Ik sluip om 07:00 stilletjes het huis uit. Oma Anny, opa Chris en logée Liesel (3,5 jaar) slapen nog gelukzalig. Het is lekker fris in het ochtendlijke grijs van Giesbaarge en daar geniet ik van. Heb een reis van zowat drie uur voor de boeg en die verloopt vlotjes. We hebben slechts tien minuutjes vertraging in Ciney te wijten aan werken langs het spoor. Word op sleeptouw genomen door een medewandelaar, trappekes op bij de plaatselijke kerk. Hij stelt zich voor als een inspecteur van Adeps en heeft heel wat te vertellen. Ik verlaat hem gauw en ga op pad voor 21,5 km onbekend terrein. Meteen straatje naar beneden … naar het station en dan flink klimmen door stille straten. Het duurt even voor ik de bebouwing achter mij kan laten bij een betonfabriek. Nog hoger gaat de reis over een tarmacje aan één kant afgezoomd met riet de andere kant met plukken meidoorn en zijn obligaat druk doende mussen. De vijf kilometer gaat weg, een afdaling verder gevolgd door de 10 km. Ik weet, nu wordt het stilletjes op het parkoers. Passeer de Moulin d’Haljoux, in feite een kasteelhoeve op grondgebied Braibant (ja, met letter ‘i’ in het midden). Wordt verlost van het tarmac en trek een keienpad in langs goudgeel geschoren. Op de top een fenomenaal uitzicht over golvende akkers met her en der wat bebouwing. Een zalig windje zorg voor de juiste temperatuur. Het pad is haast vlak, stoffig ook want kurkdroog. Duidelijk landbouwstreek hier, gemaaide granen, bieten, patatten, een vrij grote veestapels op dorre weilanden. Waar de 15 km mij verlaat krijg ik een pittig klimmetje tot een gigantische hoeve. Kom bij het hoogste punt van de omgeving en een onwaarschijnlijk vergezicht inclusief kasteel. Jammer dat deze top wordt volgebouwd, verknoeit een beetje de landelijke schoonheid.
What goes up must come down en ik zak stilletjes door het boerenlandschap. Even twijfels bij een drietand. De pijl is op een platte steen geplakt en niet zo meteen zichtbaar. Linea recta nu langs een akker pas bestrooid met droogmest tot een schitterende rij rode beuk. Mag een eerste strookje wild bos bewandelen en dan tarmacsgewijs tot dorpje Reuleau en een riviertje dat de Bocq blijkt te zijn. Klimmetje om uit de vallei te geraken en dan een lange rechte weg waar je geen kat tegenkomt. Rechtsaf na een poos richting Gemenne, bij een gedenkteken van een rallyrijder. Opnieuw de Bocq over en moederziel alleen door open veld en langs loom liggende koebeesten tot een onbewaakte overweg, enkelspoor. Zal ook deze meerdere keren dwarsen vandaag. Duidelijke markering bij een muur van strobalen. Het moet gezegd, nog nooit zo duidelijke tussenafstanden gemarkeerd gekregen als vandaag. Telkens ook weer die magistrale vergezichten, vele akkers en af en toe een dorpje met kerktoren. Dwars nog maar eens de spoorlijn en vervolg mijn weg over een keienpad. Onder het hoofdspoor naar Luxemburg door dan en nog maar eens langs de Bocq. Pittig klimmen tot de ferme de Stee (bio) en dan richting bos. Passeer mijn eerste twee wandelaars sinds ik de 20 km bewandel. Stevige, gelukkig lommerrijke klim, ik hijg en puf, stevige kost dit. Bij het uitkomen van het groen (samen met de 15 km) meteen volle zon, hoeves, runderen en tarmac. Steek een drukke baan over bij Emptinal en voel de tank stilaan leeg lopen. Vind een muurtje bij … jawel de Bocq, moet er zowat 15 km op hebben zitten.
Vader en dochter lopen voor het eerst 15 km, hebben nauwelijks drinken bij zich en puffen dus behoorlijk. Grappig, 50 meter verder, haast verscholen heeft de organisatie een ‘point d’eau’ voorzien. Vooral de vader gaat ten aanval. Opnieuw een potige klim, des cailloux, bekroont met het zoveelste magistrale vergezicht. Helaas nu tarmac lopen door een KMO-zone. Worden toch nog beloond met een strookje geel, wat groen zou moeten zijn. Uitbollen dan door een witte wijk. Ik meld mij bij de inschrijftafel met de boodschap : leuke tocht, prima bepijling maar Engels Miles in plaats van kilometers. Ben zeker 40 minuten langer onderweg geweest dan bij andere Adeps twintigers. De vader van daarstraks strompelt ook binnen en laat zich theatraal op de buik vallen, uitgeput. Helpers springen verschrikt van achter hun balie. Gelukkig niets aan de hand en pappa excuseert zich voor de show. Reis een uurtje later dan voorzien terug naar Giesbaarge waar Anny & Chris mij vertellen dat ook zij vandaag ongewild zo’n drie kilometer extra hebben gelopen in Deux-Acren…
Mijn eerste week van de doorstart bij de Straumann Group (de nieuwe naam) zit er op. Naar goede gewoonte maakte IT het de starter moeilijk maar ik was het met mijn maatjes eens : den ouwe pikt snel zijn routines weer op.
