Wederom nemen we de eerste bus van 06:36. Oep ’t Zuid moeten we een twintigtal minuutjes wachten op de trein richting Oostende. Het is er nog rustig, binnen het halfuur bereiken we Lokeren. Wandelen langs zijn impostante zondagse rommelmarkt op het stationsplein en een prachtige groene laan richting startlokatie in de Karrestraat, randje Daknam. We voelen allebei nog de gevolgen van de gekke kapriolen die we gisteren uithaalden. Gaan toch op pad voor 30 km, de parkoerstekening is helemaal spek naar onze wandelbek. Kuieren over stoffige paden langs villa’s in het groen en ruilen deze in voor opschietend maïs. Op grondgebied Daknam volgen we een steenweg tot een oude spoorbaan. Linea recta in het groen, over de Moervaart en in het gezelschap van Lucien. Leuk nog eens een eindje met onze kwetterende Waaslander op te trekken. Na een uurtje wandelen pauzeren we een eerste keer in het schooltje Den Dam, welbekend dankzij Daniel (alias de zwakke schakel). Na de verfrissing en meteen na een plantsoentje met restaurants richting Zuidlede. Aanvankelijk een breed stoffig pad tussen waterloop en uitzicht over weidse akkers. Vervolgens over een kuitenbreker dicht tegen het water, versiert met weelderige gele plomp. Terug bredere, beter begaanbare stroken dan. Ondanks wij de waterkant nauwelijks verlaten lijkt het hoge riet de zuurstof weg te zuigen. Nauwelijks vier kilometer verder kunnen we pauzeren bij de fruitboer en toch heeft dit stukje pijn gedaan. Gaan gezellig terrassen met vele bekenden. Lut & Luk (Brugge), Kathy en Hans (Deinze) en de locals Denise & Patrick, om er maar enkele te noemen. De koen ridders en jonkvrouwen van de 50 km vatten hun tweede extra lus aan, wij keren op onze stappen terug richting Den Dam.
Even langs appelen & peren, een keienpad loodst ons kronkelend door de weilanden. Kaarsrecht vervolgens door open terrein tot een steenweg. Deze volgen we even en duiken dan het kasseitje van Vossendam in. Wordt asfalt en dan terug onverhard bij de Olentgracht. Deze ‘droge haring’ gaan we kilometerslang volgen door het stille Vlaamse land. Puur genot is dit voor ons. Bij Elbos en zijn hoeve krijgen we gezelschap van zij die de 23 km lopen. Ook de eerste dapperen van de 50 km vliegen ons voorbij. Terug bij de rustpost hebben we er toch al 18 kilometer opzitten. Chantal is intussen ook al van de partij, altijd een vroege vogel geweest. We blijven op bekend Eksaards terrein dankzij Daniel. Langs het voetbalterrein en rond een kroosrijke vijver. De Liniewegel stuurt ons door bosjes en langs akkers. Bij een kippenboer geurt het kwalijk en stoffig. De bosrand loodst ons naar de Kruiskapel waar nog andere activiteiten gepland zijn, waaronder een lokale fietstocht. Voor de verandering gaan we kasseitjes dokkeren, al is de rand van beton. Omwille van mijn nog immer zere teentjes kies ik voor dat laatste, in ganzenpas achter Linda aan. We bewonderen prachtig onderhouden kapelletjes van een bidweg en gaan een laatste keer rusten ‘bij de boer’.
Voorraad drank voor onderweg inslaan en weg zijn wij voor de laatste 7 km. Worden begeleid door een stormachtige wind die menig stapper het ergste doet vrezen. Een zandpaadje loodst ons naar de Moervaart. Dit wordt weer genieten ’pur sang’. De prachtige waterloop ligt ingebed in een weelde van frisgroen en slingert zich door een landschap van weilanden en akkers. Kajakkers peddelen zich een ongeluk, tegen de ruwe wind op. Gemotoriseerde watergasten genieten languit op hun vaartuigen van het intussen zachte weer. Tot Daknambrug mogen we genieten van dit fraais en dan volgt een kasseitje tot de dorpskern, die we jammer genoeg niet aandoen. Straatje lopen dan maar tot we opnieuw het Spoorwegpad bereiken. Delen het tarmac door de Daknamse Meersen met heel wat fietsers. Een tweede en laatste keer door de villawijk, de finish is in zicht.
