Makkelijke reis weer vandaag, twee busritten ver. Bij Brecht denken wij er meteen Sint-Lenaarts bij maar dat blijkt vandaag niet correct te zijn. In een overvolle startzaal ontdekken we een parkoers richting Wuustwezel, het zal ons benieuwen.
We beginnen wat flauwkes aan onze 32 km over asfalt richting station en dan de landelijke Hoekstraat. Net als we denken te moeten morren wacht het onverhard van de Schoordijk. Heerlijk wandelen langs de rand van het militair domein over niet te natte zandgrond en een strookje kassei. Immer gerade aus gaat de reis over wat ik een plassenpad noem. Een strook met hoge varens en de eerste rust bij Solitair wenkt. We kijken er onze ogen uit ! De rustpost blijkt een immense serre te zijn met volwassen bomen en struiken, dikwijls in kuipen gepland. Tafeltjes en stoelen zijn verspreid over de ruimte, een jazzke zorgt voor de vrolijke noot. Ik bedenk dat dit wel de Tuin van Eden moet zijn ! Wij genieten er van ons eerste ‘booke’ van de dag, heerlijk menselijk biotoop.
Terug op stap dan door de plantentuin met prachtig bijgeknipte bomen in alle maten en soorten, schitterend. Een strookje fietspad en dan richting Stapelheide (Loenhout). Rijen berk langs het asfalt en vervolgens een slingerpad langs nog meer kunstig bewerkte bomen. Domein Marum staat er op een naambord, nog nooit van gehoord. Blijkt een moerassig bos te zijn dan wij mogen doorkruisen over paden met kniehoog frisgroen gras. Niet zomaar eventjes maar ettelijke honderden meter lang. Verdorie wat is het hier stil en mooi ! Door een open plek en dan een bosstrook in met prachtig varens als ondergroei. Aan de overkant van een steenweg wacht de grote vijver van het al even Grote Schietveld. Geertrui zal het brede vlakke grindpad volgen. De Die Hards laten zich verleiden tot het golvende slingerpad langs het water. Weg van het nat door een sparrenbos met varens en dan de van de Stroboeren gekende Kleine Gasthuisdreef tot de rustpost in Wuustwezel. Dit was een magistrale etappe !
Kathy & Hans zijn ook zeer te spreken over het gebodene. Langs een prachtige dreef bij Ginshoven gaat het richting verweerde muur en donkere (slot)gracht, een groen ommetje rond centrum Wuustwezel. Even blubberen en we stappen langs weilanden en akkers tot het bruggetje van de bruine Kleine Beek. Door een witte wijk en dan een fietspad op, halfopen terrein. We passeren de Kleine AA en duiken verderop de bossen in, kleinere afstanden oppikkend. Een maaipad duidt op menselijk activiteit, metershoge buxus in zwarte kuipen ook. We zijn opnieuw bij Solitair.
Duim omhoog naar Bruno, dit is een knappe tocht. Jerome die een kortere afstand loopt denkt daar anders over. Hij heeft domein Marum gemist. We genieten nog wat Solitair waar een ouder koppel zowaar een dansdemonstratie geeft. De laatste loodjes komen er aan. Nog wat netjes gekapte boompjes kijken en dan langs de spoorbaan (tgv). Paul (van Ria) wordt onze gezel en we keuvelen er vrolijk op los. Gewoon tarmacjes lopen al is de Nollekensweg nog wel even leuk. Van een paar Duvelkes genieten in de startzaal en een korte babbel met Geertrui en Jan (pijp) ook al tevreden over het leuke parkoers. Vrolijk terug met bus 600 richting Rooseveltplaats. Knap werk van Bruno en zijn team. Schitterende parkoersstroken, denkelijk de mooiste rustplaats ooit en een tip-top verzorging. Ja, het is kei leuk wandelen daar in Brecht.
Dankzij de meest recente fratsen van het NMBS personeel ben ik eens niet van pijltjesdienst in Jezus-Eik en kiezen wij voor een extra uitstap in wandelland. We opteren voor het dorp dat berucht werd door de Spaanse Furie, zijnde Opgrimbie. Een rustige reis met de trein tot Hasselt en dan de bus richting Maaseik. Opwarmertje van 2 km tot de startzaal waar we niemand bekend denken aan te treffen. Mis poes, clubmaatje Peter komt binnen gehuppeld en even later René & Marina.
Met Peter gaan we op pad door de ellenlange Daalbroekstraat tot het eerste sparrenbos. Slingeren ons bij een eerste spat regen door het bronsgroen eikenhout tot de A2 en een kampeerterrein. Scherp motorengeluid, de autocross van de Duivelsbergen zal nooit veraf zijn vandaag. Kiezelige paadjes door het groen met nogal wat berk voeren tot de voetbalkantine van kampioen Grimbie 69. Te warm binnen en dus improviseren wij een terras.
Stappen een eerste keer door de weidse vlakte naast het crosscircuit en door het hoge gras. De beboste heuvel op en de tweede regenbui tegemoet. Wandelend over een fietspad langs een langgerekte plas wordt het denkelijk prachtige vergezicht ons aldus ontnomen. Een houten bruggetje, een bosstrookje en kiezelpad, we zijn terug bij Grimbie. Net op tijd om Jef (Balen) uit te wuiven. We doen weer een terrasje en beslissen de lokale lus een tweede keer te lopen. In de vlakte passeren we Jac (van Mia), duidelijk vermagert want herstellend van een heelkundige ingreep. Toch zijn we blij hem weer eens te mogen begroeten, minzaam zoals hij altijd is. Peter stoomt door naar de finish, wij een tweede keer de heuvel op. Deze keer wel met magistraal vergezicht richting Eisden bij de langgerekte plas.
Laatste pauze bij Grimbie en Jacky ‘de lange militair’ wordt onze gezel. Genkenaar Johan is er dan al vandoor. Een laatste keer de vlakte en de razende zand boliden. We hebben gewacht tot een stevig onweer voorbij is. De bossen in langs het Spaanse, onwettelijke landgoed. Magistrale wolken taferelen, hoge gras en een fenomenaal uitzicht zuidwaarts met denkelijk de Sint-Pietersberg en het Luikse steenkoolbekken. Dan genieten in het heerlijke sparrenbos, handig rond immense plassen laverend. Een paar straten in het dorp en we zijn binnen. De zaal ligt er haast verlaten bij. Krijgen onze Duvel in een plastieken glas en gaan er snel vandoor.
Er hangt één wolkenstrook en dat zullen we geweten hebben. Binnen de wandelkilometer zijn we kletsnat want het regent ‘bloskes’. Net als we het bushokje bereiken stopt het ook met regenen. De weergoden zijn plaaggeesten. De bus voert over Genk terug naar Hasselt. Tijd voor een tweede Duvelke en treintje komt zo. Leuke tocht van de Heikrekels en eens iets anders voor ons.
