Vanaf metrostation Hermann-Debroux hangen de ‘marche’ pijlen overdadig, haast om de 20 meter langs de boulevard tot het Sint-Lutgardiscollege. Het is er erg stil, te stil naar mijn smaak al zijn de IJsetrippers talrijk vertegenwoordigd en broederlijk aan één tafel verzameld. Le Pied de Mortier valt binnen met een volle bus volk, eindelijk wat ambiance in de keet. Het parkoers is fel aangepast door de opvolger van Jan, die trouwens present is. Ik zit met vraagtekens, het zal me benieuwen.
Na een hartelijke begroeting van Katrien trekken we er op uit voor onze 30 km zondagse wandeling. Klassiek door het stadscentrum naar het parkje van Bergoje. Omdat de 5 km er een lokale lus maakt, laten we aanvankelijk het Rood Klooster links liggen. Moeten een eindje de Waverse Steenweg op en pikken pas terug met het groen in bij de tweede kloostervijver. Onder de brug door dan en de kasseitjes van Drijborren op. We delen Zoniën met veel joggers en … muggen ! Gaan langdurig zachtjes klimmen langs de Diependelleweg en het onvolprezen en oh zo mooie Varensvoetpad, ingebed tussen heuvels van varens en ranke beuk. Tamboerdreef wordt Wolvendreef nadat we mee door een paardentunnel gelopen zijn. Stilaan wandelen we het bos uit bij de Willeriekende Dreef. Storen ons aan het feit dat Wabo zijn wandellinten heel onzorgvuldig heeft verwijderd. Kan niet vrienden ! De parkoersmeester laat ons wat villa’s bewonderen op grondgebied Overijse alvorens koers te zetten naar de kerk van Jezus-Eik. Onder zijn kerktoren, in het verloederde ‘salle paroissiale’ mogen we een eerste keer pauzeren. Is wel nuttig na 1:40 stappen over zogenaamde 8 km.
Voorbij de Bosuil stappen we meteen terug het Zoniënwoud in, meteen op grondgebied Tervuren ook. De parkoersbouwer heeft zo zijn eigen wegen al komt de Kleineflosdelleweg ons zeer bekend voor natuurlijk. We lopen een heel eind aan de rand van de bebouwing maar nog steeds in bos, de geur van daslook nadrukkelijk in beide neusgaten. Dan volgt een pracht van een grasvallei, de Koninklijke Schenking zoals we ze zelden bewandelen. Het volgende kaarsrechte bospad ligt er vettig en ruim bepoederd met pas afgevallen blad bij. Herinneringen aan de stormachtige dagen eerder deze week. Een dreef van heerlijke rode beuk zet ons af bij ‘rotte’ kassei. We missen er een foeterende Herman al kan Linda er ook wat van. De parkoersmeester kent zijn vak. Hij loodst ons over alleraardigste wilgenpaadjes tot bij het centrum van Tervuren en zijn prachtige kerk. Langs het Hof van Melijn lopen we weer de bebouwing uit. We stappen de drukke steenweg over en wandelen verder door Oppemse achterafjes tot de tweede rustpost in een sporthal. Weer ruim bemeten deze 8 km.
Zijn net op tijd binnen om een heuse ‘drasj national’ te vermijden. Doen een ‘klappeke’ met Luc (Kessel-Lo) en Xavier en denken met medelijden aan Jean & Liliane die op de lokale lus nu vast de weergoden trotseren. Wij zetten onze weg verder, terug richting Brussel. Steegjes zetten ons af bij een brug over de hoofdstedelijke ring. Dan volgt de ellenlange Oppemlaan tot in centrum Stokkel. Het lijkt vervelend maar is het niet. Na de lange bosetappes is het leuk wandelen tussen huizen en met prachtige rood gebladerde bomen. Een parkje, de oude spoordijk die van … Oudergem komt, we duiken onderaf naar de Dumontlaan. Door de oudere, grijze sociale woonwijken stappen we naar de klassieke rustpost Malou. Hebben er dan 21 km opzitten en zijn zeer te spreken over het parkoers. Ik geef Kathy en Hans mee dat wat nu volgt mij een raadsel is, lijkt op een grote lus door de bebouwing van de beide Woluwes.
We beginnen met het OLV-straatje en de Lenneke Marekapel, de Woluwebeek ook, goed zo. Stappen dan de drukke steenweg over voor een stevige klim door de moderne buildings van de Jardins Saint-Lambert, ik hou mijn wandelhart vast. Blijkt dat tussen de vele moderne woontorens door een pracht van een wild gelaten groen pad loopt. De parkoersmeester maakt er dankbaar gebruik van tot ons groot jolijt. Er steekt een stevige wind op als we het bos/park van Roodebeek bereiken. Leuke strook dit, ook al dankzij het korte bezoekje aan de gelijknamige vogel- en dierentuin. Dan gaan we straten lopen, erg pittig op en neer. Solleveld, Windmolenberg, de kerken van Sint-Lambrechts en Sint-Pieters. Het lijkt allemaal een beetje doelloos en vooral langdradig. Nog maar eens ‘ à l’elastique’ tot controle Aperitivo, waar we Club Standard zien kastijden.