Geen Duvel vandaag maar zijn even lekkere soortgenoot Omer. Katrien ‘beetje minder zotte mie’ wordt onze gezel net als Jacqueline & Luk. Bart komt aangestormd. De gehavende knie heeft merkwaardig genoeg stand gehouden. Katriens kopje staat op onweer maar zalvend zorgt ze meteen voor een ijskoeling van de gehavende ledemaat bij haar ventje. Liefde is … Vrolijk stappen wij terug naar het station. Wat hebben wij van deze tocht genoten ! Echt ons parkoers in de streek, gezelligheid bij de vele wandelmaatjes en in feite lekker warm wandelweer. Morgen nog een dag pijltjes uit het bos verwijderen en we hebben onze kilometertjes weer in de kuiten.
Mijn wandelweekend begint al op donderdag. Heb het in mijn hoofd gehaald 22 km Zoniënwoud van pijltjes te voorzien bij temperaturen tot boven de 30 °C. Neem eerst de langste etappe van 9 km onder handen. Korte klimmetjes en kasseiwegen volgen elkaar op. De boswachter vraagt naar mijn doen en laten. Knikt tevreden als ik hem vertel dat ik maandag terugkom om alles op te ruimen. De Brusselse grote ringweg kent stapvoets verkeer. Ik lijk langs een muur van camions te lopen, die de hitte nog eens extra accentueren. Ben blij een eerste keer in de cafetaria van De Bosuil op een stoel te kunnen neerploffen, nat koel en straf, ik ben er aan toe.
Heb nog twee korte etappes van 5 en 7 km voor de boeg. Zelfs diep in het bos, onder de mastodonten van beuken, guts het zweet van mijn kalende knikker. Ben al gauw meer dan zeven uur onderweg en maar wat blij het bushok terug naar huis te bereiken. Reis over Delta met de trein tot Mechelen en dan mijn ouwe vertrouwde snelbus 508. Opdracht volbracht. Vraag wel aan Wilfried een parkoerscontrole te houden op vrijdag. Zal ook nodig blijken te zijn en Bruno kleurt enkele heikele punten bij, waarvoor mijn dank en deze van onze nietsvermoedende gasten op zaterdag.
Had ik de bedoeling forfait te geven vanwege de tropische hitte, Linda is niet te vermurwen, we nemen de eerste bus. Het is al 26 °C en nog geen 07:00 in de ochtend. Andere reisweg vandaag, over Brussel-Centraal en de duur geworden metro tot Hermann-Debroux. Ben zo gek een extraatje in te bouwen. We volgen de GR door het parkje van Bergoje en langs het Rood Klooster richting Vijversweg. Bij de kasseitjes van de Verbrande Dreef pikken we de lus van 9 km op. Zijn ruim een halfuur onderweg. Het is stiller en dus minder warm langs de ringweg. We dokkeren over de kasseitjes van de Sint-Jansdreef richting heuveltjes van de Haagbeukendreef. Eerste pauze na ruim 7 km wandelen. Voorspelde ik niet meer dan 200 gasten, we hebben er al ruim 260 zo rond de klok van 10:00.
Praatjes met clubmakkers die van dienst zijn en daar gaan we weer. Door de Jachtdreef diep Zoniën in. Een afwisseling van kasseitjes en onverhard loodst ons terug naar Jezus-Eik. Moeten er wat straatjes lopen langs statige villa’s om de rustpost bij de lokale wijnboer te bereiken. Het is er uiteraard erg stil. Hebben een lus van 7 km voor de boeg. Heikele doorgang bij een nieuwbouw, handig opgevangen door Bruno en dan naar de overkant van de snelweg. Stukje Willeriekende dreef en terug het bos in. Brede zandpaden loodsen ons onder de ringweg door bij de Tambourdreef en dan volgen we de Mezendreef tot een kroosrijk vijvertje. Onder het Leonardkruispunt door, aan de overkant t.o.v. de vorige lus en dan wacht een lang, trage klim in de hitte van het open terrein. Geen wandelaar komen we tegen. Nog maar eens onder de snelweg door en de Haagbeukendreef zet ons een laatste keer af in de erg stille zaal van De Bosuil.
Klappeke met Jefke die te voet terug naar Bosvoorde trekt en genieten van een paar koele Duvels. Wij hebben nog 9 km voor de boeg. Onaangename verrassing als we opnieuw door de Jachtdreef stappen. Het kortstondige buitje van even voordien heeft voor een erg zwoele atmosfeer gezorgd. We vorderen zwijgend over het toch wel geaccidenteerde parkoers. Nemen een paar keer pauze op een bankje, vooral drankpauze dan en om de beentjes even tot rust te laten komen. Bij het Rood Klooster weten we de beproeving bijna voorbij. De metrorit brengt niet echt verkoeling, de goede ouwe trouwe ‘Amsterdammer’ is een zaligheid dankzij een perfect afgestelde airco en relatief weinig passagiers. Busje komt zo op de Italiëlei. De twee gekken van Hemiksem hebben er zowaar 28 tropische kilometer opzitten.
