Binnen het uur staan we bij de startlocatie in Deurne, gewoon een bus- en tramritje deze dag van het openbaar vervoer. Wijziging van locatie maar nauwelijks ander parkoers, zo lijkt het aanvankelijk. Stappen door de wijken van de Zwarte Arend maar toch niet naar The Great Old. Nevelslierten worden doorprikt door een herfstige zonsopgang als we Ertbrugge binnenstappen. De eerste bospaadjes liggen er vettig bij. Dra zijn we op grondgebied Wijnegem. Stappen rond het kasteel en zijn droge gracht terwijl een indringende lookgeur ons dienstdoend orgaan prikkelt. Geen idee waar die vandaan komt, tenzij van het dichtbij gelegen specerijen bedrijf. Een graspad ligt er kletsnat bij van de ochtendlijke dauw. Konijntjes drogen hun ‘pelsen frak’ in het zonnige weiland. Tot onze verbazing nog meer graspaden met gasleidingen onder onze sloffen. Stilaan herken ik een etappe van een andere club uit de buurt. Onze gastheer moet toen wel erg goed bij de les geweest zijn. Runderen met ‘grote sturen’ (alias Timmermans) en we stappen de drukke Turnhoutse baan over ter hoogte van het shoppingcenter. Missen met z’n allen aan de overkant een markering naar rechts die wel erg lommerrijk is aangebracht. Correctie dus en langs het kerkhof en de skipiste van Ruggeveld richting Rivierenhof. De eerste pauze in de startzaal na een parel van 8,5 km wenkt.
Gesterkt gaat het terug naar het Rivierenhof bij de boerderij. Enkele vijvers, puur natuur, korfbal de nationale Antwerpse sport bij uitstek, langs het kasteel, de parkoersmeester tekent wandelkilometers op een zakdoek. We passeren het minigolf terrein, het Sterckxshof (zilvermuseum) en de politietoren. Kalende kastanjebomen loodsen ons het park uit. De Oud-Deurnese steegjes voeren tot rustpost Fair-Play, alweer 5 km verder. Het korte lokale lusje voert langs het Cogelsplein en dan onderaf over een fietspad langs de lawaaierige Antwerpse ringweg en de rust van rivier de Schijn (vandaar Schijnpoort). Ommetje langs de bewoonde wereld, volkstuintjes ook en dan een hoogtepunt van deze tocht, het geklasseerde Sint-Fredeganduskerkhof. Wij staan vol bewondering voor de massieve grafmonumenten. Kunnen niet snappen dat een jongere deerne dit afdoet als ‘oude stenen’.
Slaan de pauze in de Fair-Play over en duiken een steeg in die ons terug in het Rivierenhof afzet. De parkoersmeester heeft zo zijn eigen ideeën. Midden een grasperk een Keltische bomenhoroscoop, nooit van gehoord. Ik blijk een populier te zijn. Nou ja, veel blad staat er niet meer in mijn kruin ! Nog eens rivier de Schijn, langs het Sterckxhof en de grote Vijver. We weten dat we een smal pad in moeten langs wat ooit een kanaaltje zou geweest zijn, nu puur natuur. Het wilgenpad naar de Schranshoeve dan, aan de overkant van de Ruggeveldlaan wacht rustpost Chiro.
Even pauze want er volgt een lange etappe. Een nieuwe site van volkstuintjes met mooie houten opberghuisjes, een fietspad door een gerooid patattenveld, we moeten de Nijverheidsstraat op. Deze etappe is geen hoogvlieger en dat weten we. Linda heeft een mindere dag en kruipt achter me als een volleerde Zoetemelk. Schootsveld loodst ons langs maïs en nog meer volkstuintjes tot de buurt van ’t Fort van Wommelgem. We moeten echter nog een extraatje lopen over een assebaantje en tarmacje, heen en terug tot Ternesse. Vinden het de hoogste tijd om ‘een bankje te doen’ bij de ingang van het Fort. Lopen vervolgens kort langs de fortplas, voorbij een stemmig bakstenen kerkje, terug langs de tuinen en dan zit ook deze etappe er weer op. Hebben nog nauwelijks 2 km voor de boeg tot de finish. Gewoon de Ruggeveldlaan aflopen denk je dan en dat blijkt in eerste instantie ook zo te zijn. Toch gunt onze gastheer ons nog een mooi stukje wild groen lang ’t Groot Schijn en een laatste doorsteek door ’t Rivierenhof.
