We moeten een klein uurtje op de trein wachten in Antwerpen-Centraal. Best gezellig bij dit heerlijke weertje in één van de mooiste stations ter wereld. Een oudere dame vraagt mij de kortste rit naar Hasselt. Het antwoord bevalt haar niet en ze klampt zowat iedereen aan die ze te pakken krijgt om toch maar te horen wat ze zo graag wil. Foert, denk ik, zoek het dan zelf maar uit ! Ritje van een halfuur en we zijn in Olen. Kennen de weg naar Gedoviba & Intratuinen uit het hoofd al is ie dan netjes van pijltjes voorzien. Een witte tent doet dienst als terras. We kunnen even bijpraten met Jefke die zo zijn eigen parkoersinvulling heeft. Hij komt al van station Herentals te voet.
Linda voelt zich hier meteen thuis want we starten langs de Minnekeshoeve en gaan dan het halfbeton van het Doffenpad op. Wordt Sluizenpad door bosjes en akkers tot het Albertkanaal. Volgen even het water en dan improviseert de parkoersmeester paden om ons langs graanakkers te loodsen. Voorbij een voetbalkantine, ons welbekend als rustplaats van andere tochten en dan onder de wilgen van het Bulepad door. Even wat straatjes en achterafjes tot het Ukkenpaadje in de buurt van een blauwe watertoren. Rusten doen we een eerste keer in de voetbalkantine van Achter-Olen. Het parkoers is zowat het omgekeerde van de wintertocht maar dan uiteraard in een zomers kleedje. Vinden we best leuk. Hebben een lokale lus te goed. Willy & Annie (Kessel) hebben deze al in de kuiten. Passeren het Boerke van Beilen en de huizen van recente signatuur langs Langepad. Vervolgens nemen we het smalle paadje van de Verbrande Kant op ons wandelbord en een leuke omzwerving door een koel sparrenbos. Komen opnieuw uit bij de blauwe watertoren en het Ukkenpaadje. Hoog tijd voor een tweede pauze en een boterham. Geertrui en Jan (pijp) zijn er ook ondanks een beetje bezorgdheid want zij is ziekjes geweest. Thuisblijven staat echter niet in de woordenboek.
We keren nu min of meer op onze stappen terug richting Intratuinen en omgeving. Passeren het witte kapelletje uit 1956 en stappen via de tarmacjes van Draaivennen naar de spoorweg. Lopen erlangs in het groen tot de voetbalvelden van Olen en vervolgens langs de residentiële wijk van Umicore. De fraai beschilderde betonmuur mag niet ontbreken en dan pauzeren in zaal De Vrede. Wandelen van Onze-Lieve-Vrouw naar Sint-Jozef Olen dus. Ook hier krijgen we een extra lusje voorgeschoteld. Een eindje over een kiezelpad langs de vaart en dan duiken we sparrenbossen in. Ze gaan over in berk neergepoot in zanderige grond. Passeren een groezelige boerderij met stinkende kalverenstal. Langs een moderne wijk terug naar de beschilderde muur. We doen een bankje in het lommer bij de dorpskerk.
Stappen met geleste dorst over de kanaalbrug en vrij snel puur natuur in. Het knooppuntenpad blijkt netjes gemaaid en/of uitgegraven te zijn. Heerlijk wandelen is het hier onder sparren en loofbomen. Stortplaats De Rendelaer van Umicore ontsiert daarbij wel de omgeving. Olens Broek – Langendonk lees ik op een naambord. We zoeken de Nete op en vervolgen onze weg over zijn dicht begroeide dijk. Geertrui en Jan doen een bankje in de zon. Hij met pijp en haar pijp is uit … Wij stappen verder door het prachtige halfopen terrein in het groen tot het Albertkanaal. Brug over het water en vervolgens onder de spoorbaan. Zijn in Gerheze voor stroken sparrenbos met een weelderige ondergroei van varens, tarmacjes en even letterlijk door het maïs. Via het Hezepad bereiken we de finish. Geen wandeltocht zonder Duvel bedenkt Linda, ik kies deze keer voor Hopus, even nat en straf. Dan is het tijd voor de trein, ruim twee kilometer verderop. Zoals gezegd liepen we de wintertocht nu eens in een zomers kleedje, het smaakte naar nog …
23.06.2015 StreekGR der Kempen tussen Rijkevorsel en Oostmalle
Wandelen lijkt vandaag voor mij niet zo’n goed idee. De aanhoudende kniepijnen van de laatste maanden bereiken een hoogtepunt, beide kleine teentjes knellen van de wratten en daarbij is het zwerk eerder bewolkt dan zonnig. En toch neem ik de bus richting Rijkevorsel, het noodlot een beetje tartend.
Om 10:00 begin ik aan de geplande 20 km Streek Gr Kempen. De temperatuur is aangenaam, de zon overheerst, dit komt vast wel goed. Kan door stille straatjes en voorbij de speelplaats van de dorpsschool de weerbarstige knie warmlopen. Loopt door dezer dagen obligate wegenwerken langs oudere hoeves bij Merret de bebouwing uit. Betonbaantjes loodsen mij door het vlakke Kempenlandschap, langs weilanden en maïs. In de verte pronkt prominent de kerktoren van Sint-Lenaarts. Na een uurtje stappen zoek ik mijn eerste bankje op. Open winderig terrein met uitzicht op een reeks moderne windmolens en dichter bij wat ik vermoed varkensstallen te zijn. Na de pauze nog meer beton en tarmac langs weilanden met opvallend veel nog kleine klaveren. Vanaf een rotonde loop ik achterafjes tot het plantsoen achter de kerk van Sint-Lenaarts. Heb er acht kilometer opzitten en pauzeer al voor de tweede keer. Heb mijn dagje niet.
Opnieuw loop ik langs de dorpsschool de bebouwing uit, richting brug 9 en de Turnhoutse vaart. Rivierboten worden gelost, aanvoer van kiezel en zand voor betoncentrales. Even verder wandel ik in het groen langs het water. Bij Klein Veerle verlaat ik het nat, kuier door de straten van het gehucht richting volgend groen. Een zanderig bospad loodst mij langs de plassen van Hoofsweer, oude kleiputten en nu een fraai biotoop. Dan ga ik een graspad op dat kaarsrecht het open landschap in tweeën snijdt. Bij gebrek aan een bankje pauzeer ik in het wulpse groen, de zon op mijn lijf en leden doet deugd.
Met een verse portie moed stap ik het tarmacje op bij de Brechtse Heihoeve. Elke boerderij heeft hier zin eigen naam van banaal tot soms wel grappig. Terug naar zandpaden en de rust van het land en zijn akkers tot het volgende bankje. Moet zowat bij de 14de kilometer aanbeland zijn. Het zwerk wordt donker, ik schuil onder mijn plu voor een pittig buitje. Als ik opnieuw vertrek blijkt 500 meter verder geen druppel regen gevallen te zijn ! Ik loop over een tarmacje parallel een reeks schoorstenen tot de kerk van Westmalle in het vizier komt. Eén veldweg scheidt mij van het dorp, ik kan er meteen een extra voorraad drank bunkeren.
Dacht ik even hier te stoppen, er is geen bushalte en dus vat ik de laatste 4 km naar Oostmalle aan. Prachtige dreven met kassei loodsen mij rond een kasteel verborgen achter mastodonten van bomen. Dan stap ik een laatste keer de weidse akkers in. Krijg een prachtige eikendreef onder de sloffen geschoven, hoog gras nauwelijks bewandeld. Bemerk twee guitige oogjes, kleine spitse oortjes en een donkerbruine vacht op mijn weg. We bekijken mekaar vanop zo’n 20 à 30 meter en het diertje spurt weg. Wat overblijft is een vogel zonder kop, de bosduif groter dan diegene die er zijn diner van ging maken. Een merkwaardige ontmoeting. Krijg nog een smal paadje met netels die gemeentjes prikken aan de beentjes cadeau bij de Wolfskapel. Bereik het busstation van Oostmalle, mijn eindpunt voor vandaag. Vlotte terugreis over Antwerpen, ben al om 17:00 terug thuis. Eigenlijk te moe voor de weinig gelopen kilometers, kan alleen maar beter worden.
Zaterdag wandelen de IJsetrippers hun tocht vanuit de Bosuil te Jezus-Eik in. Ik moet vaststellen dat ook zij niet ontsnappen aan de regels van de moderne samenleving. Ik blijk de enige aanwezige te zijn van het bepijlersteam ! Benevolaat en de bijhorende verantwoordelijkheidszin zijn dezer dagen oubollige en haast verwaarloosbare begrippen geworden. Tot meerdere eer en glorie van het verenigingsleven, bedenk ik bitter. Maar de zes moedigen beleven een leuke dag. Wilfried bewijst vooral met een pittige, echt Brabantse lus van negen kilometer nog steeds leuke parkoersen uit zijn pen te kunnen toveren. ’s Avonds volgt dan een berichtje van Martin, we gaan op zondag weer samen op pad, iets waar Linda en ik steeds naar uitkijken, gezelligheid troef. Onze maat heeft zijn ontbijt al op als wij startzaal De Borre betreden. Hennie zit er pips te wezen maar slaagt er toch in mij op de kast te krijgen, al kost het haar wat moeite. Volhouden kindje, je komt er vast wel weer door !
Den Engel biedt ons 25 of 35 km aan, wij maken er 30 km van. Beginnen met een lokaal lusje van 5 km. Denderen een eerste keer het kasseitje van de holle weg bij het voetbalterrein af en gaan dan een dicht begroeid eenman pad op, puur natuur tot de Oude-Geldenaakse baan. Genieten van een prachtig vergezicht en stappen dan het Meerdaalwoud in. Leuke bosstrook en dan de weidse akkers. Zacht dalend pad versiert met prachtig rode klaprozen. Terug het kasseitje op tot de startzaal en een kopje koffie. Het is vrij drukkend weer, ik heb daar algauw hinder van.
