Lokeren = 9,5 mm hemel water, Hamme-Mille = 5,0 mm hemel water. Onze keuze is gauw gemaakt. Ik besluit wel met de auto naar onze Waalse gastheren te rijden. Het openbaar vervoer is er te schraal. Bij Vilvoorde zien we hoe brandweerlieden het dak van een auto lichten. De voorzetels van het wrak zijn bedekt met dekens. We sidderen. Even verderop, in Winksele is het weer zover, wij moeten er gelukkig niet langs. Tja, het wegdek ligt er nattig bij deze ochtend. Stellen zelf ook vast dat menig chauffeur roekeloos rijdt, niet te vatten. Vinden een parkeerplaatsje in een stille straat dichtbij het startlokaal, is hier geen sinecure maar we zijn vroeg van de partij. Worden wel geklopt door clubmaatje Ghislaine, die blijkbaar ook steeds minder slaap nodig heeft.
De vooropgestelde 30 km blijken er slechts 27,7 te zijn maar we weten dat daar bij A.M.I meer dan voldoende pit in zit. Lopen het dorp uit en gaan meteen zachtjes klimmen over een keienpad tussen akkers van bieten, boontjes en rijpend koren. Een holle weg van rosse kassei loodst ons naar het prachtige dorp Gottechain. We vergapen er ons aan schitterende vierkantshoeves. De parkoersmeester vindt iets dat ooit een pad geweest is om ons terug een verdieping lager bij wat koetjes af te zetten. Dan gaan we weer klimmen, bij een zonnig weertje, tussen akkers van graan en maïs. Grez-Doiceau ligt dan beneden in de vallei van Le Train en daar gaat het dus naartoe voor onze eerste pauze. Ik kan er niet weerstaan aan een spie rabarbertaart, bij Linda onbekend. Voorgangers uit Oost-Brabant voorspellen ons een prachtige en pittige lokale lus van 8,5 km. Zag ik op de kaart het woordje Biez niet, mij welbekend?
We doen het nochtans aanvankelijk rustig aan, langs riviertje Le Train en door zijn vallei richting Morsaint en een volgend kasseitje. Kalveren staan netjes op een rij als toeschouwers. Zij laten zich warempel tot een knuffel verleiden. Sentier de Bahayrmon nu. Hé, hé, wat een kuitenbijter is dit ! Eenmanspad, trapperig en voorzien van een soepele leuning. We duiken meteen terug de vallei in langs een tarmacje met een uniek vergezicht als toemaatje. Hobbelig kassei dan, door de velden, richting Domaine de Bercuit. Achterop komende wandelaars wuiven, blijken Jacqueline & Luc te zijn. Zij halen ons pas in boven een volgende joekel van een helling, tussen de villa’s deze keer. Gaan nu samen uitbollen over verhard en onverhard langs de Ry Mazarin en de Sentier des Bonniers tot de tweede pauze in het schooltje van Grez-Doiceau. Krijgen er tot onze niet geringe verrassing het gezelschap van Sabine & Freddy. Proberen ze, ondanks het late uur, nog weg te sturen op de 30 km maar ze laten zich niet vermurwen.
De parkoersmeester tovert nog een mooi strookje Le Train uit zijn hoed alvorens ons over fietspaden een verdieping hoger te sturen. De grotere afstanden duiken, vergezeld van hemels gedruppel de akkers in richting Archennes. Kasseitjes en tarmacjes loodsen ons langs een vlasveld en achterafjes richting spoor. We wandelen door het hoge groen in de richting Waver naar Leuven. Een meer dan pittige helling … de meesten vallen op hun stoel bij Turtles Field, de locale American Football adepten. Nestor maakt nu ook deel uit van het los/vaste gezelschap. In inderdaad los verband wandelen we een technisch stukje langs bosje en akker tot we een graan plateau bereiken. We stappen richting Bossut bij een stevig opzettende bries. Wandelen door het stille dorpje en dan terug de akkers in. Krijgen met wat meer hemelvocht af te rekenen, maar nog steeds doenbaar. Een pracht van een holle kasseiweg zet ons af bij een paar boerderijen. Brutus staat mistroostig op zijn eentje in het hoekje van een weiland, hij gunt ons geen blik waardig. Een patattenveld in bloei, we bereiken de bewoning van Hamme-Mille. De drukke steenweg, die we moeten oversteken ligt op zo’n 200 meter van de finish. Net genoeg om ons copieus te ‘begieten’, we zien er uit als verzopen mussen.
Bij een paar Chimay Blue verbroederen we gezellig met nog meer IJsetrippers, Peter, Dany & Viviane, mijn vroegere werkmakkers Ronny & Marina ook (Ibissers).