Bij ons Duvelke mijmeren we over te weinig deelnemers voor deze mooie tocht. Voorzitter Ludo weet te melden dat ze de komende twee jaar niet zal georganiseerd worden wegens geen startzaal meer beschikbaar. Jammer want wij waren er de laatste jaren aan verknocht.
Wegens voorafgaandelijk kappersbezoek komen we pas om 09:45 in station Hasselt aan … om er pardoes op Jefke te lopen die blijkbaar op dezelfde trein zat ! Naar goede gewoonte heeft hij zijn eigen invulling naar de startlocatie en daar pikken wij graag en gretig op in. Met de landkaart in de hand loodst hij ons door sjieke winkelstraten, langs de oude gevangenis en door de Japanse tuinen. Een strookje Demer, een stukje kanaaldijk. Het is al gauw meer dan 6 km tot Kiewit. Ik merk onderweg dat onze gids ongewild vrijwel continu een GR-route volgt. Wij beslissen dan ook slechts 20 km te stappen bij Kareltje en zijn Rakkers en langs de GR terug naar het station te lopen. Zullen zodoende 34 km op de teller hebben staan.
Waaslanders Geertrui en Jan gaan ons voor langs een eerste sparrenbos richting Domeinbos Kiewit. Nadat de kleinere afstanden ons verlaten hebben zijn we meteen alleen. We passeren een boerderij met bijenhal en gaan het tarmac op door een halfopen landschap. Eikels en hazelnoten vliegen ons letterlijk om de oren. Her en der woelsporen van everzwijntjes, diertjes die we niet te zien krijgen. We stappen dwars door een weiland en wandelen aan de overkant over vlondertjes van een nu niet nat liggend gebied. Passeren grasvliegveld Kiewit en kiezen dan voor brede zandpaden tot de rustpost in het schooltje Heiwind. Was een aangename, rustgevende etappe van 9 km.
De innerlijke mens versterken en we gaan weer op pad over de Bokrijkseweg langs een reeks weilanden. Bij de poorten van domen Bokrijk gaan we een eenmanspaadje in het groen op. Het zet ons af bij de Wijers en zijn vele vijvers. Komen uit bij een gerestaureerd washuis uit Sint-Truiden en stappen door een statige dreef richting en voorbij station Bokrijk. Terug de bossen in dan enkele bekenden groetend die al op de terugweg zijn (Johan uit Genk en Peter VDM uit Eindhoven o.a.). Het ellenlange rechte pad zet ons af bij het Sint-Jozefinstituut in Bokrijk, onze tweede en laatste rustpost. We komen er Yvan, le terrible tegen.
Even wat huisjes lopen nu, langs een plein waar de lokale Chiro openingsweekend houdt ook. Aan de overkant van de drukke steenweg Hasselt – Genk nog een laatste bosstrook. Hommelvenne blijkt een straat te zijn met hoge populieren maar ook een open riool, waarvan het geurenpallet vandaag gelukkig zacht blijft. Stappen door een moerassige strook, gelukkig over een hoger liggend dijkje, tot de spoorbaan. Keren zowat op onze stappen terug en bereiken de finish net voor een stevige plensbui. Marina en René keren er huiswaarts. Wij gaan aan tafel met Rudy (Hove), Yvan en een Lummenaar. Na de gezellige babbel pikken we opnieuw de GR route op beginnend met een extra boslusje. In de winkelstraten raken we zijn spoor bijster. Volgen dan maar onze neus tot het station … om net een trein naar de Koekenstad te missen. Zullen finaal pas om 22:00 thuis aanbelanden, niet zonder een heerlijk dutje met dank aan het zachtjes rollend materieel van de NMBS.
