We zijn al enkele dagen pc-wezen en dus kies ik voor makkelijk, de auto. En gelukkig maar. Was er van overtuigd dat de Korhoenen vanuit Oud-Turnhout vertrokken vandaag terwijl de markeringen ons naar Oosthoven loodsen, daar toch wel enkele kilometer vandaan. Onbekende startplaats voor ons al zullen we er ons meteen thuis voelen. Hennie zit er zowaar knutselend aan tafel en Martin komt ook, niet heel onverwacht, binnen vallen.
De Witte Pet moeten we in de zaal achterlaten, Martin trekt met ons op zodat we nog eens kunnen bijpraten. Betonbaantjes loodsen ons de bebouwing uit. Onverhard door halfopen gebied worden we langs een bruine gracht geloodst. Stiltegebied lees ik op een bord. We gaan lekker ploeteren door gitzwarte modder. Waar het te drassig wordt nemen vlonders de taak over. Pijpenstrootje wordt al stilaan geel. Tenslotte voeren brede grintpaden ons naar de eerste rustpost Ansarat na 5 km. Een fantastische opener was dit ! We doen zowaar een eerste terrasje, frisjes toch nog wel bij lekker hete koffie.
We vervolgen onze wandelroute door bosjes en akkers, een gebied dat De Laks blijkt te noemen. Nauwelijks een huis te zien. Stappen een eindje langs een kanaal, nog steeds afgezoomd met bomen in herfsttooi. Langs betonfabriek Stradus vervolgens, een brug over en nog een strook kanaal. Dan draaien we de Stille Kempen in met lange rechte paden door weilanden en bosjes, de absolute rust en lekker 7 km lopen tot een blokhut ‘in the middel of nowhere’. Tijd om weer eens een terrasje te doen.
Alfred zoeft voorbij, krijgt van de Kwikskes met busreis net de tijd om 30 km af te dweilen. Wij doen het rustig aan langs ven en bos tot de open ruimte, akkers met een stevige wind op kop. De 50 km gaat in het zand van ons weg, wij houden het bij 40km. Lopen keilang rechtdoor over de Baalse Heide, akkerland en kampeerterrein. Dombergheide wordt dan weer een prachtige bosstrook. Aan zijn overkant, bij een kanaal pikken we de 50 km terug op. Annie & Willy, thuis marcheerder Leo ook. Niet langs de dijk deze keer maar over de ‘bumps’ van een grillig bospad langs het water. Heerlijk vinden wij dat ! Moeten even door wat behuizing van Oosthoven en komen voorbij een watertoren weer bij Ansarat aan. Vol huis en plaats zoeken na een stevige 10 km. Het is nog steeds terrasjesweer en daar genieten jong en oud, twee- en viervoeter uitgebreid van.
Martin besluit af te haken en met 2 km terug naar de finish te lopen. We maken ons toch wel zorgen over onze gabber, ‘trop’ is ook voor hem te veel zo blijkt. Wij hebben er nog zin in, vatten een tweede etappe van 10 kilometer aan. Een brede grintdreef loodst ons weg van de hoeves terug de natuur in. We mogen weer langs de vaart lopen, ingekapseld in schitterende herfstkleuren. Wij genieten ! Weg van het water wacht open terrein, grasland en zandpaden. Wat chalets en een hoeve, we gaan de Arendonkse Heide op. Althans een project om opnieuw variatie aan te brengen in overigens bosrijkgebied. Het zwerk trekt dicht, het zal toch niet waar zijn hé ! Gelukkig blijft het bij een dreiging. We stappen terug de open ruimte in, worden bijgehaald door Katrien ‘alias Zottemie’. Samen stappen we de laatste, lange en zanderige kilometer tot de rustpost van Natuurpunt. De meesten leken dicht tegen de 2 uur gestapt te hebben over de 10 km. Mijn linkerknie protesteert, Hans (van Kathy) heeft het meteen gezien. Gelukkig is het zonder erg, gewoon de ‘oude dag’.
We hebben nog 8 km voor de boeg. We kijken vertedert naar een paar nesten jonge ‘chippekes’ bij een boerderij. Zijn toch wel laatkomers. Stappen door de Brembergh Dreef de open ruimte richting Oud-Turnhout in. Tellen niet minder dan drie kerktorens aan de einder. Voorbij de dorpskerk wordt het parkoers terug landelijk. Net voor de finish treitert de parkoersbouwer ons nog en stuurt ons weg richting Turnhoutse ring. We snellen Marion achterna tot waar we een laatste keer voor bos & gras kiezen. Linda maakt een ongelukkige tuimelperte maar kan gelukkig de broze pols sparen. Ter aankomst nog vele bekenden. Onze Borgerhouters zijn er weer, Christine & Noël ook. Er wordt duchtig over de politieke actualiteit gedebatteerd. Gebeurt ons wel meer, wandelaars zijn van deze wereld.
