Een vijftiental mensen stappen bij Berchem Station op de eerste bus richting Herentals. Bij de kerk van Vorselaar loopt de bus leeg. Het Antwerpse wandelgild beantwoord de oproep van Olympic en trekt naar de Kempen. We merkten in Grobbendonk geen activiteit en inderdaad, we krijgen een nieuw parkoers aangeboden met rustposten in Poederlee en Lille. Geen fantasietjes voor ons vandaag, gewoon de voorgeschreven 32 km. Hebben tussen Hemiksem en Berchem al een opwarmertje van 3,5 km gestapt.
Prachtige eerste kilometer meteen met de dubbelde dreven richting kasteel. Daarna een fietspad bij Vispluk, zowat de halve gemeente draagt die naam. Duiken zand- en graspaden in getrokken tussen maïsvelden tot een meer bosrijke omgeving. Een smal paadje langs hoge omheining loodst ons rond het domein. Het is er wel opletten voor de vele boomwortels, er wordt nogal wat gestruikeld maar zonder kwalijke gevolgen. Op grondgebied Poederlee gaan we vervolgens wat kasten van villa’s bekijken afgewisseld met sparrenbossen. Halfopen terrein zet ons af bij De Kouter en de centrale rustpost in Poederlee. Het is er behoorlijk druk maar we kunnen gelukkig een terrasje doen.
Hebben twee lokale lussen voor de boeg en beginnen met de langste van 9,2 km, de parkoersbouwer tegensprekend. Zullen deze wandelen met Sieke & Willy (Ivas) gezellig keuvelend over … de tijd van Wandelmee. Gek toch hoe die tijd steeds weer te berde komt. Leuk afwisselend parkoers intussen. Strookje bos voorbij de voetbalterreinen en Heggekapel. Vervolgens (kolen)velden voorbij de hondenkennel en over riviertje de AA. Dan golvend door de sparrenbossen richting Toeristentoren, al gaan we niet zo ver. Nog meer akkers en door het hoge gras terug naar De Kouter. Als je loopt te babbelen verdwijnen de kilometers als sneeuw voor de zomerzon. Heb dus weinig last van zere knie of voeten.
Onze maatjes keren terug richting Vorselaar, wij hebben nog een tweede lus voor de boeg. Zal vrijwel het omgekeerde blijken te zijn van hetgeen wij een paar weken geleden met de KWB Poederlee liepen. Eerst richting Lille via Biezenhoek. Vervolgens beton- en zandpaden vanaf Dingdongen richting de bossen van Poeyelheide. Terugkeren doen we via de Zielestraat en dwars door centrum Poederlee. In De Kouter vele bekenden nu waaronder Theo (witte pet), Geertrui en Jan, Willy en Marij.
We hebben nog een ruim uur wandelen voor de boeg. Duiken de bossen in bij Zittaart. Zandpaden met nog laag maïs in de open stukken. Moeten vervolgens echt de warme open ruimte in en zoeken riviertje de AA op. Prachtig stuk natuur en cultuur hier, gewoon hat pad volgen, zonder enige zijweg tot de merkwaardige kerktoren van Vorselaar in het vizier komt. De kloeke stappers van 42 en 50 km krijgen in het dorp nog een extraatje voorgeschoteld. We koersen door een recente sociale wijk recht naar klooster en finish. Hennie vormt ons ontvangstcomité. Zij heeft 13 kilometer gelopen en ziet er veel fitter uit dan vorige keer in Bierbeek. Zijn wij heel blij mee. Ook Carine en Dirk vallen binnen. Zij met knie ‘naar de genou’, een cadeautje van de MESA. Sorry maatjes wij kunnen niet langer blijven, busje komt zo. Tussen Berchem en de Rooseveldplaats testen wij een andere route uit. Een stokoude, gammele tram 10 dendert door smalle straatjes, langs hoge gevels. Het Dageraadplein krioelt dankzij een rommelmarkt en pleintjesbasket spelende jeugd. Zelfs Linda kent deze omgeving niet. Nog een ritje met bus 1 en we zijn opnieuw in Hemiksem. Kijken terug op een leuk nieuw parkoers dat meer perspectieven biedt dan de oude route over Grobbendonk. Met 70 deelnemers aan de grootste afstanden en meer dan 1200 in het totaal moet de organisatie niet mopperen. Op naar de 100 dapperen volgend jaar …
We moeten een klein uurtje op de trein wachten in Antwerpen-Centraal. Best gezellig bij dit heerlijke weertje in één van de mooiste stations ter wereld. Een oudere dame vraagt mij de kortste rit naar Hasselt. Het antwoord bevalt haar niet en ze klampt zowat iedereen aan die ze te pakken krijgt om toch maar te horen wat ze zo graag wil. Foert, denk ik, zoek het dan zelf maar uit ! Ritje van een halfuur en we zijn in Olen. Kennen de weg naar Gedoviba & Intratuinen uit het hoofd al is ie dan netjes van pijltjes voorzien. Een witte tent doet dienst als terras. We kunnen even bijpraten met Jefke die zo zijn eigen parkoersinvulling heeft. Hij komt al van station Herentals te voet.
