Even paniek op het Hasseltse perron deze ochtend. De trein richting Mol van 09:08 staat niet op het bord. Du dumkopf, het is zondag en die route wordt slechts om de twee uur bediend ! Ben er dus een uur te vroeg want heb de zaterdagroute uit mijn peeceetje gehaald ! Anderhalf uur wachttijd dus in het gezelschap van letterlijk honderden, erg stille, Pukkelpoppers. Het is al bijna 11:00 uur als ik de startzaal van de Kampse Wandelaars betreed, nauwelijks 70 meter van het station. Heb ruim 24 kilometer voor de boeg, tijd zat dus. Na de vervulling van de formaliteiten stap ik door een paar winkelstraten, met veel leegstand zoals overal. Het gaat goed met de Belgische economie ! Een eerste dreef dan, de Naamselaan, richting Kamp want alles wordt hier gedomineerd door onze vrienden van het ABL (grappend ook wel Arm Belgisch Leger genoemd). Loop aanvankelijk moederziel alleen langs een BMX parkoers en smalle slingerpaadjes. Het is opletten geblazen al moet ik zeggen dat de bepijling een hoog niveau heeft. Pik wat wandelaars op van andere afstanden en loop nu lange rechte paden met nogal wat naalden onder de schoenen. Tarmac dan langs gespreide bebouwing, voorbij een pas aangelegd regenpoeltje ook. Begroet bekenden van VOS en vervolg langs achterafjes in een woonwijk en een golvende bosstrook met merkwaardig kruisbeeld. Niks op aan te merken de eerste 7,2 km waren netjes.
De volgende opdracht is er zowaar eentje van 12,2 km ! Met mijn Adeps ervaring mag dit geen probleem zijn. Even gezamenlijk aanlopen door het bos en dan rechtsweg over zanderige paden in het groen. Ik oversteek een viertal waarvan het tempo mij laag lijkt voor de te bewandelen afstand. Stel geen vragen, elkeen zijn ding. Ga nu twee uur genieten van eenzaamheid, peis en vree. Onze parkoersmeester is een topper, variatie troef in puur natuur. Het Limburgse sparrenbos deint uit en geeft groeikansen aan pijpenstrootje nog prachtig groen. Dan komt de open vlakte aan de beurt. Mini sparretjes, frêle bloeiende heide, immense vergezichten. Puur genieten. Verderop opvallend hoeveel kleinere planten en varens al herfstig rossig staan, het geeft wel nog meer kleur aan deze zalige tocht. Loop al een tijdje langs een houten omheining, blijkt een begrazing door zwarte runderen te zijn. Mijn pad is soms stevig bezaaid met keien, bedoelt als waterdoorlaat wat deze zomer natuurlijk niet van toepassing is. Voorbij een beekje duik ik weer de weidse vlakte in en de heide. Doet mij denken aan stroken van de Olat driedaagse vanuit Geldrop, even mooi en zalig wandelen. Verlaat stilaan het open gebied langs brede zandpaden gebruikt door de tanks van Onze Jongens. Onze gastheer is geniaal, stuurt mij door een mini-paadje met varens van anderhalve meter hoog. Vervolgens een lang recht pad als een groen baldakijn. Terug bij rustpost Berkenhof kan ik mijn bewondering niet verbergen. Spreek de helpers aan over de schitterende etappe en vooral de magistrale afpijling. Heb zelf nu toch ook al tien jaar ervaring in de discipline maar hetgeen ik vandaag zag op niet zo makkelijk terrein … pure klasse !
Tijd voor een wandelaarsdrankje de trein laat nog wel even op zich wachten. Babbeltje met Jackie ook, de lange militair nu met islambaardje. Moet lachen als het viertal van daarstraks binnenvalt. Hun bedoeling was 12 km maar ze hebben de splitsing fout gelezen en zullen dus 24 km op de teller hebben ! Gelukkig hebben ook zij genoten van de prachtige lus en kunnen ze er dus mee lachen. Ik duik voor de laatste opdracht opnieuw het bos in. Aanvankelijk een afwisseling van kaarsrechte paden en van die heerlijke slingerwegjes. Stilaan terug naar de bewoonde wereld ook. Opvallend hoe een grasveld voor een woning volledig omgewoeld is. Dit is een streek van everzwijntjes en zelfs een wolf. Bij een tennisclub, van het leger uiteraard, begin ik te twijfelen. De pijlen hangen nu wel heel ver uit elkaar en van linten is nog nauwelijks sprake. Ik red mij wel tot de finish maar deze strook haalde niet het niveau van markering. Qua parkoers blijft onze gastheer zijn best doen, duikt soms onooglijke paadjes in om het beton toch tot een minimum te beperken.
