Vandaag zetten we onze stappen in het onbekende. Vele wandelaars roemen de organisaties van de Witloofstappers, een vrij recente vereniging. Mijn werkmaatje zal voor de ‘après marche’ zorgen, en dus wordt die vast ook wel verDuveld goed. De buschauffeur, met Hollands accent, weet ons vanaf station Haacht feilloos aan de juiste bushalte af te zetten. Het is behoorlijk druk in de sporthal, de startlocatie. De catering is weelderig, inclusief streekproducten. De parkoersuitleg voorbeeldig. Dit wordt vast een leuke tocht.

We moeten meteen de drukke steenweg terug over, zoeken het Kaasdaverspad op. Een zee van vuurrode klaprozen kleurt een graanakker, prachtig ! De eerste lus stuurt ons richting Bekersveld en zijn graspad. We volgen even een bosrand met uitzicht over in bloei staand en dus rossig gras. Het gebulder van vliegtuigen geeft aan dat we dicht bij Zaventem wandelen. We duiken met z’n allen het natte, donkere bos is waar de lekkere geur van verwelkende daslook onze neuzen prikkelt. De 30 km vervolgt zijn weg langs de Boektestraat, mij bekend van een eerdere Grote Route omzwerving. Het Steenokkerzeelse Snisselsbos wordt aangedaan. Dan moeten we wat tarmacjes lopen om terug te keren naar het Hellebos. We duiken in het natte groen langs, hoe kan het ook anders, het Hellestraatje. Pikken de kortere afstanden terug op om samen van het donkere bos te genieten. Komen Jeannine tegen op familie uitstap. Als ik het goed voor heb minstens een drie geslacht. Weer pikken we de bosrand op alvorens onze eerdere eerste honderden meters in omgekeerde richting af te leggen. Hebben er in de sporthal al een kleine 10 km opzitten. Een prachtige etappe trouwens.

Het Kaasdaverspad wordt na de koffie een tweede keer aangedaan. Nu voert de Watermolenweg ons verder het groen in. Alhoewel, pluis van populieren geven een donzig wit effect. Opnieuw is de daslook van de partij. Obligaat moeten we ook een strookje Haachtsesteenweg lopen. Dan duiken we langs een zanderige kiezelweg, de Leliebaan, de akkers in. Vliegtuigen zakken boven onze hoofden richting Brusselse trots, zijn controletoren komt in de verte tussen de bomen piepen. Wij blijven verrassend in het groen lopen, weliswaar meestal over betonpaadjes. Komen in een dorpje aan dat Humelgem blijkt te noemen. Er staat een heus kasteel met strakke architectuur en een pracht van een pastoorswoning. Blijkt parochiecentrum St-Katharina te zijn inclusief een mooie zaal waarvan één glazen wand begroeit met wijnranken. Zijn zowat halverwege onze tocht en genieten nog steeds van het gebodene.

Langs de pastoriemuur lopen de langere afstanden weg. Stappen warempel onder een landingsbaan door en langs het fameuze 127bis. Aan de overkant van de steenweg duiken we Nossegemse velden in hoog in de zachte heuvels. In de verte de VRT toren, het Schumangebouw en de ‘frietketels’ van Verbrande Brug. Gaan zwerven tussen akkers van graan en pattaten, tussen luchthaven en spoorbaan. Lopen even door de bebouwing van Nossegem en langs zijn station. Dan stuurt een betonpaadje ons hoog boven het spoor langs de weidse akkers. De boer ploegde duidelijk voort want ons pad is bezaaid met ontluikende patat en graan. Het uitzicht is fenomenaal, zelfs de Mechelse Romboutstoren komt in het vizier. We wandelen letterlijk parallel met een landingsbaan, kunnen de belettering op de vliegtuigen lezen. Turkish Airlines is de eerste, zelfs hier dus … Koersen tenslotte terug Humelgem in waar we Brusselaar (Czech ?) Stefan ontmoeten. Blij dat we hem nog eens tegen komen met zijn heel eigen mimiek.

De laatste pauze nemen we op de binnenkoer van de parochiezaal, het is heerlijk zonnig weer. De parkoersbouwer bedient ons op onze wenken. Hij stuurt ons terug de velden in langs de landingsbaan. Hier wandel je niet zonder een beetje vliegtuigspotter te zijn ! Weg van de stalen vogels volgen we Buurtweg 11 door de weidse akkers. Voor het eerst zien wij maïs die gezaaid is onder wit plastiek, bizar. We slingeren ons een weg door het boerenland, aanvankelijk richting Nederokkerzeel. Het zevenkerkenpunt zal mijn maatje later vertellen. De Molenwegel is dan weer een uitvinding van onze parkoersmeester. Stappen letterlijk door de akkers richting eerste bebouwing. Maar we mogen nog eens door het hoge gras en eindigen met een strookje Torfbroekbos. En dan, dan was er Duvel … ter ere van Jeanne & Gust, de pas geboren petekinderen van mijn werkmakker. Een eerste bus laten we rijden, de tweede is maar net op tijd voor de trein. In september organiseren de Witloofstappers terug een tocht sluit Linda veelbetekenend onze wandeldag af … afgesproken Ronald ?