Linda voelt zich hier meteen thuis want we starten langs de Minnekeshoeve en gaan dan het halfbeton van het Doffenpad op. Wordt Sluizenpad door bosjes en akkers tot het Albertkanaal. Volgen even het water en dan improviseert de parkoersmeester paden om ons langs graanakkers te loodsen. Voorbij een voetbalkantine, ons welbekend als rustplaats van andere tochten en dan onder de wilgen van het Bulepad door. Even wat straatjes en achterafjes tot het Ukkenpaadje in de buurt van een blauwe watertoren. Rusten doen we een eerste keer in de voetbalkantine van Achter-Olen. Het parkoers is zowat het omgekeerde van de wintertocht maar dan uiteraard in een zomers kleedje. Vinden we best leuk. Hebben een lokale lus te goed. Willy & Annie (Kessel) hebben deze al in de kuiten. Passeren het Boerke van Beilen en de huizen van recente signatuur langs Langepad. Vervolgens nemen we het smalle paadje van de Verbrande Kant op ons wandelbord en een leuke omzwerving door een koel sparrenbos. Komen opnieuw uit bij de blauwe watertoren en het Ukkenpaadje. Hoog tijd voor een tweede pauze en een boterham. Geertrui en Jan (pijp) zijn er ook ondanks een beetje bezorgdheid want zij is ziekjes geweest. Thuisblijven staat echter niet in de woordenboek.
We keren nu min of meer op onze stappen terug richting Intratuinen en omgeving. Passeren het witte kapelletje uit 1956 en stappen via de tarmacjes van Draaivennen naar de spoorweg. Lopen erlangs in het groen tot de voetbalvelden van Olen en vervolgens langs de residentiële wijk van Umicore. De fraai beschilderde betonmuur mag niet ontbreken en dan pauzeren in zaal De Vrede. Wandelen van Onze-Lieve-Vrouw naar Sint-Jozef Olen dus. Ook hier krijgen we een extra lusje voorgeschoteld. Een eindje over een kiezelpad langs de vaart en dan duiken we sparrenbossen in. Ze gaan over in berk neergepoot in zanderige grond. Passeren een groezelige boerderij met stinkende kalverenstal. Langs een moderne wijk terug naar de beschilderde muur. We doen een bankje in het lommer bij de dorpskerk.
Stappen met geleste dorst over de kanaalbrug en vrij snel puur natuur in. Het knooppuntenpad blijkt netjes gemaaid en/of uitgegraven te zijn. Heerlijk wandelen is het hier onder sparren en loofbomen. Stortplaats De Rendelaer van Umicore ontsiert daarbij wel de omgeving. Olens Broek – Langendonk lees ik op een naambord. We zoeken de Nete op en vervolgen onze weg over zijn dicht begroeide dijk. Geertrui en Jan doen een bankje in de zon. Hij met pijp en haar pijp is uit … Wij stappen verder door het prachtige halfopen terrein in het groen tot het Albertkanaal. Brug over het water en vervolgens onder de spoorbaan. Zijn in Gerheze voor stroken sparrenbos met een weelderige ondergroei van varens, tarmacjes en even letterlijk door het maïs. Via het Hezepad bereiken we de finish. Geen wandeltocht zonder Duvel bedenkt Linda, ik kies deze keer voor Hopus, even nat en straf. Dan is het tijd voor de trein, ruim twee kilometer verderop. Zoals gezegd liepen we de wintertocht nu eens in een zomers kleedje, het smaakte naar nog …
23.06.2015 StreekGR der Kempen tussen Rijkevorsel en Oostmalle
Wandelen lijkt vandaag voor mij niet zo’n goed idee. De aanhoudende kniepijnen van de laatste maanden bereiken een hoogtepunt, beide kleine teentjes knellen van de wratten en daarbij is het zwerk eerder bewolkt dan zonnig. En toch neem ik de bus richting Rijkevorsel, het noodlot een beetje tartend.
