Opnieuw loodst de V.S.M. ons feilloos richting Leuvense. De weergoden beslisten voor ons waar het best wandelen zou zijn en dat wordt Rotselaar, vorig jaar een prachtige tocht. Roal Benti is ruim vertegenwoordigd in het Monfortcollege. Wij hebben er dan al ruim twee kilometer opzitten vertrekkend op het perron van Wezemaal. Jacqueline en Luc zijn onze gezellen tijdens het eerste derde van deze tien-tien-tien tocht. Strook steenweg en vervolgens een graspad langs ’t spoor. We pikken de, voor deze keer bruine, Dijle op en volgen zijn meanders een tijdje langs graanakkers. Komen zodoende in Wijgmaal uit, wat straatjes lopen als Zombies. Wijgmaalbroek, dat is al beter alhoewel nog steeds een fietspad in het groen met een vlijtige koekoek op de achtergrond. Langs de watermolen van Rotselaar en dan uitbollen tot de rustpost. Zoals gevreesd wat dunnetjes deze eerste etappe.
Onze maatjes lopen gelijk door, wij komen even op adem. Annieken vertrekt zo ongeveer gelijk met ons opnieuw maar zal dra uit ons gezichtsveld verdwijnen. Pad door de Rekken langs weelderig bloeiende klaprozen. Een monument 14-18 gedenkend en vervolgens langs De Vesten, een maaipad door de akkers. Net als gisteren een veelheid van grijze vogels die Zaventem opzoeken. Traditiegetrouw dokkeren over een mix van kassei en tarmac richting Wakkerzeel en Werchter, wandelend langs de Dijle opnieuw. Bij de samenvloeiing met de Demer staat een bankje en we nemen er vijf. Mogen deze laatste rivier stroomopwaarts volgens, iets wat we denkelijk nog nooit deden. Heerlijk wandelen is dit ondanks wat hemels gedruppel. Bij een geniebrug draaien we weg van het water, over een fietspad het bos in met heel wat gevelde reuzen. Sportoase en Toren ter Heide luiden een stratenloop in tot de rustpost. We hebben er 20 km opzitten en vonden de tweede etappe best leuk.
De laatste 10 km zullen we afleggen onder zacht hemels nat, dat echter nauwelijks deert. Een heerlijk smal paadje stuurt ons door weilanden richting Hellicht. Steenweg tot Heikant en de Winge, we zijn weer bij Sportoase. Passeren recreatiedomeintje Ter Heide en stappen door een bosje langs een diepliggende gracht tot de bewoning van Heikant en zijn moderne kerk. Langs een verweerde muur duiken we een vettig bos in, Jacqueline en Luc achterna. Op handen en voeten een grasdijkje op tot een waterloop. Dijle of Demer, geen idee maar wel weer mooi. Weg van het water volgt een keienpad in het groen om te vervolgen tussen villa’s onderaf een beboste heuvel. Hierbij passeren we de achterkant van de kerk van Heikant. Zowaar een stevige lus makend. Stilaan uitbollen nu door stille natte straten tot de spoorbaan en onze eerste kilometer van vanmorgen onder meer over een prachtige landdijk.
We hebben ruim de tijd voor een paar wandelaarsdrankjes en zetten dan weer koers naar Wezemaal station, een derde maal de laatste paar kilometer van de tocht lopend. Eind goed, al goed, weer nieuwe stroken ontdekt vandaag en vast van plan deze tocht opnieuw te lopen want al twee keer op rij zeer de moeite waard.
De Vlaamse Spoorweg Maatschappij rijdt feilloos volgens het boekje. Vandaag beginnen we in Aarschot aan ons wandelweekend. Waar is de tijd dat de Pinguins mij voor het eerst naar Gelrode loodsten, nieuwsgierig als ik toen was naar een onbekende omgeving. Nu is het al bijna routine de steenweg richting Leuven op en dan door de prachtige holle weg Papenakker genaamd. We pikken er de eerste pijlen op die ons over frisgroen begroeid duin sturen. De Dievenvoetweg stuurt ons … inderdaad op een diefje tot het ingetogen kerkje van Gelrode en de statlocatie. 30 km zetten we op het menu vandaag, samen met Annieken en Chris.
Onze ‘groene kikker’ dartelt in het rond, loopt af en aan fototoestel in aanslag, Oma Kodak in actie. Linda en Chris stappen samen en ik volg wat verder, ook al om nota’s te nemen. Klassiek meteen langs de Moedermeule en daar het mooie Hageland voorbij nieuwsgierige kalveren en nog groene fruitgaarden. Onder de A2 door en een krakkemikkig paadje in stijgende lijn, mij onbekend. We bereiken het plateau grondgebied Holsbeek en lopen geruime tijd parallel met de valleien genietend van zonnige, zwoele vergezichten. Op en neer nu door donkere holle wegen dan de befaamde Sint-Jobsweg op en stilaan dalen naar de kerk van Nieuwrode en de klassieke rustpost De Losting.
Chris moet er vandoor, sportief wandelend, wij nemen ruim de tijd voor een babbel met Sabine & Freddy. We gaan hen achterna over de kasseitjes van Grootveld. Een holle weg ook met een veelheid aan frisgroene varens, de Sint-Jansberg op. Pinot Noir, één van de vele wijnakkers hier in de omgeving. Zakken naar een graanvlakte, het Houwaartsgat. Kapel ter ere van Sint-Jozef-onder-de-Linden en Krissie (Lint) wordt onze gezel. We trekken de natte bossen in rondom het kasteel van Horst. Heerlijk wandelen is het. Heuveltje op tot de kerk van Sint-Pieters-Rode en de rustpost ‘bij Roger’. Veel bekend volk hier, de dapperen van de 50 km. Ook een mokkende Chris want ergens fout gelopen en uit zijn ritme.
Krissie achterna voor een lokale lus. Volgen een pas gemaaid graspad, geleidelijk klimmend waar de 30 km er alleen vandoor gaat. Tot helemaal bovenaan de Galgenberg en genietend van een weliswaar mistig vergezicht. Willy & Marij lopen voor ons uit. We gaan wat kasseitjes dokkeren om terug een verdiepingetje lager te geraken bij de twee pauze ‘chez Roger’. Voorzien ons voorbeeldig van zedig vocht en trekken verder richting Geestmolen. Wandelen door halfopen terrein, verhard en onverhard in het gezelschap van Hobohem Linda, ook al sportief wandelend. Een heel pittige klim, kort en krachtig en we stappen richting Panoramastraat, die zijn naam niet gestolen heeft. Vervolgen door het hoge gras en een strookje fietspad, de Bennenberg af. Langs een aanplant van coniferen tot De Losting.
Sportieve Linda kan zich slechts 7 minuten pauze veroorloven, wij nemen het breed. Kraaikant is een stevige klim tot de Sint-Jobsweg. Al heb ik wat hinder in het hoofd vanwege het drukkend klimaat, ik steek op elke helling een tandje bij, gewoon goesting. Stappen door akkerland, wat we een strookje echt letterlijk dienen te nemen. Dan weer zachtjes klimmen langs de A2 – Linda laat hare zot zijn kuren uitwerken. Onder de snelweg door, een laatste strookje steenweg, een laatste strookje veldweg … en toen was er Duvel.
De commentaren aan de finish zijn unaniem lovend. Linda, de schat, biedt ons een lift aan tot het Schoonselhof. Kunnen wij uitbollen per 2 pk tot in Hemiksem en zijn een uurtje vroeger thuis dan voorzien. Bedankt meid, daar drinken we nog wel eens ene op !
