In de bijtende ochtendlijke koude staan een tiental wandelaars klaar bij Berchem station, wachtend op bus 420. Wij hebben er dan al 3500 meter wandelplezier opzitten. De vroege verbindingen op zondag durven al eens tegenvallen. Een uurtje reizen is zo voorbij, gezellig keuvelend met Marleen & Ivo, Patje Kloek ook. Stroboeren onder elkaar. Afspraak om 09:00 met Martin en we zijn allen keurig op tijd. Veel bekend volk in de drukke startzaal overigens : Annie & Willie, de fine fleur van Ingelmunster, Luc & Jacqueline, om er maar enkelen te noemen.
Het drietal gaat op pad. Enkele ijskoude (- 7°C) straten voeren ons naar het Molenbos. Wordt een ruime omzwerving tussen de sparren door. Paden zijn stuk gereden door zware machines en dan afgevroren. Geen spek naar de bek van Linda die behoedzaam haar weggetje zoekt. Na een ruim uur komen we in het open Kempense landschap en gaan pauzeren in een gezellige maar wat aftandse cafetaria van een manege. Mooie eerste etappe, daar is iedereen het over eens.
Na de koffie opnieuw sparren en de onvermijdelijke Kempense houten chalets. Ook de rododendrons, met afhangende bevroren blaren, zijn van de partij. We stappen naar Lovenhoek en zijn halfopen terrein. Ik word er verrast door een smal paadje langs een diepe gracht en een prachtige bosstrook met ondergroei van bramen en weelderige maar nu bruine varens. Brede half verharde zandwegen dan waaronder een heuse Heirbaan. Rustpost in de kleine kantine van FC Zegbroek. Onmogelijk om er een zitplaats te bemachtigen, we stomen dus node door.
Recht naar de bidplaats van de 14 Kapellekens en dan het landelijke in voorbij de Heykenshoeve. Net als gisteren opnieuw stralend winterweer en dus aangenaam wandelen. We pikken een éénmanspaadje op langs een diepliggend riviertje. Het pad gaat rond een omheind gebied en zet ons af bij een dreef en even verder een steenweg. Hoog tijd voor een pauze en we landen zachtjes in de stoelen van restaurant & brasserie De Wingerd. Tussen zondags afgedofte disgangers nemen wandelaars plaats. Elk zijn eigen drankje, Martin gaat voor het lokale 2290-biertje, ik voor Vedett. Ruim geserveerd bord kaas erbij. Mmm, de wandelboog hoeft niet altijd gespannen te staan.
Net om de hoek ligt de echte rustpost, Ruim bemeten tent bij Vispluk. Opnieuw vele bekenden, Marie-Louise & Jo, Bea & Jerome, Annieken & Chris. Ik heb met elkeen wel wat te bepraten. Linda & Martin wachten gelaten … Maar we trekken verder, langs het prachtige Vorselaarse kasteel en zijn majestueuze dreven. De 27 km krijgt een extraatje aangeboden dat ik een beetje vrees. Ik onderschat de parkoersmeester. We lopen in een brede boog om de dorpskern heen. Krijgen een paar fraai gerestaureerde hoeves cadeau. Geboortebomen ook en een passage bij riviertje de AA. Hooguit een paar straten en we pikken de andere afstanden op bij kasteeldreef en kerk. We kunnen aan de après-marche beginnen. Ingelmunster en Giesbaarge voeren ons team aan … wij sluiten de zaak. Martin is zo galant ons gemotoriseerd af te zetten bij de Antwerpse Stenen Brug, waarvoor onze dank. Zodoende wordt onze reistijd met een uurtje verkort. We wandelen door het mediterrane Antwerpen (de Turnhoutsebaan) en staan op wacht bij bus 1. Kijken meer dan tevreden terug op deze tocht, denkelijk de mooiste die wij ooit in Vorselaar liepen.
De midweek tochten van Strijpen en Halen dien ik node aan mij te laten voorbijgaan. De twee ‘hobbyisten’ Wilfried en Patrick hadden besloten dat de talrijke medewerkers aan Beneluxwandelen eindelijk moesten krijgen waar ze recht op hadden zijnde hun eigen naam bij elke reportage. Het wordt een heroïsch gevecht met de informatica demonen dat we na een weekje zwoegen lijken gewonnen te hebben.
