Wilfried heeft het parkoers in Hoeilaart moeten omgooien naar 19 km zonder Zoniënwoud. Linda kiest voor het dichterbij zijnde Schilde. Geen idee wat Theo daar kan bouwen maar we weten dat hij een clevere kerel is. Patje Kloek denkt er ook zo over en samen met een vierde Stroboer reizen we af. Er zou slechts één aanpassing zijn aan het parkoers namelijk het Vrieselhof in Oelegem. We leven op hoop !
Sigrid is ook weer paraat, wacht op een maatje als wij vertrekken. Het is overal muisstil, in de startzaal, op straat, alleen de wind giert door de bomen. De voorspelde storm komt aanzetten. Lopen door de Bellevuedreef met zijn statige landhuizen. Plots een heel luid gekraak gevolgd door een daverende doffe slag. Hier wordt een stevige knap geveld. Even later staan we er naar te kijken midden het bos, een gigantische beuk ligt horizontaal. Even verderop staat er nog een jonger exemplaar te zwiepen. Kraaak …. boem ! Linda, die stoer vertrokken was, lijkt plots veel kleiner. Met gespitste oortjes als twee bange konijntjes reppen we ons verder door het Pioniersbos. Tussen takken door, onder of over een gesneuveld knaap, als dat maar goede komt. Voorbij de ruïne van het Schildehof en een riviertje verlaten we het bos. Wir haben es geschaft ! Wandelen nu tussen velden door en over een onverhard fietspad richting kanaal. Worden zo af en toe een metertje opzij geslingerd door boze weergoden maar we geven ons niet gewonnen. Door halfopen terrein gaat de trip verder tot centrum Oelegem en de rustpost. Willy & Marij tekenen er ook present, ons aller Herman ook. De Die Hards dus !
Hebben een lokale lus voor de boeg die ons aanvankelijk door een nieuwbouw wijk loodst. Bij ruig weer door weilanden tot waterpartijen. Dan een heen en weertje onderaf de E34. Heerlijk wilde paden op de schuine flanken van de autoweg, echt iets voor Theo om zulks te vinden. Wij vinden het heerlijk. Gaan nu ‘op een zakdoek’ heen en weer lopen tussen de bruggen over het Albertkanaal om af te sluiten langs de dorpsmolen. Special effects dit lusje dankzij Theo en de hemelse boze wolven.
Door een witte wijk en langs de Knodbaan richting Fort van Oelegem. De langste afstanden lopen rond de plas en de 30 km duikt de Halse bossen in. Kilometers lang kunnen we alleen genieten van het bronsgroen eikenhout. Bij weer eens een windstoot lijkt het wel of een troepje losgelaten aapjes ons bekogeld met alles wat ze vinden, twijgjes, mastentoppen en plukjes dorre naalden, het vliegt allemaal in het rond. Sparren lijken heupwiegende jonge dames met weelderige haardos. Wij vinden het schouwspel fantastisch en lopen echt te genieten. Na vijf kwartier pauzeren in een net Hals cafeetje. Er zijn blijkbaar een kleine 40 dapperen die 30 km wandelen.
Hebben nog ruim een uur voor de boeg. Bosje met liguster, de Heilige Geestweg, we stomen door naar het volgende sparrenbos. De wind is intussen gaan liggen, de storm geluwd. Heerlijk wandelen nu over een kaarsrecht bospad richting Kantonbaan. Krijgen het Renier Sniederspad aangeboden als afsluiter. Een naam die zeker bij GR wandelaars een belletje zal doen rinkelen. Heerlijk pad trouwens langs onder meer een riviertje tot het dorpscentrum van Schilde. Nog wat keren en draaien, de finish is nabij. Een groepje wandelaars troept samen rond Theo. Inschrijvingen gesloten om 13:00 zegt ie wegens te veel omgewaaide bomen. Toen waren deze vogels al gevlogen natuurlijk. Allen bevestigen, dit was een prachtig parkoers en er was geen reden om thuis te blijven. En Theo … die heeft zijn tekening voor volgend jaar al klaar want slechts 350 dapperen waagden zich aan de tocht vandaag.