Het grote werk nu, drie etappes tussen de 8 en de 9 km. De Oude-Geldenaakse baan komt weer aan bod. Op en neer dansen door prachtige holle wegen. Halfbeton baan in de open ruimte, een volgend kasseitje op richting prachtige dreven van het Mollendaalbos. Ik neem de tijd voor een babbel met Nestor en zet dan de achtervolging in op mijn twee kompanen. Nader voor geen meter, kan geen tandje bijsteken. Mijn maatjes snappen het en zijn zo vriendelijke mij op te wachten. We ruilen het bos in voor zeer weidse akkers, een pracht van een uitzicht over patatten, bieten, maïs en vlas in bloei. Geen huis te bekennen, alleen maar één enkel kerktorentje in de verte. Het parkoers golft op en neer. We passeren een stenen kapel bij een paar huizen en zijn dan weer één met de landerijen. Leeuwerikjes heffen hun hoogste lied aan, je hoort ze wel maar ziet ze niet. Een krakkemikkig kasseitje brengt ons een verdieping lager een dorp binnen. Is Tourinnes-la-Grosse. We lopen door de stille straatjes, langs prachtig gerestaureerde boerderijtjes ook. Er volg nog een korte klim, kassei uiteraard tot La Grosse, de schitterende ook al opgeknapte dorpskerk. Magistrale omgeving ! Trappeke af tot Auberge Saint-Martin en trappeke op tot de pauze. Ik voel mij slap, val aan op een lekkere grote smos.
We kunnen kiezen uit twee lussen van respectievelijk 6 en 8,8 km. Ik ga voor de langste zeg ik gedecideerd tegen Martin. Een praatje met Dirk en weg zijn wij. Langs het vroegere station van Nodebais de oude spoorbaan op richting Hamme-Mille. Dan een graanheuvel op en door de velden genieten van de vergezichten. Stilaan is de zon ook van de partij en zorgt een aangenaam windje voor de aanvoer van zuurstof. Wij raden welke dorpjes de kerktorens doen vermoeden. In de verte ligt Bossut, wij stappen tot de rand van Gottechain. Een onwaarschijnlijk slechte kasseiweg loodst ons terug de akkers in. Lopen moederziel alleen over het landbouwer plateau. Ruilen onverhard en kiezels in voor rossige kassei. Net voorbij een eenzaam wit kapelletje met keramieken interieurversiering stopt een autootje. Zuster Maria blijkt hier tot rust te komen en verteld honderduit over de kapel en haar omgeving, een leuk intermezzo. Wij lopen door tot de bebouwing van Nodebais en duiken opnieuw de akkers in. Krijgen een uniek uitzicht op Tourinnes cadeau en duiken via een prachtige, donkere holle weg terug naar Auberge Saint-Martin. Pff, was een lange etappe die toch wel in de kleren ging hangen.
Nog 8,5 km voor de boeg. Meteen volgt en lange klim, kassei uiteraard en deels een holle weg. Boven wacht een uniek panorama van vrijwel 360°. Wij genieten van het spel van wind, zon en wolken over koren en vlas. Zwerven een tijdje door de akkers en bereiken een ‘route dégradée’, la Rue de Mollendael grondgebied Beauvechain. Zullen een paar kilometer over de kinderkopjes dokkeren, gewoon rechtdoor tot de straat van naam verandert in Bevekomse Weg, we zijn opnieuw in Vlaanderen. Een eerste gehuchtje, deel van Bierbeek en dan gaan we de Nieuwe Geldenaakse baan op. Smalle paden loodsen ons door het golvende landschap. Mogen genieten van het zicht op een prachtige oude vierkant hoeve met rode luiken. De parkoersbouwer blijkt een snoodaard te zijn ! In het zicht van de finish stuurt hij ons weer weg over een haast onzichtbaar pad, de brousse in. Kan hij ons een laatste keer laten kasseitjes klimmen tot de eindmeet ! Korte babbel met Christine en Noël, sorry mannekes ik heb dorst ! In de zaal vrijwel uitsluitend IJsetrippers en we keuvelen gezellig bij. Omstreeks 18:00 nemen we afscheid van Martin, stappen op bus 7. De chauffeur is een vrolijke kerel en we grappen wat als hij achter een jonge deerne op de fiets blijft rijden. Een man blijft een man hé ! Treintje komt zo in Leuven, busje komt zo in Antwerpen. Het is algauw 21:00 voor we thuis zijn. Kijken terug op een voor ons prachtige tocht al leek niet iedereen die mening toegedaan te zijn. Smaken verschillen. Volgende week plaatsen wij Olen en Vorselaar op ons programma, tot dan.
Rik (Bornem) had ons gisteren nog zo gewaarschuwd – de bus draait weg net voor het centrum van Itegem. Wij vertrouwen op een andere wandelaar, die blijkbaar naar ons kijkt – en we missen de halte ! Levert een extraatje op van zo’n 500 meter. Het is behoorlijk druk in de startzaal. Met de zegeltjes van de organisatie krijgen we zowaar twee dozen spaghetti cadeau, van Soubry natuurlijk zoals in den ouden tijd. Grapjassen die van Ivas en dat zullen we later op de dag nog merken.
We gaan op pad, Achter de Hoven en de naam van de straat vanaf de monumentale dorpskerk is letterlijk te nemen. Dra gaat het verhard over in hobbelige graspaden, vervolgens bij Echelpoel in een eerste bosstrookje. De 10 en de 30 km stappen richting Hallaar waar de parkoersbouwers niet platgetreden paden bewandelen. Door het hoge gras puur natuur naar de Netedijk. Onze gastheren zijn zo vriendelijk het klimmetje van een houten trapleuning te voorzien. Heerlijk mee kronkelen dan met de Grote Nete, terug richting Itegem. De 10 km verlaat ons, we pikken de andere afstanden op richting volgende zand- en graspaden langs weilanden en maïsakkers. Vossekoten noemt het hier, halfopen terrein waarbij de plukjes koel bos meer dan welkom zijn. De zon geeft van jetje en de wind is op rantsoen. Tenslotte lopen we letterlijk door wintervaste kruidenvelden die stilaan groen worden tot bij hun eigenaar voor een gezellige rustplaats. Onze Borgerhouters Yvette en Robert zijn er ook al, we praten bij.
Volgen hen voor een lokale lus van 7 km. Bernum noemt het hier. We wandelen over tarmacjes langs maïs en opvallend veel aanplant van rode kool. Moeder kievit raast rakelings langs onze hoofden, het piepkleine jong rept zich ongemakkelijk waggelend de grasberm in, schattig ! Lopen kasseitjes van Wiekevorst tot de Kapellekensdreef. Deze voert ons naar het parkje met twee kruiswegen van Klein-Scherpenheuvel. Netjes onderhouden omgeving, de Kempenaren zijn nog devoot. Na dit toch wel leuke plekje duiken we opnieuw de weidse akkers in. Her en der is een hoeve neergepoot. De stilte van het land, daar genieten wij toch wel van. Een kasseitje dokkert lommerrijk langs wat een kasteeldomein lijkt te zijn. Meer dan een paar doorkijkjes zien we er niet van. De weidse, warme akkers komen terug aan bod en een keienpad. Dan volgt een aanduiding ‘trage weg’, heerlijk wandelen langs een dicht begroeide rossige gracht, aan de rand van pas gemaaid hooiland en letterlijk door een maïsveld. Leuk stukje parkoers dat ons terug bij de kruidenboer afzet. Ik vertel een parkoersbewaker dat wij toch wel verbaasd zijn door de vele ‘trage wegen’ vandaag. Ik krijg een minzame en toch guitige glimlach terug. Dring aan op tekst en uitleg. Blijkt dat onze gastheren bij gebrek aan echte zelf maar trage wegen bedacht hebben en voorzien van hun naambordjes ! Geweldige vondst die de kwaliteit van het parkoers danig verhoogd.
Korte babbel met Carine & Dirk, zij zijn duidelijk sneller dan wij. We volgen dus over bospaadjes langs klimop en weelderige varens tot een volgend achterafje, graspad van een naam voorzien. Saffraanberg en Hannekenshoek voeren ons terug richting Nete. Mooi uitzicht hier over de dorpskern van Itegem. Langs het rusthuis even wat bebouwing en dan terug genieten langs het rossige water van de rivier. Heerlijk wandelen is dit. De parkoersbouwer duikt weer eens onderaf en stuurt ons door verwildert bos. Bij het uitkomen wacht de laatste rustpost bij de LRV. Meteen ook ons laatste terrasje voor vandaag.
Wandelen randje Itegem wat tarmacjes en door een nieuwe wijk tot domein La Garenne. Netjes opgeschilderd kasteeltje met een pracht van een parkbos er rond. Donker dankzij de weelderige ondergroei van rododendrons. We slingeren er ons doorheen. Moeten aan de overkant even wat villa’s bewonderen tot de grote finale genaamd De Averegten. Prachtig natuurdomein, bossen, vijvers met jong grut, ook wel wat weiland. Bij het uitkomen een zicht op Heist (inderdaad met kerk op de Berg) en dan zetten we terug koers naar Itegem. Een laatste eigen invulling van trage weg en we kunnen Duvelen met Yvette en Robert. De bus komt om 18:15, blijkt de laatste te zijn die tot Mechelen rijdt. Daar tien minuutjes wachten op de 500 en in Boom dezelfde tijd tot de 295. Exact twee uur reizen van Itegem tot Hemiksem. Met een lachende snoeten gaan we de avond in. Wat hebben we weer een leuk wandelweekend gehad met verrassende wendingen dankzij Kadee, Rik & Ivas. Volgend weekend trekken we op verkenning vanaf Jezus-Eik (zaterdag) en zondag naar Bierbeek. Tot dan.
In Puurs stapt een klein frêle dametje op de bus, plastiek kapje op het hoofd. De chauffeur blijkt haar te kennen en start een gesprek. Binnen de paar minuten zitten alle passagiers te grinniken. Het dametje blijkt 91 jaar jong te zijn en dagelijks naar Dendermonde te reizen. Ze noemt de buschauffeur, zelf 51 jaar, smalend ‘snotneus’. Een heuse waterval aan woorden wordt over ons uitgestort, Bijbelse en wereldse verhalen worden door elkaar gehaald. Geweldig vinden wij het. Vanaf station Bornem loopt de bus stilaan vol, bij de kerk van Branst helemaal leeg. Een vijftiental wandelaars reppen zich naar de startzaal waar Kadee zijn ontvangstcomité heeft klaar zitten. Knalgroene t-shirt en knalgroene appeltjes voor de dorst.
Willy (Mortsel) en zijn vrouwtje gaan ons voor langs tarmacjes en zandpaadjes. Hooiland geurt heerlijk bij een zomers aandoende zon en een heerlijk verkoelend briesje. We stappen een eerste keer het domein van Marnix van Sint-Aldegonde binnen, zwervend door het natte gebied. Een fietspad, een kasseitje, na drie kilometer al de eerste rustpost bij Den Appeldijk en zijn fraaie vijver. Te vroeg om te pauzeren, we dokkeren opnieuw het kasseitje af en stappen het achterland in. Negeren de hangmatten aan de rand van het natuurgebied. Dametjes achter ons testen ze wel even uit. Komen bij de Slijkneuzen uit ook bekend als De Weert. Nu wel pauze op de gezellige binnenkoer van het gemeenschapshuis, terrasje doen.
