Linda vertrekt met de fiets naar de wandeling in Puurs. Ik trek te voet richting Hoboken, ben vandaag wieler-toerist. Het kan verkeren zei ene Bredero. Maar laat mij bij het begin beginnen. Vrijdagochtend stap ik na het kappersbezoek van tram 2 bij de Singel. Als een heuse professional ga ik het parkoers van het BK wielrennen verkennen, uiteraard te voet. Brede wegen sturen mij hoog boven koning auto door tot bij de Dikke Mee en het Middelheimpark. Rechtsaf de zeer brede Acacialaan in met uitzicht op de landhuizen van Wilrijk. Een paar middenbermen vormen de eerste hindernis. Er staan wel gigantische borden voor elke wegversmalling. Goed van A. In de meer volkse straten kom ik groepjes mannen in oranje pak tegen. Tijd voor een praatje. Wij moeten twie doage de stroate kuisse menhiere, zegt de werkman in zangerig zuiders maar toch Antwaarps dialect. Hij formuleert er een bedenking bij over zijn baas den Bart. Ik snap nu waarom alle straten volledig autovrij moeten zijn vanaf zaterdag. Vraag mij toch af waar honderden bewoners hun karretje dan wel gaan stallen. Tunneltje onder de A12 en meteen daarna bij ’t Verlaar een links/rechtse s-bocht met middenberm. Dit wordt spannend. Op de Fabrelaan richting Schoonselhof stilstaand verkeer. Ben ik hier niet gewend. Een stadsteam staat midden de baan geparkeerd om vlaggetjes aan straatlichten te bevestigen. Het is feest in A. Ik wandel verder tot de Kapelstraat. Bocht van 90° haast op de tramsporen van de Kioskplaats, ik kan mijn ogen niet geloven. Hoe gaan die 160 jongens en meisjes boordevol adrenaline hier mee omgaan? Daarna de ellenlange Steynstraat en een doorgang in het industrieterrein van Kielsbroek. Deze straat ligt er bij als een slordig gemaakt lappendeken. Puttekes vullen op zijn Belgisch. Zeggen dat er een paar honderden meter verder, bij Hoboken Polder een dot van een kasseitje ligt ! Kasseitjes krijgen de tweewielers ook, de Ledeganckkaai en meteen daarna de Waalse kaai om af te sluiten met de ruime bocht rond de Haaievinnen. Nog één kilometer tot de finish aan ’t Piva. Het zal mij benieuwen zondag.
Om acht uur ben ik dus paraat aan ’t Schoonselhof. Veel politie op de been maar weinig toeschouwers. Alleen wat campervolk die er vrijdag ook al stonden. Om 08:30 blauwe zwaailichten. De dames passeren een eerste keer, tien breed over de weg en aan een slakkengangetje. Ik stap het parkoers omgekeerd deze keer. De papieren blauwe vaantjes de vrijdag met zorg werden opgehangen liggen aan diggelen in het gras. Zijn een leuke speelbal voor de strakke windvlagen. Ik posteer mij bij de s-bocht. Het Rik Van Linden dorp is nog in volle opbouw. Een jonge Marokkaan vraagt uitleg aan zijn Belgische buur, hij vindt het allemaal grappig. De dames gieren door de bochten, in twee pelotonnetjes en al heel wat achterblijvers. De niveauverschillen zijn duidelijk te groot. Ik schuif op naar het A12-tunneltje. Eén man moet er een opgeblazen triomfboog in het oog houden. Hij blijft maar koorden bij aanspannen, is er duidelijk niet gerust in. Nummers 10 & 16 hebben een aardige voorsprong opgebouwd, een compact maar stevig uitgedund peloton maakt jacht. Op naar de Acacialaan nu. Ik help even omgevallen nadars terug rechtzetten. Handige reclamejongens hebben ze van spandoeken voorzien en dat vindt koning wind ook leuk. Vierde ronde, zelfde beeld. De dames gieren langs de rotondes. Achterblijvers stayeren zich een weg tussen de vele volgwagens. Ik posteer mij nu bij de Shimanoboog en de Dikke Mee. Een wat oudere dame komt uit haar riante woning. Ik vind dit leuk zegt ze, van mij mag alles. Het peloton raast voorbij, geen koplopers meer. Ik loop door naar de Singel waar een jonge Hollandse deerne even haar licht opsteekt. Bij enkele hemels spatten was zij haar zondagse jogging gaan doen in het Middelheimpark. Wij hebben een heel leuk gesprek over het verschil in mentaliteit tussen Vlamingen en Hollanders. Na de laatste doorgang van zo’n 50 rensters loopt zij naar huis, wenst mij een fijne dag. Ik slaag er in mij gratis te posteren op zo’n 150 meter van de finish. Het wordt een daverende spurt. Ik wacht op het plein voor de ‘ceremonie protocolaire’ en vraag aan twee van Onze Jongens of ik een foto mag maken. Neen dus en dat begrijp ik best. Zie Jolien en Lotte stralen op het podium. Lijken net als de burgerdame van dienst wel onwennig bij de prijsuitreiking, tja dametjes in koersbroek is iets totaal anders dan het Suikerfeest, nietwaar mevrouw de schepenen ?
