Uit het ruime aanbod selecteer ik vandaag toch een klassieker. Even onrust als de eerste tram aan ’t Schoonselhof met vertraging komt opdagen, maar de bestuurder weet van wanten. Heb zelfs nog de tijd voor een Panos koffie alvorens de trein naar Leuven te nemen. Lea & Jan zijn er ook weer paraat perron 6 voor bus 2. Starten doen we vandaag in de gigantische ruimtes van het H. Hartinstituut te Heverlee. De Vlaanders zijn goed vertegenwoordigd met busreizigers van Roal Benti, De Schooiers en de Boerenkrijgstappers. Inschrijven en wegwezen, plan wat meer stapkilometers vandaag. Traditiegetrouw vanaf de schoolgebouwen door een statige dreef tot de kerkhoven van paters en militairen. Dan wachten de uitlopers van het Zoniënwoud. Mentaal vlot het niet te best tot ik clubmaatje Ghislaine oppik. Is een lieve madam en dus kan ik mijn hart eens luchten, waarvoor mijn dank. We passeren het klooster van Blanden, voetwegels loodsen ons onder andere langs een molen die lijkt omgebouwd tot woonerf en na 5 km bereiken we de eerste pauze, een mij onbekende sporthal in Blanden.
Onze wegen scheiden, we lopen niet dezelfde afstand. Ik heb een lus van 9,6 km voor de boeg. De drukke baan naar Waver over en dan langs Voetweg 14, een achterafje. Na een splitsing zachtjes klimmen langs weilanden en een monumentaal beeld van een torenvalk tot de militaire basis van het Meerdaalbos. We zullen een ruime rechthoek lopen over brede paden afgezoomd met statige beuk. Ik kom slechts 4 wandelaars tegen, een groepje Boerenkrijgstappers die elkaar veel te vertellen hebben. Het is overigens lekker wandelen in het koele bos. Waar het zonlicht door de bomen schijnt dansen de muggen. Verder de absolute rust, windstil en hooguit al eens wat geritsel in het struikgewas. Vrij droge ondergrond ook en als er toch al eens wat modder is kan je er perfect rond open. Terug in de open ruimte straalt het zonnetje over de weilanden. We dalen zachtjes over een plankenvloer tot de Waverse steenweg. Kom ik Peter tegen die wat laat vertrokken is. In de rustpost ook Kareltje Ranstuil, herstellend van een ‘revisie moteur’ maar kwiek als altijd.
Blik op de klok, 12:00 voorbij. Ik sla de extra lus van 5 km over, heb voor straks andere plannen. Stap dus terug naar de Voetweg 14 en kies bij de splitsing voor rechts richting Vaalbeek. Zelfde bos, andere naam Heverleebos. Opnieuw lange beukendreven tot de Filosofendreef ons afzet bij de bewoning. Rustpost Woudlucht, jarenlang een oud schoolgebouw, nu een hypermoderne omgeving. Korte babbel met Bart die toch wel wat voorsprong heeft, Annemieke uit Bornem ook.
Verwacht echt veel van de laatste lus ruim 7 km lang. Langs de Huttelaan en vervolgens dwars door de prachtige bostuin van een klooster. Kasteel Arenberg komt in zicht. Daar gaat het uiteraard ook naartoe en we zwerven uitgebreid over de lanen van ‘’t Sportkot’. Er heeft een sportieve happening plaats ‘in ’t bruin’, geen Vlaming te bekennen. Nauwelijks wandelaars ook en ik stap in mijn eentje langs de helder beek voorbij Alma 3. Strook langs een bouwwerf dan om de beboste omgeving van Egenhoven te bereiken. Een grindpad gunt ons een prachtig overzicht van Universitaire gebouwen. We lopen dwars door zo’n site heen en dan langs een kasseitje terug naar Woudlucht.
Ik nuttig nog een wandelaarsdrankje en start de laatste loodjes. Van witte villa’s gaat het over in gegoede burgerhuizen naar sobere werkmanswoningen tot de Naamsesteenweg. Ik loop gelijk door richting Leuven centrum en het station. Kies daarbij bewust voor niet toeristische straten ‘Louvain insolite’. Ben ruim op tijd voor de trein naar de Koekenstad. Best wel een aangename tocht vandaag maar voor de kenner van de omgeving een beetje alledaags, passe-partout zeg maar. De startplaatswijziging zit daar misschien wel voor iets tussen.
