Linda heeft er zin in, we reizen af naar het Pajottenland. De ochtendlijke buschauffeur waarschuwt ons voor een wielerwedstrijd in Gooik maar daar hebben we tijdens de heenreis nog geen hinder van. Het is opvallend stil in de startzaal, wat ons verbaasd. Daar zal snel verandering in komen. Het is een heuse stoet wandelaars die parkoersmeester Jef volgt de weidse akkers in, zachtjes klimmend tussen het koren. Bij een kapel bouw ik een extraatje in van ruim 2 km. Eigenzinnig als altijd zal Jef later lachend opmerken. Toch vind ik het een goed idee van mezelf. We lopen wat hoger op de heuvel, netjes met de vallei mee over een oude trambedding. Het uitzicht in noordelijke richting is er prachtig. Net voor de kerk van Oetingen duiken we terug onderaf langs Turkeye. Een verweerd smal tarmacje loodst ons door het ontluikend maïs. Dan komt kassei uitgebreid aan bod. Wielertoeristen rijden ons hijgend tegemoet, wij mogen dalen tot een schooltje in Lieferinge, onze eerste gezellig drukke rustpost.
Voorbij de dorpskerk herken ik meteen een eerder gelopen Grote Routepad. Tegelbaantjes lopen langs zich vergapende runderen richting prachtige hoeve Vreckom. Net Bokrijk zegt een meestappende West-Vlaamse, het fototoestel in aanslag. En we lopen door, over vlakke landelijke wegen met ondermeer uitzicht op hoog gras in zaad. Steken bij Kleine Rij de baan die Ninove met Geraardsbergen verbindt over. Een paar straten en we lopen weer door de weidse akkers. Voorbij Peyenbeek offreert Jef ons een heerlijk rustig en haast vlak landelijk parkoers. Hier kan je perfect onthaasten van de drukke werkweken. Vanaf de voetbalkantine van Eendracht Winnik loodsen achterafjes ons tot de kerk van Denderwindeke. Hoog tijd voor een tweede pauze, gezeten in het zonnetje. Annie & Willy (Kessel) gaan ons de rest van het parkoers voor.
Jef stuurt ons door het hoge gras langs weilanden en wilgen de dorpskern rond. Het begrip ‘pad’ daar heeft hij soms zo zijn eigen invulling voor. Op grotere hoogte wandelen we over stoffige paden, randje Meerbeke door de bietenakkers. Kunnen we nogmaals genieten van die hemelse Pajotten uitzichten. Rotte kassei nu, we dokkeren richting bewoning en een kasteel in Neigem. Trappekes op om de beentjes even rust te gunnen bij soep en koffie. Er wacht een lus van ruime 8 km.
We zetten koers naar de kapel van Bevingen, landelijk. Dan gaan we zachtjes klimmen door een holle weg in het Neigembos. Daslook laat ons snuiven. Was Jef tot nog toe clement, nu ontbindt hij zijn duivels. Geen meter vlak krijgen we nog. Een technische afdaling, genietend van het uitzicht tot Ninove en verder. Een nat pad omhoog net achter een woning. Even pauzeren en dan een erg technische duik door het hoge gras langs tweekleurige dennen. Een heuse kuitenbreker. En nog is het niet gedaan. Berchembos dient zich aan en dan moeten we door de ‘put’, met de steilste kant als klim. Gelukkig ligt het hier droog. Puffend slepen we ons uit het groen. Vorderen voorzichtig over het kreupele pad langs geel kleurende weilanden, boterbloemen. De Neerstraat, hoog in de akkers zorgt even voor verpozing. We duiken opnieuw het Neigembos in waar de anemonen in het zaad staan. Trapperig naar beneden nu, door de holle weg tot een grintpad door de weilanden. Een stevige voetmassage tot de kapel van Bevingen en dan door de akkers ‘recht’ naar de rustpost. Kilometertje extra, zegt Willy over deze etappe.
We vertikken het de trap op te lopen, vinden twee stoelen op de binnenkoer beneden. Slokje drinken, even de beentjes strekken en hop … de klim van Prindaal. Langs de bosrand terug het landelijke tarmac opzoeken. De vorige etappe heeft mij pijn gedaan, ik vorder niet vlot meer. Ben verwondert dat we niet langs de Woestijnkapel liepen tot ik de eerstvolgende helling herken. Als door een wesp gestoken neem ik de hindernis met Linda in mijn schaduw, niet begrijpend waar mijn energie plots vandaan komt. Jef heeft mij gekieteld met deze late beproeving. Terug naar af meteen om langs Ekelendries nog eens klimmen. Krijgen een prachtig zuidwaarts uitzicht tot Kester cadeau. In de volgende vallei pikken we de kortere afstanden op. Vorderen even traag over smalle kasseitjes met gras en maaisel overwoekert. Zijn blij terug weg te mogen van de meute. Jef heeft tussen de weilanden nog iets gevonden dat op een pad lijkt. Ook onze Waaslandse vriendin zal dit prachtig vinden. Door de patattenvelden naar de steenweg en dan linea recta naar het zonnige terras ter aankomst. Een mens zou er ver Duveld moe van worden. Met het lekkere glas gerstenat in de hand kijken we toe hoe ene Marianne Vos dames fietsles geeft.
