Zaterdag wandelen de IJsetrippers hun tocht vanuit de Bosuil te Jezus-Eik in. Ik moet vaststellen dat ook zij niet ontsnappen aan de regels van de moderne samenleving. Ik blijk de enige aanwezige te zijn van het bepijlersteam ! Benevolaat en de bijhorende verantwoordelijkheidszin zijn dezer dagen oubollige en haast verwaarloosbare begrippen geworden. Tot meerdere eer en glorie van het verenigingsleven, bedenk ik bitter. Maar de zes moedigen beleven een leuke dag. Wilfried bewijst vooral met een pittige, echt Brabantse lus van negen kilometer nog steeds leuke parkoersen uit zijn pen te kunnen toveren. ’s Avonds volgt dan een berichtje van Martin, we gaan op zondag weer samen op pad, iets waar Linda en ik steeds naar uitkijken, gezelligheid troef. Onze maat heeft zijn ontbijt al op als wij startzaal De Borre betreden. Hennie zit er pips te wezen maar slaagt er toch in mij op de kast te krijgen, al kost het haar wat moeite. Volhouden kindje, je komt er vast wel weer door !
Den Engel biedt ons 25 of 35 km aan, wij maken er 30 km van. Beginnen met een lokaal lusje van 5 km. Denderen een eerste keer het kasseitje van de holle weg bij het voetbalterrein af en gaan dan een dicht begroeid eenman pad op, puur natuur tot de Oude-Geldenaakse baan. Genieten van een prachtig vergezicht en stappen dan het Meerdaalwoud in. Leuke bosstrook en dan de weidse akkers. Zacht dalend pad versiert met prachtig rode klaprozen. Terug het kasseitje op tot de startzaal en een kopje koffie. Het is vrij drukkend weer, ik heb daar algauw hinder van.
Het grote werk nu, drie etappes tussen de 8 en de 9 km. De Oude-Geldenaakse baan komt weer aan bod. Op en neer dansen door prachtige holle wegen. Halfbeton baan in de open ruimte, een volgend kasseitje op richting prachtige dreven van het Mollendaalbos. Ik neem de tijd voor een babbel met Nestor en zet dan de achtervolging in op mijn twee kompanen. Nader voor geen meter, kan geen tandje bijsteken. Mijn maatjes snappen het en zijn zo vriendelijke mij op te wachten. We ruilen het bos in voor zeer weidse akkers, een pracht van een uitzicht over patatten, bieten, maïs en vlas in bloei. Geen huis te bekennen, alleen maar één enkel kerktorentje in de verte. Het parkoers golft op en neer. We passeren een stenen kapel bij een paar huizen en zijn dan weer één met de landerijen. Leeuwerikjes heffen hun hoogste lied aan, je hoort ze wel maar ziet ze niet. Een krakkemikkig kasseitje brengt ons een verdieping lager een dorp binnen. Is Tourinnes-la-Grosse. We lopen door de stille straatjes, langs prachtig gerestaureerde boerderijtjes ook. Er volg nog een korte klim, kassei uiteraard tot La Grosse, de schitterende ook al opgeknapte dorpskerk. Magistrale omgeving ! Trappeke af tot Auberge Saint-Martin en trappeke op tot de pauze. Ik voel mij slap, val aan op een lekkere grote smos.
We kunnen kiezen uit twee lussen van respectievelijk 6 en 8,8 km. Ik ga voor de langste zeg ik gedecideerd tegen Martin. Een praatje met Dirk en weg zijn wij. Langs het vroegere station van Nodebais de oude spoorbaan op richting Hamme-Mille. Dan een graanheuvel op en door de velden genieten van de vergezichten. Stilaan is de zon ook van de partij en zorgt een aangenaam windje voor de aanvoer van zuurstof. Wij raden welke dorpjes de kerktorens doen vermoeden. In de verte ligt Bossut, wij stappen tot de rand van Gottechain. Een onwaarschijnlijk slechte kasseiweg loodst ons terug de akkers in. Lopen moederziel alleen over het landbouwer plateau. Ruilen onverhard en kiezels in voor rossige kassei. Net voorbij een eenzaam wit kapelletje met keramieken interieurversiering stopt een autootje. Zuster Maria blijkt hier tot rust te komen en verteld honderduit over de kapel en haar omgeving, een leuk intermezzo. Wij lopen door tot de bebouwing van Nodebais en duiken opnieuw de akkers in. Krijgen een uniek uitzicht op Tourinnes cadeau en duiken via een prachtige, donkere holle weg terug naar Auberge Saint-Martin. Pff, was een lange etappe die toch wel in de kleren ging hangen.
Nog 8,5 km voor de boeg. Meteen volgt en lange klim, kassei uiteraard en deels een holle weg. Boven wacht een uniek panorama van vrijwel 360°. Wij genieten van het spel van wind, zon en wolken over koren en vlas. Zwerven een tijdje door de akkers en bereiken een ‘route dégradée’, la Rue de Mollendael grondgebied Beauvechain. Zullen een paar kilometer over de kinderkopjes dokkeren, gewoon rechtdoor tot de straat van naam verandert in Bevekomse Weg, we zijn opnieuw in Vlaanderen. Een eerste gehuchtje, deel van Bierbeek en dan gaan we de Nieuwe Geldenaakse baan op. Smalle paden loodsen ons door het golvende landschap. Mogen genieten van het zicht op een prachtige oude vierkant hoeve met rode luiken. De parkoersbouwer blijkt een snoodaard te zijn ! In het zicht van de finish stuurt hij ons weer weg over een haast onzichtbaar pad, de brousse in. Kan hij ons een laatste keer laten kasseitjes klimmen tot de eindmeet ! Korte babbel met Christine en Noël, sorry mannekes ik heb dorst ! In de zaal vrijwel uitsluitend IJsetrippers en we keuvelen gezellig bij. Omstreeks 18:00 nemen we afscheid van Martin, stappen op bus 7. De chauffeur is een vrolijke kerel en we grappen wat als hij achter een jonge deerne op de fiets blijft rijden. Een man blijft een man hé ! Treintje komt zo in Leuven, busje komt zo in Antwerpen. Het is algauw 21:00 voor we thuis zijn. Kijken terug op een voor ons prachtige tocht al leek niet iedereen die mening toegedaan te zijn. Smaken verschillen. Volgende week plaatsen wij Olen en Vorselaar op ons programma, tot dan.