Hebben nog een drietal kilometer voor de boeg. Linea recta naar het Park van Woluwe nu, met zijn vele waterpartijen en jonkies van watervogels. Merkwaardige moderne kunst ook en zowaar een eekhoorntje dat voor onze voeten loopt. De spoorbaan op dan, nu toeristisch wandelpad tot een doorsteekje langs prachtige nieuwbouw. Bij Hertoginnendal weten we de finish vlakbij. Er wordt druk nagekaart bij Duvel, Leffe en Chimay Blue. Denkelijk een parkoers met 10 tot 15 % extra kilometers. Ons hoor je niet klagen, Jan en de Police de Bruxelles, hebben meer dan waardige opvolgers gevonden in La Bruegelienne en hun bevlogen parkoersmeester. Een tocht die volgend jaar zeker weer op ons programma staat wegens meer dan geslaagde vernieuwing.
Zo’n dertigtal dapperen beantwoorden de oproep van Kim en zakken af naar het station van Dendermonde. Meer bepaald de plaatselijke Panos waar gastvrouw Sarah ons charmant ontvangt en nog wat warmte geeft, ook al met een bakje koffie tot we ons in het avontuur storten. Storten is vrij letterlijk te nemen want het water valt gestaag uit de grijze hemel. Na 100 meter heb ik het al begrepen, nota’s nemen wordt onmogelijk vandaag, het zal van mijn stilaan vermolmde grijze massa moeten komen om een verslag te pennen. Kim loodst ons uiteraard voorbij het beeld van de Vier Heemskinderen en door het Pionierspark. Dan gaat het naar zijn tweede hobby, het spoor. Langs de vele ijzeren wegen die Dendermonde rijk is tot het perron van Sint-Gillis. Zijn reputatie eer aandoende zorgt onze gastheer voor zo veel mogelijk onverhard, langs patatten en zowaar wilde paddenstoelen. Bij het volgende station is de eerste wagenrust, letterlijk want de koffer van onze Kim’s auto doet dienst als ‘dagwinkel’ met cola en snoepjes. We kunnen schuilen onder de fietsrekken van station Lebbeke. Even op adem komen van het vele hemelnat.
Fffiiet, daar gaan we weer. Het stramien blijft hetzelfde. Bakken hemelwater en we ploegen ons waar mogelijk door het natuurlijke of door de mens bewerkte groen. Spoorbanen zijn nooit ver weg, soms moeten enkele straten overwonnen worden. Een intussen kletsnatte bende bereikt de Leirekensweg, fietspad tussen Aalst en Opwijk. De hemelsluizen trekken stilaan dicht, wandelen wordt wat aangenamer. Toch zijn we blij onder de Opwijkse kerktoren in een cafeetje onze boterham en schuimend vocht te kunnen verorberen. De vaste stamgasten kijken verstoord. Wie zijn die bende slordige onverlaten die hun zaterdagse pint komen verstoren. Ze snappen het blijkbaar allemaal niet zo goed.
Heb medelijden met de verkleumde marktkramers die nauwelijks kooplustigen zien bij de uitgeregende jaarlijkse lokale bloemenmarkt. Ben zelf ook een beetje ongerust voor de derde etappe van 12 km. Zat de vorige 8 km niet lekker in het ritme. Maar zie, ik pik snel op terwijl we door steegjes en Opwijkse straten verder trekken. Dit wordt de mooiste etappe beloofd Kim mij. Spoedig zal blijken dat hij mij niks op de mouw spelt. Leuke veldwegen langs bewerkte akkers en bosranden. De eerste glooiingen in het parkoers ook, we naderen stilaan Brussel. Af en toe trekt de groep op een lint voor weer eens een smal paadje onder frisgroene bomen of de modder van bonkige veldwegen. Kim trekt alle registers open en loodst ons door een fraaie bosstrook, klimmend ook. Een groepje met ondermeer Paul en mezelf verachterd stilaan. Bij een rood licht in centrum Asse zijn we het spoor van de hoofdmacht bijster. Geen nood, één van Kim’s helpers loodst ons naar de rustpost. Prachtig ouderwets cafeetje trouwens met authentieke toogmeubelen. Hoog tijd om uitgebreid van een Duvelke te genieten en ik kan dit zowaar op een terras, bij een pleintje in Asse waarvan ik het bestaan niet kende.
Net als enkele anderen neem ik afscheid van de hoofdmeute en rep mij naar het station van Asse. Bij het opstappen van de trein stroomt het water weer over onze hoofden. In gedachten zijn we bij de ruim 20 dapperen die doorzetten tot het bittere einde. Zo’n 10 minuutjes later zijn wij terug in Dendermonde, hebben wij 5 uur over gestapt nota bene. Op weg naar huis, in Zele kom ik een mede treinslaafje tegen. Samen sporen wij naar Antwerpen, mij verontschuldigend voor mijn uitzicht als modderduivel. Weten we weer wat vertellen aan ons clubje maandagochtend. Linda pikt mij op in Berchem. Ik kijk terug op een leuke wandeling, Kim doet dat echt wel goed. In Lier hoop ik er opnieuw bij te zijn, met echt wandelweer dan.
