De robot sputtert dezer dagen, de toets ‘wandelen’ hapert. Bij nader inzien blijkt het moederbord beschadigd. Oud model, geen wisselstukken meer te vinden. De schroothandel ‘bij Maggie’ geeft er nog een frankse en een sjik voor. Vandaag lijkt de toets ingedrukt te blijven en waag ik dus nog eens een poging om op pad te gaan. Neem de bus van 08:35, Linda is dan al lang de deur uit. We zijn met een tiental wachtenden op de Rooseveltplaats en rond 10:00 in een duistere startzaal te Hoevenen, mij verder onbekend. Hobohem Linda en haar nieuwbakken maatje Marleen zijn er ook. Charles is zijn trip naar Denemarken nog letterlijk aan het uitzweten.
Weet niet echt hoe goed de mentale en fysieke conditie is maar mik toch maar op 25 km. Het is donker en guur, winderig weer als ik de polder induik randje A12 met zicht op havenkranen. Ik heb het warempel koud ! We blijken een lusje rond de startlocatie te lopen en duiken dan de Hoevense straten in. Ik kamp plots met een zeurende pijn in de lage rug. Geen idee waar dit zo plots vandaan komt. Gelukkig komt de eerste rustpost er al na 3200 meter. Spidifen zal doen wat ie beloofd. De rugklachten verdwijnen binnen het kwartier en de ‘speed’ komt terug in de benen. Zal nodig zijn want de tweede etappe is 9,5 km lang.
Aanvankelijk nogal wat straten richting Kapellen. Een eerste bosstrookje, het Rood en even verder stoere beuken aan de rand van het gemeentelijke park. Een strook drukke Kapelsesteenweg, gelukkig met gescheiden fietspad en dan de Kasteeldreef. Zoals zijn naam het laat vermoeden wandelen in het groen tussen gigantische landhuizen. Nauwelijks pijlen en ik loop op mijn eentje ‘immer gerade aus’, denk in de verte een drietal te zien lopen. Pijl linksaf, beukendreef langs een gracht achterlangs de bebouwing. Kom in het Mastenbos uit. Heel lange omzwerving zal het worden. Aanvankelijk vooral zandgrond en spar. Verderop beuk met een ondergroei van rododendrons en heel wat bunkers uit WOII. Bij een volgende steenweg herken ik de omgeving zijnde de route van de GR12 komende van Putte. Pauzeer op een schaars bankje, hoog tijd voor een boterham na twee uur stappen. Vervolg zoals verwacht over een smalle zandweg langs het antitank kanaal, een leuke omgeving puur natuur. Even een regenvlaag bij een pas geoogst en dus nog stevig geurend kolenveld. Lange Jan haalt mij in en samen stomen we door naar Putte-City en de kantine van een voetbalclub. Toevallig zit Linda er ook, zij heeft 10 km voorsprong ! Korte babbel met Theo van Olympic Deurne. Helaas gooien zij eind dit jaar de handdoek.
Wij moeten lachen met de uitleg van een jonge deerne die zich verslikt heeft in de notities 1x en 2x. Heeft zodoende 5 km extra gelopen. Goed voor de fysiek zeg ik lachend, ze kijkt wat zuurtjes. Loop een kilometer met Linda mee door het Elsenbos tot de splitsing. Vat dan op mijn eentje de lokale lus van 5 km aan. Opgelet voor een agressieve buizerd lees ik. Ik hoor het beest in de verte roepen maar krijg het niet te zien. Zal er zelf te gevaarlijk uitzien zeker ? Ruil het bos in voor softballende dametjes en de ‘frietketels’ van Doel als achtergrond. Een tarmacje voert mij langs de paardenweiden van Middelhoeck. Het zwerk is opnieuw dreigend, haast gitzwart maar zijn poorten blijven gesloten. Ik pik weer een leuke strook antitank op. Wandel langs groentenakkers, wortelen en boontjes. Strook fietspad dan en de eerste hemelse druppels. Water langs alle kanten nu, de gracht voorzien van bunkers en de sluizen boven mijn hoofd wagenwijd open. Een paar wandelaars schuilen, ik vertik het, zet door op slecht karakter al regent het ‘bloskes’.
Stoom de rustpost voorbij en duik opnieuw het Elzenbos in. Na regen komt zonneschijn, inderdaad, ik kan stilaan opdrogen. Een grindpad stuurt mij richting woonwijk met mooie witte kapel, een kleine kerk eigenlijk. Dan volgt een ellenlange kaarsrechte tarmac. Weilanden, preiaanplant, maïs en mini manèges, ik loop opnieuw Hoevenen binnen. Begin een beetje moe te worden maar daar is de eerste rustpost van deze ochtend. Linda en Herman vormen het ontvangstcomité. Rek mijn pauze een beetje en dan gaan we samen op pad door nog wat Hoevense straten en een kasseiweg die ons naar de polder loodst. Het onweert in de verte maar wij houden het droog. Martin, net terug van de Nijmeegse Vierdaagse, zit ons op te wachten. We praten wat bij want dit is lang geleden. Zitten allebei zowat in hetzelfde professionele schuitje. Ik voel mij al wat minder eenzaam, gesterkt ook, al is zijn relaas zeker geen waar je vrolijker van wordt. Ben al blij de 25 km van een best wel leuk parkoers goed verteerd te hebben. Wordt vervolgd …
