Beducht voor de warmte verkies ik La Bruegelienne boven de Sinjorenstappers, het Brusselse Zoniën boven de Wilrijkse parken. Zoals we het van Jefke geleerd hebben nemen we de trein tot het station van Watermaal. Langs lanen weelderig versiert met kastanjekaarsen en een vijver gaat het tot metrostation Demey. Jeugdcentiment langs de Rue de la Petite Vignette tot het kruispunt Waversesteenweg en Boulevard du Souverain. We kuieren over de zondagse rommelmarkt tot startzaal Lutgardiscollege. Daniele, le permanent, begroet ons zoals altijd hartelijk. Ook Eddy, de fotograaf en vrouwtje Liliane zijn van de partij voor een kort tochtje. Je wordt ouder papa, geef het maar toe …
Gewoontedieren als we zijn lopen we bij de start al meteen fout. Moeten niet naar de Ravel spoorbaan maar over het kasseitje achter Hertoginnedal door ! De parkoersbouwer verrast met de lange klim langs Putdael gesierd met kasten van villa’s. Nogal wat straten om aan de overkant van de Tervurense Steenweg het parkje Parmentier aan te doen. Bepaald pittige start overigens. Vlak nu over de oude spoorbaan richting Stokkel. We delen de laatste meters tot Stade Fallon met joggende jeugd, aan een 15 km event bezig. Pauze in het schooltje van Malou zoals altijd. Wij blijven buiten zitten op een bankje. Er blijken erg weinig wandelaars present te tekenen vandaag.
De langere afstanden worden weggestuurd door een witte wijk recht naar het centrum van Stokkel. We stappen door de ellenlange Bosstraat richting Joli Bois. Uiteindelijk, bij tennisclub Orée duiken we het bos in, was niks te vroeg ! Maar nu kan de tocht niet meer stuk. Steken opnieuw de Avenue de Tervueren over en dan komen ze aan bod, de Verbrandedreef, de Vijfbeukendreef en vele andere. We duiken een eerste keer onder de Brusselse Ring door. Vervolgen onze tocht langs Olmenweg en Haagbeukendreef. De Prinsenweg stuurt ons, randje Jezus-Eik opnieuw de Ring onderdoor. We dokkeren over een bleek kasseitje en een fietspad tot de blokhut in Jezus-Eik. Hebben onderweg en over 12 km geen wandelaar gezien. Nicole en haar mannen zijn onze enige gezellen in de rustpost. 16 wandelaars op de 30 km zegt de helper minzaam.
Smeer je benen maar ik zegt Luk, ook de lus van 9 km is ‘goed gemeten’. Achter de kapel van Welriekende gaat het richting Groenendaal. De Terhulpsesteenweg over, onder de spoorbaan naar Namen door en dan door de ellenlange Bundersdreef. Het valt ons op dat de parkoersbouwer niet veel moeite doet, gewoon lange kaarsrechte paden door het bos kiest. Stoort niet maar er zit zodoende geen verrassing in het parkoers. Infantedreef, Sint-Hubertusdreef en Vankermdreef zetten ons af bij de American School. We stappen door de Bezemhoek waar de straten roos kleuren van de Japanse kerselaars in bloei. En dan terug het bos in voor de lange trage klim richting Jezus-Eik. Ook nu worden leuke kronkelende gemeden en voor lange rechte wegen gekozen. Het is al ruim 16:00 als we onze laatste pauze nemen in de Blokhut.
Ik weet wat komen gaat en besluit onze tocht in te korten. Krijgen nu wel de leukste bosstrook aangeboden met het Eikendal- en Caudaalvoetpad. Een keienpaadje ook tot de kasseitjes die naar Hermann-Debroux leiden. Het Rood Klooster laten we voor wat het is, redden toch de 17:00 van maître Daniele niet. We volgen gewoon het viaduct in Brusselse richting. Weten een leuk terrasje bij een vijver onderaf de woondozen Etrimo van de Berensheide. Gelaafd leggen we het laatste kilometertje tot station Watermaal af. In Antwerpen zullen we twee bussen missen daar zij niet stoppen aan de voorziene haltes. De grootse werken op de leien sturen alles in de war. Plan B dan maar met tram 24 en bus 295. Het is 21:30 als we de visschnitzels op het gasvuur zetten …
Beetje langer geslapen vandaag. Het was gisterenavond laat en de boog hoeft niet altijd maximaal gespannen te staan. Toch weer een opwarmertje van 3,5 km deze keer tot de Boomse steenweg in Aartselaar. Bus 500 brengt ons naar een gewijzigde startlocatie op de Mechelsesteenweg in Rumst. We nemen enkele wandelaars op sleeptouw naar een rommelig hokje met geïmproviseerd terras. De Kleitrappers maakten van de nood een deugd. Het parkoers oogt als vanouds, Rumst – Duffel – Rumst.
