De weergoden begroeten ons stormachtig vanochtend. Het is nog donker als we in Hemiksem de boemeltrein nemen. Via vlotte overstappen in Berchem en Aarschot staan we een paar uur later bij de voetbalkantine van Holsbeek. Mannen van de IJsetrippers vormen ons ontvangstcomité, Peter op zijn eentje, Kamiel en Roger met hun respectievelijke damesclubje. De aangekondigde 20 km blijkt een 27 km te verbergen maar dit is voor mij vandaag een lusje te ver. Op pad dan maar voor de kortere afstand. Het eerste tarmacje loodst ons naar een snel vliedende beek. We lopen een heel eind stroomopwaarts langs de Winge, een heerlijke ploeterpartij door een mix van modder en platgetrapt gras. De toon is gezet. Even verpozen over fietspaden langs vele weilanden tot de Uithemmolen, met merkwaardig verbouwd huis van de watermolenaar. We gaan weer met z’n allen ploeteren langs vele grachten. Heerlijk puur natuur wandelen al is het meer schaatsen. De geplande 6,6 kilometer tot Kortrijk-Dutsel duurt zo al gauw anderhalf uur maar geen wandelaar die dit jammer vindt.
Erg drukke rustpost overigens maar we vinden een plekje om te pauzeren en de innerlijke mens te versterken. Terug op pad voor een lus van 8 km nu, nog steeds Peter achterna. Een lekker lopend kasseitje zet ons af hoog in de velden. Na een splitsing vechten we ons een weg door modder en tegen de wind door het groene Hageland. Een zacht lopend tarmacje kan zowaar op waardering rekenen, even de beentjes tot rust laten komen. Vierbunder lees ik dan op een naambord. Lekker pittig dus opnieuw met als toetje de zompige beklimming van de Uilenberg. What goes up must come down en we kunnen op het plateau nog eens op adem komen alvorens terug naar de dorpskern van Kortrijk af te dalen, Franske en zijn maatjes achterna. Nog steeds druk in de zaal, wandelaars blijven echt wel NOOIT thuis !
Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg. Opnieuw het kasseitje van daarstraks en wederom met ‘wind op kop’. We vechten ons naar de volgende holle weg en rustige veldwegen tot Dutselhoek. Stilaan neemt de menselijke bouwwoede opnieuw de bovenhand. Enkele achterafjes loodsen ons terug naar de plaatselijke Koning Voetbal en … de Duvelkes. De IJsetrippers-familie groeit intussen aan met Ghislaine, Nestor en zowaar onze voorzitter, net terug van zijn ‘heimat’. Voor ons echter hoog tijd om de bushalte op te zoeken, De Lijn bedient ons slechts om de twee uur. Wandelden we een ganse dag bij een droge hemel, de ganse reis naar Hemiksem is het nat, natter, natst. We hebben geluk gehad vandaag en hebben kunnen genieten van een leuke tocht zoals we ze in het Hageland verwachten.
2017 zit er op, met zijn goede en minder goede kanten. Hierbij wens ik alle lezers een spetterend wandeljaar 2018. Wij beginnen morgen al bij Thor in Roosendaal.
De weergoden beloven het vandaag droog te houden en dus ga ik nog eens op pad. Kan nu ook in het weekend de trein nemen vanuit Hemiksem en maak daar natuurlijk dankbaar gebruik van. Steek daarbij ook nog eens de taalgrens over, Jacquy is zowat mijn snelste medewerker uit Wallonië wat aantal deelnemers betreft en dus vind ik dat er een dank U moet zijn. Gembloux dus, makkelijk reizen, drie treinstellen ver. Pik op Facebook de gewijzigde startlocatie op en laat Google Maps de route uitzetten. Helaas …straatnaamborden zijn in de Naamse stad een zeldzaamheid en dus lopen heel wat wandelaars af en aan, tevergeefs zoekend naar de startlocatie. Ook ik loop fout, mis een haakse bocht van de Rue Coquelet, en wordt door een ‘local’ op het juiste pad gezet. Ben denkelijk zo’n 15 jaar geleden uit de Foyer Communale vertrokken zijn, zo ver reikt mijn aardrijkskunde niet.
Op pad dan voor 21 km met niet minder dan vier rustposten, naar mijn smaak een beetje te veel. Mag meteen een betonnen fietspad bewandelen langs riviertje l’Orneau glooiende groene weilanden tegemoet. Voorbij de eerste hoeve en zijn uitgebreide veestapel lekker vettig verder langs het water. Tarmacje dan, klimmende kerkwegel naar golvende akkers. Opletten waar je de voetjes neerzet wat het natte wegdek komt nauwelijks boven het vriespunt uit. Ferme du Villez blijkt een tot op de draad versleten hoeve te zijn. Loop Corroy-le-Château binnen en tot bij de eerste controle na een kleine vier kilometer. Loop gelijk door voor 21 – 1x. Mini kasseitjes onder de sloffen, zachtjes klimmen rond hoeve, château en bos. Het open veld in dan met bieten onder zeil, een mesthoop ook. Het winterzonnetje brandt zich een weg door nevelslierten. Gewoon vierkantje lopen van 4 kilometer veldwegen om terug in Corroy aan te komen. Ruim 8 kilometer op de teller, een haast verlaten zaal op het middaguur en hoog tijd om de schoofzak aan te spreken.
