Om 8:15 vaart de Jan Van Eyck ons naar de overkant van de Schelde. Een lieflijk kasseitje midden de weilanden en waterpartijen voert ons naar de Verkortingsdijk en kasteel Wissekerke. Er staat een auto met Ollandse nummerplaat maar zijn eigenaar is gevlogen. We stappen tot de controlepost ‘bij Lucien’ en bellen Martin op, die een paar minuutjes later komt aanlopen. Onze jaarlijkse tocht ‘euver ’t woater’ kan beginnen.
Ik stel voor meteen het laatste deel van de tocht tot de startlocatie in Kruibeke te stappen. Zo lijkt het of wij laten vertrekkers zijn voor de 30 km. Een paar stille straten voeren ons terug naar het overstromingsgebied van de Schelde. Er staat veel wind op de landdijk vandaag. Ook opvallend veel kroos op de stille waters in het natte gebied. We volgen de kasseitjes van de Lange Gaanweg en worden terug naar de drukke steenweg gevoerd. Aan zijn overkant wacht de klassieke Boerenstraat. De parkoersmeester zet zijn beste beentje voor en stuurt ons langs het maïs en over graspaden tot bijna centrum Kruibeke. Mooi eerste uurtje wandelen tot onze eerste pauze. De startzaal zit overvol, het is er broeierig warm, wij doen een terrasje bij ons broodje worst.
Lopen opnieuw naar de landdijk bij zuur weer voor de lokale lus. Stappen voorbij het veer naar Hoboken en dan langs een strookje natte polder en prachtig her aangelegde vijvers onderaf het kasteeltje van de Broeders van Liefde. Wandelen klassiek door het Hofje van de Kerck Hoeck terug richting start. Weer een leuk opgebouwd lusje met dank aan onze parkoersmeester.
Gegeseld door een strakke zuidwester stappen we nog maar eens over de landdijk pal op de wind. We knokken ons een weg tot Kemphoek en duiken dan de achterlanden aan de overkant van de steenweg in. Dwars door een Bazelse wijk van recente signatuur gaat het naar het dorpscentrum, het kasteel Wissekerke en zijn Duiventoren. Martin is de laatste tijd tuk op terrasjes en zijn aanbod kunnen wij natuurlijk niet afslaan. Zien het breed met een Rodenbach Grand Cru (Linda), Barbar (Martin) en Hopus (ikke). Drie kwartier genieten onder de parasol zijn zo voorbij.
Langs de Verkortingsdijk gaat het terug richting landdijk in de polder. Knokken tegen de elementen dus, stormachtig. We duiken naar die prachtige Blauwe Gaanweg die zich naar een langgerekte vijver kronkelt, mijn favoriet pad in deze omgeving. Voorbij het flatgebouw stappen we langs de Galgentoren en de getijdenmolen van Rupelmonde tot de rustpost. Nemen de tijd voor een natje en een droogje alvorens ook hier een lus aan te vatten. Vreesden we de kwaliteit hier even, er is geen enkele reden voor onze onrust. Voorbij monumentale kerk en recente wijk wacht een leuk eenmanspad tussen diepliggende waterpartij en hoger gelegen akkers (voetweg 10). Het voert ons naar Steendorp en zijn wielerwedstrjd. Trappekes af, wat bebouwing en we stappen de Scheldedijk op. Rondden een paar scheepswerven. Stappen voorbij de Westhinder en de wulps gebeeldhouwde deerne. Pauzeren een laatste keer als denkelijk allerlaatste bij de Ju Jitsu in Rupelmonde. De helpers zijn een vrolijke bende, het is goed toeven bij hen.
We nemen afscheid en koersen door stille straten voorbij ondermeer De Visitatie, wat een oud klooster moet geweest zijn. De kasseitjes van de Kleine Gaanweg komen nu aan bod. Knap toch hoe dit mooie gebied na infrastructuurwerken opnieuw wandelaar en fietser vriendelijk is aangelegd ! We worden zoals het hoort langs de gracht naar het kasteel Wissekerke geloodst en dan kunnen we een tweede bezoek aan De Duiventoren niet negeren. Een laatste Duvel of Hopus, het is tijd om huiswaarts te keren. Spreken met Martin of voor Schelle binnen twee weken. Eens temeer was Kruibeke een meer dan waardige afsluiter van het Halfoogst weekend, ondanks de druilerige tegenwerking van de weergoden.