We beginnen eraan langs de Kapellenlei en een heerlijke omzwerving door de bosrijke Oude Nete-arm. Strookje rivierdijk ook tot het park van Rumst en vervolgens de oversteek van de blauwe brug. In de verte staat de Mechelse Romboutstoren fier te wezen. De parkoersbouwer stuurt ons onderaf het water het weelderige groen in. Kikkers en zangvogels zorgen voor een zomerse symfonie. Langs bruinig water van rottend blad en met de haren vol pluis zetten we koers naar Walem en de rustpost in een schooltje aldaar. Tijdig drinken is ook vandaag de boodschap.
Koersen dan door langs abdij Roosendael en de villa’s van de Beukendreef. Heerlijk lusje rond de plas van Fort Duffel en we duiken de Mosterdpot binnen voor een terrasje bij Natuurpunt. Jefke loopt gewoontegetrouw zijn eigen parkoers zijnde Waarloos – Rumst - Duffel. Hij neemt zijn tijd voor een Duvelke, wij stomen gelaafd door. Opnieuw door de Mosterdpot met weelderig uitschietende meiklokjes, nog zonder bloem. Aan de overkant van de drukke spoorbaan Antwerpen – Brussel een aardig lusje door beukenbos tot de waterwinningsplas. Even twijfels bij de markering, we moeten wel degelijk de spoorbrug over. Luid gebarende ‘kanariepiet’ aan de overkant. Lucien blijkt in gezelschap van Patje Kloek zo zijn eigen interpretatie aan de markeringen gegeven te hebben. Heeft er een extraatje langs de Nete opzitten maar blijft goedlachs als immer. Schaterend om zijn verhaal in geuren en kleuren vervolgen wij onze weg richting centrum Duffel. Duiken dan bij de ruïne het park in voor een hele omzwerving door de heerlijke omgeving. Zijn getuige hoe een arrogante zwaan jacht maakt op alle kleinere vogels die het aandurven in de buurt te komen. Op een eilandje heeft moeder de vrouw haar nest, vandaar. Een strookje Netedijk, terug over de spoorbrug en dan onderaf de Ijzeren Weg richting Mosterdpot. Ik ben aan een korte pauze toe, lijk te verzuren in de beentjes. Passeren tussen gebouw Natuurpunt en de Nete. Het pad langs de grachten wordt dijk. We duiken terug onderaf, vervolgen onze weg langs de plassen van Roosendael met zonnende schildpadden op uitstekende takken. Oef, de zware etappe van 10 km hebben we tot een goed einde gebracht.
Rustig uitbollen nu. Aan de overkant van de Walembrug wacht de Lazarusstraat. De dapperen van de langste afstand worden beloond met een prachtig strookje Oude Spoorberm. De Doornlaarlei leidt ons langs weilanden en serres naar de finish. Hebben ruim de tijd voor vriend Duvel, om het halfuur stopt er een bus voor de deur. De laatste 3,5 km van Aartselaar tot Hemiksem wegen in de kuiten. We hebben een heerlijke, warme zomerse dag achter de rug, nog eentje te gaan.
Het is alweer een paar jaar geleden en ik heb er echt zin in, Ieper en een uitstap door de zeer geliefde Westhoek. Eerste bus tot Antwerpen-Zuid, treinoverstapje in Sint-Niklaas en over Kortrijk tot Ieper, vlekkeloos. Ter plaatse beslis ik langs de Grote Markt naar de startlokatie te lopen, doet deze organisatie toch nooit de eerste dag. Tot vandaag dus … we kruisen vanaf de Lakenhalle tot voorbij de Menenpoort zij die voor ons op pad gingen!