Tweede deel van de dag en ik posteer bij het Justitiepaleis. Opvallend hoe weinig Aantwaarps ik hoor vandaag en des te meer West-Vlaams. Twee jonge snaken zijn het druk aan het uitleggen. Sluiten telefonisch een weddenschap af – 10 € op Jens Keukeleire. Het volgende blik Jupiler uit de sixpack wordt aangevat. De renners passeren een eerste keer voor een showkilometer, een sliert van volgwagens in hun spoor. Dan duiken vele supporters het lokale frietkot binnen. Koers op zijn Vlaams dat is : frieten, een boulet en een levensgrote Jupiler ! Ander opvallend detail, alle auto’s van Quick Step zijn voorzien van een mini mast, zender/ontvanger. Ik zie dit niet bij de andere merken, maar zij zijn super technologisch professioneel. Ik blijf nu een paar rondes hangen aan de Waalse kaai. Zie er de eerste demarrages voor wat later de vlucht van de dag zal blijken te zijn. Groepjes supporters zijn uitgedost met sjaals, banners en t-shirts ter ere van hun idool. Zij hebben nauwelijks aandacht voor de renners zelf, wel voor … (zie hoger). Terwijl Ista, Rickaert en Roelandts hun voorsprong uitbouwen tot 6 minuten wandel ik richting Ledegankkaai. AG heeft er een reeks spinning fietsen geposteerd en de lokale deejay zorgt voor de nodige decibels en het ritme. Verder opvallend weinig volk langs de baan. Wat wandelaars en fietsers op zondagse uitstap, her en der een klein camperdorp maar dat is het dan ook. Met het vorderen van de rondes komen in het peloton steeds meer Quickies de neus aan het venster steken. De voorsprong van het drietal daalt nu snel. Ik kom nogal wat Stroboeren tegen, fotograaf Patje Kloek en de Hobohem Family (met de fiets). Ik loop stilaan Hoboken binnen langs de Lage Weg en de Steynstraat. Besluit op de Kioskplaats te blijven zitten voor het levensgrote scherm. De bocht van de Kapelstraat ziet zwart van ’t volk. Elke ronde opnieuw stijgt een luid gejuich op. We volgen met z’n allen de spannende ontknoping op het scherm. Binnen het halfuur na de aankomst stroomt het plein al leeg. Ik wandel langs het park van Fort 8 terug naar huis. Vond de wedstrijden op zich eigenlijk niet veel soeps en het aantal bezoekers ook maar dunnetjes. Maar ja, het was eens wat anders en ik heb toch gewandeld !
Vanaf Antwerpen-Zuid hebben we ‘compagnie’. Fillie verandert haar plan van Zulte naar Schelderode en reist met ons mee. Bus 47 vertrekkend in Gent-Sint-Pieters is haast volzet met wandelaars, ook Rudy, Sylveer en Josée tekenen present. De chauffeur is zo lief de halte van Schelderode kerk aan te kondigen. Steeds meer beambten van De Lijn geven ons deze service, waarvoor onze gewaardeerde appreciatie. Even zoeken naar de startzaal … we lopen er onze maatjes uit Polderstad (Hoboken) tegen het lijf. Antwerpen boven dus vandaag in het Gentse.
De opdracht van 24 km is verdeeld in lussen van 8 en 16 km. Eerst de 8 km dus, langs Scheldewegel door de meersen tot de plas van Ouden End. Dan de Trekweg op richting Gent, de oever van de hier heel groene Scheldestroom. Wij van Hemiksem hebben een thuisgevoel. Ons Heer wringt zijn pamper uit als we weglopen van het water en zijn gele plomp. Even wat straatjes lopen. Onze gastheer houdt de passage kort en stuurt ons langs kerkwegels terug de ‘brousse’ in. Het Zaalhofpad, de Meulewegel, we zijn zo terug in de startlocatie na een heerlijke wandeling van anderhalf uur.
Babbel met Rik (Bornem) die een wat somber beeld ophangt van het resterende werk. We zien wel, Ides klinkt al positiever. Langeweide stuurt ons van de start een verdieping lager opnieuw de meersen in. We gaan nog eens de Trekweg volgen maar nu richting Oudenaarde. Verweerd tarmac jazeker maar ook heerlijk flaneren in het groen langs de Schelde. Weg van het water en langs een lieflijk kasseitje een verdieping hoger. De rust in Melsen wenkt.
Terrasje doen en weer op pad voor een lokale lus. Hemels vocht als we langs de stemmige dorpskerk en zijn plein passeren. Wat straten en landelijk tarmac zetten ons af in Vurste. Stappen er over half verhard door jong bos en vervolgens langs een verweerde muur. Straten bij Ten Stroom sturen ons terug naar de Schelde. Krijgen hem niet te zien maar blijven onderaf over ‘bumpy’ onverhard en weer eens een prachtige vijver. Bij de achtergrond van een bouwvallige molen duiken we het bos in. Aanvankelijk vlak, tenslotte een pittige helling tot de rustpost. Wow, wat een leuke tocht !