Een kerkwegel stuurt mij terug het dorp uit. Bij volle zon mag ik parallel een prachtige groene vallei lopen, mini beekje in het midden. Loze vissertjes doen warempel hun ding bij een kouwelijke vijver. Wandelaars mogen lekker ploeteren richting bosstrookje en langs de rand ervan naar een gigantisch pachthof. Wat volgt zijn golvende wegen, tarmac en kassei een leuke afdaling onder twijgenbaldakijn ook. Woef zegt woef maar laat de wandelaars verder ongemoeid. Pittig en nattig klimmen nu dwars door een berkenbos richting spoorbaan. Terug de bewoonde wereld in met een sociale woonwijk en de rustpost in een sobere Salle des Fêtes. Ben weer ruim 5 kilometer gevorderd.
Blik op de klok, zou graag de trein van 15:01 halen. Moet dan node het parkoers zo’n drie kilometer inkorten. Toch nog een extra lusje hier in Haute Bise. Laveren rond de ruime plassen van een grindweg die de wandelaars een verdieping lager afzet bij een bosrand. Heerlijk wandelen in de opnieuw grijze dag over graspaden langs hagen van meidoorn en maretak hoog in de bomen. Stevige klim tot Haute Bise en dan nog een kleine twee kilometer tot de finish. De woonwijk wordt blijkbaar uitgebreid met fraaie appartementen in wit en grijs. Lijkt zelfs op een grijze winterdag zomers. Door stille straten zak ik finaal terug naar de Foyer. Probeer de omgekeerde en nog steeds naamloze straten van deze ochtend. Komt nu dus wel goed. Heb nog de tijd om een frietje te ‘steken’ tot de trein en geniet van een rustige reis terug naar Hemiksem. Jacquy, dit was een leuk parkoers met verrassend veel natuur, ben een tevreden wandelaar.
Het is grijs, grauw en nat als ik vanochtend opsta. Heb helemaal geen zin in wandelen. Met lood in de schoenen stap ik naar de bushalte wetend dat na een loodzware maand november een frisse neus meer dan geboden is. Voel mij weer wat beter en thuis in Antwerpen-Centraal, het boemeltje richting Brussel zal mij afzetten in Weerde, locatie waar ik denkelijk nog nooit aan een wandeltocht begonnen ben. Stap alleen richting start in een drukbeklant zaaltje D’oude School. Nooit Moe Boezinge is er te gast op bus uitstap. Nooit moe … dat kan ik niet meer zeggen dezer dagen. Meteen een eerste duiding overigens, aangepast parkoers wegens wateroverlast en de 20 km is een 8 + 12 vanuit de startzaal. Kilometer is kilometer denk ik dan.
Een eerste keer op pad voor 7,2 km langs de Dorpvoetweg tot de prachtige witgele kerk van Weerde. MTB-ers zijn blijkbaar ook actief vandaag maar ik kom de modderduivels nauwelijks tegen. Aan de overkant van een drukke steenweg een naambordje Visvijver Weerde. De vlag dekt de lading niet echt. Een ruime plas inderdaad maar ook een prachtig stuk natuur met glimmend witte berk prominent aanwezig. Weerde ligt aan de zuidrand van Mechelen en dus lopen er heel wat ‘ijzeren wegen’. Stap onder een paar oude bakstenen bruggen door, loop door enkele straatjes tot de Limietvoetweg. Heerlijk stappen meteen langs weilanden afgezoomd met jong hout. De Damvoetweg zet mij vervolgens terug af tussen de bebouwing van ouder naar nieuw. Een kort strookje Zenne-arm en ik ben terug bij de start. Tijd voor een innerlijke versterking, een pas gebakken braadworst, daar ben ik altijd voor te vinden.
Tweede ronde nu, ruim twaalf kilometer lang met een rustpost in het Vilvoordse Houtem. Genieten van de kronkelende Zenne vanop de grasdijk en vervolgens een veldkasseitje. Loop moederziel alleen door de Weerdsesteenweg. Het betonparkoers stuurt mij rondom de drukke E19 langs de gemeenten Elewijt, Steenokkerzeel en Vilvoorde. Ik loop achterlangs en eindelijk onverhard bij de kazerne van Peutie en dan door de Houtemse Damstraat (niet te verwarren met die van Weerde en de start !) tot de rustpost. Vraag meteen aan de helpers of de Zennetrotters hun parkoersen in Engelse Mijlen uitdrukken. Heb exact 3 uur gestapt over nog geen 14 km ! Maar niet getreurd, heb een trein om het uur en een Duvelke dat smaakt altijd.