Er wacht een ruime etappe van 8,6 km. Autochtoon Rik wordt onze gezel. Lopen meteen de Scheldedijk op, in de verte roept de koekoek. Bij het gemaal duiken we opnieuw de natuur in over een door tractors stuk gereden pad langs een gracht. Gaan dan een slingertarmacje op door het groen tot voorbij het kasteel van Marnix. Lopen een stoffig zand- en keienpad op langs de Oude Schelde. Zes kilometer lang is deze afgesloten arm, weet Rik te vertellen. Grote oppervlaktes lelies in wit en roze liggen er te schitteren. We draaien van het water weg en vervolgen langs het tarmac van Binnendijk, voorbij de kapel van de Heilige Theresia tot ’t Sas, de sluis tussen Oude en Actuele Schelde in Temse. Duiken onder de Temsebrug door en vervolgen onze weg door het groen. Kadee stuurt ons over smalle paadjes door bos en hoge gras. Compleet onbekend terrein waar we achter gids Rik aan lopen. Een laatste wilgendreefje en tot onze verbazing staan we voor cafeetje Sinte-Vadde. Heerlijke oude afspanning met terras na een prachtige nieuwe strook parkoers, we zijn in onze nopjes.
Rik neemt ons na de koffie terug op sleeptouw langs de statige landgoeden van Reek. Hooiland aan de overkant van de weg geurt weer heerlijk. Zo bereiken we Buitenland en zijn Reuzenhuis. Rik weet te vertellen dat dit gebouw een overblijfsel is van de Antwerpse wereldexpo ruim 100 jaar geleden. Leuk als je zo gegidst wordt, we steken heel wat van hem op over mandenvlechters en andere vervlogen activiteiten uit de streek. Stappen even langs de spoorbaan tot Temsebrug en nemen er afscheid van ons maatje, hij volgt en binnenweg naar huis. Wij gaan de Scheldedijk op tot het gemaal waar we daarstraks al passeerden. Opnieuw over de kuitenbreker en dan langs de Oude Schelde terug naar De Weert en onze laatste pauze.
Wij hebben nog vijf kilometer voor de boeg. Tot mijn ergernis zijn deze in één woord samen te vatten : de Scheldedijk. We stappen het tarmac op in Weert om er in Branst terug af te komen ! Mooi zijn de slingers wel met doorkijkjes over de statige stroom, prachtige vijvertjes en een paar kuddes schapen. Maar ik had liever benedendijks door het zand gelopen ! Heb dan ook nog hinder van de linkerknie en beide kleine tenen. Wordt er zowaar humeurig van wat Linda aan het lachen brengt. Ze is niet gewend dat ik loop te grommen. Na een klein uurtje wordt ik uit mijn lijden verlost en kan een koele Duvel wonderen doen. Twee busreisjes verder staan we weer in Hemiksem. Toch wel een mooie tocht die Kadee ons vandaag aanbood.
Afspraak met Martin om 09:00 in Niel, we zijn alle drie klokvast. Ons maatje komt zijn weerbarstige knie testen, wij hebben er dan al een uurtje stappen opzitten. Na de koffie steken we meteen van wal via een groen doorsteekje tot de Rupeldijk. Kim zit op zijn terras te ontbijten en wandelaars te kijken. Door de nieuwe Nielse wijk en dan die onvolprezen Walenhoek opzoeken. Zo hebben we het graag. Zwerven over bospaadjes en langs visvijvers tot bij ‘de banaan’ in aanleg, ontsluiting van dit deel van de Rupelstreek richting E19. Stappen dwars door centrum Niel tot de eerste pauze in Den Tighel. Terrasje doen in de ‘slimste gemeente 2014’.
De tweede etappe stuurt ons meteen opnieuw de Rupeldijk op met uitzicht over Wintam en Rupelmonde aan de overkant. Wederom zoals wij het graag hebben duiken we de natte bosjes van het Niels Broek in. Met de jaren worden de paadjes droger en dus beter begaanbaar. Heel mooi stukje natuur dit. Terug de dijk op tot het Tolhuis en dan de steenwegen af richting Laarhof. Ik neem de tijd voor een gezellige babbel met clubmaatjes Mia & Roger. Lopen het betonnen fietspad rond Interescaut tot de monding van de Vliet. De boer keert er zijn hooi dat heerlijk geurt. Wandelen langs het diepliggende water tot de scheve kerktoren van Schelle en pauzeren in het Schuttershof. We delen de ruimte met wielertoeristen die hun fietsen warempel in de gelagzaal zetten !
De 28 km krijgt een lokale lus aangeboden. Onder de spoorbaan door en dan richting Vliet. Heerlijk graspad langs de meanders van het riviertje, een bosstrookje en een immer nat pad tot Zinkval. Onvoorstelbaar hoe landelijk het hier is, geprangd tussen de A12 en de Schelde. Komen zodoende in Hemiksem uit, meer bepaald het Kerkeneind. Kennen het parkoers haast uit het hoofd. Achterlangs bij de voetbalterreinen en de oude watertoren terug naar de spoorweg. Nog een paar straten en het Schuttershof wordt weer bereikt. Martins knie doet het meer dan behoorlijk, hij zal de dag vlot vol maken.
Fiets- en graspaden loodsen ons onderaf Interescaut tot de kapel van de Boerenkrijg. Hier gaan we een oude spoorbaan op huppelend van het ene balkje naar het andere om de rollende stenen te vermijden. Een paar straatjes bij de scheiding Schelle/Niel loodst ons naar een rondje door open land, bij de grootste melkvee kudde uit de streek. Wandelen door het park van het rusthuis, vervolgens door een prachtige platanendreef tot het Nielse gemeentehuis, we bereiken de laatste rustpost. Ik plof neer op een stoel, heb om een onverklaarbare reden plots lood in de benen. Hoop dat een boterham wonderen doet.
Nog 4,5 km voor de boeg. We zoeken nog eens de ‘bricallion’ van de spoorbaan op bij een tweede oude watertoren. Stappen vervolgens langs het station van Niel recht naar de Walenhoek. Onderaf de spoorbaan is het heerlijk wandelen langs de oude kleiputten, nu prachtige vijvers waarin de zon zich weerspiegeld. Ter aankomst stelt Martin een terrasje in de schaduw voor. Zijn wederoptreden blijkt succesvol afgerond. Hij rijdt richting werkplek in Leuven, wij moeten een kwartiertje bussen tot thuis. We maken de bedenking dat deze tocht wel erg leek op hetgeen …. André hier vroeger voor wsv Schelle uittekende. Toeval zei U ?
Rik (Bornem) wordt tussen Berchem station en Herentals onze gezel. Daar wacht hij op bus 210, ik heb een knooppunten route uitgetekend tot Poederlee, ruim 7,5 km lang. We passeren voorbij het huis van Jeanneke, de kruisweg en de Toeristentoren. Duiken aldus de Kempense sparrenbossen in, de zandgrond nog nat van het onweer gisteren. Het grijze zwerk trekt langzaam open naar blauw en zonneschijn las we de groene akkers instappen, weilanden en ontluikend maïs. Brugje over de AA en dan terug de bossen in. Kruisen hierbij een paar keer het parkoers en begroeten hen die reeds op pad zijn. Het is erg rustig in het Mollenhof, weinig deelnemers blijkbaar. Het parkoers blijkt uit drie lussen te bestaan waarvan we vermoeden dat ze elk zo’n 8 km lang zijn.
De eerste etappe voert langs de voetbalterreinen van VC Poederlee en dan de bossen in die wij op onze heenweg al bewandelden. Aan de overkant van de steenweg, in Zittaart blijven we bospaadjes lopen, open plekken zijn bewerkt met maïs en patatten. Finaal lopen we langs de nieuwe wijk Rooyaerde terug de dorpskom in. Zijn anderhalf uur onderweg geweest.
Lus twee stuurt ons langs Biezenhoek richting Lille. Is redelijk lang huisjes kijken tot de Boskapel. Ze doet haar naam eer aan, we lopen vanaf dan terug door sparrenbossen. Graspaden en wat beton laten ons landelijk wandelen langs enkele hoeves. Bij Zittaart lopen we even parallel met de eerste lus alvorens nog eens een bos in te duiken met prachtige frisgroene varens. Sluiten af met een lange rechte baan : Heikant tot de kerk van Poederlee. Nog één etappe te gaan.
Met de geur van hooi in de neusgaten stappen we richting Zielehoeve. Kaarsrechte landelijke betonbanen worden ons deel. Eén huisgevel is versierd met wel 15 zwaluwnesten, jaren geleden dat ik dit nog mocht aanschouwen. Mogen een breed zandpad op ‘in the middle of nowhere’. We hebben geen idee waar we zijn tot plots het naambord Poeyelheide verschijnt. Is warempel de controlepost van de tocht die uit Gierle vertrekt ! Zo zien we ook deze plek eens vanuit een andere hoek. Langs camping De Brem keren we terug richting Lille en Poederlee. Steken daarbij de van frisgroen voorziene AA over. Hebben ter aankomst ruim de tijd om ons Duvelke te savoureren. Nemen bus 429, sneldienst naar de Koekenstad en zo terug naar Hemiksem. Lekker wandelweertje vandaag, we hebben er van genoten.
Opstootje op de trein deze ochtend. Twee ‘gekleurde’ passagiers die in Berchem opstappen blijken geen vervoerbewijs te hebben. De jonge begeleidster is kordaat. Uw reis eindigt in Morstel zegt ze. De ‘heren’ pruttelen tegen en krijgen te horen dat de ordediensten zullen opgeroepen worden. Die taal verstaan ze en stappen uit. Prachtig sober werk van de jonge dame, zo zien we het graag. Verder verloopt onze reis met het boemeltje tot Wezemaal volgens het boekje. We moeten een ruime 2 km stappen tot het Montfortcollege in Rotselaar, tocht die ik nog nooit wandelde. Halverwege, parallel aan de spoorbaan pikken wij het parkoers op … althans de laatste kilometer ervan. Een prachtige dreef loodst ons naar de startplaats, een monumentaal gebouw omringd door vijvers. Het is er behoorlijk druk.
De opdracht oogt stevig met drie etappes van 9 km. Maar eerst een aanloopje van een half uurtje wandelen. Dwars door een bedrijvenzone en dan in het groen langs de A2 snelweg. We lopen Wezemaal binnen langs tennisvelden en poeltjes met kwakende kikkers. De vierkante toren van Sint-Martinus doemt op, we bereiken de controlepost die we vandaag drie maal zullen aandoen.