Thuiswandeling vandaag dan met de Padstappers vanuit Moerbeke. Ons haasje staat scherp na Bellingen vorige zondag maar beseft dat de hitte van de dag tot verantwoorde beslissingen aanzet. Wij kiezen dus gezamenlijk voor 26 km lopen in de relatieve koelte van de ochtend. Kwartiertje met de auto en kort na zevenen steken we van wal. Ik voel het meteen, heb slechte benen, ons haasje loopt zo van mij weg, Chris is sowieso een trage starter. Leuke opener overigens langs maaipaden naar een akkerplateau, genietend van de uitzichten. Heb in mijn wandelcarrière al vele wandelingen van de Padstappers gelopen maar dit is allemaal nieuw voor mij. Genieten dus, intussen luisterend naar de uitleg van Kind van de Streek Chris, een meepakker. We duiken van het plateau naar de spoorbaan, die ik de laatste maanden dagelijks ‘gespoord’ heb, en doorkruisen een gehucht. De wei in dan, letterlijk door het verdorde korte gras tot een Padstappers-brug over een beekje en een tweede vernielt exemplaar. Brug met ongelijke leggers en inderdaad niet in de finale ! Ommetje rond Viane nu langs recente bebouwing, slapende burgers, en een smal fietspad door de velden. We hebben er vijf kilometer opzitten. Korte groet aan vriend Bonne en bijtanken.
Chris vreest een betonlus van 8,3 km. Heeft de eerste kilometer gelijk als we tussen lage muren maïs een heuveltje beklimmen. Kurt stuurt ons vervolgens over een stoppelspad en langs patatten (de boer ploegt tot de grens van zijn akker) tot de volgende tarmac in Bever. Geelrode pijlen nu van twee tochten : Giesbaarge vandaag en Deux-Acren morgen. We both together go down and up in the fields with bright surroundings (geen taalprobleem dus). Giesbaarge dan terug alleen (alhoewel) langs veldwegen en vlak beton, voorbij een kapel ook. Chris voorspelt telkens wat komen gaat, met meer accuratesse dan een weerman. HT50 komen we nog in meerdere richtingen tegen, stomen zelf betonwaarts naar de pauze in Viane. Vond dit een meer dan bekoorlijke lus en liep zelf aanvaardbaar.
Gelaafd als dorstigen gaan we weer, naar de Markvallei deze keer. Brugje over het watertje en dan lommerrijk genieten in het groen, het wordt al behoorlijk warm. Zoeken opnieuw de spoorbaan op richting Galmaarden en verlaten hem om de prachtige Sint-Pauluskapel op te zoeken. Kluysbos lees ik op het volgende bordje, eigenlijk een flank van de fameuze Bosberg. Heerlijk slingerpaadje in het zachte (van temperatuur) groen met een pittig klimmetje tot slot om bij de radiomast te geraken. Verdomme wat ben ik zwak vandaag, elke molshoop is er te veel aan ! Raspaillebos dan, heerlijk wulps en langdurig zachtjes dalen door het koele bos, wat kan een wandelaar zich meer wensen dezer dagen. Het vlakkere slotdeel naar de Helix is uiteraard meer open en verdomd warm, maar de beloning wenkt. Handig toch dat ons haasje de bestelling al heeft opgenomen. We genieten van de binnenkoer en de leuke babbels met de vele maatjes. Het weerzien met Moveloken doet mij daarbij echt veel plezier.
We wandelen weg langs een plantenkwekerij, tussen zon en schaduw met de kerk van Onkerzele als baken, al gaan we er niet naartoe. Lekker op en af door het landschap nu, ook wel Raspaillebos genaamd. Genieten van de vergezichten tot Atembeke en die vervaarlijke bocht een onooglijk paadje in naar rechts. De Padstappers hebben er alles aan gedaan om de wandelaar juist te laten lopen. Zelfs ik, de allochtoon, ben hier nochtans bekend. Het slot bestaat uit een afwisseling van steenwegen en veldwegen. Vanaf het kerkhof van Moerbeke gaat het naar de finish. Ik plof op een schaduwrijke stoel na 27 km, was genoeg voor vandaag. We hebben nog ruim de tijd voor drankjes want mijn maatjes kennen hier iedereen. Voldaan verlaat ik de Padstappers. Nieuw parkoers voor mij, op de Bosberg na, en ik heb mij reuze vermaakt dankzij een golvend traject door zomerse akkers.
