Gisteren verkenden vier dapperen de Ijsetrippers wandeltocht vanuit Huldenberg over Loonbeek en Neerijse in het zweet hun aanschijns. De terrasjes van de Ijsevissers en de Kronkel waren meer dan welkom. Vandaag wandelen we bij de buren. Linda vertrekt voor dag en dauw met de fiets. Heeft het cijfer 50 in haar bolleke gestoken. Ik voel mij nog steeds niet sterk genoeg en beslis, samen met Martin het wat kalmer aan te doen. Afspraak bij de eerste rustpost om 09:30.
Pijltjes vind ik al bij mijn dagelijkse bushalte naar de werkplek, op tweehonderd meter van het echtelijk dak. Duik meteen naar de diepliggende visvijver van park Callebeek-Terlocht. Wordt vervolgd met een zwerftocht door een verwilderd bosje en dan het nieuwste natuurstrookje van Hemiksem, Park Den Akker. Leuk pad aan de boorden van de Schelde met uitzicht over het contrast tussen nieuwbouw ‘konijnenhokjes’ en de in afbraak zijnde ruïne van fabriek Bekaert. Langs de statige stroom naar het even majestueuze Sint-Bernard tot de monding van de Vliet. Jean-Pierre trekt echt alle registers open en loodst ons door de vettige Maaienhoek, domein van Interescaut. De Boerenkrijgkapel aan het Laarhof en dan de oude spoorweg op richting rustpost. Ik heb nog maar een uurtje gelopen en mijn dag kan al niet meer stuk. Wat een etappe was dit zeg !!
Martin tekent al present net als vele dappere krijgers van de 50 km. Ook Linda komt aangestormd, die is vandaag niet stuk te krijgen ! Met z’n drieën is het even huisjes kijken tot d’Aa Statie in Niel. Verrassend kiest JP voor een strookje ‘banaan’, de nieuwe ‘snelweg’ die de bedrijven van Niel verbindt met A12 en E19. Maar dan komt de Walenhoek breed uitgesmeerd aan bod. De visputten uiteraard maar ook en vooral slingerende bospaden tussen de berken door. Puur genot van even puur natuur. We dokkeren over een kasseitje en volgen een eindje de in het weekend verlaten spoorbaan. Rustpost Koekoekshoeve, vandaag herdoopt tot ‘bij Jef Sneuss’ is meer dan welkom.
Bij een leuk kapelletje gaat de 50 km er alleen vandoor en Klein Duimpje loopt op kop met haar ‘twee beren’ in het gelid. Ik heb bewust deze etappes geselecteerd en dra zal ook Martin snappen waarom. We trekken de woeste natuur van Waterfront in. JP en zijn maten hebben met zeis en sikkel een pad ‘uitgevonden’ dat op en neer danst door het woeste terrein met zijn vele hindernissen zoals bramen en wortelstronken. Geweldig, er bestaat geen ander woord voor. We zoeken terug ons kasseibaantje van daarstraks op en gaan pauzeren op het terras van cafeetje den D’Rupel in ’t Hellegat. Blijkbaar geen spek naar de bek van Willy & Marij want zij stomen gelijk door.
JP is nog niet uitgepraat. De zonovergoten Rupeldijk op, ‘bij Kim’ en dan naar Noeveren. Aanvankelijk door het mooi gerestaureerde ’t Geleeg, een oude steenbakkerij maar dra ook door ruïnes die op instorten staan. Je moet het maar kunnen en durven aanbieden, wij zijn alvast wild enthousiast. Even pauze nu. Onder Boom station door, langs de Rupelkaai voorbij de gelijknamige brug tot Hoek. Vervolgens hoog boven De Schorre en door Voske, een stille wijk van recente signatuur. Domein N, daar kunnen we ons nog eens uitleven over zanderige paden en stilaan verkleurende berken. Het eerste signaal van de herfst. Rita uit Strombeek wordt zo’n beetje onze vierde man (vrouw). Ook voor Martin is het terrasje van café Nieuw Park welkom.