Linda opteert om lus twee genaamd Wijngaardberg eerst te lopen. We stappen de bebouwing uit tot een fraaie kapel en mogen even verder, bij knooppunt 62, stevig klimmen, trappekes op van de Wijngaardberg. Op de top van het duin immer gerade aus langs appelen en peren. De kortere afstanden hebben ons al verlaten als we bij Stenenmuur een verdieping lager duiken de vallei in en parallel met de A2 lopend ter hoogte van het tankstation. What goes down must come up, denkt de parkoersmeester en hij stuurt ons door het bos terug de heuvel op. Stappen over van die heerlijke slingerpaadjes tot we weer in de open vlakte zijn. Delen het parkoers met mtb-ers maar dat valt best wel mee. De uitzichten zijn net als gisteren magistraal. Krijgen begeleiding van wat hemels gedruppel, maar veel meer dan plaagstoten stelt het niet voor. De holle afdaling van het Waterloospad lopen we opnieuw met de kortere afstanden. Onze gastheer gaat nu spelen met de bospaden onderaf de Wijngaardberg, stuurt ons meerdere keren op en neer langs fraaie beuk. Duiken tenslotte Wezemaal binnen bij de miniatuur Wesemeulen. Leek ons een lange 9 km zeggen wij tegen Roger. Het wordt ons tegengesproken door andere wandelaars. Tja, we zijn de heuveltjes niet meer gewend !
Lus 1, Beniksberg wordt dus onze tweede opdracht. Een wat langere aanloop aan de overkant van de A2 en dan voorbij de laatste huizen een kasseitje op. Tony en vooral Chris hebben het zwaar met de nijdige klim naar de top van het duin. Lopen dan weer een hele poos vlak over graspaden in het groen. Doorkijkjes laten steevast een prachtig landschap bewonderen. Een kort klimmend tarmacje en we zetten een lang, trage afdaling in langs de rand van de heuvel over zandpaden bestrooid met ijzerzandsteen in brokken. Witte bloemen vanuit de bomen zorgen bijwijlen voor een sneeuwtapijt. Linda heeft er zin in, schakelt een versnelling hoger, ik moet op de tanden bijten om te volgen. We duiken opnieuw de bebouwing in aan de overkant van de A2. Lopen een pad dat aantoont hoe zinloos geluidsmuren zijn en kunnen dan een laatste keer pauzeren. Nog 9 kilometer hebben we voor de boeg langs onder meer over de Middelberg.
Het Marktwegje loodst ons het centrum uit. Zodra we de bebouwing verlaten krijgen we regen en wind te verduren. Lopen gelukkig met de smurrie in de rug onderaf de Wijngaardberg. Wippen de steenweg over en gaan dan stevig klimmen langs tarmac richting villawijk. Het is er muisstil. We duiken tenslotte terug naar beneden, naar achterafjes en de huizen van de gewone burger. Zijn nog steeds in Wezemaal en pikken de kortere afstanden op. Het regent bij tussenpozen. Stappen door speelbos ‘t Waterdraakje, een alleraardigst biotoopje. Een paar straten verder bereiken we de spoorbaan en de laatste kilometer die we vanmorgen al liepen. Drinken ons Duvelke bij de organisatoren en keren langs dezelfde weg terug naar Wezemaal. Het is erg stil op de trein, we kunnen rustig een tukkie doen. ’s Avonds blijkt de computer nukkig te zijn, hij wil niet opstarten. Ga dan maar vroeg naar bed, ‘technieker’ Linda heeft morgen weer een kluif …
Vandaag reizen we nog eens met de trein. Vanaf Antwerpen-Centraal is Patje Kloek onze gezel. Is nauwelijks meer dan een halfuurtje tot Aarschot …als er niks fout loopt. Tussen Booischot en Begijnendijk rijden we echter stapvoets omdat een onverlaat een bareel in winkelhaak gereden heeft. Neen, de vertragingen zijn niet altijd de schuld van de NMBS. Een aantal wandelaars laten zich afhalen door de organisatie, wij hebben met dank aan Google Maps een extraatje van drie kilometer voorzien. Jefke muist er alleen vanonder, heeft nog een ander lusje op zijn stafkaarten ontdekt. De Papenakkerstraat blijkt een pracht van een donkere, diepliggende holle weg te zijn en onze eerste klim van de dag. We staan inderdaad binnen het halfuur in de zeer bekende startzaal te Gelrode. Het is er redelijk stil.
Patje vat zijn looptraining aan, wij wandelen aan een rustig tempo de heuvel op richting A2. Onder de snelweg door en dan verder door granenakkers afgezoomd met prachtige klaprozen. Het parkoers golft zachtjes, vanaf elke heuveltop mogen we genieten van fraaie vergezichten over het Hageland. Lopen langs Kraaikant onder meer door een donker paadje dat we niet kennen en zakken dan naar Nieuwrode en rustpost De Losting. Kunnen er ons een geïmproviseerd terras veroorloven, het is heerlijk lenteweer.
Vertrekken in een andere richting dan we gewend zijn, de Bennenberg op en de drukke steenweg over. Onverharde paden loodsen ons door het groen. Bij Grootveld gaan we een prachtig kasseitje op, holle weg met weelderige knalgroene varens aan beide kanten, heerlijk ! Donkere holle wegen en zelfs vlondertjes gaan we lopen rondom de Sint-Jansberg tot het Houwaarts Gat. Door de open velden nu tot de kerkwegels van Sint-Denijs Houwaart, stemmig kerkje met een rommelmarkt in zijn tuin. Het kleuterschooltje er net naast dopen wij om tot ‘bij Irène en Roger’ onze tweede rustpost van de dag. Opvallend hoeveel nieuwe stroken wij al liepen vandaag !
De lokale lus zetten we in bij wat hemelse dreiging. Lopen dan ook nog eens fout bij een doorsteekje tussen huizen. Correctie dus en dan het veld in richting Walenbos. Ik weet dat het hier erg nattig kan liggen maar dit jaar blijken alle paden er goed begaanbaar. Bij Motbroek verlaten we het bos, ruilen het in voor wat tarmac en graspaden langs graanakkers. Weer is het genieten van prachtige vergezichten. Bij de kapel OLV Roeselberg wordt de afdaling ingezet. Er wacht nog een strook Walenbos, leuke paden langs rossige waterloopjes. Veel ijzer in het grondwater waarschijnlijk. Nattige paden zijn beter begaanbaar gemaakt door het aanbrengen van stukjes boomstronken die echter op hun beurt wel eens glad kunnen zijn. We zijn algauw vijf kwartier onderweg voor nauwelijks 5,7 km. Ik jen er Roger wat mee maar je hoort ons niet klagen want dit is een prachtig parkoers.
Terug naar Nieuwrode nu. Langs weilanden en een bosrand over tarmac tot een drukke steenweg. Aan de overkant wachten vers gemaaide graspaden langs de waterkant. Ze zetten ons af bij het kasteel van Horst (de Rode Ridder). De parkoersmeester laat ons de burcht van alle kanten bewonderen en trekt dan weg langs waterloopje De Losting. Weer heerlijk flaneren door bos en wei. We denken alleen te wandelen maar worden plots ingehaald door Carine & Dirk. Lang geleden dat we die nog gezien hebben en keuvelend lopen we samen tot Nieuwrode, hebben heel wat te vertellen.
We posteren ons weer op ons terrasje van deze ochtend en slaan een praatje met een koppeltje met duidelijk Brusselse roots. We trekken alleen verder voor onze laatste etappe. Stilaan weer de heuvel op, stevig klimmend door een prachtige, donkere holle weg. Hebben nog een omzwerving door de akkers te goed tot de A2. ’t Hellegat laat ons nog eens genieten van een prachtige holle weg en dan wandelen we langs appelen en peren in wording. De laatste paar kilometer zijn nog behoorlijk pittig, bergop langs Klarenbos en stevig dalend langs de Groenenweg. C & D zijn ons dan al lang weer voorbij gestoven.
In de zaal zitten Hennie & Theo ons op te wachten, onze meisjes lijken wel twee zussen zo hartelijk gaan ze met elkaar om. De broertjes De Keyser worden ook onze tafelgenoten. We zijn het er allen over eens … dit was weer eens een schitterend parkoers vandaag. Van waar blijven zij toch al die nieuwe paden halen ? Een goede verstandhouding met Natuurpunt blijkt te helpen. Tja, we zijn weer eens bij de laatsten om de zaal te verlaten. Zullen pas om 21:00 thuis zijn. Het was genieten met een grote G.
Lekker tot 08 :00 geslapen, de boog moet niet altijd maximaal gespannen staan. Bus 290 laat op zich wachten en dus missen we de verbinding met bus 500 in Boom. Geen probleem even later kunnen we op pad met de 287. Side-seeing over Willebroek, Heindonk en Battel tot in Mechelen. Aldus treden wij dezer dagen in de voetsporen van wijlen Fikske uit Vosselaar, een bevlogen busreiziger. Mechelen station wordt ons vertrekpunt. Langs het Arsenaal, enkele winkelstraten en de Brusselpoort stappen we GR tot het Vrijbroekpark. Daar pikken we de knooppunten van Rivierenland op voor een tocht van zo’n 24 km tot Boom markt !
Maken een ruime lus door het prachtige Vrijbroekpark en zijn waterpartijen tot bij de fabrieken van Procter & Gamble. Duiken onder de E19 door richting Zenne en de Emelgemvijver . Is voor Linda onbekend terrein, ik leerde het kennen dankzij de grote Routepaden. Minneke vind het schitterend terwijl we de Zennedijk in alle rust volgen tot de achterkant van de grote plas. Vissers doen er stilletjes hun ding, hebben grote groene tenten opgeslagen van waaruit zij naar hun dobbers turen. We verlaten de GR-markeringen en ronden het water helemaal, goed voor zo’n 3 km wandelgenot. Lopen dan dwars door Hombeek, bij de spoorbaan en pikken wat achterafjes en vergezichten mee. Ik heb de route uitgezet met een minimum aan verharde wegen. Tussen punt 280 en 290 raken we even het spoor van de route bijster. Een koppel dat de omgekeerde weg blijkt te volgen heeft net als wij een markering gemist. Zo kom je nog eens iemand tegen ! We wijzen mekaar de te volgen weg en elkeen volgt zijn pad. Lopen dwars dor weidse akkers en weilanden al is de spoorbaan nooit ver weg. Rustig en stil dat het hier is, zonnig ook, heerlijk wandelweer. Op grondgebied Leest improviseren we een bankje bij een serre, zijn toch al twee-en-een-half uur onderweg.