Het is stil in zaal Fenix, wij maken ons klaar voor een ruime dertiger. Keer ne keer were dus, door een parkje en langs de Menenpoort tot de Lakenhalle. Een lusje door het stadscentrum en zijn vele huizen opgetrokken uit gele baksteen. Terug door die prachtige Menenpoort en dan wat huisjes kijken door de Ieperse buitenwijken om de magische kraan te bereiken. Rechtdoor langs de linkerzijde van Zillebeke vijver (vanaf het restaurant bekeken) tot het gelijknamige dorpscentrum, zijn leuke kerk en klassieke rustpost. Een eerste terrasje meteen, het lommer opzoekend want het is al behoorlijk warm.
Tijdje straten lopen nu, steenweg aan de overkant van de spoorbaan en verder over golvend beton met de Vlaamse heuvelrij als achtergrond. Speurend naar de mast van de Catsberg die hoog in het zwerk een oogje staat te pinken. De eerste koekoek van het jaar doet al dapper overuren. Wij pikken een drankje mee bij het bezoekerscentrum van de Palingbeek en vervolgen onze weg langs het graspad afgezoomd met meidoorn. Komen hoog door een wild bos en zakken dan naar het kasseitje langs de beek met weelderige plantengroei. Klimmetje tot het golfterrein waar we dwars door lopen met een statige kerk op de achtergrond. Loker denk ik dan, al ben ik er niet helemaal zeker van. We blijven hoog op het zonovergoten plateau lopen met een fenomenaal uitzicht over het Franse platteland voorbij Wervik en Mesen. En de boer … hij beerde voort … In een grote boog lopen we om Hollebeke heen om uiteindelijk toch in het plaatselijke schooltje een drankpauze te nemen.
Onder de bekenden Monique en Roger uit Boortmeerbeek, ook vaste gasten hier. We lopen door het stille dorp richting Geluveld. Voor even maar want het fietspad langs de Komense vaart wenkt. Tussen spoor en in verval zijnde waterweg worden we begeleid door karekiet en andere rietzangers, hooiland is afgereden en gras ligt te drogen. Linea recta dus tot in Houthem, een voor Linda onbekende parkoersstrook. Pauzeren doen we op zijn Waals. De café lijkt meer op een bierwinkel met schragen en van elk merk enkele flesjes in de aanbieding. Wij houden het bij koel water gezeten op een bankje in de zon.
Lopen het dorp uit en krijgen een magistraal uitzicht op de zuidflanken van de Vlaamse heuvels cadeau. Links de kerken van Wijtschate & Mesen, recht vooruit die van Hollebeke en kilometers tussenin akkers en weilanden, patat en ploegende boeren. Het golvende tarmacje lijkt vervelend maar het uitzicht is zo schitterend dat wij lopen te genieten. Toch moet er regelmatig gedronken worden want het is warm, héél warm. Pauze in Hollebeke dus en vervolgens vrij snel de bossen in langs de spoorbaan. Zachtjes klimmend langs bommenkraters omgevormd tot vennetjes, ideaal biotoop voor kwakende kikkers. Hill 60 laten we rechts liggen, gaan op zoek naar de Komense weg. De afdaling naar Zillebeke is ingezet. Bij de spoorbaan het Larem Wood Cemetery en dan ons laatste terrasje. Willy ‘alias drinking team’ doet er de groeten aan Frans Staal, waar is die tijd gebleven ?
We hebben nog 4 km voor de boeg. Keren weer naar Zillebeke vijver die we ronden langs de andere prachtig groene oeverdreef. 23 °C lees ik onderweg. De parkoersbouwer schenkt ons een ‘grande finale’ over het brede graspad rond die prachtige Verdronken Weiden. Hebben wij in de loop der jaren zien veranderen van woestenij tot schitterend natuurgebied met vijvers en weelderige plantengroei. Bij de Rijselpoort weten wij de finish nabij. Nemen ruim onze tijd voor vriend Omer, was een heel leuk weerzien met toch wel onze favoriete wandelstreek waar het helaas toch zo moeilijk geraken is met het openbaar vervoer.