JP neemt nu ook even pauze. Hij loodst ons over fietspaden richting Predikheren en de Reetse Kleine Landeigendom, een witte wijk. Landelijk wandelen langs stroken van een bomenkwekerij, het Reukenspad. De voetgangersbrug van de A12 over – Koekoek Jef, hier zijn we terug ! Nog een klein uurtje te gaan, we lijken achteraan de meute te lopen. Opnieuw landelijke fietspaden op langs hoeve Lemmens en even verder de Zinkval. We voelen wat er komen gaat. Wat weilanden, een bosstrookje, ja hoor … de ‘grande finale’ over de pas gemaaide oevers van diepliggende en breed meanderende Vliet. Een laatste keer puur natuur ! Duimen omhoog bij binnenkomst, wat was dit weer een heerlijke tocht. Lindake heeft haar blauwe t-shirt meer dan verdiend, wij zijn al blij met een Duvelke. Nog wat napraten met clubmaatje Roger, stappen de laatste 2500 meter bergop richting sofa. Tot in het najaar bij Niel Jaarmarkt mannekes, want van jullie willen wij geen tocht missen !
Dit weekend wandelen we ‘euver ‘t woater’. Uiteraard niet zoals onze illustere voorganger uit Nazareth ‘op’ het water maar aan de overkant van de Schelde in Oost-Vlaanderen. Busje komt zo aan het station van Sint-Niklaas en zet enkele wandelaars af op ’t Kalf, zo noemt deze wijk van Sint-Gillis-Waas. We beginnen aan de opdracht over rustige betonwegjes tussen de maïs. Spoedig een landdijk op tussen dubbel rijen populieren met weids uitzicht over het vlakke land, De Klinge op de achtergrond. Mogen vervolgens de over lommerrijke oude spoorbaan naar Hulst tot de rustpost in schooltje De Bron. Zijn vijf kwartier onderweg en kunnen een terrasje doen met de Cois uit Aartselaar.
Hebben twee lokale lusjes voor de boeg. Het eerste stuurt ons meteen de Nederlandse Clingse bossen in, terecht een waterwinningsgebied. Het is er heerlijk rustig, zomers koel. Dit is puur genot tussen De Klinge en Sint-Jansteen. Het tweede begint met een strookje Stropersbos. Waar de langste afstand alleen op pad gaat tieren de varens weelderig. Als haasjes de drukke kaarsrechte baan naar Hulst over. Krijgen aan de overkant een prachtige eikendreef cadeau pal noordwaarts tot de villa’s van Sint-Jansteen. Terugkeren naar De Bron doen we opnieuw door het waterwingebied en langs de lokale voetbalterreinen. Zijn weer eens echte Nederbelgen vandaag. Babbel met Sabine & Freddy die ook wel weten waar het leuk wandelen is. Wij beslissen het eerste lusje een tweede keer te lopen om aan onze beoogde 30 km te geraken. We genieten daarna nog meer van de zomer op een zonovergoten terrasje de Omer bij de hand. Uitzicht op een oude maar netjes opgeschilderde spoorwagon.
Nog 7,3 km te gaan. Het lijkt eindeloos genieten langs de grachten van het Stropersbos, een schitterend biotoop. Het tarmacje langs de Koestraat en de rand van de expresweg nemen we er voor lief bij. Kolshoek loodst ons vervolgens half verhard door al dan niet permanente bewoning. Voorbij een langgerekte vijver wacht opnieuw het Stropersbos. De boswachter waarschuwt schriftelijk voor een broedende buizerd die schijnaanvallen zou uitvoeren. Wij zien er blijkbaar ongevaarlijk uit want het diertje laat ons met rust. Een laatste stukje spoorbaan, een visvijver, we bereiken de finish. Hebben nog de tijd voor een drankje en keren huiswaarts, zeer tevreden over deze prachtige zomerse wandeling.