Er volgen wat achterafjes waarbij we soms over het erf van bewoners lijken te lopen. Bij een waterloopje is de begroeiing echt wel uitbundig, Linda verdwijnt haast in het groen en de wilde bloemen. Groenten velden komen nu aan bod, wortelen, spinazie en uiteraard kolen. We raken een tweede keer het spoor bijster. Een markering lijkt verdwenen bij een nieuwbouw. Gelukkig hebben we de kaart bij en kunnen corrigeren richting grens Heffen/Leest. Zijn intussen steeds meer verbaasd over de veelheid aan onverharde wegels die in deze omgeving te bewandelen zijn. Een tweede bankje in de zon en we lopen opnieuw langs de spoorbaan. Dit is de eerste kilometer echt letterlijk te nemen tot we Blaasveld bereiken. Zijn nu op bekend terrein. Stappen de dreef van domeinbos ’t Broek in en lopen vervolgens langs die vele mooie plassen van datzelfde Broek. Ook hier roept de koekoek uitbundig het tijdsein.
Een laatste korte pauze, we stappen het Broek uit en passeren bij de kerk van Blaasveld het befaamde Broekventje. Het volgende strookje weilanden zet ons af bij Hazewinkel. We houden het eenvoudig en wandelen langs het fietspad tot de jachthaven van Klein-Willebroek en zijn tientallen prachtige boten. Hebben nog de Rupeldijk en het uitzicht over de skyline van Boom-City te goed. Een gezellige taverne en ons Duvelke dat hebben we nu wel verdient. Hebben een heerlijke driedaagse achter de rug , twee klassiekers en een toch wel verrassend mooie derde dag. Volgende tocht wordt denkelijk Gelrode maar dan wel met de trein.
Kwart na zes zijn we al op pad. De bushalte bij de Boomse steenweg is zowat 3500 meter van huis weg. Willen de 500 van zeven uur halen. Een kwartiertje wachten bij het Raghenoplein in Mechelen en we zijn onderweg naar Leuven. Is meteen ook een rit van exact één uur. Nog 10 minuutjes met stadsbus 4 en we zijn bij de Hemptinne kazerne in Heverlee, onze startlocatie voor vandaag. Het is er behoorlijk druk.
Rond de klok van tienen gaan we op pad. Hebben eerst een lokaal lusje van 7 km voor de boeg. Een leuke eerste kilometer door de natuur van het militair kamp en dan stuurt de Milsebaan ons richting vijvers van Abdij van Park. De parkoersmeester stuurt ons over de binnenkoer van de prachtig gerestaureerde gebouwen en dan het heuveltje op met uitzicht over de Philipsgebouwen. We keren ze de rug toe en volgen een paadje in het groen. Kikkers kwaken er de maat. Open veld nu, een klimmetje langs een bietenakker. Voorbij het Sint-Albetuscollege worden we beloond met een uitzicht over de flatgebouwen en kerken van Leuven. Bij een sporthal waar Nederlanders een muziekfeest bouwen duiken we opnieuw het militair domein in. Raken in de war bij een pijl die recht de afgrond in wijst. Linda is bij de pinken, merkt aan de andere kant een paar linten op. Daar moet het ook naartoe, gewoon vlakke baan tot de startlocatie. Ik waarschuw meteen de organisatie voor de verdraaide markering zodat zij kunnen ingrijpen, hier moeten nog heel wat wandelaars langs !
We vatten het grotere werk aan. Stappen, zoals ook WSP dat doet richting militaire kerkhof. Een prachtige dreef van rode beuk voert ons naar Heverleebos. Kunnen genieten van magistrale beukendreven tot we in Vaalbeek aankomen. Het kasseitje van de Grezstraat voert ons een verdieping hoger, weiland en de rand van de volgende bosstrook. Zijn op grondgebied Haasrode en gaan pauzeren in het piepkleine en dus overvolle zaaltje van Dovo. Hebben de keuze uit twee lussen en kiezen voor de langste van 8,4 km. Volgen een heel eind de steenweg die naar Hamme-Mille voert. Brugje over en dan genieten van eindeloos flaneren door deze uitloper van Zoniën. Licht golvend parkoers, een schitterende beukendreef met donkere spar op de achtergrond. We zwerven langs lange rechte paden door het groen, bij een echt clemente temperatuur. Heerlijk wandelen is dit.
Terug in het kleine zaaltje is het al wat rustiger, kunnen op het gemakje een boterham ‘soldaat’ maken. Weten wat er komen gaat. Een prachtige lange dreef richting grens van Blanden en Vaalbeek, langs een moderne abdij ook. Licht golvend is deze brede Prosperdreef tot we smalle paden onder de voeten geschoven krijgen. Meteen de laatste kilometers en bospaden voor vandaag. Vanaf het kerkhofje zijn we zo aan de finish. Samen met een bonte bende van Hanske De Krijger op bus uitstap doen we een terrasje op het grasperk, zonovergoten. Met bussen 4 en 285 reizen we over Leuven terug naar Mechelen. Het is zo heerlijk weer dat we er nog een terrasje meepikken tot de komst van bus 500. De laatste etappe voor vandaag wordt bus 295 die aan de late kant is. Het gaat al naar 21.00 als we terug thuis komen. Was een lange dag maar zeer zeker de moeite waard. Morgen stappen we een eigen creatie van knooppunten.
Vandaag mogen we nog eens Nederen. Een kort ritje vanaf de Moretuslei in Putte voert ons tot Volksabdij ter Duinen in Ossendrecht. Medereizigers wijzen ons de weg vanaf de bushalte. Behulpzame mensen die Ollanders ! We prutsen een beetje aan het voorgestelde parkoers. Kwestie van de langste etappes te mijden en toch aan onze kilometers te geraken. We kennen ze de elastisch gemeten afstanden van onze gastheren !
Duiken voorbij een poeltje de zandwegen van het frisgroene bos in, rododendrons zorgen voor een mooie paarse kleur. Is elk jaar weer het hoofdthema van dezer tocht. Naderen Hoogerheide tot zowat één kilometer en moeten dan over het fietspad van de Putsebaan tot de Postbaan en Groene Papegaai. Hier wordt voor A.H. (nu ook in België welbekend) ajuin en venkel geteeld. Kortenhoeff is het verlengstuk van de Kalmthoutse Heide. Het halfopen terrein is doorsneden met prachtige vennen. Een kudde schapen houdt het gras kort. Jerome stoomt voorbij, Linda pikt haar wagonnetje aan. Het tempo ligt mij een ietsje te hoog en ik volg op respectabele afstand. Fraaie dreven van beuk en uiteraard rododendrons voeren ons naar Huijbergen en rustpost Vaeders Hoefke. Wij hebben 7,4 km op de teller staan. Volgden tot hier het parkoers van de 30 km en pikken voor de rest van de rit de 36 km op.
Voorbij Johanna’s molen wacht een fraaie dreef, een strookje bos op de Brabantse Wal ook. Dan gaan we de weidse akkers in langs enkele hoeves. Wat hemels gedruppel begeleid ons hierbij. Kooiheide en zijn trimparkoers, opnieuw zandpaden in bos met heel wat fiere varens. Wandelen een eindje langs de hoge afspanning van legerkamp Woensdrecht. Vervolgens smal bochtenwerk tussen sparren door. De verkorting voert ons langs aspergevelden en een ellenlange straat terug naar Huijbergen. De laatste kilometer of zo leggen we af bij steeds fellere regen. Geen terrasje dus deze keer maar diep weggedoken in Vaeders gelagzaal. Tijd voor een gezellige babbel met Jan (‘pijp’) en zijn Geertrui.
Langs een klooster verlaten we de dorpskom, nog steeds bij niet aflatende regen. Een dreef van hoge beuk voert ons naar de Staartse Heide. Gemengd bos, pal op de grens der Lage Landen. Lange rechte stukken zandpad voeren ons naar de Groote Meer. Een koekoek lijkt op hol geslagen, geeft minutenlang van jetje zijn droomprinsesje lokkend. Groote Meer dat zijn prachtige vennen en een licht golvend landschap, denkelijk bij het mooiste uit de omgeving. Pauzeren doen we aan de overkant van de hoofdbaan traditiegetrouw in de hangar bij Hoeks. We kunnen er terrassen met Patje Kloek en Waaslanders Denise en Patrick. Jerome adviseert ons de extra lus niet te lopen, maar we zijn koppig en wagen het er dus toch maar op.
Moeten inderdaad nogal wat straten lopen om Ossendrecht uit te geraken en zicht te krijgen op de weidse polder en de Antwerpse haven. Komen Patje Kloek nog een paar keer tegen omdat hij zich van route vergist. Lijkt ons erg verstrooid vandaag ! In gestrekte draf lopen we een lange rechte baan af met uitzicht over intussen zonnige groenten velden en de bossen van Zandvliet. Een kort bosstrookje en we zijn terug bij Hoeks. Inderdaad een tegenvaller deze gelukkig korte etappe van goed gemeten 6 km. We besluiten niet terug te keren naar Ter Duinen maar rechtstreeks koers te zetten naar Putte. Gewoon over het fietspad in het groen van de Groote Meer. Bij het joodse kerkhof Machsike Hadass weten we de eindhalte vlakbij. Kunnen een winderig terrasje doen op Hollands grondgebied want het Vlaamse cafeetje waar we normaliter stoppen blijkt aan renovatie toe te zijn. Busje komt zo …voert ons terug naar de Koekenstad. Morgen kiezen we voor een heel andere richting.
20.05.2015 StreekGR der Kempen tussen Hoogstraten en Rijkevorsel
Neem de eerste de beste bus die richting Hoogstraten voert. Wordt een sight-seeing tours langs de scholen van Schoten. Ben zowat de enige Belg ondanks een propvol voertuig. Wij hebben geen vaderland meer Sire, lijken wel vreemden op eigen bodem. Maar verder geen gezeur, vader gaat op stap ! Vertrek aan de monumentale kerk, langs het kerkhof en een fraaie dreef. Een paar straten verder wenkt puur natuur. Loop in een weidse boog om de gevangenisschool. Nog maar eens over de Mark en dan letterlijk door weilanden. Runderen stappen loom richting mals ontbijt. Kom op een kasseitje uit dat mij naar het kleine stemmige kerkje van Wortel brengt. Ook hier stap ik dwars door het kerkhof en moet wat straatjes lopen met open bebouwing. Laat de bewoning achter mij, mag spoedig genieten langs magistrale dreven mij haast vergapend aan het spel van zon en witte wolken, gejaagd door de wind. Eik en spar wisselen elkaar af, in het bos prachtige frisgroene varens in volle ornaat. Jonge vogeltjes piepen in de bomen maar ik krijg ze niet te zien. Hoog in de lucht voeren drie buizerds een fraai ballet op. Heerlijk wandelen is dit. Kom haast geen mens tegen en vindt op de Peedijk een bankje om even te pauzeren.
