerd door Wilders: ‘Hoe kan het dat gewone Nederlanders de kosten van medicijnen niet of nauwelijks kunnen ophoesten en asielzoekers dit allemaal gratis krijgen?’
Ja, daar zijn we allemaal wel benieuwd naar.
Zoals Wilders echter ook aangaf: medicijnen zijn slechts het topje van de ijsberg. Asielzoekers krijgen gratis onderdak, zorg, onderwijs… allemaal dingen waarvoor wij met zijn allen gewoon moeten betalen. En dat is logisch: niets in het leven is gratis. Tenzij je illegaal in een bootje hierheen komt en je hand ophoudt, natuurlijk. Want dan wordt het je aangeboden, omdat je ‘zielig’ bent. Omdat zorgen voor mensen uit andere landen kennelijk een hogere prioriteit geniet dan zorgen voor de mensen die op je gestemd hebben. Je weet wel: ‘Nederlanders’ noemt men die.
Rutte’s antwoord? ‘Sommige dingen horen nou eenmaal bij een fatsoenlijke opvang.’ Misschien als het geld tegen de plinten klotst ja, maar niet als je eigen bevolking – mensen die zowaar iets bij hebben gedragen aan dit land in hun leven – er voor de zoveelste regeerperiode geen cent op vooruit gaat. Oké, dat is niet helemaal waar: op sommige punten gaan we erop vooruit, maar helaas op andere weer net zo hard achteruit. En dat valt inderdaad niet uit te leggen.
In de Japanse vossenopvang Miyagi Zao Fox Village weten ze wel hoe ze hun dieren blij maken.
Als de verzorger met een emmer eten binnenkomt gaan ze compleet door het dolle. De opvang herbergt zo’n 100 vosjes, die door het publiek bekeken kunnen worden.
De raadselachtige dood van tientallen Baikal-zeehonden heeft geleid tot bezorgdheid bij de Russische autoriteiten en biologen over een epidemie bij de zeldzame diersoort. Op de oevers van het Baikalmeer in Siberië zijn de afgelopen dagen meer dan 140 dode zeehonden aangespoeld, zeggen de autoriteiten in de stad Irkoetsk.
Alle gevonden kadavers zijn van “volwassen en krachtige dieren, 80 procent zijn drachtige vrouwtjes”, aldus de verklaring. Experts zijn al dagen op zoek naar de oorzaak van de massale sterfte.
De Baikal-rob is een van de weinige zeehondensoorten die in zoet water leven. Met een lengte van meer dan zeshonderd kilometer en een diepte van meer dan 1600 meter is het Baikalmeer het grootste zoetwaterreservoir ter wereld en een populaire toeristenbestemming.
De Russische autoriteiten schatten de populatie aan Baikal-zeehonden op ongeveer 128.000. Sinds 1980 is de vangst op de zeehonden streng gereguleerd.
Ruim honderd gezinnen gedupeerd na inbraak bij voedselbank: ‘Ze begonnen te huilen’ !
Ruim honderd gezinnen gedupeerd na inbraak bij voedselbank: ‘Ze begonnen te huilen’
Nederland wordt steeds meer een crimineler!
REGIO – Wat een mooie dag had moeten worden voor 110 gezinnen in Krimpenerwaard, eindigde vrijdagochtend in een nachtmerrie. Onbekenden braken afgelopen nacht in bij de Voedselbank Krimpenerwaard in Schoonhoven en vernielden tientallen dozen met voedsel. Daardoor staan de gezinnen nu met lege handen.
‘Ik stond met de tranen in mijn ogen te kijken naar de ravage’, vertelt bestuurslid Randa El Ayachi. ‘Ik was gebeld door mijn moeder. Toen ik aankwam, was iedereen aan het huilen. Langzaam druppelden de andere vrijwilligers binnen. De een na de ander begon te huilen. Rond 10.00 uur kwam de cliënten. Ook zij begonnen te huilen.’
De onbekende of onbekenden kwamen binnen via de achterdeur. ‘In ons pand zat vroeger een juwelier. De deuren en kozijnen zijn van hardhout, dus extra sterk. Die breek je niet zomaar open. Ik denk dat ze een breekijzer of iets dergelijks hebben gebruikt.’
Hasselt Jagers hebben eind vorige week 56 everzwijnen geschoten in Hechtel-Eksel. Noodzakelijk, want de populatie is er dramatisch gegroeid, met alle bijhorende overlast. Toch keerde de publieke opinie zich opnieuw massaal tegen de jagers. “Mensen begrijpen de jacht niet meer, maar het is net dankzij ons dat er nog zoveel klein én groot wild rondloopt”, zegt Didier Louwette (36).