De langverwachte organisatiewijziging van de werkvloer is eindelijk aangekondigd. Ze lost de voorspellingen in maar creëert een lange hete zomer. Wat te denken van 16 werkgroepen bij een bezetting van nauwelijks 40 personeelsleden en een kick-off begin oktober 2016 ! Ik besluit dan ook even ‘foert’ te zeggen en vier dagen met Lindake op stap te gaan, zuurstof tanken. Er is schitterend zomerweer voorspelt.
De eerste opdracht is een reisweg uitstippelen tussen Hemiksem en Berg (Kampenhout). Ik kom aandraven met 3,5 km te voet, een tram, een trein en twee bussen. Het lukt ons wonderwel. De opdracht ter plaatse bedraagt 31 km en zal ons naar Perk en Kampenhout centrum voeren. Maar eerst stappen we een lokale lus van 5 km. Aanvankelijk wat tarmacjes lopen om van de bewoning verlost te geraken en dan de velden in met bloeiend koolzaad en nu toch wel snel opschietende graansoorten. Van op Zaventem stijgen grote grijze vogels op voor denkelijk verre bestemmingen. Leeuwerikjes heffen hun hoogste lied aan, tja het werd eindelijk zomer. De onverharde Molenwegel zorgt voor een eerste verrassing. Hij blijkt letterlijk tussen de aanplant van patatten door te lopen. We sluiten het lusje af met een bosje waar netels welig tieren en zin terug bij sporthal Torfbroek. Een meute honden, voornamelijk Bassett’s staan er vertrekkensklaar. We zullen ze pas ter aankomst weerzien.
Een booke een drankje en daar gaan we weer. Aan de overkant van een drukke steenweg wacht de Kaasdaversweg die ons door de velden loodst. De IJsetrippers zijn vandaag sterk vertegenwoordigt, Wilfried zal tevreden zijn. We maken een heerlijke omzwerving door het natte bos met zijn zachte geur van ontluikend daslook. De Ribeaucourtdreef loodst ons het groen uit. We blijven langs de rand van de bosstrook wandelen richting kerk van Perk. De mis van communicantjes in groot ornaat is er net uit, de klokken galmen vrolijk over het drukke dorpscentrum. Wij pauzeren in een goed beklante zaal bij een cafeetje, tijd voor een babbel met clubmaatjes. Wilfried zorg goed voor ons Nathalie dat ze snel weer letterlijk te poot kan zijn !
Wij hebben een lokale lus van bijna 9 km voor de boeg. Zwoegen ons na Mieke & Roland door de stoffige veldwegen, brokkenpaden, tot een gehuchtje randje E19. Kennen deze omgeving niet en verwachten niet veel. En toch … na het sjieke Chateau de Huyenoven duiken we plots een prachtig bos in, doorstroomt door meerdere beekjes. Passeren kapel OLV Vrede en een vijver om opnieuw het groen in te duiken. Waar we opnieuw Perk bereiken herken ik mijn dagelijkse avondlijke reisroute met bus 280 (tussen Vilvoorde en Mechelen). Zijn het tijdens de pauze in de nu stille zaal met elkaar eens, dit was leuk !
Terug het brokkenpad weg van voetballende jeugd op, deze keer tot de bosrand. Dokkeren verder over kasseitjes en de Snijsselbosweg richting beetje bewoning en even verder de ezels familie van de Kampenhoeve. Doorkruisen het Rotbos tot SK Kampelaar en zetten dan door een wijk in opbouw koers naar onze laatste rustpost. Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg. Allen samen wandelen we door de laagbouw van het lokale rusthuis en zoeken opnieuw het stoffige Kaasdavers op. De langere afstanden krijgen nog een heerlijk groen extraatje aangeboden. Eerst de bosrand langs een diepliggende gracht. Vervolgens dwars door het Hellebos en het voor één keer vrij droog liggende Hellestraatje. We bollen uit richting steenweg en finish. Zoeken een plaatsje op het terras om met de meute Bassett’s als gezellen van ons Duvelke te genieten. Eén van de mooiste tochten die wij hier liepen zeg ik tegen de kassierster van dienst. Blijkbaar waren wij niet de enigen die deze opmerking maakten en de dame is duidelijk tevreden.
Voor de terugreis wordt één bus vervangen door een trein en de tram door weer een andere bus. Is 3,5 km minder stappen. We hebben nog drie dagen te gaan …