Thuis gekomen blijkt de computer het niet meer te doen. We vrezen een ‘overleden’ harde schijf. Desgevraagd maakt de winkelbediende Linda op maandag duidelijk dat ons geheugen met twee ‘fiches’ dient verbonden te worden met ons gestel. Onze ‘beste vriend’ is meteen weer paraat voor 0,00 €. We zijn weer wat wijzer geworden …
Linda kiest vandaag voor een moeilijk bereikbare tocht. Twee treinritten en vervolgens 6 kilometer met onze eigenste 2 pk. Groot is onze verbazing als een meereizende Antwerpenaar in station Hasselt beweert dat er een bus naar Termolen rijdt. Zouden we in praktijk een klein uur moeten op wachten en dat doen we dus niet. Dieselen over het spoor langs de Pukkelse Weide tot Zonhoven station. Er hangen warempel wandelpijlen in de richting ons ook aangegeven door Google Maps. Lukt perfect tot een winkelcentrum en dan niks meer. Onze eigenwijze Antwerpenaar, die volgde tot het station zijn we dan al lang kwijt. Wij volgens netjes Koning Google tot de startplaats. Geen bushalte in het weekend bediend te bekennen ! Wel een ruim Cultureel Centrum met fraaie zaal en enkele bekenden uit Schaffen. Ook Yvan ‘le terrible’ tekent present. Anita voert even later haar Sloebers aan die er vandaag een busuitstap van maken.
We gaan op pad voor 24 km. Lopen na een paar straten de Molenheide op, golvende zandpaden van wat ooit een munitiedepot moet geweest zijn. Langs een bedrijvenzone de sparren en de grens met Genk tegemoet. Wandelen verderop als onder een groen baldakijn door natte bossen, heerlijk ! Krijgen even een doorkijk op een mijnterril, Winterslag begrijp ik van een Schaffenaar. Varens kleuren al verrassend vroeg bruin langs de kant van de wandelpaden. Moerassige stroken en prachtige purperen heide lossen elkaar af in Teut & Ten Haagdoorn. Wij pauzeren bij een houten chalet van de Holsteenhoeve, gezellig op het terras.
De beide lokale lussen voeren eerst een heuveltje over. De langere afstand volgt ‘ down under’ een eenmanspad door de brousse, slingerend langs een beek. Schitterend decor dit ! Dan trekken we de heidevelden in voor een lange omzwerving aan de rand van de A2. Hectaren aan een stuk kunnen we genieten van die prachtige zanderige heideheuvels in de zon. Uniek toch dit landschap dat Linda blijkbaar niet kende maar dankzij de vrouwelijke intuïtie voor vandaag uitkoos. En of ik er haar dankbaar voor ben! Finaal passeren we een groot ven met een veelheid aan ontluikende witte lelie. Lopen dan rustig uit langs de Holsteenhoeve en zijn camping tot de rustpost.
We zijn net op tijd ‘onder dak’ om de eerste plensbui van de dag voorbij te laten gaan. Met de plu in aanslag vertrekken we voor de kleinere lus. Moeten over een fietspad, wat best is bij nog miezerige regenval. Stappen vervolgens door een natte vallei met meerdere vennen tot wat behuizing. De Pukkels zorgen voor constant achtergrond gebrom. Terug de hei op dan, opnieuw schitterend in de zon. We kunnen er maar niet genoeg van krijgen ! Vanaf de witte lelies lopen we hetzelfde parkoers als de eerste lus. Opnieuw zijn we net voor de plensbui ‘onder dak’, samen met Mia & Jack deze keer.
Een laatste keer lopen we de zomerse hei op, letterlijk mits een klimmetje in het zand, en nog maar eens een prachtig uitzicht als beloning. Langs een oude spoorbaan dan of wat er van rest door het groen, onder de après-pluie. Dan open landschap in geel (zand) en rosé (heide), die een kunstschilder voor zijn ezel gezeten inspireren. Een paar straten maar zijn wij verwijderd van de finish en zijn Duvels genoegen. We kunnen er tot onze verrassing van genieten in het gezelschap van Annieken & Chris. Kersenrood worden wij naar het station gebracht, met onze oprechte dank. Kunnen heerlijk nagenieten tijdens de treinreis over Hasselt tot Antwerpen. Dit was vast en zeker één van de mooiste wandeltochten van het jaar !