Reis dan ook met een absoluut voldaan gevoel terug naar Hasselt en Leuven. Heb de juiste keuze gemaakt vandaag.
Kom haast gelijktijdig met mijn engelbewaarders uit Giesbaarge in de gelagzaak van de Affligemse abdij aan. Voor hen zowat een thuismatch voor mij een wittegrijze vlek in mijn wandelavontuur. De clubwerking is er mij onbekend, het terrein niet helemaal wegens Horizon Opwijk en GR ervaringen. Op pad dus voor een kleine 21 km. Meteen de heuvel af en langs hopranken hoog en laag. Ons konijntje dartelt er weer duchtig op los, dan weer ver achter ons om ons vervolgens voorbij te trippelen. Populieren sieren de weilanden verderop, elk pad heeft een naam en nummer als voetweg. Even afwijken voor foto’s van de Kluiskapel, Chris heeft terrein kennis. Een lieflijk kasseitje loodst ons naar Erembodegem, Aalsters grondgebied dus. Terug naar Brabant dan over krakkemikkige veldwegen en een pompoenenveld. Een heuveltje op zowaar tot bij een windmolen gedateerd 1785. We zijn in Hekelgem na 7 km waarlijk wandelgenot en kunnen er Moveloken en zijn immer lachende Madam begroeten.
Nemen ruim de tijd voor ons natje en vatten de lokale lus aan langs de dorpskerk en letterlijk door het maïs. Weg van Erembodegem dan over beton en over de E40. Terelst lees ik op een naambord bij een volgende maïsdoorgang. Ommetje langs een mini druivenaanplant en terug de E40 over. Nogal wat beton en huizen nu, al doet onze gastheer nog zo zijn best om ons waar mogelijk langs achterafjes te sturen. Strookje wilde natuur tot het heuveltje en de molen van daarstraks. Beetje minpunt deze etappe.
De dorstigen laven is heel belangrijk deze zomer. Ons haasje gaat er vandoor, de mannen nemen hun tijd. In eerste instantie voert de route naar de finish over golvend beton. Aan de overkant van een drukke steenweg mogen we echter weer genieten. De Postweg nummer 41 voert langs lage hop en dan krijgen we een schitterend wilgenpad cadeau, het Roofridderpad. Wandelend Vlaanderen heeft de omgeving ook ontdekt en er staan een reeks nieuwe knooppuntpalen nog zonder nummering. Het wordt zalig zwerven door een bosrijke omgeving, over vlondertjes ook langs een diep ingesneden beek. Klimmetje dan om uit de vallei te geraken en een dot van een hobbelig graspad tussen twee weilanden. Wij zijn intussen in Meldert aangeland. De opdracht zit er haast op. Langs stille straten … naar de Affligem natuurlijk. Gezellig onder Heidetochters met Rudy en zijn dame. Ook de ‘Katrien’ broertjes vallen binnen en ons aller Sabine & Freddy.
Ik keer met een goed gevoel terug naar Den Beer waar ik de bus richting Brussel-Noord neem. Dit was best wel een leuke tocht gestapt met plezant gezelschap, heb er nood aan dezer dagen.