Wandel dan verder door het weidse Kempenland, langs Wortel Kolonie en op grondgebied Merksplas. Her en der is een hoeve ingepland, veelal met ruime veestapel. Maïs steekt voorzichtig het kopje boven, trekt groene lijntjes over verder nog kale akkers. Pauzeer een paar keer op een bankje in de zon, neem ruim de tijd om van de dag te genieten. Langs Bolks Heike en Keirschot nader ik stilaan terug de bewoonde wereld. Een vlucht jonge patrijzen zit op een kluitje in het veld, veilig ver weg van de grote tweevoeter. Moet een lastig graspad op en kom zo in een nieuwbouw wijk van Rijkevorsel uit. Ben al meer dan 4 uur onderweg voor nauwelijks 19 kilometer. JPD kartonnen meetlat lijkt ook vandaag van toepassing. Besluit dan maar te stoppen bij de bushalte aan de kerk. De terugreis verloopt erg stroef. De autobaan richting Breda blijkt afgesloten en het vrachtvervoer moet dwars door Loenhout. Midden in het centrum heeft er eentje dan ook nog eens motorpech. Chaos troef dus en een busrit die algauw tot 1:45 uitloopt. Ach het hoort erbij zeker !
Zaterdag bezoeken we kapster Marina, gevestigd tussen het Deurnese sportpaleis en de Bredabaan. Linda heeft een idee. Zou dit ver van het Rivierenhof zijn ? Neen dus en we zijn al om 08:00 op pad. Fietspad in het groen tot de Stenenbrug en we duiken het prachtige park rond de Schijnbeek in. Pikken er de verbindings-GR tussen routes 12 en 5A op. Een heuse parkentocht van ruim 28 km lopen we, met als onderbrekingen de schitterende wijk Zuremborg en wat huisjes kijken in Hoboken. Omstreeks 14:00 zijn we terug thuis. Het was een grijze, wat miezerige dag maar een heel leuke wandeling die voor herhaling vatbaar is.
Voor zondag plan ik Elewijt wegens erg lang geleden. De website van De Lijn geeft nog steeds geen kik maar ik vind een alternatief bij Google Maps –knop Openbaar Vervoer. Glasheldere routebeschrijving zowaar met indien gewenst nog wat kaartjes erbij. Moeten twee keer overstappen in Boom en Mechelen en hebben daar telkens 6 minuten de tijd voor. De bussen rijden echt volgens het boekje en binnen de twee uur zijn we ter bestemming. Net op tijd om clubmaatjes Viviane & Danny ter begroeten die al in de startblokken zitten. Drie lange etappes staan er op het programma, respectievelijk 9,5 – 8,6 en 10,1 km. Stevige kost dus.
Beginnen erg matig met één dreefje en dan een reeks stille straten tot een tunneltje onder de E19. De fraaie Steendreef die herken ik van eerder gelopen GR. Hij leidt ons voorbij een kasteel waar Rubens nog zou verbleven hebben. Dan stappen we voorbij een hoeve de weidse akkers in richting kronkelende Zenne. Even maar langs het water en terug een lange rechte zandweg tot station Eppegem. De 30 km steekt weer een drukke steenweg over en een rustig tarmacje wordt gedeeld met de fietsende medemens. In de verte de ‘frietketels’ van Verbrande Brug. Linksaf nu door een alleraardigst biotoopje langs de diepliggende Zenne. De achterkant van winkels aan ene kant, rijen populieren aan de andere kant. Net voor Vilvoorde keren we op onze stappen terug langs de andere oever, een jaag- en fietspad. Prachtig uitzicht over het water met de witte kerktoren van Eppegem als baken. Zo ver moeten we niet terug lopen. Steken bij Hoge Buizen de verkeersader over en lopen Houtem binnen voor onze eerste pauze. Improviseren een terrasje bij cafeetje met zaaltje De Kring.
Komt Jefke aangewandeld. Hij heeft de tweede etappe al in de kuiten en doet er onheilspellend negatief over. Toch willen we het zelf meemaken, zo zijn we nu eenmaal ! Stappen een stuk Damstraat richting Peutie en duiken dan de weidse akkers in. Het grindpad wordt tarmac langs de Grensstraat, ons toertje rond de ruime legerbasis van Peutie. Een moderne metalen brug loodst ons over de Woluwelaan. Je hebt er een mooi uitzicht over de woontorens van Brussel. Lopen nu de Perkstraat in door de Vilvoordse wijk Faubourg. Ben op zowat één kilometer van mijn werkplek. Net voor het station slaan we rechtsaf en wandelen onderaf de spoorbaan. De pas gegoten betonnen muurtjes zijn versierd met schitterende graffiti aangepast aan de omgeving : treinen, vliegtuigen, planten en dieren zijn afgebeeld. We passeren dan ook de grote tuinbouwschool. Terug de weidse velden in, een tweede brug over de Woluwelaan en dan in gestrekte draf naar Houtem. Nog een leuk ommetje langs moeilijk begaanbare voetwegen. Hoog tijd voor onze tweede pauze. Spreken Jefke en Den Tast tegen, vonden deze lus helemaal niet slecht. Zeer aanvaardbaar voor deze omgeving.
Nog 10 kilometer voor de boeg. Lopen langs een witte wijk puur natuur tegemoet. Schitterend dit Houtemsebos met zijn smalle paadjes, open plek met een zee van boterbloemen, vlonders door natter gebied ook. De Boektsesteenweg loodst ons dan over de E19 en de 30 km gaat er weer vandoor. We zijn intussen op grondgebied Perk en stappen een lange rechte weg langs enkele hoeves, graanvelden en bloeiend koolzaad. In de verte landen de grijze vogels op Zaventem. Steenweg oversteken een bosje en opnieuw akkers. Het volgende boslaantje geurt heerlijk naar daslook. Snijsselsbosweg en Hoofdbos, dit kennen we van Kampenhoutse tochten. Genieten van een schitterende, donkere dreef in beukenbos die we inruilen voor een aanplant van populieren. Zijn opnieuw in de bewoonde wereld. Elewijt lijkt erg uitgestrekt want het duurt een hele poos voor we de startkantine terug bereiken. Hebben een halfuurtje voor ons Duvelke en dan begint de terugreis.
Binnen de twee uur staan we in de Hemiksemse woonkamer met glunderende snoeten. We hebben een schitterende wandelvierdaagse achter de rug. Heel leuke parkoersen gelopen en met haast perfecte ondersteuning van De Lijn. We hopen het volgend weekend over te doen in Ossendrecht en Heverlee, met een eigen creatie op maandag. Tot dan …
Van treinen en hun dienstregelingen, daar kennen wij toch wel wat van. Nu zijn we ons aan het bekwamen in busdiensten. De website van De Lijn blijkt onbruikbaar te zijn, dan maar via de NMBS opzoekingen doen. Lukt nog aardig ook ! Vandaag plannen we een reis naar Belsele, drie tot vier verschillende voertuigen hebben we daar voor nodig ! Maar het lukt perfect, ondanks een antipathieke buschauffeur in Sint-Niklaas. Iets meer dan twee uur zijn we onderweg langs Meir, Linkeroever en Sint-Niklaas dus, netjes volgens het boekje en met beperkte wachttijden.
Voor het eerst worden we gescand bij inschrijving, de wandelwereld wordt modern ! Het parkoers van 22 km bestaat ook hier uit een kleine en een grotere lus. Bij een frisse, winderige atmosfeer gaan we op pad. Voor de verandering langs een spoorbaan voorbij station Belsele. Heel wat bloeiende gaspeldoorn op ons traject. Een fietspad in het groen loodst ons terug naar de bewoonde wereld. De Vos Reynaertroute is nooit ver weg. We duiken een prachtig domein met ruime plas in langs de Pastorijwegel. Raken even aan het dorpscentrum bij zijn waterpomp met mooie beelden van vrouwen die de was doen. Langs de pastorij dan terug het domein in van kasteel en/of klooster. Op het grachtwater vinnige ‘chippekes’, in het water dreigende snoeken en een school goudvisjes zowaar. Leuke vijf kilometer tot de startzaal. We doen er en terrasje en een babbel met Annieken & Chris die nog moeten starten (langslapers geworden ?).
De spoorweg over nu richting Sinte-Barbarahoeve en dan de weidse landbouwgronden in. Bossen tekenen zich af op de achtergrond maar laten op zich wachten. Slingertarmacjes sturen ons door het open land dat stilaan opwarmt. De Marinswegel biedt onverhard en gaat over in de Puyveldewegel. Pad met houten balkjes, nattig langs dieper liggende gracht. Onbekend is mij dit niet maar duiden kan ik het nog niet. Er volgen een paar straten met een grote variatie aan bewoning, kasten van villa’s tot nederige werkman huizen en oude hoeves. Weduwe Vos Wegel, aha nu echt wel bekend terrein, althans voor mij. Nog even wat open weiland en een knuffel voor jonge paarden, dan duiken we een donker pad in. Heerlijk wandelen over smalle wegeltjes langs grachten met een aangroei van frisgroene varens en grote roos/paarse bloemen van rododendrons. Linda straalt, wat is dit leuk om stappen ! Net voorbij de kerk van Puivelde een erg kleine rustpost. Vinden een plekje om de bammetjes aan te spreken.
Volgen vervolgens een steenweg langs hooiland tot een splitsing, de 21 km krijgt een extraatje van een klein uurtje wandelen. Dokkeren de kasseitjes op van Helsvuur en zijn hoeves met melkvee. Stenenmuur is een verweerde tarmac in de polder. Hij zet ons af bij een kruisbeeld en het volgende kasseitje, de Waterstraat. Dra mogen we het veld in aan de overkant van de gracht en dan rechtdoor lopen tot het Vijfdorpenpunt (Stekene, Kemzeke, Belsele, Sint-Pauwels en Sinaai). Wij kiezen er voor het fietspad langs de diepliggende heel heldere Molenbeek terug naar Puivelde (Belsele). Nemen onze pauze in het bushokje onder de kerktoren. Zijn het eens, deze tocht kan niet meer stuk. Voor Linda is daarenboven alles nieuw en zij glundert dus extra.