Helaas laat hierdoor ook de bus op zich wachten. Medewandelaar Gilbert weet raad bij de gemiste aansluiting in Leerbeek. We rijden mee tot station Halle. Kopen vliegensvlug een ‘enkel’ ticket tot Brussel. Halen er netjes dezelfde geplande trein !
Are we good ! Een woordje van dank aan Jef en Kornuiten voor weer eens een andere visie op het prachtige Pajottenland. Wij hebben nog een afspraak met jullie in Halle tijdens de nazomertocht !
De overkant van de snelweg lijkt wel Oranje. Met hele horden caravans trekken onze Noorderburen al naar het zonnige zuiden. Wij rijden noordoostwaarts, naar onze wandelvrienden in Waalwijk. De nieuwe startlocatie Buurthuis Zanddonk blijkt tal van voordelen te hebben. Ruimere parkeer mogelijkheden, makkelijker te bereiken en een modern gebouw. We zullen de Crispijnstraat natuurlijk nooit vergeten maar dit is toch ook wel goed.
Het is ons te stil in de startzaal overigens, denkelijk te veel concurrentie deze Hemelvaartsdagen. We lopen door wijken van recente signatuur richting ringweg en de Eikeldijk op, die langs sport accommodaties naar Kaatsheuvel voert. Vlakbij de Efteling wacht het eerste poortje, de toegang tot de Loonse en Drunense Duinen. Maken een heerlijke omzwerving door het zanderige bos tot het monument uit de Grote Oorlog. De langere afstanden worden over de brug van de brede weg tussen Tilburg en Den Bosch gestuurd. We stappen nu echt wel naar de Efteling en zijn joelende jeugd. Lopen langs het pretpark en het nieuwe bungalowpark Bosrijk dat er prachtig en luxueus uitziet. Bij camping Bernehoeve even wat tarmac tot de Duikse Hoef en een golfterrein. 30 & 40 km worden een graspad opgestuurd, tussen ontluikend maïs en een bramenberm. Huis ter Heide lezen we bij het betreden van de volgende boszone. Voor ons compleet onbekend terrein, al wandelden we dan al zo dikwijls in deze omgeving. We gaan heerlijk slingeren, over smalle paadjes in het groen. Dan volgt een lange strook bosrand en weiden. De eerstvolgende steenweg voert recht naar dorp De Moer. Mogen er gezellig een terrasje doen bij ’t Maoske, onder de kerktoren. Krijgen er het gezelschap van hele horden vrouwelijke wielertoeristes. Het mannelijke oog krijgt er waar voor zijn geld, voor elk wat wils !
Maar er moet nog gewandeld worden, we zijn nog maar 13 km gevorderd. Duiken opnieuw Huis Ter Heide in. Hooglanders liggen hovaardig op ons wandelpad. We lopen er voorzichtig langs, rekening houdend met een erg jong kalfje. Geen foto’s in deze omgeving om de dieren niet onnodig te laten schrikken. Weer genieten we van de fraaie bossen met ondermeer een strook lage dennen. Bij de Duikse Hoef wacht opnieuw landelijk tarmac alvorens door terug frisgroen opschietend hooiland te mogen wandelen. Merkwaardig hoe de randen van de velden worden omgeploegd om denkelijk andere gewassen te laten gedijen. Bij de eerste huizen staat de eerste camperrust opgesteld van de dag. Lijkpad noemt dit hier luguber. Wij houden er een vrolijk onderonsje met de helpers van dienst en Iris met haar wandelmaatje.
Het bosstrookje na de koffie voert naar de drukke steenweg, die nog verbreed wordt ter ere van koning auto. Aan de overkant wachten zandpaden met berk en spar. Plukken heide ook in de meer open stroken. Komen bij een grote vijver uit die wij snel herkennen als het ‘hondenzwembad’. Dan weten we de laatste rustpost nabij, ter ere van Tony Goethart. En dan willen wij daar graag soep bij, genietend van de kunstige bloemstukjes op tafel. Velen weten ook de ijsjesventer te waarderen, die gouden zaken doet. De laatste etappe begint met de dreef richting Plantloon. Zijn prachtige lanen zijn mijn favoriet in de omgeving, heerlijk genieten is dit. Vanaf de speeltuin worden Iris en maatje onze wandelpartners. De Waalwijkse boulevard lopen wij samen gezellig keuvelend af. Duvel kennen ze hier niet, wij houden het bij Oud Bruin terwijl wij op televisie de Ronde van Italië volgen. Rijden blij gezind terug naar huis, het was weer eens ‘af’ bij onze vrienden Waalwijkers. Tot de winterserie dan maar weer …
Vandaag zetten we onze stappen in het onbekende. Vele wandelaars roemen de organisaties van de Witloofstappers, een vrij recente vereniging. Mijn werkmaatje zal voor de ‘après marche’ zorgen, en dus wordt die vast ook wel verDuveld goed. De buschauffeur, met Hollands accent, weet ons vanaf station Haacht feilloos aan de juiste bushalte af te zetten. Het is behoorlijk druk in de sporthal, de startlocatie. De catering is weelderig, inclusief streekproducten. De parkoersuitleg voorbeeldig. Dit wordt vast een leuke tocht.