Microsoft365 doet moeilijk vanochtend, ik red het net tot de trein van 8:27 richting Liège – Guillemins en Eupen. Toch wel handig als je zo dicht bij het station van Leuven woont. Heb veel meer alternatieven binnen werkbare reistijden dan in Hemiksem. Mijn fototoestel ligt nog in Giesbaarge, wordt dus alleen maar proza vandaag. 1500 meter lopen van het Tongerse station tot zaal De Piepel, waar ik nooit eerder was. Giesbaarge alom, nog eens, want de Padstappers zijn er op busreis. Heel ingewikkelde omschrijving parkoersen, mij niet gelaten heb het maximum van 32 in gedachten. Meteen splitsen bij de start, keek er haast over, witte borden en witte pijlen, het zal de ganse dag oppassen geblazen zijn ! Straten lopen tot de Rutterweg en dan de akkers in over golvend beton, beetje fruitstreek toch. Een leuke holle weg zorgt voor soelaas, graspad. Net voor de bewoning van Rutten opnieuw de akkers in, open terrein, verhard door veld en wei. Duiken finaal een meer beboste zone in. Een fietspad met aan de ene kant weilanden met rijen populieren en rechts dan weer een beek en wild groen. Leuk stukje parkoers toch wel. Komen zo bij de paardenrenbaan van Tongeren aan, bekend en gekend van de aangespannen draf. Even kijken naar de getrainde viervoeters en dan straten lopen door de stad. Passeren Paspoel kerk en lopen door achterafjes tot appelen en peren. Pauzeren in een centrum voor blinden en hun geleidehonden. Heb er negen kilometer opzitten en besluit gewoon door te lopen. Stap door de PIBO -Campus, een scholengemeenschap en trek naar links, voor aanvankelijk een heen-en-weertje. Prachtig uitzicht hier over kerken en kasteel. Vreemd gezicht bij strook plat geslagen maïs, lokale windhoos ? Ik zak in het landschap naar een woonwijk en lager tot een beekje, puur beton lopen. Terug klimmen dan, door bolle akkers. Ben moederziel alleen. Eindelijk onverhard toch door een stevig klimmend bosrijk pad tot de heen-en-weer van daarstraks. Nog wat tarmacjes langs onder meer een veld zonnebloemen, pauze nummer twee, is ook nummer één nu na zowat 15 km. Tijd voor een Scotschke.
Opnieuw naar Pibo en dan over een landdijk genieten van diepliggende vergezichten. Metalen trap af en langs de verweerde en groen klimop ingekleurde muur van de landerijen van het lokale kasteel. De vlonders doen deze zomer niks ter zake. We rondden zowat drie vierden van het kasteel van Betho en klimmen dan met de Mijlpaalroute naar de Romeinse Wallen die Tongeren zo rijk maken. Ik word voorbij gestormd door een jong duo waarbij ‘zij’ ‘hem’ gewoon kapot loopt. Ik pas, doe mijn eigen ding. Moet nu wat huizen lopen rondom de Tongerse ring. Wandelaars die 15 km stappen zijn de kluts kwijt, ik kan ze helaas niet helpen en stoom door. Loop langs een reeks Romeinse wallen richting station en vervolgens tot een kerk opgetrokken uit gele mergelblokken, een speciaal gezicht.
Heb nog 12 km voor de boeg en leef op hoop. Wordt op mijn wenken bediend want mag naar De Kevie. Eerste honderden meters langs zijn rand en dan genieten van een slingerpad door het groen langs rivier de Jeker, kilometers aan een stuk. Daarom kom je naar Tongeren. Genieten van het wulpse groen, zelfs tijdens een hete zomer, langs de rivier. En al staat ie laag, er is nog steeds genoeg nat om wandelend over hakselpaden te genieten. Het terrein is trouwens niet volledig bebost, open plekken worden ingenomen door graas- of hooiland. Runderen zorgen er voor de begrazing. Een volgende steenweg loodst mij het prachtige domein uit en terug naar de gele Sint-Lutgard kerk en de intussen haast verlaten rustpost. Heb nog een uurtje stappen voor de boeg. Loop een betonrand van de Kevie, ook wel een druk fietspad tot de laatste strook puur natuur. Zalig wat de parkoersmeester hier nog uit zijn mouw schudt langs de rand van wild terrein met denkelijk de Jeker aan onze rechterhand. Heerlijk slingeren door nog eens wulpse groen, vlonders ook tot bij de spoorweg. Onderdoor denk ik dan maar mis hoor. Echt genieten van het groen tot het echt niet verder meer kan. Ik stap mee een paar straten tot de Moerenpoort en kies dan voor de bergop tot het station.
Reis nu over Hasselt naar Leuven. Ben tevreden én omdat ik 32 km gelopen heb én omdat zeker de tweede helft van het parkoers heel mooi was.