Mijn hoofd staat helemaal niet op wandelen, zou liefst in bed blijven. Zal de ganse dag de weerbots ervaren van de gebeurtenissen gisteren. Maar Linda plooit niet, we zullen wandelen ! Vlotte reis tot de Moretuslei en dan stappen we naar de verkeerde startplaats ondanks wandelpijlen in een andere richting en Milleke Mol die ons daarop wijst. Tja, de ezel stoot zich dit jaar aan alle mogelijke stenen. Nu ja, we zijn maar enkele honderden meter fout.
Startzaaltje De Biezen ziet er knus uit maar wel redelijk verlaten in de vroege ochtend. We hebben 30 km voor de boeg met de klassieke rustposten in de Heusche Bollaert en bij Hoeks. Er heerst een koude bries als we terug richting steenweg wandelen en aan zijn overkant door een prachtige dreef het Moretusbos induiken. Is eigenlijk meer park dan bos, lanen afgebiesd met rododendrons. Een ‘maison de plaisance’ op een heuvel, we stappen naar kasteel Ravenhof. Even een ommetje door ‘Bels’ en dan echt wel de bossen in. Dra scheidt de 30 km zich af en lopen wij gans moederziel alleen. Waar zijn nou toch die dappere Ollanders ? Heerlijk flaneren langs een droge gracht, tussen spar & berk door. Aan de bosrand over een landduin ook wel de Brabantse Wal genoemd. Na een lange, stille omzwerving pikken we opnieuw de kortere afstanden op in het kasteelpark. Even een stukje steenweg en dan aan de overkant voorbij sportterreinen. Nog twee dreven en we kunnen pauzeren, zijn twee uur onderweg geweest voor 10 km. Een echt Krabbenparkoers dus, maar wel anders dan anders, tot ons jolijt.
Duiken domein de Groote Meer in door een dreef met mat van eikenbladeren. Dan een tarmacje achterlangs het joodse kerkhof Machsike Hadass. Steenweg over en het jonge bos in, nog steeds de Groote Meer. We laveren handig rond menige grote plas, krijgen geen natte voetjes. Rechts van ons pad duik hekwerk op, is de handgranatenbaan van het Hollandse leger. Bij Stoppelbergen een open strookje met heideduintjes, leuke afwisseling. We stappen voorbij de Politie academie richting bewoonde wereld. Een koppeltje maakt tevergeefs jacht op een ontsnapt reetje. De postman rijdt zijn zaterdagse bedeling al is het namiddag. Moest men in België eens voorstellen ! Een dametje voor ons is even de route bijster. Blijkt ons aller Sigrid te zijn en gezellig keuvelend lopen we langs enkele villa’s door tot Hoeks. Hebben 19 km op de teller staan.
Sigrid loopt meteen door, wij nemen een natje en een droogje. Langs winters uitgeschoten aspergevelden gaat het naar het verlaten Puts Meuleke. Aan de overkant van steeds dezelfde steenweg wacht opnieuw de Groote Meer. Midden de bossen plots een preiveld, merkwaardig. Verderop heel wat variatie met zelfs een prachtige open plek geel van zand en winters pijpenstrootje. Het parkoers wordt zowaar golvend. Wadend door het bruine blad bereiken we opnieuw de Heusche Bollaert, nog 4 km te gaan.
Een laatste keer de Groote Meer, nu met vooral glimmend witte berk. Een breed zandpad (de Oude Postbaan) brengt ons linea recta naar de finish. Wij delen de route met groepjes trekkers die onderweg blijkbaar opdrachten moeten uitvoeren. Stappen gewoon door tot het Putse centrum en een Belgisch cafeetje met Belgische Duvel.
Hop naar de bus dan, we zijn redelijk laat. Busje komt zo en iedereen stapt af behalve één jonge dame. Met vereende krachten proberen we ze wakker te krijgen maar niets helpt. De chauffeur belt ten einde raad een ziekenwagen. Wat de verpleger ook probeert, langer dan een halve minuut kan hij de deerne niet wakker houden. Ze is zo stoned als een garnaal ! Hij roept de politie op. Intussen kunnen wij met z’n allen op de volgende bus … een halfuurtje later ! Hebben leuk gewandeld, meer moet dat toch niet zijn ?