Een tweede keer de steenweg op tot de splitsing en dan even wat huisjes kijken in Sinaai. De weg gaat gauw over in rechtdoor door het groen, weliswaar met een zoom van prachtige rode beuk. We passeren het lokale bedevaartsoord van de Boskapel en stappen dan inderdaad door gemengd bos. Wordt omgezet in bosrand met weidse zonnige vergezichten tot we weer de spoorbaan bereiken. Onze wandeldag zit er op. Hebben ruim de tijd voor een Duvelke en een vrolijke babbel met Patje Kloek. Busje komt laat maar net op tijd voor onze aansluiting in Sint-Niklaas. Op Linkeroever nemen we de voetgangerstunnel en dan de 295 tot Hemiksem. Vlekkeloos deze reis met De Lijn en een prachtig parkoers met dank aan de Steinbockvrienden. Voldaan gaan we de avond in.
De bezuinigingsfobie van De Lijn daagt ons uit. Eerste bus van Boom naar Dendermonde om 10:30 ! Maar wij zijn geen doetjes, wel wandelaars. Vertrekken om 08:00 vanaf de Boomse Markt over de beide waterlopen richting Prayon-Rupel. Pijltje voor fietsers richting Puurs, meer hoeven we niet. Wandelen zo’n 6 km ‘immer gerade aus’ langs de spoorbaan maar wel in het groen tot station Puurs. Hebben ons opwarmertje daarmee gehad.
Vandaag staat de wandeltocht in het teken van het Klein Brabantse witte goud, asperges. Korte opdracht dus van slechts 21 km. De langste afstand krijgt meteen een extra lusje aangeboden van ruim 4 km. Corrie, nog een beetje moeilijk te been maakt er dankbaar gebruik van. Via Hof Ten Berg duiken we de weidse akkers in, granen in de was en natuurlijk bloemkolen, de echte trots van Puurs. Keren op onze stappen terug door de prachtige vallei van de Vliet. Haast dichtgegroeide beken, donkere plassen en een grindpad dat ons tussen al dat moois doorloodst. Heerlijk stukje natuur tot de watertoren. Nog even een ommetje langs de oude spoorbaan richting Dendermonde, een toertje langs de markt op het kerkplein. Fraaie opener dit.
Het langere werk begint met nogal wat straten richting Fort van Liezele. Zien we de omgeving eens bij ontluikend maïs i.p.v. de twee meter hoge planten. Maken een kwart van de plas rond en gaan dan weer tarmac lopen richting Breendonk langs Essendries. Het ommetje stuurt ons finaal naar Kalfort en zijn woonwijk Fabiolapark. Ik ben hier heel bekend wegens net geen twintig jaar werkzaam geweest. Pauzeren doen we in een splinternieuw maar veel te klein dorpshuis. Kunnen nog net twee stoelen bemachtigen en een terrasje doen met zicht op een hypermoderne stenen kruisweg, massieve beelden.
De Hobohemmers en Patje Kloek blijken ons voor te gaan op de lus van de 21 km. We volgen even de spoorweg, omgekeerde richting van daarstraks en duiken dan de weidse velden in. Weilanden zijn steevast omgetoverd tot een gele zee van boterbloemen. De paden liggen er stoffig bij in de Kleine Amer. Een tarmacje slingert ons door het groen richting Ruisbroek en nog eens de spoorbaan bij het station aldaar. Nog één wijkje en we duiken moerassig groen in. Heerlijk stukje natuur langs helgroene kroosgrachten. Stukje spoorbaan (nog eens) en dan het Coolhembos. Schitterend biotoop met tot onze verbazing een gracht die ooit dienst deed als waterweg in verbinding met … de Rupel en Hemiksem ! Na het Fabiolapark pauzeren we een laatste keer in Kalfort. Het is er al wat rustiger.
De laatste drie kilometer wordt niet veel soeps meer, denken wij. Strookje spoorbaan uiteraard maar dan wordt het tot onze verbazing weer feest. Een heel leuke oude kasseiweg in het groen zet ons af bij de expresweg en dan duiken we meteen de velden in met de magistrale kerk van Puurs als baken. Het geurt er zowaar naar daslook. Mobieltje geeft signaal, Martin zit op ons te wachten ‘voor een kop koffie’. We reppen ons naar de finish voor een toch gezellige babbel met onze onfortuinlijke wandelmaat. Hij ligt echt wel in de lappenmand met een geblokkeerde knie. Linda krijgt hem aan het lachen met haar verhaaltjes over ons wedervaren. Na en uurtje of zo nemen we afscheid … busje komt zo. We duimen voor je makker !!
Op zondagochtend ontvluchten we Hemiksem. De gemeente organiseert de jaarlijkse garageverkoop en om 08:00 ziet het er al ‘zwart’ van het volk. Langs Kerkeneind, Cleydaellaan en A12 is het 5 km wandelen tot het Edenplein in Wilrijk. Deze wijk werd blijkbaar als motel gebouwd voor de Wereld Expo van 1958. We kunnen meteen een terrasje doen en genieten van een kopje koffie aangeboden door de Stroboeren. Veel bekenden ook met Patje Kloek, Corrie en de Jakke met wederhelft, net als Bea en Jerome. Het parkoers oogt prachtig en komt zoals Linda al ontdekt had tijdens haar fietstochtjes tot randje Hemiksem. Kan ik meteen een ‘eigen’ omloop bedenken, wat ik maar al te graag doe, beetje dwarsliggen.
Maar we gaan stappen ! Duiken meteen het groen in over een gelig grindpad langs de Kleine Struisbeek richting U.I.A.. Vervolgens ,na een splitsing, onderaf de E19 langs opvallend veel populieren. Vanaf de Losweg (verwijzend naar een oude spoorbaan) is het straten lopen langs een nieuwe wijk in volle opbouw tot rustpost De Schrans. Zijn slechts 4 km ver maar babbelen toch even bij met ons aller Herman. Hebben een etappe van ruim 8 km voor de boeg die volgens Linda (Nijlen) zeker de moeite waard is.
Passeren een Bufferpoel met onze kwakende vriendjes en stappen dan richting en rond de sportterreinen van Kattenbroek, over een Finse piste. De Edegemse Bergen, lang geleden dat we er nog eens door liepen. Prachtige woeste natuur door terreinen die ooit opgespoten werden bij de aanleg van de E19. Is al serieus bebost gebied met beekjes, poeltjes maar ook enkele kale zandvlaktes. We volgen aan de overkant even de Kontichse steenweg bij Groeninghe. Keren op onze stappen terug onder een brug en duiken opnieuw het prachtige domein binnen. Ziet er hier wel anders uit met een tarmacje en later zandwegen tussen overwegend berk en wilg. Er hangt een merkwaardige geur die mij aan gekonfijte vijgen doet denken, geen idee waar die vandaan komt. Na een lange, prachtige omzwerving bereiken we een golfterrein en terug de Losweg. Deze lus was inderdaad schitterend.
Na de welgekomen pauze trekken we verder. Over de kasseitjes rond het Edegemse Hof Ter Linden en vervolgens langs het immens grote RVT Immaculata. Dan gaat het rechttoe, rechtaan naar Fort V – waar we netjes rond lopen over een fietspad in het groen. Vreemd, waarom niet door het park ? Later zal blijken dat de pijler van dienst zich van laantje vergist had. Er zin ergere dingen in het leven. Aan de overkant van de Prins Boudewijnlaan traditiegetrouw wat villaatjes kijken en dan onder de E19 door richting Volkstuintjes. Ook Fort VI negeren we en stappen meteen naar Park Steytelinck, zijn zeer gemengd publiek qua leeftijd en kleur en zijn mooie fonteinen. Pauzeren doen we op een bankje in de zon, onder de witte kerktoren.
De kortere afstanden beginnen aan hun laatste etappe wij moeten nog richting Bist en Wilrijkse straten en achterafjes tot de A12. Aan zijn overkant bereiken we algauw vissersclub De Meyvis en Fort VII. Mogen nu wel heerlijk flaneren onder oude bomen langs de ruime plas, schitterend ! Even een stukje beton langs de wielerpiste van Wilrijk en we duiken voor de tweede keer binnen de paar weken het Schoonselhof binnen. Schitterend hoe de rode beuk ons in volle ornaat ontvangt. Kikkers kwaken in de vele poelen, overal rondom de laantjes straalt het prille groen. Het is wel opletten met de bepijling die zuinig is en soms te laat aangebracht. Er blijken zich nogal wat wandelaars in te verslikken en daar zijn wij voor één keertje niet bij ! We verlaten de begraafplaats bij de Uno-laan, die we ten einde lopen tot bij de baseballers van Pioneer. En dan gaan we uitgebreid genieten van Fort VIII, één van onze favoriete biotopen. Mogen er haast helemaal rond lopen met nog een extraatje rond de voetbalvelden van Berkenrode. Elastische 8,3 km zowaar maar van heel hoge wandel kwaliteit.
Berkenrode, we doen er een uitgebreid terras met onze Borgerhouters en Hobohemmers. Zullen zowat als laatsten terug vertrekken voor een eigenzinnige 7 km. VN-laan, Moerelei en Valkenisseweg, we kennen het uit het hoofd. Langs de Witte Hoeve en de Groenenhoek lopen we de eerste kilometers van onze klassieke GR-tocht naar ’t Stad. Bij het zigeunerkamp verlaten we het parkoers en keren langs het Mastenbos naar Hemiksem terug. Ik reken dat we zo’n 38 km in de benen hebben vandaag. Was een heel aangename tocht waarbij de afpijling soms toch wat te wensen overliet, een aandachtspunt. Het volgende lange weekend plannen we, nu we helemaal autoloos geworden zijn, Puurs, Belsele en Elewijt. U leest het vast wel weer …
Vandaag betreden we onbekend gebied, een strook van Vlaams-Brabant die ons niet echt aanspreekt, the forecast is low. Twee busritten ver en we stappen het piepkleine parochiezaaltje van Ramsdonk binnen. Lange Jan van de Police de Bruxelles is er guitig als altijd. De langere afstanden (25 km max.) gaan meteen hun eigen weg langs een tarmacje met bermen van fluitenkruid. We duiken de open velden in met de bruggen van Tisselt op de achtergrond. We wandelen er niet naartoe, zoeken de straten en achterafjes van Kapelle-Op-den-Bos op. Bogaertsbrug over het zeekanaal en nog meer straten, een wijk van recente signatuur. Dan een graspad en vrij ruime omzwerving langs weilanden en nog kale akkers tot de rustpost in het stamcafé van onze gastheren, de Plekpot. We kunnen er een terrasje doen, lekker warm ondanks een toch wel strakke wind.