De finale dan. Huisjes kijken bij Boterhoek en vervolgens landelijk tarmac tussen rijpende granen, maïs en bloeiende patat. Helaas gaan de hemelsluizen ook steeds verder open. We krijgen natuurlijke beschutting in Makkegem en het Luisdonkbospad. Beschutting onder populieren ook bij nog meer patatten en opnieuw droog als we een mooie windmolen passeren. Zijn werkterrein, wuivend koren, ligt aan de overkant van de steenweg. We mogen er langs wandelen en stappen voor de tweede keer door de Ronkaardwegel tot de startlocatie.
We stralen van oor tot oor net als Rudy en Sylveer. Verdorie wat was dit een mooie tocht ! De terugreis verloopt vlotjes alhoewel de trein tussen Gent en Antwerpen tjokvol jeugd zit. Het aantal decibels blijft draaglijk. Derde keer op rij dat PWC ons aangenaam verrast … dit smaakt zeker naar nog.
Er wordt een bloedhete dag voorspeld en dus wijzig ik mijn wandelagenda. Durf de Kempentocht in Endert (Eindhout) niet aan en kies voor Neder-Belgische bossen. Net na 09:00 wuift de zwaar bebaarde chauffeur van bus 105 zijn wandelaar uit bij de kerk van Ossendrecht. Ik vang de tweede etappe van mijn GR12 avontuur aan. Het is inderdaad al behoorlijk warm maar er staat een aangenaam windje als ik de eerste paar kilometer loop rondom de rand van de stille woonkern. Heb uitzicht over de polder met culturen van ajuin, prei en patat. De ‘frietketels’ van Doel stomen aan de einder maar zijn zeker mijn doel niet. Ik keer ze later de rug toe. Klinkerwegjes en tarmacjes sturen mij naar Hageland en Armendijk, ik verlaat de bewoonde wereld. En de boer … hij bewerkt zijn stoffige akkers, de zandwolken waaien gelukkig van mij weg. Een eerste grenspaal en even verder cafeetje De Leeuw van Vlaanderen. Nog geen levende ziel te bespeuren zo rond 10:00 en ik pauzeer in de zachte kussens van terras fauteuils.
Een stevige slok frisdrank en ik dokker over een slingerend kasseitje richting de bossen van Stoppelbergen. Flirt nog een paar keer met de grens terwijl ik vorder in het groen over het fietspad van de Schiestraat. Duik dan onverbiddelijk de bossen in. Weet dat ik op mijn hoede moet zijn want moederziel alleen in het uitgestrekte groen. Hou de richting oost/zuidoost aan. Gelukkig zijn de markeringen, nieuw en ouder, perfect in orde. Zij loodsen mij door een gevarieerd bos langs meerdere beken. Snuif zomerse geuren van hars en bloemen op, zangvogels begeleiden mij. Ik loop heel vlotjes vandaag. Stilaan dagen meer open stukken op, hooiland en maïs. Vervolgens prachtige dreven van gewone en rode beuk. Bij een zomerpaviljoentje op een ‘butte’ staan twee bankjes. Hoog tijd voor de boterham, heb er zowat 10 kilometer opzitten.
Buikje vol en ik stap naar kasteel Ravenhof. Hier vertrok ik enkele weken geleden met Linda op dezelfde route. Een bosstrook, één straatje huisjes kijken, kom bij de anti-tankgracht uit. Sla wat extra koele drank in bij een plaatselijke neringdoener en vervolg. Heerlijk wandelen langs het water nu, een zandpad met verspreide aanplant van eik en struikgewas. Warmer dan diep in het bos uiteraard maar nog steeds draaglijk. Zodoende kom ik uit bij de bankjes van het Mastenbos. Er hangt een duidelijke kaart van wandelknooppunten Kempense Heide. Ik beslis de GR12 te verlaten met in het achterhoofd de 2,4 km langs ’t spoor die ik zou moeten lopen van Kapellenbos tot station Heide.
Noteer ijverig de te volgen nummertjes terwijl een kloeke jonge haan komt kijken of er niks van tafel valt. Niets dus en hij scharrelt verder tussen dichte struiken. De laatste 4 à 5 km worden de bluts met de buil. Geen zandpaden door het Mastenbos maar ook geen volle zon op het fietspad. In ruil allemaal stille, haast nieuwe tarmacjes in het lommer van het ene naar het andere landhuis. Ben net te laat bij station Heide voor de rechtstreekse trein naar Hemiksem. Breng het uurtje wachten met Duvels genoegen door in de statie die omgebouwd is tot café/restaurant. De trein is netjes op tijd, binnen het uur sta ik terug in Heimisse. Morgen ga ik te voet het parkoers van het BK wielrennen verkennen, 17 km lang en nauwelijks 3 km van ons echtelijk dak.