Ons oorspronkelijk wandelplan voor vandaag, de 30 km van Landelies gaat niet door. Blijkt een lijntocht te zijn waarvoor wij op een ontiegelijk uur aan het lokale spoorstation dienen te staan. Kiezen voor Beernem als alternatief. De weersvoorspelling is er aanvaardbaar, de organisatie kondigt een heuse West-Vlaamse bostocht aan en de IJsetrippers zijn er op busuitstap. Doen we voorzitter Wilfried dus ook nog een pleziertje. De eerste regendruppels tikken tegen de treinruiten … bij station Beernem ! Met een mix van regen en zonneschijn stappen we tot Sint-Amandus, de twee kilometer verder liggende ruime startzaal, een sporthal. Verraste IJsetrippers uiteraard want wij zaten niet op de bus.
Krijg bevestiging van hetgeen ik op het internet kon lezen, kunnen een 29 kilometer lopen mits een extraatje onderweg. Beginnen, onder de volgende plensbui, aan onze opdracht met een ruime lus rond het psychiatrisch centrum. Bosjes van hoofdzakelijk jonge berk, een boerderij, een erg sober kerkhofje ook. Dan de steenweg over en het volgende jonge bos in parallel met de E40 en zijn razende monsters. Lopen weg van het lawaai door de prachtige groene dreven van het Lindeveld. De kleinere afstanden hebben ons al verlaten. Het terrein wordt vervolgens landelijk met hoeves en veel weiland. We lopen door Bakensgoed – Aalter tot de eerste rustpost De Zande Sint-Pietersveld. Prachtig zaaltje overigens waar het even goed toeven is, al brengen de vele wandelaars het buitenvocht mee naar binnen.
Een kasseitje voorbij prachtige rode beuk loodst ons terug naar de West-Vlaamse bossen. Spar wordt stilaan loof terwijl wij het groepje van clubmaat Danny voorbij lopen. Langs zompige weilanden en over grintpaden naar een pluk heide nu. De zon komt stilaan door het wolkendek piepen. We zwerven nog eens dieper de natte bossen in, in een hopeloze achtervolging op Roger, wiens Mia het wat gezapiger aan doet. De tweede pauze kunnen we genieten bij plantenkwekerij Neirynck. Terrassen er zowaar met ondermeer Flora- en Padstappers. De Ijsetrippers in onze omgeving worden schaars.
Dwars door de plantentuin gaan we opnieuw boswaarts. Prachtige dreven krijgen we cadeau in Bulskampveld en Lippensgoed. Onze parkoersbouwer houdt van complex. De splitsingen volgen elkaar snel op, kwestie van alert te blijven. Omdat we het extraatje van de 42 km lopen zijn we veelal alleen. Runderen, vadsig liggend op een open stukje graasland gunnen ons nauwelijks een blik waardig. Na al dat mooie groen met zelfs plekken voor heideherstel, bereiken we statige villa’s in hetzelfde groen. Denise & Patrick (Waasland) sluiten aan, zij komen van een andere lus van de 42 km af. Even verder volgen zowaar Liliane & Jean (Anderlecht). We snellen samen naar de rustpost in Hertsberge.
Het weer is intussen stralend, de volgende boslus dient zich alweer snel aan. Grintpaden voeren naar de Borrebeek. In feite maken we een grote boog om het lokale, moderne kasteel, inclusief terras, speeltuin en heuse weide met runderen bevolkt. Voor elk wat wils dus. Hoeve Colpaert wordt aangekondigd als de laatste vrije rust. Ik kan het niet laten, moet het hoeve-ijs proeven. Dan heeft Linda meer karakter. De laatste, soms vettige, bosstroken voeren ons terug naar Sint-Amandus. We hebben er ruim de tijd voor een stevige Omer, onder de ‘te’ luide klanken van de orgelman. Hoog tijd om terug koers te zetten naar het station. Zijn er veel te vroeg en doen een ‘Omer’ terrasje bij café De Zevende Hemel. Moeten hollen voor de trein die twee minuten vroeger blijkt te zijn dan op de affiches staat. De begeleidster is een ijzerfreetster met een hart, we redden het ondanks haar gegrom. In Gent-Sint-Pieters spreidt Ons Heer zijn mooiste regenboog. Dit was een leuke start van onze Halfoogst wandeldriedaagse.