Nog zes kilometer voor de boeg. Het is al duister als een groepje sterkhouders de Brandvoetweg inslaat en toch is het nog maar 14h30. De aansluitende Steenmolenvoetweg stuurt ons puur natuur in. Aanvankelijk akkers van gemalen maïs en schapenweiden, verderop jong bos richting Rubenskasteel. Ik ontwaar de eerste maretak hoog in de bomen. De Steenvaartdreef, afgezoomd met bruinblad jonge beuk stuurt ons, middels wat hemels gespetter, linea recta naar de Zenne. We kronkelen heerlijk mee over graspaden langs een oude Sluistoren tot we opnieuw in Weerde aankomen. Ik ben net 5 minuten te laat voor de trein naar de Koekenstad en neem dan maar een ‘warming-up’ pauze tussen de West-Vlamingen. Morgen is het weer werkendag.
Basel zien en sterven, dat is zowat de samenvatting van mijn laatste twee weken. Een heel divers gezelschap van 35 cursisten werd zwaar op de proef gesteld door enkele specialisten in tand-implantologie. Een heuse bonte bende uit vrijwel alle continenten, van Hong-Kong en Singapore over Iran tot Brazilië en Peru. Een heel verschillende invalshoek ook, tandartsen uiteraard maar ook ingenieurs, juristen en zowaar een economist uit het onooglijke België. Allen moesten voor het eindexamen 75% halen en iedereen slaagde, uw dienaar met 78,13 % of 62 juiste antwoorden op 80 vragen. Gisteren zaterdag dan een relatieve pauze ingelast met bezoek aan de Antwerpse Vogeltjesmarkt en een werkdag Beneluxwandelen. Vandaag ‘the real stuff’ met het afscheid als organisatoren van Theo en Olympic Deurne. We gaan ze missen net zoals voor een paar weken de Police de Jette.
Met een goed gevulde bus vanaf de Rooseveltplaats en een drukke startzaal zo rond 09:00, zo zien we het graag. Theo had mij gewaarschuwd, geen rustpost meer in Oelegem wegens nieuwe gemeentelijke reglementen. Wordt dus drie keer Halle (Zoersel). In de staart van een ochtendlijke bui vertrekken we samen met Dave (van Oelegem) over het kerkplein en dan een villawijk in. Linea recta richting antitankgracht en puur natuur. Heerlijk stappen door wild bos met een ondergroei van immer groene varens. Nat ja, uiteraard, maar toch vrij goed begaanbaar al is het opletten niet te struikelen over de vele boomwortels. Strookje Sniederspad en dan langs domein Martinus en een kapel ter ere van Sint-Jozef. Bekend terrein uiteraard. De Heilige Geestweg loodst ons Halle binnen en de bomvolle rustpost bij Sint-Maarten. We vinden nog twee stoelen in een hoekje om even de innerlijke mens te versterken. Zijn ruim een uur onderweg.
Op pad voor een eerste lus van iets meer dan 7 km. Aanvankelijk over het landelijk tarmac van Berkemei. We pikken in het groen Marleen & Yvo op. Er vormen zich spontaan twee gezellig kletsende koppeltjes terwijl we door de Halse bossen in de omgeving van het Boshuisje wandelen. Stappen nog steeds in het groen onderaf een autosnelweg, de kilometers verdwijnen ongemerkt in de kuiten. Zitplaatsje zoeken bij de nog steeds bomvolle zaal, we kunnen zowaar een fris terrasje doen. Het tweede lusje is slechts 4 km lang. Meteen de sparrenbossen in bij een straat met de merkwaardige naam Flikkersteert. Linda vermoedt dat deze verwijst naar de lokale naam voor … vlinders ! We doorkruisen Halle-velden, de plaatselijke ruimte voor chalet woonsten. Er staan echt mooie exemplaren tussen in vernist hout. Nog even villaatjes kijken en een laatste pauze bij Sint-Maarten.
Nog ruim een uur wandelen tot Schilde en we beginnen eraan midden een bonte bende over smalle paadjes slingerend tussen sparren en loofboompjes, de Liefkenshoek. Dan komt de brede en kaarsrechte Kantonbaan aan de beurt, half verhard. Fikse regen en zonneschijn wisselen elkaar voortdurend af. Renier Sniederspad, een naam als een klok voor de geoefende GR-wandelaar. We volgen onze illustere voorganger onder meer langs een lieflijk beekje tot we de bebouwing van Schilde-dorp bereiken. Einde tocht ? Niet meteen voor ons al laten we ons wel een eerste Duvelke smaken.
Patje Kloek had aangegeven dat er een extraatje van 5 km kon gewandeld worden. Volg de 10 tweede maal adviseert Theo. Zogezegd zo gedaan. We bewonderen aanvankelijk de massieve landhuizen van de Bellevuedreef. Duiken dan het park van Schilde in. Geen krakende of vallende beuken dit jaar, gewoon genieten van puur natuur in peis en vree. Uitbollen doen we natuurlijk weer langs een zone waar Schilde beroemd voor is. Duvel nummer twee wordt soldaat gemaakt en dan is het tijd om afscheid te nemen. Ruim 1600 wandelaars voor hun allerlaatste organisatie, het was meer dan verdiend voor Olympic. Volgend weekend, en na mijn doopweek in Diegem, ga ik een weekendje aan de slag in Hoeilaart. Ik hoop er U te mogen begroeten.
