De weersvoorspellingen zijn bar en boos Martin, maar toch wil ik die Kurtiaanse 32 km lopen. De vraagtekens staan in Chris zijn ogen vooral nadat hij mij om 08:00 moet wakker bellen. Het is miezerig als we naar de startlocatie lopen, 450 meter ver, er zijn haast meer helpers dan wandelaars in de zaal. Annieken is al op pad, moet kunnen ‘driebbelen’, haar eigen ding doen. We vertrekken rustig langs de Karmelieten en de Dender. De eerste klim loodst ons langs het ’buitenverblijf’ van mijn maatjes, de volkstuintjes van Giesbaarge. Blubberen zullen we vandaag en de eerste glijpartijen worden ons deel richting Onkerzele en dwars door de akkers. Zakken dan naar de plassen van De Gavers, een mix van ploeteren en meer verhard. Afsluiten dan door een wijk van recente signatuur en een eerste keer stoppen in het wandelbefaamde schooltje van Onkerzele. Helpers zijn het met ons eens, het is erg stil vandaag.
Klimmen naar de dorpskerk nu, schuifelend natuurlijk, dan het weidse golvende achterland van Giesbaarge in met een afwisseling van verhard en onverhard, eens te meer. Voorbij natuurcentrum Helix even beton klimmen om puur natuur op te zoeken. Vettig, haast onbegaanbaar strookje langs een wilgenrij en dan de klim van de Bosberg aanvatten …in het bos inderdaad. We hebben het allebei lastig, nemen af en toe een pauze en bereiken de staminee bij de top voor een eerste wandelaarsdrankje. Chris nog steeds met vraagtekens maar de lokale lus lopen we wel. Langs de rode mast en verderop zakken in het landschap met prachtig zei het nevelig vergezicht. Tijdje beton lopen aan de Galmaardse kant en dan stevig klimmen door een modderig bos, slieren van boom tot boom. Even betonpauze en dan ‘le moment suprème’, we waren door ons konijntje verwittigd. Een pad kan je de volgende helling niet noemen. Gewoon door God zijnen akker naar de top, blub,blubber,blubberst. Verdomme dit vergt krachten. We laten Marij & Willy achter ons. Zijn blij de camping te bereiken en ons te kunnen laten uitbollen tot de tweede pauze op de Bosberg.
Voorzichtig zakken dan dwars door het Raspaillebos. Helaas neemt de regen gestaag toe. De linea recta door het open veld onderaf Onkerzele en de klim van de Stuivenberg zijn een marteling. Den Ouden Berg rond en naar het Koetshuis, voor Chris is het welletjes geweest. Annieken blijkt intussen het volledige parkoers af te triepelen, ik wil niet onderdoen. Met Chris beklim ik een eindje van de fietsmuur, zak dan naar het Heilig Hart en verlaat hem bij de volgende splitsing. Heb even spijt bij een paar potige stukjes maar vind mijn adem weer op een vlak en modderig stuk langs een watertje. Nog even wat trappen overwinnen en we zakken terug in het landschap. Blijkbaar vond Kurt het ook voldoende want hij loodst ons door vlak weiland. Een paar enkelhoge modderstroken worden ons niet onthouden. Ludo Kloek vat het ‘oep zen Aantwaarps’ als volgt samen : we konden kiezen tussen modder, slijk en drek – wij kozen vandaag voor allen drie’ ! Nog wat op en neertjes langs achterafjes en dan dwars door de bebouwing en het OCMW tot een oude vleugel van het ziekenhuis. Bij het aanschouwen van een prachtig oud Giesbaargs orgel kunnen we genieten een jenevertje.
Hupsakee de Dender over, klimmen langs de kasseitjes van de Visstraat, Manneken Pis gedag zeggen, en opnieuw de heuvel af tot de Zakkaai. Ik ben echt wel moe maar tevreden. Dit was nog eens een echte tocht van de ‘Modderstappers’. Moeder Annie geeft bij thuiskomst haar instructies. Het wasmachien doet overuren. Mijn twee chef-koks zorgen voor een heerlijk avondmaal. Ik wordt te Giesbaarge in de watten gelegd …
Het treinperron in Oostkamp is een bouwwerf, het is zoeken voor de reizigers om een uitgang te vinden. Dwars door een laagje blubber komen we er uit. De route naar de startlocatie van Vredeseilanden ken ik uit het hoofd. De opstelling in de zaal is een beetje anders dan vorige jaren. Ik pik snel op en ga op pad. Traditiegetrouw door het centrum. Ik sla de gratis koffie met suikerwafel over en loop langs een woonerf de gemeente uit. Even oppassen voor een beetje glad pad en dan gaat de 32 zijn eigen gang. Ik weet, voorbij een hoeve met rode luiken wachten prachtige dreven. Beetje nattig en vettig maar heerlijk wandelgebied. Stratenloop vervolgens, randje E40 en terug naar het centrum. Eindje steenweg volgen en opnieuw het onverharde in mits een miezerig zwerk. Opnieuw leuk wandelen langs dreven en een kasteelpark, ’t Roodhoofd. Inderdaad zelfs de gevels van de hoeves hebben een speciale kleur die mij aan menie doen denken. Beton linea recta achterom het kasteel en dan over betonpaadjes door recente wijken tot de kleine rustpost, ik heb er een kleine 10 kilometer opzitten, zit lekker in het tempo.
Mijn maatjes komen achterop, ik heb geen idee van wat en hoe. Loop opnieuw de bebouwing uit langs 1x en ga genieten van dreven en halfopen landschap. De zon laat zich zowaar even zien. Beetje verhard maar dra een heerlijk biotoop met zelfs wat vennetjes erbij. Er ligt warempel nog sneeuw. Sluit deze etappe af met een strookje langs de N50 en massaal veel bekenden in de rustpost. Kan onder andere eindelijk aan de babbel geraken met Rita De Stercke en haar team. Beneluxwandelen en onze verwerking van reportages boeken er winst bij, waarvoor mijn dank. Ik blijf zo lang hangen dat mijn Giesbaargse maatjes mij inhalen, samen met clubmaatjes Cecile & Luc.
We blijven zo min of meer samen nu, ik kort mijn ambities in. Konijntje dartelt als gewoonlijk van ons weg als we vervolgen langs een beek. De dreven van Kampveld komen uitgebreid aan bod, deze tocht ligt mij ! Grotendeels natuur dus, soms met een weelderiger ondergroei van bramen, soms ook halfopen terrein. Laatste pauze in de kleine kantine. Slechts 2,6 kilometer meer tot de finish, het vernoemen niet waard. Genieten van een drankje en hupsakee naar Giesbaarge, morgen wacht andere koek.