Om 10:00 begin ik aan de geplande 20 km Streek Gr Kempen. De temperatuur is aangenaam, de zon overheerst, dit komt vast wel goed. Kan door stille straatjes en voorbij de speelplaats van de dorpsschool de weerbarstige knie warmlopen. Loopt door dezer dagen obligate wegenwerken langs oudere hoeves bij Merret de bebouwing uit. Betonbaantjes loodsen mij door het vlakke Kempenlandschap, langs weilanden en maïs. In de verte pronkt prominent de kerktoren van Sint-Lenaarts. Na een uurtje stappen zoek ik mijn eerste bankje op. Open winderig terrein met uitzicht op een reeks moderne windmolens en dichter bij wat ik vermoed varkensstallen te zijn. Na de pauze nog meer beton en tarmac langs weilanden met opvallend veel nog kleine klaveren. Vanaf een rotonde loop ik achterafjes tot het plantsoen achter de kerk van Sint-Lenaarts. Heb er acht kilometer opzitten en pauzeer al voor de tweede keer. Heb mijn dagje niet.
Opnieuw loop ik langs de dorpsschool de bebouwing uit, richting brug 9 en de Turnhoutse vaart. Rivierboten worden gelost, aanvoer van kiezel en zand voor betoncentrales. Even verder wandel ik in het groen langs het water. Bij Klein Veerle verlaat ik het nat, kuier door de straten van het gehucht richting volgend groen. Een zanderig bospad loodst mij langs de plassen van Hoofsweer, oude kleiputten en nu een fraai biotoop. Dan ga ik een graspad op dat kaarsrecht het open landschap in tweeën snijdt. Bij gebrek aan een bankje pauzeer ik in het wulpse groen, de zon op mijn lijf en leden doet deugd.
Met een verse portie moed stap ik het tarmacje op bij de Brechtse Heihoeve. Elke boerderij heeft hier zin eigen naam van banaal tot soms wel grappig. Terug naar zandpaden en de rust van het land en zijn akkers tot het volgende bankje. Moet zowat bij de 14de kilometer aanbeland zijn. Het zwerk wordt donker, ik schuil onder mijn plu voor een pittig buitje. Als ik opnieuw vertrek blijkt 500 meter verder geen druppel regen gevallen te zijn ! Ik loop over een tarmacje parallel een reeks schoorstenen tot de kerk van Westmalle in het vizier komt. Eén veldweg scheidt mij van het dorp, ik kan er meteen een extra voorraad drank bunkeren.
Dacht ik even hier te stoppen, er is geen bushalte en dus vat ik de laatste 4 km naar Oostmalle aan. Prachtige dreven met kassei loodsen mij rond een kasteel verborgen achter mastodonten van bomen. Dan stap ik een laatste keer de weidse akkers in. Krijg een prachtige eikendreef onder de sloffen geschoven, hoog gras nauwelijks bewandeld. Bemerk twee guitige oogjes, kleine spitse oortjes en een donkerbruine vacht op mijn weg. We bekijken mekaar vanop zo’n 20 à 30 meter en het diertje spurt weg. Wat overblijft is een vogel zonder kop, de bosduif groter dan diegene die er zijn diner van ging maken. Een merkwaardige ontmoeting. Krijg nog een smal paadje met netels die gemeentjes prikken aan de beentjes cadeau bij de Wolfskapel. Bereik het busstation van Oostmalle, mijn eindpunt voor vandaag. Vlotte terugreis over Antwerpen, ben al om 17:00 terug thuis. Eigenlijk te moe voor de weinig gelopen kilometers, kan alleen maar beter worden.