Duiken voor de lokale lus onder de spoorbaan Mechelen – Dendermonde door en wandelen langs ontluikende patatten en nog groene granen in de was. Bij Koningsteen heffen de kikkers een welkomstlied aan. Oxdonk lees ik op een naambord terwijl we door een beetje bebost gebied een diepliggende beek volgen. Vervolgens een lange dreef van populieren met een zee van gele boterbloemen in de wei. De Katrienbrug over bij het Bos van AA (oude weg naar Hombeek) en vervolgens een eikendreef, ons eerste tarmac in deze lus van 7 km. Maïs steekt het koppetje boven, knorretjes voelen zich goed in de wei. Dit is een prachtige groene etappe, een oase van rust ook. In de Plekpot hebben we een gezellige babbel met Nadia en haar vriendin. Ook zij reageren uitgelaten op die mooie lokale lus.
We moeten opnieuw de Bogaertsbrug over en wandelen onderaf het station van Kapelle. Genoeg tarmac, denkt de parkoersmeester, en hij stuurt ons een pad van steenpuin op. Verderop is het graspad pas gemaaid de wandelaar ter wille. Koeien, denkelijk net van stal, komen nieuwsgierig maar ook beducht neuzen naar die onbekende tweevoeters. Een leuk jong dreefje aan de overkant van een baan en dan terug de zandpaden op richting spoorweg. Infrabel investeert er in nieuwe tunnels en spoorbiels. We zijn terug in Ramsdonk. Worden nog langs een Mariagrot, met stenen uit Maredsous gebouwd, een bouwvallig kasteel en kerk zonder haan geloodst, terug naar de startzaal. Weer zijn we zeer te spreken over deze landelijke etappe.
Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg. Opnieuw de weidse velden in, stilaan richting A12. De weergoden laten zich van hun slechtste kan zien met een plensbui van een tiental minuutjes. Achter Hof Ter Molen wacht heerlijk slingertarmac in het groen gevolgd door prachtige dreven rond de hoge hagen van het kasteel van Houtem. Onze gastheer is van het betere ras. Hij kan ons dan het kasteeldomein wel niet aanbieden maar blijft ook lekker weg van asfalt door ons langs een smal zandpaadje tegen de omheining te loodsen. Een laatste dreef met statige platanen, het centrum van Ramsdonk komt in zicht. De startzaal ligt er haast verlaten bij. Wij hebben een uurtje tijd om twee Duvelkes te degusteren tot de bus naar Willebroek. Ik laat niet na de helpers te feliciteren met hun echt wel mooie, groene tocht. Aangenaam verrast zijn wij.
Hebben drie busritten voor de boeg over Willebroek en Boom. Toch staan we op vijf kwartier in de huiskamer. Kan ook niet elke week gezegd worden. Ja, voor deze tocht geldt zeker ‘keer ne kier were’ !
06.05.2015 StreekGR Kempen van Meer tot Hoogstraten
Ik ben al drie uur onderweg als ik van de bus stap bij de Sint-Rosaliakapel in Meer. Maakte wel een ommetje langs de garage in Kontich maar toch, het was een verre busreis. Het is zonnig, warm en winderig als ik het rode fietspad volg in noordelijke richting over het betonnen bruggetje van de Mark. De omgeving is weids, landelijk met hoeves, melkvee en ook heel wat (plastieken) serres. Dit is een aardbeienstreek. Ik loop vanaf Ipenrooi, zo’n 2500 meter verder, vooral betonwegen door de landelijke omgeving. Volg de Steek-GR Kempen. Even een bosje en bij het uitkomen ervan een bizarre markering. Lijkt alsof het houten paaltje met de tijd een kwartslag verdraaid is, puzzelen dus en mij baseren op de tekst die gelukkig wel de juiste richting aanwijst. Merkwaardig zicht verderop waar kersenbomen volledig onder zeil staan. Toch is een houtduif er in verdwaalt geraakt, ze zoekt wanhopig naar een uitgang. Ik volg het Paterspad tot de bewoning van Mariaveld en de Bredaseweg, lijk voortdurend tegen de Nederlandse grens aan te lopen. Pauzeer na een ruim uur stappen in een bushokje en versterk de innerlijke mens met een heerlijk stuk Antwerps gebak, een ‘vliegende schotel’.
Loop nu echt Nederland binnen ter hoogte van Heerle, zijn Blauwbossen en Goorkensdreef. Na wat huisjes kijken stap ik voorbij een plas naar een fraaie dreef die uitmondt op een brede zandweg. In de verte pronkt de magistrale kerktoren van Hoogstraten. Loop opnieuw een bosstrook in en passeer rivier het Merkske. Dan volgt opnieuw de open ruimte overspannen door jagende wolken. Pauzeer een tweede keer op een bankje. Ik loop moeizaam vandaag, lijk wel lood in de benen te hebben. Brede zandwegen voeren mij in de richting van twee kerken, magistraal in Hoogstraten, minzamer in Minderhout. Naar deze laatste gemeente loop ik toe. Bij de grote kapel O.LV. van den Akker stuurt de route mij zuidelijker voorbij de Withofhoeve en uitzicht op een windmolen. Ik wandel richting Begijnhof en besluit even het centrum van Hoogstraten in te lopen. Heb honger en trakteer mezelf op een frietje, gezeten op een terrasje onder de kerktoren.
Al heb ik dan nog maar 17 km in de benen en is het nog maar 14:00 ik heb echt geen zin meer in wandelen richting Wortel. Besluit dan maar de bus terug naar Antwerpen te nemen. Heb mijn dagje niet ! Een kwartiertje later barst er plots een daverend onweer los. Mensen vluchten kletsnat de bus op. Besef dat ik echt wel aan iets ontsnapt ben want heb niet eens regenkledij bij. Zou dit nu mannelijke intuïtie geweest zijn ?
Gisteren liepen we nog eens ons toertje door de parken van ‘t Stad tot Sint-Jansvliet, algauw zo’n 25 km. Alleen op de Meir heerst enige drukte, cafeetje ’t Zand biedt voldoende vrije plaatsen op z’n gezellig terras. Kan ik nog eens een Triple d’Anvers degusteren, pittig beetje amber biertje.
Vandaag bestaat onze aanloop van 3500 meter uit de Antwerpse Singel van station Zuid tot station Berchem. Bus 420 doet de Rooseveltplaats niet meer aan. Een vlotte rit van 35 minuten zet ons af centrum Zandhoven en bij Fanfare Sint-Amelberga, tocht die ik nog nooit wandelde en Linda slechts één keertje jaren geleden. Geen bekenden in de zaal en een parkoers dat uit twee lussen bestaat.
Beginnen er aan met de 14 km zoals de parkoersmeester het ons aanbiedt. Het is even wennen aan de vrij donkere pijlen. Het zwerk ziet ook al grijs maar thuisblijven dat doen we niet. Langs brede paden stappen we tussen hooi- en weilanden richting autobaan. Brug over en we zijn in Halle (Zoersel). Geheuvelte biedt ons heel wat bospaden aan die wel stuk gereden zijn door zware machines. Beetje technisch dit. Bij een stoeterij improviseert de parkoersmeester met zijn grasmaaier een pad tot rustpost ’t lekker Koeike. We komen er Willy & Annie tegen. Ik heb één vraag voor jullie, zeg ik. Het antwoord is ‘ja’ repliceert Willy gevat. Uitleg en commentaar zijn voor ons allen gelijk. We hadden het zien aankomen maar kunnen het toch moeilijk van ons afzetten. Hopen dat het voor allen in de juiste plooi valt.
Na de pauze loodst een pracht van een kastanje dreef (met kaarsen) ons richting Gescheurde Heide. Hoe we het voor elkaar kregen weten we niet maar we missen een afslag naar links gemarkeerd door 5 pijlen ! Worden door een lokale bewoner dan ook nog eens fout weggestuurd en hebben meteen een extra kilometer in de benen. Het regent zachtjes als we langs een grote plas lopen en vervolgens door jong bos de anti-tankgracht volgen. Een heel eind verder duiken we onder de autobaan door en zetten langs halfopen terrein koers naar de bewoonde wereld. Een rood fietspad loodst ons naar Massenhoven. Een laantje in het Begijnenbos, wat huisjes kijken en dan volgt het Gemeentelijke Speelbos. Bij Het Veld lopen we opnieuw in de bebouwing. Achterafjes loodsen ons terug naar het chalet van de fanfare. Einde eerste oefening.
De tweede lus is 19,5 km lang. Beggard loodst ons over tarmacjes door open terrein, voornamelijk weilanden. Zwaluwen razen aan hoge snelheid laag over het terrein, er is regen op komst. We komen bij een andere snelweg uit, volgen zandpaden afgezoomd met nogal wat brem. Hooidonck lees ik op een naambord bij een RVT. Lopen nu lange dreven in het groen terwijl weelderige partijen paardenbloemen voor extra kleur zorgen. Pauzeren doen wij bij een kleine visput waar alles in gereedheid wordt gebracht voor enkele uurtjes dobber turen. Een korte pauze en we stappen verder over een smal pad richting een domein. De parkachtige omgeving blijkt ook Zorgverbijf Hooidonk te noemen en lijkt op een voormalig klooster. Aan overkant van een drukke baan loodsen achterafjes ons door villa’s tussen de rododendrons. Vanaf Witte Hoeve wachten enkele lange kaarsrechte grint- en zandpaden door de Stille Kempen. Helaas vinden de weergoden dit het juiste moment om ons copieus te begieten. Als natte eenden bereiken we de rustpost in een manege waar ex-collega Benny en zijn dame de enige wandelaars zijn. Er drentelt nog een koppeltje binnen, het zijn de enige wandelaars die wij tijdens deze lus zullen ontmoeten.
Het miezelt nog een beetje als we aan de laatste opdracht beginnen. Roosten loodst ons door halfopen gebied. We passeren nog eens de visput van daarstraks waar de deelnemers aan de prijskamp allemaal ‘onder zeil’ zitten. Voorbij het RVT wachten alleen nog tarmacjes door open land en een vervolg langs straten van Zandhoven. Zijn om 16:00 binnen en wachten een uurtje op de bus. Groot is onze verbazing als deze uit omgekeerde richting blijkt te komen. Naar Berchem loopt over Massenhoven en naar de Rooseveltplaats over Halle legt de chauffeur uit. Wij gaan voor de tweede optie, die was er nu eenmaal eerst. Binnen de vijf minuten zijn we ook op weg naar Hemiksem, een meevaller. Geen onaardige Kempentocht dit en toch wat dun beklant met net geen 700 wandelaars. Volgend weekend trekken we denkelijk naar het ons onbekende Ramsdonk en naar Wilrijk, onze buurgemeente. Tot dan …