Ik begin mijn dag als ram(p)toerist. Toch wel een speciaal gezicht de snoet van een trein boven op de stootblokken te zien staan in Antwerpen-Centraal. Was mijn oorspronkelijk plan naar Bergen-Op-Zoom wandelen te gaan, de weergoden beslisten er anders over. En gelukkig maar want de geplande A’dammer wordt aangekondigd met 22 minuten vertraging. Was mijn verbinding in Roosendaal dus kwijt geweest. Op mijn gemakje dus naar spoor 21 (in de kelder). Uit ervaring want alle signalisatieborden zijn door de machinist van gisterenavond ook aan flarden gereden. Amaai, een gans station dat op één ‘plomb’ draait ? Verder niks aan de hand, met de Charleroi rechtstreeks tot Braine-l’Alleud, bakermat van Les Marcheurs du Hain. Onder een stralend zonnetje een halfuurtje stappen van het station tot in Ophain-Bois-Seigneur-Isaac, hoe verzinnen ze het ! Kom er meteen Lange Jan van de Police de Bruxelles tegen. Het geurt inderdaad naar vers gebraden kip op het plein, wat mij uiteraard tot een geintje verleid.
Ik wandel vandaag wat onze Waalse broeders een ‘marche d’attente’ plegen te noemen. Stap slechts 20 kilometer waar de stoere meiden en knapen al lang weg zijn voor 40 of zelfs 60 km. Les Dames de Permanence (les petites dames de Kobbegem) een zoentje geven en ik ga op pad. Heuveltje af tot verscholen riviertje le Hain en dan klimmen in het groen over kasseitjes die overgaan in een rommelig stenen pad. De autobaan naar het zuiden vanaf Brussel is nooit ver weg. Ik mag al wel genieten van prachtige vergezichten, weidse golvende akkers met her-en-der ingeplante kasteelhoeves. GEVAAR ! Als bange haasjes moeten de wandelaars een op- en afrit van de autobaan trotseren, niet evident dit. Vervolgens rustig en verweerd tarmac dat stilaan de bewoning inruilt voor akkers van biet, patat en maïs. Haast ongemerkt en voorbij een bloeiend koolzaadveld staat ie daar, Le Lion op zijn Butte. Van ver lijkt ie feestelijk zijn derrière te tonen aan de wandelaars, maar dat blijkt gezichtsbedrog te zijn. We zijn maar met drie wandelaars, klimmen stilletjes over een kasseitje door het landschap omhoog. Le Sentier de la Neuve Cour loodst ons als achterafje door het eerstvolgende dorp. Zoals ik verwacht had is dit Plancenoit met zijn prachtige centraal gelegen witte hoeve en kerk op een ‘piedestal’. Rustpost in de ‘école des filles’. Netjes gescheiden van deze ‘des garçons’. Buitenrust zowaar, vroeger mochten we plaatsnemen in de turnzaal.
Ik heb al ruim 8 km ‘dans les guibolles’ en ben dus aan een stevige boterham toe. De volgende etappe is er weer eentje van 8,6. Klim langs villa’s het dorp uit, de weidse akkers tegemoet. Le Lion is aan mijn rechterkant nadrukkelijk aanwezig. Linea recta nu tot een brug over de autobaan het einde van het groene Waalse land aankondigt. Stap nu Braine l’Alleud binnen bij het Stade Gaston Reiff en loop de verkeerde heuvel op. Zal blijken dat ik niet alleen ben, iets wat ik bij de volgende rustpost zal melden. Keer ne kier were dus en een bepaald pittige helling op tot een groene strook langs een watertje. Hier pik ik een koppeltje Reynaertstappers op die net als ik fout liepen. Onder de spoorbaan door en dan huizen kijken en langs achterafjes wandelen. Plots een grote plas, le Site du Paradis. Blijkbaar een moerasgebied dat veredeld wordt tot recreatiezone. Best wel leuk om driekwart rond te lopen. Even verder de kleine rustpost. Heb er bij een Waterloo Dark een leuk gesprek met allemaal Vlamingen van verschillende clubs over het reilen en zeilen van de wandelwereld, heel leerrijk maar toch ook heel bekende verhalen.
De fut is er bij mij een beetje uit. Ik heb geen zin meer om de laatste drie kilometer tot Ophain nog te lopen plus de weg terug naar het station.. Zag onderweg een bordje met ‘gare SNCB’ en pik dit op. Stevig klimmen nog van de Rue au Gue naar de Parvis de l’Eglise en zo tot het station. Reis terug naar Brussel met Lea & Jan (Police de Bruxelles) en neem ‘in de Midi’ de Amsterdammer tot de Koekenstad. Niet echt boeiend deze 20 km maar zoals gezegd ‘marche d’attente’ in afwachting van de echte dapperen.