Waar de jacht een halve eeuw geleden nog volkomen normaal was in ons land, hangt er tegenwoordig steevast een negatieve connotatie aan vast. Wie jaagt, durft daar bijna niet meer publiekelijk voor uitkomen. ‘Het zijn moordenaars’ of ‘ze hebben geen hart’: vooroordelen die maar vaak hun deel zijn. Maar klopt dat ook? Niet zo volgens Didier Louwette uit Zepperen, die vorige week zaterdag zelf vijf van de 56 everzwijnen schoot.
Het werd een groot succes genoemd, die jachtpartij. Voor velen klonk dat vreemd.
“Misschien wel, maar de populatie everzwijnen is in die regio echt problematisch groot. In een gebied van zo’n 2.000 hectare hebben we op één dag ongeveer 250 dieren geteld. Dat is énorm veel. Zo’n drijfjacht is dan het enige wat werkt, ook al is het niet meteen de mooiste vorm van jagen. Eigenlijk is het pure verdelging.”
Is dat niet saai, zo uren wachten tot er een zwijn passeert?
“Zeker niet. Via loting krijgen zo’n 25 jagers hun post toegewezen. We zitten dan verspreid, op ongeveer driehonderd meter van elkaar. Iedereen krijgt een ‘hoogzit’, waardoor je zo’n drie meter boven de grond zit. Een twintigtal drijvers ‘duwt’ dan als het ware de groep everzwijnen onze richting uit, met de jachthonden voorop. Je zit daar dan helemaal alleen in je torentje, volledig geconcentreerd - al hebben we wel contact via walkie-talkies. Maar zodra er iets ritselt tussen het groen, of je de honden in de verte hoort aankomen, weet je dat de kans groot is dat er een groep everzwijnen aan zit te komen. Dat geeft een adrenalinestoot, hoor.”
En dan? Gewoon aanleggen, schieten en raak?
“Het wordt bijna wiskunde. Zo’n everzwijn haalt in volle spurt een snelheid van 50 kilometer per uur. Als het dier evenwijdig met jouw positie loopt, moet je er dus pakweg anderhalve meter vóór schieten. De kogel verlaat de loop met een snelheid van 800 meter per seconde, dus het komt neer op de milliseconde. Ik heb die dag zeven schoten gelost, en vijf keer raak getroffen. Als je zo’n dier in de flank raakt, is het ook vrijwel op slag dood.”
Begrijp je dat veel mensen tégen de jacht zijn?
“Het probleem is dat velen niet weten hoe die wereld werkt. Net zoals veel jongeren niet beseffen dat hun stukje vlees of glas melk ook afkomstig is van een varken of koe. Jaarlijks worden op de Belgische wegen bijna 2.500 reeën doodgereden. Je wagen is dus ook een potentieel jachtwapen. En er zit nu eenmaal wild in ons land - naast everzwijnen bijvoorbeeld ook vossen of herten - dat geen natuurlijke vijand heeft. Dat is altijd zo geweest. Mochten we morgen stoppen met jagen, dan zou de fazant uitsterven omdat de vos ‘zich dan helemaal kan laten gaan’.”
Hoor ik nu een jager die dankbaarheid vraagt?
“Boeren die hun akkers vernield zien worden door everzwijnen of bosduiven zijn ons dankbaar, ja. Maar er komt zoveel meer bij kijken dan schieten alleen. Hier in Zepperen beheren we met een aantal jagers een gebied van 600 hectare groot. We onderhouden het gebied en voederen de dieren van januari tot eind september. Kraaien en eksters houden we weg, terwijl we het aangenaam maken voor klein én groot wild. Op 1 oktober start dan het jachtseizoen, en pas dan komt er een geweer aan te pas. In die drie maanden jaag ik eigenlijk maar dertig dagen. We schieten op kleinwild, zoals hazen, fazanten en bosduiven. Maar we schieten niet zomaar op alles wat beweegt. Een reebok van vier jaar jong schiet ik niet. Net zomin als een zeug met jongen - dat krijg ik niet over mijn hart. Ik heb ooit bij slechte zichtbaarheid op een zeug geschoten. Pas na het schot zag ik de jongen lopen. Daar ben ik twee dagen niet goed van geweest.”
Jagen wordt meestal doorgegeven van vader op zoon. Ook bij jou?
“Inderdaad. Mijn zoontje van vier gaat ook al mee. Hij zit dan naast me - met oorbeschermers op. En hij vindt dat geweldig. Mijn vrouw is afkomstig uit Hongarije en haar vader is ook jager. Meerdere keren per jaar trek ik erheen om te jagen. Zij begrijpt goed waar ik mee bezig ben, en geeft me daar ook alle vrijheid in.”
Hoe zie je de toekomst van de jacht in ons land?
“In Vlaanderen zie ik het ooit verdwijnen, vrees ik. In Wallonië zeker niet. Maar ik zou niet zonder kunnen, het is mijn grootste liefde. Het is pure ontspanning, in een oase van rust. Op de trofeeën aan mijn muur ben ik fier, ja. Elk gewei is een herinnering die ik met een goed gevoel bovenhaal.”