De weersvoorspellingen doen mij lange tijd twijfelen, pijl ik nu op vrijdag of zaterdag. Linda duwt mij naar vrijdag want ze wil zo graag op zaterdag naar Putte, bij de Wandelende Krabben. Donderdagavond een eerste onheilsbericht. De Welriekende Dreef dient uit het parkoers geschrapt te worden. Lijkt mij eerder voor het team Mieke & Roland te zijn. Toch laat ik een boodschap achter bereikbaar te zijn op mijn mobieltje vanaf 10:00.
Het regent pijpenstelen als ik vrijdagochtend om 08:24 uit de trein stap in Hoeilaart. Het zal toch niet waar zijn hé, ik haat pijltjes hangen in het nat. Maar zie, de hemelsluizen gaan dicht als ik in de Willem Matstraat aan mijn opdracht begin. Bij het gemeentelijke park kom ik clubmaat Danny tegen. Hij heeft een gans ander verhaal over de werken en het is wel degelijk mijn etappe die drastisch hertekend wordt. Ik neem er nota van en begin met de lokale zes kilometer. Twijfelend vorder ik op de bosheuvel want de bladval heeft het pad onzichtbaar gemaakt. Terug bij het vertrek beslis ik dat stukje een tweede keer te lopen, heb nog tijd zat. Veel verbeteringen kan ik niet aanbrengen. Ben niet helemaal tevreden en stop bij een bankje voor een boterham. Helaas, ik heb ze thuis in de koelkast vergeten en een energiereep dient mijn honger te stillen.
Trek verder door de natte Ginsdelle die er toch nog redelijk begaanbaar bijligt. Boven bij de maneges hangen al pijlen. Even telefonisch afstemmen met Wilfried. Korte controle, ik begrijp dat Roland een extraatje van zijn parkoers verzorgd heeft. Enkele honderden meter verder bij Koedal hetzelfde fenomeen. Terug afstemmen met Wilfried, ook Dany heeft al een stuk van het werk (een heen en terug) op zich genomen. Ik loop gewoon mijn parkoers verder af, mij niet bewust van het wegtikken van minuten en uren.
Bij het containerpark heb ik opnieuw pech. Naar rechts gaande kom ik in drijfzand terecht. Het kost mij veel moeite en een vuil pak om er uit te geraken. Ben hier gans alleen, was mijn jas af in plassen en zoek een alternatief parkoers in de gietende regen. Het wordt intussen ook donker en de straatverlichting gaat aan. Shit ik ben blijkbaar erg laat ! Onder stromend water dender ik de heuvel af. Probeer nog zo goed mogelijk te bepijlen en geef er in het centrum van Hoeilaart de brui aan. Plakband kleeft niet meer, het hemelwater loopt mijn mouwen binnen tot aan mijn oksels en ik ben intussen een verzopen moddervarken.
Rep mij naar de trein van 17:34 die ik net haal. Railpas invullen en Wilfried waarschuwen voor de laatste wijziging. Hij vreest dat al het werk voor niets is geweest want dat er verbod tot toegang van het Zoniënwoud op komst is wegens dreigende storm op zondag! Einde gesprek en ik val in slaap van vermoeidheid. Wordt net op tijd wakker om in Brussel-Noord op een drafje mijn overstap naar Antwerpen te halen. Krijg er meteen controle. SHIT, mijn heuptas met portefeuille en mobieltje is uit mijn rugzak gestolen !! Ook dat nog ! De treinbegeleidster is begripsvol en geeft mij een vervangticket tot Hemiksem. Een jonge medereiziger spreekt zijn smartphone aan om mijn bankkaarten te blokkeren. Bij mij is ‘de rek’ er dan uit. Ik slaap opnieuw tussen Mechelen en Antwerpen-Centraal. Kom veilig en wel in Hemiksem aan, maar het hoeft even niet meer …
Maandag dan pijltjes afdoen. Ik reis met knikkende knieën af naar Hoeilaart. Tast wel 100 keer mijn zakken af of alles nog op zijn plaats zit. Gelukkig verloopt alles vandaag wel vlotjes. Ik pik zelfs stukjes mee die ons B-Fast team op zaterdag heeft aangebracht. Eén plensbui slechts, juist ja … bij het containerpark ! Kom toch pas echt tot rust op weg naar het veilige Hemiksem. We hebben met z’n allen twee parkoersen gemaakt van respectievelijk 30 km en 19 km voor 650 deelnemers. Het kan verkeren zei Bredero !