Patrick zag eens pijltjes hangen … maar dierf ze niet te volgen want de belettering was hem volledig onbekend. Ik volg dan maar de Urselseweg vanaf de gelijknamige kerk tot het gelijknamige vliegveld. Onze Jongens uit het Gentse nodigen zowel wandelaars, fietsers als mountainbikers uit voor een tochtje goede doel, al weet ik niet welk dit laatste is. Met z’n allen verbroederen we in een hangar wachtend tot het malse ochtendlijke buitje over waait. Op pad dus, langs een eerste bosstrookje met borden die de historische betekenis van het Urselse vliegveld tijdens WOII uitleggen. Dan de weidse akkers in waar maïs, patat en witte kool geoogst worden. Na regen komt zonneschijn, ook vandaag. Onverhard en tarmacjes wisselen af op de grens tussen Aalter en Knesselare ter hoogte van de Pietendriesmolen. De Aardenburgse Heerweg slingert zich tussen hoeves door. We moeten lachen als een troep koeien met epo-uiers een zotte dans uitvoeren in hun wei. Er staat inderdaad heel wat wind en dat lijkt op hun gemoed te werken. Wolkenmassa’s schuiven voorbij, van hoge witte stapels tot dreigend loodgrijs. Eerste pauze na zo’n 7 km binnen een kleine hoeve. De moderne ‘kicker’ staat er tussen moemoe’s oude wandmeubelen. Het is er te druk en ik besluit gewoon door te lopen langs de Rammelaredreef. Puur natuur nu langs de soms vettige paden van de Schapersbossen. Op een heen-en-weertje kom ik Willy & Marije tegen. Krijg tekst en uitleg om zeker niet verloren te lopen. Zij beginnen aan een tweede rondje van de lokale lus. Prachtige tweede rustpost overigens, de gerestaureerde Drongengoedhoeve. Even de innerlijke mens versterken en terug op pad. Hebben Onze Jongens het grootste deel van het parkoers vakkundig bepijld, voor deze lokale lus krijgen we een briefje met te volgen knooppunten mee. Ook Frans (van wijlen Jefke) waarschuwt voor punt 22. Merci mannekes.
Korte groet aan Gino en Mickey alvorens op de stappen terug te lopen door een heerlijk boslaantje. Maldegemveld lees ik op een bord, mij volslagen onbekend. Het feest kan beginnen, nattige ondergrond, plukken heide, jonge populieren, een waarlijk schitterende omgeving. Onder de voetjes stroken met balkjes, vlonders ook. Vervolgens zwerven door hoge varens tot meer open land, vooral weiland dan. Bij een stralend weertje genietend door lange dreven flaneren tot het fameuze punt 22. Inderdaad, niet het tarmac op maar door een poortje en nog meer genieten van heide in herstel. Wandelen over een landdijkje langs nogal wat jonge, glimmende berk. Lopen ons met z’n drieën vast op uitschietend hooiland, geen nummer 17 te vinden. Dan maar zelf een pad bedenken tot het tarmac. Wandelaars komen er uit tegengestelde richting. Vonden wel nummer 18 maar geen 17 ! Onder deskundige leiding van ‘local’ Gino dan maar met z’n allen door het sparrenbos tot de Drongengoedhoeve, zijn vast weer op het juiste pad.
Vinnige discussie nu met Marije. We brengen het goed gevulde terras aan het lachen want geven ons geen van beiden gewonnen, ambiance ! Tijd voor een wandelaarsdrankje en weer op pad voor de laatste loodjes. Heerlijk genieten van statige beukendreven richting open ruimte en landingsbaan van het vliegveld. Gino wordt mijn gezel. Hij vertelt honderduit over letterlijk te lange tenen, hoe Natuurpunt de sparrenbossen van de Drongense paters rooiden tot wat we vandaag mogen bewandelen en Amerikaanse militaire toestellen die hier ooit landden. Heerlijk vind ik dat, uitleg krijgen bij een wandelgebied dat je niet kent. We vorderen door de open ruimte van onverhard naar tarmacjes. De spitse kerktoren van Ursel vormt vanop een glooiing in het zonvoergoten terrein ons baken. We pikken Willy & Marije op. Zijn om 15:20 bij de Urselse kerk en de bus gaat om :22. Ik neem afscheid van mijn maatjes. Sta een uurtje en een hazenslaapje later in Gent-Sint-Pieters. Nog een uurtje later ben ik terug in Hemiksem. Weet één ding zeker, deze tocht staat nu al op mijn shortlist genaamd ‘favorieten voor 2018’.
