We zijn naar onze normen vroeg op pad vandaag. Ik wil toch nog eens zo graag 40 lopen bij Adje. Vanaf Turnhout volgen we netjes de oranje omleidingspijlen over Oud-Turnhout naar Retie … om na een kwartiertje weer op de brug in Turnhout uit te komen ! Verdomde rot Belgische signalisatie ! Ik rij door naar Kasterlee, pik er de N123 op die ons over Retie en Postel naar Weebosch loodst. De kerkklok slaat er net 08:00 als we een verdoken parkeerplaatsje vinden.
Hennietje vormt ons ontvangstcomité. Zij brieft over wie er zoal weg is op de 50 & 60 km. Haar eigen Theo natuurlijk, maar ook de Wilskes, Jacqueline en zowaar Colette & Alain uit het verre Waalse Durbuy. Mijn pr activiteiten lonen, ben benieuwd naar hun reactie later op de dag. Klokslag 08:30 gaan we op pad. Het eerste tarmacje loodst ons meteen het dorp uit langs typische streekboerderijen naar de eerste berken & sparren. De zandgrond ligt er opvallend droog bij. Stormschade is duidelijk zichtbaar. De Kempen noemt dit gebied hier. Enkele ‘bumps’ loodsen ons naar een open plek met rustende heide en droog strootjesgras, altijd een lust voor het oog. Vrij snel bereiken we de eerste wagenrust, zeg maar tentrust. De legendarische Olat boterhammetjes gaan vlot van de hand. Ik geef even uitleg aan dametjes uit Diepenbeek die hier voor het eerst lopen. Wij zijn weer thuis !
De tweede etappe loodst ons naar de Cartierheide. Lopen met een weidse boog om het open terrein waar meeuwen in de verte krijsend ‘bal populair’ houden. Ik ben dol op die prachtige vergezichten met wuivende gele gras, glimmend witte berken en donkergroene grillige naaldbomen. Stilaan stappen we richting E34 bij afrit Reusel. Lopen parallel met de snelweg en merken een ziekenwagen op het zandparkoers. Een medewandelaar heeft hartfalen. Wij kennen hem niet, hij lijkt mij stabiel en rustig, we laten het medische team zijn werk doen en lopen stilletjes door. Zijn toch wel onder de indruk, een beetje van de kaart. Wandelen verder door de bossen met opvallend veel jonge den en fel groene mossen tot de tweede pauze, tevens de soeppost. Een Olat wandeling die smaakt altijd …
De langere afstanden nemen de brug over de autobaan, we lopen er even parallel mee. Stappen vervolgens door het bos rond een vakantiepark. Tussen bos en grasland wordt de route verder gezet. Even wat bebouwing en dan wacht het dijkje langs de Goorloop. Wij delen Adje’s voorliefde voor waterloopjes. Landgoed Ten Vorsel komt nu aan bod, nog meer hooiland en bossen met spar en jonge den prominent aanwezig. Ook de ‘klokkebeesen’ staan al volop in het frisse groen. Bij een langgerekt ven moeten we een fietspad op. Hardlopers doen er hun ding over 21 km in omgekeerde richting. Jong en oud geeft ook bij deze sporters het beste van zichzelf, zwoegend of soepel, elk naar eigen inzicht en vermogen. Anderhalve kilometer verder zijn we weer alleen in het groen. Er daagt een uitkijktoren voor ons op. De eerste caférust wenkt, wordt een terrasje voor ons samen met Anneke en Rudy van wijlen het Palmclubke.
We zullen een eindje samen lopen tot 30 en 40 km uiteen gaan bij weer zo’n prachtige open ruimte met hoge gele grassen en afgeplagde percelen. Voorbij de Reuselse kei, eeuwenoud, passeren we akkers en hoeves. Steken de Postelsedijk over en lopen winters ogende bossen in. Moeten rond de moerassen van de Reuselse Moeren. Dat doen we aanvankelijk door een gracht te volgen, daarna ook een strook steenweg in aanleg, in grintvorm eigenlijk. Even enkele meter Olat pad, lees zompige grond, dan wordt het weer zachte, onverharde ondergrond langs schrikdraad. Linda vind de vooropgestelde 9 km extra lang, ik merk niets bijzonders. Adje stuurt ons letterlijk door de boer zijnen akker richting rustpost bij de Postelsche Hofstee. We spreken er een laatste keer de Olat ‘bammetjes’ aan.