Vrolijk vatten wij de terugweg aan. Het zal een vermoeiende rit worden want worden getrakteerd op een heuse zondvloed vanaf Leuven tot Mechelen. We komen er veilig doorheen. Genieten thuis na van een prachtige tocht en de vele gezellige momenten met onze wandelvrienden. Tja, meer moet dat voor ons echt niet zijn.
Mijn wandelweekend begint deze week al op donderdag. Reis met trein en Brusselse metro tot de rand van Zoniën. Ga pijltjes hangen in het grote bos. Het is zo drukkend warm dat zelfs het bladerdak van de magistrale beuken voor geen verkoeling meer zorgen. Halverwege mijn opdracht slaat de paniek toe. Ik beschik over slechts drie rolletjes plakband waar ik reken er vier nodig te hebben ! Communicatiestoornis met de materiaalmeester. Heb gelukkig voldoende lint in de tas deze keer. Mag wel niet van de groene jongens maar in geval van nood mag en moet iedereen dopen. Zal vanavond het bestuur informeren wat en hoe. Keer toch wel met frustratie huiswaarts, markering à la Bilast is niet echt mijn ding.
Zaterdagochtend leggen we hetzelfde traject af met het openbaar vervoer. Jefke reist mee tot Brussel-Centraal en neemt dan de trein tot station Bosvoorde. Een alternatief dat ongeveer even ver van het parkoers verwijderd is, zo’n 4 km. Bij een miezerig zwerk stappen we door de Brusselse parken en vanaf ‘Le Repos des Chasseurs’ het Zoniënwoud binnen. Ken hier de paden als mijn broekzak, ben er geboren en getogen. Bij een kruispunt van in onbruik geraakte tarmacjes hangen mijn eerste pijltjes er nog steeds, vort met de geit. We dokkeren over de kasseitjes van het Molenpad tot het keerpunt richting kapelletje van Welriekende. Daar net voorbij, in de blokhut pauzeren we een eerste keer bij Christine. Roland weet te vertellen dat Dany, niet tot zijn grootste jolijt, mijn linten door pijltjes vervangen heeft. Grr, ik vind het hele verhaal storend, is niet wat ik als service wil leveren. Uiteraard merken de wandelaars er niks van en dat is maar goed ook.
Wij lopen verder richting aankomst. Uiteraard nog steeds door het Zoniënwoud. Langs de Mezendreef richting Leonard kruispunt en dan parallel de snelweg tot een kasseitje. Het zal ons onder het drukke verkeer doorloodsen naar stille groene dreven die ons afzetten in Jezus-Eik en zijn Bosuil. Het is er eigenlijk veel te rustig. Concurrentie van De Parkvrienden, koning voetbal en koppige weergoden doen onze tocht geen goed. Linda wordt door Wilfried gehuldigd als clubkampioene. Kan ik met een draagtas verder over het parkoers sjokken vandaag ! We lopen nu het lusje richting Tervuren, zonder arboretum voor één keer maar met nog steeds veel prachtig groen. Wat straatjes van Overijse en we kunnen genieten van een lokaal gestookt druppelke. Zitten zowaar alleen op het terras bij de wijnboer.
Zoeken meteen terug de overkant van de snelweg op en de enige echte Willeriekende dreef. Zo snel als maar mogelijk is stuurt Wilfried ons terug het woud in, voor een rustig paadje parallel het tarmac. Zo komen we terug bij de blokhut aan waar JP, Ludo & Marion zowaar op een zonnig terrasje van hun Duvelke zitten te genieten. Wij laten ons uiteraard niet smeken. Hebben dezelfde smaak als onze clubmaatjes, en onze voorzitter trouwens. Geertrui en Jan komen ook langs, kunnen we onze discussie over ‘Drunen of geen Drunen’ vrolijk verder zetten. Zij moeten richting aankomst, met strakke pas om straks niets van het voetbal te missen. Wij hebben nog een deel van de lokale lus te goed. Zijn nog maar net weer op pad als de hemelsluizen opnieuw open gaan, met een respectabel volume deze keer. Lopen nu het mooiste stuk van het parkoers met diep ingesneden paden zoals het Bunzingenpad en het Dennenvoetpad. Ik merk dat Dany zijn werk vanochtend grondig gedaan heeft, geen lintje meer te bespeuren. Bij de Tamboerdreef besluit ik het parkoers te verlaten. We zetten er koers naar het kerkhof van Bosvoorde en vervolgens de parken van Tenreuken en het metrostation van Hermann-Debroux. Hebben zodoende denkelijk wel 30 km in de benen.
De terugreis verloopt erg vlot, de meesten zitten nu voor hun televisie of ergens een groot scherm. Maken op de trein nog eens een incident mee met een buitenlander zonder geld. Persoon in kwestie, met paspoort, wordt geboekt in de computer van de begeleider en daarmee is de kous af. De man kan een monkellach nauwelijks onderdrukken. Waarom kopen wij Vlamingen eigenlijk een ticket als we reizen ?