We moeten meteen de drukke steenweg terug over, zoeken het Kaasdaverspad op. Een zee van vuurrode klaprozen kleurt een graanakker, prachtig ! De eerste lus stuurt ons richting Bekersveld en zijn graspad. We volgen even een bosrand met uitzicht over in bloei staand en dus rossig gras. Het gebulder van vliegtuigen geeft aan dat we dicht bij Zaventem wandelen. We duiken met z’n allen het natte, donkere bos is waar de lekkere geur van verwelkende daslook onze neuzen prikkelt. De 30 km vervolgt zijn weg langs de Boektestraat, mij bekend van een eerdere Grote Route omzwerving. Het Steenokkerzeelse Snisselsbos wordt aangedaan. Dan moeten we wat tarmacjes lopen om terug te keren naar het Hellebos. We duiken in het natte groen langs, hoe kan het ook anders, het Hellestraatje. Pikken de kortere afstanden terug op om samen van het donkere bos te genieten. Komen Jeannine tegen op familie uitstap. Als ik het goed voor heb minstens een drie geslacht. Weer pikken we de bosrand op alvorens onze eerdere eerste honderden meters in omgekeerde richting af te leggen. Hebben er in de sporthal al een kleine 10 km opzitten. Een prachtige etappe trouwens.
Het Kaasdaverspad wordt na de koffie een tweede keer aangedaan. Nu voert de Watermolenweg ons verder het groen in. Alhoewel, pluis van populieren geven een donzig wit effect. Opnieuw is de daslook van de partij. Obligaat moeten we ook een strookje Haachtsesteenweg lopen. Dan duiken we langs een zanderige kiezelweg, de Leliebaan, de akkers in. Vliegtuigen zakken boven onze hoofden richting Brusselse trots, zijn controletoren komt in de verte tussen de bomen piepen. Wij blijven verrassend in het groen lopen, weliswaar meestal over betonpaadjes. Komen in een dorpje aan dat Humelgem blijkt te noemen. Er staat een heus kasteel met strakke architectuur en een pracht van een pastoorswoning. Blijkt parochiecentrum St-Katharina te zijn inclusief een mooie zaal waarvan één glazen wand begroeit met wijnranken. Zijn zowat halverwege onze tocht en genieten nog steeds van het gebodene.
Langs de pastoriemuur lopen de langere afstanden weg. Stappen warempel onder een landingsbaan door en langs het fameuze 127bis. Aan de overkant van de steenweg duiken we Nossegemse velden in hoog in de zachte heuvels. In de verte de VRT toren, het Schumangebouw en de ‘frietketels’ van Verbrande Brug. Gaan zwerven tussen akkers van graan en pattaten, tussen luchthaven en spoorbaan. Lopen even door de bebouwing van Nossegem en langs zijn station. Dan stuurt een betonpaadje ons hoog boven het spoor langs de weidse akkers. De boer ploegde duidelijk voort want ons pad is bezaaid met ontluikende patat en graan. Het uitzicht is fenomenaal, zelfs de Mechelse Romboutstoren komt in het vizier. We wandelen letterlijk parallel met een landingsbaan, kunnen de belettering op de vliegtuigen lezen. Turkish Airlines is de eerste, zelfs hier dus … Koersen tenslotte terug Humelgem in waar we Brusselaar (Czech ?) Stefan ontmoeten. Blij dat we hem nog eens tegen komen met zijn heel eigen mimiek.
De laatste pauze nemen we op de binnenkoer van de parochiezaal, het is heerlijk zonnig weer. De parkoersbouwer bedient ons op onze wenken. Hij stuurt ons terug de velden in langs de landingsbaan. Hier wandel je niet zonder een beetje vliegtuigspotter te zijn ! Weg van de stalen vogels volgen we Buurtweg 11 door de weidse akkers. Voor het eerst zien wij maïs die gezaaid is onder wit plastiek, bizar. We slingeren ons een weg door het boerenland, aanvankelijk richting Nederokkerzeel. Het zevenkerkenpunt zal mijn maatje later vertellen. De Molenwegel is dan weer een uitvinding van onze parkoersmeester. Stappen letterlijk door de akkers richting eerste bebouwing. Maar we mogen nog eens door het hoge gras en eindigen met een strookje Torfbroekbos. En dan, dan was er Duvel … ter ere van Jeanne & Gust, de pas geboren petekinderen van mijn werkmakker. Een eerste bus laten we rijden, de tweede is maar net op tijd voor de trein. In september organiseren de Witloofstappers terug een tocht sluit Linda veelbetekenend onze wandeldag af … afgesproken Ronald ?