Een strookje steenweg loodst ons terug over de snelweg. Zo snel mogelijk kiest Ad voor een karrenspoor, door bosbouwers getrokken in de sparrenbossen. Het zet ons af bij een monument uit WO II verwijzend naar een gevallen Lancaster 1. We trekken de weidse akkers in over stoffige paden. Stroken bos begrenzen de vergezichten. De volgende bosstrook zet ons af bij een café pal op de grens. We doen er een, zei het fris, terrasje. Moeten lachen met het mini thuishondje dat zijn territorium beheert en beheerst als een grootmeester tegen alle mogelijke indringers die veel groter zijn dan zij. De loebassen wijken zowaar ! Het laatste uurtje wandelplezier blijft bosrijk, met talrijke ‘bumps’ om de laatste jus uit de kuiten te persen. Met een merkwaardige natuur speeltuin ook. Bij een voetbalveld weten we de strijd gestreden. Een paar drukke straatjes en we staan bij kerk en zaal. Hennie wordt ons maatje, geduldig wachtend op Theo. Zijn verbaasd ook Iris nog eens te kunnen ontmoeten, uiteraard de Wilskes maar ook Bea & Jerome, onze nieuwbakken Antwerpenaren. Zouden ze wat heimwee hebben ? Colette & Alain vallen binnen, krijgen ons in de mot en zijn wild enthousiast. In geuren en kleuren bewieroken zij de organisatie, parkoers, markering en catering. Ja, dit vonden zij een voltreffer. Mijn dag is goed, Olat heeft er weer wat vriendjes bij die vast en zeker hun verhaal gaan vertellen in Wallonië. Voldaan rijden we terug naar huis, zonder omleidingen die volgens Rudy pas morgen maandag van kracht gaan. Olat, het blijft een feest !!
De veelvuldige werken aan het spoor maken onze keuze moeilijk. Finaal gaan we voor een makkelijke oplossing zijnde Oostkamp en de startzaal 1 km van het station. Google Maps leert ons dat we richting Moerbrugge en zijn kanaal dienen te stappen en niet naar Oostkamp zelf. Onze Turnhoutse gezel op de trein zweert bij station Brugge en bus 20. Wij kiezen voor Gent-St-Pieters, een Einstein koffietje en het boemeltje over Aalter. Het witte duo uit Holsbeek deelt onze mening. Vanaf station Oostkamp trouwens meteen marspijlen, tien minuutjes en we staan in het kleine startzaaltje van Cultureel Centrum Zuidleie.
Kennen al een paar jaar de andere tocht van deze organisatie maar dit wordt nieuw. Langs Lettenburg stappen we over slingertarmac het polderlandschap in. Wilgen zuigen het overtollige water uit de landbouwgrond. De boer parfumeert zijn akkers, de meeuwen kunnen er genieten van een uitgebreid ontbijt. Bij de kapel van Beverhout gaan we onverhard. Lange rechte dreven loodsen ons door het graasland. Dra volgen ook grachten en een vettige strook tussen verdroogd riet. Verrassend mooie strook parkoers in de Assebroekse Meersen. Rond de kerk stappen we een alleraardigste bidweg. Steken het kerkplein met zijn vele paasbloemen over. Even verder, midden een werf ligt zaal Patria. Het eerste wandeluurtje wist ons zeer te bekoren. Lut is er zonder Luc, die de administratie van de Globetrotters probeert onder controle te houden. Antwerpse Ivo en Marleen hebben een lusje voorsprong op ons, zijn zeer te spreken over het geboden en we kennen ze als betrouwbare waardemeters.
Stille werkmanstraatjes loodsen ons naar onverharde achterafjes. We komen uit bij Gemeneweide Zuid. De naamgeving doet oude gemeenschappelijke weilanden voor het vee vermoeden. De parkoersmeester geeft ons gelijk. Bij een frêle zonnetje zwerven we over graspaden door weilanden, langs wilgen en waterpartijtjes. Heel leuk biotoop dit. Er volgt een uitgedund speelbos, enkele villa’s ook. De volgende onverharde dreef zet ons af in de polder, bij landduin Schobbejakshoogte en Domein Ryckevelde. Langs akkers in bewerking zoeken we opnieuw zaal Patria op, net voorbij een mooi opgeschilderd kapelletje. Ik heb er zin in, ondanks de vermoeidheid van drukke werkweken. Stel Linda voor de lus een tweede keer te lopen, idee waar zij volmondig mee instemt.
Temperatuur en klimaat zijn echt ideaal voor een stevige wandeling, wij genieten met volle teugen van het mooie werk van de bevlogen parkoersmeester. Terug in Patria is ook autochtoon ‘speedy’ Monique aanwezig. Ze zal een tijdje voor ons uit lopen. De terugkeer loodst ons gedeeltelijk over een eerder gelopen GR-pad richting half verharde fietspad achteraf het Sint-Lukas hospitaal. Langs bosjes en weilanden zetten we terug koers richting Moerbrugge & Oostkamp. Dat we daarbij over enkele honderden meter een drukke baan dienen te volgen deert ons allerminst. De vaartdijk komt aan de beurt tot Moerbrugge brug. Aan de overkant pauzeren we een laatste keer in schooltje De Vaart. Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg.