Het is al donker als we ons karretje terug opzoeken. Zijn vandaag aangenaam verrast geweest door een schitterend parkoers en de prima organisatie van de Korhoenen. Hier komen wij zeker weer … maar dan graag zonder de aanslag op onze portemonnee van flitsende blauwhelmen op de Turnhoutse ring …
Allerheiligen is de dag dat wij in Wuustwezel gaan wandelen en ons lidgeld bij De Stroboeren vernieuwen. Traditie moet er zijn. De busverbindingen zijn slecht en dus wordt Koning Auto van stal gehaald. We zijn al vroeg paraat en komen vele bekenden tegen. Het Kempense wandelgild laat Wallonië links liggen zo blijkt en kiest voor een ‘thuis’ weekend. Wij vertrekken met Marij & William, zoon van de vader die in de lappenmand ligt. Spoedige beterschap gewenst Willy ! Linda maakt van de gelegenheid gebruik om onze pc problemen aan te kaarten. Ik hou mij afzijdig, een keuken verdraagt maar één chef-kok ! De prachtige Gasthuisdreef wordt ingeruild voor een strookje tarmac. Dan passeren we de militaire vijvers en zwerven door een paar sparrenbossen. Verderop wachten de landerijen van de Lange Laarweg tot de eerste pauze in de Bellekeshoeve. Zijn toch algauw een uurtje onderweg. Kunnen ons een terrasje permitteren, het weer is zonnig en aangenaam.
Hebben een lokale lus voor de boeg die ons meteen laat genieten van een natuurlijk kleurenpallet, loofbomen in hun mooiste herfstkleed. Zwerven vervolgens door bosjes, al dan niet bezoedeld met oude menselijke bouwsels, ook wel chalets genaamd. Ik ga er even ongewild bij zitten, mijn twee hielen schuiven gelijktijdig onder het lijf vandaan. Gelukkig zonder verder letsel. Bij Bleken zoeken we betonwegen, hoeves en zonovergoten akkers op . Stappen voorbij de 18e eeuwse Sint-Willibrorduskapel terug naar de rustpost. Jefke komt er zijn babbelke doen, altijd gezellig.
Lopen Dirk (Nijlen) achterna langs een ezelweide richting Zavelbergen. Passeren een crossterrein en dan komt het zwaardere werk. We hadden ‘cowboy’ Luc verwittigd, deze tocht bevat nogal wat beton. Lange rechte stroken door het polderlandschap volgen nu, langs de Wolkenveldweg, Moleneind en Tolberg. Bij het Stokerstraatje wordt we uit ons lijden verlost. Langs achterafjes bij voetbalterreinen gaat het naar sporthal Kanaal 10 en een verdiende rust na 9 vermoeiende kilometer.
Na de pauze lopen we naar het lokale Gemeentehuis en zijn parkje. Duiken vervolgens weg in het groen langs een verweerde muur, laten daarbij het fietspad voor wat het is. De langere afstanden draaien weg over de Donkweg bij een aardbeien plantage. Ons aller Herman stapt er op zijn gemakje de 18 km af. Moeten door een KMO zone en vervolgens langs de villa’s van de Hofdreef om Loenhout binnen te lopen. Gemor bij het gild in cafeetje Onder den Toren. Ik kan ze gerust stellen, wat komen gaat doet alle betonleed vergeten.
Voorbij het kerkplein en een wijkje wachten een reeks hoeves, nog steeds betonpaden, inderdaad. Maar Stapelheide begint net voorbij een boomkwekerij. Kunnen we heerlijk zwerven over een pad getrokken door weilanden, langs een gracht en over de Kleine AA. Prachtig stukje natuur dit ! Stilaan komt de kerk van Wuustwezel in het vizier. Door een bosje, langs een witte wijk en de Kleine Beek stappen we richting finish. Kunnen we rustig een Duvelke consumeren alvorens huiswaarts te keren. Tja, is niet de mooiste tocht van De Stroboeren, maar bij hen ligt de lat inderdaad erg hoog. Toch vonden wij het weer een leuke, gezellige dag en meer moet dat echt niet zijn.