Terug naar het wandelen dus. Schaffen laten we even rusten, kiezen voor Hamont. De NMBS jaagt er ons weg. Werken aan het spoor verlengt onze enkele reistijd tot 4 uur. Op vrijdagavond komt Linda met Roosendaal aandraven. Slechts twee uur reizen en we zijn er ‘kinderen aan huis’. Patje Kloek denkt er ook zo over en het trio staat om 07:30 paraat voor de Amsterdammer. Treintje heeft 7 minuutjes vertraging en dus laten we het boemeltje over Essen met gerust gemoed vertrekken. 7 wordt 13, wordt 26 en tenslotte 40 minuten. Onze ‘Ollander’ komt aan een slakkengangetje spoor 23 binnen. Alle reizigers nemen opgelucht plaats. Even bijkomende vertraging voor enkele technische testen, och ja. Komt een lieftallige begeleidster vertellen dat de rit is afgeschaft maar de volgende trein AL over 20 minuten gaat. Juist ja, een uur na de beoogde en wij bijna vier uur onderweg net als voor Hamont !
Maar we verliezen er ons goed humeur niet bij. Stappen in de ochtendlijke kou door de vele ‘donken’ die Roosendaal rijk is tot het Thorhonk. Voorzitter Wil heel verbaast en vervolgens geamuseerd met ons verhaal. Ja wij mogen om 10:15 nog van wal steken voor 25 km wandelplezier. Door prachtige bosdreven langs Visdonk tot de Zundertseweg en zijn fietspad. Een specht timmert zich dapper een weg naar zijn ontbijt. De Roosendaalsebaan is onverhard tot de Rucphense bossen. We blijven aan zijn rand lopen door de Zeepestraat met uitzicht over weidse velden en de communicatie mastodont van Roosendaal. Wisselen verhard en half verhard af langs De Schietbaan en de Kromme Elleboog. De Postbaan en zijn verspreide hoeves loodst ons naar rustpost camping De Posthoorn. Hoog tijd voor een kom stevige snert.
Patje, met overspannen gewrichtsband, beperkt zich tot 17 km. Onder het goedkeurend oog van ‘baas’ Wil gaan wij voor de 25 km. Door het bos langs een kerkhofje en de ‘te’ luide decibels van een hondenschool richting Meerven. We zoeken de absolute rust van de heide op. Een eenmanspaadje stuurt ons door benenstrelende heideplanten en soms stekelig geel pijpenstrootje. De zon schittert aan een staalblauwe hemel, dit is het heus wandelparadijs. De parkoersmeester is een kenner en laat ons uitgebreid genieten van de winterse pracht. Er ligt her en der zowaar nog wat sneeuw. Terug de sparrenbossen in dan om een laatste keer te pauzeren bij De Posthoorn. Zoals verwacht zijn we bij de laatsten al sluiten we nauw aan bij een groepje voor ons.
De laatste loodjes dan. Over brede lanen een halve slag rond de camping en dan van die heerlijke slingerpaadjes tussen de sparren door. Opnieuw brede lanen in de omgeving van het Ossekopke. Fietspaden en onverhard netjes van elkaar gescheiden door wit gekalkte paaltjes. Eén keer twijfels bij een besneeuwd landschap, gewoon rechtdoor blijkt juist. Spar & den voeren de boventoon. Open plekken worden behoedzaam genomen wegens sneeuw en ijs. Het strookje heide mag uiteraard opnieuw niet ontbreken. Achtmaalsebaan en Nederheide is even wat tarmac tussen de hoeves door maar dra komen die mooie rechte lanen van Visdonk weer aan bod. Om onbekende reden gaat bij mij het licht uit. Ik slof mij door de laatste paar kilometer tot de atletiekpiste en het honk. We zijn netjes binnen de tijd ter aankomst.
Kunnen gezellig aansluiten bij de organisatie en mee genieten van een paar lekkere Leffe Trippel. Om 17:00 nemen we afscheid van onze gastheren (en dames). Hebben net als met Nieuwjaarsdag weer eens kunnen genieten van een prachtig parkoers, prima afpijling en de gezellige haast familiale sfeer. Wij hebben inderdaad niks gemerkt van de parkoerswijziging t.o.v. het tekstblad Wil, wij volgden ‘op zijn Belgisch’ de perfecte bepijling met papieren rechthoekjes en linten als herhaling. Oh ja, s ’avonds reden de treinen wel volgens het boekje.