Het eerste lusje van ruim drie kilometer stuurt ons langs de spoorbaan. Voorbij een buxus kwekerij terug het onverharde op tot de kanaaldijk en langs het water weer naar De Vaart. We lopen gelijk door voor de ‘grote finale’. Aan de overkant van de steenweg wachten de Warandeputten. Een heerlijk wandelfestijn van moerassen, vlonders, witte bloesems, vrolijke zangvogels. Ja, deze apotheose mag er best wezen. We stappen dan ook met een meer dan voldaan gevoel het zaaltje van Zuidleie binnen. Hebben ruim de tijd tot de trein. Feliciteren de organisatoren met hun prachtige prestatie. Noteren alvast in ons wandelboekje : ‘keernekiwere’.
NMBS en De Lijn respecteren de theoretische rijtijden en zodoende zijn de korte pauzes van 6 en 8 minuten voor ons voldoende om vanaf 08:22 de Kempense koude te trotseren. Want fris is het als we vanaf de kerk van Dessel langs de stille straten van Heide naar Bivak Catico in Witgoor stappen. We zijn te dun gekleed voor deze gure maartse ochtend, mikken op de lentezon.
Het is opvallend stil in de tot zaal omgebouwde stalling. Het wandelgild reageert teleurgesteld bij de vaststelling dat de beloofde 27 km max. er slechts 21 blijken te zijn. Wij passen daar een wandelmouw aan, vertrekken na de koffie eerst voor een lokale 7km. Duiken vrijwel meteen de zanderige sparrenbossen in. Suskewiet is onze trouwe gezel. Draaien weg van de grotere afstanden en zoeken een pad op tussen bos en veld. Aan de overkant van een steenweg een recent geopend kerkhof en dan wacht een eerste keer De Gracht. Inderdaad een diepliggend waterloopje afgezoomd met aan weerskanten een wandelpad en een bomenrij. Moeten weg van het water en door de stille straten van Heide. Hierna volgt halfopen gebied, akkerland en sparrenbosjes. We zijn er moederziel alleen. Pikken De Gracht terug op voor een heen en weertje, met uitzicht op wit glimmende berken. De boer parfumeert zijn akkers en laat onze reukorganen mee genieten. Voorbij grappige, kleine hangbuikzwijntjes lopen we terug naar Catico. Hoog tijd voor een tas warme soep.
De zon komt stilaan door het grijze wolkendek piepen als we aan de 21 km beginnen. Terug het sparrenbos in en zijn zandpaden. Voorbij een rietven wachten wat akkers en dan gaat het richting kanaal. Merkwaardig dat wij sneller lopen dan een zwaar met grind beladen rivierboot. Leo (Mieke Pap) stoomt ons voorbij een landdijk op. Hij is al haast aan onze blik onttrokken als we een lange dreef tussen akkers aansnijden. Opnieuw bereiken we De Gracht en even verder de ons onbekende rustpost van Goudkarper. Vele bekenden hebben er al een etappe voorsprong. Zo ook de ‘op rust gestelden’ van de IJsetrippers Peter & de Jakke.
Na het aangenaam terrasje bij de visvijver snijden we de lus van net geen 8 km aan. Langs een veld van siersparretjes gaat het richting bewoning van Branddonk. Zoals we het gewend zijn beperkt wsv Mol het tarmac tot het minimum. We duiken speelbos Hodonk binnen, blijkbaar grondgebied Retie. Een ander grachtje zet ons af bij weilanden en berken die naar blad hunkeren. Het Warme Netepad, lezen we als we weer langs De Gracht lopen. Ettelijke kilometer deze keer tot voorbij Camping Berkenhof. Dan weer oogt het water bruin van het vergaande eikenblad, dan weer hel groen van het eendenkroos. Variatie zit er wel in en wij houden van natte biotopen. Even weg van het water voor een pad tussen berk en spar. De Gracht is dominant, loodst ons vanaf de Buizerbrug terug naar de rustpost waar we kort bijpraten met Jo (Globetrotters).
De laatste etappe begint, hoe kan het ook anders met De Gracht, deze keer langs en ook rond het Campinastrand. Een Nederlander sjokt voor ons uit, zwaarbeladen trainend voor zijn Compostella beproeving. Hij lijkt ons nog werk aan de winkel te hebben. Vanaf het kerkhof lopen we een tweede keer de lus van de 7 km. En dan … dan wacht den Duvel ! Nemen nog de tijd voor een babbel met ‘pannenkoeken’ Miel. De terugweg verloopt even vlekkeloos als de heenweg. Hebben een leuke, zonnige lentetocht in de kuiten zitten. Mooi werk toch weer van wsv Mol.
