We zijn naar onze normen vroeg op pad vandaag. Ik wil toch nog eens zo graag 40 lopen bij Adje. Vanaf Turnhout volgen we netjes de oranje omleidingspijlen over Oud-Turnhout naar Retie … om na een kwartiertje weer op de brug in Turnhout uit te komen ! Verdomde rot Belgische signalisatie ! Ik rij door naar Kasterlee, pik er de N123 op die ons over Retie en Postel naar Weebosch loodst. De kerkklok slaat er net 08:00 als we een verdoken parkeerplaatsje vinden.

Hennietje vormt ons ontvangstcomité. Zij brieft over wie er zoal weg is op de 50 & 60 km. Haar eigen Theo natuurlijk, maar ook de Wilskes, Jacqueline en zowaar Colette & Alain uit het verre Waalse Durbuy. Mijn pr activiteiten lonen, ben benieuwd naar hun reactie later op de dag. Klokslag 08:30 gaan we op pad. Het eerste tarmacje loodst ons meteen het dorp uit langs typische streekboerderijen naar de eerste berken & sparren. De zandgrond ligt er opvallend droog bij. Stormschade is duidelijk zichtbaar. De Kempen noemt dit gebied hier. Enkele ‘bumps’ loodsen ons naar een open plek met rustende heide en droog strootjesgras, altijd een lust voor het oog. Vrij snel bereiken we de eerste wagenrust, zeg maar tentrust. De legendarische Olat boterhammetjes gaan vlot van de hand. Ik geef even uitleg aan dametjes uit Diepenbeek die hier voor het eerst lopen. Wij zijn weer thuis !

De tweede etappe loodst ons naar de Cartierheide. Lopen met een weidse boog om het open terrein waar meeuwen in de verte krijsend ‘bal populair’ houden. Ik ben dol op die prachtige vergezichten met wuivende gele gras, glimmend witte berken en donkergroene grillige naaldbomen. Stilaan stappen we richting E34 bij afrit Reusel. Lopen parallel met de snelweg en merken een ziekenwagen op het zandparkoers. Een medewandelaar heeft hartfalen. Wij kennen hem niet, hij lijkt mij stabiel en rustig, we laten het medische team zijn werk doen en lopen stilletjes door. Zijn toch wel onder de indruk, een beetje van de kaart. Wandelen verder door de bossen met opvallend veel jonge den en fel groene mossen tot de tweede pauze, tevens de soeppost. Een Olat wandeling die smaakt altijd …

De langere afstanden nemen de brug over de autobaan, we lopen er even parallel mee.  Stappen vervolgens door het bos rond een vakantiepark. Tussen bos en grasland wordt de route verder gezet. Even wat bebouwing en dan wacht het dijkje langs de Goorloop. Wij delen Adje’s voorliefde voor waterloopjes. Landgoed Ten Vorsel komt nu aan bod, nog meer hooiland en bossen met spar en jonge den prominent aanwezig. Ook de ‘klokkebeesen’ staan al volop in het frisse groen. Bij een langgerekt ven moeten we een fietspad op. Hardlopers doen er hun ding over 21 km in omgekeerde richting. Jong en oud geeft ook bij deze sporters het beste van zichzelf, zwoegend of soepel, elk naar eigen inzicht en vermogen. Anderhalve kilometer verder zijn we weer alleen in het groen. Er daagt een uitkijktoren voor ons op. De eerste caférust wenkt, wordt een terrasje voor ons samen met Anneke en Rudy van wijlen het Palmclubke.

We zullen een eindje samen lopen tot 30 en 40 km uiteen gaan bij weer zo’n prachtige open ruimte met hoge gele grassen en afgeplagde percelen. Voorbij de Reuselse kei, eeuwenoud, passeren we akkers en hoeves. Steken de Postelsedijk over en lopen winters ogende bossen in. Moeten rond de moerassen van de Reuselse Moeren. Dat doen we aanvankelijk door een gracht te volgen, daarna ook een strook steenweg in aanleg, in grintvorm eigenlijk. Even enkele meter Olat pad, lees zompige grond, dan wordt het weer zachte, onverharde ondergrond langs schrikdraad. Linda vind de vooropgestelde 9 km extra lang, ik merk niets bijzonders. Adje stuurt ons letterlijk door de boer zijnen akker richting rustpost bij de Postelsche Hofstee. We spreken er een laatste keer de Olat ‘bammetjes’ aan.

Een strookje steenweg loodst ons terug over de snelweg. Zo snel mogelijk kiest Ad voor een karrenspoor, door bosbouwers getrokken in de sparrenbossen. Het zet ons af bij een monument uit WO II verwijzend naar een gevallen Lancaster 1. We trekken de weidse akkers in over stoffige paden. Stroken bos begrenzen de vergezichten. De volgende bosstrook zet ons af bij een café pal op de grens. We doen er een, zei het fris, terrasje. Moeten lachen met het mini thuishondje dat zijn territorium beheert en beheerst als een grootmeester tegen alle mogelijke indringers die veel groter zijn dan zij. De loebassen wijken zowaar ! Het laatste uurtje wandelplezier blijft bosrijk, met talrijke ‘bumps’ om de laatste jus uit de kuiten te persen. Met een merkwaardige natuur speeltuin ook. Bij een voetbalveld weten we de strijd gestreden. Een paar drukke straatjes en we staan bij kerk en zaal. Hennie wordt ons maatje, geduldig wachtend op Theo. Zijn verbaasd ook Iris nog eens te kunnen ontmoeten, uiteraard de Wilskes maar ook Bea & Jerome, onze nieuwbakken Antwerpenaren. Zouden ze wat heimwee hebben ? Colette & Alain vallen binnen, krijgen ons in de mot en zijn wild enthousiast. In geuren en kleuren bewieroken zij de organisatie, parkoers, markering en catering. Ja, dit vonden zij een voltreffer. Mijn dag is goed, Olat heeft er weer wat vriendjes bij die vast en zeker hun verhaal gaan vertellen in Wallonië. Voldaan rijden we terug naar huis, zonder omleidingen die volgens Rudy pas morgen maandag van kracht gaan. Olat, het blijft een feest !!